quote:
Op zaterdag 9 maart 2019 12:11 schreef Aneurism het volgende:[..]
Hoezo vaag? Totaal logisch! Je verkering is burned out nadat je 6 maanden met haar bent, en de komende tijd gaat ellendig worden omdat de ander niet 100% zichzelf meer is en misschien nooit meer zal worden: Waarom zou hij moeten blijven? Uit medelijden?
Eens, met wat kanttekeningen: Een burn out gebeurt niet ineens, daar zit wel een zekere aanloop bij en dat kan zeker wel van invloed zijn op wat voor een basis je dan samen kan ontwikkelen. De werksituatie speelde toen ook al lijkt me en dan heeft hij het toch zes maanden geprobeerd. En afgezien van verrotte timing qua uitmaken ts kennelijk wel leuk genoeg behandeld verder, terwijl ze al vanaf het begin niet optimaal in d'r vel zat zo te lezen.
Qua werksituatie en burn out kan dat nog te overzien zijn, maar kan me voorstellen dat de ziekte van haar moeder hem ook niet onberoerd zal laten. Als je een relatie een kans geeft met het oog op aankomende verbetering en dan gebeurt er zoiets, dan kan ik me best voorstellen dat het teveel is in die eerste maanden die toch wel een beetje een roze wolk zouden moeten zijn, maar waar al een grijze wolk over heen hing door omstandigheden tot nu full blown onweer. Dan is het hoe lullig ook best een relevante vraag of je wel partner kan en moet zijn, voor beide partijen. En geen therapeut/verzorger of uit medelijden ofzo.
Wie weet heeft die knul wel echt bindingsangst? Als je partner in de kreukels ligt, is het ook niet ondenkbaar dat je dat onderwerp niet makkelijk aansnijdt lijkt me. Het schiet niet op als de ander een en ander persoonlijk op vat in een onzekere periode. Of het leek gewoon niet zo relevant, omdat je pas zes maanden met elkaar verkeert.
Net zoals dat ik me ook prima kan indenken dat als je geconfronteerd wordt met zoiets als kanker bij een ander, je zelf ook na gaat denken wat je nou graag wil doen. En dat ook daadwerkelijk gaat doen, gewoon omdat het nu (nog) kan.
Kortom, afgezien van de timing van het uitmaken (al is er nooit echt een goed moment natuurlijk), zie ik niet dat dit hem nou per se een onoprechte klootzak zou moeten maken ofzo. Waarmee ik verder absoluut niets af wil doen aan ts d'r verdriet. Boosheid is ook onderdeel van het werkings/rouwproces natuurlijk.
Dus meid, huil gerust. Niet voor hem, maar voor jezelf. Je emoties moeten ergens heen, dat is ook een soort van investeren in jezelf.
Wel zou ik willen aanraden om op te passen met een Tinder. Ik snap absoluut dat je graag bevestiging wil dat een ander je wel wil en dat iemand over je bol en je weet wel aait. Maar het is in zo een heftige periode wel zo dat je in je kwetsbaarheid die aai voor meer aan wil zien, dan dat het eigenlijk is. Om niet te zeggen dat je eigenlijk gered wil worden door iemand die zijn sterke armen om je slaat, etc. En dan zit je straks misschien weer met de teleurstelling dat je meer verwachtte en gevoelsmatig in de steek gelaten wordt, terwijl je het juist zo hard nodig hebt. Bedenk goed wat voor types mannen in zo een heftige situatie willen duiken en waarom. Hoe verleidelijk ook, het zijn niet altijd de juiste types qua degelijk relatiemateriaal zullen we maar zeggen.
Ik zou dus willen aanraden om het juist wel te zoeken bij je vrienden, die niet vooral in je broekje willen. Kan een stukje stabiliteit geven met als bonus dat je vrienden zich misschien ook wat minder machteloos voelen, omdat ze zo echt iets voor je kunnen betekenen terwijl ze niet toe hoeven kijken jij je hals over kop weer in de volgende stort enzo.
quote:
Op zaterdag 9 maart 2019 12:44 schreef BoTheParakeet het volgende:Het gaat er om dat hij uit het niets besloot te emigreren, mij dumpte met ' ik heb bindingsangst', en pas later de hele waarheid vertelde dat hij dit al een maand aan het overdenken en regelen was. Terwijl hij tegen mij zei een huis te willen kopen.
DAT doet pijn. Van mijn burnout had hij weinig last en over moeder hield ik de updates ook kort. Daar heb ik vrienden voor.
Begrijpelijk dat het pijn doet, maar dit lijkt me juist een signaal dat dingen niet goed zaten. Het lijkt me echt een bizar idee dat jouw burn out niet merkbaar zou zijn, je kan het niet zomaar uitzetten toch.. Daarnaast deden jullie dus beide hetzelfde en praatten jullie nauwelijks over belangrijke dingen die spelen. Dan mis je ook een bepaalde verdieping lijkt me..