quote:
Ja, droge data, vind juist AnyDecentMusic altijd een overzichtelijke en fijne presentatie hebben.
quote:
Da's wel logisch, album kwam 30 november uit, de deadline voor de eindejaarslijstjes van de "dode boom" zijn zo'n beetje in augustus, en zelfs online zijn de meeste de tweede week van december wel gepubliceerd. Was vroeger een van dé redenen dat grote releases nooit na 1 oktober uitkwamen, en dat als de deadline voor release dan niet werd gehaald het over het jaar heen werd getild. Of dat er nóóit een grote act in de "zomerstop" uitkwam. Haalden ze juni niet, werd het september. Je ziet dat nog maar heel weinig gebeuren, maakt echt niets meer uit.
quote:
Ja, kunnen de luie journalisten gelukkig ook ophouden met de standaardzin "het matig ontvangen album" (en daaropvolgend "maar op het podium werkt het toch wel heel goed!") in live-recensies. 5 sterren van Q Magazine, een 8+ van Pitchfork, 4 sterren van The Independent, NME, Mojo, bladen als Uncut en Clash ook in die richting.
In Nederland ook De Volkskrant (Gijsbert Kamer) 4 sterren, die zich daarmee voor mij revancheerde, nadat hij (onder andere) over het misschien nog wel briljantere The Last Shadow Puppets-album een lakse recensie schreef en op Twitter toegaf (parafraserend) het album niet veel geluisterd te hebben, want hij vond het niet goed, een soort vicieuze cirkel. Begrijp me niet verkeerd, een kritische recensie is prima. DIY had er bijvoorbeeld eentje over het AM-album van dit jaar, en had daar een aantal punten waar ik goed kan inkomen, zelfs al ben ik het er persoonlijk niet geheel mee eens, maar je moet wel je best hebben gedaan.
De paar echt smalende recensies waren van recensisten die óf weinig tijd met het album hadden doorgebracht óf, eh, weinig tijd
achter hun eigen schrijfblok (Rolling Stone). Of in het geval van 3VOOR12 een gewoonweg dom artikel, waar de tikfouten na een half jaar nog steeds niet zijn uitgehaald, en waar ze bij de live-show amper een maand later zoals altijd alweer op moesten terugkomen. Net zoals vooral de hoofd-Piet daar dat
keer... op
keer moet, omdat-ie in eerste instantie denkt effe snel te kunnen scoren.
Maar goed, ondertussen kunnen we al met de eindejaarslijst voor 2019 beginnen:
quote:
Op vrijdag 16 november 2018 14:06 schreef Aisumasen het volgende:[..]
Dan heb je vast 'Double Dream Of Spring' (cassette-only album) van ze nog niet gehoord, dit jaar verschenen, exclusief te koop tijdens hun tour.
We hadden het laatst nog over Deerhunter, en na het tussendoortje van dit jaar had ik al mijn hoop gevestigd op ‘Why Hasn't Everything Already Disappeared?’. En het valt niet tegen. De melodieën zijn terug, en 2/3 nummers halen het niveau ‘Microcastle’, ‘Halcyon Digest’, ‘Monomania’. 10 liedjes, 36 minuten, de perfecte album-lengte, inclusief een paar toffe interludes/instrumentals. Heb gelukkig weinig naar de live-versies van dit jaar geluisterd, dus het was allemaal nog redelijk vers. Vooral ’Futurism' is er weer eentje, en springt er wat mij betreft wel echt bovenuit.
Ben H. Allen (mixing engineer) heeft er weer iets moois van gemaakt, beetje 'Low' (distorted drums oa.), qua productie hoor ik early Lou Reed. Was echt heel kut dat ze op Best Kept Secret tegenover Arctic Monkeys stonden, maar aan de live-stream/setlist te zien wisten ze daar net zoals op Le Guess Who 2015 geen balans in te vinden. Laatste echt goede show van ze zag ik bijna 5 jaar geleden, voorprogramma van, daar zijn ze weer, Arctic Monkeys (ja, toen wel…) in Amerika. Een rare setting voor ze, maar ik heb goede herinneringen aan hoe hun klanken door de nog (voorprogramma) half-lege arena's aan het galmen (maar echt) waren, zo half in het donker (voorprogramma...), dat had allemaal wel wat. In Madison Square Garden was Bradford Cox ziek, maar deed hij verrassend genoeg erg z'n best om het jonge tienerpubliek voor zich te winnen, heb ik ook niet vaak gezien. Hoogtepunt tijdens die shows was een langere, sneller, vanaf het refrein ruige versie van ‘Don't Cry’. En de 'Sleepwalking'/'Back To The Middle'-medley.