Nanuke, de woonkamer is hier min of meer Güntherproof. Althans, van de bank of van de salontafel af vallen kan altijd, maar hij weet ook hoe -ie daar veilig vanaf moet klimmen, dus ik vind het een te nemen risico
Dat -ie er een zooitje van maakt en speelgoed overal heen gooit, de boeken uit kasten trekt en de afstandsbedieningen achter de bank laat vallen, ach, dat is binnen een paar minuten wel weer opgeruimd (altijd 'samen', nooit pas als -ie op bed ligt)
Wat koken betreft heb ik momenteel een tamelijk hoog en zwaar zitbankje (stond normaal gesproken bij de eettafel) voor de oven en het fornuis geschoven, zo kan ik er nog wel bij, maar Günther niet. Zodra -ie weet hoe hij daarop moet klimmen zal ik wat anders moeten verzinnen
Maar sinds we zo'n
learning tower in de keuken hebben staan gaat eten klaarmaken nog wel een heel stuk makkelijker: Günther kan dan gewoon op aanrechthoogte aanklooien met bakjes, spatels en stukjes/reepjes/likjes van wat ik aan het voorbereiden ben. Gaat ontzettend goed!
Dat ik het makkelijker vind zonder lief is omdat ik dan met Günther echt helemaal mijn eigen plan kan trekken, terwijl ik als mijn man er is vind dat hij daarin ook enige inbreng mag hebben.
Ik merk het ook gewoon gedurende de week: doordeweeks overdag met Günther thuis is pietsje eenzamer maar makkelijker, in het weekend en 's avonds als echtgenoot er is wel gezelliger maar ook meer gedoe. Heb ik ineens twee mensen om rekening mee te houden in plaats van maar eentje, hoe lief en behulpzaam mijn J. ook is.
Plus, mijn geen-schermpjes-beleid is makkelijker te hanteren wanneer mijn nerd buiten de deur is.