BB:quote:Ik ben nogal van de projectjes zie: F&S / [Projectje] Alle oscar winnaars beste film kijken
Dus wordt het tijd voor een nieuw projectje, dit keer ga ik mijn platen eens beluisteren. (ik hou het eerst bij vinyl alleen) Ik zal elke plaat hier melden en er een klein tekstje bij plaatsten. Dit kan even duren(heb ooit al mijn mp3s achter elkaar geluisterd en daar was ik meer dan een jaar mee bezig dus wie weet hoe lang dit gaat duren heb ook wat minder tijd dus het zal niet elke dag geupdate worden)
Maar zonder verder getreuzel mijn platenkast:
Dagoducks' ouders:
En dagoduck zelf:
Gehenna:
Glad_Janus:
Pipster:
Bazbo
Ben je ook van plan je gehele platenkast te draaien, post hier!
(hahaha platenkast gedraaid)
Het liefst alleen reageren op en over de gedraaide platen en algemene discussies over vinyl in het vinyl-topic voeren
En weer verder...
[ Bericht 2% gewijzigd door Bosbeetle op 22-10-2018 12:22:09 ]
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-6313870-1417338618-6841.jpeg.jpg)
Darkher maakt lekker dreigende folk, met een flinke dosis doom-metal eroverheen en hier en daar Cocteau-Twins-achtige invloeden. Wilde ik kopen na haar concert op Roadburn, maar nergens merch van haar te vinden, toen maar online besteld zodra ik thuis kwam.
Verder leuk feitje: Gitarist Daniël Land heeft ook hele fijne Shoegaze/dreampop gemaakt, onder de naam Daniel Land and the Modern Painters (vergeten pareltje). Kwam er pas na aanschaf achter dat hij mee speelt. Of het is iemand met dezelfde naam
SPOILER
[ Bericht 2% gewijzigd door Gehenna op 15-10-2018 21:12:24 ]
En nog eentje van één van de zeven bandjes van secret chiefs 3 dit keer ishraqiyun
Weer een geestes kindje van de gitarist Trey Spruance die ook in mr. bungle gitaar speelde. Hij is iemand die nogal lange filosofische teksten aflevert en zijn bandje secret chiefs 3 staat er dus ook bekend om dat ze nogal lang doen over hun albums (we wachten al jaren op book of sould folia B, folia A is al jaren uit 
) Hijzelf kan iraqiyun dan ook het beste zelf omschrijven: En ondanks dat soort gewauwel is het toch wel erg toffe muziekquote:Secret Chiefs 3: Band of Bands. That really has the perfect overbearing ring to it. When the "satellite band" idea was announced with 2004's "Book of Horizons" it must have seemed like a pretty outlandish delusion of grandeur. That it certainly was. And a decade later the grandeur of the delusion has expanded beyond outlandishness to immanence. There are some who initially felt that the "Band of Bands" idea might just be a clever way to zoom in on and categorize different sides of the same eclectic band on one album. They would be right if the "satellite bands" remained inside SC3 albums, placed in various simple juxtapositions against each other. But when each band started putting out its own 7" releases these juxtapositions began to fall away. The plot thickened when it was announced that each band would be emphasizing the different sides of SC3 not just song by song but in depth on full-length albums. Next came the release of the first full-length from a SC3 satellite band, Traditionalists' giallo-horror-inspired Le Mani Destre Recise Ultimo Uomini. Far from a 'departure' or a 'side-project', this seminal album of all original music from SC3 states primary themes found in alternate versions throughout the "Book of..." Trilogy, indicating that the polarity between 'satellite' and 'planet' was not as simple as a primary/secondary relationship. In many ways this Traditionalists record is the highest peak SC3 has gone to in terms of orchestral writing and production, and some of the music has become a staple of the live concerts.
With this new record the plot goes a giant leap deeper into the matter. If there was any lingering question about the 'satellite bands' being a phantom or ruse of the overactive imagination behind SC3, let these doubting thoughts now be confronted with the tangible arrival of Perichoresis, the second full-length of all-original music from a SC3 satellite band, this time from Ishraqiyun.
Described as the Neo-Pythagorean Electro-Folk side of Secret Chiefs 3, Ishraqiyun has already been well represented on SC3 albums in the past. (Book of Horizons, Book of Souls: Folio A, Satellite Supersonic). On Perichoresis, which is comprised entirely of material not found on previous albums, followers of SC3's live shows will recognize the Ishraqiyun repertoire of mysterious, catchy, original tunes. Historically the most prominent live incarnation of any SC3 satellite band, Ishraqiyun's music is the stuff composed in ratio-based rhythms and utilizes non-western tunings & instruments (saz, sarangi, esraj etc). After persistently touring & playing this music at inordinately high volume to many adventurous ears over the last few years in over 40 countries, Secret Chiefs 3 now abruptly unveil definitive studio recordings of some of the this daunting repertoire. Of course, SC3 are never content to stay confined to the trodden path, so they have also included a healthy dose of new, previously-unheard tunes (actually half the album).
Diverse musicians can be heard on Perichoresis. Ranging over several configurations of the band over the years, the players include Eyvind Kang (viola), Ches Smith (drums, percussion), Rich Doucette (sarangi, esraj), Peijman Kouretchian (drums), Mike Dillon (tabla), Shahzad Ismaily (bass), Timba Harris (violin), Jai Young Kim (keyboards) and many more, all led by of course SC3 composer/producer/bandleader/multi-intrumentalist, Trey Spruance (present writer).
As yet there are three Ishraqiyun Song Cycles. These are clusters of compositions written around the same time, exploring often inter-related aspects of ratio, tonality and relationships in musical geometrics. Song Cycle 1, composed in 2003, includes the 4, Balance of the 19, Saptarshi, Bereshith, the 7 and S.I. Jophiel and an adaption of an Afghan tune (ironically the only equal-temperament song in any Ishraqiyun songbook) titled The 3. Song Cycle 2, composed in 2007/8, includes Brazen Serpent, Tistrya, Base Phive Futur Cossacks, Balthassar: Melchior: Kaspar (another adaption of an Afghan tune) and two as yet unheard original compositions. Song Cycle 3, composed in 2012-2014 is based on explorations of 'tessellating' patterns derived from Platonic Solids and other polyhedra, applied primarily to the tetrachordal mechanics of the Kinnor/Lyre with compositions expanded therefrom. This Cycle includes Perichoresis, plus several pieces performed by Spruance, Eyvind Kang and Jessika Kenney in 2012, and many many other new pieces and systems being worked out presently.
The present recording of "the 15," written in the first Ishraqiyun Song Cycle, begins on the bedrock of the original proto-first-ever (2003) recordings of Ishraqiyun. These involve Heifetz's drums (right channel) and the violin and viola of Kang. The next layer, from the 2005 version of Ishraqiyun, adds more Kang on viola, Mike Dillon on tabla, and Rich Doucette on esraj. The next layer, from the 2007 version of Ishraqiyun, adds Peijman Kouretchian on drums (left channel), Jai Young Kim on keyboards, Spruance on saz, and Rich Doucette once again, this time on sarangi. Additional saz, rebab and kinnor has been added recently along with all the complex studio inter-weaving to round out the production. For the 'technically minded", The 15 is a piece that variously embeds a slowed-down triplet and rushed 5-tuplet in the longer of two half bars that are in a 7:8 relationship. It really just means it slows down and speeds up in the same oscillating wave pattern, like a bouncing ball -- much like any natural repetitive rhythmic motion. Nothing fancy, but rather native to anyone living life in gravity, as opposed to inside some squared-off silicone abstraction, or any of the other conceptual prisons we tend to confine ourselves to when creating music. The 15 was the first of many subsequent pieces written / expanding upon this basic idea.
This recording of "The 7," also from the first Song Cycle, is based mostly on the 2005 version of Ishraqiyun, adding Timba Harris' violin takes from the sessions at East-Side Sound in 2012 (same as 'Tistrya' from Book of Souls: Folio A), Danny Shamoun's Ney from 2013, and Spruance's saz from July 2014. The 7 is the second of four related pieces internally referred to as the "Septentrion" (includes Saptarshi, Brazen Serpent, and another composition from Song Cycle 2)
"Base Phive Futur Cossacks," from Song Cycle 2, was recorded mostly recently, although Ches' drums were recorded in 2008. Originally a dry exercise to coordinate a 7-note scale with non-western tunings with the remaining 5-notes in purely western intonation (a technique also developed in fellow Song Cycle 2 composition Brazen Serpent), "Base Phive Futur Cossacks" found a groove so deep that it eventually encountered the muse, grew wings, took on its own life and flew the coop.
From the first Song Cycle, "Spiritus Intelligentiae Jophiel," popularly known as "fast," is heard here being based mostly on the 2005 version of Ishraqiyun (much like The 7). Some of the encoded rhythmic mechanics of this piece are picked up and expanded upon, or de-coded and re-encoded, in 'Tistrya' from Song Cycle 2. That's enough hinting at the deeper mystery embedded here. Purists will like to know that besides some tape-echo, nothing was altered in Eyvind's solo section--even the accompaniment (Ches, Shahzad and Trey)-- all just happened that way in the studio.
Stretching the envelope most particularly on this record is the mega-opus title track "Perichoresis", from Song Cycle 3. This is the first recorded composition to introduce Spruance's evolving system of musical ideas patterned upon specific geometrical relationships found in certain polyhedra, and some tesselating patterns derived therefrom. In fact the other pieces in Song Cycle 3 are more directly-related to polyhedra, whereas this piece takes a cue from the techniques discovered in the process, and applies them instead (with good reason) to several senses of the term 'Perichoresis'. The word derives from the Greek "chora", or 'space' / Latinized "khoreia" or 'dance' (verb form "chorein", 'to make room', 'to go forward'), attached to the particle 'peri' meaning 'around, about' --as in perimeter, peristyle etc. There are three rhythmic layers of the Ishraqiyun piece that are 'choreographed', in ways mirroring the static sense of 'mutual-indwelling' described by the term Perichoresis in the early part of the term's history. The composed music is but a static snapshot of a process that is itself endlessly dynamic (hence the verb form 'perichoreo' being more akin to a performance than a recording). In a comprehensive article on the subject, Danut Manastireanu writes, "Lampre translates perichoreo as 'encompass', 'alternate by revolution', 'pass into reciprocally'. 'It indicates a sort of mutual containing or enveloping of realities, which we also speak of as co-inherence or co-in dwelling. It is the dynamic process of making room for another around oneself." How perfectly all this describes the structure and essence of the actual music presented here. With simultaneous time-signatures and motifs oriented around rotating vertices, all moving in graceful patterns around a central point on three coordinates ---delicate re-orientations of musical emphasis according to slight shifts in the movement of spirit, making room for other interpretations or ways of hearing or feeling a rhythmic pattern. With 3, 4 and 7-fold (and therefore 21 and 28-fold) symmetry (and oft-seeming asymmetry) one's hearing rotates and spins depending on which of the vertices has drawn the listener's attention. Perhaps simply mirroring some small facet of the beauty of the Trinitarian dynamics (in what is really just primitive and profane music), even here the Stoic sense of "mixture" can be heard yielding to the more Nazianzan, Nyssan and Maximillian notions interpenetration, rotation and dance.
Since the practical application of the theoretical/speculative basis of Ishraqiyun's music has always been more akin to martial arts movement than cerebral music nerd-ism (it is assumed that Ches Smith's many years of study of voodoo drumming has helped him assimilate this material naturally), the resulting impression of the music isn't anything about "math" but is rather about being moved by (or moving with) the mysterious power of seemingly-lost fundamentals. It does' t matter how forgotten or denied these fundamentals may be by modern culture, Ishraqiyun's output is always tapped into them, perhaps moreso in this 17-minute mega-piece than in any other place (so far).
Finally, the album closes with "Saptarshi." From Song Cycle 1 this was the first of the Septentrion pieces. This recording, like The 15, is bedrocked upon a first layer consisting of Danny Heifetz' drumming from 2003. Subsequent layers (guitars, sitar, percussion, synth bass etc) were added in 2011 and 2012 respectively. Keen ears might spot that there is already a 'proto-tesselations' at work here, even a 'proto-Perichoresis' motif in some ways, embedded from the very beginnings of the first Ishraqiyun Song Book.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-523587-1307801395.jpeg.jpg)
echt knoerdhard opstaan.
wat zou ik deze band nog eens graag live willen zien
Erg leuke band met vanaf deze plaat (geloof ik)
Daniel higgs in de gelederen. Daniel higgs is ook van lungfish en heeft solo gave dingen gedaan (hoofprints on the ceiling of your mind) Deze plaat klinkt een beetje krautig dus aanhoudende ritmes en bezwerende zang van Daniël 
Zat die dude van Sula Bassana / Electric Moon(Orange?) daar ook niet bij?quote:Op maandag 15 oktober 2018 19:10 schreef Bosbeetle het volgende:
Plaat 187
[ afbeelding ]
Lekker uitgesponnen muziek van siena root, 1 nummer per plaatkant zoals het hoort! Lekker zweverig maar toch ook stevig genoeg op momenten. Was ook een erg leuke liveband
Dat was altijd wel een veilige keuze voor een goede tijd bij Roadburn
"Lovable but flawed" zegt PF. Daar kan ik me wel in vinden.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-9101691-1521890965-5260.jpeg.jpg)
En het debuut album, doet precies wat je zou verwachten na de EP. Alles net even beter en grootser uitwerken en de productie een stukje opschroeven. De combinatie van Ethereal Wave (Cocteau Twins etc.) met Doom/Gothic Metal zet gewoon een super aanstekelijk duister sfeertje neer.
Beetje gezocht maar nee die zit niet in siena root.quote:Op maandag 15 oktober 2018 23:22 schreef AlchemistOfSorrows het volgende:
[..]
Zat die dude van Sula Bassana / Electric Moon(Orange?) daar ook niet bij?
Dat was altijd wel een veilige keuze voor een goede tijd bij Roadburn
Ik heb een kennis met wie ik nagenoeg geen overlap heb in muzieksmaak. Maar deze plaat vinden we allebei goed. Ik vind het een lekkere rock-plaat met leuke teksten. Hem doet het een beetje aan Springsteen denken waar hij groot fan van is.Hij houdt verder van straight-edge punk enzovoorts. Ik heb het ook op en top Amerikaanse muziek. Eén keer live gezien, was leuk.
Ja leuke band, met leuke platenquote:
#111 | The Hold Steady - Boys and Girls in America
Ik heb een kennis met wie ik nagenoeg geen overlap heb in muzieksmaak. Maar deze plaat vinden we allebei goed. Ik vind het een lekkere rock-plaat met leuke teksten. Hem doet het een beetje aan Springsteen denken waar hij groot fan van is.Hij houdt verder van straight-edge punk enzovoorts. Ik heb het ook op en top Amerikaanse muziek. Eén keer live gezien, was leuk.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-5700814-1404042149-7279.jpeg.jpg)
Op dit album schuiven ze wat weg van de heavy psych en gaan ze meer een jazz-rock kant op. Zoals gebruikelijk weer 1 nummer per kant zodat er genoeg ruimte is om te jammen.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-5421016-1392925040-6689.jpeg.jpg)
Een coöperatie tussen deze twee bands uit Barcelos, Portugal. Live opgenomen 's nachts in het bos, een mix van verschillende stijlen maar vooral erg experimenteel. Vinyl komt met een mooi boek met foto's van de locatie.
Wat een pareltje de klassieker van the smashing pumpkins (al zullen fans dit waarschijnlijk het begin van het einde vinden) ik vind het een prachtplaat. Had hem al op cd waar hij netjes in tweeën gedeeld is twilight en starlight (als ik het goed heb) op de LP staan de nummers op een andere volgorde en hebben we 6 dagdelen voor elke kant 1
dawn teatime dusk twilight midnight starlight... allemaal met hun eigen sfeertje en goed opgebouwd eigenlijk dus 6 mini albumpjes
Ik hoor vaak hippe mensen zeggen dat het bij melloncollie mis begon te gaan... die topvorm ben ik met je eensquote:
Het begin van het einde? Hier was SP toch in absolute topvorm? Of bedoel je met terugwerkende kracht, ofzo?
O... Vreemd. Vind het persoonlijk n fantastische plaat ( die ik helemaal kapot heb gedraaid ).quote:
[..]
Ik hoor vaak hippe mensen zeggen dat het bij melloncollie mis begon te gaan...
Ik ook. Het is voor mij een vormende plaat geweest, durf ik wel te zeggen.quote:
[..]
O... Vreemd. Vind het persoonlijk n fantastische plaat ( die ik helemaal kapot heb gedraaid ).
1995 was n vormend jaar,quote:Op dinsdag 16 oktober 2018 20:06 schreef Z het volgende:
[..]
Ik ook. Het is voor mij een vormende plaat geweest, durf ik wel te zeggen.
! https://www.besteveralbums.com/yearstats.php?y=1995Het is wel erg veel materiaal, dan staat er wel eens wat middelmaat tussenquote:
[..]
Ik hoor vaak hippe mensen zeggen dat het bij melloncollie mis begon te gaan... die topvorm ben ik met je eens
Daarna vond ik de pumpkins ook nier veel meer
Ben bij kant E en vind het jammer dat er nu nog maar 1 kant komt....quote:Op dinsdag 16 oktober 2018 20:20 schreef Mexicanobakker het volgende:
[..]
Het is wel erg veel materiaal, dan staat er wel eens wat middelmaat tussen
Daarna vond ik de pumpkins ook nier veel meer
.Eerste helft (ik ben niet de LP met 6 zijde gewend) idd perfect, tweede helft krijgt op een gegeven moment wel mindere puntenquote:Op dinsdag 16 oktober 2018 20:26 schreef EP3 het volgende:
Middelmaat? Retestrak van begin tot eind, Mexicano,
Snakefinger is een gitarist die veel samen speelde met the residents, dit album is ook geproduceerd door de residents en de nummers zijn geschreven door residents/snake finger... Ik heb dit album gekocht omdat ik ooit bij de vera in groningen stond en ze daar deze plaat speelden (ze hebben daar een soort presenteer blaadje waar ze de lp opzetten die ze op dat moment spelen) later zag ik hem een keer voorbijkomen in een vinyl bak toen heb ik hem gekocht. Snakefinger zelf is helaas overleden in 87 aan een hartaanval.
Barst. Deze staat faut in de kast. De band heet niet Felicità. Dat is de titel van de plaat. Over die plaat kunnen we kort zijn: Italiaanse meuk van de ergste soort. Felicità was het hitje in 1982 en De Vrouw kocht de hele elpee. Die moeten we nu dus draaien. Op zich is het allemaal niet zo verschrikkelijk tot ... aan het eind van plaatkant één dit voorbij komt:
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 17-10-2018 07:54:54 ]
Geinige EP van de heer Ferry uit 1985. Ik kocht 'm overigens op 24 oktober 1989 en haalde 'm voor een gulden of wat uit een of andere uitverkoopbak. Nu zie ik op discogs dat mijn versie - een Britse op het EG' label - in goede conditie (en dat is hij) voor dertig dollar van eigenaar kan wisselen. Maar ik wil helemaal niet dat mijn versie van eigenaar wisselt. Ik wil hem af en toe kunnen draaien. Naast het titelnummer staan er drie non-album tracks op. Het zal vast wel eens ergens anders wél zijn verschenen, maar waar: ik heb geen idee. Zo'n enorme Ferryfreak ben ik niet. Roxy Music komt over een maand of wat.
![Bryan Ferry - Windswept [Official]](https://i.ytimg.com/vi/3jTBMYIDGHE/0.jpg)
Sonic violence een industrial bandje denk 'head of david' achtig uit 1992 iets electronischer nog erg leuke plaat
![SONIC VIOLENCE "Transfixion" [Full Album]](https://i.ytimg.com/vi/FwYRJrh4iHM/0.jpg)
ik ken de bassist en die maakte ook leuke muziek onder de naam Gusto Extermination Fluid. Jammer genoeg ligt dat al jaren stil
Deze dubbelelpee kostte De Vrouw destijds drieëntwintig gulden en negentig cent.
Nightmare Logic van Power Trip, Lekkere Thrash plaat uit 2017, de mannen nu twee keer live gezien, ik mag het wel
De comebackplaat van Slowdive, genaamd Slowdive uit 2017. Vorig jaar meegenomen bij het concert. Prima plaat, maar voegt ook weer niet veel toe aan hun oudere werk, wat ik dan toch iets liever aanzet (misschien omdat ik het beter ken).
die ligt bij mijn vriendin thuis Ga je die kast nog draaien als je klaar bent met je eigen kast? Want daar stonden nog wel betere dingen in dan Beyonce toch.quote:
Daar staan heel wat pareltjes in, dus misschien wel een leuk idee.quote:Op woensdag 17 oktober 2018 13:38 schreef pipster het volgende:
[..]
Ga je die kast nog draaien als je klaar bent met je eigen kast? Want daar stonden nog wel betere dingen in dan Beyonce toch.
Ik ga nu eerst mijn platen doen dan 10''s en 7''s en die ene 5'' die ik heb
En daarna het collectietje van mijn zus die bij mij thuis staat...Als ik de collectie van mijn broertje zou draaien, die gewoon bij hem thuis staat uiteraard, dan zou het wel ernstig veel overlap hebben. Oei mijn singeltjes, das ook nog wel een ding.... Nou ja eerst die kast maar eens, zo snel ga ik nu ook weer niet.quote:
[..]
Daar staan heel wat pareltjes in, dus misschien wel een leuk idee.
Ik ga nu eerst mijn platen doen dan 10''s en 7''s en die ene 5'' die ik heb
Ik zou de collectie van mijn broer wel willen draaien maar die heeft hij ook gewoon thuis staan, mijn zus was niet persee heel erg van de muziek dus die is wat minder selectief geweest (en volgensmij is een substatieel deel van haar collectie eigenlijk van haar exenquote:
[..]
Als ik de collectie van mijn broertje zou draaien, die gewoon bij hem thuis staat uiteraard, dan zou het wel ernstig veel overlap hebben. Oei mijn singeltjes, das ook nog wel een ding.... Nou ja eerst die kast maar eens, zo snel ga ik nu ook weer niet.
)
Tjonge, wat is dit mooi. Nooit op cd gekocht en dus na dik vijfentwintig jaar hoor ik het weer terug. Dit was de debuutplaat van het Nederlandsche kwartet. Nog met Judy Schomper op viool. Bijzondere mengeling van folk en klassiek. Twee gitaren, fluit en viool en dat is genoeg. Ik kocht mijn plaat op 1 februari 1985. Destijds (1978) was de band nogal opzienbarend. Ik vind het nog steeds mooi!
Vervolgplaat uit 1980. Bijna net zo mooi. Ik vind de stukken op het debuut nét iets pakkender. Judy Schomper (viool) is weg; voor haar in de plaats Sylvia Houtzager. Ook een leuke achternaam. Ik herinner me dat ze De Vlinder op tv bij Ted de Braak (of andere familieshow) in het programma speelden en dat was mijn kennismaking met de muziek van deze Nederlandse groep. 'Onthouden'!' dacht ik, nogal overdonderd. Pas op 20 mei 1985 kocht ik deze plaat.
De laatste van Spinvis, wat een albums heeft deze man afgeleverd zeg en elke plaat heeft hele mooie uitvoeringen live, en ook verschillende. Erg toffe artiest dus deze plaat hoorde er ook bij... (de eerste drie heb ik LP, heb alleen goochelaars en geesten niet)
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-7729309-1447589226-8119.jpeg.jpg)
During Milhões de Festa 2014, Black Bombaim got together with Isaiah Mitchell, Rodrigo Amado and Shela for an afternoon jam in the gardens of Casazul, a recent but important art space in their hometown Barcelos. This is a live recording from the audience, not from the mixing desk. The release wasn’t planned, but we were lucky Duarte Ferreira was there to capture it.
The show ended abruptly since the police raided the stage and pulled off Isaiah’s guitar cable from the amplifier.
Mooie plaat ja, de bijbehorende theater tour was de eerste keer dat ik 'm live heb gezien, en dat heeft wel een indruk achter gelaten zeg!quote:
Plaat 193
[ afbeelding ]
De laatste van Spinvis, wat een albums heeft deze man afgeleverd zeg en elke plaat heeft hele mooie uitvoeringen live, en ook verschillende. Erg toffe artiest dus deze plaat hoorde er ook bij... (de eerste drie heb ik LP, heb alleen goochelaars en geesten niet)
Spinvis
ja live altijd erg degelijkquote:
[..]
Mooie plaat ja, de bijbehorende theater tour was de eerste keer dat ik 'm live heb gezien, en dat heeft wel een indruk achter gelaten zeg!
Spinvis
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-12217851-1530722234-6928.jpeg.jpg)
Eigenlijk 2 platen, dit jaar op vinyl uitgekomen spinvis/vinkenoog met Ja! en Ritmebox eerder beide uitgebracht op cd. En toch is het mooi om stem uit de groef op een LP te horen, zo hoort het...
prachtige spinvis begeleiding bij de gedichten van vinkenoog
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-4318412-1361615338-4647.jpeg.jpg)
Don't google it.
quote:
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-3446628-1330715619.jpeg.jpg)
Hier heb ik naar uitgekeken, één van mijn favoriete platen ever. De rauwe energie is geweldig op dit album.
Stuurbaard bakkebaard wat een bazenband is dit toch ook. Onevenaarbaar ik weet niet goed waar ik hun muziek moet plaatsen maar het heeft iets filmisch, iets rauws, iets absurds tekstueel speelt het zich op de rand van engels af met af en toe een beetje frans of soms nederlands. Live is geweldig
Heerlijke band...
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-7320973-1439390080-3553.jpeg.jpg)
Chelsea laat even horen hoe je een dikke atmosfeer neer zet in de muziek. Ze had al een paar aardige albums gemaakt voor deze, maar hier tilde ze haar hele sound naar een nieuw niveau.
Subrosa al mooi verwoord door gehenna, een doom band met viool en erg pakkende deuntjes. De eerste keer dat ik de tekst "Cosey mo I feel your pain" hoorde moest ik alleen wel heel hard lachen
Maar ze zetten een erg leuke sfeer willen. Had wel een keer een beschamend momentje dat ik tegen iemand aan het lullen was over wetenschap en muziek en geld/funding... achteraf was dat één van de dames van subrosa
Niet één van mijn mooiste momenten.
Zijn lp's worden ook alleen maar beter, deze is zó goedquote:
Plaat 193
[ afbeelding ]
De laatste van Spinvis, wat een albums heeft deze man afgeleverd zeg en elke plaat heeft hele mooie uitvoeringen live, en ook verschillende. Erg toffe artiest dus deze plaat hoorde er ook bij... (de eerste drie heb ik LP, heb alleen goochelaars en geesten niet)
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-4464194-1376070720-6663.jpeg.jpg)
The Knife, of 'The Kniφe' zoals ze hunzelf op dit plaatje noemen, is een Zweeds synthpop duo die eigenlijk net elke keer de dingen doen die je totaal niet verwacht. Na hun hit plaat Silent Shout, brachten ze even een experimentele opera plaat uit, om dan in 2013 hun - in mijn ogen - magnum opus uit te brengen, een paar hele wazige live shows geven (waarvan men nog steeds niet weet of hun daadwerkelijk aanwezig waren of niet) en dan uit elkaar te gaan..
Op deze 3LP doen ze ook weer lekker waar ze zelf zin aan hebben. Van tegendraadse, ongemakkelijke synth-pop tot ambient nummers van 20 minuten, het staat er allemaal op, en het werkt (voor mij althans, zo goed werd deze nou ook weer niet ontvangen) ook nog. Een desoriënterend feestje
Dit is één van die platen die alleen maar in waarde is gedaald zie ik op Discogs. Ik was al heel blij dat ik 'm vorig jaar vond in een bak op Roadburn voor ¤15,-, maar hij staat er nu zelfs al op Discogs voor $8
quote:
Godsamme, da's lang geleden! Die ga ik NU opzetten, Gehenna!
Ah goede tip, mss eens een keer aanschaffen... er is nog wel ruimte voor een lelijke roze hoes in mijn kast.quote:Op woensdag 17 oktober 2018 22:40 schreef Gehenna het volgende:
Dit is één van die platen die alleen maar in waarde is gedaald zie ik op Discogs. Ik was al heel blij dat ik 'm vorig jaar vond in een bak op Roadburn voor ¤15,-, maar hij staat er nu zelfs al op Discogs voor $8
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-3412183-1329403867.jpeg.jpg)
In de categorie platen waar je de muzieksoort al weet bij het bekijken van de (lelijke) hoes. Gelukkig is de muziek veel beter dan de hoes.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-4717802-1428156250-7575.jpeg.jpg)
Een nieuwe zanger/gitarist is altijd even wennen en het veranderd Black Pyramid in een meer sludge achtige band, pakt niet slecht uit. En ze hebben gelukkig een andere artiest voor het artwork gevonden.
Erg tof nederlands bandje waar helaas de zanger van overleden is, volgensmij zitten een aantal bandleden nou bij dool... Heerlijke bluesy rock
Glad080: Black Pyramid / Old One – Black Pyramid / Old One
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-2634421-1297712757.jpeg.jpg)
Split album met Old One, twee nummers per band.
Die sungraze/the machine split is ook meesterlijkquote:
Sander speelt nu tijdelijk met the Machine en heeft een eigen project: https://thewhimsofthegreatmagnet.bandcamp.com/
sunnO))) en Ulver, terwijl ik niet heel erg veel heb met hun eigen werk, al is black one toch wel erg tof, vind ik hun collaboraties meestal goed te pruimen zo ook deze
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-877424-1464717369-3207.jpeg.jpg)
And now for something completely different..
Klassieke Bulgaarse folk-songs uitgevoerd door het vrouwelijk staatskoor. Ondanks dat ik er geen woord van versta is dit toch enorm meeslepende muziek. De dames in het koor zijn enorm kundig in wat ze doen, en de verschillende lagen in de vocalen maken dit tot een uniek en bijzonder mooi plaatje. o.a. voor grote invloed geweest op Dead Can Dance (4AD was ook de eerste die deze plaat internationaal beschikbaar maakte).
Verder is het ook een beetje spot the sample bij dit album, want de muziek is werkelijk voor alles gebruikt
Van abstracte drone naar de liedjes liedjes van supertramp... maar wat voor liedjes, school, breakfast in america, dreamer, take the long way home en logical song onder anderen. Erg leuke live registratie
Dit is een rare. Uit de serie Music For Millions van Polydor. Het zijn slechts plaatkant 1 en 4 van de originele dubbelaar Live in Amsterdam uit 1980 op één enkele goedkope plaat (1983). Ik kocht 'm op 24 oktober van 1983 en voor mij is het hoogtepunt het plaatkantvullende deel van het stuk Variaties Op Een Dame ('We laten een paar variaties weg.'). Live stond de groep zeker haar mannetje-vrouwtje. Die originele dubbelaar nooit gehoord.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-6560006-1422198733-9310.jpeg.jpg)
De laatste paar platen in 'vakje 4' zijn allemaal in de categorie "Wat de neuk doet deze hier dan?".
Als eerste de fijne psychedelische rock van Pauw, uit Haaksbergen. Catchy, dromgerig, en gewoon rocken op die sitar
Ik was er ook net op tijd bij zie ik, ik heb blijkbaar nummer 276 van de 300. En zag op Discogs net dat ie voor ¤80,- weggaat tegenwoordig Er was toen een redelijke buzz om hun heen, heb ze toen live gezien op Dauwpop, wat ook erg tof was. Toen kwam het debuut album, en ineens had niemand het vreemd genoeg meer over hun. Was ook een prima plaat. Ben benieuwd of ze tegenwoordig nog iets doen..
edit: ah het lijkt er op dat ze ermee gekapt zijn, en dat de drummer tegenwoordig in Temples speelt
[ Bericht 2% gewijzigd door Gehenna op 18-10-2018 21:23:49 ]
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-5872494-1405033211-9825.jpeg.jpg)
Qua naam passen ze wel prima in het 'toffe vrouwen'-vakje, maar daar houdt het ook wel op
Violent Femmes, akoestische punk. Briljante klassieker weer imho. Vrijwel elk nummer is goud. Je moet wel een beetje van hun stijl houden, beetje zeikerige zang, en dan teksten die soms niet veel verder komen dan "waarom heb ik nog steeds geen vriendin, verdomme". Maar dammit wat werkt het allemaal superaanstekelijk
Ook zo'n band die totaal niet begrepen werd in hun tijd. Kregen in geen enkele zaal de kans om hun nummers live te spelen, dus gingen ze maar gewoon op straat spelen. De gitarist van The Pretenders kwam ze toevallig tegen en vond ze geweldig, hij stopte ze nog diezelfde avond in hun voorprogramma
[ Bericht 5% gewijzigd door Gehenna op 18-10-2018 21:46:17 ]
Zanger was familie van Thomas Berge, non?quote:
G139 Pauw - Pauw EP
[ afbeelding ]
De laatste paar platen in 'vakje 4' zijn allemaal in de categorie "Wat de neuk doet deze hier dan?".
Als eerste de fijne psychedelische rock van Pauw, uit Haaksbergen. Catchy, dromgerig, en gewoon rocken op die sitar
Er was toen een redelijke buzz om hun heen, heb ze toen live gezien op Dauwpop, wat ook erg tof was. Toen kwam het debuut album, en ineens had niemand het vreemd genoeg meer over hun. Was ook een prima plaat. Ben benieuwd of ze tegenwoordig nog iets doen..
edit: ah het lijkt er op dat ze ermee gekapt zijn, en dat de drummer tegenwoordig in Temples speelt
De drummer is z'n broerquote:
[..]
Zanger was familie van Thomas Berge, non?
https://www.instagram.com/p/BdKrl8_Bote/?utm_source=ig_embed
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-3104730-1316305315.jpeg.jpg)
Indie klassieker, uit het legendarische Elephant6 label/collectief (waar ook Neutral Milk Hotel, Circulatory System en Of Montreal onder scharen). Het klinkt een beetje als een indie versie van The Beach Boys rond smile, maar dan met nog veel meer LSD op.
Ik heb ook nog dit cd'tje ("Explanation II: Instrumental Themes And Dream Sequences") van hun ooit eens gevonden:
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1327318-1209935889.jpeg.jpg)
Waar allerlei omgevingsgeluidjes op staan (krekels, honden etc.). Die zou je tegelijk met de LP moeten draaien, voor een quadrofonisch effect. Nooit gedaan, dus dat gaan we nu ook direct even proberen
Suuns ooit gekregen voor mijn verjaardag erg leuke beetje elektronische laidback psych ofzo.. prettig om naar te luisteren...
Dit is dus behoorlijk desoriënterendquote:
Waar allerlei omgevingsgeluidjes op staan (krekels, honden etc.). Die zou je tegelijk met de LP moeten draaien, voor een quadrofonisch effect. Nooit gedaan, dus dat gaan we nu ook direct even proberen
Wel cool, maar ik denk dat ik ze toch vaker los van elkaar ga luisteren 
Op 1 februari 1985 speelde Flairck in theater Orpheus hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. Ik had een vriendje mee gevraagd om mee te gaan. We waren ruim op tijd en dwaalden wat door gangen en via trappen. Uiteindelijk kwamen we in een loge van de zaal uit en keken we van bovenaf op het podium. Daar zat Erik Visser zijn gitaren te stemmen en wat te oefenen. We gingen zitten en hadden bijna een half uur een privéconcert. De band had toen net deze elpee Bal Masqué uit en die speelden ze tijdens het concert. Ik was erg onder de indruk van het muzikale kunnen van alle leden van de groep, die inmiddels was uitgegroeid tot een kwintet waarin alleen Visser en Houtzager van de 'oude' bezetting nog meespeelden. Pas drie jaar later, op 5 januari 1988 kocht ik de elpee. En moet je kijken wat ik nu in de binnenhoes vind:
Huh? Had ik deze ook? O ja! Hoe ik eraan kom, weet ik niet meer. Ik vermoed dat ik deze heb gegraaid uit een collectie van iemand die al z'n vinyl kwijt wilde. Maar wanneer? Geen idee, want ik heb geen datum in de hoes gezet (wat ik anders altijd wel doe). Dit is een beetje saaie plaat uit 1985, live opgenomen met het Noord-Hollands Philharmonisch Orkest. Plaatkant één is een uitvoering van het stuk Circus en dat kabbelt een beetje voort. Op kant 2 een mooie versie van Aoife en het lied Arabesk, mede gecomponeerd door George Moustaki en gezongen door de heer Ramses Shaffy.
Wat zullen we over deze plaat eens zeggen wat nog niet gezegd is? Klassieker. Ik vond Never Going Back Again altijd een heel mooi lied. Nu nog. Mijn grote broer had ooit eens de liveplaat (hoe heet die ook weer? die na Tusk kwam) geleend en ik had hem op een cassettebandje opgenomen. Ik weet nog dat ik hem grijs draaide of nee, totdat het bandje kapot ging. De lange versie van I'm So Afraid was mijn favoriet, maar ook de versie van Never Going Back die erop stond. De studioversie had ik eigenlijk nooit gehoord. Deze plaat is van De Vrouw. Verder hebben we geen Fleetwood Mac in huis.
Een single van De Vrouw. Zelf heb ik niks met FGTH en hun muziek. De Vrouw meer dan deze single ook niet. Ze heeft een originele Duitse versie uit 1983, waarvoor ze op de markt zo twintig ballen zou kunnen vragen. Doen we niet.
Nooit geweten dat ze op die manier ontdekt zijn. Geweldige plaat, idd.quote:
G140 Violent Femmes - Violent Femmes
[ afbeelding ]
Qua naam passen ze wel prima in het 'toffe vrouwen'-vakje, maar daar houdt het ook wel op
Violent Femmes, akoestische punk. Briljante klassieker weer imho. Vrijwel elk nummer is goud. Je moet wel een beetje van hun stijl houden, beetje zeikerige zang, en dan teksten die soms niet veel verder komen dan "waarom heb ik nog steeds geen vriendin, verdomme". Maar dammit wat werkt het allemaal superaanstekelijk
Ook zo'n band die totaal niet begrepen werd in hun tijd. Kregen in geen enkele zaal de kans om hun nummers live te spelen, dus gingen ze maar gewoon op straat spelen. De gitarist van The Pretenders kwam ze toevallig tegen en vond ze geweldig, hij stopte ze nog diezelfde avond in hun voorprogramma
Toen ik deze elpee kocht op 18 oktober 1989, keek ik nogal op mijn neus. Dit was geen King Crimson en dat verwachtte ik wel. Twee keer draaien en ik was helemaal om. Prachtplaat uit 1979! De scheurstem van Peter Hammill, de bizarre gitaarlijnen en akkoorden, de zweverige tonen en het almachtige Here Comes The Flood: alles smelt ineen tot een kaleidoscopisch geheel. (Ik zeg maar wat.) Ik heb een Amerikaanse heruitgave uit 1985, met een knipje rechts onder in de hoes. Een aantal jaren geleden verscheen een geremasterde versie op (dubbel)cd, met een alternatieve versie erbij en die openbaart nog meer geheimen achter dit mooie werk.
Propagandhi met Victory Lap uit 2017, na een iets mindere vorig album (al vond ik die ook wel goed) weer lekker aan het rocken. Toch wel een van de bands die keer op keer een lekkere punkplaat aflevert en live tegenwoordig rockt als een malle.
Mal plaatje. In 1986 had Robert Fripp zich voor de zoveelste keer teruggetrokken uit de muziekbusiness. Hij ontwierp een nieuwe manier van gitaarspelen en die leerde hij aan een select gezelschap tijdens special cursussen. Het resultaat van de eerste cursusweek is te vinden op deze plaat. In de groep van zeventien cursisten zaten gelauwerde muzikanten, maar ook mensen die nog nooit een gitaar hadden aangeraakt. 'Aan het eind van de cursus speelden we een concert,' vertelde Fripp, 'en de beginnelingen konden maar één noot spelen. Maar die ene noot speelden ze tijdens het concert vol overgave.' Zoiets. De plaat klinkt allesbehalve een zootje beginnelingen. Onder hen drie muzikanten die later het California Guitar Trio zouden vormen en ene meneer Trey Gunn die Fripp in de jaren negentig zijn King Crimson binnen sleepte. Het hier gespeelde werk is klassiekachtig, geïmproviseerd, geconstrueerd, gefrippt. The New World daarentegen is wel heel erg Fripp: zijn beroemde Frippertronics, live ergens opgenomen en daaroverheen een studiogitaarsolo van meneer zelf. Ik kocht mijn plaat op 11 november 1988 en heb een Duitse Editions EG' / Virgin versie uit 1986.
[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 19-10-2018 15:41:51 ]
Deze is nog maller. Het is formeel een plaat van Toyah & Fripp, maar bij mij staat hij bij Fripp in de platenkast. Toyah vertelt hier twee verhalen. De eerste plaatkant is het titelverhaal, met op de achtergrond bijna dertig minuten Frippertronics. Op kant twee een korter verhaal waarop de League Of Crafty Guitarists de achtergrondmuziek verzorgt. Die muziek past niet zo heel goed bij het verhaal; ik word er wat zenuwachtig van. Als ze de stem van Gravin Slis weg hadden gelaten, was het een prima stuk geweest. De plaat komt oorspronkelijk uit 1986 en ik kocht 'm op 15 februari 1989. Het is er een van het Britse Editions EG' label en op discogs biedt iemand een mint uitvoering aan voor vijfenzestig euro. Die van mij is in mint condition.
Van welke plaat bedoel je precies?quote:Op vrijdag 19 oktober 2018 16:21 schreef EP3 het volgende:
Wie heeft de foto ( - die als albumhoes dienst doet - ) gemaakt, bazbo?
Wow. Gut ja, dit heb ik ook. En wat een geweldige plaat. Bill Frisell, bijna vergeten meestergitarist met een heerlijk vloeiende stijl. Deze plaat uit 1988 op het ECM-label bevat allemaal composities die vol ruimte zitten en waarin die ijle gitaartonen zo mooi uitkomen. Ik kocht 'm op 5 oktober 1989 en volgens Discogs is mijn originele Duitse versie zo 30 tot 35 pleuro's waard. Dat geloof ik graag. Maar verkopen doe ik 'm niet. Ik ga 'm nog eens draaien.
Euh, die direct boven mijn post staat.quote:
Die van Toyah & Fripp?quote:Op vrijdag 19 oktober 2018 21:01 schreef EP3 het volgende:
[..]
Euh, die direct boven mijn post staat.
Cover photography: Richard Haughton
Cover by Bill Smith Studio
Ah, we zitten bij de G. Dit was de eerste soloplaat van Gabriel nadat hij uit Genesis was gestapt in 1975. Hij heeft een jaar allerlei kleine dingen gedaan en onderzocht welke kant hij op wilde. Het resultaat was deze plaat uit 1977. Vele Groten doen mee: Fripp, Tony Levin, Steve Hunter en het London Symphony Orchestra. Indrukwekkende plaat. Sollsbury Hill natuurlijk het hitje, maar de tweede plaatkant vind ik in zijn geheel erg bijzonder, met als hoogtepunt de afsluiter Here Comes The Flood. Ik kocht mijn plaat op 3 maart 1989 en het is een herdruk uit 1985.
[ Bericht 39% gewijzigd door bazbo op 20-10-2018 12:10:38 (Oeps. Gisterenavond mijn eigen post geciteerd...) ]
Tweede soloplaat uit 1978, ook wel bekend als Scratch. Ook dit keer heb ik een Europese herdruk uit 1985, die ik kocht op 19 mei 1988. Fripp produceerde deze plaat en hij klinkt echt heel anders dan voorganger Car. On The Air stond jarenlang op de setlijst tijdens concerten. Bijzonder is de versie van het Frippnummer Exposure, heel anders dan op de gelijknamige Fripp-soloplaat. Voor mij niet de meest interessante Gabrielplaat, maar altijd goed om te horen. In september 1978 was Gabriel te zien bij Rockpalast en die gehele show geeft een mooi beeld van hoe de man destijds bezig was.
Tx. Heb z'n website bekeken. Viel vies tegen,quote:
[..]
Die van Toyah & Fripp?
Cover photography: Richard Haughton
Cover by Bill Smith Studio
.
Derde soloplaat van Peter Gabriel uit 1980, ook bekend onder de titel Melt. Ik heb weer een Europese heruitgave uit 1985 en kocht 'm op 20 november 1987. Prachtplaat. Family Snapshot staat erop, Games Without Frontiers (met Kate Bush) en natuurlijk Biko. Voor mij is opener Intruder gelijk het hoogtepunt, maar de hele plaat vind ik subliem. Veel gedraaid.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 20-10-2018 20:22:23 ]
Correct. Gecorrigeerd.quote:
Op 
Vierde soloplaat van Gabriel uit 1982, ook bekend onder de naam Security. Ik kocht 'm op 21 mei 1987 en ook dit is een heruitgave uit 1985. Een zeer emotioneel en meeslepend album, vind ik. Alle composities kloppen als een bus. Invloeden van over de gehele wereld zijn te bespeuren en met de inzet van de Fairlight weet Gabriel de gekste geluiden in zijn stukken te verwerken, zonder dat het gekunsteld overkomt. Opener Rhythm Of The Heat zet wat mij betreft de toon; de Afrikaanse drums aan het eind zorgen voor een rilling over mijn lijf. I Have The Touch en Shock The Monkey zijn de wat swingender en poppy nummers. Lay Your Hands On Me en Wallflower lijken ingetogen, maar de wanhoop en verlatenheid spatten ervan af. San Jacinto is misschien wel mijn favoriete Gabriel-stuk aller tijden. Kortom: voor mij is dit album het meesterwerk van Gabriel.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 20-10-2018 21:33:21 ]
Geweldige liveplaat die een perfect overzicht geeft van de eerste vier soloplaten van Gabriel. Zijn band is er ook eentje om af te likken: Levin, Rhodes, Fast, Marotta. Van opener Rhythm Of The Heat tot traditionele concertafsluiter Biko één en al hoogtepunt. Ik kocht mijn plaat op 25 mei 1987 en ook dit is een reissue, al weet discogs niet uit welk jaar. Kan het ook bommen, de inhoud is fantastisch!
Soundtrack van de gelijknamige film uit 1985. Ik kocht mijn originele Europese versie op 22 januari 1987. Het duurde jaren voordat ik de film ooit eens zag. Gaf niks, want de muziek is beeldend en sfeervol. Bij vlagen onheilspellend en angstaanjagend, zelfs. Gabriel putte deels uit geluiden en fragmenten van stukken van Melt en Security, andere delen zijn nieuw of onherkenbaar. Bij veel scores mis je de beelden. Hier niet. Ik niet. Zeker niet. Prachtplaat. Film mag er ook zijn.
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 21-10-2018 19:19:07 ]
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1512231-1277988699.jpeg.jpg)
Nieuwe binnenkomer waar ik alfabetisch gezien al voorbij was. Geïnspireerd door een documentaire over het Man's Ruin label besloten om mijn verzameling weer wat aan te vullen.
![[ RARE Stoner Rock Documentary] T V Eye Issue 1 - Qotsa/Nebula/High on Fire/Unida/Goatsnake -2002](https://i.ytimg.com/vi/nSurEUOnqVA/0.jpg)
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/L-34161-1239990703.gif.jpg)
De commerciële doorbraak van Peter Gabriel vond plaats in 1986 met dit album en een hele rits singles ervan. Het was dan ook dat ik Sledgehammer op de radio hoorde, totaal gegrepen was en de (maxi)single kocht. (Die komt dus hierna.) Daarvoor kon het solowerk van Gabriel me nog niet zo pakken en het werk van de oude Genesis eigenlijk ook niet. Dat kwam later weer. Ook op deze plaat alleen maar hoogtepunten. IJzersterke songs, stuk voor stuk. Van meeslepende opener Red Rain tot het beklemmende We Do What We're Told en alles ertussenin. Prijsnummer vind ik Mercy Street. Na de aanschaf van de single en de elpee, ging ik snel over tot een inhaalslag en in korte tijd had ik het solo-oeuvre van Gabriel compleet. Daarna was het een kwestie van bijhouden. Allemensen, wat was ik gek met deze plaat. En nog. Toen Gabriel het vijfentwintigjarig jubileum van So vierde, kon ik zijn concerten niet bezoeken, maar wel zag ik de concertfilm in de bioscoop. Ik kocht mijn originele Europese versie op 18 september 1986.
Man's Ruinquote:
Glad081: Acid King – Down With The Crown
[ afbeelding ]
Nieuwe binnenkomer waar ik alfabetisch gezien al voorbij was. Geïnspireerd door een documentaire over het Man's Ruin label besloten om mijn verzameling weer wat aan te vullen.
[ afbeelding ]
(heb er geen platen van geloof ik het dichtstbij komt een dessert sessions)
Glad082: Black Rainbows – Supermothafuzzalicious!!
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-12323403-1532938334-4800.jpeg.jpg)
Soms heb je van die bands die soms een paar leuke platen uitbrengen gevolgd door veel middelmatig spul. Zo ook deze band, alles wat ze hiervoor hebben uitgebracht en na deze en de volgende plaat is allemaal erg matig. Soms heeft een band het gewoon even te pakken.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-5011677-1382480722-9238.jpeg.jpg)
En we zijn aanbeland bij vakje 2
Niet alles wat swans is, is keihard beuken... deze meer gothic versie van swans samen de zangeres jarboe vind ik erg fijn
het is natuurlijk nog wel duister... maar ook verschrikkelijk catchy... 
the seer van swans, de laatste generatie swans (micheal gira is bezig een nieuwe te sculpturen geloof ik) dit een zware repetetieve swans.Ik zie de boomlange Gira nog voor me bij Caspar Brotzman die met zijn hoed zwaait en "louder louder" over alles heen schreeuwt. Dat is ook volgensmij wat hij met deze incarnatie van swans wil, hij ramt het erin. Dat kan overweldigend overkomen maar soms is het ook best fijn. Geen plaat voor elke dag maar soms is het o zo lekker.
En dat zes plaatkanten lang
Tetema, een patton project dit maal met Antony Pateras, Wazige electronische drums met typische patton staccato zang
Leuk chaotisch abstract project...![Tētēma - Geocidal: Tenz [2014]](https://i.ytimg.com/vi/CwTP0vk0iPU/0.jpg)
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-462466-1464284643-3601.jpeg.jpg)
Daar is ie dan, de klassieker der klassiekers. Er is al zoveel over geschreven dat ik niet veel kan toevoegen behalve dan dat het voor de muziek die ik luister waarschijnlijk de belangrijkste plaat in de historie geweest is samen met Paranoid. Ik heb 4 verschillende varianten, twee op het Vertigo label beide uit 1970 en twee latere reissues waaronder deze die ik nu draai op het Rhino label.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-376679-1489674322-3499.jpeg.jpg)
Alles is ook hier wel over gezegd, absoluut meesterwerk. Ik draai de eerste Duitse pressing op het Vertigo label.
Nou, hier begon mijn Gabriel-avontuur dus mee. Ik hoorde 'm in september 1986 op de radio en al stond m'n kop helemaal niet naar dansen, bij deze plaat kon ik niet stilzitten. Ik kocht de maxisingle op 28 januari 1987, later dus dan de elpee So waar deze single vanaf komt; ik was in de veronderstelling dat het andersom was. Op deze maxisingle staan op de b-kant twee stukken die niet op de elpee stonden, dus dat was de reden dat ik de single kocht: Don't Break This Rhythm en I Have The Touch 85 remix. Beide zijn ook lekker. Al snel wilde ik dus meer van Gabriel en kocht ik al zijn andere platen en pas nog heel veel later ging ik ook voor de Gabriel-Genesis. Maar dat is een ander verhaal. De clip bij deze hit is klassiek. Mijn versie van de plaat is de allerleerste UK-uitgave...
Deze moest ik ook hebben, want er staat spul op dat weer niet op de elpee stond. Naast het - inmiddels nogal uitgekauwde en kapotgedraaide - hitje met Kate Bush, vind je op de b-kant de special mix van In Your Eyes (de versie zoals Gabriel die altijd live speelt en speelde) en This Is The Picture (Excellent Birds) (geschreven met Laurie Anderson en wel op de cd-versie van de plaat, maar toen kocht ik nog geen cd's). Ook in dit geval heb ik de Britse versie, die ik kocht op 20 februari 1987. Kortom: aanwinst.
Inderdaad een parel, kan me nog herinneren dat de eerste singel uit kwamquote:
Plaat 190
[ afbeelding ]
Wat een pareltje de klassieker van the smashing pumpkins (al zullen fans dit waarschijnlijk het begin van het einde vinden) ik vind het een prachtplaat. Had hem al op cd waar hij netjes in tweeën gedeeld is twilight en starlight (als ik het goed heb) op de LP staan de nummers op een andere volgorde en hebben we 6 dagdelen voor elke kant 1
dawn teatime dusk twilight midnight starlight... allemaal met hun eigen sfeertje en goed opgebouwd eigenlijk dus 6 mini albumpjes
Inmiddels hoort deze plaat bij de klassiekers. Al vind ik Siamese dreams net iets beter :format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-11781019-1524873763-6182.jpeg.jpg)
Net een nieuwe plaat gekocht, die zo'n 5 plekjes terug in de kast gaat komen. Dus reken maar dat ik die er nog even tussendoor doe. Zeker gezien ik sinds het concert van Kacey afgelopen zondag eigenlijk nog niet echt in de stemming ben geweest voor andere muziek
Waar haar vorige albums van die typische gladde country pop bevatten, durft ze op deze plaat te experimenten met andere genre's en een wat volwassener geluid. Tot voor kort skipte ik hier en daar nog een paar nummertjes op de plaat, ben ik sinds kort helemaal om. Gewoon en heel lief en zoet meesterwerkje is dit eigenlijk. Sowieso was Slow Burn de aanschaf al waart, mooiste nummer van 2018 imho
Deze schafte ik aan op 28 maart 1987. Ook weer omdat er spul op staat dat niet op de elpee So staat. Een lange versie van het titelnummer dat niet zo interessant is én het niet op de plaat voorkomende Curtains. Ook voor deze single weer een video die bijzonder is.
Hopla, nog een maxisingle van So. Deze kocht ik op 2 juli 1987 en ook deze bevat twee stukken die niet op het album staan. Ga-ga is een instrumentale versie van I Go Swimming, dat tot dan toe alleen nog maar op Plays Live te horen was. En Walk Through The Fire is een outtake van So. Er zijn veel outtakes, dus dat maakte de aanschaf van al deze maxisingles meer dan waard.
Had jij nou nooit bij In Your Eyes dat je dacht dat er tikken in je vinyl zaten (maar dat het Tony Levin bleek te zijn die op zijn snaren slaat)quote:
bazbo 0179: Peter Gabriel - So
[ afbeelding ]
Dit is een bijzonder dingetje, uitgebracht ter gelegenheid van de film Cry Freedom, over Steve Biko, de Zuid-Afrikaanse activist. In de film komt dit nummer niet voor; Gabriel heeft ook de soundtrack niet gemaakt. Op de A-zijde een liveversie van zijn nummer Biko opgenomen ten tijde van de So-tour, op de B-zijde het stuk No More Apartheid, met medewerking van Little Steven die het niet zo interessante nummer schreef en Shankar. Toch leuk om te hebben. Ik kocht het op 11 december 1987. Het zou nog duren tot de zomer van 1988 dat de film in ons zo majestueuze Apeldoorn te zien was. Ik zag hem samen met een alleraardigste jonge vrouw. Niet echt een film om romantisch van te worden. Het vozen gebeurde naderhand bij haar thuis. Twee jaar later werd zij definitief De Vrouw.
Haha, nee. Toen al gehoorproblemen, ben ik bang.quote:
[..]
Had jij nou nooit bij In Your Eyes dat je dacht dat er tikken in je vinyl zaten (maar dat het Tony Levin bleek te zijn die op zijn snaren slaat)
Maar Levin's ritmische manier van Stickspelen kan je inderdaad op het verkeerde been zetten.
Ik heb tijdenlang gebaald.quote:
[..]
Haha, nee. Toen al gehoorproblemen, ben ik bang.
Maar Levin's ritmische manier van Stickspelen kan je inderdaad op het verkeerde been zetten.
Totdat bleek dat het op de CD ook zo was.
De live-versie van Biko was de 1e die ik hoorde. Prefereer 'm nu nog boven de originele albumversie.
Gandalf is Heinz Strobl, een Oostenrijkse muzikant. Dit is zijn debuutplaat uit 1980, die ik kocht op 22 juli 1985. Synthesizer, akoestische en elektrische gitaar, percussie, dat is zijn instrumentarium hier wel zo'n beetje. Hij weet er zeer sfeervolle muziek mee te maken, zonder dat die heel zweverig of muzak wordt. Ik houd er wel van. Vandaar dat ik meer platen van hem heb.
![Gandalf - Departure - [Journey to an Imaginary Land]](https://i.ytimg.com/vi/GoFLegzuV7M/0.jpg)
Dit is de derde Gandalf-elpee. Mijn tweede. Deze is meer richting prog, zowel compositorisch als thematisch. Iets met de redding van de aarde of dergelijke. Af en toe scheurt de elektrische gitaar er lekker op los of klinkt er een fragiele fluit. Dit keer had Gandalf allerlei bevriende muzikanten om zich heen, waardoor het allemaal overtuigender en meer als een band en een geheel klinkt. Fijne plaat, veel gedraaid. Ik kocht 'm op 6 juli 1985, terwijl deze plaat van twee jaar eerder was. En vorig jaar verscheen een schitterend geremasterde versie op cd, die helemaal klinkt als een vrouwenborst.
Dit album komt uit 1983 en ik kocht 'm op 26 juli 1985. Die maand was nogal een Gandalfmaand, zie ik nu. Deze plaat vond ik in eerste instantie wat minder, want hij is minder 'vintage' prog dan To Another Horizon en ook minder 'reislustig' dan Tales From A Long Forgotten Kingdom, die ik hiervoor had gekocht. Maar bij nadere beluistering staat er geweldig materiaal op en vooral het lange Castles Of Sand springt eruit. Ook dit album is vorig jaar heruitgegeven en het geluid is mooi opgepoetst. Aanrader.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-2960423-1309259594.jpeg.jpg)
Mijn favoriete Sabbath album, mooie eerste Nederlandse persing uit 1971. Speelt alsof hij gisteren gekocht is.
This heat, post punk in optima forma, dus hakige gitaren, tape experimenten en hoekige beats...
quote:
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-975419-1469636016-8300.jpeg.jpg)
Het niveau begint nu langzaam wat naar beneden te gaan, Changes en Fx zijn matig. De b-kant is vooral wat deze plaat nog red.
[img]
https://img.discogs.com/5Amga0L_ATI0CfcZXvt5_arSFgk=/fit-in/600x600/filters:strip_icc():format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-383526-1504819936-3429.jpeg.jpg[/img]
Het magnum opus van This Heat namelijk Deceit
wat een goede plaat is dit, alles wat de vorige plaat had maar enorm gefocussed... Zelfs de hoes is geweldig
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1809939-1445763980-9339.jpeg.jpg)
Wat meer prog, wat minder metal. De cover is verschrikkelijk.
Van de ene legendarische postpunk naar de naamgevers van industrial, niet hoe later industrial ging klinken maar dit is dus throbbing gristle die de term industrial music for industrial people bedacht. Dit is hun eerste plaat "second annual report" Vol met buitenaardse geluiden van dit revolutionaire viertal...
De Peel Sessions zijn ook geweldig. Vooral Horizontal hold. Jammer dat This is not This Heat live de scherpe randjes er van af waren.quote:
Plaat 205
[ [url=
https://img.discogs.com/5(...)00/filters:strip_icc():format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-383526-1504819936-3429.jpeg.jpg]afbeelding[/url] ]
Het magnum opus van This Heat namelijk Deceit
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1197031-1221004621.jpeg.jpg)
En dat waren ze, de legendarische zes albums. Hierna gaat het snel bergafwaarts en de Dio periode is ook niet aan mij besteed.
quote:
Glad087: Black Sabbath – Black Sabbath Vol 4
[ afbeelding ]
Het niveau begint nu langzaam wat naar beneden te gaan, Changes en Fx zijn matig. De b-kant is vooral wat deze plaat nog red.
verrassend, ik denk dat dat juist mijn favoriete sabbath plaat is 
We gaan nog even door met throbbing gristle, D.o.A. the third and final report... van deze wreckers of civilization... Enorm pionierend waren ze Chris Carter die allerlei geluidsmakende machines maakte, cosey fanni tutti die geluiden uit gitaar met met boss effecten toverde die nergens meer op leken, sleazy die naast sleazy was ook een flinke duit in het zakje deed, en enfant terrible genesis p orridge die vooral irritant was... op deze plaat vinden we onderandere hamburger lady...
Altijd al afgevraagd of die niet kloppende weerspiegeling nu gewoon een lelijke artworkfout is of dat het een bewuste, maar vrij suffe manier is om 'sabotage' weer te geven.quote:
Glad089: Black Sabbath – Sabotage
[ afbeelding ]
En dat waren ze, de legendarische zes albums. Hierna gaat het snel bergafwaarts en de Dio periode is ook niet aan mij besteed.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1197031-1221004635.jpeg.jpg)
Zo ziet de achterkant van de hoes eruit.
Throbbing gristle goes easy listening maar niet heus
dit vind ik denk toch wel hun beste album alles komt hier bij elkaar, catchy en ongemakkelijk tegelijk, en zeker vernieuwend en ook typisch throbbing gristle 
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-3694869-1427055456-8861.jpeg.jpg)
Op hun 2e album zetten de Olivia Tremor Control hun lijn door met 60's geïnspireerde psychedelische pop-songs. Een moderne versie van The Red Krayola, zeg maar.
Leuk feitje: Op de binnenhoes van de vorige plaat vroeg de band fans om gesproken opnames waarin ze vertellen over hun dromen op te sturen, die zijn over het hele album door verwerkt.
We zijn aangekomen bij 'Vakje 5' G144 Mogwai - Special Moves
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-2854842-1339852474-1845.jpeg.jpg)
En vakje 5 begint met een lading post-rock. We beginnen met deze live plaat van Mogwai. Nu vind ik Mogwai een prima band, maar toch ligt bij bijna elk album de saaiheid op de loer. Bij dit album niet, het klinkt als (lees: is) een best-of, maar dan live, waarvan het vuur om de zoveel tijd echt vanaf spat. Meeslepend plaatje
Er zit ook nog een DVD bij in, maar die heb ik eigenlijk nooit gekeken, want ik heb geen dvd speler en geen tv
#113 | Interpol - Antics
![Interpol - Evil [Official Video] [HQ Audio]](https://i.ytimg.com/vi/eqfiHfDmOnw/0.jpg)
Interpol heb ik vaak live gezien en alle keren was het heel goed. Een soort van muur van warm geluid waar je lekker in kan hangen. Eerste keer was oktober 2002 in de kleine zaal Paradiso. Er is discussie over welke van de twee platen het beste is. Dat is natuurlijk de eerste maar als je ze achter elkaar draait dan gaat ze eigenlijk perfect in elkaar over. Ze lijken nogal op elkaar.
Iron Reagan - The Tyranny of Will
Even snel dan, gewoon 24 nummers in een half uurtje wegrammen, what is not to like.
Thy grief eternal, een pre-electric wizard project van leden van electric wizard, dit is een 12'' met twee nummers onder andere de naamgever van de plaat "on blackend wings". Kortom een stevige doom plaat die heerlijk voortdenderd in de stijl van electric wizard en rammeses
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-3731501-1342114609-3339.jpeg.jpg)
BSR uit Duitsland is een band waarbij de albums altijd om een thema draaien, in dit geval light/night. Vaak heeft het ook nog wat sci-fi en space invloeden met titels als "Someone Has Turned the Knob to Switch On the Light, but Instead Something Strange Happened to the Warp Engine".
Prachtige gatefold hoes waarbij er een CD in de hoes zit! Mooi concept eigenlijk.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-6070903-1410536708-6539.jpeg.jpg)
Een boxet waar er drie inzaten namelijk van de self titled (eponymous) tot het derde album anonymous. Maar waar speciaal ruimte in zat voor LP 4 odd fellows, die zit er bij mij dus ook in.
Het debut van tomahawk, toch wel een heel erg leuk patton project of eigenlijk duane denison (van cows) project, Pakkende nummers die vrij poppy klinken maar ook wel weer subtiel in elkaar zitten. Toffe Patton zang die hier weer van crooner naar geluidjesmaker vliegt, ook zit er een soort spaggeti western twang in maar niet zodat het cheesy of onorigineel klinkt. Erg leuke plaat
Dit vond ik altijd mijn mooiste Gandalf-plaat. Hij komt uit 1984 en ik kocht 'm op 10 juli 1985. Volgens Discogs zijn er maar drie versies en ik heb de enige originele uit 1984; de andere zijn uit 1989 en 2011. Raar. De muziek is zeer richting prog, met lange instrumentale composities, een orkestraal geluid en sterke melodieën. Er is een onderliggend verhaal over een volk dat op zoek gaat en uiteindelijk de vrede vind of iets dergelijks, kan mij het ook schelen. Ik heb hem vijfentwintig jaar niet gehoord en vind hem weer heel gaaf. Niet echt iets representatiefs van deze plaat op Youtube te vinden, dus moeten jullie het zonder doen. Ik draai de plaat nog een keer.
Tomahawk met bubbels... deze plaat werd het iets agressiever iets experimenteler erg gave plaat. Deze was net uit toen ik tomahawk live heb gezien dat was met de melvins en kaada in het voorprogramma leuk concert was dat en dit is dan ook een bazenplaat
![Tomahawk - Mit Gas (2003) [Full Album]](https://i.ytimg.com/vi/GWHo5Gu0XR8/0.jpg)
De derde tomahawk plaat anonymous is wel een bijzondere want de titel staat eigenlijk voor de schrijvers van de muziek. Deze plaat bevat nummers geinspireerd op een songbook ergens mid 1800 samengesteld door iemand die naar indianen stammen is gegaan en daar met permissie liederen die gezongen of gespeeld werden in notenschrift en annotatie heeft opgeschreven, soms met teksten al waren die vaak fonetisch. Tomahawk heeft deze noten plus teksten genomen en in nummers gegoten. Wat toch best wel goed gelukt, soms zit er een beetje een he ja ho ja he ja sfeertje in maar dat past ook wel weer.
![Tomahawk - Anonymous (2007) [Full Album]](https://i.ytimg.com/vi/ocjQVCBRStY/0.jpg)
De vierde van tomahawk die dus eigenlijk niet in de box hoort maar er wel in past
Ik vind dit toch een iets mindere plaat van ze, niet dat het persee slecht is maar de andere drie zijn eigenlijk gewoon een stuk beter. Kan moeilijk uitleggen waar het precies aan ligt. Heb deze ook het minste van de vier geluisterd eigenlijk.
In 1987 bracht Gandalf deze plaat uit en ik kocht 'm op 1 mei van dat jaar. Lange, ruimtelijke en prog-aandoende stukken met dit keer voornamelijk de synthesizers in de hoofdrol. De drums klinken me wat te klinisch en dat zal wel komen doordat ze veelal elektronisch tot stand zijn gekomen. Niettemin zitten er veel prachtige en majestueuze momenten tussen.
Discogs schaart dit album onder 'modern classical'. Het is wel een heel organisch klinkende plaat. Weg zijn de elektronische drums en terug de meer akoestische instrumenten. Zo mag ik het graag horen. Prachtplaat, al bleek hij later de voorbode van Gandalfs stap in de richting van gezwijmel in de sfeer van New Age. Gelukkig kwam hij later (in de jaren negentig) weer sterk terug met het proggy album Garden Of Dreams (met daarop Steve Hackett). Ik kocht deze plaat op 31 augustus 1988, toen hij net uit was. Dit is mijn laatste Gandalf op vinyl. Ik kocht later nog wel een en ander op cd. Niet alles, want het oeuvre van deze man is onvoorstelbaar groot. Zijn eerste albums tot en met deze From Source To Sea vind ik het mooist.
Deze is van De Vrouw. Ze zal hem wel hebben gekocht vanwege dat ene hitje dat erop staat. Dat is dan ook het enige lied op deze plaat dat ik een beetje te pruimen vind. De rest is zwijmelzooi van de ergste soort. Groot gelijk dat Paul Simon van deze gast ver verwijderd wilde zijn. Barst, hij blijft nog hangen ook. Duurt-ie nóg langer.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-369276-1357396681-6766.jpeg.jpg)
Hier begon mijn eigen vinyl verzameling. Ik had ooit eens de cd versie van Spiderland gevonden in een platen zaak, ik keek op de achterkant en zag:
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-446170-1258169873.jpeg.jpg)
En moest toen lachen, maar heb 'm wel teruggelegd en ging toen op zoek naar de vinyl versie.
Die was gelukkig op internet goed verkrijgbaar (misschien was dit ook wel mijn eerste release die ik online heb gekocht ). Briljantje plaat, staat ook altijd erg hoog in mijn top100 lijstjes. Een van de weinige platen die ik ook niet als achtergrond aan kan hebben, alle aandacht zuigt het gewoon op.
Verder leuk feitje: Op de achterkant staat een uitnodiging voor geïnteresseerde zangeressen om een samenwerking aan te gaan. PJ Harvey had hier nog op gereageerd, maar toen was de band alweer uit elkaar gevallen..
ohja!quote:
Nog een leuk feitje; die foto is gemaakt door Will Oldham.
quote:
Nog een leuk feitje; die foto is gemaakt door Will Oldham.
tof grappig feitje inderdaad 
Deze kocht ik op 5 juli 1985, nog vóór ik ook maar iets van Gabriel solo had gehoord. Dit livealbum komt uit 1977, toen Gabriel weg was uit Genesis en Collins al twee albums lang de leadzang deed. Opgenomen tijdens de tour voor Wind & Wuthering. Ik weet nog goed dat ik vooral helemaal ondersteboven was van Supper's Ready en dan vooral het instrumentale deel met orgelsolo in 9/8. Toen ik (heel veel later) de originele Gabrielversie hoorde, viel deze Collinsuitvoering helemaal in het niet. Er staat meer leuks op deze plaat: Cinema Show, bijvoorbeeld. Bill Bruford drumt hierop. En dan die legendarische en altijd prachtige gitaarsolo van Hackett in Firth Of Fifth! Lekkurrrrr!
Oeps. Foto wel gemaakt, maar hier nog niets over gezegd. Marvin Gaye! Deze plaat uit 1985 is van De Vrouw en behoort wat mij betreft niet tot de beste van deze soullegende. Alles klinkt hetzelfde, ik vind hem saai en emotieloos. Dat waren we wel beter gewend van de man, al moet ik zeggen dat ik zelf niets van hem bezit. Het is allemaal niet erg, maar laat ik 'm snel weer vergeten.
Mijn vriendjes Ruurd en Gerard gaven me deze plaat voor mijn verjaardag, om precies te zijn op 28 mei 1983. Ik moest maar eens wat behóórlijke symfonische rock horen, in plaats van die Emerson Lake & Palmer en King Crimson die ik hen probeerde aan te praten. Duke stamt uit 1980 en is een wat vreemd allegaartje. Ieder lid van het trio mag twee nummers aandragen: die van Phil Collins blijken de eerste solocomposities die hij ooit heeft gemaakt en verraden dat hij niet zo veel verder komt dan de emo-hits waarmee hij later zo succesvol wordt. Die van Banks en Rutherford zijn aardig, maar ik merk dat het compositorisch zeer achterblijft bij wat het trio gezamenlijk maakt. De overige stukken zijn van de drie samen en die vind ik stuk voor stuk geweldig. Turn It On Again is de radiovriendelijke stamper in een gekke maatsoort en de hele Duke/Duchess-serie die de plaat opent en afsluit is voor mij de ware klapper. Het instrumentale Duke's Travels laat zien dat de band muziektechnisch nog altijd zeer interessant is. En Collins zingt er niet op, da's ook altijd een voordeel. Mijn versie is de Nederlandse uitgave van deze plaat. Duke is niet het hoogtepunt van het Genesis-oeuvre, maar is interessant vanwege de overgang van de prog naar de populairdere platen van later ...
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 27-10-2018 07:19:45 ]
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-5362276-1391507344-2221.jpeg.jpg)
Black Space Riders is misschien de beste bandnaam ooit, doet me denken aan de geweldige tv-serie Biker Mice from Mars.
Dacht ik toch dat deze single op 45 toeren moest, klonk Mama ineens wel heel raar. Dus snel opnieuw begonnen op 33 1/3 toeren. Dat klonk al herkenbaarder, al duurt deze single dan wel langer. Da's flauw, want ik heb deze single niet voor niets gekocht. Mama vind ik wel een geweldig nummer en ik weet me door de afgrijselijke stem heen te bijten. Eerlijk gezegd vind ik 'm hier juist wel passen, die krassende en wanhopige uithalen. Ik kocht deze op 18 augustus 1986, drie jaar nadat de single was verschenen. Ik herinner me dat het een goedkopie was en dat klopt wel, gezien het ramsj-knipje in de hoes. Het blijkt een Amerikaanse persing te zijn. Op de B-kant staat It's Gonna Get Better, maar dat betwijfel ik. Het is mijn laatste Genesis op vinyl; ik heb niet zo veel, dus.
Oeps. Deze kocht ik op 7 juli 1980. Ik zat nog in mijn BeeGees-, ELO- en Supertramptijd en had Emerson Lake & Palmer nog niet ontdekt. Dat duurde niet lang. Dit is een plaat van Andy Gibb, maar zo goed als alle stukken zijn geschreven door zijn grote broers Barry, Robin en Maurice en klinken net zo als hen, inclusief de wat hijgerige stemmen. Plaat is geproduceerd door Barry en die drukt zijn stempel zeer op het geluid. Om eerlijk te zijn: ik herken niets eigens van Andy zelf en verdenk 'm ervan dat hij zelf nauwelijks iets heeft gedaan op deze plaat. Olivia Newton-John mag meezingen in twee stukken. Desire was het hitje. Guilty pleasure: ik vind deze plaat niet eens erg om te horen. Het is een originele Nederlandse versie overigens. Toch nog iets om trots op te zijn.
Welja. Ergens in 1985 zag ik de film Koyaanisqatsi en ik was onder de indruk. Op 30 december van dat jaar kocht ik deze plaat (Duitse persing uit 1983) met de filmmuziek van Philip Glass. Toegegeven, zonder de beelden is het een stuk minder, maar de muziek van Glass is wel zeer hypnotiserend en meeslepend. Zou ik de film nog steeds zo prachtig vinden als ik hem weer eens zou zien?
18 oktober 1989 was de datum dat ik deze plaat (volgens mij tweedehands) aanschafte. Het is de Nederlandse versie van de elpee uit 1981. De single van deze plaat, Under Your Thumb, had ik al. Het jaar ervoor, in 1988, kocht ik een ander G&C album en die smaakte wel naar meer. Toen kwam ik deze dus tegen, ergens in een tweedehands gelegenheid. Geen idee meer waarom. Deze plaat staat vol briljante ongein van de twee heren. Opener Snack Attack was een ander hitje, geloof ik. En Wedding Bells was de tweede single (met clipje, want de heren waren ook goed met video's). Voor mij is slotstuk The Party de reden om deze plaat nog eens te draaien én om nooit meer naar een feest van een ander te gaan. Blijft gaaf, dit.
Over bizarre shit gesproken. In 1988 brachten Godley & Creme deze plaat uit. Hoofdrol is weggelegd voor de ... mondharmonica. Het ook zo ongeveer het enige instrument dat je hoort, met uitzondering van wat percussie en een enkel toetsenloopje. Bovendien zijn hier volop stemmen, naast de heren zelf is er een prominente rol voor een driekoppig soulkoortje. A Little Piece Of Heaven en 10.000 Angels waren de singles, maar de hele plaat is van voor naar achter bijzonder goed te pruimen. Ik kocht deze plaat op 9 mei 1988 en heb een Duitsche versie. Onlangs verscheen een boxje met alle G&C-albums op cd en die heb ik natuurlijk gelijk aangeschaft. Bizarre én briljante shit, dit.
Tweehonderd vinylplaten in iets meer dan twee maanden. Lekker bezig. De eer van de tweehonderdste plaat die ik draai is voor Andrew Gold. Deze elpee is een van mijn eerste tien platen. Hoe ik 'm aanschafte op 28 maart 1980, schreef ik al eens iets. Dat iets plaatste ik op 9 juni 2011 hier op FOK!: https://frontpage.fok.nl/column/447211. Never Let Her Slip Away was de grote hit en voor mij de reden om tot aanschaf van de elpee over te gaan. Thank You For Being A Friend werd later de herkenningstune van de Amerikaanse comedyserie. (Golden Girls, geloof ik.) De binnenhoes had ik ook weer uit elkaar getrokken, zodat ik de foto van Gold aan de muur kon prikken. Jammer, want ik heb een originele Nederlandse versie van deze plaat uit 1978. Heel veel later kocht ik veel materiaal van Gold op cd en ik ben nog altijd onder de indruk van 's mans vakmanschap. Het is erg Amerikaans, maar allemensen, wat zit het mooi in elkaar. Ieder lied klopt van voor naar achter. O, en ik zing alles nog altijd graag mee. Prachtplaat.
Hoe zullen we deze muziek eens noemen? Folkprog? Discogs noemt het: 'Folk Rock, Art Rock, Ethereal'. Maakt geen fluit uit, al is er een fluit in de muziek te horen. De Vrouw kocht deze plaat uit 1976 ergens in de begin jaren tachtig, toen ze nogal in een folkscene zat. Jaja, er was destijds een heuse folkscene in ons zo majestueuze Apeldoorn. Ik moet zeggen: deze plaat is bijzonder aardig. Er zitten wat folk-elementen in, maar de nadruk ligt wel op de melodieuze rock. Ene Michael Cassidy is de schrijver van alle muziek en teksten. Als ik zijn naam google, kom ik terecht op progarchives.com, waar deze plaat wisselende kritieken krijgt. Bovendien blijkt dat die meneer Cassidy nogal gecharmeerd was van de beweging rondom Hare Krishna. Het zal. Voor huidige begrippen is dit album niet wereldschokkend te noemen, maar gezien de tijd waarin hij uitkwam, kan ik me voorstellen dat hij toen wel degelijk hoge ogen gooide. Leuk om deze weer eens te horen!
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-7304337-1438438275-5153.jpeg.jpg)
Een concept album over de vluchtelingencrisis van 2015, je moet het maar durven. Met nummers als "Melek's Lament (Yazidi Tears)" over de toenmalige humanitaire ramp op de Sinjar berg en "The Lure (Come With Us)" wat het leven van een bootvluchteling beschrijft.
Soloplaat van deze meneer, die eerder bij het Mahavishnu Orchestra speelde. Hier staat waanzinnig mooi spul op. Beetje jazzy, beetje prog, beetje zweverig, beetje van alles en toch prachtig. Paul Wertico (Pat Metheny Group) op drums is ook altijd een feest. Verder veel toetsen en natuurlijk die heerlijk snijdende viool van Goodman. Ik kocht mijn Amerikaanse persing uit 1985 op 18 februari 1987. Ook al vijfentwintig jaar niet gehoord. Ik zet hieronder twee stukjes van de plaat, maar eigenlijk vind ik alle zes composities even gaaf.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-12345109-1533375419-9260.png.jpg)
Liefde is het centrale thema van de volgende twee releases. “Amoretum” is a made-up word, taken from “amor” and “arboretum,” and referring to a protective garden where the seed of love can germinate'.
Nu gaat het meer richting een wat radio vriendelijker geluid.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-12316945-1532801317-8014.jpeg.jpg)
En door met Vol 2.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-7976652-1452948805-4814.jpeg.jpg)
Stonerised heavy metal with inspiration from 70s Sabbath.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-11763127-1521959287-6562.jpeg.jpg)
Met gastoptreden van Pentagram gitarist Geof O'Keefe op dit geweldige nummer.
Tjing Tjing het project van Roosbeef en André Manuel een match die gewoon gemaakt moest worden. Deze plaat heet bang zullen ze leven en dat is een mooie titel die staat voor dit soort muziek die tekstueel altijd erg goed is. Sowieso ben ik een groot fan van André Manuel en Roosbeef afzonderlijk. Deze plaat is ook erg leuk geworden
%20(med).jpg)
Aciiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiid
een verzamelaar uit 1989 de hoogtijdagen van de house 
:format(jpeg):mode_rgb():quality(40)/discogs-images/R-97686-001.jpg.jpg)
En we gaan door met deel 2 van turn up the base die gemakshalve vol 3 heet
(omdat het eerste volume op cd uitgebracht werd op cd als volume 1 en volume 2) die op cd dan weer volume 3 en 4 heten we zijn in de jaren 90 beland, en wel 1990. Ohnee toch echt deel 3 (deel twee was cd 3 en 4 en deze was cd 5 en 6 )
wat een warboel.
[ Bericht 6% gewijzigd door Bosbeetle op 29-10-2018 22:23:02 ]
! NOSTALGIEOVERLOAD!
quote:
Wat zullen we hier eens van zeggen? Een of ander nietszeggende titel van een band die me wel iets zegt. Met dat ik hem draai, herken ik het stuk gelijk. Waren het niet The Grandmothers, die tijdens hun tours na 2010 dit stuk ergens in een of ander Zappanummer verwerkten? Ja, die waren het, want ik heb The Grandmothers vele malen gezien tijdens hun tours na 2010. Verder is het wat platte dubdisco. Geinig.
Krijg nou wat: The Grandmothers. Deze plaat kreeg ik van een oud-collega die zijn hele vinylverzameling opruimde. Op deze plaat uit 1982 een deel van een liveconcert met zeer veel Zappastukken en ook wat studiogepriegel door Don Preston, Bunk Gardner, Jimmy Carl Black, Walt en Tom Fowler. Hoogst vermakelijk, maar het haalt het natuurlijk allemaal niet bij het echte werk van de ware meester. Volgens Discogs levert een mint versie ruim zestig ballen op. Die van mij is niet mint.
Platte dub disco of het begin van de hip-hopquote:
bazbo 0203 : Grandmaster Flash & The Furious Five - The Message (12" single)
[ afbeelding ]
Wat zullen we hier eens van zeggen? Een of ander nietszeggende titel van een band die me wel iets zegt. Met dat ik hem draai, herken ik het stuk gelijk. Waren het niet The Grandmothers, die tijdens hun tours na 2010 dit stuk ergens in een of ander Zappanummer verwerkten? Ja, die waren het, want ik heb The Grandmothers vele malen gezien tijdens hun tours na 2010. Verder is het wat platte dubdisco. Geinig.
BEETJE RESPECT, GRAAG.
Tijdloos,
!:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-3259861-1322770596.jpeg.jpg)
Female-fronted occult/doom/stoner/psych op zijn best. De fluit is ook prominent aanwezig voor het folk/Jethro Tull tintje + een scheutje orgel erbij en je hebt een geweldige plaat.
Hallo. Ik heet Bas Langereis en werd geboren op 17 mei 1965 in het zo majestueuze Apeldoorn, waardoor Apeldoorn gelijk nog wat majestueuzer werd.quote:
Grandmaster Flash and The Furious Five hebben n revolutie ontketent in de hip-hop scene, man. Da's geen kattepis, hoor.
BEETJE RESPECT, GRAAG.
Tijdloos,
Die heb ik ook. Ligt bij mijn ouders denk ik want ik kan m niet vinden.quote:
Plaat 213
[ afbeelding ]
Aciiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiid
Prijsnummer imho:
O. Hallo, Bas. Uit 1965.quote:
[..]
Hallo. Ik heet Bas Langereis en werd geboren op 17 mei 1965 in het zo majestueuze Apeldoorn, waardoor Apeldoorn gelijk nog wat majestueuzer werd.
.
Zeker niet mijn favoriet van The Clash, wel met de twee hitnummers er op.
De tweehonderdvijftiende plaat is het prachtige shadow of the sun door de alleskunners Ulver. Dit zijn prachtige sfeervolle melancholische nummers die wmb gewoon in het genre "geweldige muziek" kunnen.
![Ulver - Shadows of The Sun [full album]](https://i.ytimg.com/vi/YSwIahX6t6I/0.jpg)
Ulver live op roadburn die psychedelische hits spelen, ik was bij dit concert (dat niet zo druk bezocht was) heb het hele concert met een brede glimlach bekeken... geweldige klassiekers gespeeld door een toffe band!
Ulver doet moderne electronica, ik vind het niet hun beste werk, het voelt nogal klinisch vergeleken bij hun andere werk, zelfs vergeleken met ander digitaal werk van zoals the blood inside. Dit is een beetje recht toe recht aan wave... Wil niet zeggen dat er geen leuke momentjes in het album zitten trouwens.
![Ulver - The Assassination of Julius Caesar (House Of Mythology) [Full Album]](https://i.ytimg.com/vi/XQ2G1LSssQM/0.jpg)
quote:
Geeft niet!
gekregen voor mijn verjaardag dit jaar erg toffe muziek uit burkina faso, uit de jaren 70. Echt hele toffe dansbare muziek. Ook erg leuke documentatie erbij over hoe deze verzamelaar is samengesteld door de eigenaar van het label analog africa...
Koel. Ik houd erg van dit soort uitgaven. Heb er verscheidene, maar dan op cd.quote:
Plaat 218
[ afbeelding ]
gekregen voor mijn verjaardag dit jaar erg toffe muziek uit burkina faso, uit de jaren 70. Echt hele toffe dansbare muziek. Ook erg leuke documentatie erbij over hoe deze verzamelaar is samengesteld door de eigenaar van het label analog africa...
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-2910627-1306858637.jpeg.jpg)
Het tweede album gaat door waar de eerste gebleven was.
Verzameling van de eerste jaren van de heer De Groot. Geen idee wanneer De Vrouw dit kocht. Voor mijn tijd, in ieder geval, dus meer dan dertig jaar geleden. Vooral het werk van het eerste uur vind ik wel geinig, je hoort zo goed hoe jong meneertje was. Niet dat ik het vaker ga draaien, hoor. Wees niet bang.
Ook van De Vrouw. Dit is een latere plaat uit 1980 en deze vind ik ronduit saai. Het kabbelt allemaal nogal voort. Niet slecht, maar het is allemaal wat eentonig en eenvormig. En die stem gaat me ook de keel uithangen. Gauw weer terug in de kast, straks.
Deze heb ik ook uit de verzameling van iemand die ervan af wilde. Niet dat ik veel heb met dit heel cleane werk van deze pianeur, maar dit album uit 1980 mag er zijn. Er spelen wat groten op mee: Ian Underwood op synths en Marcus Miller op bas, onder anderen. Lekkere jazzrock uit de orde van 'glad kan ook fijn zijn'. Vooral de toetsenpartijkes bevallen me wel. Het titelnummer klinkt als een 'grote hit', maar ik weet niet zo veel van de carrière van Grusin. Nu ik de liner notes lees, ontdek ik dat de muziek live in de studio is ingespeeld en opgenomen. Niet dat ik het hoor, overigens. Mijn versie blijkt een Zwitserse (?) persing te zijn. Leuk voor de statistieken. Houdt u ze wel bij?
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 02-11-2018 13:25:39 ]
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-4617627-1370091674-8200.jpeg.jpg)
Meer progressive rock/folk en wat minder leunend op de wat hardere doom riffs. De stijl doet nu wat meer denken aan labelgenoot Purson. De fascinatie voor de occult en horror is niet veranderd.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-4064238-1354037943-4946.jpeg.jpg)
Over occult en horror gesproken, deze plaat is zo ontzettend cheesy dat het weer goed is. Catchy as hell tho.
Deze plaat kocht ik op 29 juli 1986, in de week dat hij verscheen. Ik heb dan ook een Europese versie. Goh. GTR is de band van twee Steves. Hackett kennen we natuurlijk van Genesis (ik toen nog niet zo goed) en Howe is de snarenplukker van Yes. Op de plaat GTR bundelen de heren hun krachten en om zich heen verzamelen ze een topband: bassist Phil Spalding, drummer Jonathan Mover en zanger Max Beacon. Geen toetsen; alle melodieën komen uit de gitaren. Twee solostukken: Hackett To Bits is typisch Hackett (inderdaad) en Sketches In The Sun atypisch Howe (hoewel). De groep scoort zowaar een hit met When The Heart Rules The Mind en tourt door Amerika. Er zijn plannen voor een vervolgplaat, maar Howe vindt het alweer welletjes. Mooie plaat, beetje vergeten. Pakkende composities en fijn samenspel. Het is misschien wat te vol met gitaar, her en der. Absoluut hoogtepunt vind ik afsluiter Imagining.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 02-11-2018 17:57:06 ]
De Vrouw moet verplicht deze hele plaat (uit 1975, toen de groep nog uit drie koppels bestond) uit horen, voordat ze de kamer mag verlaten.
Grappige titel als je weet dat het sextet was gekrompen tot een kwartet. Dat is dan ook het enige vermakelijke aan deze plaat uit 1978. De krimpende lijn heeft de groep overigens helaas niet doorgezet. Sterker nog: met You're My World dat op deze plaat staat hadden ze nog een wereldhit ook. Wat dan weer debiel is, is dat de groep tijdens Toppop gewoon met zes man kwam opdagen. Snapt iemand dat? Of komt het omdat de plaat uit 1978 komt en het Toppoptreden uit 1977? Diep ademhalen, deze plaat is gelukkig niet zo heel lang. De Vrouw mag nog altijd de kamer niet uit.
Kijk, dit is beter werk. Bo Hansson was een Zwödse toetseneur die in 1970 furore maakte met dit album. Oorspronkelijk verscheen hij in zijn vaderland onder de titel Sagan Om Ringen. In 1972 verscheen de Britse versie die ik heb. Ik kocht hem overigens op 10 maart 1989. En wat een prachtplaat is het. De moog en het orgel maken de muziek heerlijk donker. Er zijn wat opzwepender gedeeltes, maar het merendeel is sinister en duister van karakter. Echte hoogtepunten zijn er niet en dieptepunten al helemaal niet. Dit is zeer atmosferische muziek, die perfect aansluit bij het verhaal dat Tolkien in zijn boek vertelde. Enige probleem met de plaat: hij is veel te kort. Op de geremasterde cd die een paar jaar geleden verscheen, staat nog wat extra materiaal. Bo Hansson maakte hierna nog wat meer soortgelijke platen, maar die benaderden het succes van deze nooit echt, terwijl ze ook echt zeer mooi zijn. De toetsenist overleed op 23 april 2010 in Stockholm.
De Vrouw moet weer in de kamer blijven om ook deze plaat uit 1975 van voor naar achter te horen.
De Vrouw was ook nogal into de country. Deze plaat uit 1978 zit vol met honingzoete liedjes, van traditionele country tot en met een versie van Paul Simon's The Boxer. Hoewel de plaat uit 1978 komt, was The Boxer pas een single in 1980. Nou vooruit, voor een keertje is veertig minuten mevrouw Harris in ouderwetse cowboystijl niet echt erg.
'Hier was ik helemaal gek van,' zegt De Vrouw over deze plaat uit 1983. Het is prille elektropop, zoals we die wel meer hoorden in de jaren tachtig. Niet eens slecht, maar bij mij blijft het niet zo hangen. Leuk tijdsbeeld, dat wel.
Nog zo'n jaren-tachtig-klapper van De Vrouw. Oerdegelijke soulpop. Niets mis mee. Behalve dan dat ik het na een plaatkant wel heb gehoord. Met grote hit.
In 1987 bracht Roger Hodgson dit album uit. Het klonk meer als Supertramp dan de latere platen uit de jaren tachtig van Supertramp zelf. Wat wil je ook? De stem is uit duizenden herkenbaar en de songs zijn pakkend en mooi uitgewerkt. Schitterende plaat, die ik kocht op 2 december 1988. Ook lang niet gehoord, bijna vijfentwintig jaar! Voor een youtubefilmpje hieronder weet ik niet welk lied ik eruit moet pikken, want ik vind ze allemaal even goed. Puppet Dance is misschien wel het mooist. Zoek zelf.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-4993756-1381603424-7627.jpeg.jpg)
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-408835-1189086323.jpeg.jpg)
Weer terug van een (kort) weekje London
Dus ook hier weer verder. De eerstvolgende is Labradford, oude rotten in de post-rock/ambient-pop. Uniek bandje, maken aan de ene kant hele relaxte ambient, maar aan de tegelijkertijd klinkt het ook zo dreigend dat het niet echt ontspannen is. Vreemde tegenstrijdige combi dus, maar daardoor juist des te interessanter
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-450184-1329539202.jpeg.jpg)
2018 is het jaar dat deze plaat alweer 50 jaar oud is. Mijn LP komt ook uit 1968 en ziet er nog prima uit voor zijn leeftijd.
Hoera! Daar is hij. Grootmeester Allan Holdsworth is een van mijn grote helden (geworden). Ik maakte kennis met hem door zijn vloeiende en gierende gitaarwerk op Feels Good To Me van Bill Bruford. Zo kwam ik bij de eerste UK-plaat en voor ik het wist had ik een paar soloplaten in huis. Atavachron komt uit 1986 en kocht ik op 11 november 1988, een Europese versie. Het was de eerste plaat waarop Holdsworth de Synthaxe gebruikte, een nogal futuristisch uitziende gitaarsynthesizer. Een succes is dat ding nooit geworden, maar Holdsworth haalde er met zijn vloeiende stijl mooie dingen uit. Op deze plaat spelen niet de minsten mee: Chad Wackerman, Gary Husband, Jimmy Johnson, Tony Williams en Alan Pasqua. Dit is het betere fiedeljazzrockgepiel!
Kijk, meer van het mooie werk van Holdsworth. Op deze plaat is de balans tussen de vloeiende giergitaar en de weirde Synthaxe beter. Er staat waanzinnig spul op. Ik mocht heer Holdsworth twee maal horen in Gigant, hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. De eerste keer trok ik het niet echt. De themaatjes van ieder stuk vond ik mooi, maar al snel deed hij zijn ogen dicht en wriemelde hij er urenlang op los. Reuzeknap, maar na een paar minuten raakte hij mij kwijt. Het spel van Johnson en Husband was geweldig, dus probeerde ik me daarop te concentreren. De tweede keer, een paar jaar later, had hij me beter te pakken. Ik had meer van de man gehoord en kon nu volledig meegaan in zijn bizarre improvisaties. Na afloop sprak ik hem; hij voelde zich duidelijk erg ongemakkelijk toen ik mijn bewondering uitsprak en hem mijn zojuist aangeschafte cd liet signeren. Er gaan verhalen dat hij in het leven helemaal niets kon, overal een puinhoop van maakte, op één uitzondering na: gitaar spelen. Hij overleed op 15 april 2017 en de wereld verloor met hem een briljant muzikant.
Hitje uit 1987. Mijn broer had destijds de elpee gekocht en die had ik gehoord. Viel me wat tegen, maar het hitje was gaaf. Toen ik op 18 oktober 1989 ergens deze maxisingle zag staan voor een paar gulden, nam ik hem mee. Op de B-kant staan twee stukken: One Way Home en All You Zombies en inderdaad, die vallen me wat tegen. Maar het hitje vind ik nog altijd gaaf.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 04-11-2018 16:20:04 ]
Deze plaat uit 1985 is van De Vrouw. Goh. Hitjes erop. Plus andere in mijn oren nietszeggende liederen. Gelukkig zitten we na te praten en praten we over belangrijke zaken des levens erdoorheen. Zo merken we niet dat deze plaat speelt. Deze is ook weer gedraaid. De zondagavond is begonnen.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-3422654-1439482216-4771.jpeg.jpg)
Best cover art ever
heldenquote:
Glad102: Blue Cheer – Vincebus Eruptum
[ afbeelding ]
2018 is het jaar dat deze plaat alweer 50 jaar oud is. Mijn LP komt ook uit 1968 en ziet er nog prima uit voor zijn leeftijd.
#115 | Joan as a Policewoman - To Survive
Ik vind de eerste plaat sterk, To Survive al een stuk minder en alles wat daarna komt, heb ik niet meer de moeite voor genomen.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-4262767-1362002037-7739.jpeg.jpg)
Één van mijn all-time favoriete bandjes, wat een mind-fuck was dit zeg toen ik deze voor het eerste opzette. Verwachtte gewoon wat leuke rock muziek, ipv een complete catharsis
goddomme zeg.Deze plaat zet de toon direct duidelijk neer, een monotone stem begint:
En daarna ga je kopje onder in de wereld van GYBE! Eenzame violen, vervreemdende tape loops en eindeloze opbouw. De ideale soundtrack voor de apocalypse.quote:The car is on fire, and there's no driver at the wheel
And the sewers are all muddied with a thousand lonely suicides
And a dark wind blows
The government is corrupt
And we're on so many drugs
With the radio on and the curtains drawn
We're trapped in the belly of this horrible machine
And the machine is bleeding to death
The sun has fallen down
And the billboards are all leering
And the flags are all dead at the top of their poles
Leuk feitjes:
- De plaat begint in F♯ en eindigt in A♯ waarna een locked groove eindeloos lang door gaat. Vandaar de titel.
- De vinyl versie is compleet anders dan de CD versie
- In de hoes zitten allerlei wazige 'goodies', zoals een door een trein plat gewalste Canadese Penny
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-79945-1184985311.jpeg.jpg)
Een EP'tje tussendoor. Weer 2 lange nummers. Hij klinkt wel duidelijk iets hoopvoller dan het debuut.
Leuke feitjes:
- Kant A is 33 rpm en kant B is 45 rpm.
- Kant A, 'Moya' is vernoemd naar Mike Moya, hun gitarist die na deze release uit de band stapte, om pas bij de comeback in 2010 terug te keren.
- Op kant B, 'BBF3' leest iemand na een lange rant z'n 'eigen' gedicht voor, maar later bleek dat dit een songtekst van Iron Maiden's Virus te zijn, de band had hier geen idee van.
#117 | Ikara Colt - Modern Apprentice
Lekkere bak herrie. Beetje Sonic Youth-achtige noise. Heb ze een keer gezien op Metropolis. De drummer haalde toen maar net het einde, die zat helemaal stuk van het intense gedrum.
"Immunity is an album of organic techno and exquisite mini-symphonies."
Vooral dat organische spreek me aan in de muziek van Hopkins.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(40)/discogs-images/R-6347567-1417027193-6570.jpeg.jpg)
Old fashioned boogie style hard rock.
Vibravoid is wel een raar bandje ze maken spacerock brengen vrij veel uit maar coveren ook echt ontiegelijk veel. Deze plaat heb ik gekocht omdat er een gave versie van can's mothersky op staat. De andere nummers zijn ook lekkere spacerock
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-3654616-1339061010-2475.jpeg.jpg)
Voorzichtig draaien! Het is volgens Discogs mijn kostbaarste plaat met een gemiddelde verkoopprijs van 150 euro en het is maar een 10 inch. Het is de eerste EP van het Zweedse Blues Pills die sindsdien flink in populariteit gegroeid zijn, wat misschien de prijs verklaart. De zangeres Elin Larsson heeft een prachtige blues stem en gecombineerd met het ritmische duo van Radio Moscow geeft dat een heerlijke combinatie.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-5778178-1402402612-3850.jpeg.jpg)
Na het succes van een 10" en 7" inch werd er snel getekend bij het Nuclear Blast label. Om gelijk te profiteren van de hype werd er een EP uitgebracht met een aangepaste versie van Devil Man en drie nieuwe nummers. Later op het debuutalbum zien we veel van deze nummers weer terug.
Blues Pills (ook die staan bij mijn vriendin in de kast ) Glad107: Blues Pills – Live At Rockpalast
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-6108668-1411290942-6172.jpeg.jpg)
Wat doe je als je net 2 EP's uitgebracht hebt? Nog één uitbrengen! Niet dat ik dat zo erg vind want vooral live zijn ze erg sterk.
Vroeger in de post-punk tijd had je van die 'magazines' waar dan een LP bij zat en een gestenciled boekwerk met kunst en verhalen. Eén van die magazines was de Re Records quarterly, Plaat 220 is no 1 van de tweede jaargang van dit magazine hierop staat uniek werk van this heat, blitzoids, UR, "Henry Kaiser met Maxymenk and Bill Frisell', "Iva Betoza and Pavel Faijt". Anthony More, John Oswald, Joseph Racaille en David Thomas...
Deze staat niet op youtube
Ah, de (eerste) soloplaat van Howe. In 1975 maakten alle leden van Yes een soloplaat. Die van Anderson hebben we al gehoord; nu is Howe aan de beurt. De grote kritiek op dit album destijds was dat Howe zingt. Ik vond dat nooit zo erg, maar nu, nu ik de plaat bijna vijfentwintig jaar niet heb gehoord, snap ik het wel. Tenenkrommend is het nog net niet, maar lekker? Nee. Op de tweede plaatkant valt het allemaal wel mee, overigens. Het gitaarwerk daarentegen is schitterend. Gastbijdragen zijn er van Yes-vriendjes Bill Bruford, Alan White en Patrick Moraz. De hoogtepunten zijn de instrumentaaltjes. Het titelnummer met strijkorkestje en het solostukje Ram. Ik kocht mijn Canadese versie uit 1975 op 13 juni 1985 en hij ziet er nog als nieuw uit.
Meneer Howe, dit gaat de goede kant op! U zingt hier maar één klein stukje van een paar regels en dat doet u niet eens onverdienstelijk. Fijn dat u de zang in het andere vocale nummer overlaat aan Claire Hamill. Niet de minste. Net als Ronny Leahy, Clive Bunker, Bill Bruford en Patrick Moraz, die elders op de plaat een gastrolletje vervullen. De rest van uw album uit 1979 vind ik ook prachtig. Ik kocht de plaat op 23 mei 1984 en ik herinner me dat hij duur was, bijna dertig gulden. Prijzig voor een enkele elpee. Maar het was het dubbel en dwars waard! Cactus Boogie, Diary Of A Man Who Vanished, Meadow Rag en The Continental zijn korte stukken die meteen blijven hangen. Double Rondo is een bijna klassiek werk voor vijftig koppen tellend orkest en elektrische gitaar. Maar voor mij is het hoogtepunt het akoestische Surface Tension. Toen ik u ergens rond 2006 of zo zag spelen in De Bosuil in Weert, schreeuwde ik vanuit het publiek om dit stuk. 'That's a hard one,' zei u. Maar u speelde het vervolgens en volgens mij helemaal foutloos. Iets later stelde u een vraag aan het publiek: 'What's the title of my seventh solo album?' Ik riep maar wat: 'The Grand Scheme Of Things!' en had het nog goed ook. (Het was enige soloalbum van u dat ik nog niet had.) Ik mocht op het podium komen en kreeg de toen recent verschenen dvd van uw band, die ik naderhand door u liet signeren. Uw hand schudden mocht ik dan weer niet, maar een high five kon er gelukkig wel af. Een paar jaar later trof ik u 's morgens vroeg, de dag na een optreden van Asia, in een hotel in Tilburg bij het ontbijtbuffet: 'Hey, it's you!' zei u. 'Yeah, you recognize me, but this time I recognize you too!' Even later zaten we samen aan de ontbijttafel wat te praten en na een minuut of tien kregen we gezelschap van ene Carl Palmer. Doet u hem de groeten als u hem weer eens ziet?
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 07-11-2018 18:50:30 ]
Een collabo met SunnO))) met
scott walker wat een held is dat crooner in de jaren 60, inspiratie voor bowie met the walker brothers.. om vervolgens in de jaren 90 te komen met de onnavolgbare album tilt vervolgens in 2006 the drift... om in 2014 op 71 jarige leeftijd te gaan samenwerken met SunnO))) wat een artiest
Het meeste van Tom Waits dat ik heb ik op cd maar deze klassieker heb ik op plaat. Heerlijke muziek, liedjes die altijd bijzonder klinken en altijd een verhaal in zich hebben.
for I am a raindog too....
Nothing van white darkness het funeral doom project van Bong-Ra grappig dat dit eigenlijk best wel lijkt op de dingen die hij nu probeert met future doom e.d. Denk sloom donker en duister...
Kan dit album niet op youtube vinden.. wist trouwens niet dat hij ook al nieuwe albums had
https://jasonkohnen.bandcamp.com/album/white-darkness-nothing
#120 | Johan – THX JHN
Pergola luisterde ik veel toen ik net mijn vrouw ontmoet had dus hangt er altijd een speciaal sfeertje om die plaat voor mij. Ik heb ze dit jaar voor het eerst live gezien op BKS. Leuk optreden, prima band.
Weer een plaat je live van roadburn, was er dan ook bij, het was ontzettend druk in de green room maar wat een tof concert met shazulla nebula op toetsen. Volgensmij ook de eerste keer dat ik white hills zag. Daarna nog wel vaker meegepakt.
Hoor, een alleraardigste elpee uit 1979, van De Vrouw. Mevrouw Ian maakte mooie liedjes die goed in elkaar zitten. Op deze plaat een paar kleine gastrollen voor Mike Manieri, Harold Faltermeyer en Chick Corea. Paar hitjes erop ook. Zoete plaat, voelt goed zo voor het weekend.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 09-11-2018 10:43:02 ]
Hé, een Nederlandse progband. Geen idee meer hoe ik hieraan kwam, hoe ik van ze hoorde en deze plaat kocht op 17 februari 1990. Klopt die datum wel? Misschien had ik ooit eens een recensie of zo gelezen in een Music Maker, een tijdschrift waarop ik een tijdje geabonneerd was, halverwege-eind jaren tachtig. Nooit meer iets van deze band gehoord, overigens. Plaat is wel gaaf, niet al te zware prog, toegankelijk, beetje een mix van It Bites en Simple Minds. Of weet ik ook veel. Niet verkeerd, in ieder geval. Volgens Discogs is er ooit maar één vinyl en één cd uitgegeven. Die vinylversie heb ik dus. Grappig: de elpee komt uit 1988, maar het singletje Last Dance verscheen al in 1986! Leuk om weer eens te horen.
Deze is van De Vrouw. Ik zet geen Youtubefilmpjes hieronder.
'Lyrics etc. inside'. Mooi niet. Ik heb dan ook een goedkopie. Kocht hem op 19 mei 1990, zie ik nu. Toen waren we ook al volop bezig met cd's kopen, dus ik vermoed dat ik deze ergens in de uitverkoopbakken heb gevonden. Heerlijk energieke plaat van Jackson uit 1979. Ook lang niet gehoord.
Dit is Jackson van een geheel andere orde. Op deze plaat uit 1982 is geen gitaar te horen. Dat maakt het geenszins tot een minder energiek album; wel klinkt hij heel anders dan bijvoorbeeld I'm A Man. Organischer, ruimtelijker, meer dynamiek of zo. Kan het ook schelen. Veel grote bekende stukken staan erop. Mooi werk. De Vrouw kocht deze plaat ooit en het blijkt een allereerste Britse versie te zijn. Het lied A Slow Song was onze eerste gezamenlijke zwijmelaar.
Op deze plaat uit 1984 gaat Jackson weer een stapje verder. De gitaar is terug, zij het spaarzaam, en de nadruk ligt dit album op de blazers. Lekkere tetterdetetplaat! Ook weer een paar leuke hitjes. Ja, deze hebben we hier dubbel in huis. De Vrouw kocht destijds de Europese versie; ik nam een exemplaar mee uit de verzameling van iemand die alles weggooide. Mijn versie is er eentje uit Joegoslavië; op de hoes staat: 'Produkcija gramofonski pionca Radio-televisije Beograd, Beograd, Makedonska 21'. Het zal.
"While they're considerably cuter-sounding than the like-minded Clinic and Ikara Colt, the band can pack quite a punch, particularly on the opening trio of songs"
In het voorjaar van 1988 heb ik nog niet zo heel veel werk van Jackson gehoord, tot ik op tv een documentaire of reportage zie over zijn tour van dat moment. Rond die tijd komt dit dubbellivealbum uit. Ieder van de vier plaatkanten is gewijd aan een andere tour en dus klinkt iedere plaatkant heel anders. Kant 1 verslaat de Beat Crazy-tour en het geluid is rauw en punky. De volgende twee plaatkanten zijn akoestischer, ruimtelijker en organischer omdat de gitaar ontbreekt en de vierde plaatkant is sober, maar intiem en sfeervol. Ik kocht de plaat op 19 april 1988.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-5911812-1410509393-1696.jpeg.jpg)
En dan na alle EP's en singles eindelijk het debuutalbum. Heavy psych blues jams
Ik zou toch zweren dat ik de eerste plaat van Japan (Adolescent Sex) ook had! Waar is die gebleven? Ik heb zojuist de gehele platenkast doorgebladerd, maar: onvindbaar. Wat zou kunnen: tijdens de verhuizing anderhalf jaar geleden bij het inpakken van grammofoonplaten in kratten, dat hij in een andere krat terecht is gekomen ('oei, deze japanplaat past net niet meer in deze krat erbij, nou dan zet ik hem even in een andere krat, komt later wel weer dat ik hem alfabetische en chronologisch terugzet'). Maar in de hele verzameling: niets. Zou ik hem aan iemand hebben uitgeleend? Ik kan me niet herinneren in de afgelopen dertig jaar een grammofoonplaat aan iemand te hebben uitgeleend. Zou hij gejat zijn? Zou niet weten door wie of hoe. Tijdens de verhuizing anderhalf jaar geleden was ik de enige die met de kratjes sjouwde, dus mijn rug ligt aan gort, niet die van een eventuele dief. Nou ja. Ik heb het hele oeuvre van Japan toch ook op cd, sommige platen zelfs twee of drie keer. Dit hier is de tweede Japanplaat, uit 1978. De band bevond zich nog in het glamrocktijdperk. Mijn versie is een heruitgave uit 1984. Ik ontdekte Japan ergens in 1985, maar ben de platen pas gaan kopen vanaf 1986, toen ik het solowerk van David Sylvian ging beluisteren. Deze kocht ik pas op 25 februari 1988. Ik vind de latere platen nog altijd beter, maar nu ik deze weer eens terug hoor, staat er best goed spul op, ondanks dat De Stem nog niet is wat hij later gaat zijn.
Hoor, dit lijkt er al meer op. Dit was de eerste Japanplaat die ik ooit hoorde. De plaat is van 1979. De gitaar is wat minder prominent aanwezig, om plaats te maken voor de synthesizers, de sequencer, de orkestraties, de piano en De Stem. Het titelnummer was een bescheiden hit en voor mij is de cover van All Tomorrow's Parties een hoogtepunt. Ik kocht mijn goedkope heruitgave van deze elpee uit 1984op 30 december 1987. Om redenen die er nu niet toe doen, kan ik het nog altijd nauwelijks droog houden bij The Other Side Of Life. Prachtplaat.
Op 29 januari 1988 vond ik deze maxisingle in de uitverkoopbakken bij Free Record Shop. Gelijk meenemen. Het is een heruitgave van een jaar ervoor. Ik had toen het titelnummer nog niet gehoord. Op de b-kant een remix van All Tomorrow's Parties. Ook mooi. Leuk hebbeding.
Een verzamelplaat uit 1981, met voornamelijk spul van de eerste drie elpees en de singles. Die singles had ik niet en dus was dit album een mooie aanvulling toen ik hem kocht op 2 februari 1988. Ook dit keer heb ik een heruitgave, nu uit 1985. Plaatkant 1 kent spul van de eerste twee elpees; de tweede kant heeft Quiet Life en de 'new wave' singles.
Nu gaat het echt de goede kant op! De gitaar is bijna helemaal weg, zodat alle nadruk ligt op de groove en De Stem. Dit album was zo'n beetje de doorbraak. De glamrock is verdwenen en de 'new romantics'-stijl lijkt de band een volwassener imago te geven. Er staat prachtig spul op deze plaat. Waar te beginnen? Gewoon bij het begin en dan lekker uitluisteren. Ik kocht mijn plaat op 25 februari 1988 en het is een 'misprint'! Schijnt dat David Sylvian op het laatste moment ervoor koos om het stuk Some Kind Of Fool van het album af te halen en in plaats daarvan kwam Burning Bridges, maar een deel van de hoezen was al gedrukt. Op het label staat het wel goed. Ik geloof niet dat mijn plaat daardoor meer waard is en dat interesseert me eigenlijk ook niet. Want wat een mooi album is dit nog altijd. Swing, Methods Of Dance, Nightporter ...
Ja, dit gaat nu werkelijk de goede kant op! De band heeft nu definitief afscheid genomen van gitarist Rob Dean en legt zich voornamelijk toe op de synthdrums van Steve Jansen, de maniakale bas van Mick Karn, de obscure toetsengeluiden van Richard Barbieri en De Stem. De ethnische (vooral Japanse) invloeden zijn duidelijker aanwezig dan ooit op dit album. Slechts hoogtepunten op deze plaat. Sons Of Pioneers blinkt uit door de monsterbas, de drums in Visions Of China denderen door de kamer, het irritante deuntje van Canton wil maar niet uit mijn kop en Ghosts? Ghosts is een sinister minimeesterwerk van zichzelf. Opener Art Of Parties is jarenlang mijn lijflied geweest (zij het niet deze albumversie, maar het alternatief komt later). Alles klopt. Mijn enige probleem met het album is: te kort. Ik kocht Tin Drum op 22 maart 1988 en het staat nog altijd hoog genoteerd in mijn lijst van favoriete platen.
Hier, het minimeesterwerk van zichzelf. Ik kocht deze maxisingle op 25 september 1987 en verhip, ik blijk een originele allereerste Britse versie uit 1982 te hebben. Is het titelnummer al fantastisch, voor mij bleek de B-zijde een ware openbaring. Onder de titel 'The Art Of Parties (version)' openbaart zich een gierend meeslepende versie van het nummer. Dit, ja dit was mijn lijflied. 'I'm burning for the art of parties', dat paste jarenlang heel goed bij mij. Gelukkig kreeg ik bijna vijf jaar geleden ernstige psychische klachten.
Deze plaat heb ik heel lang niet gehoord! Staat ook niet op Spotify. Prima plaat, pop/rock met hier en daar was jazz-invloeden.
EP van Iron Reagan - Spoiled Identity, de nummers staan op de andere kant van dit stukje vinyl.
13 stuks, toch goed voor 4 minuut 44 seconden.
Daarna nog een stukje rock 'n' roll van de Briefs met de plaat Sex Objects. Lekkere rechttoe rechtaan rocker.
(van m'n vrouw)
(van m'n vrouw)
Uitstekende plaat met sterk gitaar-gedreven liedjes.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-74260-1227014818.jpeg.jpg)
Een nogal illuster en pretentieus groepje.
"Rather than calling themselves a band, they prefer to be categorized as 'a company that sees no distinction between art and commerce.'". Of zoals Oor het zegt: "De onuitstaanbaar pretentieuze attitude van de heren klinkt onverminderd door op hun tweede album, getuige de minimalistische witte hoes, songtitles als Symbol Of Symmetry of Dethroning The Optimyth en het begeleidende persbericht (‘in the world depicted by Lansing-Dreiden, division and duality are not necessarily states of distinct sides. Progression and regression intermingle, ascension and descension flip-flop’)."
Dit was memorabel concert. The Ladybug Transistor speelde ooit in de kleine zaal Paradiso, zonder dat ze een nieuwe plaat uit hadden. Nu was The Ladybug Transistor in Amerika best een grote band, maar in Nederland/Europa niet. Er waren dus circa 8 betalende bezoekers bij het concert. Iets eerder op de avond speelde Dave Lombardo met z'n enorme drumstel in de uitverkochte grote zaal van Paradiso. Dave was eerder klaar met z'n concert en zo stroomde de kleine zaal vol met langharige metal-heads. Een groter contrast tussen de muziek en fans van The Ladybug Transistor en Dave Lombardo is niet mogelijk denk ik. Heel grappig allemaal.
Nog een white hills
Niet hun sterkste maar ik heb eigenlijk geen zin om uit te zoeken welke wel hun sterkste is , verder wel een prima plaatje 
SPOILER
Ach, begrijpelijk gezien hoe groot hun discografie isquote:
Plaat 225
Nog een white hills
1. Heads on Firequote:
Plaat 225
Nog een white hills
..
..
<tijdje niets>
..
..
2. Glitter Glamour Atrocity
3. Live at Roadburn
4. H-p1
5. Stolen Stars Left for No One
6. De rest
Ik denk dat ik hier uit kom
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-87185-1228239290.jpeg.jpg)
We gaan hier verder met de volgende van GY!BE. Ja, vanaf deze plaat staat de uitroepteken na 'you', blijkbaar. Dit keer geen lange drone stukken, field recordings of lange monologen meer, maar zitten beide LP's bomvol (hihi staan nogal wat verwijzingen naar wapenhandelaren in het artwork) daadwerkelijke muziek, zoals alleen GY!BE die maakt.
En wederom past die muziek weer erg goed onder video's van atoombommen
Pareltje in de geschiedenis van electronische muziek. Deze muzikanten hebben in de BBC workshop studio's al hun fantasie losgelaten op de apparaten aldaar. Het resulterende plaatje uit 1969 houdt het midden tussen psychedelica van die tijd en avant-garde. Een erg prettige plaat die heel goed het midden vind tussen pop blijven en extreme dingen proberen met electronica tapes en samples
Een must hear voor muziekliefhebbers
Vind het vooral voor die tijd een uniek album... Vind het ook deze tijd zichzelf nog goed houdenquote:
Ooit wel eens wat over gelezen maar nooit echt geluisterd... Goedkoop op Amazon gevonden
Ja, staat nu aan hier, klinkt totaal niet gedateerd. Doet me aan dingen als Broadcast enzo denken.quote:
[..]
Vind het vooral voor die tijd een uniek album... Vind het ook deze tijd zichzelf nog goed houden
The wounded kwam dertien jaar na het geweldige atlantic met sunset, een plaat die in dezelfde sound verder gaat, fijne doom/wave met bijzondere zang uit emmer compascuum...
Leuk dat deze dit keer ook op vinyl uit is gekomen Een kameraad van mij en FOK!ker (cynic) speelt hierop gitaar
[ Bericht 7% gewijzigd door Bosbeetle op 13-11-2018 22:48:59 ]
PRECIES!quote:
Plaat 226
[ afbeelding ]
Pareltje in de geschiedenis van electronische muziek. Deze muzikanten hebben in de BBC workshop studio's al hun fantasie losgelaten op de apparaten aldaar. Het resulterende plaatje uit 1969 houdt het midden tussen psychedelica van die tijd en avant-garde. Een erg prettige plaat die heel goed het midden vind tussen pop blijven en extreme dingen proberen met electronica tapes en samples
Een must hear voor muziekliefhebbers
Een klassieker.
Een collega (die wat ouder is) stond begin jaren negentig eens aan de deur met een doos met elpees en de zin: 'Moet je eens luisteren.' In de doos zat onder andere deze White Noise. Ik wist niet wat ik hoorde. Heb hem gelijk op een cassettebandje opgenomen (samen met de elpee van United States Of America) en dat bandje was na een jaar al kapot (gedraaid). In 2007 verscheen de remaster (op cd) en die heb ik toen gelijk aangeschaft.
Light it Up van Hot Water Music. Meest recente van deze band, en zeker niet hun beste. Maar rockt evengoed lekker weg. Hot Water Music is dan ook wel een van mijn meest favoriete punkbandjes.
Op 23 februari 1988 kocht ik deze liveplaat van Japan uit 1983, opgenomen in de Hammersmith Odeon, Londen in 1982. Heel erg live klinkt hij overigens niet. De drums lijken nogal voorgeprogrammeerd en het publiek is in geen velden of wegen te bekennen. Toch staan er bijzondere stukjes op. Het openings- en slotinstrumentaaltje, bijvoorbeeld. En het halverwege-instrumentaaltje. Die zijn dan ook niet live, maar in de studio opgenomen. De versie van Ghosts en Nightporter voegen wel degelijk iets toe aan de originelen. Ik heb een Canadese versie uit 1983. Klinkt nog altijd fantastisch. Alles bij elkaar: mooie plaat.
Op 23 juni 1987 kocht ik bij Free Record shop dit verzamelalbum. Lijkt op het eerste gezicht wat overbodig, maar er staat toch weer uniek materiaal op, dat weer niet te vinden is op de reguliere studio-elpees van de band. Zo is er het instrumentaaltje A Foreign Place, het meeslepende Life Without Buildings en de alternatieve versie van The Art Of Parties. De plaat verscheen in 1984 en ik heb een Europese versie. Ha, er is een of andere malle Italiaan die er tachtig dollar voor vraagt! Zo bijzonder lijkt me deze plaat nou ook weer niet. Ik heb hem grijsgedraaid, want her en der slaat hij over, maar ik heb de naalddruk van mijn platenspeler op z'n allerlichtst gezet. Klinkt nog goed, verder!
Een maxisingle van De Vrouw. Boogie Down was geloof ik wel een hit van meneer Jarreau. Ik ben niet zo thuis in zijn oeuvre en voel ook niet zo de behoefte dat wel te zijn of te worden. Leuke plaat. Lekker snel afgelopen.
Ergens begin vorig decennium pikte ik deze uit de verzameling van iemand die alle vinyl weg ging doen. Malloot. Ik had dit album van Jarre al gehoord toen hij uitkwam in 1982 en vond het wel intrigerend. Nooit gekocht, echter. Nu had ik 'm. Dit is de 'tweede' Nederlandse versie (de eerste had de Franse titel). Mooie concertenregistratie. Blijft krachtige muziek. Jarre is en blijft een pionier in de elektronische muziek. Daar kunnen al die house- en elektronicabroekjes wat van leren. Denk ik. Ik weet niks van house- en elektronikabroekjes.
[ Bericht 14% gewijzigd door bazbo op 14-11-2018 16:25:50 ]
Yawning man! één van de grondleggers (misschien wel de) van de desertrock scene, zij waren het die bedachten om generator parties te geven, ze zijn alom gecoverd door de bandjes om hun heen alleen zelf een album uitbrengen zijn ze niet echt aan toegekomen, wel veel singletjes enzo. Inmiddels zijn er wel wat album achtige dignen en dus deze. Ik kocht hem na hun concert in utrecht eerder dit jaar wat een erg gezellig concert was.
[ Bericht 0% gewijzigd door Bosbeetle op 14-11-2018 20:34:22 ]
XTC met drums and wires, met daarop liedjes als making plans for nigel en scissor man
Er leuke plaat hoekige rifjes en leuke pop liedjes 
Zou ze wel eens live willen zienquote:
Erg leuke plaat is verdomd voorzichtig uitgedrukt, Bb. Ik bid nog regelmatig naar ieder denkbaar opperwezen in het ganse universum dat ik het voorrecht heb te mogen luisteren naar die heerlijke plaat. Op mijn blote knietjes, welteverstaan.
maarja meneer heeft podium angsten 
had deze toevallig van het weekend op spotify ook opgezet, omdat mijn vriendin naar masarati aan het luisteren was en ik toen aan zombi moest denken. Heb ze ooit live gezien in 2005 in amerika (en later nog een keer op roadburn) het is een duo bestaande uit een drummer en een synthziser speler die ook soms een beetje bast. Het live drummen werkt heel leuk samen met de uitgesponnen synths. Soms is het een beetje jean michelle jarre achtig maar dan halen de stevige drums er toch meer tempo in, en het blijft spacey. Erg leuke plaat.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-6785076-1426852159-3839.jpeg.jpg)
Live @ Freak Valley Festival.
Ah ja, mijn favoriete vorm van rock, waarbij ze over muffins en brownies en ijs enzo zingenquote:
Plaat 228
Yawning man! één van de grondleggers (misschien wel de) van de dessertrock scene,
Maar toffe band wel
Ik vergeet altijd welke nou één en welke twee essen heeftquote:
[..]
Ah ja, mijn favoriete vorm van rock, waarbij ze over muffins en brownies en ijs enzo zingen
Maar toffe band wel
ZZ en de maskers surfrock (denk the shadows) uit nederland, met natuurlijk hun hits "ik heb genoeg van jou" en "dracula" de rest is wel heel erg shadows (en meestal cover) maar niettemin leuk plaatje uit de nederlandse pop geschiedenis.
Deze plaat heeft de twijfelachtige eer om de laatste te zijn in vakje vier (wat inmiddels vakje vijf geworden is) Hierna volgen nog negen nieuwe aanwinsten die alfabetisch vielen voor de plek waar ik was... en dan gaan we naar de 10'' en 7'' etc.
Beanpole met all my kin, en pre-primus project met een roterend rooster aan bandleden maar onder andere les claypool en larry lalonde, in dit project werd er veel gewisseld van instrument dus gitaristen die drumden, en drummers op kazooo's
Het verhaal gaat dat labels het niet aandrufden om dit ooit uit te brengen... Ik heb de plaat dus nog nooit geluisterd maar de eerste twee nummers zijn een vrolijke chaos, minder extreem als het reclame plaatje doet overkomen maar ik denk dat het in 1988 wel vreemd was spelers op de plaat zijn
les claypool
adam "Bob C Cock" gates
derek greenberg
peter johnson
larry lalonde
sean lennon
geoff marx
thomas muer
darin wilson
Gore met hun eerste plaat Hart Gore uit 1986
Heerlijke trage hardcore schurkt tegen metal aan lijkt een beetje op flipper en de melvins hier en daar Leuk vind ik dat het een instrumentale plaat is die gewoon bij alle nummers een tekst heeft 
Oh dit klinkt wel leuk!quote:
Plaat 232
[ afbeelding ]
Beanpole [..]
Ga ik eens opzoeken, klinkt niet alsof het uit de '80s komt Behoorlijk fris enz.Dat wist ik ook nog nietquote:
Plaat 233
[ afbeelding ]
Gore met hun eerste plaat Hart Gore uit 1986
Vraag het me ook heel erg af hoor of dat echt zo is. Het zijn vooral veel primus samenwerkers, zoals bob rock maar ook sean lennon waar les bij mijn weten pas sinds 2005 ofzo samenwerkt... Het kan ook allemaal wel marketing zijn. Of ze hebben oude opnames opgeleukt.quote:
Oh dit klinkt wel leuk! Ga ik eens opzoeken, klinkt niet alsof het uit de '80s komt Behoorlijk fris enz.
Dat hebben de eerste twee platen van gore allebeiquote:
(en latere geloof ik ook):format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1610236-1263027988.jpeg.jpg)
Als ik me in een Europese stad bevind neem ik altijd een plaat mee als souvenir. Deze komt uit Rome, gekocht in 2011. Het is geen hoogtepunt in zijn carrière, maar ik was destijds onder de indruk van zijn eerste album en deze EP heb ik dus blind meegenomen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Glad_Janus op 15-11-2018 16:19:11 ]
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-2994607-1312837720.jpeg.jpg)
Gekregen als cadeau bij aanschaf van zijn album 'Bon Iver, Bon Iver' op cd. Rare keus om een single op een 12" te doen, 80% van de plaat wordt niet gebruikt.
[ Bericht 0% gewijzigd door Glad_Janus op 15-11-2018 16:32:58 ]
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-3040410-1312935011.jpeg.jpg)
Nieuwe binnenkomer. Toen ik eerder de andere albums aan het luisteren realiseerde dat ik me dat deze nog ontbrak in mijn collectie. Ik had het album al op cd maar sommige albums zijn gewoon gemaakt om op vinyl te luisteren, 1 nummer, 42 minuten lang.
Leuke plaat! "Life Without Buildings, a mathy art-rock band from Glasgow fronted by one-of-a-kind vocalist Sue Tompkins, only issued one studio album, 2001's long out-of-print Any Other City. This reissue affirms that no one since has sounded quite like them, and to even try would miss the point."