[Vraag wat je wil] aan iemand werkzaam in de forensische psychiatrie

quote:

Op maandag 27 mei 2019 02:45 schreef Tengano het volgende:
.... gelijkwaardig ....

Een behandelaar en een patiënt zijn per definitie niet gelijkwaardig; er is afhankelijkheid tegenover een machtspositie.
Zeker in een gedwongen setting.
Je kunt wel proberen zo integer en menselijk mogelijk te (be)handelen.
Maar in een lastige heropvoedingssituatie zullen ook gewoon strikte (onwelkome) regels nodig zijn.
Niet uit minachting voor de patiënt, wat ik uit je post proef.

[ Bericht 0% gewijzigd door svann op 27-05-2019 03:52:08 ]

Interessant topic, Bracha.
Fijn dat je hier de tijd voor neemt.

[ Bericht 1% gewijzigd door svann op 27-05-2019 03:49:09 (Typo) ]

quote:

Op maandag 27 mei 2019 03:33 schreef svann het volgende:
Interessant topic, Bracha.
Fijn dat je hier de rijd voor neemt.

Haha ik heb de tijd nu.
Helaas verandert dat morgen weer.

Maar bedankt voor je compliment, ik waardeer dat.

quote:

Op maandag 27 mei 2019 03:32 schreef svann het volgende:

[..]

Een behandelaar en een patiënt zijn per definitie niet gelijkwaardig; er is afhankelijkheid tegenover een machtspositie.
Zeker in een gedwongen setting.
Je kunt wel proberen zo integer en menselijk mogelijk te (be)handelen.
Maar in een lastige heropvoedingssituatie zullen ook gewoon strikte (onwelkome) regels nodig zijn.
Niet uit minachting voor de patiënt, wat ik uit je post opmaak.

Het valt me op dat je het woord 'heropvoedingssituatie' gebruikt.
Ben je misschien zelf ook werkzaam in deze wereld?

Ik heb het woord nog zelden (misschien wel helemaal niet) gebruikt in dit topic.
Vaak is het een nogal beladen woord.

'Heropvoeding' is één van de absolute kernwoorden in de forensische psychiatrie.
Je kunt zelfs zeggen dat alles wat je doet, alle therapieën, de meest ingewikkelde tests, de moeilijkste gesprekken, zelfs verlof van de patiënt, alles is in feite 'heropvoeding' (soms zelfs opvoeding).

[ Bericht 0% gewijzigd door Bracha020 op 27-05-2019 04:09:38 ]

quote:

Op maandag 27 mei 2019 01:23 schreef Bracha020 het volgende:

[..]

Daarnaast verschillen FPC's, FPK's en FPA's ook nogal van elkaar.

Zou je dit verschil nog kunnen uitleggen? Wat is het verschil tussen een "kliniek" en een "centrum" ? En waar staat FPA voor? Ambulant?

In

quote:

Op maandag 27 mei 2019 07:08 schreef _Hestia_ het volgende:

[..]

Zou je dit verschil nog kunnen uitleggen? Wat is het verschil tussen een "kliniek" en een "centrum" ? En waar staat FPA voor? Ambulant?

In Nederland kennen we meerdere soorten forensische instellingen.
De FPC's, de FPK's en de FPA's zijn de drie bekendste (er zijn o.a. ook nog de besloten afdelingen in regulaire GGZ-instellingen en de besloten regulaire verslavingszorgafdelingen).

Van deze drie instellingen zijn de FPC's en de FPK's tbs-klinieken.
Een FPA is dit niet.

Een FPC is een (Justitieel) Forensisch Psychiatrisch Centrum.
Hier verblijven zo goed als alleen de allerzwaarste gevallen.
Het zijn gesloten afdelingen waar patiënten verblijven aan wie tbs met dwangverpleging is opgelegd (geen dwangbehandeling).
Een centrum is groter en uitgebreider dan een kliniek.
Heeft meer mogelijkheden en vaak ook wat meer bevoegdheden.

Een FPK is een Forensisch Psychiatrische Kliniek.
Ook dit is een gesloten instelling waar patiënten verblijven aan wie tbs met dwangverpleging is opgelegd (ook geen dwangbehandeling).

Een van de verschillen t.o.v. een FPC is echter dat er in een FPK ook andere patiënten kunnen verblijven.
Dit kunnen b.v. patiënten zijn zonder opgelegde dwangverpleging die hier via een arts of andere instelling of instantie terecht zijn gekomen.

Het beveiligingsniveau in een FPK is iets lager dan in een FPC.
Een FPK heeft beveiligingsniveau 3.
Een FPC heeft beveiligingsniveau 4, het hoogste niveau.

Een FPA is een Forensisch Psychiatrische Afdeling, en zoals ik al schreef geen tbs instelling.
Hoewel een FPA een echte forensische instelling is zijn de mogelijkheden er een stuk beperkter dan die in een FPC of FPK.
Het beveiligingsniveau in een FPA is ook weer lager dan dat in een FPC of FPK, namelijk niveau 2.
In een FPA verblijven over het algemeen mensen die er via een arts of vrijwillig terecht zijn komen.
Ook komen hier regelmatig mensen terecht die er het laatste deel van hun detentie (gevangenisstraf) mogen uitzitten en als het ware worden klaargestoomd voor hun terugkeer in de maatschappij.

Een goed en recent voorbeeld hiervan is Michael P.
Deze man had zijn gevangenisstraf bijna uitgezeten (heeft dus geen tbs gehad en zodoende geen enkele 'behandeling') en is in de laatste periode van zijn straf overgeplaatst naar een FPA.
Dit gebeurt vaker.
Hier werd hij voorbereid op zijn terugkeer in de maatschappij.
Waarschijnlijk in de hoop (en tegen beter weten in) dat er toch nog 'iets' bijgeschaafd kon worden in die korte tijd.
Natuurlijk met alle goede intenties want men had deze man ook gewoon en zonder enige vorm van begeleiding in de gevangenis kunnen laten zitten waar hij alsnog op verlof had gemogen en vrij zou zijn gekomen.

We zijn het er nu (achteraf) natuurlijk allemaal wel over eens dat zo'n iemand niet alleen in een gevangenis thuishoort maar dat er daarnaast ook een maatregel tbs nodig is.
Een opname in een FPC of FPK.

Dit is nu het geval maar helaas zijn er wederom vreselijke dingen gebeurd.

[ Bericht 1% gewijzigd door Bracha020 op 27-05-2019 09:56:04 ]

Dankjewel voor je uitleg, helder

quote:

Op vrijdag 24 mei 2019 18:28 schreef GewoonStefanie het volgende:
Enorm leuk topic!
Erg leuk om te lezen.

Ik lees dat je soms met pedofielen werkt.
Mijn vraag: als ik hoor over pedofielen hoor ik vaak de termen DSM en parafielie.
Weet jij misschien wat dit inhoud en wat vind jij van de heksenjachten op pedo's ?

Mooie en belangrijke vragen over een vaak beladen onderwerp.
Deze vragen lijken me uitermate geschikt om als laatste te beantwoorden voordat het topic sluit.

Pedofilie en pedoseksueel gedrag is maatschappelijk gezien nog altijd omgeven door oordelen en weinig feitelijke kennis.
Er liggen de meest vreselijke stoornissen aan ten grondslag en kan daarnaast ook veroorzaakt worden door een ernstige lichamelijke oorzaak.
De buitenwereld is vaak woedend op iemand met een dergelijke stoornis (zelfs als hij of zij er niemand kwaad mee doet) en roept om vergelding.
Mensen worden indien bekend maatschappelijk veroordeeld en soms zelfs de buurt uitgejaagd, vaak met hun hele gezin.

Psychische stoornissen worden gediagnosticeerd en geclassificeerd met de ‘Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders’ (DSM).
Ook seksuele stoornissen vallen hieronder (hoewel pedofilie nu geen stoornis meer is, het ernaar gedragen is dat wel).
De term die de DSM gebruikt om van de geldende norm afwijkende seksuele gedragingen of fantasieën te beschrijven noemt men parafilieën.
Parafilieën ontstaan bijna altijd voor het 18e levensjaar en mensen kunnen er meerdere naast elkaar hebben.
Erover praten doen ze niet graag.
Dit kan zijn omdat ze er niet onder lijden, door schaamte, vanwege angst voor veroordeling vanuit de maatschappij, of angst voor strafrechtelijke gevolgen.
Bij parafilieën is er sprake van een stoornis in de keuze van het object van het seksuele verlangen.
De controle over het eigen seksuele verlangen en gedrag is verloren, de betrokkene kan niet stoppen
Vaak is het zo dat deze mensen naast parafilie een normale seksuele relatie hebben met hun partner en deze partner van niets weet.
Parafiel gedrag kan strafbaar gedrag zijn, maar wat er wel of niet onder valt kan met de tijd veranderen.
Ook homofilie was b.v. ooit een parafilie.

Ik zal hier niet verder op ingaan want dan moet ik te veel vaktermen gaan gebruiken en wordt het te onoverzichtelijk.
Op internet kun je zelf ook veel vinden, zoek maar op de term ‘Parafilie’.

Pedofilie behoort tot de groep van de parafiele stoornissen (in dit geval de ‘hands-onstoornissen).
Deze pedofiliestoornis maakt enorm veel los onder de bevolking, roept emotie, onbegrip, en vooral veel woede op.

Ergens is dit logisch, omdat er vaak (kleine) kinderen bij de gevolgen van deze stoornis betrokken raken.
Aan de andere kant is het ook weer niet logisch.
Bijna iedereen begrijpt namelijk wel dat een stoornis er vaak voor zorgt dat mensen de controle over hun gedachten en gedrag kwijtraken.
Mensen kiezen niet voor een stoornis.
Ook zullen de meeste mensen begrijpen dat een man die op zondagmiddag de pumps van zijn vrouw aandoet een bepaalde stoornis heeft.
Daar kan hij dan niets aan doen, we trekken onze schouders op, lachen wat en gaan weer verder.
Wanneer er door het gedrag van iemand echter een kind in het spel komt dan denken we opeens heel anders en krijgen onze emoties de overhand.
Terwijl beide voorbeelden het gevolg zijn van een stoornis, iets waar iemand zelf niet om vraagt.
Mensen vechten soms een jarenlange en eenzame strijd, zijn alleen maar bezig met zichzelf in bedwang te houden.
Soms lukt dat niet meer.
Bij beide voorbeelden die ik geef zijn mensen de controle kwijt over hun gedrag, een vrije keuze is niet meer aan de orde.
De gevolgen komen later pas.
Deze beide mensen verdienen dus dezelfde bejegening en dezelfde hulp.

Niet iedere pedofiel misbruikt kinderen, vaak fantaseren ze er over.
Daarnaast wordt iemand die dit wel doet geen pedofiel maar pedoseksueel genoemd.
Er is enorm veel onderzoek gedaan (en nog steeds gaande) naar pedofilie.
Momenteel is er tussen onderzoekers en wetenschappers een enorme discussie gaande of pedofilie aangeboren is of niet.
Ze scoren gemiddeld 10 punten lager op een IQ-test, zijn gemiddeld 2,5 cm kleiner en opvallend vaak linkshandig.
Ook de hersenen werken anders, vooral het deel dat verschillende gebieden met elkaar verbindt (de witte massa).
Dat pedofilie aangeboren is kan men daarmee niet vaststellen maar dat er sprake is van een ontvankelijkheid daarvoor is wel zeer waarschijnlijk.
Men kiest er niet voor pedofiel te zijn.
Of iemand met deze ontvankelijkheid ook werkelijk een pedoseksuele voorkeur zal krijgen hangt vermoedelijk samen met ervaringen uit de jeugd.
Factoren kunnen dan zijn vroegtijdig in aanraking komen met pornografie, zelf misbruikt worden, en als kind sterk als seksueel object benaderd worden.

Ik heb al vaker geschreven dat we in Nederland ooit samen hebben besloten om mensen die een ernstige fout hebben begaan niet op te ruimen maar op te sluiten, en indien mogelijk te behandelen.
We leven in een beschaafd land en mensen krijgen hier een tweede kans.
Met deze wet kun en mag je het niet (geheel) eens zijn, dat is prima, maar dat is een andere discussie en hier nu niet aan de orde.
Iedereen is het er wel over eens dat het vreselijk is wat er soms met kinderen gebeurt maar waar het om gaat is dit zoveel mogelijk proberen te voorkomen.
Relevant is dat we de harde realiteit onder ogen zien en er het beste van proberen te maken, met z’n allen.

De maatschappij gaat grotendeels verkeerd om met mensen die aan een pedofiliestoornis lijden, en dit zorgt er in feite alleen maar voor dat de kans op uitbarsting of recidive toeneemt.
Voor mensen met deze afwijkende gevoelens geldt dat het hebben van werk, en in het algemeen het vermijden van situaties die met veel stress gepaard kunnen gaan, helpen bij het onder controle houden van de eigen seksuele impulsen.
In dit verband kan sociale uitsluiting en isolatie na het bekend worden van pedoseksuele activiteiten juist leiden tot het ondermijnen van het vermogen de eigen seksuele behoeften onder controle te houden, met alle mogelijke ernstige gevolgen van dien.
Met empathie, sociale steun en ook een scherp oog voor ‘triggers’ voor terugval wordt geprobeerd recidive te voorkomen.
Iemand b.v. met een cameraploeg ‘confronteren’ om dit vervolgens op tv uit te zenden (wat je de laatste tijd ziet) is daarom ook niet echt de manier.
Het zorgt vaak alleen voor meer ellende.

Natuurlijk mag en moet je iemand soms confronteren met bepaalde praktijken maar daar zijn andere wegen en ook andere mensen voor.
De buitenwereld weet vaak totaal niet waar ze mee bezig is en op wie ze afstapt, men weet niets van de geestelijke gesteldheid van zo’n persoon.
Daarnaast zijn er vaak hele gezinnen bij betrokken, niet iedere pedofiel of pedoseksueel is een alleenstaand schuchter mannetje.
Kleine kinderen die afgestoten worden op school, de deur niet meer uit durven en een trauma ontwikkelen waar ze vaak de rest van hun leven last van blijven houden.
Ook dit zijn (onnodige) slachtoffers.

Wat behandeling betreft: Het is bij een parafilie erg belangrijk om eerst een lichamelijke oorzaak uit te sluiten.
Sommige lichamelijke ziekten kunnen namelijk leiden tot een vermindering van het beheersen van seksueel gedrag.
Voorbeelden hiervan zijn een (frontotemporale) dementie, een hersentumor of hersentrauma.
Afwijkend seksueel gedrag kan ook door medicijnen veroorzaakt worden, dit moet ook uitgesloten worden.
Als deze twee mogelijke oorzaken uitgesloten kunnen worden is het vaak zo dat wanneer iemand lijdt onder zijn of haar seksuele verlangens maar deze geen schade inhouden voor een ander de behandeling zich richt op het accepteren van de parafiele stoornis.
Wanneer er wel sprake is van mogelijke schade voor anderen of de betrokkene zelf dan zal het onder controle houden van de seksuele impulsen het doel zijn.
Seksualiteitsproblematiek en zelfregulatieproblematiek krijgen vaak de meeste aandacht.
Erkennen van de pedoseksuele verlangens en het ontkrachten van cognities die het handelen daarnaar goedkeuren.

Vaak passen we een vorm van cognitieve gedragstherapie toe.
Er is veel wetenschappelijk bewijs dat dit een duidelijk positief behandeleffect heeft.
Dit richt zich dan vooral op het beheersen van de (ongepaste) seksuele opwinding en het omgaan met stressvolle situaties.
Dergelijke therapieën leiden tot een sterke daling van recidive.
Daarnaast werken we ook hier weer met risicotaxatie-instrumenten.
Het is belangrijk dat zowel de ‘statische’ als ‘dynamische’ risicofactoren worden ingeschat.
Statische risicofactoren zijn factoren die niet beïnvloedbaar zijn door therapeutische interventies maar wel degelijk de kans op recidive voorspellen.
Dynamische risicofactoren zijn risicofactoren die recidive voorspellen en veranderbaar zijn door therapie.

Ook is er aandacht voor het aanleren van sociale vaardigheden, vooral op het punt van het aangaan van (normale) intieme relaties.
Mensen moeten andere en nieuwe wegen gaan zien en leren te bewandelen.
Mede daarom is het van groot belang dat deze mensen juist in de maatschappij blijven functioneren en niet uit angst voor de buitenwereld eenzaam thuis op een kamertje komen te zitten.
Met vaak als gevolg dat er een uitbarsting komt met alle mogelijke vreselijke gevolgen van dien.
Een zieke hulpeloze hond die je blijft slaan en blijft afstoten zal blijven grommen en je op een dag aanvallen.

Het doel van de verpleging en behandeling is op een veilige manier te leren leven met pedofiele gevoelens.
Medicatie kan dit deel van de behandeling ondersteunen.
Ook zetten we soms libido-remmende middelen in bij de behandeling van deze groep mensen.

Pedofilie en pedoseksualiteit zijn dus van elkaar te onderscheiden begrippen.
Er is een groot verschil tussen de patiënt met pedofiele gevoelens en iemand die kinderen seksueel misbruikt.
Hoe en wie dan ook, iemand kiest nooit voor seksuele gevoelens voor kinderen.
Men merkt die gevoelens bij zichzelf, vaak tot groot verdriet.
De meeste mensen met deze gevoelens zullen echter niet tot handelen komen.
Vaak blijven zij wel eenzaam met deze gevoelens worstelen en voeren een leven lang strijd.

Begrip voor deze groep, ondersteuning in het omgaan met deze voorkeur en hen helpen om op een veilige manier te leven is de beste manier om slachtoffers te voorkomen en een waardevol leven te leiden.
Er is helemaal niemand die het gedrag van deze ‘plegers’ goedpraat, ook hulpverleners niet.
Het blijft wel een feit dat deze mensen vrij en vaak geheel anoniem rondlopen, tussen jou en mij.
Worstelend met allerlei gevoelens, drang en grote schaamte.
Soms zijn het tikkende tijdbommen en gaat het mis, soms ook niet.
De samenleving speelt hierbij een grote rol.

Ook mensen die voor deze stoornis worden verpleegd en behandeld en een straf of hulptraject uitzitten keren over het algemeen weer terug in de maatschappij en kunnen naast jou of mij komen te wonen.
Ook hier geldt dat meestal alleen rust, begrip en steun de kans op herhaling kleiner maakt en dit in veel gevallen zelfs helemaal kan voorkomen.
En dit willen we allemaal.

Dit is in principe de laatste vraag die ik beantwoord in dit topic voordat het (misschien voorlopig) sluit.
Ik hoop dat ik niet al te veel vragen over het hoofd heb gezien.
Mocht je me toch nog iets willen vragen of ergens op willen reageren dan kun je altijd contact met me opnemen d.m.v. een persoonlijk bericht.
Ik ben niet heel vaak aanwezig op FOK maar ik zal mijn berichtenbox zo nu en dan blijven checken.

Ik wil jullie bedanken voor de leuke (en soms ook minder leuke) input en voor de waardering.

Ik vond het in ieder geval erg leuk om te doen.

Bedankt voor je (soms) zeer uitgebreide antwoorden. Interessant om te lezen.

Wat een prachtig topic. Ik heb toch weer een beetje spijt dat ik niets met mijn studie heb gedaan.

Fascinerend dat er biologische kenmerken bekend zijn van pedofielen. Dat soort Lombroso-achtige onderzoeken zaten lang in de taboesfeer.

Bracha020 en de vragenstellers heel erg bedankt!

Op verzoek gaat dit topic nu op slot