[Vraag wat je wil] aan een jeugdzorg medewerker in het gedwongen kader

Welkom bij een nieuw deel van "Vraag wat je wil".

Soms vraag je je wel eens af hoe bepaalde zaken in elkaar steken, hoe zou het zijn om een specifiek beroep te hebben. Wat beweegt mensen met een bijzondere hobby. Daarom hebben wij deze reeks op FOK! in het leven geroepen. Hier bieden wij mensen extra anonieme mogelijkheid om vragen te beantwoorden. De personen die zich kunnen opgeven in dit topic: GC / [Vraag wat je wil]: een inventarisatie. (andere feedback mag ook in dat topic). krijgen toegang tot het VraagWatJeWil account en kunnen via dit account een paar dagen vragen van jullie beantwoorden. Dit account blijft van de persoon totdat het volgende deel in de reeks geopend wordt.

Dit deel kunnen we vragen stellen aan een iemand die werkt als medewerker gedwongen kader jeugdzorg. Met andere woorden zij is mede verantwoordelijk voor uithuis plaatsing van jongeren. Zijn jullie benieuwd waarom dat dan gebeurt of hoe het zover kan komen, vraag maar raak.

Wacht even totdat de ondervraagde zichzelf introduceerd alvorens te reageren.

'Medewerker jeugdbescherming gedwongen kader', zo heet mijn baan voluit. Voor de meeste mensen bekend als Bureau Jeugdzorg, al klopt die naam niet meer; nu heten we Jeugdbescherming.

Mijn team en ik voeren opdrachten van de kinderrechter uit; als de Raad voor de Kinderbescherming onderzoek heeft gedaan en van mening is dat in een gezin de kinderen bedreigd worden in hun ontwikkeling én dat ouders er zelf op dat moment niet genoeg aan (kunnen) doen om die bedreiging af te wenden én de overtuiging is er dat de ouders het op termijn wel weer zelf kunnen, vraagt zij een OnderToezichtStelling (OTS) aan. Als de rechter de Raad volgt (die toetst de drie voorwaarden zoals hierboven en in BW 1:255 beschreven) en de OTS wordt uitgesproken komt het gezin bij ons terecht.

In een ideale situatie is onze taak daarna redelijk afgebakend. Eerste prioriteit is het maken van veiligheidsafspraken, om te zorgen dat de door de raad gestelde bedreigingen voorlopig afgewend kunnen worden. Dat kan door bijvoorbeeld het netwerk (familie, buren, school etc) in te schakelen of spoedhulp in het gezin in te zetten. Als dat is geregeld is de tweede stap: ontdekken welke patronen er liggen. Welke keuzes blijven steeds openieuw gemaakt worden en wat hebben ouders en kinderen nodig om de volgende keer in een zelfde situatie een andere keuze te maken? Als we dat ontdekt hebben (en dat kan echt wel een poosje duren), wordt zorg gezocht die ouders en kinderen kan helpen die omschakeling te maken.

Het netwerk van een gezin wordt zoveel mogelijk in betrokken, omdat die blijvend het gezin kunnen blijven ondersteunen, waar wij als JB slechts passanten zijn. Een jaar, misschien twee jaar OTS en dan zouden ouders en kinderen het weer zonder ons, hoewel vaak nog wel met vrijwillige hulpverlening, moeten kunnen regelen.

Natuurlijk zijn de meeste situaties niet ideaal. Heel vaak blijven gezinnen vastzitten in hun oude patronen, is er nog heel veel verdriet en woede om een moeilijk verlopen scheiding, wil het netwerk rondom een gezin niet meewerken omdat ze boos zijn op de ex of ligt er psychiatrische problematiek ten grondslag aan het onvermogen om het zelf te regelen.

Er zijn veel misverstanden rondom wat JB wel of juist niet doet.
Vraag wat je weten wil en ik zal mijn best doen je te antwoorden.

quote:

Op vrijdag 4 januari 2019 14:04 schreef oranjevogel1 het volgende:
Waarom plaatsen jullie kinderen in gezinnen met een niet-traditionele samenstelling? Kunnen kinderen zich daar tegen verzetten?

Voor ons geldt niet de samenstelling van het gezin, maar de veiligheid. Als een kind thuis niet kan zijn omdat het ouders niet lukt om de veiligheid van het kind te garanderen zoeken we, liefst voor zo kort mogelijke tijd, een plek waar het kind kan verblijven tot de situatie stabiel genoeg is om weer naar huis te gaan. Of die veilige plek dan een gezin met 2 moeders, 2 vaders of wat dan ook is, is minder van belang dan het feit dat het op die plek mag zijn en tot rust kan komen.
Dat is tenminste de bedoeling en lukt niet altijd. Ten eerste omdat er een schreeuwend tekort is aan pleeggezinnne en wat jij zegt is ook zeker een overweging; er zijn wel eens kinderen, met name pubers, die het heel ingewikkeld vinden om opeens in een gezin met andere waarden dan thuis terecht te komen. Vaak gaat dat niet eens om de 2 vaders of om het geloof wat een pleeggezin aanhangt, maar is het grotendeels loyaliteit.

Een kind kan zich verzetten tegen plaatsing in een gezin en het gebeurt ook wel dat kinderen niets zeggen maar weglopen of enorm herrie schoppen in hun pleeggezin. Meestal is het resultaat dan dat ze naar een groep worden overgeplaatst. Niet ideaal, dat geef ik gelijk toe. Het is soms heel moeilijk om een kind zijn verlangen naar de goedkeuring van zijn ouders minder te laten overheersen over zijn eigen weten dat er werk aan de winkel is, voor iedereen.

Een UHP doen we echt niet zomaar. Meestal gaan plaatsingen buiten het gezin in overleg met iedereen in het gezin en is het bedoeld om apart van elkaar te leren andere paden te kiezen dan de ingesleten routes. Het mooist is het als een kind tijdelijk in het netwerk kan verblijven, bij een oma, tante of de moeder van een vriendje.
Toch is het soms ook nodig om een kind zonder overleg uit huis te halen; het babytje van een cocaineverlsaafde moeder dat niet verzorgd wordt, een jongere die op school heeft laten weten seksueel misbruikt te worden of een tiener die elke keer zijn vader in elkaar slaat. Geen leuk onderdeel van mijn werk.

quote:

Op vrijdag 4 januari 2019 14:09 schreef Bosbeetle het volgende:
Je zegt nu dat jullie een passant zijn, doen jullie helemaal niet aan followup. Met andere woorden jullie bedenken een methode/beleid wordt er ook na 10/20 gekeken hoe deze kinderen/jongeren het nu ze eenmaal volwassen zijn hebben ervaren, en of het dus wel "goed" gegaan is?

Als wij een OTS willen afsluiten moeten we de rapportage ter toetsing voorleggen aan de RvdK. Zij beoordelen met name de borging; hoe hebben wij met de collega's in het vrijwillig kader afgesproken dat het gezin verder begeleid gaat worden en hoe wordt daarover gecommuniceerd? De RvdK is daarna ook de instantie die de follow-up doet. Er moeten in de rapportages duidelijke opdrachten staan voor de collega's over wie de RvdK inseint en wanneer.

quote:

Op vrijdag 4 januari 2019 14:12 schreef Moonah het volgende:
Interessant.:)

Ik ben leerkracht basisonderwijs. Van daaruit de volgende vraag. Paar jaar terug heeft een kind uit de bovenbouw aangegeven bang te zijn dat papa de baby doodslaat. Bij navraag bleek dat het betrokken kind en de overige kinderen in het gezin veel geslagen en geschopt worden. Jeugdzorg is op school gekomen, ouders zijn opgetrommeld, gesprek. Na twee weken werd aan school doorgegeven dat de zaak gesloten werd en that's it. Kinderen zij enorm gesloten, wij als leerkrachten krijgen geen beeld vanhoe het nu thuis gaat.Toen ik één van de betrokken ouders aan begin van schooljaar op gesprek kreeg, heb ik er verteld dat ik op de hoogte ben van de interventie. Ik vroeg hoe het nu thuis gaat. "Goed," zei moeder. "Als school ons gewoon had benaderd was die ingreep helemaal niet nodig geweest. "
Wat ik zo ontzettend lastig vind is dat er nul info terugkomt. Geen verslag van het gesprek, geen tips, geen handvatten, geen aandachtspunten. Waarom niet? Als school ben je het dichtste bij de kinderen, je gaat het meest met ze om. Wij zouden toch juíst hierbij betrokken moeten worden?

Herkenbaar, horen we vaker. Vind ik heel naar!

Ten eerste: het zal niet Jeugdzorg geweest zijn die langskwam. Als jullie een melding hebben gedaan (meldcode*) dan zal Veilig Thuis of een gelijksoortige instantie bij julie geweest zijn. Als het kind al bekend was bij het jeugdteam (CJG, wijkteam, geef het beestje maar een naam) dan zal wellicht VT de betrokken jeugdprofessional gevraagd hebben om bij jullie op school te komen. JB is er dan nog niet bij betrokken.
Dat je geen verslag krijgt heeft te maken met de privacy-wetten. Ouders moeten ons toestemming geven om een gespreksverslag aan jullie door te sturen.

Wat ik altijd zelf probeer te doen (maar dan is er al een OTs en dan is de siutatie anders, privacy-gewijs) is met juffen en meesters af te stemmen op welke signalen ze kunnen letten en wat ze kunnen doen als ze zich zorgen maken. In het geval van een OTS mogen professionals van het basisonderwijs namelijk wél zonder toestemming van ouders contact met mij opnemen.

*de meldcode gaat er trouwens vanuit dat je dit al met ouders had besproken. Was dat ook zo? Anders snap ik de reactie van moeder niet.

quote:

Op vrijdag 4 januari 2019 14:20 schreef bloempjuh het volgende:
Vraag: Stel dat jij als FOK!-user op FOK! een schrijnende situatie voor een gezin/kind voorbij ziet komen en je weet in welke regio zich dit afspeelt (puur hypothetisch), mag en kan je dan ingrijpen, of moet je wachten op een melding van Maatschappelijk Werk of iets dergelijks?

Ik mag niks meer dan jij. Ik mag dus Veilig Thuis bellen en mijn vermoedens daar delen. Pas als er een gerechtelijke beschikking ligt kan ik andere dingen doen.

quote:

Op vrijdag 4 januari 2019 14:26 schreef oranjevogel1 het volgende:

[..]

De samenstelling van een gezin kan van invloed zijn voor de veiligheid. Welke waarborgen passen jullie daarvoor toe?

Dit snap ik niet helemaal. Kun je me uitleggen wat je bedoelt?

quote:

Op vrijdag 4 januari 2019 14:38 schreef oranjevogel1 het volgende:

[..]

Laat ik even met een voorbeeldje komen: stel je hebt 2 pedofielen die graag kinderen willen misbruiken en voor de gelegenheid een gezin vormen. Hoe sluiten jullie die uit?

Dat doen wij niet zelf. Pleeggezinnen worden gescreend door een pleegzorgorganisatie.

quote:

Op vrijdag 4 januari 2019 14:42 schreef Moonah het volgende:

[..]

Ja, zal idd Veilig Thuis geweest zijn.
De melding is gegaan via onze contactpersoon machtsmisbruik en de directie. Ik was indertijd niet direct betrokken bij dit proces. Maar ik geloof niet dat er eerst een gesprek is geweest met ouders. Het was nogal een ad hoc gebeuren herinner ik me. Wellicht is eea niet helemaal verlopen zoals het zou moeten (was voor een vakantie en de baby zou spoedig geboren worden).

Maar ik vind het jammer dat de privacy boven de veiligheid van het kind gaat. Ik snap het wel, maar gevoelsmatig zit het me dwars.

Wat ik ook merk is dat onze contactpersoon en directie heel terughoudend zijn met het doen van een melding. Ze zijn bang dat de deur naar ouders wordt dichtgegooid en dat we dan helemaal niet meer weten wat er daarachter gebeurt. Ik vind dit erg lastig. In het verleden heb ik bij 'verdachte situaties' van kinderen uit mijn klas op eigen initiatief en op persoonlijke titl wel eens gebeld met zo'n meldpunt voor een consutatiegesprek. Echter, van onze nieuwe directie mag dat niet meer. Alles moet via hen verlopen.

Jakkes dat is vervelend.

Laat het je alsjeblieft niet weerhouden van bellen met Veilig Thuis ofzo, dat mag je namelijk gewoon als individu ook doen om te overleggen en advies in te winnen. Zij hebben vaak ook nog wel een manier om je directie te overtuigen. Plus dat je natuurlijk die meldcode hebt, die bindend geldt voor iedereen die met kinderen werkt!

quote:

Op vrijdag 4 januari 2019 14:52 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:
Ik ben letterlijk een keer opgepakt wegens het trollen op een forum van mijn middelbare school toen ik 17 was. Hitlerplaatjes posten enz. 20 uur taakstraf.

Toen moest ik verplicht naar Jeugdzorg en mijn vader ook. Moest ik verplicht een uur aan een wildvreemde allerlei persoonlijke vragen beantwoorden. Ook belden ze mijn mentor, psycholoog, en nog een aantal mensen en werd alles per post verstuurt en al mijn privéuitlatingen (waaronder over alcohol) werden zonder mijn toestemming aan mijn ouders verstuurd.

Dan heb je JR gekregen (jeugdreclassering), geen jeugdbeschermer. Lijkt op elkaar, dat is zo, maar is een andere wet.

quote:

Is dit niet ongelofelijk zonde van (overheids)geld en tijd?

Dat weet ik niet, ik lees alleen jouw kant en weet niet wat de overwegingen van JR zijn geweest.

quote:

Waarom is zo'n belachelijke ingreep nodig voor een 17-jarige die trollt op het internet?
Waarom had JZ schijt aan mijn privacy door alle info naar mijn ouders te sturen zonder dat ik er weet van had of er ooit toestemming voor heb gegeven?

Goede vraag. Mag eigenlijk niet, er moet met jou overlegd zjin en als jij geen toestemming geeft moet dat vermeld worden in de rapportage. Het is niet zo dat de rapportage dan niet naar je ouders gaat, trouwens. De opdracht van de rechter gaat boven jouw weigering.

quote:

Op vrijdag 4 januari 2019 14:58 schreef DieselTank het volgende:
Jij weet meer van de nieuwe privacywetgeving dan ik maar; de nieuwe privacy regels en de regels in het algemeen.
Is het nadelig/voordelig vanuit jullie positie?
Is het nadelig/voordelig vanuit de positie van de kinderen/ouders?

Denk hierbij aan hoe je informatie kan winnen, en delen met bepaalde partijen zoals het pleeggezin etc etc.

Er is altijd al een meldrecht: professionals hebben een wettelijk meldrecht bij vermoedens van huiselijk geweld en kindermishandeling. (WMO 5.2.6). Daarmee heb je het recht om een melding te doen van vermoedens van huiselijk geweld bij Veilig Thuis of in crisissituaties bij de Raad voor de Kinderbescherming. Hiervoor is geen toestemming nodig van een cliënt of zijn/haar ouders.
De nieuwe jeugdwet gaat nog iets verder: in JW 7.3.11. staat dat gezinsvoogden informatie mogen opvragen bij betrokken professionals en dat die dan spreekplicht hebben.

In de praktijk is dat nog wel lastig hoor, want spreekplicht betekent niet dat collega;s altijd alles delen wat ze weten, zij moeten immers nog verder met hun cliënt ...

quote:

Op vrijdag 4 januari 2019 15:22 schreef trein2000 het volgende:

[..]

Heeft de rechter opdracht gegeven om een rapportage naar de ouders te zenden dan? Want dat lijkt me niet?

De rechter is niet zo specifiek in zijn opdracht hoor. Die geeft aan JR door dat een jongeren begeleid moet worden en gaat er dan vanuit dat JR wel weet wat ze moeten doen. Maar dat deden ze hier dus niet goed, want informatie aan ouders over jjongeren van 16+ valt onder 'derdenverstrekking' en daarvoor hadden ze jouw toestemming moeten vragen.

quote:

Op vrijdag 4 januari 2019 15:41 schreef trein2000 het volgende:
Ik vind persoonlijk dat jeugdzorg wel heel verregaande bevoegdheden heeft. Als je het mij vraagt mag het allemaal wel een tandje minder.
Het recht op een persoonlijke levenssfeer is immers ook een grondrecht.
Hoe sta jij daar in?

Wederom graag wat meer uitleg over je vraag.

quote:

Op vrijdag 4 januari 2019 15:42 schreef Bosbeetle het volgende:
Je hebt het hier over uithuisplaatsing naar een gezin, is dat altijd zo ook bij de leeftijdscategorie 15-18 zeg maar. Of gaat dan soms de voorkeur naar een begeleid wonen of dergelijke plek? Om vast de stap te maken naar zelfstandig wonen.

Dat is erg afhankelijk van de situatie.
Een 15-18-jarige in een pleeggezin onderbrengen is sowieso ingewikkeld, er zijn weinig gezinnen die daarvoor openstaan. Is ook best een kluif natuurlijk, een boze tiener met een rugzak opvangen.
Groeps- of begeleid wonen of een kamertrainingscentrum is voor de jongeren zelf ook vaak een minder beladen alternatief. Zeker als je het in oerleg kan doen voelt het voor iedereen minder alsof ze uit huis getrokken worden en dat ze zelf de stap mee kunnen maken.

quote:

Op vrijdag 4 januari 2019 15:45 schreef Bosbeetle het volgende:

[..]

Speaking of rechters, ben je het vaak met ze eens of heb je soms ook zoiets van moet dat nou echt zo?

Er zijn natuurlijk verschillende situaties. Is het een verlenging OTS, een zaak na onderzoek van de Raad, is het een spoedje, is het alleen een OTS of ook een MUHP? Even op een rijtje:

Verlenging OTS -
daar is de uitspraak grotendeels afhankelijk van mijn werk en mijn rapportage daarover. Dat klinkt erg zelfingenomen, ik bedoel er mee dat rechters hun standpunt bepalen aan de hand van wat ik aan informatie aanlever. Daarbij, als ik mijn werk goed doe zijn ouders het eens met een verlenging en is er dus geen strijd daarover in de zittingszaal.

OTSverzoek van de Raad na onderzoek-
daar hoef ik het niet mee eens te zijn. Ik ben dan op de rechtbank om 'de OTS op te halen'. De rechter vraagt mij hooguit een grove lijn te schetsen van wat JB gaat doen op basis van de rapportage van de raad.

Spoedverzoek OTS- of OTS+MUHP
dat gaat vaak telefonisch vanuit de Raad of VT. Aanvraag voor een VOTS is meestal 3 maanden. Als die wordt uitgesproken is het aan mij en mijn team om te onderzoeken hoe de situatie in het gezin is. Binnen twee weken wordt er een zitting gepland waar JB, Raad en ouders/kinderen vanaf 12 hun zegje mogen doen.
Omdat er binnen 2 weken nog meestal niet genoeg duidelijk is geworden wordt over het algemeen in die zitting de VOTS bekrachtigd voor de 3 aangevraagde maanden. Ik heb nog nooit meegemaakt van niet, tenminste.
Wel wordt soms besloten dat de kinderen terug naar huis mogen als JB niet voldoende aannemelijk maakt dat dat nog niet kan. Dat vind ik wel eens ingewikkeld, maar betekent eigenlijk dat ik mijn werk niet goed gedaan heb ...

quote:

Op vrijdag 4 januari 2019 15:50 schreef trein2000 het volgende:

[..]

Ik wil die vraag best nader uitwerken voor je, maar dan zou ik wel graag weten welke punten je nog “onduidelijk” vindt.

Even een schot voor de boeg. Het valt mij op dat zodra ik lees over jeugdzorg zo’n beetje alle waarborgen overboord gaan. De huisarts heeft geen beroepsgeheim meer. De school moet praten. Etc. Ik vind dat zelf heel vergaand, je wordt als kind in de armen gedwongen van iemand die door een figuur in toga is aangesteld.

Ik denk dat in 80% van de gevallen men met veel minder bevoegdheden toe kan. Waarom dan altijd alles verlenen?

Deze vraag zet ik even apart om later op terug te komen, vind je dat goed? Ik heb er namelijk persoonlijk wel een mening over maar wil die niet te veel laten meewegen hier, snap je?

quote:

Op vrijdag 4 januari 2019 16:09 schreef Lunatiek het volgende:
Een kennis van mij is griffier op de rechtbank en doet daar ook jeugdrecht zaken. HIj zegt dat het enorm zwaar werk is, vanwege de vaak heftige zaken die hij te horen krijgt, Soms moet hij ook mee naar het kind heb ik begrepen (hij werkt uiteraard onder geheimhouding van alles, en treedt daarom nooit in details en blijft vaak vaag over de rest).

Hoe werkt dit bij jou? Kun je het werk redelijk van je afzetten? Kun je erover praten met het thuisfront (die kennis heeft een vrouw die ook bij de rechtbank werkt, en kan daar zijn ei kwijt zonder die geheimhouding echt te schenden). Hoe steunt je werkgever je hierin?

Het heeft een poosje geduurd voor ik dat kon. Ik voelde me vreselijk verantwoordelijk voor 'mijn' kinderen, vond het lastig mijn telefoon uit te zetten in het weekend en kon het moeilijk loslaten als ouders (al dan niet expres) de boel traineerden, blokkeerden of moedwillig in de war schopten. Dat heeft me echt wel een half jaar gekost ofzo. Nu lukt het beter, in de vakantie liggen laptop en telefoon op kantoor en vertrouw ik erop dat mijn team een eventuele crisis wel opvangt voor me. (collega's, als jullie hier lezen: jullie zijn geweldig!)

Wat betreft dingen bespreken, ja, ik moet soms echt even stoom afblazen als ik thuis kom. Ik vertel dan over gebeurtenissen in mijn zaken, maar zonder namen ofzo. Ik noem ze dan bijvoorbeeld 'dropjesvader', 'psychomom' of 'stuiterkleuter'. Mijn huisgenoten weten dat ik dat nodig heb en laten me dan gewoon even mopperen. Daarna kan ik dan weer mijn zonnige zelf zijn ☼ _{Overigens moet ik zeggen dat ik tijdens dat mopperen ook wel eens briljante ingeveingen krijg, juist omdat ik ongeremd aan het associeren ben, maar goed, dat is een ander onderwerp.}

quote:

Op vrijdag 4 januari 2019 16:34 schreef Antaris het volgende:
Ik heb zelf geen vraag, maar respect wat je doet voor de maatschappij.
Hulde!

Wat lief, dank je.

quote:

Op vrijdag 4 januari 2019 16:10 schreef Franknfurter het volgende:
Ik ben zelf student pedagogiek dus vind dit ontzettend interessant uiteraard. Ik vroeg me af hoe jij (en je collega's, als je daar veel mee praat over dit soort zaken) aankijkt tegen de hervormingen in het jeugdstelsel.

Die zie ik als bezuiniging. Daar wou ik het maar bij laten, als je het niet erg vindt.

Ik hou me verre van beleid en bestuur, van financiële en administratieve dingen. Ik heb in een vorige werkkring ervaren dat dat me teveel kost, me bemoeien met ondernemingsraden en dergelijke zaken. Juist doordat ik toen zowel vanaf de werkvloer zag wat er mis ging als ook van de beleidskant meekreeg hoe moeilijk het was om de vanuit de overheid opgelegde veranderingen door te voeren raakte ik in een spagaat waar ik alleen uit kwam door de organisatie waar ik werkte te verlaten.

quote:

Op vrijdag 4 januari 2019 15:50 schreef trein2000 het volgende:

[..]

Ik wil die vraag best nader uitwerken voor je, maar dan zou ik wel graag weten welke punten je nog “onduidelijk” vindt.

Even een schot voor de boeg. Het valt mij op dat zodra ik lees over jeugdzorg zo’n beetje alle waarborgen overboord gaan. De huisarts heeft geen beroepsgeheim meer. De school moet praten. Etc. Ik vind dat zelf heel vergaand, je wordt als kind in de armen gedwongen van iemand die door een figuur in toga is aangesteld.

Ik denk dat in 80% van de gevallen men met veel minder bevoegdheden toe kan. Waarom dan altijd alles verlenen?

Die 'inperking van de privacy' die ouders en kinderen ondervinden hebben ze natuurlijk aan zichzelf te danken. Als er in een eerder stadium meegewerkt was aan vrijwillige hulpverlening (via CJG, jeugdteam, wijkteam, of hoe het in je gemeente ook heet) dan was er geen melding bij de Raad gekomen, geen onderzoek en geen OTSverzoek. Je moet best ver gaan als gezin om een jeugdbschermer te krijgen, dan is er (meestal) echt al wel een heleboel geprobeerd.

Dat gezegd hebbende, is het niet zo dat op het moment dat een JBer aan de slag gaat met een gezin hun hele hebben en houden op straat ligt. Er komt iemand meekijken, zo moet je het eerder zien. Als de JBer zijn of haar werk goed doet, komt er inzicht bij het gezin in wat er 'misgaat' en in het waarom van de OTS en wordt er gezamenlijk gezocht naar een andere manier van met elkaar omgaan. Dat kan best wat tijd kosten en meestal flink wat gesprekken. Die gesprekken kunnen alleen maar effectief gevoerd worden als de JBer alle informatie heeft en ja, soms is daarvoor een privacy-doorbreking nodig van arts, school of trainer. Die mensen zien een andere kant van de situatie dan het gezin zelf ziet en dat kan zeer waardevol zijn.

De aandacht voor privacy in het afgelopen jaar heeft het nog ingewikkelder gemaakt om JBwerk goed te doen. Ouders die de zin van een OTS niet inzien grijpen voortdurend naar de AVG om dingen (niet) te doen. Ook het klachtrecht en het tuchtrecht zorgt ervoor dat JBers soms aarzelen om de stappen te zetten die ze eigenlijk nodig vinden. Als het gezin de rangen sluit, uit loyaliteit of uit boosheid of uit een geschonden privacy-gevoel ontstaat een wij tegen jullie situatie. Er zijn gezinnen die voortdurend afspraken afzeggen, opgestelde veiligheidsplannen niet nakomen, klacht na klacht indienen bij teamleiders en hoofdkantoor of belangrijke informatie achterhouden. De JBer wordt daardoor in een lastige positie gebracht. Wat we het liefst willen is sámen de boel weer op de rit krijgen!

In mijn opleiding zei een docent eens 'Om kinderen in Nederland te beschermen tegen de soms dodelijke terreur van sommige ouders heeft JB niet nog meer diagnostiek nodig, niet nog meer nieuwe regels en ook niet nog een reorganisatie, maar de medewerking van cliënten'. Om die te krijgen is, zéker nu privacy een heet onderwerp is, nog wel het moeilijkst van allemaal.

quote:

Op vrijdag 4 januari 2019 17:47 schreef oranjevogel1 het volgende:

[..]

wat moet ik mij daarbij voorstellen?

Google is je vriend ;-)

quote:

Op vrijdag 4 januari 2019 17:58 schreef MissGiraffe het volgende:
Hoeveel procent van de jongeren die geplaatst worden is allochtoon?

Veel minder dan het percentage allochtonen dat onze samenleving kent ...