BB:quote:Ik ben nogal van de projectjes zie: F&S / [Projectje] Alle oscar winnaars beste film kijken
Dus wordt het tijd voor een nieuw projectje, dit keer ga ik mijn platen eens beluisteren. (ik hou het eerst bij vinyl alleen) Ik zal elke plaat hier melden en er een klein tekstje bij plaatsten. Dit kan even duren(heb ooit al mijn mp3s achter elkaar geluisterd en daar was ik meer dan een jaar mee bezig dus wie weet hoe lang dit gaat duren heb ook wat minder tijd dus het zal niet elke dag geupdate worden)
Maar zonder verder getreuzel mijn platenkast:
Dagoducks' ouders:
En dagoduck zelf:
Gehenna:
Glad_Janus:
Pipster:
Bazbo
Ben je ook van plan je gehele platenkast te draaien, post hier!
(hahaha platenkast gedraaid)
Het liefst alleen reageren op en over de gedraaide platen en algemene discussies over vinyl in het vinyl-topic voeren
En weer verder...
[ Bericht 4% gewijzigd door Bosbeetle op 25-09-2018 15:55:09 ]
Ik heb op Facebook 20 gemeenschappelijke vrienden met de ontwerperquote:Op maandag 24 september 2018 19:32 schreef Bosbeetle het volgende:
Nog een Neil Young, verschrikkelijk lelijke hoes
Ook 18 met de drummer van Crazy Horse trouwens.:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-5854518-1404555495-8429.jpeg.jpg)
Het Duitse Lantlôs begon ooit als black metal band, toen de Franse Neige (van Alcest e.d.) de band kwam versterken op vocalen, dreef de band steeds meer richting de shoegaze. Na het vertrek van Neige in 2013, vertrok ook het laatste spoor van de Black Metal. Dit album is gewoon een stevige maar dromerige bak shoegaze
Gekocht na hun concert op Incubate (R.I.P. 
) in 2014.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-2239071-1361104203-1611.jpeg.jpg)
Tot zover de schoenenkijkers, over naar de 'toffe vrouwen' in dit vakje. Te beginnen met Nico, die je waarschijnlijk wel kent van The Velvet Underground. Op haar solo albums zoekt ze verder het experiment op (ik zou het proto-goth durven noemen), en de duisternis. Echt vrolijk klonk ze nooit op de vorige albums, maar deze klinkt als een desolate schreeuw van eenzaamheid die door merg en been gaat. Verstikkend, desoriënterend en vervreemd. Geen makkelijke plaat, maar wel een hele bijzondere, en imho een erg mooie
Deze is blijkbaar aan mijn aandacht ontsnapt. Daar is nav deze post verandering in gekomen. Mijn dank is groot.quote:Op maandag 24 september 2018 23:00 schreef Gehenna het volgende:
G111 Nico - Desertshore
[ afbeelding ]
Tot zover de schoenenkijkers, over naar de 'toffe vrouwen' in dit vakje. Te beginnen met Nico, die je waarschijnlijk wel kent van The Velvet Underground. Op haar solo albums zoekt ze verder het experiment op (ik zou het proto-goth durven noemen), en de duisternis. Echt vrolijk klonk ze nooit op de vorige albums, maar deze klinkt als een desolate schreeuw van eenzaamheid die door merg en been gaat. Verstikkend, desoriënterend en vervreemd. Geen makkelijke plaat, maar wel een hele bijzondere, en imho een erg mooie
De X-TG covers zijn ook erg mooi trouwens:
haha top!quote:Op dinsdag 25 september 2018 03:21 schreef EP3 het volgende:
[..]
Deze is blijkbaar aan mijn aandacht ontsnapt. Daar is nav deze post verandering in gekomen. Mijn dank is groot.
Ik heb 'm wel eens geluisterd indertijd, maar kan me eigenlijk al niet eens meer herinneren hoe die klinktquote:
Desertshore is een geweldige plaat, maar niet 1 die ik heel erg vaak opzet.
De X-TG covers zijn ook erg mooi trouwens:
Radiohead-esque.
Ik dacht dat Deus een comeback aan het maken was omdat ik over Deus-petjes en shirts zag maar het blijkt (ook) een kledingmerk te zijn (Deus Ex Machina).
Mag mij platenkast ook in de OPquote:
: MUZ / Draai hier alle platen in je platenkast #6 (Litanies for Heliogabalus)
Opvolger van Kyuss. Gekocht bij Reckless Records in Chicago, IL.
quote:Op dinsdag 25 september 2018 15:33 schreef Dagoduck het volgende:
[..]
Mag mij platenkast ook in de OP
donequote:
D50: Vista Chino - Peace
[ afbeelding ]
Opvolger van Kyuss. Gekocht bij Reckless Records in Chicago, IL.
nice die heb ik niet maar in de komende 4~5 platen wel het enige opgenomen werk van kyuss lives 
Laat ik hier niet te veel over vertellen, dat ik laat ik wel over aan wijlen dekatophetspek
CD: Vox Von Braun - Rich & On Wheels
Kocht deze plaat ooit in Concerto Amsterdam na een instore van deze band.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-222339-1307039757.jpeg.jpg)
Nog eentje van Nico. Deze is niet zo hartverscheurend als de vorige, maar potdomme wat een donkere plaat is dit op momenten. Ze gaat hier full-on goth, en volgens mij is ze die eerste die dat ooit deed in de muziek.
Verder komt Brian Eno weer hier en daar om de hoek kijken om hele toffe en unieke synths te spelen. En staat er een toffe Doors cover op (het titelnummers) en bevat het nog een sarcastische versie van 'Deutschland über alles', die ik iets minder kan plaatsen
Damn. Nico is helaas in '88 overleden, maar ik lees nu net dat ze geboren was in 1938, dan ze anders dit jaar 80 geworden zijn, dat is maar 10 jaar jonger dan mijn oma
Had haar nooit zo oud geschat [ Bericht 6% gewijzigd door Gehenna op 25-09-2018 20:06:02 ]
9x het liedje van Dire Straits. Op zich niet onprettig, best lekkere achtergrondmuziek.
De volgende Adelaarplaat. Uit 1979. Joe Walsh is nu helemaal geďntegreerd in de groep. Voor Randy Meisner komt nu ene Timothy B. Schmidt in de plaats. Zijn basspel lijkt sloom en zijn liedje I Can't Tell You Why is nóg slomer, de gitaarsolo voorspelbaarder dan ooit. Of ik heb hem te vaak gedraaid, dat kan ook. Na vijfentwintig jaar niet gedraaid valt me vooral op hoe goed het nummer Those Shoes is. Walsh mag eindelijk de talkboxgitaar inzetten en dat maakt het stuk extra lekker. Ik kocht mijn elpee op 7 januari 1982. Helemaal onbekend met enkele nummers was ik nog niet, want ik had een singletje, dat ik kocht op 7 maart 1980, toen ik nog vijftien moest worden. En kijk eens wat ik in de uitklaphoes vind:
En nog een van Dire Straits. Persoonlijk vind ik deze leuker dan de vorige, en niet omdat er maar 5 nummers op staan. Ik heb het idee dat deze nummers meer spreken, en minder kabbelen dan op de andere albums van Dire Straits.
Dat was de eerste cd die ik ooit kocht en ik heb hem nog steeds. Eigenlijk nog best leuk, met name Telegraph Road.quote:
119. Dire Straits - Love over Gold
[ afbeelding ]
En nog een van Dire Straits. Persoonlijk vind ik deze leuker dan de vorige, en niet omdat er maar 5 nummers op staan. Ik heb het idee dat deze nummers meer spreken, en minder kabbelen dan op de andere albums van Dire Straits.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-2673747-1295992561.jpeg.jpg)
Eefje
Ontzettend zwak voor, schattig meisje zingt dromerige, enorm creatieve en catchy popliedjes. Op een paar nummers na edit: eigenlijk alleen op 'Schotland' heeft een kale eigenzinnigheid de overheid op de dromerigheid, en dat zijn direct mijn minst favoriete nummer hier, maar verder een ijzersterk debuut 
[ Bericht 3% gewijzigd door Gehenna op 25-09-2018 22:31:57 ]
Dit album is gewoon geweldig, heb hem regelmatig gedraaid op een luie zondag.quote:
118. Dire Straits - Dire Straits
[ afbeelding ]
9x het liedje van Dire Straits. Op zich niet onprettig, best lekkere achtergrondmuziek.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-5013745-1382136035-2325.jpeg.jpg)
Toen dit album uitkwam was ik er direct helemaal verslaafd aan, ik heb toen wekenlang vrijwel niets anders geluisterd
Heerlijk album, nog steeds zet 'm ik met regelmaat op. Alles wat ik tof en mooi vond van het debuut wordt hier een naar een hoger niveau getild. Wat mij betreft een van de mooiste Nederlandstalige albums die ik ken 
Ken alleen Afdwaalt, die vind ik wel lekker catchy.quote:
G113 Eefje de Visser - De Koek
[ afbeelding ]
Eefje
Ik ook hoor.quote:
[..]
Dit album is gewoon geweldig, heb hem regelmatig gedraaid op een luie zondag.
Ik merk wel dat je ervoor in de stemming moet zijn. En dat was ik gisteren duidelijk niet
quote:
[..]
Ken alleen Afdwaalt, die vind ik wel lekker catchy.
Alvvays / Antisocialites , plaat meegenomen bij het concert eerder dit jaar, was een lekker gezapig (op goede manier) concert. Aanstekelijke deuntjes om op mee te wiegen.
![Alvvays - In Undertow [Official Video]](https://i.ytimg.com/vi/T1n72aCdwdU/0.jpg)
quote:
Plaat nummer 20:
[ afbeelding ]
Alvvays / Antisocialites , plaat meegenomen bij het concert eerder dit jaar, was een lekker gezapig (op goede manier) concert. Aanstekelijke deuntjes om op mee te wiegen.
In Undertow Sowieso erg leuke plaat. Nummer als 'Hey' deden me denken aan Stereolab, altijd een plus
pipster voegt nu toch echt Stereolab maar eens toe aan zijn spotify, nog nooit echt geluisterd.quote:
[..]
Sowieso erg leuke plaat. Nummer als 'Hey' deden me denken aan Stereolab, altijd een plus
Deafheaven - Ordinary Corrupt Human Love
Meegenomen afgelopen zaterdag bij het concert in Paradiso. Dus mag nu even tussendoor.
Hipster of niet, ik vind dit toch wel een fijne shoegazeplaat hoor, ook live komen ze prima uit de verf, ofwel prima avondje Paradiso afgelopen zaterdag. (Voorprogramma Inter Arma helaas deels gemist klonk trouwens ook best fijn).
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-3613814-1347117878-4338.jpeg.jpg)
Ooit gekocht in Concerto.
Zeker doen, leuke band en hebben best veel verschillende stijlen doorlopen, van noise pop naar krautrock geďnspireerde indie electronica en art popquote:
[..]
pipster voegt nu toch echt Stereolab maar eens toe aan zijn spotify, nog nooit echt geluisterd.
Hoop eigenlijk nog steeds dat ze weer eens bij elkaar komen
Synthpop uit de jaren 80, zoals er wel meer hier in de kast staat en ik nauwelijks nog draai. Ook dit album jaren niet geluisterd, alleen I scare myself komt nog wel eens langs in de 80s afspeellijst. Toch klinkt dit eigenlijk verrassend goed! Lekker afwisselend, deze plaat heeft typische eightiesverantwoorde synthesizer klanken, maar ook af en toe pakkende drumritmes, funky basloopjes en swingende toeters.
De hoes leert me dat aan deze plaat zowel hitmachine Lionel Ritchie als cultheld Robyn Hitchcock meewerkten. verrassende combimatie.... Hoe dan ook, een prima album, mooie herontdekking.
En natuurlijk geen ruis te horen op deze plaat
[ Bericht 2% gewijzigd door cafca op 26-09-2018 11:27:04 ]
Nog een plaat die ik niet veel draai. Ooit voor een gulden of twee kwartjes op een rommelmarkt gekocht.
Was toen al ohwelullenmuziek, maar dit swingt wel!
Verzamelaar van Donovan uit 1971. Heerlijke lieflijke folkliedjes, met o.a. Universal Soldier, Turquoise, Candyman en natuurlijk het titelnummer:
Ah, weer een van mijn eerste platen. Ik kreeg deze op 16 mei 1980, een dag voor mijn vijftiende verjaardag. Volgens mij was het een vrijdagavond. De gevers waren de achterbuurjongen en zijn mooie vriendin Linda, op wie ik stiekem enzovoorts. Die avond hadden we met een paar vriendjes en vriendinnetjes een feestje in de achterkamer van mijn ouderlijk huis. Dat werd plakplaatjes draaien en schuifelen! (Mama vond het maar niks.) Ik had deze elpee gevraagd, omdat ik Star op de radio hoorde en zo verschrikkelijk mooi vond. Toen ik 'm kreeg en draaide, bleek Boogie Wonderland er ook op te staan en ook dat vond ik een tof stuk. De rest van de plaat ging nogal langs me heen. Toen ik me niet veel later ging verzuipen in symfonische rock / prog, kwam de plaat niet meer zo vaak uit de kast. Nu, na meer dan dertig jaar hoor ik hem weer een keer en ik moet zeggen: leuk.
Yep. Deze staat bij de E. Omdat ik Earthworks als de band zie waarvan Bruford een lid is. De inbreng van de overige drie doet niet onder voor die van de drummeester. Ik kocht mijn plaat op 26 maart 1987, volgens mij bij FOX in Enschede, toen hij net uit was. En wat vond ik hem gaaf. Het openingsstuk Thud alleen al stuitert heerlijk alle kanten op. Bruford op elektronische drums die meer melodieën maken dan ritmes bouwen. Twee jaar later kwam de opvolger uit en die (plus alle volgende) kocht ik op cd. Jarenlang was dit het enige Earthworksalbum dat ik niet op cd had en dus had ik 'm al meer dan twintig jaar niet gehoord. Vorig jaar vond ik dan een cd-versie en die draai ik nu geregeld. Bridge Of Inhibition!
Two wrights (broertjes) make a wrong... Wrong door NoMeansNo een heerlijk punk album
Pakkende liedjes goede verhalen en gaan met die banaan 
Dat is een toffe iddquote:
Plaat 156
[ afbeelding ]
Two wrights (broertjes) make a wrong... Wrong door NoMeansNo een heerlijk punk album
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-7937051-1453398789-4938.jpeg.jpg)
De 3e van Eefje. Opnieuw een erg toffe plaat, dit keer met flink wat meer electro invloeden. Klinkt ook allemaal iets volwassener nu, maar nog steeds onmiskenbaar Eefje.
Geweldige band, geweldige plaat en fantastisch live. Helaas touren ze niet meer.quote:
Plaat 156
[ afbeelding ]
Two wrights (broertjes) make a wrong... Wrong door NoMeansNo een heerlijk punk album
Hier was ik bij:
Verroest, ik heb een originele Nederlandse versie uit 1970 op het Philips label. Deze plaat kocht ik tweedehands op 8 augustus 1983, waar en waarom weet ik niet meer. Het is een soort conceptalbum met een vaag verhaal over een muzikale tijdreis. Linda van Dyck is de vertelster. De nadruk ligt natuurlijk op bewerkingen van klassieke stukken, iets waar Ekseption een patent op leek te hebben. Toch zijn de eigen stukken ook heel niet verkeerd. De ouverture bijvoorbeeld vind ik zeer smaakvol. Verder is deze plaat voorbij voor je het weet, want hij is nogal aan de korte kant. Leuke plaat!
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 26-09-2018 22:05:38 ]
Heb ze gezien op ATP 2009 was ook erg goedquote:Op woensdag 26 september 2018 18:59 schreef bartrid het volgende:
[..]
Geweldige band, geweldige plaat en fantastisch live. Helaas touren ze niet meer.
Hier was ik bij:
Één van de eerste 3 of 5 albums die ik docht denk ik.
Oh, en de laatste uit mijn kast.
quote:
Eén van de latere platen van meneer cave. Van voor dat zijn zoon overleed (
) dit is een degelijke cave plaat, maar niet super memorabel ofzo. Fijn zoals het hele oeuvre van Nick cave wel fijn is. 
Nog zo een die ik tweedehands kocht op 8 augustus 1983. Ook deze plaat stamt uit 1970 en ik heb een originele Nederlandse Philipspersing. Grappig: de plaat moet vóórin de klaphoes; de achterflap is dicht. Wederom een mix van eigen stukken en bewerkingen van klassiek materiaal, waarbij opener Peace Planet gelijk opvalt. Er is zang van een of andere Amerikaan en die is niet eens heel erg. Toch overheerst het instrumentale geweld. Rick van der Linden had wel wat. Ook deze plaat meer dan dertig jaar niet gehoord. Prachtig.
![Ekseption - Peace Planet (1971) [TopPop]](https://i.ytimg.com/vi/-Zbs_iTlUJU/0.jpg)
Hier hebben we één van de muzikale incarnaties van Nick Oliveri, de boomlange bassist van kyuss/queens of the stoneage, en tevens het "gevaarlijke" element in beide bands. Ruig ongepolijst, geen fijne persoon (hij schijnt nogal eens gezeten te hebben voor het mishandelen van z'n vriendin
) muzikaal/tekstueel is het ook alles behalve subtiel, en toch of juist daarom rockt het vaak de pan uit. Meestal vrij lo-fi in zijn output, zijn optredens zijn meestal accoustisch tegenwoordig (op gitaar al zegt hij zelf dat hij niet zo veel heeft met die onderste twee snaartjes ) Hij werkt veel samen met een vast groepje mensen zoals de bandleden van de dwarfs of mensen van OFF! (waar hij beide ook vaak bij meespeelt) op deze plaat doen onder andere Dean Ween ( ), Blag Dahlia (dwarfs), Phil Campbell (Motöthead) rex everything (dwarfs), bruno fervery (vista chino) en Mike pygmie (mondo generator) mee. Maar op elk nummer komen iig de gitaar,drums, bass en zang van Nick zelf.Sailant detail deze plaat heeft een sui side en een hommi side
[ Bericht 1% gewijzigd door Bosbeetle op 26-09-2018 20:46:20 ]
We gaan verder met Nick dit is deel 1 van zijn compilatie serie met N.O. Hits at all allemaal bands waar Nick op zingt in een grote serie EPs.. epische hoes 6 toffe nummers van 5 verschillende "bands" Komatsu, death acoustic, winnebago deal,svetlanas, knik's grounden pustelhogs.. allemaal nick met anderen
met nummers van Motorhead, groundhogs en bl'ast. En originelen.
meerdere keren gezien in Doornroosje, ook daar geweldig. En zelfs hun Ramones-persiflage The Hanson Brothers nog ooit mogen aanschouwen.quote:
[..]
Heb ze gezien op ATP 2009 was ook erg goed
Volume 2
op deze de dwarves, royale deamons, turbonegro, you know who, lightnin' woodcock en een solo medley van roky ericksons john lawman en kyuss green machine 
Volume 3 (de laatste ik heb net 4 & 5 ook maar besteld
) met hierop royale deamons (met een rose tatoo nummer), dwarves, he who can not be named, Kyuss lives! (enige opgenomen nummer onder deze monniker), Plan B en "melissa auf the maur hand doom" die black sabbaths the mob rules spelen 
Oeps. 😳quote:Op maandag 24 september 2018 16:50 schreef n00biedoobiedoo het volgende:
[..]
Da's zo speciaal, dat zal toch wel?
Mijn Portugese Hotel California komt natuurlijk uit 1976 in plaats van uit 1986.
[ Bericht 65% gewijzigd door bazbo op 27-09-2018 06:00:01 ]
The mighty Opeth, dit was mijn hernieuwde intrede in de vinyl. Ik had een singletje en drie gabber platen (die ik helaas bij een sinterklaas spel heb weggegeven ze liggen nu bij een moeder van een vriendin, moet ze altijd een keer terug vragen want volgensmij doen ze er niets mee). Maar die gabber is op een lager pitje geraakt en ingeruild voor gitaar georienteerde muziek. Dat gebeurde vooral op cd maar zo pak hem beet 2004 kwam er meer en meer vinyl aan de oppervlakte. Toen heb ik dus deze van Opeth gekocht en vanaf deze aankoop heb ik altijd vinyl verkozen boven cd's.
Erg fijne prog metal dit, volgensmij de eerste waarbij ene meneer wilson aan de knoppen draaide, ik vind blackwater park een betere plaat maar deze mag er ook zijn. En live vind ik nummers van deze plaat altijd wel erg fijn, sowieso erg goede live band Opeth
(trouwens een tijdlang erg duur geweest op discogs totdat er een reissue kwam toen is hij weer op een normaal tarief terecht gekomen)
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-817066-1441815945-6753.jpeg.jpg)
Ik kende eigenlijk maar één nummer toen ik deze plaat voor een prikkie ooit kocht, en dat is achteraf ook het enige echt leuke nummer dat hier op staat: 'Ever so Lonely'. De rest is niet slecht of zo en heeft hier en daar ook zeker z'n momentjes, maar het is toch wel erg cheesy af en toe
maar wel op een schattige manier. Het was z'n euro in ieder geval meer dan waard Met zangeres Sheila Chandra gaat het tegenwoordig overigens minder goed helaas, die kan door een aandoening al bijna 10 jaar niet meer zingen, praten, lachen of huilen zonder dat enorm pijnlijk voor haar is.
Ha, klinkt alsof het kopen van enkel die single al voldoende is geweest.quote:
G115 Monsoon - Third Eye
[ afbeelding ]
Ik kende eigenlijk maar één nummer toen ik deze plaat voor een prikkie ooit kocht, en dat is achteraf ook het enige echt leuke nummer dat hier op staat: 'Ever so Lonely'. De rest is niet slecht of zo en heeft hier en daar ook zeker z'n momentjes, maar het is toch wel erg cheesy af en toe
Zelfs al was die maar liefst 2 euro.
nouja, op het album staat wel de 'extended' versie natuurlijkquote:Op donderdag 27 september 2018 08:24 schreef Grobbel het volgende:
[..]
Ha, klinkt alsof het kopen van enkel die single al voldoende is geweest.
Zelfs al was die maar liefst 2 euro.
Bij popmuziek vind ik dat een verschrikkelijke trend (vaak toch alleen maar herhaling van couplet/refrein), dus ik blijf bij mijn eerdere woorden.quote:
[..]
nouja, op het album staat wel de 'extended' versie natuurlijk
Jason Isbell, begonnen bij de Drive-by Truckers, paar mooie ingetogen platen gemaakt en nu een wat meer uptempo plaat. Ik vind de rustige platen persoonlijk beter, toch een leuke plaat van de heer Isbell.
haha klopt wel vaak, in dit specifieke geval komt er een ragga jam tussendoor, maakt het geheel wel wat psychedelischerquote:
[..]
Bij popmuziek vind ik dat een verschrikkelijke trend (vaak toch alleen maar herhaling van couplet/refrein), dus ik blijf bij mijn eerdere woorden.
quote:
hehe volgensmij staat op een best of primus een extended versie van jerry was a racecar driver (of een ander nummer) die een seconde langer is
De rest is nog slechter dan dit? Ok dan.quote:
G115 Monsoon - Third Eye
[ afbeelding ]
.Bijna deze overgeslagen.
The Gories - Outta Here.
Zowel op plaat als live leuk, toch mis ik meestal net een rauw randje of iets, waardoor ik ze dus wel ok vind, maar ook niet meer.
gehehe en op de plaat zegt hij dat het bijvoorbeeld Nick Oliveri op vocals is en Rex Everything op gitaar Spelen Pierre Pressure, The Great French Manipulator, Rock & Roll Komodo Dragon en Hardcore Troubadour ook mee?quote:
nee die hebben nooit iets opgenomenquote:
[..]
Spelen Pierre Pressure, The Great French Manipulator, Rock & Roll Komodo Dragon en Hardcore Troubadour ook mee?
Haha jaquote:
[..]
De rest is nog slechter dan dit? Ok dan.
deze is nog wel een guilty pleasure bij mij 
quote:
#81 | Deerhunter – Halycon Digest
#82 | Deerhunter - Monomania
https://vimeo.com/257309971 *
Als mensen aan mij vragen wat voor muziek ik leuk vind, noem ik meestal Deerhunter. Als ik namelijk zeg dat ik naar gitaar- of rockmuziek luister denken ze meteen aan ACDC, als ik zeg dat ik naar popmuziek luister, denken ze meteen aan de Top40 en als ik zeg dat ik naar Indie-muziek luister denken ze aan iets als de The Lumineers of Mumford & Sons. Deerhunter is perfecte indie gitaar-pop. Fantastische band met fascinerende frontman. Live altijd goed.
*Bradford is ook een echte showman. Bekijk dit optreden bij Fallon!
Opeth was de enige plaat bij de O. En nu gaan we verder bij de Pé. Pé daalemmer wel te verstaan samen met rooie rinus. Nait goud geld weg is hun live album, vol met geweldige groningse nummers over maatschappelijke problemen zoals onthaasting (mien gehaktbal met rooie kool word kold) vleesconsumptie (worst) zwemhygiëne (hoornse plas) en dat alles onder het genot van wat pinda's van de spar (zie ook de hoes)...
Pink Floyd relics, heerlijke oude singles van
pink floyd see emily play, careful with that axe eugene, bike, arnold layne zulks toffe muziek!
oude Floyd zowiezo. de hoes is trouwens door Nick Mason ontworpen.
Ook deze LP kocht ik ooit op de rommelmarkt, zonder te weten wat het was, ik vond de hoes er wel tof uitzien.
Het is een soort spacy psychedelische jazz/fusion/progrock....best leuk
Groovy...far out!
[ Bericht 1% gewijzigd door cafca op 27-09-2018 19:40:35 ]
Jup oude foyd ftwquote:
Relics is tof ja
Hollandsche versie van hun Greatest Hits Classic album uit 1975 of zo. Met daarop hun grootste hits. Erg leuk. Veel staat ook op de vorige twee studioplaten die ik al draaide. Sabre Dance is natuurlijk wel een klapper. Ik kocht mijn plaat op 4 augustus 1983. Deze plaat staat letterlijk en figuurlijk vol klassiekers.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-2901203-1430517077-9122.jpeg.jpg)
Pink Floyd en de piper ate the gates of dawn
Lime and limpid green .... het begint al zo episch met astronomy dominé klassier en wederom zo'n goede plaat 
Geweldig album!quote:
Plaat 165
[ afbeelding ]
Pink Floyd en de piper ate the gates of dawn
Hier een album met een stevige Pink Floyd connectie: David Gilmour produceerde en speelde een aantal atukjes mee op deze plaat. Iets te gelikte dromerige folkpop, wel met een prachtige ode aan Nick Drake
quote:
quote:
124. The Dream Academy - The Dream Academy
[ afbeelding ]
Hier een album met een stevige Pink Floyd connectie: David Gilmour produceerde en speelde een aantal atukjes mee op deze plaat. Iets te gelikte dromerige folkpop, wel met een prachtige ode aan Nick Drake
waar ken ik dat liedje van zo ontzettend bekend, zit het in een programma ofzo??Goede kans dat je die kent via deze weg:quote:
[..]
Ahja dat was emquote:Op donderdag 27 september 2018 20:52 schreef Grobbel het volgende:
[..]
Goede kans dat je die kent via deze weg:
en idd Je was me net voor, via Wikipedia er achter gekomen (ik had hetzelfde als Bosbeetle)quote:
[..]
Goede kans dat je die kent via deze weg:
We slaan er een paar in pink floyds oeuvre over om bij Atom Heart Mother aan te komen, een iconische hoes (van het bedrijfje hipgnosis waar ook peter christofferson van throbbing gristle en coil werkte) in al zijn eenvoud
Hier hebben we één lang nummer op de andere kant een aantal nummers en dan als einde "alan's psychedelic breakfast" dat nummer luisterde ik vroeger samen met mijn broer en heeft mede bij gedragen aan een liefde voor vreemde muziek, gewoon een nummer baseren rondom een ontbijt bakkende iemand genaamd alan. 
quote:
Op de wiki staat ook deze bootleg "Dark side of the moo"
[ afbeelding ]
Ik ga gewoon weer verder waar ik gebleven was:
DD255: Miles Davis - Kind of Blue
quote:
Mijn vader heeft beneden, naast zijn Neil Young-platen, ook nog een stapeltje platen die hij in de afgelopen jaren heeft gekocht.
Ik ga gewoon weer verder waar ik gebleven was:
DD255: Miles Davis - Kind of Blue
[ afbeelding ]
quote:
Op de wiki staat ook deze bootleg "Dark side of the moo"
[ afbeelding ]
Op 8 augustus 1983 kocht ik dus drie Ekseptionplaten tweedehands. Deze ook. Een latere plaat van het Neerlands tetterdetet-orgel-gezelschap. Er staat wat nietszeggende meuk op, maar ook veel lekker spul. Summertime, bijvoorbeeld. Of Nocturne. Op de voorkant van de hoes is het orgel van het Concertgebouw het decor. Dat je het even weet. Op de achterkant trouwens ook. Hiermede heb ik mijn Ekseptionafdeling afgehandeld. Morgen meer en wat anders.
quote:
Hoeveel waren het er in totaal van ekseption 
En weer een paar plaatjes verder in de pink floyd discografie, wederom een iconische hoes. Deze plaat gaat over animals honden schapen en varkens wel te verstaan... weer wat organische dan de tussenliggende twee.. fijne plaat wel heel erg waters maar dat hoeft niet erg te zijn. Fijne stevige riffs ook
Slechts vier.quote:
[..]
Oh het leken er meerquote:
We blijven nog een beetje pink, maar dan wel de pink mountaintops een project van John mcBain van Black Mountain. Hoewel beide projecten gestoelt zijn op een soort jaren 70 geluid zijn the pink mountaintops een beetje meer late jaren 70/ mid jaren 80, iets meer punk invloeden. Zoals het liedje "the second summer of love" over 1987 een beetje laat horen
Deze dubbelelpee bevat de eerste twee albums Electric Light Orchestra en ELO2. Ik kocht 'm op 26 maart 1981. De eerst elpee is The Move goes strijkje. Schitterende stukken, uitgevoerd door een soort kamerorkest, waarin Roy Wood en Jeff Lynne als een debiel hun cellopartijen tot in het oneindige zitten over te dubben. Vergeten parel, dit. De tweede plaat is al wat meer naar de orkestrale rock die de band ons later voorschotelt. Prijsnummer is het lange Kuiama, maar de gehele plaat mag er zijn. Ik zie dat ik een 'orginele' eerste versie van deze set heb. Hij verscheen voor het eerst in Nederland, in 1977, maar de twee albums komen uit 1971 en 1973
[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 28-09-2018 12:01:27 ]
#84 | Deerhoof – Friend Opportunity
Je moet ervan houden. Tamelijk onnavolgbaar, chaotische riffs, energiek, typische stem van de zangeres. Echt iets voor mij.
Fantastische drummer ook.
“He's both one of indie rock's wildest instrumentalists and one of its most sensitive — a master of both the disorienting hiccup and the unshakable groove. Saunier's style is inseparable from Deerhoof, the weird and wondrous art-pop band he's powered for close to 20 years. Encountering him onstage, with his moplike hair, lanky frame, comically spastic movements, and minimalist set-up (often limited to snare drum, bass drum, and ride cymbal), you might mistake him for a primitivist, but then you realize how attuned he is to frontwoman Satomi Matsuzaki and the dynamic needs of each song. It's not hard to see why he counts ?uestlove among his ardent fans.”
Ik kwijl bij The Battle Of Marston Moor [kwijlsmiley].quote:
Oeh tof plaatje, persoonlijk is '10538 Overture' verreweg de favoriet ervan
Aardig plaatje. Glasgow lofi-scene.
JAAA! Dit is denk ik mijn favoriete ELO-album. Het is nog ruw, het rockt nog lekker en de composities vind ik subliem. Deze plaat verscheen in 1973 (ik kreeg hem op 5 december 1980 van de heer Klaas) en ik heb een Amerikaanse heruitgave uit 1978, als ik het goed heb. Alle Amerikaanse versies hadden een andere hoes dan de Europese en er staat een extra stuk op: de single Showdown. Voor mij is de suite Ocean Breakup een hoogtepunt, maar Dreaming of 4000 en het instrumentale Daybreaker vind ik ook geweldig.
Een liveplaat uit 1974. Ik heb dan weer een Europese herpersing uit 1985 en kocht 'm op 12 februari 1986. Die herpersing heeft een hoes die afwijkt van het origineel. Inhoudelijk is hij superlekker. Opener Daybreaker komt er gelijk goed in en vooral Daytripper valt op. Lynne heeft zijn bewondering voor The Fab Four nooit onder stoelen of banken geschoven. Aan het eind van de plaat vooral rockers ŕ la Roll Over Beethoven en Great Balls Of Fire. Ook leuk.
Hier vind ik niet zoveel aan.
Opnieuw een topper. En een klassieker. Dit keer geen 12.354 cello- en viooloverdubs meer, maar een heus orkest aan het werk. Ik kocht mijn plaat op 5 juni 1980. Achtendertig jaar geleden. Waar blijft de tijd? Deze plaat is in ieder geval tijdloos. Van de hit Can't Get It Out Of My Head tot aan het momentale titelnummer. Ik zie nu dat ik een heruitgave uit 1978 heb. Ha, en mijn originele binnenhoes is in twee helften, omdat ik de 'fotokant' aan de muur had hangen op mijn zolderkamer. 'Hey! Boy Blue is back!'
Dit is voor mij een wat mindere ELO. Niet dat het slecht is, verre van dat. Maar in mijn oren spettert het allemaal niet. Lynne ging misschien wat meer voor radiovriendelijk, zou dat het zijn? Opener Fire On High is lekker, Poker ramt er ook leuk in en uit de bak 'zoetsappig' vind ik One Summer Dream wel heel mooi. Ik kocht mijn plaat op 21 mei 1981 en ik heb de allereerste Britse persing uit 1975, ontdek ik nu. Ook van deze plaat heb ik de originele binnenhoes aan stukken geknipt omdat ik hem aan de muur wilde prikken. Zonde. Ach.
Wederom niet zoveel aan. Ik weet niet precies meer wat me gemotiveerd heeft deze plaat te kopen. In 2005 kocht ik gewoon veel plaatjes denk ik.
Eén van mijn eerste LP's, dit. Nogal cheesy country-rock, grappige liedjes afgewisseld met gevoelige ballads. Nostalgie
Wow, fanboy! Gisteren naar de Ziggodome geweest?quote:
bazbo 0134: Electric Light Orchestra - Face The Music
[ afbeelding ]
Dit is voor mij een wat mindere ELO. Niet dat het slecht is, verre van dat. Maar in mijn oren spettert het allemaal niet. Lynne ging misschien wat meer voor radiovriendelijk, zou dat het zijn? Opener Fire On High is lekker, Poker ramt er ook leuk in en uit de bak 'zoetsappig' vind ik One Summer Dream wel heel mooi. Ik kocht mijn plaat op 21 mei 1981 en ik heb de allereerste Britse persing uit 1975, ontdek ik nu. Ook van deze plaat heb ik de originele binnenhoes aan stukken geknipt omdat ik hem aan de muur wilde prikken. Zonde. Ach.
Nee. Wel een biologisch vijfgangendiner genuttigd in een toprestaurant hier in ons zo majestueuze #Apeldoorn, ter gelegenheid van mijn achtentwintigjarig huwelijk.quote:
[..]
Wow, fanboy! Gisteren naar de Ziggodome geweest?
Kaartjes schreeuwend duur, veel te grote zaal = te druk voor mij, plus de bluray ga ik waarschijnlijk maar één keer draaien/kijken.
Ah, gefeliciteerd nogquote:
[..]
Nee. Wel een biologisch vijfgangendiner genuttigd in een toprestaurant hier in ons zo majestueuze #Apeldoorn, ter gelegenheid van mijn achtentwintigjarig huwelijk.
Kaartjes schreeuwend duur, veel te grote zaal = te druk voor mij, plus de bluray ga ik waarschijnlijk maar één keer draaien/kijken.
mijn collega was wel geweest en er behoorlijk vol van gisteren.
Wat poppier en over het algemeen een stuk zoetsappiger dan de vorige. Toch best lekker op de zaterdagmorgen.
Deze band leren kennen door de twee meter sessies op de radio. Fijne mix van folk en hardrock.
Deze plaat kocht ik op 11 oktober 1981. Van mijn broer. Hij draaide hem nooit en wilde ik hem hebben? Ik was een verzamelaar en wilde het hele ELO-oeuvre compleet. Kostte me tien gulden. De lul. Op deze plaat niets nieuws. Of het moet de ingekorte versie van Kuiama en de single-editie van Roll Over Beethoven zijn. Verder de 'grootste hits' van alle voorgaande albums. Leuk hebbendingentsje uit 1976.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-3839856-1346465474-1790.jpeg.jpg)
Verder met Warpaint, ook zo'n bandje die maar weinig verkeerd kan doen bij mij. Dit is hun eerste EP'tje waar originele drummer (en nu actrice) Shannyn Sossamon nog op mee speelt. Ook doet Josh Klinghoffer (nu Red Hot Chili Peppers) mee op twee nummers.
Ze maken lekker rustgevende popliedjes, die stiekem een stuk progressiever in elkaar zitten dan ze in de eerste instantie lijken. Heel subtiel bouwt het steeds uit naar iets anders
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-2514342-1405535781-5094.jpeg.jpg)
Het debuut album, de eerste met de line up die ze nu nog steeds hebben. Hij klinkt duidelijk als het verlengde op de EP, qua sound redelijk hetzelfde, maar dan met betere productie, meer harmonieën, meer kleur etc. Deze heb ik al redelijk grijs gedraaid inmiddels
Wel altijd vreemd gevonden dat het album maar 47min is en dat het toch een 2LP is
Door jouw bericht luister ik de afgelopen dagen vijf keer per dag Ghost of Perdition.quote:
Plaat 162
[ afbeelding ]
The mighty Opeth, dit was mijn hernieuwde intrede in de vinyl. Ik had een singletje en drie gabber platen (die ik helaas bij een sinterklaas spel heb weggegeven ze liggen nu bij een moeder van een vriendin, moet ze altijd een keer terug vragen want volgensmij doen ze er niets mee). Maar die gabber is op een lager pitje geraakt en ingeruild voor gitaar georienteerde muziek. Dat gebeurde vooral op cd maar zo pak hem beet 2004 kwam er meer en meer vinyl aan de oppervlakte. Toen heb ik dus deze van Opeth gekocht en vanaf deze aankoop heb ik altijd vinyl verkozen boven cd's.
Erg fijne prog metal dit, volgensmij de eerste waarbij ene meneer wilson aan de knoppen draaide, ik vind blackwater park een betere plaat maar deze mag er ook zijn. En live vind ik nummers van deze plaat altijd wel erg fijn, sowieso erg goede live band Opeth
(trouwens een tijdlang erg duur geweest op discogs totdat er een reissue kwam toen is hij weer op een normaal tarief terecht gekomen)
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-5295658-1392102240-9860.jpeg.jpg)
En nog eentje van het favoriete bandje van Marianne Thieme
Dit was volgens mij het album waarmee doorbraken tot een wat groter publiek. Wederom een oerdegelijk plaatje die mij maar niet doet vervelen Gekocht na hun concert in Groningen in 2014.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-9064638-1474147331-3695.jpeg.jpg)
En de laatste van Warpaint. Hun meest recht-toe-recht-aan album en ook direct mijn minst vaak gedraaide van hun. Maar nog steeds tof op z'n tijd
Een volgende stap naar wereldsterdom. Deze plaat uit 1976 bevat de grote hit Livin' Thing, maar ook Telephone Line en Rockaria!. De liedjes gaan steeds meer richting de perfectie die Jeff Lynne voor ogen heeft. Ik kocht deze op 12 september 1980 en vanaf het begin zat er een deuk in So Fine. Aan het eind, vlak vóór het laatste refrein, sloeg hij over. Toen ik een paar jaar geleden de cd-versie van dit album kocht, miste ik het overslaan. Nu ik de vinylplaat weer draai, merk ik tot mijn stomme verbazing dat hij niet meer overslaat. Wat verderop blijft hij wel twee keer genadeloos hangen. Nou ja. Ik heb een 'embossed cover' heruitgave uit 1978. Op de plastic hoes die ik om mijn plaat heb zitten, staat: 'Deze plastic hoes is niet bij de prijs van de plaat inbegrepen. Wat zou ik ervoor betaald hebben destijds? Een gulden? 'My Shangri-La has gone away, leaving like The Beatles on Hey Jude'. Mooie plaat. Grijsgedraaid.
In 1978 zie ik op televisie in het programma Toppop een band met allerlei strijkinstrumenten waarvan de bespelers met hun instrument over het podium lopen te springen. Het lied dat ze spelen heet Mr. Blue Sky en ik denk: 'Interessant. Onthouden.' Anderhalf jaar later, op 20 december 1979 later koop ik de elpee waarop het nummer staat. Mijn versie heeft twee lelijke gaten in de linker onderkant van de hoes. Hij is dan ook niet zo duur: veertien gulden voor een dubbelelpee. Nu zie ik dat het een Amerikaanse versie is uit 1977. Het is een loodzwaar pakket met kartonnen binnenhoezen met alle teksten erop, met een poster erin met de bandleden erop en met het kartonnen bouwpakket van de vliegende schotel. Die vliegende schotel ontbreekt nu. Hij heeft jarenlang op mijn zolderkamer gestaan en mijn moeder heeft dat ding wat omver gekieperd bij het stoffen. 'Bas, je paal is weer omgevallen,' zei ze dan als ik uit school kwam. Toen ik definitief het huis uitging, is hij in de papierbak verdwenen, ben ik bang. Gelukkig bezit ik nu de cd-versie die ook een bouwpakketje heeft; die zit echter nog steeds zorgvuldig opgeborgen in het hoesje. Over de plaat zelf: in 1977 is Jeff Lynne op de top van zijn creativiteit. Hij schrijft de 17 songs (en een paar meer) voor dit album in een paar dagen tijd. Er staan meerdere hits op: Turn To Stone, Sweet Talking Woman en het al eerder genoemde Mr. Blue Sky. Hoogtepunt in het ELO-oeuvre, wat ik u brom.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1733191-1332314812.jpeg.jpg)
Zachte folk van Marissa Nadler. Ook ooit eens gekocht na haar concert in Zwolle. Zeker niet haar beste plaat, maar wel eentje die uitstekend past op een relaxte zondag als deze
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1712127-1500075086-7175.jpeg.jpg)
Een beetje een vergeten bandje, kwamen in 2004 vrijwel uit het niets. Werden een paar keer gedraaid op Kink FM (zo ontdekte ik het) en vielen helaas na dit album vrij vlot weer uit elkaar
Ben blij dat ik het toen ontdekt heb, sindsdien draai ik 'm nog steeds geregeld. Het is geen klassieker of zo'n album die allerlei grenzen heeft verlegd, maar wel een plaatje die na al die jaren nog net zo leuk is gebleven
Qua muziek zit het wel redelijk dicht bij die post-punk revival van die tijd (Interpol, Editors etc.), maar dan met een orgel. En qua zang klinkt zangeres Katie Sketch als een vrouwelijke Morrissey, maar i.t.t. tot hem werkt zij me nooit op m'n zenuwen Toevallig uit een bak met vinyl gevist voor ¤5,- op een metal festival (die verder ook alleen metal-platen verkochten) een paar jaar terug. En inmiddels staat ie voor $250,- op discogs
Haar platen zijn allemaal van ongeveer gelijkwaardig niveau, toch? Of steekt er bij jou eentje bovenuit?quote:
G120 Marissa Nadler – Little Hells
[ afbeelding ]
Zeker niet haar beste plaat
Grotendeels wel hoor. Maar ik vond 'Songs III: Bird on the Water' altijd net even leuker dan de rest. Wel weer een beste poos geleden dat ik die geluisterd hebquote:Op zondag 30 september 2018 17:59 schreef EP3 het volgende:
[..]
Haar platen zijn allemaal van ongeveer gelijkwaardig niveau, toch? Of steekt er bij jou eentje bovenuit?
En haar s/t en deze Little Hells vond ik bijv. weer een stapje minder dan July en Strangers.:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-402558-1508278121-3551.jpeg.jpg)
Mijn hoes is overigens minder kleurijk helaas, maar kon daar niet zo 123 een groot plaatje van vinden
Nog zo'n vergeten bandje uit de zelfde periode. Hebben na deze EP nog een (imho tegenvallend) debuut album weten te maken voordat ze er weer mee stopten. Dit keer geen post-punk op dit plaatje, wel een dansbare Punk/Funk combi. Misschien dat dit ooit nog eens opgepakt wordt als 'hidden gem' of zoiets, want van begin tot eind is dit gewoon een feestje
Ik zie nu ook dat ze inmiddels al zo'n 10 albums heeft. Dacht dat het er 5 waren, ofzo.quote:
[..]
Grotendeels wel hoor. Maar ik vond 'Songs III: Bird on the Water' altijd net even leuker dan de rest. Wel weer een beste poos geleden dat ik die geluisterd heb
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-4152843-1357058484-1894.jpeg.jpg)
Susanne Sundfřr is Noorse singer/songwriter die niet schuw is om weer eens wat nieuws te proberen. Dit album is redelijk ingetogen, en toch gaat er toch een hele trukendoos met electronica en subtiele klassieke arrangementen open.
Helemaal stukgedraaid deze EP toentertijd.quote:
G122 Controller.Controller - History
[ afbeelding ]
Mijn hoes is overigens minder kleurijk helaas, maar kon daar niet zo 123 een groot plaatje van vinden
Nog zo'n vergeten bandje uit de zelfde periode. Hebben na deze EP nog een (imho tegenvallend) debuut album weten te maken voordat ze er weer mee stopten. Dit keer geen post-punk op dit plaatje, wel een dansbare Punk/Funk combi. Misschien dat dit ooit nog eens opgepakt wordt als 'hidden gem' of zoiets, want van begin tot eind is dit gewoon een feestje
Wel minder goed nieuws: de bassist van de band heeft meerdere beroertes gehad, en vorig jaar heeft de band daarom een 7" uitgebracht met o.a. een Joy Division cover om geld voor hem in te zamelen. Zie ook https://labelobscura.band(...)stien-grainger-remix (ik heb die toen ook maar meteen gekocht)
Puur toeval overigens: had History nog bijna gedraaid bij mijn indie disco dansavond in Nijmegen, maar was de CD vergeten mee te nemen
[ Bericht 5% gewijzigd door Grobbel op 30-09-2018 20:37:20 ]
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-6862491-1428228307-1100.jpeg.jpg)
Mijn favoriete plaat uit 2015 en mijn eerste kennismaking met Susanne. De ene helft van de nummers zijn mooie meeslepende ballads de andere helft is de meest catchy en ass-kicking synth-pop die ik in jaren heb gehoord. En daartussen heeft ze ook nog eens een mooie balans gevonden, zodat het album een mooie flow heeft
Tjonge, wat was ik gek met deze plaat. Ik had al een jaar het singletje Don't Bring Me Down, maar nadat ik Out Of The Blue had gehoord, moest ik ze allemaal hebben. 19 mei 1980, twee dagen na mijn vijftiende verjaardag, ging ik met mijn cadeaugeld naar de platenwinkel en kocht ik 'm. Vriendjes vonden hem niet zo goed, ze noemden hem 'Disco very' en dat begreep ik niet. Ja, er staat een enkele stamper op, maar iets als Confusion, Need Her Love en Midnight Blue, dat was toch geen disco? Ik draaide deze plaat zó kapot, dat er al snel allerlei krassen in zaten, zodat hij her en der oversloeg. En nu? Ook nu weinig onregelmatigheden te bekennen. Nu was mijn apparatuur destijds ook niet zo goed. Ik had de platenspeler van mijn ouders op mijn kamer en die maakte snel plaats voor een oranje plastic ding dat ik van het achterbuurjochie had gekocht. De naald ervan was kennelijk desastreus. Eind negentientachtig had ik van mijn eerste baantje genoeg geld om iets behoorlijkers te kopen. Maar zover was het nog niet. Mei 1980. Het duurde nog geen twee maanden voordat ik iets anders ontdekte dat mijn gehele leven zou veranderen ... maar daarover later meer. Ondertussen verzamelde ik de ELO-platen verder en werd de band van Jeff Lynne de eerste act waarvan ik alle albums compleet had. Voor nu even genieten met deze Nederlandse persing van het jaar van verschijnen: 1979. 'Don't Bring Me DOWNNNNNNNNN!'
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-831253-1331444000.jpeg.jpg)
Ik had haar debuutalbum indertijd even gemist, mijn eerste kennismaking met Joanna kwam met dit album. En direct gefascineerd, een schattig meisje met een beetje vreemd stemmetje die enorm virtuoos allerlei progressieve folk uit haar harp tovert, met mooie en subtiele klassieke arrangementen (ik moet bij deze plaat altijd denk aan Bryter Layter van Nick Drake) op de achtergrond. Al met al een vrij briljant plaatje wat mij betreft
Ook erg mooie uitgave op vinyl. Binnenin zit een boekje met lyrics, en dat is net zo'n heel oud kinderboekje, met fantastische tekeningen.
[ Bericht 1% gewijzigd door Gehenna op 01-10-2018 21:32:46 ]
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-966586-1214313498.jpeg.jpg)
Kort EP'tje van Joanna. Naast bewerkingen van 2 oude nummers ("Clam, Crab, Cockle, Cowrie" en "Cosmia"), staat er ook één nieuw nummer op, 'Colleen'. En dat nummer is direct één van mijn all-time favorieten van haar
Vreemd dat die niet op Ys is gezet, hij past qua stijl prima, en mijn 2LP versie heeft genoeg ruimte over voor nog een liedje (moest elke zijde vrij vlot keren) 
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-2148029-1266880473.jpeg.jpg)
Op deze plaat zijn de nummers wat ingetogener. Joanna ruilt af en toe de harp in voor een piano.
Waar Ys al een behoorlijk zit was, doet deze er nog een schepje bovenop: Een 3LP, meer dan 2 uur Joanna
Ik klaag niet, verreweg mijn favoriete plaat ui 2010
! Joanna's Magnum Opus, wmb. Heeft hier n onuitwisbare indruk achtergelaten. De ontelbare details en complexe composities zijn werkelijk hemels. Maar de opmerking van de jongeman die direct onder de YT versie te lezen valt, zegt het eigenlijk veel beter:
SPOILERThis album found me at a point in my life when I was starving myself (male), had isolated myself from everyone and was doing nothing but writing music for hours and then throwing it away, doing drugs, and hiding under my covers in my dormroom at an Ivy League school I had grown to hate. I remember listening to this record after 60+ sleepless hours, lying on a shitty couch in my dormroom at 3:30 a.m. in December, freezing cold and half delirious from anorexia.
I pressed play and didn't move until it was over. It was like I had held my breath for the length the entire album. Every lyric just seized me by the shoulders and shook me and shattered my mind; I felt like each line was in its own way yelling at me to open my eyes and see what I've been overlooking in all these outsized dimensions of my life. This woman was reading to me my history on the one hand and on the other hand reciting all my life's wrongs. It was so bizarre and so scary, and was far far too much for me to take in but I let it assault me nonetheless and set myself on fire on that couch. "Occident" just melted me.
"All my life, I've felt as though / I'm inside a beautiful memory, replaying with the sound turned down low"
"Long-life, show your face / Slow-heart, curb your taste / Smoke me out of my hiding place / Long-life, state your case"
"So much value, placed upon
what lies just beyond our plans:
waving my handkerchief,
running along, till the end of the sand."
"Long-life, speak your name.
So tired of the guessing game.
But, something is moving,
just out of frame:
Slow-heart,
brace and aim."
I came out of that experience so confused about everything, more than before, but with a sense that this feeling that I had loss my personhood, that I was just sort of floating around in this weird soup like a blunt object, sort of waiting to expire, not caring what would happen to me –– it felt like all of that was made real, validated, sort of. I had a psychotic break a few weeks later and really spiraled out of control, almost went of the deep end completely with an eating disorder and self harm, etc.
Years later, after I've put most of my life back together and I'm back at my college, I still only revisit this album sparingly. Each time I take that journey I come out the other side with a profound sensation of smallness and curiosity about the world, frustration about what I'll never know, mourning for the things forever out of reach, and an overwhelming pressure to live my life such that I will not look back and feel like I have spoiled the gift of life on this planet because of some stupid myopic selfishness I couldn't see past.
Oef, klinkt als iemand die behoorlijk met zichzelf in de knel was/isquote:Op maandag 1 oktober 2018 22:24 schreef EP3 het volgende:
Have One On Me,SPOILERThis album found me at a point in my life when I was starving myself (male), had isolated myself from everyone and was doing nothing but writing music for hours and then throwing it away, doing drugs, and hiding under my covers in my dormroom at an Ivy League school I had grown to hate. I remember listening to this record after 60+ sleepless hours, lying on a shitty couch in my dormroom at 3:30 a.m. in December, freezing cold and half delirious from anorexia.
I pressed play and didn't move until it was over. It was like I had held my breath for the length the entire album. Every lyric just seized me by the shoulders and shook me and shattered my mind; I felt like each line was in its own way yelling at me to open my eyes and see what I've been overlooking in all these outsized dimensions of my life. This woman was reading to me my history on the one hand and on the other hand reciting all my life's wrongs. It was so bizarre and so scary, and was far far too much for me to take in but I let it assault me nonetheless and set myself on fire on that couch. "Occident" just melted me.
"All my life, I've felt as though / I'm inside a beautiful memory, replaying with the sound turned down low"
"Long-life, show your face / Slow-heart, curb your taste / Smoke me out of my hiding place / Long-life, state your case"
"So much value, placed upon
what lies just beyond our plans:
waving my handkerchief,
running along, till the end of the sand."
"Long-life, speak your name.
So tired of the guessing game.
But, something is moving,
just out of frame:
Slow-heart,
brace and aim."
I came out of that experience so confused about everything, more than before, but with a sense that this feeling that I had loss my personhood, that I was just sort of floating around in this weird soup like a blunt object, sort of waiting to expire, not caring what would happen to me –– it felt like all of that was made real, validated, sort of. I had a psychotic break a few weeks later and really spiraled out of control, almost went of the deep end completely with an eating disorder and self harm, etc.
Years later, after I've put most of my life back together and I'm back at my college, I still only revisit this album sparingly. Each time I take that journey I come out the other side with a profound sensation of smallness and curiosity about the world, frustration about what I'll never know, mourning for the things forever out of reach, and an overwhelming pressure to live my life such that I will not look back and feel like I have spoiled the gift of life on this planet because of some stupid myopic selfishness I couldn't see past.
Wel mooi dat een album als dit daarbij kan helpen. Joanna maakt de wereld weer een stukje beter/mooier 
Electrelane, nu op indefinite hiatus, had best veel momentum op een gegeven moment maar kon uiteindelijk niet echt "deliveren". Ze hadden Steve Albini als producer op een aantal platen. Dat vonden muziekjournalisten altijd heel bijzonder. Maar Steve produceerde zo ongeveer alles als je maar genoeg betaalde. Niettemin heeft Electrelane een aantal prima nummers gemaakt. Die staan alleen niet per se op deze plaat.
Nooit van gehoord, maar klinkt wel leuk. Alweer een bandje in dit topic die me denken doet aan Stereolabquote:
#88 | Electrelane - Singles, B-sides & Live
Electrelane, nu op indefinite hiatus, had best veel momentum op een gegeven moment maar kon uiteindelijk niet echt "deliveren".
Ik dacht dat Steve Albini vooral de bands hun gang laat gaan, en dan enkel aan knopjes draaide wanneer nodig. en de rest van de tijd een kaartspelletje speeldequote:Ze hadden Steve Albini als producer op een aantal platen. Dat vonden muziekjournalisten altijd heel bijzonder. Maar Steve produceerde zo ongeveer alles als je maar genoeg betaalde. Niettemin heeft Electrelane een aantal prima nummers gemaakt. Die staan alleen niet per se op deze plaat.
Hij wordt ook altijd per uur betaald, zonder royalties. Dat vind ik wel een mooi idealisme van hem.Stereolab komt nog. Jij omschrijft het accurater. Steve wordt per uur betaald dus dat maakt het laagdrempeliger hem in te schakelen.quote:
[..]
Nooit van gehoord, maar klinkt wel leuk. Alweer een bandje in dit topic die me denken doet aan Stereolab
[..]
Ik dacht dat Steve Albini vooral de bands hun gang laat gaan, en dan enkel aan knopjes draaide wanneer nodig. en de rest van de tijd een kaartspelletje speelde
Ik vond dit toen nog wel een leuke voor op de dansvloer:quote:Op vrijdag 28 september 2018 15:37 schreef Z het volgende:
#87 | Eastern Lane - The Article
Wederom niet zoveel aan. Ik weet niet precies meer wat me gemotiveerd heeft deze plaat te kopen. In 2005 kocht ik gewoon veel plaatjes denk ik.
Maar voor de rest is er weinig blijven hangen.
Ik heb het album "Axes" hier nog staan, die had zeker wel wat toffe nummers erop.quote:
#88 | Electrelane - Singles, B-sides & Live
Electrelane, nu op indefinite hiatus, had best veel momentum op een gegeven moment maar kon uiteindelijk niet echt "deliveren". Ze hadden Steve Albini als producer op een aantal platen. Dat vonden muziekjournalisten altijd heel bijzonder. Maar Steve produceerde zo ongeveer alles als je maar genoeg betaalde. Niettemin heeft Electrelane een aantal prima nummers gemaakt. Die staan alleen niet per se op deze plaat.
Nederlandse avant-garde van meneer Plafond, een plaat verboden voor gitaren... Hark! Hark! Hark!
the pretty things... Ik heb ze op roadburn gezien, een bandje die rond de tijd (iets eerder) dat de rolling stones ontstonden ook begonnen met spelen, Ze spelen op deze concept plaat heerlijke psychedelische muziek. Het schijnt dat ze tegenwoordig vooral in het blues circuit spelen maar roadburn speelden ze veel nummers van dit album en bliezen ze me weg. (ik had het gevoel dat de band ook een beetje door het publiek meegesleept werd blijkbaar lang geleden dat ze voor zo veel vrij jong publiek speelden)Erg toffe plaat (er is ook nog een numer van door ulver gecovered die later nog komt)
Al jaren lang was ik fan van Primus (had kaartjes voor een concert van in 97 die niet doorging) had op een gegeven moment alle cds van frizzle fry tot antipop. En toen werd het stil... claypool deed nog wel dingen maar vanuit het primus kamp kwam geen geluid. Tot daar ineens green naugahyde was in 2011
en ze gingen ook weer optreden Inmiddels zijn ze weer een vaste live waarde. Op dubbel LP (45 RPM)
primus is altijd van de cheese geweest en hun plaat na green naugahyde is toch wel behoorlijk cheesy, Een remake van de soundtrack van alice in wonderland (de versie met gene wilder), het werkt eigenlijk best wel goed in het primus idoom al moet ik toegeven dat ik wel even op mijn hoofd moest krabben bij de release (op bruin vinyl
) Het zijn toch zeker wel pakkende liedjes en er zit zeker een primus sausje overheen, eigenlijk voelt het geheel ook behoorlijk progrock aan.
Weer een plaat verder blijven ze in prog teritorium ditmaal met een album volledig gebaseerd op een kinderboek. The desaturating seven, een verhaal over goblins die kleuren van de regenboog opeten.
De plaat is wat aan de korte kant maar toch ook wel weer een sterk staaltje prog dus.
![Primus - The Desaturating Seven [Full Album]](https://i.ytimg.com/vi/yLhJYYRx_9k/0.jpg)
Limited rood vinyl.
Clear the Air is fijn ja Heb jij alle verborgen dieren al gevonden op de hoes?
ouwe lullen muziek Toch wel een behoorlijk zwak voor the prodigy, de begin jaren 90 late jaren 80 waren niet alleen een leuk tijdperk voor gitaar muziek maar ook voor de digitale scene...DANSEN DANSEN
mooie plaat ook binnen in de gatefold
En somt ook precies op waar ze voor stondenHet is pijnlijk, maar ook grappig hoe waar dit isquote:
Tijdloos.quote:
TUTUTU TU TUTUTU TU TUTUTU TU
Clear vinyl.
Inmiddels toch alweer 6 keer live gezien. In de kleine zaal beter dan op een festival.
Grappig. Ik verwachtte dat na Discovery de elpee Xanadu in de kast zou staan, want dat stond hij vroeger altijd wel. Nu zie ik dat die bij de filmmuziek staat en daar past hij ook wel beter (want ELO speelt slechts één plaatkant vol, de andere kant is voor Olijfje Newton-John). Als de dag van gisteren herinner ik mij 30 juli 1981, het moment dat ik Time kocht, thuis op de draaitafel legde en aangenaam verrast was: nieuw/modern klinkende ELO. Time is een conceptalbum over tijdreizen en staat vol korte, maar pakkende songs. De strijkjes komen dit keer volledig uit de elektronische doos en dat past goed bij het thema. Hold On Tight was het hitje, Here Is The News had het introotje dat de VPRO later gebruikte, maar voor mij was de gehele plaat één groot hoogtepunt. Het is mijn laatste ELO op vinyl. De opvolger Balance Of Power kocht ik jarenlang niet. Pas een paar jaar geleden, toen het gehele ELO-oeuvre geremastered en uitgebreid op cd uitkwam, kocht ik alles nog maar een keer. Het 'nieuwere' werk (na 1981) vind ik wat minder, maar het blijft een prachtband. Jeff Lynne tourt nog steeds met zijn Jeff Lynne's ELO, trekt enorme zalen vol en terecht.
Edit: onzin. Er komt er nog eentje. Helemaal vergeten. Maar die komt morgen of zo.
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 03-10-2018 21:59:43 ]
Nee dit is niet een generic album van flipper maar er eentje van public image ltd. Post-punk in een vrij gelikte vorm eigenlijk, al zit het toch venijniger in elkaar dan het in eerste instantie klinkt. En wel hele pakkende liedjes.
quote:
IVEGOTTHEPOISONIVEGOTTHEREMEDYIVEGOTHTEPULSATINGRHYTMICALREMDEDYIVEGOTHEPOISONIVEGOTTHEREMEDYIVEGOTHEPULSATINGRYTHMICFIRREMEDYIVGOTTHEPOISONTHEPOISINTHEPOISON
TUTUTU TU TUTUTU TU TUTUTU TU
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-7627714-1445532544-1848.jpeg.jpg)
En de laatste van Joanna, wederom een prachtplaatje
Een stukje compacter dan de vorige, 'slechts' 50 minuten, maar ik heb wel het idee dat hier nog meer laagjes inzitten. 
Iddquote:
Daar heb ik ook 3/4 van die platen toen gekocht
Klassiekers die volgensmij een beetje afgedaan heb je als je met mensen over queen praat trekken ze vaak een beetje een vies gezicht. Toch was een kleine bosbeetle behoorlijk verliefd op radio gaga, en het was ook de eerste artiest waarvan ik wist dat hij dood was (freddie dus) en dat op de basisschool bij een kringgesprek heb verteld, ik was toen tien. Mijn klasgenoten hadden zoiets van "wie?" en waarom vind je dat erg
Later dankzij het tribute concert mijn eerste kennismakingen met metallica gemaakt (die ik alleen kende van mijn broers master with puppet posters etc.) en ik wist ook gelijk waar mijn broer zijn snor in overlopende baard achtige stijl vandaan had ik heb wel een smerige tweedehandse versie
Zelfs een lullig liedje als Lazing on a Sunday Afternoon en Seaside Rendevous vind ik wel tof. Behalve Bohemian Rapsody, die is echt écht kapot gedraaid voor mij
dat wel jaquote:
Behalve Bohemian Rapsody, die is echt écht kapot gedraaid voor mij
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-12462392-1535766653-7780.jpeg.jpg)
Een stoner feestje.
Qua sound zit het heel dicht tegen Kyuss aan, maar dan met een zangers. (de ex-vrouw van Dale Crover van Melvins #feitjes) Win-win, zou ik zo zeggen 
En ook nog eens op groene splatter vinyl 
[ Bericht 1% gewijzigd door Gehenna op 03-10-2018 23:32:02 ]
acid king 
The queens of the stone age met rated r maar dan in een x rated jasje. Het begint gelijk met het allereerste nummer dat ik van ze kende.... feelgood hit of the summer... nicotine valium vicodin mariuanha xtc and alcohol... ca ca ca ca cocaine! En daarna door naar the lost art of keeping a secret, toch een erg goede plaat dit
Dit is de tweede plaat van qotsa die eerste heb ik helaas (nog) niet, die is ook ontzettend veel gebootlegged. Deze is volgensmij een reissue geen idee of deze legaal is. Het is wel een leuke versie dus x ipv r rated (al zie je op vinyl deze veel meer). De anderen van qotsa (behalve de laatste) heb ik ook in bijzondere versies...
[ Bericht 8% gewijzigd door Bosbeetle op 03-10-2018 23:46:24 ]
quote:
(de ex-vrouw van Dale Crover van Melvins #feitjes)
oh dat wist ik niet 
#90 | Eels – Daisies Of The Galaxy
#91 | Eels – Souljacker
Beautiful Freak komt uit 1996! Oude plaat al. Met Eels heb ik wat ik ook met Beck heb. Best goed allemaal, maar het kan me niet echt (platen lang) boeien.
Canadese noise-pop. De bandnaam komt van een Sonic Youth-nummer.
Herkenbaar, met Eels heb ik meer dan Beck. Beck heeft wel een paar platen die ik van begin tot eind erg tof vind. Live was Eels afgelopen zomer wel een genot zegquote:
#89 | Eels – Beautiful Freak
#90 | Eels – Daisies Of The Galaxy
#91 | Eels – Souljacker
Beautiful Freak komt uit 1996! Oude plaat al. Met Eels heb ik wat ik ook met Beck heb. Best goed allemaal, maar het kan me niet echt (platen lang) boeien.
Is de '10-jaar bestaan van Rated R'-heruitgave. Officieel.quote:
Plaat 177
[ afbeelding ]
The queens of the stone age met rated r maar dan in een x rated jasje. Het begint gelijk met het allereerste nummer dat ik van ze kende.... feelgood hit of the summer... nicotine valium vicodin mariuanha xtc and alcohol... ca ca ca ca cocaine! En daarna door naar the lost art of keeping a secret, toch een erg goede plaat dit
Dit is de tweede plaat van qotsa die eerste heb ik helaas (nog) niet, die is ook ontzettend veel gebootlegged. Deze is volgensmij een reissue geen idee of deze legaal is. Het is wel een leuke versie dus x ipv r rated (al zie je op vinyl deze veel meer). De anderen van qotsa (behalve de laatste) heb ik ook in bijzondere versies...
Daar was mijn vrouw ook bij, ze vond het een heel goed concert.quote:
[..]
Herkenbaar, met Eels heb ik meer dan Beck. Beck heeft wel een paar platen die ik van begin tot eind erg tof vind. Live was Eels afgelopen zomer wel een genot zeg
Dit is een uitstekende plaat maar wat wil je ook met nummers geschreven door
PJ , Nick Cave en Damon Albarn.
Kettcar met Ich v. Wir, uit ons oosters buurland. Vorig jaar deze plaat tegengekomen, kende de band verder niet, maar ze bestaan al een tijdje langer. Prima Duitse indierock, al wordt de zang wat eentonig na een aantal nummers.
In het straatje Futureheads, Maxďmo Park, ...
#96 | Fireside – Get Shot
Fireside stond in 2001 op zondag op Lowlands. Het was het hele weekend knetter heet geweest en zondag, einde dag, sloeg het weer om. De bliksem sloeg in en de PA viel uit. Fireside speelde door, alleen nog versterkt door hun eigen versterkers. Dit, in combinatie met de muziek, zorgde voor een bijzonder gespannen sfeertje bij het concert en maakte het een bijzonder concert in mijn herinnering. Ik vind vooral Elite een goede plaat. Get Shot is meer een poppy liedjes-plaat.
[ Bericht 0% gewijzigd door Z op 05-10-2018 12:05:47 ]
Lowlands optreden ook gezien inderdaad.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-10026777-1490360916-2495.jpeg.jpg)
Weer terug in Nederland, het was weer even zoeken waar ik gebleven was. We naderen het eind van de letter A.
Ooit gekocht na een instore in Popeye Alkmaar.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-5142145-1385637532-4964.jpeg.jpg)
Wat blijft dit toch een geweldig nummer.
De lyrics, haar stem, de riffs. 
Toen ik deze kocht op 1 augustus 1983, in de week dat hij verscheen, en hem thuis voor het eerst draaide, was ik een beetje teleurgesteld. Daar waar Time vernieuwend klonk, leek dit op het eerste gehoor meer van hetzelfde. Gelikt, glad, supernetjes en vooral lekker in het gehoor, dat wel. Maar op dat moment miste ik het rauwe randje, dat de voorgangers allemaal wel hadden. Toch draaide ik hem regelmatig. Hitje was Rock 'n Roll Is King, maar echte hoogtepunten staan er voor mij niet zo op. Beetje een te vergeten niemendalletje en vandaar dat ik gisteren in de veronderstelling was dat er na Time niets meer kwam. Ik zat faut. Secret Messages volgde. Schijnt overigens dat het een dubbelalbum had moeten worden, maar de platenmaatschappij wilde er niet aan. Wat onder andere sneuvelde was een godvergeten Beatlesmedley van bijna een kwartier. Die schijnt later alsnog op een obscure verzamelaar te zijn verschenen, maar ik heb 'm nooit gehoord. Overigens schijnt dit jaar de dubbelelpeeversie alsnog uit te komen (of hij is al uit), maar daar staat Beatles Forever toch weer niet op. Klootzakken. Hierna wat anders.
Hoe veel er wel of hoe veel er niet zijn?quote:
Ik heb er na deze nog drie studioplaten. In totaal veertien. Met Xanadu daar niet bij gerekend, want maar één plaatkant en 'filmmuziek'. Maar verzamelalbums, daar zijn er véél meer van.
Lekker.quote:
Glad055: Avatarium – Moonhorse
[ afbeelding ]
Wat blijft dit toch een geweldig nummer.
Donderdagavond 12 september 1983. Het is koopavond geweest in het centrum van Tilburg en ik ben terug in mijn studentenkamer. Ik gooi mijn jas uit, doe een heel enkel lampje aan, haal de plaat uit mijn boodschappentas, zet hem op en ga in mijn luie stoel zitten. Lieve help, wat gebeurt hier? Een pianomotiefje en een orkest erbij. Sinister, onheilspellend. Dan ... ! Al mijn haren staan recht overeind. Hier hoor je mensen op afschuwelijke manieren dood gaan. Afgeslacht. Dit is bloedstollend. Ik heb kippenvel over mijn hele lijf. Na nog geen veertig minuten is de plaat afgelopen. Ik draai hem nog een keer. Inferno is Emerson's muziek bij de gelijknamige film van Dario Argento. Slechts piano en orkest. Later natuurlijk nog eens op cd gekocht en een derde keer in de box Keith Emerson At The Movies met allerlei extra's. Mijn versie kan volgens Discogs nog wel eens tachtig ballen opleveren, maar ik doe hem voor geen goud weg. Film nooit gezien, voel ook geen enkele behoefte daartoe, want de muziek is voor mij beeldend genoeg. Meesterlijk.
Deze plaat is zeer 'critically acclaimed', de band ook (de AMG gebruikt nog net het woord 'quintessential' niet). Waarom de band zo belangrijk gevonden wordt, is mij nooit helemaal duidelijk. Ik vind dit wel een uitstekende plaat en ik heb ze 1 keer live gezien en dat was ook zeer feestelijk.
! Maar toch kan ik er qua muziek gewoon vrij weinig mee. Het irriteert me ook niet, het is gewoon allemaal wel ok. Terwijl de reviews vrijwel altijd laaiend enthousiast waren
Meer filmmuziek door Emerson. Dit is van een geheel andere orde. Nighthawks is de spionage/politie/terreurfilm met Sylvester Stallone en Rutger Hauer. Dat vraagt heel andere muziek en dat krijg je. Onvoorstelbaar hoe goed het Emersongeluid past bij de typisch Amerikaanse kost uit de film. Wederom zijn de melodieën en is de mix van orkestratie en toetsengeluid zeer beeldend. The Chopper! Dat Emerson niet veel meer filmmuziek heeft gedaan, is me een raadsel. Er is wel wat, maar het is een wat klein onderdeel in de Emersoncanon. Ik heb een originele 'half-speed mastered' Europese versie uit 1981. Op het label van kant 1 staat als artiestennam P. McWilliams en op beide labels heet de film Nighthawk. Raar. Ook raar is I'm A Man, oorspronkelijk van Spencer Davis Group met Stevie Winwood. Het is zo ongeveer het enige lied in het gehele Emersonoeuvre waarin Keith zingt. Het is dan ook verschrikkelijk. Niet het lied (Winwood = God), maar de zang, haha. Ook in het geval van Nighthawks zaten er jaren tussen mijn aankoop van de plaat (30 augustus 1983) en dat ik de film daadwerkelijk zag (videoband ergens in 1989 of 1990). Goede film ook, overigens. Spannond.
![[1981] Nighthawks Soundtrack - Keith Emerson - 01 Main Title Theme](https://i.ytimg.com/vi/D4bwwEpMMT8/0.jpg)
#98 | Foo Fighters – The Colour And The Shape
#99 | Foo Fighters - There Is Nothing Left To Loose
#100 | Foo Fighters - One By One
Van alle concerten waar ik geweest ben, heb ik zeker 90% met één en dezelfde vriend gezien. Het concert van de Foo Fighters (2000 in de Melkweg) was het eerste concert wat ik samen met hem zag. Ik bewonder David Grohl wel, om z’n onafhankelijkheid en levensinstelling (why so serious?). Na There’s Nothing Left To Loose zijn ze mij toch nog kwijtgeraakt en vind ik de muziek van Foo Fighters niet meer zo interessant.
In 1981 bracht Keith Emerson zijn eerste échte soloalbum uit. Emerson Lake & Palmer was in 1978 een stille dood gestorven en Emerson had wat filmmuziek gemaakt. Honky is nogal een allegaartje van stijlen. Prog, rock, jazz, honkytonk, gospel: het staat er allemaal op. Opener Hello Sailor en het daarop volgende Salt Cay doen nog het meeste aan ELP denken. Voor Salt Cay verscheen overigens ook een 'officiële' video, waarin we Emerson bezig zien op de Bahama's, waar hij zijn plaat opnam. Ik kocht mijn elpee op 8 augustus 1983, een originele Duitse versie uit 1981. Tja, ik had een boel meer ELP-vuur verwacht, dus ergens viel hij me wat tegen. Ondanks dat de veelheid van stijlen onsamenhangend is, blijft het spel van Emerson uit duizenden herkenbaar en is het materiaal hoogst amusant. Fijne plaat.
(^^^ Dit heet op YouTube Yancey Special, maar is in werkelijkheid Big Horn Breakdown, een ander nummer van Honky.)
Wiequote:
ZO! DAAR ZIJN WE DAN! Dit is het betere werk. Dat dacht het vijftienjarig sukkeltje ook toen hij in de zomer van 1980 dit drietal ontdekte. Eerst een singletje, toen een elpee en binnen driekwart jaar had hij het gehele oeuvre. Dit is de legendarische debuutplaat uit 1970. Alle power van het trio is hier al te vinden. Van de ruige rocker en opener The Barbarian (nota bene een bewerking van een klassiek stuk van Bela Bartok) tot aan het elegante pianoliedje Take A Pebble, van het kerkorgel/pianotrio The Three Fates tot aan het progjazzy Tank en van het folkliedje Lucky Man (de grote hit, ook al is die helemaal niet representatief voor de plaat) tot aan het rauwe Knife-Edge (ook weer gebaseerd op een klassiek stuk, dit keer Sinfonietta van Leos Janacek). Bij het herbeluisteren valt me weer eens op hoe belachelijk goed deze plaat is, zo verscheurd en versnipperd als hij mag lijken. Emerson mag scheuren, gieren en romantisch pingelen op respectievelijk zijn Hammond, Moog en piano, Lake zingt de sterren van de hemel en Palmer mag zijn duivelse drumkunsten overal laten horen. Ik kocht mijn versie op 10 december 1981 en heb een Duitse herpersing uit 1977 op het Manticore label (dat ELP in 1973 opzetten), ontdek ik nu. Veel kan het me niet verrotten. Want wat blijft dit een geweldig album. Gelukkig komt er hierna nog een heleboel ELP!
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 05-10-2018 17:19:06 ]
Ff checken of je wel aan het opletten was.quote:
YEAH! TARKUS! Het titelnummer is zo ongeveer wel het ultieme ELP-stuk voor mij. Wat een beest. Ik kocht mijn elpee op 20 oktober 1981, maar kende het grote titelstuk al van de livedriedubbelaar Welcome Back [...]. Die liveversie is eigenlijk nogal rommelig; hoe ruimtelijk klinkt deze dan. Dat titelnummer beslaat de gehele eerste plaatkant; op kant twee kortere stukken. Van jazzy songs tot grappige rock 'n roll, van klassiek kerkorgel tot rauwe rock. Het maakt de plaat eigenlijk nogal onsamenhangend. Ik sta verbaasd hoe goed mijn vinylversie nog klinkt. Ik heb het album twee keer op vinyl, ja. Enkele jaren geleden kreeg ik van een oud-collega zijn originele uitgave uit 1971. Die is zwaar gehavend, zie ik nu. Mijn plaat is een herpersing uit 1974 op het Manticorelabel. Ik heb de plaat ook nog een paar keer op cd. Jaar of wat geleden verscheen de Steven Wilson remix en die klinkt zo mogelijk nog beter. Headbangen in 5/4!
![Tarkus - Emerson, Lake & Palmer [1971] (HD)](https://i.ytimg.com/vi/WKNOlDtZluU/0.jpg)
Dit is misschien wel de beste live ELP die ik ken: rauw, emotioneel en opwindend. Kippenvel all over the place. Zoiets. Ik kocht deze op 30 januari 1981, de verjaardag van mijn moeder, notabene. Terwijl er beneden in de woonkamer allerlei gedoe aan de gang was, ging ik op mijn zolderkamer uit mijn dak(kapel). Allerlei is te vinden op deze plaat: kerkorgel, gierende synth, akoestische gitaar, mooie zang en ruw geblčr, een ontsporende Hammond en debiel goed gedrum. Dit alles gebaseerd op het klassieke werk van Modeste Mussorgsky, maar het trio gaat wel heel vrij om met het materiaal. Voor mij zijn The Old Castle en Blues Variations het hoogtepunt, maar er is ontzettend veel (lees: alleen maar) moois op het album te vinden. Toegift Nutrocker is een cover van het gelijknamige stuk van B. Bumble and the Stingers, dat op zijn beurt weer een bewerking van het hoofdthema van de Notenkraker van Tsjaikovski is. Grappig. Het verhaal gaat overigens dat de band deze plaat samen met Tarkus als dubbelelpee wilde uitbrengen, maar daar wilde de platenmaatschappij dan weer niet aan. Een paar maanden na Tarkus kreeg het kopend publiek Pictures alsnog de gelegenheid het te horen als een goedkope aparte uitgave. Heel gave plaat.
quote:
DD259: Patti Smith - Horses
[ afbeelding ]
Op deze plaat uit 1972 klinkt het trio veel uitgebalanceerder, vanwege allerlei lagen en overdubs. Toen ze het spul live wilden spelen, ontdekten ze dat dát dus niet lukte. Vandaar dat weinig van het album in de setlijst van toen was terug te vinden. Ik kocht mijn originele Canadese persing uit 1972 op het Cotillon label op 29 augustus 1981. Er staat allerlei spul op en hoewel er ook weer allerlei stijlen zijn terug te vinden, is het een van de meest consistente ELP-platen. The Endless Enigma als 'epic', From The Beginning het akoestische gitaarliedje van Lake, westerngrap The Sheriff, Aaron Copland's Hoedown op rauw Hammond en het schitterend met synthezisers laagje-voor-laagje-opbouwende Abaddon's Bolero: mooi! Voor mij is het titelnummer het hoogtepunt: een prachtig intro op akoestische piano, een mooie zangmelodie en dan barst het los: een gestoorde riff in 5/4 en die compleet waanzinnige synthesizer solo daaroverheen. Prachtig.
Ook ik moet er af en toe aan geloven, maar ook hier staan platen van vrouwlief in de kast.
Bij deze Beyonce met Lemonade. Niet echt mijn ding, maar deze plaat als geheel viel me toch niet tegen, goed geproduceerd iig en de dame kan best aardig zingen. Bovendien is de plaat ook nog eens heel mooi geel. Al was die van Alvvays dat ook.
Verzamelaar.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-5060261-1383421146-1357.jpeg.jpg)
Debuutalbum, de band is opgericht door Leif Edling die bij sommige beter bekend is als founding member van Candlemass.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-6302031-1415979995-1466.jpeg.jpg)
Een EP die vooral om de drie live nummers draait.
Hehe ik zou willen dat de platenkast van mijn vriendin bij mij thuis stondquote:
Plaat 25:
[ afbeelding ]
Ook ik moet er af en toe aan geloven, maar ook hier staan platen van vrouwlief in de kast.
Bij deze Beyonce met Lemonade. Niet echt mijn ding, maar deze plaat als geheel viel me toch niet tegen, goed geproduceerd iig en de dame kan best aardig zingen. Bovendien is de plaat ook nog eens heel mooi geel. Al was die van Alvvays dat ook.
zitten er heel wat tussen die echt ontbreken in mijn collectie 
En nog een opvallende uit mijn vaders (recente) platenkast.
Ik ken zelf van The xx alleen Crystalised, maar die staat niet op dit album.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(40)/discogs-images/R-8016468-1453554176-7325.jpeg.jpg)
En de laatste alweer aangezien een andere van Williams nog in het plastic zit.
Dit is de beroemdste ELP-elpee. Ik heb die met de fameuze klaphoes, zij het een Duitse herpersing van 1974, een jaar later dan de officiële uitgave. De afbeeldingen op de hoes zijn ontworpen door H.R.Giger, de man die later wereldberoemd zou worden om Alien-creaties. En dan het gebodene op deze plaat. Omdat het spul van voorganger Trilogy nauwelijks live bleek uit te voeren, heeft het trio het materiaal van dit album speciaal voor het podium ontworpen. Het resultaat: beestachtig. Van opener Jerusalem (yep, de hymne van Parry en Blake) tot het fenomenale Toccata (bewerking van het onspeelbare laatste deel van het pianoconcert van Alberto Ginastera) en van het lieflijke Still... You Turn Me On tot het almachtige bijna dertig minuten durende epos Karn Evil 9 is dit een lange reeks technocratische hoogstandjes. Zelf vind ik deel 2 en 3 van KE9 beter en warmer klinken op de liveplaat (die hierna volgde), maar voor de rest is het subliem. Palmer mocht zijn Moog-drum laten horen en Toccata giert dan ook alle bochten uit. Ik kocht mijn versie met de bijzondere klaphoes op 30 juni 1981. Prachtplaat!
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 08-10-2018 20:46:18 ]
songs for the deaf van de queens of the stone age iconische en heerlijke plaat, ik kocht deze een tijdje na lullabies to paralyze, hij kwam in 2003 uit bij het ipecac label van Mike Patton, de eerste vinyl die ze uitbrachten en die had nogal wat vertraging/moeilijke levering etc etc. Ik heb het uiteindelijk in 2006 bemachtigd toen in ik in New York stage liep en dus een credit card had ( moet voor je visa) en toen deze plaat kon kopen op ebay zonder rare verzendkosten Op het nippertje voor mijn terugvlucht kreeg ik hem binnen. Later bleek dat mede door de problemen bij de productie en de kleine oplage van deze plaat dat hij ontzettend veel gebootlegged werd... daardoor werd de prijs van de originelen belachelijk op discogs.... ik heb er geloof ik $18 voor betaald, en ze gaan nu voor minimaal het tienvoudige weg. Het blijft natuurlijk ook een geweldige plaat (deze hoes vind ik ook erg tof trouwens mooier dan de cd en de alternatieve LP hoes)
ohja natuurlijk met dago's vriendje dave grohl op drums en medewerking van mark lanegan
Zulk tof artworkquote:
bazbo 0148: Emerson Lake & Palmer - Brain Salad Surgery
[ afbeelding ]
Dit is de beroemdste ELP-elpee. Ik heb die met de fameuze klaphoes, zij het een Duitse herpersing van 1974, een jaar later dan de officiële uitgave. De afbeeldingen op de hoes zijn ontworpen door H.R.Giger, de man die later wereldberoemd zou worden om Alien-creaties. En dan het gebodene op deze plaat. Omdat het spul van voorganger Trilogy nauwelijks live bleek uit te voeren, heeft het trio het materiaal van dit album speciaal voor het podium ontworpen. Het resultaat: beestachtig. Van opener Jerusalem (yep, de hymne van Parry en Blake) tot het fenomenale Toccata (bewerking van het onspeelbare laatste deel van het pianoconcert van Alberto Ginastera) en van het lieflijke Still... You Turn Me On tot het almachtige bijna dertig minuten durende epos Karn Evil 9 is dit een lange reeks technocratische hoogstandjes. Zelf vind ik deel 2 en 3 van KE9 beter en warmer klinken op de liveplaat (die hierna volgde), maar voor de rest is het subliem. Palmer mocht zijn Moog-drum laten horen en Toccata giert dan ook alle bochten uit. Ik kocht mijn versie met de bijzondere klaphoes op 30 juni 1981. Prachtplaat!
[ afbeelding ]
Glad058: Avatarium – The Girl With The Raven Mask
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-7634536-1475607767-9532.jpeg.jpg)
Ik sluit de letter A af met het tweede album van Avatarium. Iets minder doom en meer 70's hard rock/heavy psych.
De vierde van Qotsa de derde die ik heb. Dit was samen met opeth één van mijn eerste rock platen (op vinyl dus genoeg cds hiervoor
), als ik heel eerlijk ben weet ik nou niet meer of ik deze of die opeth eerder had. Deze is op Oranje en Paars gemarbled vinyl Ook een heerlijke plaat met billy gibbons van ZZ top. Heerlijk groovend en laidback. Hierna ben ik wel blijven Qotsa vinyl kopen maar vond ik de band eigenlijk steeds minder worden.De volgende plaat era vulgaris volgt wat later want die heb ik op 3x10''
https://www.discogs.com/sell/release/1018446?ev=rb
En het is duidelijk te zien waar mensen ze minder interesant begonnen te vinden:
https://www.discogs.com/sell/release/1152332?ev=rb
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-3747968-1415265512-7134.jpeg.jpg)
Ik begin de B met een Bang
Proto metal/hard rock uit 1971.
nice:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-753022-1454028106-3835.jpeg.jpg)
"The heaviest music to come out of the 70's. For me it conjures up an image of a heroin junkie, strung out and laying in a pool of waste in some dank, grimy alleyway (or something along those lines). Sometimes the sound isn't the greatest, but that's not what doom is all about anyway. This is one of the absolute finest gems of occult doom rock out there and if you have not checked it out, I recommend doing so immediately. Makes Sabbath sound like Joni Mitchell (not that that's necessarily a bad thing though)."
Voor mij het absolute begin van 'heavy music' samen met Pentagram en Black Sabbath, het is nog steeds mindblowing om te bedenken dat dit uit de jaren 70 komt. De kwaliteit van de opnames zijn beroerder dan de gemiddelde bootleg maar dit is een stukje geschiedenis wat iedereen die wat met deze muziek heeft moet kennen.
quote:
En dan gaan we dus door naar like clockwork... ik vraag me ineens heel erg hard af of ik hem ooit gedraaid heb
ik merk in ieder geval net dat het dus 2 45 rpm platen zijn Ik heb deze plaat een paar keer op spotify gedraaid en had er niet veel meer maar uit compleetisme toch maar en grappige versie besteld... Een black on black edition van record store day. (ik had er zelfs per ongeluk 2 besteld, die heb ik later aan een fokker verkocht, ook nog een gratis singletje van mijzelf bij gedaan maar geen reactie op gehad). Villains heb ik later laten wezen voor wat hij was.
Die moet ik dan maar eens gaan luisteren....quote:
Voor mij het absolute begin van 'heavy music' samen met Pentagram en Black Sabbath, het is nog steeds mindblowing om te bedenken dat dit uit de jaren 70 komt. De kwaliteit van de opnames zijn beroerder dan de gemiddelde bootleg maar dit is een stukje geschiedenis wat iedereen die wat met deze muziek heeft moet kennen.
Het is dat ik de blauwe versie al had, anders had ik die zwarte wel gekochtquote:
Plaat 180
[ afbeelding ]
En dan gaan we dus door naar like clockwork... ik vraag me ineens heel erg hard af of ik hem ooit gedraaid heb
Dan had je er een gratis lend me your underbelly/bosbeetle singletje bij gehad, ik hoop niet dat de persoon aan wie ik hem verkocht heb dat niet gezien heeft en gewoon het singletje met de doos weggegooid heeftquote:
[..]
Het is dat ik de blauwe versie al had, anders had ik die zwarte wel gekocht
Dan had ik hem gewoon in de winkel gekochtquote:
[..]
Dan had je er een gratis lend me your underbelly/bosbeetle singletje bij gehad, ik hoop niet dat de persoon aan wie ik hem verkocht heb dat niet gezien heeft en gewoon het singletje met de doos weggegooid heeft
Heb hem wel eens in mijn handen gehad. Net als de zwarte Nirvana - In Utero, was ook rond die tijd. Ook niet gekocht 
Zo even weer iets meer tempo erin, met RKTKN #1 van raketkanon. Erg leuke energieke belgische band. Ze maken een soort noisey stonerrock met verstuurde vocalen. Live is het lekker energiek met een zanger die de boel lekker probeert op te zwepen. De laatste keer dat we ze live zagen zijn we samen met de band en een of andere groep antikraak woners op een soort afterparty terecht gekomen, erg gezellig
Ze hebben ook één van de meeste hilarische clips van de laatste tijd maar die hoor #2 hierna
De opname kwaliteit moet ik me altijd wel even overheen zetten, maar qua songs is het wel een erg tof albumquote:
Glad060: Bedemon – Child Of Darkness - From The Original Master Tapes
[ afbeelding ]
"The heaviest music to come out of the 70's. For me it conjures up an image of a heroin junkie, strung out and laying in a pool of waste in some dank, grimy alleyway (or something along those lines). Sometimes the sound isn't the greatest, but that's not what doom is all about anyway. This is one of the absolute finest gems of occult doom rock out there and if you have not checked it out, I recommend doing so immediately. Makes Sabbath sound like Joni Mitchell (not that that's necessarily a bad thing though)."
Voor mij het absolute begin van 'heavy music' samen met Pentagram en Black Sabbath, het is nog steeds mindblowing om te bedenken dat dit uit de jaren 70 komt. De kwaliteit van de opnames zijn beroerder dan de gemiddelde bootleg maar dit is een stukje geschiedenis wat iedereen die wat met deze muziek heeft moet kennen.
Er spelen toch ook allemaal muzikanten op die ook in Pentagram zaten/zitten?
De tweede raketkanon plaat genaamd rktkn#2 opgenomen bij de al eerder genoemde steve albini. En ligt verder in het verlengde van de eerste plaat. Bij deze plaat zit dus ook het hilarische clipje :
The Decemberists - What a Terrible World, What a Beautiful World.
Wat nieuwere plaat van deze band, zeker niet hun beste, maar bevat nog steeds een aantal fijne nummers.
quote:
Glad061: Bedemon – Symphony Of Shadows
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-3845276-1346662521-6476.jpeg.jpg)
Opgenomen in 2002 vlak voor de dood van Randy Palmer en dus definitief het laatste album van Bedemon. Sommige bandleden hadden al decennia geen instrument meer aangeraakt sinds hun eerste sessies in de jaren 70, het is letterlijk allemaal spontaan en met weinig oefenen opgenomen in een paar dagen. Uiteindelijk via vele omwegen uitgebracht op het Svart label in 2012. De zang is een beetje hate it or love it, maar ik vind het prima.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-3443077-1330580134.jpeg.jpg)
Deze staat niet voor niets naast Acid King in de kast. Want het is min of meer een verlengde van de sound van hun. Een muur van crunchy/fuzzy gitaren, die heerlijke electric wizard-achtige riffs spelen met een vrouw met een krachtige stem op vocalen
Die combi kan eigenlijk niet mis gaan 
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-5189737-1504374088-2059.jpeg.jpg)
Vergeleken met het vorige album is er vrij weinig veranderd, het klinkt allemaal net iets grootser heb ik het idee. Maar goed, van mij hoefde er ook niets verbeterd worden aan hun sound. Dus wederom een stoner feestje
Nou, daar is-ie. De kolossale driedubbelliveelpee uit 1974. Ik kreeg 'm op mijn zestiende verjaardag, 17 mei 1981 en was er een tijd lang helemaal gek mee. Er staat dan ook verschrikkelijk goed spul op. Van de sneltreinvaartversie van Hoedown tot de tot in de precisie uitgevoerde Karn Evil 9: het vakmanschap en de virtuositeit spettert ervan af, al zal een tien minuten durende drumsolo niet ieders kopje thee zijn. Hoogtepunten voor mij zijn het compleet uit de bocht gierende Toccata (mama die mijn zolderkamer binnenkwam en krijste: 'Bas! Dat is toch geen muziek!'), de lange pianoimprovisatie in Take A Pebble en vooral Aquatarkus. Daar waar de rest van de versie van Tarkus wat rommelig is, daar is Aquatarkus fenomenaal. De lange synthesizersolo bezorgt me nog steeds kippenvel. Mijn versie is een Duitse uit 1974. Nu weer terughorend is de geluidskwaliteit van de gehele plaat niet optimaal (behalve de zesde plaatkant), maar wat kan het verrotten. Headbangen in 5/4 met die hap!
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 10-10-2018 19:58:26 ]
quote:Op dinsdag 9 oktober 2018 21:31 schreef Gehenna het volgende:
G129 Windhand - Windhand
[ afbeelding ]
Deze staat niet voor niets naast Acid King in de kast. Want het is min of meer een verlengde van de sound van hun. Een muur van crunchy/fuzzy gitaren, die heerlijke electric wizard-achtige riffs spelen met een vrouw met een krachtige stem op vocalen
Moet zeggen dat ik vooral het tweede album ken, maar inderdaad, die combo werkt toch altijd wel goed jaquote:
G129 Windhand - Windhand
[ afbeelding ]
Deze staat niet voor niets naast Acid King in de kast. Want het is min of meer een verlengde van de sound van hun. Een muur van crunchy/fuzzy gitaren, die heerlijke electric wizard-achtige riffs spelen met een vrouw met een krachtige stem op vocalen
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-3411044-1329346890.jpeg.jpg)
Door met The Gathering, die haden zichzelf al behoorlijk op de kaart gezet met de death doom cult klassieker 'Always...' en met 'Mandylion' en 'Nighttime Birds' hadden ze de blauwdruk gelegd voor elke gothic metal band met een powervrouw op vocalen. Maar in tegenstelling tot dingen als Nightwish, WIthin Temptation, After Forever etc. die ik echt verschrikkelijk vind, greep The Gathering mij altijd wel
En ze waren dan ook al gauw één van mijn favoriete bands uit NL, ook omdat ze elke keer weer hun sound opnieuw uitvonden, dat had ik ook nog nooit een band eerder horen doen.Op deze plaat van, hun 5e. Ging het roer dus ook weer compleet om. Weg zijn de metal-invloeden en een volwassen progressief en af toe elektronisch (bijna trip hop) geluid is er voor terug gekomen. Het was denk ik het meest experimentele album wat ik ooit gehoord had toen ik 'm ooit eens op cd kreeg, toen ik een jaar of 15 was. En het heeft heel wat deuren in de muziek voor me open gezet. Een paar jaar terug kwam ik (eindelijk) een mooie versie tegen op doorzichtig geel vinyl, die ik niet kon laten liggen
Koel.quote:
G131 The Gathering - How to Measure a Planet?
[ afbeelding ]
Door met The Gathering, die haden zichzelf al behoorlijk op de kaart gezet met de death doom cult klassieker 'Always...' en met 'Mandylion' en 'Nighttime Birds' hadden ze de blauwdruk gelegd voor elke gothic metal band met een powervrouw op vocalen. Maar in tegenstelling tot dingen als Nightwish, WIthin Temptation, After Forever etc. die ik echt verschrikkelijk vind, greep The Gathering mij altijd wel
Op deze plaat van, hun 5e. Ging het roer dus ook weer compleet om. Weg zijn de metal-invloeden en een volwassen progressief en af toe elektronisch (bijna trip hop) geluid is er voor terug gekomen. Het was denk ik het meest experimentele album wat ik ooit gehoord had toen ik 'm ooit eens op cd kreeg, toen ik een jaar of 15 was. En het heeft heel wat deuren in de muziek voor me open gezet. Een paar jaar terug kwam ik (eindelijk) een mooie versie tegen op doorzichtig geel vinyl, die ik niet kon laten liggen
[...]
Mandylion vond ik mooi en deze heb ik geloof ik ook wel eens gehoord, al staat er me niet veel van bij. Ik zag ze afgelopen juni tijdens het Midsommer Prog Festival in Valkenburg. Compleet andere band (slechts één origineel bandlid, de gitarist) en tamelijk saai. Maar goed dat het etenstijd was.
Huh? Waren hun dat echt wel, ze treden namelijk sinds 25-jarig jubileum concert niet meer op dacht ik.quote:
[..]
Koel.
Mandylion vond ik mooi en deze heb ik geloof ik ook wel eens gehoord, al staat er me niet veel van bij. Ik zag ze afgelopen juni tijdens het Midsommer Prog Festival in Valkenburg. Compleet andere band (slechts één origineel bandlid, de gitarist) en tamelijk saai. Maar goed dat het etenstijd was.
Qua Line-up was er alleen veel zangers gewisseld eigenlijk:
"The Gathering is terug! Nadat de band in november 2014 haar 25-jarig bestaan vierde met twee uitverkochte concerten in Doornroosje, werden alle activiteiten even in de koelkast gezet. Tijd voor andere projecten, nieuwe ideeën en uitdagingen. Na 3,5 jaar is de ‘winterslaap’ voorbij en hebben ze weer veel zin om te gaan spelen. En waar is het beter starten dan op de plek waar ze eind 2014 landden? Doornroosje natuurlijk!quote:
[..]
Huh? Waren hun dat echt wel, ze treden namelijk sinds 25-jarig jubileum concert niet meer op dacht ik.
Qua Line-up was er alleen veel zangers gewisseld eigenlijk:
[ afbeelding ]
De line-up bestaat uit oudgediende Hugo Prinsen Geerligs op bas, zangeres Silje Wergeland, toetsenist Frank Boeijen en de gebroeders René (gitaar) en Hans (drums) Rutten."
Een originelere line-up dan de jaren ervoor dus eigenlijk.
Wel weer hoor... las inderdaad laatst over wat optredens, die undefined hiatus was van korte duur.quote:
[..]
Huh? Waren hun dat echt wel, ze treden namelijk sinds 25-jarig jubileum concert niet meer op dacht ik.
Qua Line-up was er alleen veel zangers gewisseld eigenlijk:
[ afbeelding ]
Ah precies, mooi dat ze weer optredenquote:
[..]
"The Gathering is terug! Nadat de band in november 2014 haar 25-jarig bestaan vierde met twee uitverkochte concerten in Doornroosje, werden alle activiteiten even in de koelkast gezet. Tijd voor andere projecten, nieuwe ideeën en uitdagingen. Na 3,5 jaar is de ‘winterslaap’ voorbij en hebben ze weer veel zin om te gaan spelen. En waar is het beter starten dan op de plek waar ze eind 2014 landden? Doornroosje natuurlijk!
De line-up bestaat uit oudgediende Hugo Prinsen Geerligs op bas, zangeres Silje Wergeland, toetsenist Frank Boeijen en de gebroeders René (gitaar) en Hans (drums) Rutten."
Een originelere line-up dan de jaren ervoor dus eigenlijk.
Had dat even weer gemist.Maar dat is gewoon de oude line-up dus
Met Silje
Hmja. Aardige pop-liedjes.
De Travoltas met Baja Calafornia.
Lekkere surfpunk uit het Hollandsche....
Jaap Fischer treed sinds 1976 niet meer op als Jaap Fischer maar als Joop Visser. Er is zelfs een fan-topic op Fok: MUZ / Jaap Fischer fans?
Goeie plaat! "Entertainment! is one of those records where germs of influence can be traced through many genres and countless bands, both favorably and unfavorably." Heb ze een keer live gezien (kleine zaal Melkweg) dat was en ruig concert ondanks de leeftijd van de mannen en de muziek.
De laatste nieuwe platen is meer Gang of One en die zijn niet al te best, maar dit is een klassieker. Ik heb ze gezien toen ze net weer bij elkaar waren in de orginele lineup en dat was een prima concert.
Van mijn vrouw. Ik ben nooit echt fan geweest. Vind het allemaal wat te gelikt klinken. Wat wil je ook met zoveel producers.
In tegenstelling tot Gang of Four, die ik maar wat graag zelf opzet,
.Garbagequote:
#104 | Garbage - Version 2.0
Van mijn vrouw. Ik ben nooit echt fan geweest. Vind het allemaal wat te gelikt klinken. Wat wil je ook met zoveel producers.
Dit was mijn 4e CD die ik zelf had, gekregen voor m'n 13e verjaardag :format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-5619978-1472990707-6416.jpeg.jpg)
American 70's styled heavy rock band from North East, Maryland. The band incorporates doom metal, mixed with hard and psychedelic rock genres.
the residents met eskimo, heb je echte tekst nodig om een episch verhaal te vertellen nee hoor je kunt gewoon af met mompel geluiden en rare chants... Dit verhaal over eskimo's blijft enorm episch en mysterieus net als the residents zelf.![The Residents â Eskimo [FULL ALBUM | HQ SOUND]](https://i.ytimg.com/vi/DXcbaNveCZU/0.jpg)
Die eerste 2 platen hebben eigenlijk alleen maar lekkere nummertjesquote:
Garbage is typisch zo'n band die ik zelf nooit op zou zetten maar prima kan hebben als ze n keer langskomen.
In tegenstelling tot Gang of Four, die ik maar wat graag zelf opzet,
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-4110941-1474877168-7404.jpeg.jpg)
![BEEN OBSCENE - DEMONS [live @ feierwerk]](https://i.ytimg.com/vi/wwEyXqO48Zo/0.jpg)
Deze is vers van de pers heb hem nog niet geluisterd omdat ik dit project doe. Ik vond de liedjes bij rick and morty altijd al tof dus leuk om ze op vinyl te hebben. Ook staat er een nieuw liedje van clippng op wat tof is. En een droevig liedje van mazzy star. Gewoon een tof album denk ik. Dus kom maar op met die foldy flaps, it's time to get schwifty!
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-3158280-1318427103.jpeg.jpg)
Door met de tweede en gelijk laatste van deze Oostenrijkse band. +1 voor de cover.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-11067805-1509258763-8539.jpeg.jpg)
Oh Zweden, onuitputtelijke bron van goede muziek.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-2786766-1334563008.jpeg.jpg)
EP'tje van The Gathering. De A-kant beslaat het lange titelnummer, wat één van mijn favorieten van de groep is. De B-kant heeft nog een nieuw nummer 'Debris' en een mooie akoestische versie van Broken Glass (die een jaar later op het volgende studio album uitkwam).
Deze heb ik ooit gekocht na het concert van hun in Enschede, we waren toen aan de praat geraakt met hun bassiste en blijkbaar even de tijd vergeten, want de merch-tafel was daarna inmiddels alweer opgeruimd. Zij heeft toen nog even speciaal heen en weer gerend naar de tourbus zodat ik deze alsnog kon kopen
Verder leuk feitje: het spoken word intro werd gedaan door Sarah Jezebel Deva, de die veel te horen was als achtergrondzangeres op de oude Cradle of Filth en Therion platen
Rode waas met het is maar een constatering, denk een beetje raggende manne achtige zang gecombineerd met een soort industrial noise... boem boem kraak knars ZIT JE LEKKER IN JE VEL knars knars
Een plaat die op zijn tijd best fijn maar ook wel heel er in je gezicht is, 't is maar een constatering Helaas zijn ze recent er mee gestopt
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-5203193-1387354142-3122.jpeg.jpg)
Weer lomp gitaarwerk met een zangeres. Maar dit keer niet zo occult/fuzzy en spacey, maar meer bedachtzaam, maar toch episch. En met een flinke dosis violen en cello's.
Teven weer zo'n plaatje die ik voor een normale prijs bij het concert heb gekocht, maar die nu blijkbaar weer voor belachelijke prijzen verkocht wordt
#106 | Grandaddy – The Software Slump
Ik hou erg van de warme melodieën van Grandaddy. En ondanks dat de melodieën en arrangementen af en toe enigszins corny zijn, vind ik geen enkel nummer slecht. Twee heerlijke platen. Echte ‘indie’ imho.
Zeker welquote:
Was de driedubbelliveplaat Welcome Back potsierlijk; deze is ook maf. Een dubbelelpee met voor ieder bandlid een plaatkant solo en een plaatkant voor het trio samen. De band had een lange pauze genomen en ieder voor zich had aan solostukken gewerkt. Toen ze in 1977 bijeen kwamen, bleek dat ze allemaal iets met een orkest aan het doen waren en zo is deze plaat tot stand gekomen. Het lijkt onsamenhangend, maar toch is het materiaal op deze plaat alleraardigst. Het pianoconcert van Emerson vind ik werkelijk prachtig; hij zet zichzelf hiermee groots op de componistenkaart. De songs van Lake zijn pakkend. De plaatkant van Palmer is een allegaartje aan stijlen. De twee gezamenlijke stukken zijn beide klassiekers: Fanfare For The Common Man is zelfs live in de studio gespeeld en Emerson's lange solo gaat fijn over de kop, Pirates bevat fraaie melodieën en geweldige orkestratie. Bijzondere plaat, wel. Ik kreeg 'm van Sinterklaas in 1981 en ik heb een Duitse versie uit 1977.
quote:
In twee maanden tijd honderdvijftig vinylplaten gedraaid. Lekker bezig!
#108 | Guided by Voices - The Best of Guided by Voices: Human Amusements at Hourly Rates
Het enige concert ooit waar ik weggelopen ben, was van Guided by Voices. Weliswaar na een uur of drie, toen was het wel welletjes geweest. Robert Pollard (zanger) kon nauwelijks nog op z’n benen staan van de drank maar was nog lang niet van plan te stoppen. Guided by Voices hebben echt een enorme hoeveelheid nummers gemaakt. Op Alien Lanes alleen staan er al 28. Pareltjes maar ook een hoop rommel. En een nummer waar ik gewoon niet naar kan luisteren (zit zo’n akelig geluid in). Very lofi (vooral het vroege werk). Ik ben niet zo van de verzamelaars, maar gezien de hoeveelheid platen en nummers is het bij Guided by Voices wel zo gemakkelijk.
[ Bericht 0% gewijzigd door Z op 12-10-2018 13:23:32 ]
Haha, ik begin GBV steeds toffer te vinden, maar na 3 uur is het ook wel een keer klaarquote:
Het enige concert ooit waar ik weggelopen ben, was van Guided by Voices. Weliswaar na een uur of drie, toen was het wel welletjes geweest. Robert Pollard (zanger) kon nauwelijks nog op z’n benen staan van de drank maar was nog lang niet van plan te stoppen.
Hoe lang was dit geleden trouwens?Zwak hoor, Robert Pollard heeft amper 100 albums uitgebrachtquote:Guided by Voices hebben echt een enorme hoeveelheid nummers gemaakt. Op Alien Lanes alleen staan er al 28. Pareltjes maar ook een hoop rommel. En een nummer waar ik gewoon niet naar kan luisteren (zit zo’n akelig geluid in). Very lofi (vooral het vroege werk). Ik ben niet zo van de verzamelaars, maar gezien de hoeveelheid platen en nummers is het bij Guided by Voices wel zo gemakkelijk.
Ik zou zelf Propeller graag een keer hebben, maar die is alleen vreemde, kleine en daardoor prijzige oplages te verkrijgen
2002 Paradisoquote:
[..]
Haha, ik begin GBV steeds toffer te vinden, maar na 3 uur is het ook wel een keer klaar
[..]
https://www.setlist.fm/se(...)rlands-13e7fdb5.html
Wel een paar goede nummers gemist zie ik nu.
Is Works volume 1 wat onsamenhangend als geheel, Works volume 2 is helemaal een soepzootje van singles, b-kantjes en overgebleven spul. Honky Tonk Train Blues vind ik lekker, When The Apple Blossoms Bloom In The Windmills Of Your Mind I'll Be Your Valentine (instrumentaal!) ook en I Believe In Father Christmas is de klassier van Greg Lake solo. Keith mocht in 1976 bij Oscar Peterson in het tv-programma zijn Honky Tonk Train Blues komen spelen en de video ervan is leuk: op de achtergrond zie je Carl Palmer 'onherkenbaar' drummen. Emerson was zó zenuwachtig om met zijn jazzheld samen te spelen, dat hij Carl vroeg of die hem terzijde wilde staan. Ik kocht mijn plaat op 21 oktober 1981. Er zit zo'n knipje in de rechterbovenhoek. Was dat een teken dat het ramsj was? Geen idee. Volgens mij was hij niet zo duur in de aanschaf. Op discogs zie ik dat ik een originele Amerikaanse persing uit 1977 heb, dus dat met die ramsj valt wel mee. Qua samenstelling een rommeltje; inhoudelijk hoogst vermakelijk, deze plaat.
"England's Hood create dense, echoing arrangements that are reminiscent of the drifting sound-paintings of Bark Psychosis, Disco Inferno, or late-period Slowdive.". Typische PF-zin.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-5546487-1403014389-3507.jpeg.jpg)
Heerlijke Nederlandse rock ’n’ roll. De band is zeker live echt geweldig, mijn exemplaar heeft de handtekeningen van de bandleden erop staan. Gekocht waarschijnlijk ergens rond 2014 in rotown, Rotterdam. Voor degene die ze nog live willen zien, je moet er snel bij zijn. De band geeft zijn laatste show op 3 januari in paradiso en daarna is het afgelopen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Glad_Janus op 12-10-2018 15:43:46 ]
Ik vraag me altijd af wat de deal van de letter o met een streepje eronder is.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-7165299-1435173884-9371.jpeg.jpg)
3!LP live album
Begin 1978 waren Emerson Lake & Palmer doodmoe. De tour met het orkest had klauwen met geld gekost, ze hadden het orkest op een derde van de tour zelfs naar huis moeten sturen en maakten de rest van de tour als trio af om de schulden te kunnen afbetalen. Dolgraag wilden ze een tijdje stoppen om ieder iets anders te gaan doen. Maar de platenmaatschappij wapperde met het contract en dus moest er nog een elpee komen. Emerson nodigde zijn collega's uit op de Bahama's om daar te componeren en de plaat in te spelen. De opdracht van de platenmaatschappij was duidelijk: Hits! Het resultaat was Love Beach. Op de eerste plaatkant staan de hits die geen hit werden: korte, redelijk makkelijk in het gehoor klinkende liedjes, met uitzondering van het klassieke Canario. De tweede kant is grotendeels Emerson's werk: een suite van vier stukken. De pers kraakte de elpee unaniem, niet in het minst om de hoesfoto, waarop de band er meer uitzag als The Bee Gees dan als een progrockband. Ik moet zeggen: het is inderdaad de minste ELP-plaat die ik ken, maar toch staan er mooie dingen op. For You is goed gelukt, Canario is opzwepend en de hele suite Memoirs Of An Officer And A Gentleman is muzikaal gezien sterk. De teksten van Peter Sinfield zijn dan weer tegenvallend; dat hebben we die man toch beter zien/horen doen. Ook in deze plaathoes zit zo'n knip rechts bovenin. Ik herinner me dat het een goedkopie was toen ik 'm op 12 februari 1981 aanschafte. Als ik me niet vergis, was hij nog tweedehands ook. Mijn versie is wel een persing uit 1978. Een Duitsche.
10 juli 1980. Een klein, net vijftienjarig, angstig en onzeker jochie hoort 's morgens op de radio iets dat zijn leven zal veranderen. Het is heel wat anders, heel wat meer, heel wat spectaculairder dan The Bee Gees, Supertramp en Electric Light Orchestra, de muziek die hij tot dan toe koopt en verzamelt. Diezelfde dag gaat hij naar de platenwinkel en koopt hij de single. Precies twee maanden later, op 10 september 1980, heeft hij genoeg zakgeld bijeen gespaard om de elpee te kopen waar de single vanaf is getrokken. Op dat moment bestaat Emerson Lake & Palmer al twee jaar niet meer, maar dat weet het jochie niet. Hij is compleet overdonderd door wat hij hoort en hij wil méér! In ongeveer een jaar tijd koopt hij alle ELP-elpees die er tot dan toe verschenen zijn, en daarna volgt al het solowerk van Emerson en het oeuvre van The Nice, de band van Emerson vóór ELP. Op deze In Concert staan vier stukken van de tour met het orkest uit 1977 en drie van het trio alleen uit 1978. Van de zeven stukken zijn er ook nog eens drie solo (van de Works volume 1 plaat). Het maakt de plaat achteraf wat vlees noch vis. Als eind jaren negentig er een remaster van het album verschijnt, is die veel uitgebreider en heet hij Works Live. Het had dus in 1979, toen het album verscheen, al een (drie)dubbelelpee kunnen zijn. Het openingsnummer is de grote hit (in 1979 én nog een keer in juli 1980), Tiger In A Spotlight blijkt live gewoon een lekkere rocker te zijn, Knife-Edge is veel minder rauw mede door het orkest en het absolute hoogtepunt is het uittreksel van Pictures At An Exhibition, waarin de samenwerking met het orkest best symbiotisch genoemd mag. (Ik zeg maar wat.) Ik ontdekte begin jaren tachtig dat er ook een videoband was van het concert met het orkest, opgenomen in het Olympisch Stadion in Montreal. Maar ja, ik had geen videorecorder en papa en mama al helemaal niet. Het duurde tot oktober 2004 dat ik de verfilming zag. Voor huidige begrippen is de beeldvoering zeer matig, maar voor een ELPadept als ik is het smullen. Tot op de dag van vandaag koester ik de plaat. Ik heb een Nederlandse versie uit 1979. De binnenhoes heb ik ooit uit elkaar getrokken, zodat ik de fotovoorkant aan de muur kon plakken en de achterzijde met de informatie in de hoes kon bewaren. Ik heb beide helften voorzien van knipsels uit de Popfoto (of dergelijke) uit die tijd. Jaja, er was in 1980 zowaar een drie pagina's lang artikel gewijd aan mijn helden! En kijk eens wat ik diep in de hoes van de elpee vind!
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 13-10-2018 14:00:32 ]
Ik vind guided by voices ook heel wisselvallig, maar wat wil je als je elke scheet uitbrengt.quote:
[..]
Haha, ik begin GBV steeds toffer te vinden, maar na 3 uur is het ook wel een keer klaar
[..]
Zwak hoor, Robert Pollard heeft amper 100 albums uitgebracht
Ik zou zelf Propeller graag een keer hebben, maar die is alleen vreemde, kleine en daardoor prijzige oplages te verkrijgen
Een everywhere with helicopter blijft wel genieten
Ik sprong een gat in de lucht toen ik op 16 juni 1986 deze plaat ontdekte en kocht. Ik heb een Britse persing uit dat jaar. Wie had ooit verwacht dat Emerson en Lake weer iets samen gingen doen? Helaas was Palmer niet beschikbaar (die was bezig met Asia), dus schakelden de twee de vriend van Emerson in: Cozy Powell. En het resultaat is indrukwekkend. Nu ik alles zo terughoor klinken de ramdrums van Powell wel heel nadrukkelijk, alsof je in een stadion staat. Emerson heeft zijn supervorm weer gevonden en speelt de sterren van de hemel en de stem van Lake is als vanouds. Touch And Go was de single en voor mij is het absolute hoogtepunt Mars - The Bringer Of War, waarin Emerson alle registers mag opentrekken. Dit is moderne ELP(o) en het klinkt nog steeds fantastisch. Hoezee!
En dit was de single van het album. Ik kocht de eerste Britse versie op 7 oktober 1987, beetje laat, dus. Lekkere tetterdetetsynth opent het stuk en daarna volgt een pakkend nummer. Op de B-kant het albumlied Learning To Fly en een nieuw stuk: een instrumentale cover van The Locomotion. Geinig hebbeding. Het album is een paar jaar geleden opnieuw en geremastered uitgebracht, met enkele bonusnummers, waaronder The Locomotion.
VAK T W E E !!! :format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-8272615-1458399875-5172.jpeg.jpg)
De zomer van 1987. Ik ben begeleider van een groepje tieners tijdens een vakantieweek voor kinderen. We rijden naar Friesland om daar te kamperen. Iedere keer als we in de busjes stappen en ergens met de kinderen naartoe rijden, klinkt dit lied op de radio. Dé zomerhit. Als ik thuis ben, koop ik in de week die erop volgt, op 21 juli welteverstaan, de maxisingle. Om het vakantiegevoel nog even vast te houden. Dat lukt niet echt. Na twee of drie keer draaien komt deze bijna nooit meer de kast uit. Nu hoor ik hem na jaren weer eens terug. Niet onaardig, ook al heb ik het na vier versies van hetzelfde nummer ook wel weer voor jaren gehad. Op discogs ontdek ik nu dat mijn Luxemburgse versie al uit 1985 komt. Bijzonder. En grappig: gisteren heb ik hier in huis een reünie gevierd met allerlei mede-begeleiders van die vakantieweken die ik begeleidde van 1986-2000.
Deze plaat kocht ik op 16 juni 1987. Ik had net de grote hit op de radio gehoord en vond dat nummer helemaal fantastisch. Wat een stem had die man. Geen idee wie hij toen was. Toen ik thuis kwam en de hele elpee draaide, ontdekte ik dat het album al van het jaar ervoor was en dat de plaat vol stond met pakkende songs. Afsluiter Let Me Out vind ik nog altijd een van de sterkste liederen van dit album. Bijna vijfentwintig jaar niet gehoord. Prachtplaat.
![John Farnham - Let me out [lyrics]](https://i.ytimg.com/vi/jKeqfD8Ypws/0.jpg)
quote:
bazbo 0156: Tony Esposito - Papa Chico (12" single)
[ afbeelding ]
De zomer van 1987. Ik ben begeleider van een groepje tieners tijdens een vakantieweek voor kinderen. We rijden naar Friesland om daar te kamperen. Iedere keer als we in de busjes stappen en ergens met de kinderen naartoe rijden, klinkt dit lied op de radio. Dé zomerhit. Als ik thuis ben, koop ik in de week die erop volgt, op 21 juli welteverstaan, de maxisingle. Om het vakantiegevoel nog even vast te houden. Dat lukt niet echt. Na twee of drie keer draaien komt deze bijna nooit meer de kast uit. Nu hoor ik hem na jaren weer eens terug. Niet onaardig, ook al heb ik het na vier versies van hetzelfde nummer ook wel weer voor jaren gehad. Op discogs ontdek ik nu dat mijn Luxemburgse versie al uit 1985 komt. Bijzonder. En grappig: gisteren heb ik hier in huis een reünie gevierd met allerlei mede-begeleiders van die vakantieweken die ik begeleidde van 1986-2000.
Ik was als klein kind redelijk geobsedeerd door die andere hit van hem, die op een cassettebandje stond dat overuren draaide bij mijn ouders in de auto:quote:
bazbo 0156: Tony Esposito - Papa Chico (12" single)
[ afbeelding ]
De zomer van 1987. Ik ben begeleider van een groepje tieners tijdens een vakantieweek voor kinderen. We rijden naar Friesland om daar te kamperen. Iedere keer als we in de busjes stappen en ergens met de kinderen naartoe rijden, klinkt dit lied op de radio. Dé zomerhit. Als ik thuis ben, koop ik in de week die erop volgt, op 21 juli welteverstaan, de maxisingle. Om het vakantiegevoel nog even vast te houden. Dat lukt niet echt. Na twee of drie keer draaien komt deze bijna nooit meer de kast uit. Nu hoor ik hem na jaren weer eens terug. Niet onaardig, ook al heb ik het na vier versies van hetzelfde nummer ook wel weer voor jaren gehad. Op discogs ontdek ik nu dat mijn Luxemburgse versie al uit 1985 komt. Bijzonder. En grappig: gisteren heb ik hier in huis een reünie gevierd met allerlei mede-begeleiders van die vakantieweken die ik begeleidde van 1986-2000.
"live"
Nooit gehoord. Nu wel. Dank je voor de link.quote:
[..]
Ik was als klein kind redelijk geobsedeerd door die andere hit van hem, die op een cassettebandje stond dat overuren draaide bij mijn ouders in de auto:
"live"
Wat een draak.
Naast Tony ook nog die van Boney M. en Pepe Goes to Cuba.
Ik luisterde toen al nauwelijks radio, ben ik bang...quote:
Hoe heb je die kunnen missen? Er stonden tegelijkertijd 3 versies van de nummers in de hit-/tipparades.
Naast Tony ook nog die van Boney M. en Pepe Goes to Cuba.
Nog tien geweldige liedjes door John Farnham. Net als bij de voorganger heeft hij niets aan het songmateriaal geschreven, maar wat een stem en wat een performance. Muziektechnisch komt het veelal uit de elektronische trukendoos en dat is dan ook mijn enige commentaar op dit album uit 1988. Ik kocht hem op 9 december van dat jaar en heb een Amerikaanse/Europese versie. Ik had De Vrouw die zomer leren kennen en zij was nogal weg van deze platen. Wat wil je ook? Discogs catalogiseert het als 'soft rock'. Niet erg. Later kochten we wat werk van Farnham op cd en we draaien het nooit.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-12057456-1527442239-5857.jpeg.jpg)
En dat was hem, de laatste studioplaat van Birth of Joy.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-7343074-1439357902-9011.jpeg.jpg)
Bluesy hardrock met wat uitstapjes naar wat zwaarder werk, beetje hetzelfde geluid als All them Witches.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1018462-1184618497.jpeg.jpg)
Salacious Gods met piene, black metal uit drente. Met een goede vriend van mij en FOK!ker (lend me your underbelly) op gitaar. Het is behoorlijk oldschool black metal denk dus gruizig en vrolijk, met teksen over pijn "piene" en de slag bij ane "striem'n op de pokkel" en veelal in redelijk verstaanbaar drents
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-5646670-1398866455-7213.jpeg.jpg)
Ik steek er ééntje op. ga eens lekker op de bank liggen en staren naar de mooiste kiekjes van Hubble. Daar zijn dit soort platen voor gemaakt.
Lekker uitgesponnen muziek van siena root, 1 nummer per plaatkant zoals het hoort! Lekker zweverig maar toch ook stevig genoeg op momenten. Was ook een erg leuke liveband
Mijn plaat had ook 1 nummer per kant en dan ook nog eens zonder titel. :format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-3697236-1343756994-7665.jpeg.jpg)
Weer 1 nummer per kant, maar nu is het een dubbel LP. Op dit album werken ze op ieder nummer samen met 1 of meerdere gastartiesten waaronder Isaiah Mitchell van Earthless. Om het lekker makkelijk te houden hebben ze de nummers gewoon A t/m D genoemd.
Secret chiefs 3 met le mani destre recise degli ultimi uomini, sc3 is een bandje of eigenlijk een collectief van bandjes, dit album is van het sub bandje de traditionals die een soort ennio morricone achtige film liedjes maken. Deze plaat bestaat uit allemaal korte nummertjes die zo een soundtrack voor een niet bestaande film zouden kunnen zijn...
