[Centraal] Persoonlijkheidsstoornissen #18 Vrijwillige opname

quote:

Op dinsdag 25 december 2018 13:38 schreef Burner82 het volgende:

[..]

Daar kon ik wel mee leven

Zeker weten? Ik bespeur enige twijfel.

Het draait toch ook niet om het eten, maar om het samenzijn met je familie? Lekker wegzinken in de warmte en genegenheid van je naasten. Gewoon weer even die kleine jongen zijn die een aai over zijn bol krijgt. Bijpraten met familieleden die je al tijden niet gezien hebt en waarvan je was vergeten hoe erg je ze miste.

quote:

Op dinsdag 25 december 2018 13:38 schreef Burner82 het volgende:
Ik heb echt totaal geen klote zin om te gaan dadelijk. Gaat een lange dag worden

Sterkte ermee !

quote:

Op dinsdag 25 december 2018 10:03 schreef LordofLeaves het volgende:

Ik heb ooit eens gelezen dat ze mensen die net niet voldoen aan allerlei criteria mbt persoonlijkheidsstoornissen vallen onder een apart kopje; persoonlijkheidsstoornis niet anderszins omschreven. Misschien dat ze daarom niets voor je konden doen? Ik doe maar een gok.

Dat is toch raar? Dat ze niets kunnen doen omdat ik niet in een door hen bedacht hokje pas?

quote:

Op dinsdag 25 december 2018 10:30 schreef Lurf het volgende:

Nee, het is een gestandaardiseerde manier om de uitkomst van een behandeling te meten. Gestandaardiseerd omdat het bij iedereen op dezelfde manier gebeurt en niet afhankelijk is van de observaties/mening/vooroordelen van de psych. En om die reden worden ze secundair ook gebruikt om de kwaliteit van de instellingen te meten en die info wordt weer gebruikt door de verzekeraars. Met marktonderzoek heeft het niet zo heel veel te maken, meer met prestatiebeoordelingen. Zoiets dat jouw psych pas een kerstbonus krijgt als jij in je ROM verbetering laat zien .

De liefdesbommen van burner herken ik wel. Ik kan ook geen gepaste afstand bewaren als ik iemand echt leuk vind. Komt omdat ik nooit echt geloof dat het wederzijds kan zijn. Dus dan probeer ik iemand zo hard ervan te overtuigen dat ik echt heel erg de moeite waard ben tot ze zich daar extreem ongemakkelijk bij gaan voelen en de benen nemen, of ik hou ze meteen op afstand tot het als een nachtkaars uitdooft.

Bedankt voor de info, maar zitten er nog andere consequenties aan vast dan het wel of niet krijgen van een kerstbonus? Kan het zijn dat verzekeringen zorg bij instellingen met slechte rom resultaten niet meer vergoeden of gaat het niet zo ver?

quote:

Op dinsdag 25 december 2018 14:02 schreef Burner82 het volgende:

[..]

Lastig ieder jaar idd, die heerlijke gourmetavond overslaan, maar toch, nee. Liever niet

Ik heb het overleefd en ik vond het nog leuk ook. Het leven is zo erg nog niet. Zeg ik nu.

quote:

Op dinsdag 25 december 2018 15:49 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Dat is toch raar? Dat ze niets kunnen doen omdat ik niet in een door hen bedacht hokje pas?

Je moest eens weten hoe het er daar aan toe gaat. Oh wacht... dat weet je helaas wel.

quote:

Op dinsdag 25 december 2018 16:01 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
Bedankt voor de info, maar zitten er nog andere consequenties aan vast dan het wel of niet krijgen van een kerstbonus? Kan het zijn dat verzekeringen zorg bij instellingen met slechte rom resultaten niet meer vergoeden of gaat het niet zo ver?

Verzekeraars kunnen besluiten om instellingen met slechte resultaten niet meer te contracteren. Zonder contract worden niet alle kosten vergoed (meestal nog maar 70%), behalve als je een restitutieverzekering hebt. Dat komt dan bovenop het eigen risico. De kerstbonus was overigens een grapje, maar dat had je begrepen, toch?

Je zei eerder meen ik dat je bij een instelling was weggestuurd omdat je teveel zorg zou hebben gebruikt in de voorgaande jaren. Dat vind ik wel vreemd. Er zit in de (basis)ziektekostenverzekering in principe geen limiet op de ggz die je mag gebruiken. Als je een indicatie hebt, dan heb je ook recht op zorg. Alleen de basis-ggz is beperkt tot één traject per jaar, maar dat is vooral om ervoor te zorgen dat zwaardere gevallen op tijd doorverwezen worden. Wat wel kan is, dat de instelling waar je liep teveel gedeclareerd had. Meestal wordt een maximale omzet per instelling afgesproken met verzekeraars, en als ze daar overheen gaan kun je er niet meer terecht. Maar dat heeft niets met jou te maken. Uiteindelijk moet je verzekeraar ervoor zorgen dat je ergens, op tijd, terecht kunt.

quote:

Op dinsdag 25 december 2018 21:33 schreef LordofLeaves het volgende:
Ik heb het overleefd en ik vond het nog leuk ook. Het leven is zo erg nog niet. Zeg ik nu.

Morgen weer?

Hey mensen

Ik wil nog ff melden dat jullie openheid mij pas geleden erg geholpen heeft.

Ik heb nu namelijk wat problemen met maatschappelijke hulp. Dat was aangesteld om mij te helpen met structuur in mijn leven; ik vind het erg moeilijk om te doorbreken dat ik mij thuis ga isoleren. Ondanks veel uren helpt het totaal niet.

Dat neem ik haar op zich helemaal niet kwalijk. Ik moet het blijkbaar anders aanpakken. Waar ik wel nogal door overstuur door raakte, was dat zij met die standaard uitspraken kwam die ik al zo vaak heb gehoord, dat ik geduld moet hebben en dat ik niet moet vergeten dat ik volgens haar hele complexe problematiek heb. Door dit soort uitspraken ga ik denken dat het nooit meer goedkomt met mij omdat ik me dan ontzettend gestoord voel.

Waar ik ook helemaal kriegel van word, is dat ik continu voorstellen krijg om sociale contacten op te doen in buurtcentra met andere mensen met psychische kwetsbaarheden of dat ik in zee moet gaan met een Maatje. Ik heb zo vaak gezegd dat ik dat pertinent niet wil en ook hoe ze het überhaupt kunnen bedenken dat ik mij hiermee geholpen voel. Gaat er in hun harses echt niet om hoe ontzettend vernederend dit is? Ik heb een keer mijn vooroordelen opzij gezet en ben wezen kijken in zo'n buurtcentrum. Het is niet zo dat ik op hen neerkijk, maar dat het treurig is om te zien hoe ze zijn afgegleden en juist door die betutteling buiten de samenleving worden gehouden.

Ik was het pas geleden helemaal spuugzat en ik heb mij nogal laten horen in mijn boosheid. Ondanks dat ik heel fel was en wel te ver ging, heb ik niet gedreigd ofzo. Ik heb vooral gezegd dat hun hulp pappen en nathouden is, ik mij behandeld voel zoals in One Flew Over The Cuckoos Nest en dat ze zich eens moeten realiseren hoe negatief dat kan uitpakken op de mensen die ze begeleiden. Nu moet ik op het matje komen omdat ik mij schuldig gemaakt zou hebben aan intimidatie

Door wat ik hier weleens lees, realiseer ik mij dat ik niet de enige ben die vastloopt en dat het niet persé wil zeggen dat ik een moeilijk complex geval ben. Dat heeft mij heel erg geholpen

Ik ben wel benieuwd naar die preek van hun. Ik wil wel aanhoren dat mijn gedrag niet door de beugel kan en dat het respectloos is bla bla bla. Want ik vind hun houding naar mij toe 10.000x respectlozer.

En dan stop ik daarmee. Als ik sterker in mijn schoenen sta, heb ik echt niet iemand nodig die me zegt hoe ik mijn huishouden moet doen. Ik had hun hulp eerder geaccepteerd omdat ik mezelf wil kunnen motiveren om mijn dagelijkse verplichtingen na te komen op momenten dat ik mij kut voel of het as usual te vol is in mijn hoofd. Maar mij laten behandelen als zielig psychiatrisch patientje slaat niet aan.

Ze kunnen beter gaan werken in Amsterdam, want de mentaliteit van Femke Halsema ligt helemaal in hun straatje.

Ik niet in elk geval. Ik vind het ook nog steeds wel bijzonder dat ze je meteen daar naartoe sturen. Ik kan daar alleen maar uit concluderen dat ik me echt niet kan voorstellen wat jij op dat vlak moet voelen.

quote:

Op woensdag 26 december 2018 01:29 schreef Burner82 het volgende:

[..]

-oloog en -iater onafhankelijk van elkaar. En je snapt, dat ik dat punt iets minder bespreek/aanhaal hier Maar zoals het mooi werd omschreven: laag in empathie, hoog in agressie. Dekt niet de hele lading, maar geeft wel een indicatie.
Dat er nog nooit wat ergs gebeurd is, heeft vooral te maken met geluk (bij bar-fights wordt er iets minder nauw gekeken) en zelfbeheersing. Maar die zelfbeheersing kost me op een normale dag 70-80% van mijn energie.

Moet je je voorstellen wat je allemaal zou kunnen doen als je daar geen of minder rekening mee hoefde te houden. Dat het zoveel energie kost om jezelf in de hand te houden herken ik wel. Op mijn dieptepunt, ergens vorig jaar, was ik vrijwel nergens anders meer mee bezig. En zelfs toen had mijn omgeving nog niets in de gaten tot het mis ging. Ik scoor overigens juist hoog op empathie. Agressie is bij mij een mixed bag. Van nature ben ik niet (heel) agressief, maar het was voor mijn gevoel altijd de enige manier om ervoor te zorgen dat mensen rekening met me hielden. Ik wil daar graag vanaf en dat het ook anders kan (als je tenminste normale mensen om je heen hebt) is iets dat ik nu pas begin te leren.

quote:

Op dinsdag 25 december 2018 23:06 schreef Burner82 het volgende:
Eindelijk thuis Tijd voor bier

Fijn is dat hé? Kijk stiekem uit naar volgend jaar.

quote:

Op dinsdag 25 december 2018 22:14 schreef Lurf het volgende:

[..]

Morgen weer?

Haha nee. Vandaag ff niks, maar wel positief gestemd.

quote:

Op woensdag 26 december 2018 00:57 schreef Burner82 het volgende:
Even klein inventariserend vraagje: Ben ik de enige hier die in het forensisch psychiatrische traject/spectrum zit? (mag ook in dm of zo hoor..)

Nee, al had ik wel mensen vanuit de FPP in mijn therapiegroep zitten.

quote:

Op woensdag 26 december 2018 00:14 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Hey mensen

Ik wil nog ff melden dat jullie openheid mij pas geleden erg geholpen heeft.

Ik heb nu namelijk wat problemen met maatschappelijke hulp. Dat was aangesteld om mij te helpen met structuur in mijn leven; ik vind het erg moeilijk om te doorbreken dat ik mij thuis ga isoleren. Ondanks veel uren helpt het totaal niet.

Dat neem ik haar op zich helemaal niet kwalijk. Ik moet het blijkbaar anders aanpakken. Waar ik wel nogal door overstuur door raakte, was dat zij met die standaard uitspraken kwam die ik al zo vaak heb gehoord, dat ik geduld moet hebben en dat ik niet moet vergeten dat ik volgens haar hele complexe problematiek heb. Door dit soort uitspraken ga ik denken dat het nooit meer goedkomt met mij omdat ik me dan ontzettend gestoord voel.

Waar ik ook helemaal kriegel van word, is dat ik continu voorstellen krijg om sociale contacten op te doen in buurtcentra met andere mensen met psychische kwetsbaarheden of dat ik in zee moet gaan met een Maatje. Ik heb zo vaak gezegd dat ik dat pertinent niet wil en ook hoe ze het überhaupt kunnen bedenken dat ik mij hiermee geholpen voel. Gaat er in hun harses echt niet om hoe ontzettend vernederend dit is? Ik heb een keer mijn vooroordelen opzij gezet en ben wezen kijken in zo'n buurtcentrum. Het is niet zo dat ik op hen neerkijk, maar dat het treurig is om te zien hoe ze zijn afgegleden en juist door die betutteling buiten de samenleving worden gehouden.

Ik was het pas geleden helemaal spuugzat en ik heb mij nogal laten horen in mijn boosheid. Ondanks dat ik heel fel was en wel te ver ging, heb ik niet gedreigd ofzo. Ik heb vooral gezegd dat hun hulp pappen en nathouden is, ik mij behandeld voel zoals in One Flew Over The Cuckoos Nest en dat ze zich eens moeten realiseren hoe negatief dat kan uitpakken op de mensen die ze begeleiden. Nu moet ik op het matje komen omdat ik mij schuldig gemaakt zou hebben aan intimidatie

Door wat ik hier weleens lees, realiseer ik mij dat ik niet de enige ben die vastloopt en dat het niet persé wil zeggen dat ik een moeilijk complex geval ben. Dat heeft mij heel erg geholpen

Ik ben wel benieuwd naar die preek van hun. Ik wil wel aanhoren dat mijn gedrag niet door de beugel kan en dat het respectloos is bla bla bla. Want ik vind hun houding naar mij toe 10.000x respectlozer.

En dan stop ik daarmee. Als ik sterker in mijn schoenen sta, heb ik echt niet iemand nodig die me zegt hoe ik mijn huishouden moet doen. Ik had hun hulp eerder geaccepteerd omdat ik mezelf wil kunnen motiveren om mijn dagelijkse verplichtingen na te komen op momenten dat ik mij kut voel of het as usual te vol is in mijn hoofd. Maar mij laten behandelen als zielig psychiatrisch patientje slaat niet aan.

Ze kunnen beter gaan werken in Amsterdam, want de mentaliteit van Femke Halsema ligt helemaal in hun straatje.

Ben het met je eens. Dit topic draait ineens een stuk beter doordat veel mensen open kaart zijn gaan spelen. Wat een maatje betreft... Ik heb al een hekel aan dat woord, maar het kan een hoop voor iemand betekenen om iemand in het leven te hebben waar je je leven mee kunt delen en waar je je ei bij kwijt kunt. Gewoon een vriend of een kennis kan al voldoende zijn. Gelukkig ben ik gezegend met een soort van maatje die ik niet iedere dag of iedere week hoef te spreken. We zitten op één lijn en praten met elkaar wanneer we dat zelf willen. Geen verplichtingen, niks moet. En dat werkt voor mij prima. Voor de rest hou ik mijn eigen oppervlakkige vriendengroep aan die niet weten wat er zoal in mijn hoofd omgaat. Ook dat werkt prima. Ze veroordelen mij niet en ergens kijk ik wel tegen ze op, omdat ze in mijn eigen ogen geslaagd zijn in het leven en dat zou ik ook wel willen. Wie weet gebeurt dat nog.

quote:

Op woensdag 26 december 2018 00:14 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik heb een keer mijn vooroordelen opzij gezet en ben wezen kijken in zo'n buurtcentrum. Het is niet zo dat ik op hen neerkijk, maar dat het treurig is om te zien hoe ze zijn afgegleden en juist door die betutteling buiten de samenleving worden gehouden.

Wij zijn jouw virtuele buurtcentrum, op veilige afstand van de buitenwereld . Ik snap overigens wel wat je bedoelt. Het is een beetje het equivalent van het bejaardentehuis. Niet gericht op herstel, maar op het uitzitten van de rit. Het is ook niet voor niets dat de meeste ouderen graag zo lang mogelijk in hun eigen huis blijven wonen om het gevoel te houden dat ze er nog bij horen.

Ik zou je overigens willen adviseren om te proberen je niet op te laten vreten door je frustratie over de hulpverlening, hoewel ik uit ervaring weet hoe moeilijk dat is. Je hebt er zelf meer aan om na te gaan waarom je boos bent. Is het weerstand tegen verandering of boosheid omdat je niet krijgt wat je nodig hebt? Ik krijg bij jou vaak het idee dat je met heel veel dingen tegelijk bezig bent en dan is het begrijpelijk dat je je zo voelt. Verder ben je waarschijnlijk slimmer dan je hulpverlener en moet jij je (daardoor) aan haar aanpassen, en dat voelt inderdaad vreemd; een beetje (terechte) arrogantie is niet slecht. Mij helpt het verder om de tijd te nemen om na te denken over de dingen die ik wil halen bij de hulpverlening en me daarop te richten, en het niet (alleen) af te laten hangen van de dingen die ze aanbieden. Ik ben tenslotte de klant, en ik vraag hulp om me beter te voelen, niet slechter.

quote:

Op woensdag 26 december 2018 10:55 schreef Burner82 het volgende:
Het woord agressie heeft bij mij een iets andere lading. Meestal is het: de boel kort en klein slaan als je boos bent. Dat gebeurd bij mij ook wel eens, maar dat is niet de agressie waar het om draait. Bij mij is het meer de continue gedachtes om andere mensen letsel toe te brengen, omdat ik daar zin in heb. Dat valt ook onder agressie, maar is toch net iets anders.

Mijn behandelaar noemde dat sadisme. Die gedachten heb ik ook wel, maar niet continu en het voelt voor mij ook als een no-go-area. Ze speelden op bij de (korte) EMDR-therapie die ik gehad heb en het hielp om ze in gedachten en onder begeleiding uit te spelen. Maar ik begrijp dat ze jou daarvoor door willen sturen. Waarschijnlijk is de tafel niet breed genoeg voor hen om zich veilig te voelen .