[Centraal] Persoonlijkheidsstoornissen #23 Wachten duurt lang.

quote:

Op maandag 21 oktober 2019 19:45 schreef Speedfight het volgende:

[..]

Hahaha, gezellig.
Ik kreeg bijna 3 jaar terug een burn-out, ik was pas 25. Na een jaar weinig verbetering en intensieve gesprekken met een psycholoog ben ik doorgestuurd naar het ggz voor schematherapie waar erg duidelijk probleempatronen naar boven kwamen. Nu ben ik de schematherapie aan het afronden en ben ik me aan het verdiepen in narcisme. Ik begin me steeds meer te beseffen dat ik opgevoed ben door narcistische ouders en daardoor heel erg ben vastgelopen in onzekerheid en gevoel van falen.

Ik ken het. Mijn vader is ook narcistisch. Mijn moeder niet, maar ze heeft wel licht autisme en ze kan zich heel moeilijk inleven in een ander.

Heb jij nog contact met je ouders? En zo ja, wil je dat ook? Of doe je dat meer vanuit een soort loyaliteitsgevoel of heb je stiekem de hoop dat je ouders je gaan begrijpen?

Ik ging mij na mijn eerste intensieve therapie ook beseffen dat mijn vader wel degelijk narcistisch is en dat het niet allemaal aan mij ligt. Maar ik wilde ook niet onredelijk zijn en daarbij bedacht ik mij ook dat zijn vermeende narcisme iets is wat ik constateer - het kon evengoed zijn dat hij gewoon wat hard en lomp is en dat het verschrikkelijk botst met dat ik een psychische stoornis heb. Mijn vader is erg intelligent en hij kan personen veel beter inschatten dan de meeste mensen. Hij weet precies wat hij moet zeggen. Hij kan dingen tegen mij zeggen waarvan ik in eerste instantie niet eens doorheb dat hij mij wilt kwetsen en andere mensen al helemaal niet, zelfs als ze erbij staan. Maar ik krijg er toch een kutgevoel bij en ik voel me dan een domme minkukel. Ik heb bij mijn vader altijd het gevoel gehad dat ik zijn aandacht eigenlijk niet verdien omdat ik een puinhoop van mijn leven maak, maar door zijn 'goedheid' accepteert hij mij toch.

Hij is zeer gesloten over zijn emoties. Andere mensen hebben van hem het idee dat hij een goede vent is en juist omdat hij zich niet uitlaat over zijn emoties, denken ze dat hij eigenlijk heel gevoelig is. Ik heb daar inmiddels mijn twijfels over. Hij kan vaak wel veinzen dat hij betrokken is met iemand, maar ik merk soms ook signalen dat hij eigenlijk niet snapt waarom iemand door een bepaalde gebeurtenis verdrietig kan worden. Hij bagatelliseert dingen heel snel, beroept zich altijd op zijn ratio en als je vanuit je emoties handelt dan vindt hij dat het je eigen schuld is.

Ik heb mijn vermoedens dat hij in mij kenmerken van zichzelf herkent waarmee hij niet geconfronteerd wilt worden. Of hij vindt mij gewoon zwak en een mislukkeling en hij neemt het mij kwalijk dat ik niet ben zoals hij zijn ideale leven voor zich ziet. Als het laatste het geval is, dan had ik liever gehad dat hij daar gewoon eerlijk over was geweest. Als hij cru zou zeggen "Met je problemen moet je niet bij mij zijn, want ik irriteer me er alleen maar aan" dan zou ik kunnen aanvaarden dat hij nou eenmaal zo is. Maar dat hij altijd oneerlijk is en van die subtiele steken onder water geeft, dat maakt dat ik het contact met hem heb verbroken. Ik doe dat niet alleen vanwege mijn boosheid en verdriet, maar ook om mezelf te beschermen, want hij verandert niet en hij zal me altijd in een minderwaardige rol blijven duwen.

quote:

Op maandag 21 oktober 2019 19:07 schreef ConqueringChaos het volgende:

[..]

Heb je voor ogen welke problemen je aan wil pakken ? Je hoeft niet heel specifiek te zijn hoor. Maar zij die op te lossen zonder bepaalde therapie ?

Ik denk dat ik vooral een heel ander leefpatroon gewend moet raken. Omdat ik al zolang 'gebukt ga onder psychische problemen' ben ik gewend om mij terug te trekken en mij niet bezig te houden met dingen waar anderen wel mee bezig zijn. Ik ben eigenlijk elke dag lusteloos en vermoeid, maar dat is vooral iets wat in mijn hoofd zit.

Dat heeft denk ik ook grotendeels te maken met mijn AD(H)D. De meeste energie gaat naar het denken.

Ik heb een vaardigheidstraining gevolgd, maar net als de meesten van die groep is het daarna nog steeds heel erg moeilijk om het ook daadwerkelijk uit te voeren. Ik ervaar altijd zo'n sterke rem om iets te doen waar ik op dat moment geen zin in heb. Ik zit mezelf dan maar te pushen en ik voel me zo onvolwassen niksnut.

Ik heb dit in mijn voorgaande behandelingen al zovaak aangekaart en ik krijg dan meestal alleen maar terug dat ik niet zo streng voor mezelf moet zijn. Ik kan wel begrijpen dat ze erop doelen dat ik mezelf dan alleen nog meer blokkeer. Maar er zit nog veel meer achter en ik vrees dat ze geen idee hebben. Ik kan toch niet alleen maar afhankelijk zijn van mijn gevoel? Zelfs als ik ergens totaal geen zin in heb of het is mijn dag niet, je hebt als volwassene nou eenmaal verantwoordelijkheden. Ik vraag me weleens af of de therapeuten daar ook rekening mee houden.

quote:

Op dinsdag 22 oktober 2019 17:54 schreef Burner82 het volgende:

[..]

Ik herken me hier wel in. Mijn pa staat compleet los van zijn gevoelens en kan ze ook totaal niet uiten. Maar als leraar, was hij natuurlijk wel goed met mensen.
Hij koestert nog altijd veel wrok richting mijn ma en wil er nooit over praten eigenlijk.

Het kunnen manipuleren en mensen eigenlijk keihard kwetsen zonder dat ze het doorhebben, herken ik bij mezelf.
Tijdens de opname in de kliniek heb ik mijn behandelaren ook gezegd: kijk niet naar HOE ik het zeg, maar luister gewoon eens naar WAT ik zeg, al zeg ik het heel vriendelijk. Meestal maak ik je met de grond gelijk met een glimlach en dender ik door, waardoor het totaal niet opvalt dat ik het eigenlijk doe/zeg.

Heel veel mensen kunnen manipuleren - dat is op zich niet iets heel raars.

Het verschil is dat mijn vader dit nooit zal toegeven, ook niet naar zichzelf. Hij weet wel dat hij het doet, maar dat besef drukt hij weg, want hij wilt niet voor zichzelf of anderen toegeven dat hij iets doet wat niet goed is.

Als ik in therapie ga, dan zal ik wel weer horen dat ik in mijn jeugd tekortgedaan ben en dat ik het niet heb verdiend. Dat doet niet af aan dat het nou eenmaal is gebeurd. Ik kan me tijdens therapie wel weer bewust worden van alles - maar wat dan? Als de behandeling is afgelopen zie ik de therapeut en groepsgenoten toch niet meer.

Ik vind het heel moeilijk om mij te laten opdringen dat ik mezelf OK moet vinden. Als het niet goed gaat met mij, dan ben ik op mezelf aangewezen. Als het niet lukt, dan heb ik er niks aan 'geduld met mezelf te hebben'. Het leven gaat door. Ik vind het allemaal nogal moeilijk.

quote:

Op woensdag 23 oktober 2019 17:32 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Heel veel mensen kunnen manipuleren - dat is op zich niet iets heel raars.

Het verschil is dat mijn vader dit nooit zal toegeven, ook niet naar zichzelf. Hij weet wel dat hij het doet, maar dat besef drukt hij weg, want hij wilt niet voor zichzelf of anderen toegeven dat hij iets doet wat niet goed is.

Als ik in therapie ga, dan zal ik wel weer horen dat ik in mijn jeugd tekortgedaan ben en dat ik het niet heb verdiend. Dat doet niet af aan dat het nou eenmaal is gebeurd. Ik kan me tijdens therapie wel weer bewust worden van alles - maar wat dan? Als de behandeling is afgelopen zie ik de therapeut en groepsgenoten toch niet meer.

Ik vind het heel moeilijk om mij te laten opdringen dat ik mezelf OK moet vinden. Als het niet goed gaat met mij, dan ben ik op mezelf aangewezen. Als het niet lukt, dan heb ik er niks aan 'geduld met mezelf te hebben'. Het leven gaat door. Ik vind het allemaal nogal moeilijk.

Wauw. Herkenbaar. Dit gevoel bemerk ik ook heel erg bij mezelf.

quote:

Op woensdag 23 oktober 2019 17:32 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Als de behandeling is afgelopen zie ik de therapeut en groepsgenoten toch niet meer.

Ah ja, het bekende " we houden wel contact". Spreek uit ervaring dat zoiets niet gebeurt. Heb ze nog wel op Facebook, maar niemand die iets tegen elkaar zegt.

quote:

Op woensdag 23 oktober 2019 19:20 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Ah ja, het bekende " we houden wel contact". Spreek uit ervaring dat zoiets niet gebeurt. Heb ze nog wel op Facebook, maar niemand die iets tegen elkaar zegt.

Ik heb vanuit de opname echt wel met bijna allemaal nog contact. Zie de meeste zo'n 3/4 per jaar. Soms ook 2 ligt eraan hoe het uitkomt. Wonen allemaal ver uit elkaar. Maar probeer wel echt lijntjes te houden.

quote:

Op woensdag 23 oktober 2019 21:36 schreef ConqueringChaos het volgende:

[..]

Ik heb vanuit de opname echt wel met bijna allemaal nog contact. Zie de meeste zo'n 3/4 per jaar. Soms ook 2 ligt eraan hoe het uitkomt. Wonen allemaal ver uit elkaar. Maar probeer wel echt lijntjes te houden.

Dat vind ik bijzonder. Misschien ligt het ook wel aan de types die in de groep zaten. Onze groep bestond compleet uit borderliners.

quote:

Op donderdag 24 oktober 2019 09:37 schreef Burner82 het volgende:

[..]

Dat ken ik. Geen idee hoeveel mensen ik mijn nummer heb gegeven, maar met niemand meer contact gehad. Behalve dan met de leuke jongen. Die spreek ik nog dagelijks en veel.

Ja, ik zag zoiets al aankomen. Mensen hebben toch een eigen leven en misschien vinden ze het ook wel een beetje raar om nog contact met je therapiegroep te hebben. Veel mensen uit de groep zeiden dat hun eigen omgeving vaak niet wist dat ze in therapie waren.

quote:

Op donderdag 24 oktober 2019 09:33 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Dat vind ik bijzonder. Misschien ligt het ook wel aan de types die in de groep zaten. Onze groep bestond compleet uit borderliners.

Klopt ook wel. Wij werden allemaal vrij snel achter elkaar opgenomen en bijna allemaal het hele jaar vol gemaakt. We waren een soort familie geworden. Echt een hele hechte groep.

quote:

Op donderdag 24 oktober 2019 10:13 schreef ConqueringChaos het volgende:

[..]

Klopt ook wel. Wij werden allemaal vrij snel achter elkaar opgenomen en bijna allemaal het hele jaar vol gemaakt. We waren een soort familie geworden. Echt een hele hechte groep.

Dat is wel fijn. Hier duurde de Vers training ook een klein jaar, maar we zagen elkaar maar één keer in de week en later eens per 14 dagen.

quote:

Op donderdag 24 oktober 2019 10:06 schreef Burner82 het volgende:

[..]

Met leuke jongen heb ik een hele grote klik. Het enige probleem is, de gevoelens die we hebben voor elkaar. Dat maakt het af en toe wel ingewikkeld (in de kliniek ging iedereen er van uit dat wij een relatie hadden...).

Vind je hem geen relatiemateriaal dan?

quote:

Op donderdag 24 oktober 2019 13:59 schreef Burner82 het volgende:

[..]

ik wel..... Maar hij mij (nog) niet. Het is ingewikkeld

Hij is toch wel homo?

@Burner82 heb dr geen woorden voor.
Maar mehh
Snap je twijfel.

quote:

Op donderdag 24 oktober 2019 15:14 schreef Burner82 het volgende:
Ik ben echt aan het twijfelen of ik nog wel doorga met de behandelingen. Ik ben nu zo vaak tegen de (bureaucratische) muur aangelopen, dat ik denk: fuck it, ik zoek het zelf wel uit en kijk wel waar ik uitkom.
De situatie als volgt:
Verslavingsbehandeling ging niet door omdat ik een terugval had (naja, 1 die ik verteld had iig ), maar dat is de officiele versie. In dezelfde week gingen ze namelijk ook failliet.
Andere verslavingszorg heeft een patientenstop door de verzekering, een andere optie heeft een wachtlijst van 4-5 maanden.
FPP (Forensische Psychiatrische Polikliniek) wil mijn depressie niet behandelen, want verslaving. Maar die kan dus momenteel niet behandeld worden.
Voor de Agressie-regulatie-therapie sta ik momenteel al een jaar op de wachtlijst.
GGZ kan mijn depressie niet behandelen, want ik zit bij FPP onder behandeling.

Straks stoppen ze je weer vol met meds i.v.m. je depressie. Wil je dat wel?

quote:

Op vrijdag 25 oktober 2019 12:49 schreef Burner82 het volgende:

[..]

Volgende probleem, met deze anti-depressiva moet/ga ik ook weer stoppen.
Mijn hersenen reageren anders dan bij de ¨normale¨ mensen

Bekend verhaal. De meeste medicatie deden helemaal niks voor mij. Ja, dat mijn eigen risico snel op was.