Of ze een duidelijke reflectie in de spiegel zien ligt natuurlijk in eerste instantie aan hun zicht. Kunnen ze dat wel biologisch?
Zicht werkt op vele verschillende manieren. Zien hoe wij zien, zien wat wij zien is niet vanzelfsprekend, maar soort specifiek.
Voor de meeste zoogdieren en vogels geld iig van wel. Alhoewel zo direct voor de neus voor de prooidieren vaker een vaag beeld geeft. Die hebben amper een scherp beeld in dat stuk direct voor ze.
Zijn qua zicht veel meer ingericht op beweging/verandering/onregelmatigheden opvangen dan op een scherpe focus in een klein deel van het beeld.
De spiegeltest gaat verder dan zien ze wat in de spiegel. Er wordt een vlek op het voorhoofd (buiten zicht) gezet en gekeken of het dier door die vlek te zien de vlek op het eigen gelaat opmerkt/wil vinden. Wat duidelijk maakt dat het dier zichzelf ziet. Het spiegelbeeld koppelt aan zichzelf.
Een vrij goede test. Want wanneer een dier aandacht aan de vlek op zichzelf (die hij niet kan zien, zich nog niet bewust van was) geeft ben je vrij zeker dat het dier weet dat hij zichzelf ziet in het spiegelbeeld.
Maar niet reageren op die vlek zegt dan weer weinig op zichzelf. Want er zijn meerdere redenen om niets met die vlek te doen. Van boeit niet tot het dier ziet niet meer dan wat vaags in de spiegel. Of herkent zichzelf idd niet.
Maar dan komt de vraag of je zo direct jezelf zou herkennen als je nog nooit een spiegelbeeld hebt gezien.
Kortom, een positieve reactie is een vrij duidelijk antwoord, maar een negatief antwoord zegt nog te weinig om een conclusie te trekken.
Our task must be to free ourselves by widening our circle of compassion to embrace all living creatures and the whole of nature and its beauty.