https://www.volkskrant.nl(...)mpaign=shared_earnedAlleen maar quinoa-kauwende deugtrutten bij de Allerhande? Dat bleek wel mee te vallen
Sylvia Witteman 23 november 2018
quote:
Toen ik de verse Kerst Allerhande onder ogen kreeg vreesde ik al meteen voor ophef. Op de glanzende, wit-gouden cover komt het woord ‘Kerst’ of ‘Sinterklaas’ niet voor: er staat alleen in grote, dikke letters ‘FEEST’. Toen de Hema rond Pasen iets dergelijks had gedaan met zijn folder kwam er hevige kritiek uit, laten we zeggen ‘behoudende kringen’: wilde de Hema soms ‘onze christelijke traditie verloochenen? Landverraders! Islamknuffelaars!’ et cetera.
advertentie
Albert Heijn heeft, kortom, wél lef in deze ingewikkelde tijden. Ongerust begon ik te bladeren in de feestelijke grootgruttersglossy. Daar had je ’t al: geen zwarte Piet te bekennen. Wel een recept voor ‘Marsepeinen sinterklaasjes en… cadeautjes’. Ook dat ontbreken van ‘trouwe knechten’ kon ongetwijfeld een aanleiding worden voor gedoe; maar ja, wie nu nog wél zwarte pietjes afbeeldt waagt zich op nóg gladder ijs. Een marsepeinen roetveegpietje was trouwens wel leuk geweest, een gezellig klusje ook, met cacao die zwarte veegjes op die roze wangetjes kwasten… gemiste kans, AH!
Ik bladerde verder. Het blad zag er weer onberispelijk uit, en was, zoals gebruikelijk, ruimschoots voorzien van melige ongein (‘Gaan met die banaan!’ als titel bij een recept voor ‘gezouten caramelfondue met banaan’, getverdemme nog aan toe) en tenenkrommende woordspelingen (‘Helemaal in choc’, ‘piekfijn’, ‘droomyoghurt’, ‘viva Las Vegan’) maar die tref je tegenwoordig zelfs aan in kwaliteitskranten, dus daar zou wel niemand over klagen.
Terwijl ik voortbladerde kwam op de sociale media de Allerhande-ophef inderdaad op gang, zij het uit verrassend onverwachte hoek. Niet het ontbreken van Piet, of dat godslasterlijke ‘FEEST’ op de cover, nee: de Kerst Allerhande zou te weinig vléésrecepten bevatten. De redactie werd uitgemaakt voor ‘quinoa-kauwende deugtrutten’ en een boze lezeres schreef: ‘Nou, de teleurstelling was groot. Niks, nada, geen lekkere braadstukken, geen wild. Wel quinoa, veel groen en vegetarisch. En daar wacht je dan met spanning een heel jaar op.’ Is het niet tragisch? Een heel jaar! Met spanning! Op de Allerhande!
Waren het de ‘bietencarpaccio met pistachepesto’, de ‘hele bloemkool in bladerdeeg’ en de ‘truffelpolenta met knolselderij’ die de woede van de vleesminnende meutes hadden opgewekt? Of het interview met een gevluchte Syrische kok over zijn vegan kerstmenu? Verder viel het reuze mee met die vleesloosheid; er was sprake van ‘kogelbiefstuk met vijgenjam en balsamico’ (een eendenborstje lijkt me beter, bij dat garnituur), kipfilet met cranberrysaus (saaaaaai), beenham met zoete aardappelen uit de oven, rundvleesstoofpot met bruin bier, confit de canard (in een koolrolletje, dat wel), ‘cote de boeuf met Vietnamese salsa’, een gebraden kalkoen, mét spek nota bene, een wildterrine van konijn en fazant, en ook het goede oude gourmetstel werd weer niet gespaard; al met al een hoop dode dieren bij elkaar, maar na een vol jaar wachten in spanning blijkbaar toch aan de krappe kant.
Opvallend is ook het ‘solo feestmenu’, een kerstdiner voor één persoon dus. ‘Koken voor jezelf is een feestje (…) met tips voor bijpassende kleine flesjes wijn.’ Goed bedoeld, maar ik zie toch niet helemaal voor me dat hele volksstammen in hun eentje ‘paté van gerookte zalm en limoen’, ‘ossenhaas met rode wijnsaus &zoete-aardappelstamppot met waterkers’ en ‘banoffee pie’ gaan staan koken. Je zou je voor mínder opknopen, lijkt me, maar de naast het voedsel gefotografeerde vrouw zat er stralend piano bij te spelen, dus wie weet lul ik uit mijn nek.
‘Tant de bruit pour une omelette’, verzuchtte ik terwijl ik de Allerhande dichtsloeg. En dan hebben we al die ellendige kutfeestdagen nota bene nog stuk voor stuk tegoed.
Toch maar een even meenemen als ik bij de Appie ben