TTKLPT - Met uitsterven bedreigd

quote:

Op dinsdag 18 juni 2019 23:40 schreef LelijKnap het volgende:

[..]

Maar niet in ons en wel in bomen/planten?

Ook wel in ons maar daar kleven etische problemen aan. Muizen die luciferase tot expressie brengen zijn er heel wat van.

quote:

Op woensdag 19 juni 2019 08:34 schreef Bosbeetle het volgende:

[..]

Ook wel in ons maar daar kleven etische problemen aan, dus dat mag niet Muizen die luciferase tot expressie brengen zijn er heel wat van.

quote:

Op maandag 17 juni 2019 15:19 schreef I.R.Baboon het volgende:
Ik heb mij overigens vorige maand weer voortgeplant en was daardoor niet bij de heidagen. Toen ik hoorde dat daar 's avonds een piratenmoordspel werd gehouden vond ik het fijn dat ik er niet was en voelde ik me oud en zuur.

Gefeliciteerd!

quote:

Op woensdag 19 juni 2019 10:23 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Gefeliciteerd!

Dank. Ik verhuis trouwens over 2 weken weer terug naar onze vertrouwde straat, want dan is ons CPO-gebouw écht af. En dan verlaat ik het pittoreske maar voor een man in de kracht van zijn leven toch iets te afgelegen Watergang voorgoed.

quote:

Op woensdag 19 juni 2019 11:29 schreef I.R.Baboon het volgende:

[..]

Dank. Ik verhuis trouwens over 2 weken weer terug naar onze vertrouwde straat, want dan is ons CPO-gebouw écht af. En dan verlaat ik het pittoreske maar voor een man in de kracht van zijn leven toch iets te afgelegen Watergang voorgoed.

Wat toevallig dat je in Watergang zit; dat is bij onze nieuwe woonplek in de buurt. Ik kom er langs als ik naar m'n werk fiets. Ik kom dan ook langs het SP trouwens.

Meisje of jongen erbij?

Van harte IR!

Ik dacht je ver buiten de stad was gaan wonen Claudia?

En dit is een mooi zinnetje BB: "Muizen die luciferase tot expressie brengen zijn er heel wat van.".

En hier op de hoek is de sigarenboer geplofkraakt. Ik vind dat nogal wat.

quote:

Op woensdag 19 juni 2019 11:57 schreef Z het volgende:
Van harte IR!

Ik dacht je ver buiten de stad was gaan wonen Claudia?

En dit is een mooi zinnetje BB: "Muizen die luciferase tot expressie brengen zijn er heel wat van.".

Valt wel mee. Ik kan nog op de fiets naar m'n werk in Oost.

quote:

Op woensdag 19 juni 2019 11:34 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Wat toevallig dat je in Watergang zit; dat is bij onze nieuwe woonplek in de buurt. Ik kom er langs als ik naar m'n werk fiets. Ik kom dan ook langs het SP trouwens.

Meisje of jongen erbij?

Toen ik in 2002 begon met studeren woonde ik de eerste maanden bij mijn oma in ditzelfde huis en belde ik elke avond een uur in op haar 56k modem om op IRC te kunnen. En nu zit ik tijdelijk hier (oma woont tegenwoordig in een aanleunwoning in Monnickendam), en als wij er uit gaan wordt het verkocht en komt er aan de eeuwenlange vertegenwoordiging van mijn familie in Watergang een einde. Maar het is niet anders, zo gaat dat. Waar ben jij nu neergestreken?

En een meisje erbij. Nu is het écht klaar. Dat riep ik na kind 1 ook, maar de leeftijd van mijn partner is een goede stok achter de deur.

quote:

Op woensdag 19 juni 2019 11:57 schreef Z het volgende:

En dit is een mooi zinnetje BB: "Muizen die luciferase tot expressie brengen zijn er heel wat van.".

Taal is zeg maar nooit mijn ding geweest .

Ik geeft je een compliment!

Een vrouw vindt het belangrijker om zelf mooi te zijn dan om een knappe partner te hebben. Bij mannen is dat net andersom.

Komt die wijsheid van je eigen vrouw, LXIV?

quote:

Op woensdag 3 juli 2019 13:28 schreef Franny_G het volgende:
Komt die wijsheid van je eigen vrouw, LXIV?

Nee, ik realiseerde mij dat opeens toen ik een boek las.

@I.R.Baboon

Toen ik vanochtend opstond, dacht ik: ik word trambestuurder.

Ik kan me maar 1 leuke tramconducteur herinnenen. Die had een rijmpje voor elke halte. 1-2-3, Weteringcircuit. De rest zijn allemaal zuurpruimen.

Vroegâh, toen ik nog weleens naar Amsterdam moest (goddank hoeft dat allemaal niet meer), zat ik vaak in een trein waarvan de machinist in een taal of twaalf omriep dat we bijna bij Amsterdam Centraal waren. Dat is een keer leuk.

Maar goed, het is alweer half een. Ben je nu al eindelijk eens trambestuurder, Ringo?

quote:

Op zondag 21 juli 2019 12:29 schreef JAM het volgende:
Vroegâh, toen ik nog weleens naar Amsterdam moest (goddank hoeft dat allemaal niet meer), zat ik vaak in een trein waarvan de machinist in een taal of twaalf omriep dat we bijna bij Amsterdam Centraal waren. Dat is een keer leuk.

Bij de volgende halte overstappen voor... En dan alle vluchten van Schiphol voor het komende uur omroepen, ook grappig voor een keer.

Amsterdammers zijn een raar volk, dat geldt zeker voor trampersoneel. Conducteurs die als pasjaʼs op hun troon klaarzitten om de banvloek uit te spreken over een toerist zonder ov-chipkaart. Trambestuurders rijden veel sneller dan in Den Haag of Rotterdam, alsof ze elke dag minstens één slachtoffer willen maken, en je hoeft ook niet te denken dat de tram in Mokum wel even op je wacht als je komt aangeschuifeld met een koffer of een looprek of een doodziek kind, die harteloze schoften laten je graag in de kou staan, weg is weg en geen gesodemieter.

Om antwoord te geven op je vraag, JAM: neen nog niet. Ik zoek momenteel naar alternatieven voor het kantoorleven en alle zieldodende bullshit die daaromheen hangt, een baan als trambestuurder is er zo een.

Het zal de leeftijd zijn.

quote:

Op zondag 21 juli 2019 23:02 schreef Ringo het volgende:
Om antwoord te geven op je vraag, JAM: neen nog niet. Ik zoek momenteel naar alternatieven voor het kantoorleven en alle zieldodende bullshit die daaromheen hangt, een baan als trambestuurder is er zo een.

Het zal de leeftijd zijn.

Dat kan ik wel begrijpen. Ik ben ooit in dienst getreden om het kantoor"werk" te vermijden, maar uiteindelijk is het er toch van gekomen. We zijn niet op aarde om de hele dag opgesloten achter een beeldscherm toetsen in te duwen of de tijd af te wachten tijdens zinloze vergaderingen.

Vroeger kon ik ook goed leren en daarom ben ik niks met mijn handen gaan doen. Maar hoe ouder ik word hoe meer respect voor handarbeid en ook hoe liever ik het doe. Wat als het hoogst haalbare wordt beschouwd in studie is toch vooral het kunnen reproduceren van het geschrevene in allerlei boeken en vervolgens de rituelen van het kantoorleven. Een beroep als chirurg of tandarts is natuurlijk ook hoog aangeschreven, en dat is eigenlijk ook gewoon handenarbeid. En nuttig ook nog!

Enfin. Ik heb dan een cursus snoeien van fruitbomen gevolgd.

quote:

Op zondag 21 juli 2019 23:45 schreef LXIV het volgende:

Enfin. Ik heb dan een cursus snoeien van fruitbomen gevolgd.

.

Je kan Digitale Nomade worden, Ringo.

Of wandelcoach.

Digitale nomade, moet je dan de hele dag aan een of ander tropisch strand op je laptop zitten pielen en roepen dat je gelukkig bent?

Ik ken trouwens een wandelcoach! Zouden er daar echt meer van zijn?

Ik ben zelf een wandelfotograaf. Maar ik moet er toch niet aan denken dat ik daar mʼn werk van zou maken!

Een juridische kantoorbaan leek me altijd héérlijk. Beetje mooie contracten bedenken achter mijn pctje. Maar waar ik ook ga werken: ik kom altijd in de crisisbeheersing terecht. Ik snak naar nutteloze overleggen, powerpointpresentaties en heidagen. Maar nee hoor, Thisbe lost al uw shit op.
Gefeliciteerd trouwens IR!

quote:

Op maandag 22 juli 2019 20:18 schreef Ringo het volgende:
Ik ken trouwens een wandelcoach! Zouden er daar echt meer van zijn?

Ik heb ooit lang lang geleden gescharreld met een meisje dat daarna op haar 25e al wandelcoach was. Het kan een roeping zijn.

Ik voel me geroepen om even een flinke pot te schijten.

quote:

Op zaterdag 20 juli 2019 20:32 schreef Ringo het volgende:
Toen ik vanochtend opstond, dacht ik: ik word trambestuurder.

Ik sprak vandaag een man die twintig jaar trambestuurder is geweest bij de HTM en toen uit een soort wanhoopsdaad om te ontsnappen aan dat leven een wierook- en natuurstenenwinkel in het Zeeheldenkwartier heeft overgenomen en dat loopt natuurlijk voor geen meter en hij gaat er waarschijnlijk failliet aan maar hij gaat nu wel iedere dag fluitend naar z'n werk. Maar toch, interessante carrière switch!

IR, nog van harte!

Ik maakte een ander belangrijk overgangsmoment mee vorige maand. Mijn vader is overleden. Zo'n icoon, en nu weg. Ik was erbij toen hij overleed en daar getuige van zijn, heeft diepe indruk op mij gemaakt.

Gecondoleerd, Franny. Hoe heeft het een diepe indruk op je gemaakt?

Hij lag drie weken in het ziekenhuis en ging er heen met behoorlijk vage klachten. De artsen wilden alles doen om te achterhalen wat er met hem aan de hand was. Maar ik had eigenlijk vanaf de eerste week dat hij daar lag het sterke gevoel dat ik getuige was van een sterfproces. Dat voelde alleen zo raar om uit te spreken omdat de artsen zo hoopvol en daadkrachtig waren, en mijn vader op veel momenten ook best oke leek. En toch, ik was er heel emotioneel onder. moest ook vaak huilen als ik aan zijn bed zat. Zowel fysiek als mentaal zag ik hem wegglippen.

En toen bleek dat ook echt zo te zijn. Zelfs zijn vaste arts moest dat uiteindelijk toegeven. Mijn zussen, broer, moeder en ik hebben anderhalve dag aan het bed van mijn vader gezeten. Mentaal was hij al nauwelijks nog bereikbaar. Maar het was een heel fysieke worsteling. Ik vond het zo indrukwekkend om van dichtbij te zien hoe dat gaat: sterven. Het is heel eng en tegelijk ook wel mooi. Ik kan het moeilijk uitleggen, ook omdat het zo intiem is. En dat je ziet dat het leven definitief uit iemand glijdt en niet zomaar iemand maar je vader. Tjonge. Dat is ingrijpend. De dood die je zo bij de lurven grijpt. Het is zo aards en zo vluchtig. Het is alles en niets ineen. Ik vergelijk het eigenlijk vaak met mijn bevallingen. Dat idee van onontkoombaarheid, het natuurgeweld, je moeten overgeven aan, de overgang. Etc. Pfff.

Sterkte lieverd.

Gecondoleerd, mane.

Gecondoleerd

Gecondoleerd, Franny! !

Robert Greene - Mastery

quote:

Op woensdag 7 augustus 2019 00:22 schreef Franny_G het volgende:
Hij lag drie weken in het ziekenhuis en ging er heen met behoorlijk vage klachten. De artsen wilden alles doen om te achterhalen wat er met hem aan de hand was. Maar ik had eigenlijk vanaf de eerste week dat hij daar lag het sterke gevoel dat ik getuige was van een sterfproces. Dat voelde alleen zo raar om uit te spreken omdat de artsen zo hoopvol en daadkrachtig waren, en mijn vader op veel momenten ook best oke leek. En toch, ik was er heel emotioneel onder. moest ook vaak huilen als ik aan zijn bed zat. Zowel fysiek als mentaal zag ik hem wegglippen.

En toen bleek dat ook echt zo te zijn. Zelfs zijn vaste arts moest dat uiteindelijk toegeven. Mijn zussen, broer, moeder en ik hebben anderhalve dag aan het bed van mijn vader gezeten. Mentaal was hij al nauwelijks nog bereikbaar. Maar het was een heel fysieke worsteling. Ik vond het zo indrukwekkend om van dichtbij te zien hoe dat gaat: sterven. Het is heel eng en tegelijk ook wel mooi. Ik kan het moeilijk uitleggen, ook omdat het zo intiem is. En dat je ziet dat het leven definitief uit iemand glijdt en niet zomaar iemand maar je vader. Tjonge. Dat is ingrijpend. De dood die je zo bij de lurven grijpt. Het is zo aards en zo vluchtig. Het is alles en niets ineen. Ik vergelijk het eigenlijk vaak met mijn bevallingen. Dat idee van onontkoombaarheid, het natuurgeweld, je moeten overgeven aan, de overgang. Etc. Pfff.

Mooi gezegd. Ik herken het, al gebeurde het bij ons niet in drie weken maar in één dag. Ik vind je vergelijking met je bevallingen frappant. Voor mij volgde mijn kinderwens heel vanzelfsprekend uit de dood van mijn vader. Leven en dood, hoop en wanhoop.

Ik heb even een geweldige verbondenheid gevoeld met mijn broertje naast het sterfbed van mijn vader. En tussendoor, ineengezakt op een ziekenhuisvloer in een verlaten gang, overviel me peilloze eenzaamheid. Nog vele maanden daarna kwam dat eenzame, ontredderde gevoel naar boven telkens als ik in de bus zat naar de Uithof, rijdend in de richting van het ziekenhuis waar hij overleed. De intimiteit van de dagen rond mijn vaders dood is nooit meer teruggekomen en ik heb het daar best moeilijk mee gehad. Afscheid nemen deden we samen, rouwen deed ik alleen.

Hoe is het nu met jou en je familie? Is er veel nasleep?

[ Bericht 0% gewijzigd door Claudia_x op 08-08-2019 21:28:55 ]

Ik vond niet alleen het sterven van mijn vader heftig om mee te maken, ook het vele contact met mijn zussen en broer vond ik, zeker in de weken in het ziekenhuis af en toe heel lastig. Ik heb niet voor niets al jong (emotioneel) afstand genomen van mijn familie, uit lijfsbehoud en ik voelde me weer in die dynamiek getrokken worden. Ook dat is iets onontkoombaars, geloof ik. En daar zit voor mij eigenlijk de eenzaamheid in, die jij beschrijft. Die worsteling daarmee.

Maar rond het sterfbed kwamen we inderdaad juist weer erg samen. In de week erna, toen alles geregeld moest worden, kwamen ook wel irritaties naar boven. Als jongste in het gezin heb ik altijd moeten toezien hoe de anderen van alles deden, en met hun gedrag en beslissingen het lot van het gezin (en ook van mij) bepaalden. Dat gebeurde nu ook deels weer. Ik moest soms mijn plekje opeisen, want: het was ook mijn vader. Dat heb ik eigenlijk het meest tot uiting kunnen brengen door een praatje te houden in de kerk, tijdens de begrafenisdienst. De kerk waar ik al die jaren als kind en puber alleen maar mocht stilzitten en luisteren en waar nu door de dominee ook weer een erg eenzijdig beeld van mijn vader werd neergezet. Terwijl: mijn vader was zoveel meer dan de kerk, waarin hij weliswaar heel actief is geweest maar waar hij toch ook niet helemaal thuishoorde.

Dat was mijn moment, daar heb ik hem op mijn manier recht kunnen doen. Na de begrafenis hebben we als gezin nog heel goed contact en verbondenheid kunnen behouden en het is nu ook mijn doel en streven om dat zo te houden. Het is nu voor mij persoonlijk ook het goede moment in mijn leven om de afstand die ik ooit nodig had voor mezelf weer te overbruggen, zonder dat het voelt alsof ik mezelf geweld moet aandoen.

Wat betreft mijn vader denk ik wel veel aan wie hij was en hoe hij was. Het was een bijzondere man, waar niemand helemaal grip op had. Heel open, maar ook heel gesloten, zoveel tegenstellingen die ik wel in mezelf herken.

Goed dat je dat praatje hebt gehouden - en knap ook. Ik kon het niet.

En het doet me deugd om te horen dat je een mogelijkheid tot overbrugging ziet. Ik wist natuurlijk van de moeizame relatie met je familie. Het laatste wat je wil is dat daardoor een goed afscheid van je vader onmogelijk wordt gemaakt.

Gecondoleerd, Mane. En gefeliciteerd IR. Je zit even een momentje in overpeinzing op een satellietstadbankje en het volle leven raast weer over TTK heen. Ik keer zo dadelijk wel weer terug naar mijn bankje.

[ Bericht 0% gewijzigd door Gellius op 20-08-2019 11:38:41 ]

En ondertussen kijkt de rest van TTKLPT zomergasten

Ik heb alleen Hanna Bervoets gezien. Heb ik iets gemist aan de anderen?

quote:

Op dinsdag 20 augustus 2019 11:41 schreef Gellius het volgende:
Ik heb alleen Hanna Bervoets gezien. Heb ik iets gemist aan de anderen?

Die van afgelopen zondag was interessanter wat mij betreft.