R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
(klinkt heel erg herkenbaar allemaal lieverdquote:Op vrijdag 3 mei 2019 21:47 schreef Tele6 het volgende:
[..]
Ik kan best wel goed m'n ei kwijt, mits ik weet wat het ei is dat het me zo lastig maakt, en dat weet ik vaak niet. Vandaag hebben we uiteindelijk afgesproken dat ik om 12:00, 15:00, 18:00, 21:00 even van me zou laten horen, zodat we samen konden checken of het een beetje lukte om een rustige dag te hebben en voor mezelf te zorgen. Dat is prima gegaan, ik heb zelfs gedoucht en mijn bed verschoond.
Ik weet het. Hoewel het vaak meer als vallen zonder opstaan voelt -- het lijkt wel alsof ik een soort van doos van Pandora opengetrokken heb.
[..]
Geen domme vraag hoor, want ik heb me dat ook al wel afgevraagd. Maar ik denk het niet echt.
Ik denk dat ik vooral meer voel omdat ik aan het proberen ben om al mijn ongezonde strategieën om de gevoelens in bedwang te houden te laten gaan. Dus niet als een malle sporten, niet mezelf slaap ontzeggen, geen eetbuien en niet uithongeren, geen hele lange rituelen, niet continu afleiden met vermoeiende dingen, niet geobsedeerd studeren, ...
Ik ging vorig jaar naar de psycholoog omdat ik merkte dat al die strategieën uit de hand begonnen te lopen en niet meer hielpen -- de zooi juist erger maakten (natuurlijk, want dat doen ongezonde strategieën).
Voordeel van de afgelopen tijd alleen maar kneiterbang zijn continu, was dat de boosheid en wanhoop verdwenen onder een laag van veel simpelere angst. Nu is die angst wat gedempt en voel ik me beroerd. Boos op mezelf, en in de war.
[..]
M'n psycholoog heeft gezegd dat het beter is als ik voor nu even de hele ingewikkelde gedachten en gevoelens wat uit de weg ga. Ik heb een kalmeringsmiddel dat ik in moet nemen zodra ik merk dat de spanning opbouwt. Ze zegt, het is beter dat je de hele dag slaapt dan dat je jezelf wat aandoet. Dus ja. Ik slaap veel.
)Hm... ongezonde copingen stoppen doet altijd pijn. Ineens word je met de rauwe realiteit geconfronteerd en dat is heel erg moeilijk.
ik snap dat je in de war bent
Tips van de psych gaan altijd voor. Veel slapen is soms ook het beste wat je kan doen.
Fijn dat je die contactmomentjes ingepland hebt. Misschien stom, maar ik gebruik de app MyTherapy Daarin kun je je medicatie bijhouden én symptomencheck, zo vaak en uitgebreid als je wil. Misschien een ideetje?
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Nou ja, het gaat er niet om dat ik mezelf check, meer dat ik mezelf dwing om regelmatig contact te houden met mensen zodat ik ook makkelijker contact maak als het niet lekker gaat. Om een of andere reden doet mijn hoofd vaak "ik heb het niet verteld toen het een beetje mis ging, dus nu het echt mis gaat ben ik te laat en mag ik het niet meer vertellen" of zoquote:
[..]
(klinkt heel erg herkenbaar allemaal lieverd
Hm... ongezonde copingen stoppen doet altijd pijn. Ineens word je met de rauwe realiteit geconfronteerd en dat is heel erg moeilijk.
ik snap dat je in de war bent
Tips van de psych gaan altijd voor. Veel slapen is soms ook het beste wat je kan doen.
Fijn dat je die contactmomentjes ingepland hebt. Misschien stom, maar ik gebruik de app MyTherapy Daarin kun je je medicatie bijhouden én symptomencheck, zo vaak en uitgebreid als je wil. Misschien een ideetje?
Dus nu kunnen we er op tijd bij zijn.
quote:
[..]
Nou ja, het gaat er niet om dat ik mezelf check, meer dat ik mezelf dwing om regelmatig contact te houden met mensen zodat ik ook makkelijker contact maak als het niet lekker gaat. Om een of andere reden doet mijn hoofd vaak "ik heb het niet verteld toen het een beetje mis ging, dus nu het echt mis gaat ben ik te laat en mag ik het niet meer vertellen" of zo
Goed getackeld dat probleem!
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
quote:
[..]
Dankje
Alleeen deel van de eer gaat naar m'n psycholoog en m'n vriend voor deze oplossing wel
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Ik had duizend en een aftekenlijstjes met alles wat ik op een dag moest doen. Waarin elke minuut van mijn dag gepland was en elke dag faalde ik weer. Nu heb ik er nog maar twee. Eentje met zelfzorgdingen, zodat ik vooruitgang kan zien en een dagplan, want anders raak ik in de war en natuurlijk mijn behandelplan. Alle overige lijstjes en schema's en dingen heb ik weggegooid, voelt heel raar, heel lastig, maar het geeft denk ik op den duur wel een beetje rust. Ik was de halve dag bezig met lijstjes afvinken en faalmomentjes te noteren. Daar houd ik nu mee op
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Ik kom even tussendoor, sorry. Ik slik sinds een tijd escitalopram, een antidepressiva. Het duurde voor mijn geval lang totdat het echt wat leek te doen en ik zit momenteel op de maximumdosering. Sinds enige tijd ervoer ik meer rust in mijn hoofd en lijf. Een rust die wel bij elke ovulatie en menstruatie (dus hormoonschommeling) weer teniet werd gedaan voor een paar dagen.
Sinds een week heb ik mijzelf op dieet gezet. Ik wil de laatste zwangerschapskilo's kwijt, alsmede de na de zwangerschap aangesnoepte kilo's. Mijn eetpatroon was behoorlijk verslechterd, ik snoepte echt enorm veel en ben daar nu desastreus mee gestopt. Echter voel ik mij sindsdien erg labiel. De tranen zitten constant hoog en ik merk dat ik situaties uit verband trek omdat alles opeens heel hard binnen komt. Ik zit eigenlijk gewoon weer beroerd in mijn vel en vraag mij af of dit kan komen door mijn gewijzigde eetpatroon in combinatie met de medicatie. Heeft iemand hier ervaring mee? Zo ja, is het een kwestie van er doorheen omdat mijn lijf opnieuw een balans moet zoeken, of is dit een reden om even contact op te nemen met de huisarts om toch weer naar andere medicatie te zoeken?
Sinds een week heb ik mijzelf op dieet gezet. Ik wil de laatste zwangerschapskilo's kwijt, alsmede de na de zwangerschap aangesnoepte kilo's. Mijn eetpatroon was behoorlijk verslechterd, ik snoepte echt enorm veel en ben daar nu desastreus mee gestopt. Echter voel ik mij sindsdien erg labiel. De tranen zitten constant hoog en ik merk dat ik situaties uit verband trek omdat alles opeens heel hard binnen komt. Ik zit eigenlijk gewoon weer beroerd in mijn vel en vraag mij af of dit kan komen door mijn gewijzigde eetpatroon in combinatie met de medicatie. Heeft iemand hier ervaring mee? Zo ja, is het een kwestie van er doorheen omdat mijn lijf opnieuw een balans moet zoeken, of is dit een reden om even contact op te nemen met de huisarts om toch weer naar andere medicatie te zoeken?
Ik weet het niet @Schanu, bij mij was het juist andersom. Sinds ik gestopt ben met bizarre hoeveelheden snoep eten, ben ik een hoop stabieler. Het helpt bij mij vooral dat ik 's avonds niet meer snoep, waardoor ik beter in slaap kom.
Ik denk dat je beter een keer te veel hulp kunt vragen dan dat je door blijft sukkelen en ongelukkig zit te wezen.
Ik denk dat je beter een keer te veel hulp kunt vragen dan dat je door blijft sukkelen en ongelukkig zit te wezen.
Ik kan soms zo balen van mijn lichaam. Het ging weer wat de betere kant op met mijn paniek, behalve dan gisteren toen de treinen uitvielen, de metro een blik sardientjes was en de bus minstens net zo erg, maar dan plus iemand met een sterke walm stinkparfum. Toen ben ik uitgestapt.
De duizeligheid kan ik (hoe kut ook) steeds iets beter accepteren, de misselijkheid kan ik loslaten zolang ik maar zakjes bij me heb. Maar nu heb ik dus steeds vaker last van mijn darmen. En daar heb ik echt veel moeite mee. Daar heb ik geen veiligheidsgedrag voor en kan ik ook niet tegen mezelf zeggen dat het maar tussen mn oren zit, want ik voel en hoor mn buik borrelen. En ik reis elke dag twee keer 1,5 uur zonder toilet. Uiteindelijk hoef ik meestal ook niet naar de toilet, maar de pijn blijft wel en de onrust dus ook.
Gewoon kut. Ik weet dat stress/angst invloed kan hebben op je darmen. Maar toch blijf ik dus denken dat ik ineens een voedselintollerantie of pds heb ontwikkeld oid. En dan begin ik dus weer met bepaalde voedingsgroepen te schrappen of eet ik gewoon niet als ik niet thuis ben.
Net zat ik dus ook zo op kantoor. En nu weer in de sprinter naar huis. Bijna hopend dat er gewoon een buikgriep aankomt zodat ik niet gewoon helemaal craycray ben.
De duizeligheid kan ik (hoe kut ook) steeds iets beter accepteren, de misselijkheid kan ik loslaten zolang ik maar zakjes bij me heb. Maar nu heb ik dus steeds vaker last van mijn darmen. En daar heb ik echt veel moeite mee. Daar heb ik geen veiligheidsgedrag voor en kan ik ook niet tegen mezelf zeggen dat het maar tussen mn oren zit, want ik voel en hoor mn buik borrelen. En ik reis elke dag twee keer 1,5 uur zonder toilet. Uiteindelijk hoef ik meestal ook niet naar de toilet, maar de pijn blijft wel en de onrust dus ook.
Gewoon kut. Ik weet dat stress/angst invloed kan hebben op je darmen. Maar toch blijf ik dus denken dat ik ineens een voedselintollerantie of pds heb ontwikkeld oid. En dan begin ik dus weer met bepaalde voedingsgroepen te schrappen of eet ik gewoon niet als ik niet thuis ben.
Net zat ik dus ook zo op kantoor. En nu weer in de sprinter naar huis. Bijna hopend dat er gewoon een buikgriep aankomt zodat ik niet gewoon helemaal craycray ben.
Bedankt voor de reacties! Ik hoop ook dat het een tijdelijke reactie van mijn lijf is in verband met het afkicken van de suikers.
Ik ga het nog even aankijken en mocht het binnen aanzienlijke tijd niet verbeteren, dan zal ik alsnog de huisarts wel even bellen. Ik ben het sukkelen wel gewend en ga niet graag naar de huisarts voor mezelf
Ik ga het nog even aankijken en mocht het binnen aanzienlijke tijd niet verbeteren, dan zal ik alsnog de huisarts wel even bellen. Ik ben het sukkelen wel gewend en ga niet graag naar de huisarts voor mezelf
Zondag bijna 20 km gefietst en gisteren een uur gewandeld op de hei 
Het wordt nog eens wat. Soms wordt het nog licht in m'n hoofd en dan voel ik m'nm hartslag helemaal en denk ik dat ik midden op de hei dood neerval, volgens mij is m'n ademhaling dan gewoon niet goed. En ik heb de conditie van een druif.
Voordeel van wandelen op een verlaten hei is dat als je last van je darmen krijgt je het gewoon kan laten waaien 
Even met m'n moeder gesproken, die heeft een aantal jaar geleden precies dezelfde stressklachten gehad als ik die soms nog de kop opsteekt. Ik ben echt in alle opzichten een kopie van m'n moeder.
Het wordt nog eens wat. Soms wordt het nog licht in m'n hoofd en dan voel ik m'nm hartslag helemaal en denk ik dat ik midden op de hei dood neerval, volgens mij is m'n ademhaling dan gewoon niet goed. En ik heb de conditie van een druif.Voordeel van wandelen op een verlaten hei is dat als je last van je darmen krijgt je het gewoon kan laten waaien
Even met m'n moeder gesproken, die heeft een aantal jaar geleden precies dezelfde stressklachten gehad als ik die soms nog de kop opsteekt. Ik ben echt in alle opzichten een kopie van m'n moeder.
Tap tap tap
Jezus wat voel ik me kut nu... netter kan ik het niet uitdrukken. Ik ben zo jaloers op mensen die gewoon kunnen werken. Ik ga naar drie clubjes in de week en kom helemaal uitgeput en emotioneel terug. Eigenlijk duurt alles te lang. Ik vind het gewoon kut. Ik wil meedoen in de maatschappij 
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Ik weet hoe je je voelt. Ik had twee maanden geleden een lichte buikgriep en nog steeds zit het bij mij tussen de oren dat het ieder moment weer verkeerd kan gaan. Ik kom maar niet van die gedachte af. Gevolg; slecht functionerende darmen. Klote is dat. Ben ondertussen al 7 kilo afgevallen door die stomme angst.quote:
De duizeligheid kan ik (hoe kut ook) steeds iets beter accepteren, de misselijkheid kan ik loslaten zolang ik maar zakjes bij me heb. Maar nu heb ik dus steeds vaker last van mijn darmen. En daar heb ik echt veel moeite mee. Daar heb ik geen veiligheidsgedrag voor en kan ik ook niet tegen mezelf zeggen dat het maar tussen mn oren zit, want ik voel en hoor mn buik borrelen. En ik reis elke dag twee keer 1,5 uur zonder toilet. Uiteindelijk hoef ik meestal ook niet naar de toilet, maar de pijn blijft wel en de onrust dus ook.
Gewoon kut. Ik weet dat stress/angst invloed kan hebben op je darmen. Maar toch blijf ik dus denken dat ik ineens een voedselintollerantie of pds heb ontwikkeld oid. En dan begin ik dus weer met bepaalde voedingsgroepen te schrappen of eet ik gewoon niet als ik niet thuis ben.
Net zat ik dus ook zo op kantoor. En nu weer in de sprinter naar huis. Bijna hopend dat er gewoon een buikgriep aankomt zodat ik niet gewoon helemaal craycray ben.
soooo, da's mooi!
Pff, wat kut. Heb je ook last als je thuis bent? Mij helpt het als ik bijvoorbeeld een dag thuis geen last heb gehad (wel onrustige buik, geen directe nood om naar de toilet te gaan) om dan een dag buiten de deur ook tegen mezelf te zeggen dat ik het gevoel niet moet geloven.quote:
Ik weet hoe je je voelt. Ik had twee maanden geleden een lichte buikgriep en nog steeds zit het bij mij tussen de oren dat het ieder moment weer verkeerd kan gaan. Ik kom maar niet van die gedachte af. Gevolg; slecht functionerende darmen. Klote is dat. Ben ondertussen al 7 kilo afgevallen door die stomme angst.
Overigens vanochtend al twijfel of ik naar m'n werk moest gaan vanwege m'n buik, toch gegaan. Maar ergens halverwege de treinrit uitgestapt, nadat ik de eerste paniekaanval had doorstaan, trok ik de tweede niet. Een uur buiten in de frisse lucht gezeten, m'n moeder gebeld en uiteindelijk de trein terug maar gepakt.
Nu boodschappen aan het bestellen zodat ik gluten- en lactosevrij kan gaan eten. Misschien helpt dat om m'n darmen weer wat rust te geven.
Sterktequote:
Ik kan soms zo balen van mijn lichaam. Het ging weer wat de betere kant op met mijn paniek, behalve dan gisteren toen de treinen uitvielen, de metro een blik sardientjes was en de bus minstens net zo erg, maar dan plus iemand met een sterke walm stinkparfum. Toen ben ik uitgestapt.
De duizeligheid kan ik (hoe kut ook) steeds iets beter accepteren, de misselijkheid kan ik loslaten zolang ik maar zakjes bij me heb. Maar nu heb ik dus steeds vaker last van mijn darmen. En daar heb ik echt veel moeite mee. Daar heb ik geen veiligheidsgedrag voor en kan ik ook niet tegen mezelf zeggen dat het maar tussen mn oren zit, want ik voel en hoor mn buik borrelen. En ik reis elke dag twee keer 1,5 uur zonder toilet. Uiteindelijk hoef ik meestal ook niet naar de toilet, maar de pijn blijft wel en de onrust dus ook.
Gewoon kut. Ik weet dat stress/angst invloed kan hebben op je darmen. Maar toch blijf ik dus denken dat ik ineens een voedselintollerantie of pds heb ontwikkeld oid. En dan begin ik dus weer met bepaalde voedingsgroepen te schrappen of eet ik gewoon niet als ik niet thuis ben.
Net zat ik dus ook zo op kantoor. En nu weer in de sprinter naar huis. Bijna hopend dat er gewoon een buikgriep aankomt zodat ik niet gewoon helemaal craycray ben.
aai over je bolquote:
Jezus wat voel ik me kut nu... netter kan ik het niet uitdrukken. Ik ben zo jaloers op mensen die gewoon kunnen werken. Ik ga naar drie clubjes in de week en kom helemaal uitgeput en emotioneel terug. Eigenlijk duurt alles te lang. Ik vind het gewoon kut. Ik wil meedoen in de maatschappij
Vooral als ik thuis ben. Als ik buiten rondloop. dan let ik er niet op en is het ook niet aanwezig. Merk ook dat het stukken minder is als ik ben wezen sporten. Hoe minder aandacht je er aan geeft, des te beter ga je je voelen.quote:
[..]
Pff, wat kut. Heb je ook last als je thuis bent? Mij helpt het als ik bijvoorbeeld een dag thuis geen last heb gehad (wel onrustige buik, geen directe nood om naar de toilet te gaan) om dan een dag buiten de deur ook tegen mezelf te zeggen dat ik het gevoel niet moet geloven.
Overigens vanochtend al twijfel of ik naar m'n werk moest gaan vanwege m'n buik, toch gegaan. Maar ergens halverwege de treinrit uitgestapt, nadat ik de eerste paniekaanval had doorstaan, trok ik de tweede niet. Een uur buiten in de frisse lucht gezeten, m'n moeder gebeld en uiteindelijk de trein terug maar gepakt.
Nu boodschappen aan het bestellen zodat ik gluten- en lactosevrij kan gaan eten. Misschien helpt dat om m'n darmen weer wat rust te geven.
Hoe gaat het nu dan met je?
soooo, da's mooi!
F*ck a d*ck. Ongesteldheid heeft flink huisgehouden in mijn brein: net VIER paniekaanvallen binnen een uur gehad. Nu compleet gesloopt, zowel fysiek als mentaal.
Mon 'en!
Heel erg veel sterkte en een dikke knuffelquote:
F*ck a d*ck. Ongesteldheid heeft flink huisgehouden in mijn brein: net VIER paniekaanvallen binnen een uur gehad. Nu compleet gesloopt, zowel fysiek als mentaal.
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Oh, ik heb het juist buitenshuis. Of nouja, thuis merk ik ook wel dat m'n buik onrustig is, maar dan raak ik er niet van in paniek. Minder aandacht erop focussen zou wel het beste zijn, maar blijft toch ook lastig.quote:
Vooral als ik thuis ben. Als ik buiten rondloop. dan let ik er niet op en is het ook niet aanwezig. Merk ook dat het stukken minder is als ik ben wezen sporten. Hoe minder aandacht je er aan geeft, des te beter ga je je voelen.
Hoe gaat het nu dan met je?
Nu vooral moe. Maar ik lig sinds m'n paniek eigenlijk normaal ook altijd al in bed rond deze tijd, dus dat is niets bijzonders.
Sterkte! Gun jezelf even wat rust, een warm drankje of vroeg naar bed.quote:
F*ck a d*ck. Ongesteldheid heeft flink huisgehouden in mijn brein: net VIER paniekaanvallen binnen een uur gehad. Nu compleet gesloopt, zowel fysiek als mentaal.
Snap dat wel. Buitenshuis voel je je toch een stuk kwetsbaarder als het mis zou gaan.quote:
[..]
Oh, ik heb het juist buitenshuis. Of nouja, thuis merk ik ook wel dat m'n buik onrustig is, maar dan raak ik er niet van in paniek. Minder aandacht erop focussen zou wel het beste zijn, maar blijft toch ook lastig.
Nu vooral moe. Maar ik lig sinds m'n paniek eigenlijk normaal ook altijd al in bed rond deze tijd, dus dat is niets bijzonders.
soooo, da's mooi!
Knuffels voor @ChildoftheStars, @bloempjuh, @Myraela, @LordofLeaves en @Schanu en verder ook iedereen
De antidepressiva geven me nu wel meer energie, maar ik krijg het niet omgezet in iets goeds -- ik heb alleen maar meer zelfhaat en wanhoop. Vandaag (oh, inmiddels gisteren) had ik een eerste gesprek met de psychiater waar ik naar doorverwezen ben, en ik denk dat ik het niet goed over heb kunnen brengen waar ik mee zit. Hij kwam over als "je hoeft nu nergens last van te hebben, want wij gaan je een goede behandeling geven en je bent slim zat om eruit te komen". Ja hallo, ik ga me niet ineens goed voelen als ik weet dat ik in de toekomst hulp krijg. Ik vertrouw die mensen daar niet, maar dat kreeg ik ook niet uitgelegd en ze konden er (natuurlijk) ook niks mee. En ik ben slim, okee, en dat heeft ertoe geleid dat ik heel lang heb doorgeploeterd met telkens nieuwe niet-werkende copingsstrategieën. Ik denk dat ik inmiddels wel bewezen heb dat ik niet slim genoeg ben om een wél werkende strategie te vinden.
De antidepressiva geven me nu wel meer energie, maar ik krijg het niet omgezet in iets goeds -- ik heb alleen maar meer zelfhaat en wanhoop. Vandaag (oh, inmiddels gisteren) had ik een eerste gesprek met de psychiater waar ik naar doorverwezen ben, en ik denk dat ik het niet goed over heb kunnen brengen waar ik mee zit. Hij kwam over als "je hoeft nu nergens last van te hebben, want wij gaan je een goede behandeling geven en je bent slim zat om eruit te komen". Ja hallo, ik ga me niet ineens goed voelen als ik weet dat ik in de toekomst hulp krijg. Ik vertrouw die mensen daar niet, maar dat kreeg ik ook niet uitgelegd en ze konden er (natuurlijk) ook niks mee. En ik ben slim, okee, en dat heeft ertoe geleid dat ik heel lang heb doorgeploeterd met telkens nieuwe niet-werkende copingsstrategieën. Ik denk dat ik inmiddels wel bewezen heb dat ik niet slim genoeg ben om een wél werkende strategie te vinden.
@Myraela, zoek alsjeblieft weer hulp.
Een van mijn niet-werkende copingsstrategieën was om mijn voedsel extreem te controleren (dan voelde het alsof ik wél grip op het leven had) en dat was een van mijn slopendere periodes. Het is iets wat ik je absoluut niet toewens. Ga alsjeblieft weer naar een dokter of iemand. Er zijn meer psychologen dan degene die je tot nu toe had.
Een van mijn niet-werkende copingsstrategieën was om mijn voedsel extreem te controleren (dan voelde het alsof ik wél grip op het leven had) en dat was een van mijn slopendere periodes. Het is iets wat ik je absoluut niet toewens. Ga alsjeblieft weer naar een dokter of iemand. Er zijn meer psychologen dan degene die je tot nu toe had.
