Merel, je merkt inderdaad al snel dat eigen ervaringen weer terugkomen.
Lastiger dan speelafspraken en of het wel of niet klikt vind ik soms de wat 'harde' feedback die kinderen elkaar geven. I heeft een buurmeisje waar ze enerzijds leuk mee speelt, anderzijds ook flink mee kan botsen en dat komt oa doordat het buurmeisje eigenlijk zelden 'meegaat' in het spel. Nu had I omdat het herfstvakantie was in de winkel iets mogen uitzoeken. Suprise,surprise koos ze een popje. I is helemaal van het spel daarmee, bedenkt een naam voor de pop en hele verhalen, zo'n popje praat dan ook met haar etc. Gaat ze naar buiten, naar haar buurmeisjes, en zegt die ene dus al snel: 'Nee hoor, dat popje praat helemaal niet echt, dat is nep, dat doe jij." Weg verbeelding en I voelt zich dan erg gekwetst. Komt binnenrennen, gooit pop in een hoek. "Mijn vriendinnetjes doen niet aardig, ze zeggen dat het niet echt is, en ze maken grapjes." (De andere meisjes waren kennelijk meegegaan hierin.)
Ik vind dat dan ook echt sneu, en het roept direct bij mij soortgelijke herinneringen op. Want ik was ook fantasierijk maar werd daar regelmatig om 'uitgelachen' of er werd gezegd dat het 'kinderachtig' was door ouderen. Dus ik heb erg de neiging I te verdedigen hierin. Maar me ermee bemoeien is natuurlijk niet handig, dus heb ik vooral met I gesproken dat zij zich niet van de wijs moet laten brengen. Gelukkig ging ze toen met de pop weer terug naar buiten. Buurmeisje ging weer kwaad aan I vertellen dat het allemaal niet waar was, maar dit keer greep haar eigen moeder in om de boel te sussen.
Maar goed, ik dacht dus dat verbeelding en fantasie echt iets waren van alle kinderen op deze leeftijd maar er zijn dus wel kinderen die dat al heel jong niet/nauwelijks hebben. Dat meisje heeft het nl bij alles. Echt heel ontnuchterend.
.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"