Goeie OP Vivi! hartjehartje
Ik houd niet echt een visie aan, denk ik. Maar een aantal basisprincipes zitten redelijk diep, zowel op persoonlijk plan als op mijn werk (pedagoog op een kindergarten).
Ik praat met ze, niet tegen ze.
Het kind-zijn heeft een eigenwaarde, een kind is geen volwassene-in-wording.
Er is enorm veel ruimte voor spelen thuis en ik zorg er voor dat speelgoed aansluit bij de ontwikkeling en interesse. Lijkt voor de hand liggend, maar ik vind het erg belangrijk dat ze uitdaging hebben in hun spel. We komen om in het speelgoed, maargoed. Is een guilty pleasure van mij, speelgoedwinkels

Uitingen van vreugde, verdriet, boosheid of andere gevoelens wijs ik nooit af. Er is altijd een knuffel te halen, of een hand om vast te houden.
Ik verhef mijn stem zelden. Kan niet zeggen nooit, dat zou niet eerlijk zijn, maar waar ik eerst een erg kort lontje had, moet ik zeggen dat het me in het ouderschap verdomd goed af gaat.
Ik probeer oprecht geinteresseerd te zijn in wat ze doen, en beantwoord hun reacties als zij willen weten wat ik doe. Hier wijs ik ze ook niet af.
Ik probeer te zoeken naar de intentie van een handeling, niet per sé de uitvoering. Als het een teringbende wordt omdat ze zelf hun glaasje willen vullen, dan probeer ik daar niet negatief op reageren. Zo probeer ik ook de intentie van kind 1 aan kind 2 duidelijk te maken. Als kind 1 van 2,5 bv een speeltje afpakt, dan benoem ik dat tegenover kind 2 als: "Oh, hij wil met je spelen! Kind 1, kan je vragen of je mee mag doen?".
Ik probeer geen nee/niet te zeggen. Niet dat ze alles mogen, maar "ga op je billen zitten" heeft dezelfde boodschap als "niet op de bank staan". Zo voel ik me minder politieagent, en denk ik dat de kinderen minder het gevoel hebben dat ze niets mogen en alles fout doen.
Als ik me ergens aan erger, dan probeer ik te achterhalen waar dat vandaan komt. Doen ze echt iets vervelends, of ben ík degene die wat kan veranderen? Als ik moe ben, dan heb ik geen zin in zingende kinderen. Dat is dan niet hun probleem, maar het mijne. Dan ga ik een verdieping omhoog, bv (niet dat ik ze niet wil leren om rekening met elkaar te houden, uiteraard

)
Ik probeer altijd een reden te geven als iets niet mag, of juist moet. Als ze dan een tegengeluid geven, dan probeer ik dat te respecteren. Als ze vragen waarom ze bv niet naar buiten mogen, dan gebeurt het vaak genoeg dat ik daar eigenlijk geen antwoord op heb. Dan zeg ik: hm, goede vraag, waarom ook niet, ga je schoenen maar halen

Ik zeg sorry als ik ergens spijt van heb. Kan niet verwachten dat zij dat doen, als ze het zelf nooit horen.
Verder ben ik me net als jij Budda erg bewust van feminisme, baas over eigen lichaam, zowel haar als kleding etc (met uitzondering dat met oorbellen toch echt een poosje gewacht moet worden, en dat medische dingen uiteraard gewoon moeten).
Ben me ook erg bewust van hoe we tegenover geaardheid staan, of geloof etc. Ik probeer, als we het over verliefd zijn hebben, of trouwen ofzo, consequent te zeggen dat je verliefd kan worden op een meisje of jongen. Ze vertellen dat het net zo normaal is om op een jongen dan wel een meisje te vallen.
Verder vind ik opvoeden echt zo gaaf

Ik vind het echt zo fantastisch om te zien hoe die koters opgroeien, samen spelen, samen ruziën en weer vriendjes worden.