quote:
Op vrijdag 21 september 2018 15:28 schreef vlindertje89 het volgende:Hoi! Ik heb een vraagje. Vriend en ik zijn vanochtend wezen kijken bij twee kittens in het asiel. Bij de omschrijving stond dat ze wel van knuffelen houden maar ze het allemaal ook nog wel spannend vinden. Ze zijn gevonden toen ze een paar dagen oud waren en samen met moederpoes in het asiel gezeten tot nu (dinsdag zijn ze 8 weken). Ze waren toen we net binnen kwamen heel schrikkerig, elke onverwachte beweging schoten ze meteen weg en liepen ook echt met een boogje om ons heen. We hebben een uur op de grond gezeten bij ze in de kittenkamer en na dat uur konden we ze aaien als we maar 'van achter' kwamen, dus ze onze hand niet zagen aankomen. Dan bleven ze er ook echt wel even voor zitten en draaiden soms zelfs ook wel op hun rug om er echt voor te gaan liggen. Echt naar ons toe komen lopen deden ze nog steeds niet en als we in hun zicht een beweging hun richting op maakten dan deinsden ze terug, maar niet zo extreem als in begin dat ze meteen er vandoor gingen.
Ik heb zelf wat twijfels omdat ze dus niet in een gastgezin hebben gezeten maar echt in het asiel zijn opgegroeid, ondanks dat er wel contact is met de medewerkers lijkt me dat voor de socialisatie toch wel stuk minder gewenst dan echt in huiselijke omgeving opgroeien en veel meer contact met mensen. Aan de andere kant merkten we ook echt wel verschil tussen net binnenkomen en een uurtje later. De medewerkster gaf aan dat dat schrikkerige er waarschijnlijk heel snel af is als ze bij ons thuis zouden zijn, dat ze na een dag of twee al wel volop op verkenning zouden gaan en na een week of zo ook ons meer zouden gaan opzoeken.
Wij hebben alleen echt nul ervaring met kittens van die leeftijd, en vragen ons dus heel erg af of alle kittens in het begin wat schrikkerig reageren gewoon omdat zo'n vreemde reus ook gewoon wel spannend is, of dat kittens die in een gastgezin zijn grootgebracht met de moeder en waarbij bij de beschrijving bijvoorbeeld staat dat ze van knuffelen houden, wel al uit zichzelf op je af komen na eventjes wennen of bv niet schrikken als je ze rustig gaat aaien. De medewerkster gaf ook aan dat je bij kittens nooit weet of ze echt knuffelig worden of niet, ook niet als ze op deze leeftijd in het gastgezin veel op schoot komen liggen, kan als ze opgroeien zo weer anders zijn. Wij vragen ons wel af deze kittens nog echte knuffelkittens zouden kunnen worden in de zin van dat ze na het spelen bij je op schoot of naast je op de bank komen liggen, of dat het gedrag van het kitten op deze leeftijd al wel wat voorspelt (knuffelkittens kunnen zo blijven of iets minder knuffelig worden en nu al niet zo op mensen gericht blijft altijd zo, bijvoorbeeld).
Lang verhaal, maar wij twijfelen dus heel erg en vooral omdat we wel graag kittens willen die naast lekker spelen ook 's Avonds lekker bij je op de bank komen liggen kroelen (op schoot of ernaast maakt dan niet uit). En wij kunnen niet zo goed inschatten of dus ook wat beter gesocialiseerde kittens in het begin wat schrikkerig zijn, en dat dat dus niks hoeft te zeggen over hoe knuffelig ze uiteindelijk worden, of dat dat wel degelijk iets zegt. En aangezien jullie daar vast meer ervaring mee hebben... Vraag ik het hier. We willen namelijk wel echt "de goede" beslissing maken want het is natuurlijk een grote verantwoordelijkheid en voor een lange tijd.
[..]
Ach Vlindertje. Ik kan me eigenlijk alleen maar met mijn eigen ervaringen bedienen.
Mijn katten en poes kwamen vooral aan lopen. Mijn poes Minimeis, kwam in 2013 aanlopen, voelde zich direct bij mij thuis. Maar was verder amper gesocialiseerd. Ze had al een week rondgelopen in de straat, had dus enorme honger... kreeg van mij eten en aandacht (ze was pas 3 maanden oud ongeveer.
Ja het was direct een goede klik tussen mij en Minimeis (een naam die ik gewoon even koos omdat ik nog moeite zou doen om haar baasjes te zoeken). Maar niet niemand kwam... en dus was ze de 2e kat in huis.
Minimeis is altijd schuw gebleven naar andere mensen... of nu de deurbel of de telefoon rinkelde, mevrouw rende altijd onder mijn bed. Liet zich ook nooit zien aan vreemden... maar mij vertrouwde ze echt blindelings. Ik mocht haar zelfs op haar buikje aaien (iets dat de meeste katten niemand toe vertrouwen). Maar zij ging er zelfs expres zo voor liggen.
In 2014 wierp ze drie jonge katers. Die jongen waren nog te jong (toen het bezoek kwam) om weg te lopen... maar toen ze een weekje of 15 of 16 waren toen de eersten werden opgehaald... waren ze ook doodsbang voor bezoek, ze hadden de angst van hun moeder overgenomen.
Een van de 3 werd niet opgehaald, mijn kleine Ol(lie). En die is ook nu nog 4 jaar later net zo bang voor andere mensen als Minimeis ooit geweest was.
In 2017 kwam er nog een rooie kater bij. Ollie en mijn 1e kater waren aanvankelijk vijandig tegen die rooie kater, maar Minimeisje niet, die was best wel nieuwsgierig (al was ze gesteriliseerd).
Maar helaas kwam Minimeis begin dit jaar te overlijden...
Maar al haar kittens waren aanvankelijk heel schuw. Maar de kittens die een andere woning vonden, zijn ongeveer 3 dagen schuw gebleven richting hun nieuwe baasjes, maar hebben ze alsnog geaccepteerd.
En mijn Ollie, ja die was al aan mij gewend. Maar heel erg aanhankelijk was hij niet na een paar weken. Pas nu leert hij door te kijken naar mijn oudste kater veel over aanhankelijkheid, spelen en de plekjes om lekker te liggen.
Ondertussen heeft hij ook ontdekt hoe het alfa mannetje te zijn, ja, meneer wordt steeds iets aanhankelijker na vier jaar hahaha. Nee op schoot komt hij nog steeds zelden, hij heeft soms nog steeds zijn reserves... maar hij leert nog steeds van de andere katers (waar zijn moeder in de tuin begraven is).
Op dit moment heb ik weer 4 katten na het overlijden van mijn vader... zijn kater zou ik mee nemen.
Maar inmiddels was Ollie toch echt de Alfa kater in huis. Hij heeft nog enig respect voor mijn eerste kater, maar die rooie en die van mijn vader... die moeten het nog vaak ontgelden.
Deze maand kan ik voor het eerst Ollie een klein beetje in de hand houden.
Dus ja... ook een niet gesocialiseerde kat kan best aanhankelijk worden. Zeker als jij/ jouw gezin het eten geeft. Let wel... veel katten zijn afkerig tegen kinderen. Die zijn vaak te druk. Maar je moet dan vooral veel geduld betrachten en het niet persoonlijk nemen, dat zo'n kat niet direct de gezinskat is.
Maar dat kan helemaal goed komen. En hey, je gaat ook jouw kinderen toch niet weg doen, als het af en toe wat stroever loopt? Jouw kat heeft de slechtst mogelijke ervaring opgedaan als kitten. Win haar vertrouwen... met op tijd de kat voeren ben je al heel ver op weg.
Hou van die poes/ kat. En bescherm haar als ze haar eten wil eten (desnoods in een andere kamer)
Dit gaat echt goed komen.