Het dreumestopic (1 - 2 jaar) deel 427

quote:

Op dinsdag 30 april 2019 10:24 schreef Stroopwafelmeisje het volgende:

[..]

Wellicht wel, maar we hebben een traphekje onderaan de trap, dus alleen naar boven kan nog wel
[..]

Of dat je zit te poepen met een dreumes op schoot, een boek te lezen, omdat je dus was vergeten de deur op slot te doen.

Kijk, dat scheelt! Ook nuttige informatie in huize stroopwafel En dan is dat vast door te trekken naar boos worden op je kinderen, toch?

Over doortrekken gesproken; Dat vindt G nou echt fantastisch he. Dat ik de WC door trek. Inclusief een gilletje en enthousiast handen klappen.

quote:

Op dinsdag 30 april 2019 10:37 schreef Lemijn het volgende:
Ik wou nog even tonen dat mijn kind wel doet wat ik vraag, als ik maar de goeie vragen stel .

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Aaaah Jacob! Nee is ook gewoon een mega mooi woord hè En goed dat ik z'n helmpje zie, was eigenlijk ook van plan me daar eens in te verdiepen of we dat ook niet moeten kopen. Zie het overigens weinig verder?

En Belle: knappe jongen hoor! dat doet kees 's nachts tegenwoordig ook, sinds ons slaapcoach traject. Overdag zeker niet

En boos worden: ik ben best geduldig, maar word af en toe wel een boos. Met name als ik een poeluier probeer te verschonen en Kees doet of hij een ware worstelaar is En oordelen: dat doen we denk ik allemaal wel in een bepaalde mate. Maar ik weet inmiddels ook wel dat het makkelijk oordelen is vanaf de zijlijn en het altijd zoveel malen ingewikkelder is als je er zelf in zit, met je eigen gewoontes, karakter en emoties. Dus ik probeer het meestal voor me te houden. Maar ook dat lukt niet altijd en dat hoeft denk ik ook niet.

Kees kan de laatste dagen ineens zoveel meer duidelijk maken. Ik zie 'm echt de verbanden leggen en dat ons ook steeds beter laten weten. Jas aan = naar buiten met loopwagen (en als dat dat niet het geval blijkt te zijn stort z'n wereld even in ). Gisteren wees hij dringend naar mijn tas ('die' 'die''DIE ''DIE!!!') en toen ik die pakte ging hij zwaaien naar de deur onder blij 'daaaaag' geroep: we moesten dus naar buiten van 'm Ik vind dat dus zo lief hè, duidelijk al een idee hebben over wat je wil doen

We waren het weekend weg met vrienden van de duutser. Uit Zuid-Duitsland en redelijk conservatief. We waren in totaal met 3 stellen, met allemaal kinderen. Er werd vreemd gekeken toen ik zei dat ik toch wel weer graag aan het werk wou, de andere vrouwen zijn al respectievelijk 6 en 4 jaar thuis met de kinderen, en kinderen naar een dagverblijf voordat ze 3 zijn is not done. En oh ja, hun kinderen keken nooit tv. Totdat ik vroeg wat daar gebeurde in de slaapkamer voor bedtijd. Oh ja, ze mogen elke avond een half uurtje peppa kijken op hun tablet. En maar zo trots verkondigen dat hun kinderen nooit tv kijken. Ik voelde in alles een oordeel. Maar denk ook dat het feit dat ik dat voelde door m’n eigen onzekerheid kwam.

Ik vond het wel moeilijk hoor, want diep in m’n hart zou ik graag die principes willen kunnen volgen. Ik zou het m’n kinderen graag willen bieden om langer met ze thuis te zijn, een super geduldige moeder die precies invoelt wat er op dat moment aan de hand is willen zijn en ze nooit koekjes of snoepjes geven. Maar goed, ik ben ambiteus, hou van volwassen gesprekken, ben redelijk opvliegend en hou zelf enorm van zoetigheid, en ik denk dat mijn kinderen het gelukkigst zijn als ik gelukkig ben. Dus nu ga ik eerst eens goed voor mezelf zorgen, om dat te kunnen bewerkstelligen.

Oh, en opvoeden van een dreumes is peanuts in vergelijking van het opvoeden van een terror-peuter of kleuter. Stiekem denk ik bij heel veel idealistische opvatting die ik lees of hoor van mensen met een baby/dreumes zonder ouder kind een wacht maar, want toen mijn oudste een dreumes was dacht ik ook nog zo. Het is fijn om idealen te hebben en er naar te streven, maar op een gegeven moment moet je ze ook een beetje los kunnen laten denk ik, met kinderen.

Mijn bijna dreumes deed het goed op het kdv, heeft een kwartiertje gehuild toen ze poogden om hem naar bed te brengen. Hij was al wakker sinds 5.20, dus ligt nu thuis te snurken. Hoop op een goede lange dut, wellicht stappen we nu gewoon over op 1 dutje.

Ahhh @elliebell dat is zo schattig he! Hier wordt driftig naar de schoenen gewezen (DIE, DIE, DIE) om naar buiten te gaan. Ondanks dat ze de schoenen helemaal niet aan krijgt. Slofjes gaan gelukkig wel goed.

Ze trekt met 1 voetje haar tenen krom dus ik krijg de schoenen niet goed aan. Kwestie van wennen voor haar?

He Jagar, dat jij hier al bijna hoort! Alvast welkom
Ik ben blij dat je je alinea eindigde met het besluit om goed voor jezelf te zorgen! En fijn dat het goed ging op het kdv! Wij gingen rond een jaar overigens ook over op 1 dutje. Soms trekt ze dat goed, af en toe doet ze er nog twee.

quote:

Op dinsdag 30 april 2019 10:09 schreef minilot het volgende:

[..]

Nou.. Volgens mij is opvoeden met behulp van straffen en boos worden enerzijds en belonen en prijzen anderszijds nog altijd gewoon de norm en zal je volgens mij sowieso meteen bijval krijgen als je opmerkt dat je wel eens uit je slof schiet tegen een retelastige kleuter, zoals ook hier te zien

Daarnaast dan mijn manier zo in het belachelijke trekken, dat doe ik andersom ook niet, toch?

Nee, maar je geeft (vind ik) wel een behoorlijk oordeel naar anderen die het anders doen. waardoor je weer onzekerheid creëert bij toch al onzekere moeders.

Daar krijg ik in topics als Z&G ook al zo de kriebels van.

Maar oké, het onderwerp is redelijk voorbij dus ik zal er ook niet verder over rellen.

quote:

Op dinsdag 30 april 2019 11:31 schreef Skittles het volgende:
Maar oké, het onderwerp is redelijk voorbij

Jammer wel, is er misschien ergens een centraal topic over de verschillende opvoedstijlen in theorie en praktijk? Ik vind het wel interessant om hier verder over van gedachten te wisselen.

quote:

Op dinsdag 30 april 2019 09:28 schreef Jagärtrut het volgende:
(ik hoor hier pas over 6 dagen, en lees alvast mee als voorbereiding!)

Ik denk ook dat ieder mens hierin erg anders is. Ik ben nogal opvliegend. En op het moment dat we al met onze ‘kutzakpeuter’ aan het kutzakken zijn en O komt daar bovenop die probeert de plant om te trekken terwijl hij best weet dat dat niet mag dan verhef ik mijn stem ook wel eens. Niet ideaal, maar zo ben ik. Ik probeer het te voorkomen, maar dat lukt niet altijd. En met kutzakpeuter al helemaal niet. Man, wat een kutzak is dat soms.

Anyways, mijn bijna-dreumes is voor het eerst twee uur wennen op het kdv, ik ga nog een kop koffie drinken en een beetje huilen omdat ik het zo vreemd vind zonder hem. En nog 10x checken of de babyfoon wel aanstaat uit gewenning

Dit, dit en dat laatste niet.
Hoe slaapt je kleine trouwens inmiddels?

Ik zeg op een dag zo min mogelijk nee, wel wat ik zou willen zien. Dus niet "nee niet pakken", maar wel "leg maar terug". Die opdrachten snapt hij een voert hij meestal graag uit.
Ik doe dit vooral omdat ik het niet fijn vond om steeds harder nee te moeten zeggen zonder dat het resultaat had. Ik probeer hem wel versneld te leren wat pijn, kapot, nat en vies betekenen zodat als ik hem waarschuw, hij dat misschien gaat snappen. Dit werkt voor ons aardig zo, mijn man heeft er weleens meer moeite mee. En als dit later niet meer werkt kunnen we het altijd nog anders proberen.
Ik reageer wel positief op de vormenstoof trouwens, omdat ik wil dat hij het zelf doet in plaats van mij blokjes in mijn handen douwen.
Ik reageer zelfs positief op wildplassen, zodat ik niet plasjes blijf vinden achter de bank of in de te tent.

Overigens kies ik soms om niet te kijken. Hij wil bijvoorbeeld elke dag een keer kattengrit in zijn mond. Ik schep dan uitwerpselen uit de bak, probeer hem een keer te verplaatsen en als hij dan blijft teruggaan loop ik weg. Dan spoel ik daarna zijn mond uit en vertel nog maar eens dat het vies is. Daarna wil hij altijd spelen met de kraan, tot hij zeiknat is of het is weer drama. Ook zonder nee roepen is het verre van zen.

Fleur en Casper
Wc is bij ons ook favoriet. Hij doet de stervende zwaan als hij niet op schoot naar maar wil alleen maar het zeeppompje hebben. Nou geef ik gewoon het pompje en klaar.

Ik heb er echt last van dat er vroeger in ons huis een soort taboe was op boos worden. Als ik nu een vermoeden heb dat er iemand boos is op mij, word ik al helemaal gek in mijn hoofd.

Anywayzz, mijn kutzakpeuter en ik hebben gisteren flink tegen elkaar staan schreeuwen. Daarna hebben we het goed gemaakt met heel veel kusjes en knuffels.

En mijn dreumes heeft al als baby op de mat gezeten. Niet dat hij er toen iets van snapte, maar ik kan het niet verkopen aan mijn kutzakpeuter dat hij wel op de mat moet als hij stout is en Kevin niet.

[ Bericht 0% gewijzigd door Adrian4 op 30-04-2019 16:13:38 ]

Vroeger waren er bij ons wel dingen als boosheid en blijheid natuurlijk maar lekker uithuilen en over je gevoelens praten gebeurde, in mijn herinnering amper.
Beide ouders zijn binnenvetters als het komt op verdriet en je uitspreken over dergelijke zaken.
Vader een driftkop (ik nu ook) en mijn moeder een bemiddelaar en getraumatiseerde vrouw.
Ik herinner mij wel fijne vakanties, buitenspelen en echt een gezinsleven hoor dus een fijne jeugd maar praten over je gevoel? No way.
Of letterlijk zeggen dat ze van mij hielden of ik mooi was, lief was? Echt mocht zijn wie ik ben?
Inclusief gevoeligheid, verlegenheid, kinderlijkheid.
Zulke boodschappen kreeg ik niet terwijl ik daar best behoefte aan had.

Dus wat ik zelf anders doe is vrijwel elke dag zeggen dat ik van mijn zoon hou, dat ie lief is (of de lieve acties benoemen) en probeer hem altijd uitleg te geven over de dagelijkse dingen die belangrijk zijn. Waarom is dit, waarom doen wij dat.
Ik probeer dus veel te praten over gevoelens en ze zelf ook te tonen en uit te leggen.
Want openheid vind ik wel belangrijk.

Ach ja, ik schiet ook wel eens uit mijn slof, en spring ook wel eens echt uit mijn vel, als ik moe ben, als ik slecht geslapen heb, als ik veel aan mijn hoofd heb, als ik ongesteld moet worden, als twee jengelende kinderen aan mijn been hangen, als ik het gevoel heb dat ik niet kan 'ademen', als ik helemaal in beslag wordt genomen door mijn kinderen, als de oudste na tien keer iets vragen nog niet wil luisteren en blijft gillen. Ik ben nogal gevoelig voor geluiden en lang gillen, krijsen, trek ik slecht. Toen ik zwanger was van Ysje was ik ook behoorlijk opvliegend en had ik een kort lontje, weinig geduld. Ik doe en zeg wel eens pedagogisch onverantwoorde dingen, en op het moment dat ik dat doe weet ik dat meestal ook wel. Als ik dat vind, dan zeg ik dat later ook wel en ik bied ook wel eens mijn excuus aan, aan mijn kind.
Ik ben ook maar een mens. En zo leef ik ook iets voor, denk ik. Dat we allemaal feilbaar zijn.

Verder hebben we bij de oudste gemerkt dat zij vanwege een zeer sterke wil en dominantie en ook opvliegende karakter heel veel duidelijkheid nodig heeft van ons en soms ook stevige maatregelen. Anders is het alleen maar een spelletje voor haar en ze doorziet het heel snel. Dan neemt ze het niet serieus en neemt ze een loopje met ons.

Ik kan ook heel erg geduldig en rustig zijn.
Een mens is een vat vol tegenstrijdigheden, althans, dat geldt zeker voor mij. En zo zullen mijn kinderen mij ongetwijfeld ook ervaren en zien, want voor je kinderen kun je niets verbergen. Ik hoop vooral dat ze mij (ooit!) als mens zullen zien, met alles wat bij mij hoort. niet alleen als hun moeder. Dus ook niet alleen in een voor hen dienende rol, wat ik voor hen doe en ben, maar ook als een persoon op zichzelf. Dat probeer ik af en toe te doen, door over mijn werk te vertellen, of bijv laatst toen ik naar Rome ging, aan mijn oudste te vertellen wat ik daar dan doe en waarom ik dat leuk vind.

Jagar, ik kan helemaal mee in jouw verhaal. Ik denk dat je het goed doet als je jezelf niet aan het forceren bent in een soort rol die niet bij jou past.

Goeie post Franny. Veel herkenbaarheid.

Goed verwoord Franny! Zo ervaar ik het ook

Ik kom uit een gezin met geen binnenvetters. Regelmatig ruzie maar dat was ook meteen weer goed als de druk van de ketel was. (Uit)huilen ook en ik ervaar dat dat nu ook nog steeds kan en dat mijn ouders nog steeds een veilige plek zijn voor al mijn emoties. Er wordt nog steeds feilloos aangevoeld hoe ik me voel en daar wordt ook nu nog naar gevraagd als ik boos/verdrietig lijk te zijn. Mijn moeder geeft me nu nog steeds regelmatig een knuffel en een kus. Mijn vriend komt uit een gezin waar ze niks uitspreken en ik merk dat hij er ook niks mee kan als ik bijvoorbeeld boos of verdrietig ben.

quote:

Op dinsdag 30 april 2019 16:11 schreef vencodark het volgende:
Vroeger waren er bij ons wel dingen als boosheid en blijheid natuurlijk maar lekker uithuilen en over je gevoelens praten gebeurde, in mijn herinnering amper.
Beide ouders zijn binnenvetters als het komt op verdriet en je uitspreken over dergelijke zaken.
Vader een driftkop (ik nu ook) en mijn moeder een bemiddelaar en getraumatiseerde vrouw.
Ik herinner mij wel fijne vakanties, buitenspelen en echt een gezinsleven hoor dus een fijne jeugd maar praten over je gevoel? No way.
Of letterlijk zeggen dat ze van mij hielden of ik mooi was, lief was? Echt mocht zijn wie ik ben?
Inclusief gevoeligheid, verlegenheid, kinderlijkheid.
Zulke boodschappen kreeg ik niet terwijl ik daar best behoefte aan had.

hier net zo. Ik probeer dan ook steeds heel bewust gevoel te benoemen wat ik zie bij kaptein, zeg het wanneer hij iets knaps, stoers, liefs doet ect.

Mn eigen gevoel herkennen en benoemen vind ik mega ingewikkeld dus ik begin maar gewoon met wat ik bij mn dreumes zie vast heel therapeutisch

Wat betreft het boos doen versus boos-zijn. Dat kan inderdaad een keuze zijn. Tegelijkertijd gaan kinderen, zeker peuters, echt keihard over grenzen heen. Omdat ze dat aan het onderzoeken zijn. Dus: in je gezicht slaan (of bij een ander kind), of je schoppen, of, 'schelden' (soms letterlijk, soms, zoals bij onze dochter, ook figuurlijk, door heel nare dingen te zeggen). Of, en dat is nog het ergste misschien, door zichzelf pijn te doen.

Ik geloof daarin niet in onvoorwaardelijkheid, tenminste: in de zin dat als je over iemands grenzen heen gaat, die ander het recht heeft zeer duidelijk te maken dat dat niet kan en mag. Of als een kind een gevaar voor zichzelf is, dan moet je direct ingrijpen. Om die grenzen duidelijk te maken, was het voor ons soms echt noodzakelijk om de oudste duidelijk terecht te wijzen, zodat het ook echt doordrong.

Ik weet niet hoe ik dat had moeten doen in een soort opvoeding zoals jij schetst, minilot. Het komt op mij over alsof daarbij uitgegaan wordt van een natuurlijk bestaande intrinsieke motivatie om het goede te doen, of een motivatie die makkelijk is aan te boren bij kleine kinderen, maar mensen zijn van nature egocentrisch en asociaal. Zeker als inlevingsvermogen nog ontwikkeld moet worden, en dat is bij de meeste kinderen een behoorlijk lang proces.

Waar mensen wel allemaal, behalve als ze psychopaat zijn ( ) gevoelig voor zijn is afwijzing. Dat is bij mijn dochter dan ook vaak het enige middel waar ze op reageert. Dat is af en toe echt hard, dan zeg ik bijv dat ik haar nu even niet wil zien of in mijn buurt wil hebben. Dat doe ik nooit lang en het leidt ook vaak tot hysterie bij haar. Maar dan is wel echt doorgedrongen bij haar dat ze te ver is gegaan. Het is niet fraai om te doen, maar mensen zijn niet fraai. Tenminste, dat is dan mijn mensbeeld. .

@Franny, wat mensbeeld betreft stip je wel een belangrijk punt aan, ik geloof namelijk juist helemaal niet dat mensen per definitie egocentrisch en asociaal zijn, tenzij gedisciplineerd of voorzien van een extrinsieke motivatie. Mensen zijn mijns inziens een in basis sociale diersoort en hebben een mentale reikwijdte die allerlei mogelijkheden tot intrinsieke motivatie biedt.

Dat een kind zich verschrikkelijk vervelend kan gedragen is uiteraard een gegeven, maar toch zeker niet vanuit een algemene ingebakken kwaadaardigheid? Natuurlijk kunnen we hier gaan lopen roepen dat onze kleine kinderen nou eenmaal kutzakken zijn, en maar ik duim toch dat er daarnaast ook serieus begrip is voor hoe heftig het kan wezen om heel jong te zijn en op te groeien, dat zaken als moe zijn, honger hebben, ergens van geschrokken zijn of stevige/onverwachte veranderingen doorgemaakt hebben legitieme redenen zijn voor een onaangename bui, net als dat we zelf weten dat we sneller uit onze slof schieten als we beroerd geslapen hebben?

Kinderen zijn mijns inziens veel meer dan alleen hun gedrag, en ik hoop dat ik me altijd meer zal blijven bekommeren om, bijvoorbeeld, waaróm mijn koter een boel driftbuien heeft dan om hoe ik die zo snel mogelijk kan indammen. En dat -ie altijd en juist op de momenten dat -ie zich rottig gedraagt, weet dat ik van 'm hou om wie -ie is en niet om wat -ie doet.

Dat een kind baat heeft bij duidelijke, consequente grenzen lijkt me overigens helemaal de discussie niet, uiteraard is het de bedoeling dat je je kinderen leert waar de grenzen van toelaatbaar gedrag liggen - ik denk dat we hier in dit topic uiteindelijk alleen verschillen in de manier waaróp we dat doen.

Maar goed, ik klim voorlopig niet verder op mijn zeepkist aangaande onvoorwaardelijk ouderschap - ik snap dat ik eerst nog een paar extra kinderen moet zien uit te broeden en dat er in elk geval al eentje een evil kleuter moet zijn voordat mijn ervaring ertoe en daar kan ik heus best inkomen. Aan de slag dan maar!

[ Bericht 1% gewijzigd door minilot op 01-05-2019 00:40:41 ]

quote:

Op dinsdag 30 april 2019 16:11 schreef vencodark het volgende:
Of letterlijk zeggen dat ze van mij hielden of ik mooi was, lief was? Echt mocht zijn wie ik ben?
Inclusief gevoeligheid, verlegenheid, kinderlijkheid.
Zulke boodschappen kreeg ik niet terwijl ik daar best behoefte aan had.

Dus wat ik zelf anders doe is vrijwel elke dag zeggen dat ik van mijn zoon hou, dat ie lief is (of de lieve acties benoemen) en probeer hem altijd uitleg te geven over de dagelijkse dingen die belangrijk zijn. Waarom is dit, waarom doen wij dat.

Wat goed zeg, dat je die behoefte van jezelf als kind zo concreet hebt kunnen omzetten naar hoe je er nu zelf mee omgaat als ouder

Maar @minilot je zegt het zelf al: we schieten allemaal wel eens uit ons slof. Gebeurt het jou dan nooit tegen Günther? Ook niet als hij (om maar een willekeurig voorbeeld uit huize Stroopwafel te noemen) in al zijn enthousiasme een dansje wil doen op de salontafel die vol staat met glazen, afstandsbedieningen en zulks? En je dus al vijftien keer hebt gezegd dat het niet mag en hem er af hebt gehaald- terwijl jij eigenlijk moet/wil koken? En nee, dit is niet sarcastisch/get off your high horse, ik ben oprecht benieuwd of mensen zo zen kunnen zijn. En wat doe je dan wel in zo'n situatie?

En voor de geïnteresseerden: Muppet weet inmiddels dat ze alléén op de salontafel mag dansen als er niets op staat en ze heel voorzichtig doet

@Stroopwafelmeisje
Ik vind het sowieso al knap dat jullie glazen op de salontafel hebben staan, dat durf ik hier al ruim een half jaar niet meer aan Dat ding is leeg of er ligt speelgoed op

quote:

Op woensdag 1 mei 2019 00:28 schreef minilot het volgende:

[..]

Wat goed zeg, dat je die behoefte van jezelf als kind zo concreet hebt kunnen omzetten naar hoe je er nu zelf mee omgaat als ouder

Oh, dankje.

@minilot als het bij jullie past en jullie kunnen dit met Günther door de jaren heen na blijven streven dan lijkt dat me ook gewoon prima

@vencodark dat vind ik ook goed van je!

Ik vind dat opvoeden lastiger dan gedacht en klooi eigenlijk maar wat aan. Buiten dat ik wel basisprincipes heb (grenzen stellen, uitleggen waarom ik boos ben maar vooral veel laten voelen dat ik van m hou en ook ruimte voor verdriet en boosheid) zijn externe factoren hier van dagelijks belangrijk. Heb ik een slechte dag/moe en weigert hij ondanks vermoeidheid een middagdutje dan heeft hij iets meer schermtijd dan ik die ochtend had bedacht. En op zulke dagen schiet ik ook sneller uit mijn slof. Uiteindelijk komt iedereen er wel en leveren we waarschijnlijk allemaal mooie mensen af in de maatschappij die kunnen terug kijken op een goede liefdevolle jeugd

quote:

Op woensdag 1 mei 2019 00:13 schreef minilot het volgende:
@:Franny, wat mensbeeld betreft stip je wel een belangrijk punt aan, ik geloof namelijk juist helemaal niet dat mensen per definitie egocentrisch en asociaal zijn, tenzij gedisciplineerd of voorzien van een extrinsieke motivatie. Mensen zijn mijns inziens een in basis sociale diersoort en hebben een mentale reikwijdte die allerlei mogelijkheden tot intrinsieke motivatie biedt.

Dat een kind zich verschrikkelijk vervelend kan gedragen is uiteraard een gegeven, maar toch zeker niet vanuit een algemene ingebakken kwaadaardigheid? Natuurlijk kunnen we hier gaan lopen roepen dat onze kleine kinderen nou eenmaal kutzakken zijn, en maar ik duim toch dat er daarnaast ook serieus begrip is voor hoe heftig het kan wezen om heel jong te zijn en op te groeien, dat zaken als moe zijn, honger hebben, ergens van geschrokken zijn of stevige/onverwachte veranderingen doorgemaakt hebben legitieme redenen zijn voor een onaangename bui, net als dat we zelf weten dat we sneller uit onze slof schieten als we beroerd geslapen hebben?

Kinderen zijn mijns inziens veel meer dan alleen hun gedrag, en ik hoop dat ik me altijd meer zal blijven bekommeren om, bijvoorbeeld, waaróm mijn koter een boel driftbuien heeft dan om hoe ik die zo snel mogelijk kan indammen. En dat -ie altijd en juist op de momenten dat -ie zich rottig gedraagt, weet dat ik van 'm hou om wie -ie is en niet om wat -ie doet.

Dat een kind baat heeft bij duidelijke, consequente grenzen lijkt me overigens helemaal de discussie niet, uiteraard is het de bedoeling dat je je kinderen leert waar de grenzen van toelaatbaar gedrag liggen - ik denk dat we hier in dit topic uiteindelijk alleen verschillen in de manier waaróp we dat doen.

Maar goed, ik klim voorlopig niet verder op mijn zeepkist aangaande onvoorwaardelijk ouderschap - ik snap dat ik eerst nog een paar extra kinderen moet zien uit te broeden en dat er in elk geval al eentje een evil kleuter moet zijn voordat mijn ervaring ertoe en daar kan ik heus best inkomen. Aan de slag dan maar!

Het is wel waar, bij het eerste kind heeft iedereen zoiets dat hij het beter gaat doen dan zijn ouders. Bij het tweede kind ben je alweer op aarde geland.