OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Lieve room, de verbindende factor aan beide posts in relatief korte tijd, ben jij. Daarom komt die naar voren, omdat jij toevallig twee maal in korte tijd dingen post die - en ik zeg het duidelijk - bijvoorbeeld door mij worden gelezen als kritiek. En kritiek hebben mag he, maar dit is de reden waarom ík die posts in mijn hoofd met elkaar verbind.
En als je zegt 'ouders nergens te bekennen dus ik heb een half uur staan regelen' impliceert dat wel dat je vind dat er iets geregeld moet. Waar ik dat gewoon niet eens ben, mits iedereen kan trapklimmen etc.
En als je zegt 'ouders nergens te bekennen dus ik heb een half uur staan regelen' impliceert dat wel dat je vind dat er iets geregeld moet. Waar ik dat gewoon niet eens ben, mits iedereen kan trapklimmen etc.
Maar gewoon een vraag he, (want ik zit er best wel mee), wat zou jij dan doen als je kind steeds voorbij gepiept werd en daar verdrietig van werd? Dat dan ook maar op z’n beloop laten?
Geen idee, dat is me nog nooit gebeurd. Geen optie op vakantie maar: op een minder druk tijdstip gaan? Een vriendinnetje meenemen? Kinderen nemen elkaar ook veel op sleeptouw.
Wat zou jij doen dan als je kind een onstuimige wervelstorm was? Als je niet de godganse dag Nee en Rustig en Zachtjes tegen je zoon wilt zeggen, snauwen en schreeuwen? Het helpt namelijk allemaal geen zak
. Uitrazen in de speeltuin helpt wel.
Het is niet altijd zo simpel voor een ander, ook als de uitdagingen er anders uitzien dan die van ons.
Wat zou jij doen dan als je kind een onstuimige wervelstorm was? Als je niet de godganse dag Nee en Rustig en Zachtjes tegen je zoon wilt zeggen, snauwen en schreeuwen? Het helpt namelijk allemaal geen zak
. Uitrazen in de speeltuin helpt wel. Het is niet altijd zo simpel voor een ander, ook als de uitdagingen er anders uitzien dan die van ons.
Mooie eerlijke post sunshine
Ondertussen zou ik Emmy stimuleren om ook zelf te zeggen dat zij nu aan de beurt is. Als ik haar te veel bescherm, denkt ze misschien juist dat ze dat niet zelf kan.
Maar ligt er bij jou niet nog oud zeer dat je projecteert op jouw kind? De beste manier om aan je kinderen te laten zien dat ze de moeite waard zijn en hun plekje verdienen is door dit zelf ook te voelen en voor te leven.
Ik zou het waarschijnlijk ook wel "regelen" en zorgen dat het omstebeurten gaat, maar ik zou er van binnen niet zo zwaar aan tillen en denken ach het zijn nog kinderen.quote:Op vrijdag 29 juni 2018 21:15 schreef Roomsnoes het volgende:
Maar gewoon een vraag he, (want ik zit er best wel mee), wat zou jij dan doen als je kind steeds voorbij gepiept werd en daar verdrietig van werd? Dat dan ook maar op z’n beloop laten?
Ondertussen zou ik Emmy stimuleren om ook zelf te zeggen dat zij nu aan de beurt is. Als ik haar te veel bescherm, denkt ze misschien juist dat ze dat niet zelf kan.
Maar ligt er bij jou niet nog oud zeer dat je projecteert op jouw kind? De beste manier om aan je kinderen te laten zien dat ze de moeite waard zijn en hun plekje verdienen is door dit zelf ook te voelen en voor te leven.
Het was verbazingwekkend rustig 
Wervelwinden heb ik zelf dan niet maar genoeg op mijn werk. Dat is uiteraard anders maar ik zou hen juist meenemen naar een rustige plek kunnen zij hun gang gaan zonder zichzelf en anderen in de weg te zitten en zonder gecorrigeerd te worden. Als mijn kinderen moeite zouden hebben met deze sociale regels, dan zou ik ze figurlijk aan de hand nemen en begeleiden als ik zie dat ze niet op hun beurt kunnen wachten. Samen op het luchtkussen springen ofzo.
En een park als plaswijck is voor mij een plek om samen lol te hebben, echt een uitje. Uitrauzen doen we wel in het speeltuintje om de hoek.
Dat samen leven is zo makkelijk niet maar ik kan niet zo goed tegen dat recht van de sterkste. Zo werkt dat, dat weet ik heus wel, maar dat wil niet zeggen dat ik dat zo maar tof vind ofzo. Ik heb daar op veel fronten moeite mee en ik zou dat voor O graag anders zien.
Wervelwinden heb ik zelf dan niet maar genoeg op mijn werk. Dat is uiteraard anders maar ik zou hen juist meenemen naar een rustige plek
kunnen zij hun gang gaan zonder zichzelf en anderen in de weg te zitten en zonder gecorrigeerd te worden. Als mijn kinderen moeite zouden hebben met deze sociale regels, dan zou ik ze figurlijk aan de hand nemen en begeleiden als ik zie dat ze niet op hun beurt kunnen wachten. Samen op het luchtkussen springen ofzo. En een park als plaswijck is voor mij een plek om samen lol te hebben, echt een uitje. Uitrauzen doen we wel in het speeltuintje om de hoek.
Dat samen leven is zo makkelijk niet maar ik kan niet zo goed tegen dat recht van de sterkste. Zo werkt dat, dat weet ik heus wel, maar dat wil niet zeggen dat ik dat zo maar tof vind ofzo. Ik heb daar op veel fronten moeite mee en ik zou dat voor O graag anders zien.
Raak punt wel hoor. In de opvoeding van mijn ouders was het idee vaak om anderen vooral zo weinig mogelijk last te zijn. Ik ben me er erg van bewust.quote:Op vrijdag 29 juni 2018 21:25 schreef Arja het volgende:
Mooie eerlijke post sunshine
[..]
Ik zou het waarschijnlijk ook wel "regelen" en zorgen dat het omstebeurten gaat, maar ik zou er van binnen niet zo zwaar aan tillen en denken ach het zijn nog kinderen.
Ondertussen zou ik Emmy stimuleren om ook zelf te zeggen dat zij nu aan de beurt is. Als ik haar te veel bescherm, denkt ze misschien juist dat ze dat niet zelf kan.
Maar ligt er bij jou niet nog oud zeer dat je projecteert op jouw kind? De beste manier om aan je kinderen te laten zien dat ze de moeite waard zijn en hun plekje verdienen is door dit zelf ook te voelen en voor te leven.
Maar als ik dan merk dat O er verdrietig van wordt, dan is het dus niet alleen mijn gevoel. Dan vertel ik haar dat ze stop moet zeggen (internationaal woord
) maar veel meer weet ik niet. Ik kan het zelf niet namelijk.
Ze verstaan alles. Praten is lastig. O had van de week voor het eerst spontaan Nederlands gepraat 😍quote:
Spreke jouw kinderen eigenlijk Nederlands Roomsnoes?
Ik vind het ook moeilijk als mijn kind verdriet heeft en grijp soms ook in of moet echt op mijn handen zitten. Maar verdriet hoort ook bij het leven en de kindertijd is ook een tijd om van alles te ontdekken en experimenteren en op je bek te gaan, huilen en leren opstaan en weer doorgaan en vaak 5 minuten later alweer te lachen en intens blij te zijn met iets kleins. Prachtig toch hoe kleintjes emoties ontdekken en ervaren en leren herkennen en reguleren.quote:
[..]
Raak punt wel hoor. In de opvoeding van mijn ouders was het idee vaak om anderen vooral zo weinig mogelijk last te zijn. Ik ben me er erg van bewust.
Maar als ik dan merk dat O er verdrietig van wordt, dan is het dus niet alleen mijn gevoel. Dan vertel ik haar dat ze stop moet zeggen (internationaal woord
Als jij je kind nu wel weet te leren dat het leven eerlijk is en iedereen gelijke porties ellende en geluk krijgt, dan komt het straks echt van een koude kermis thuis en heeft het niet geleerd om te dealen met tegenslag.
wat fijn! Jullie familietaal is noors,neem ik aan? Ooit was er een topic over tweetalig opvoeden, ik ga hem binnenkort maar eens opzoeken want ik heb een vraag!quote:
[..]
Ze verstaan alles. Praten is lastig. O had van de week voor het eerst spontaan Nederlands gepraat 😍
Ik zeg vaak tegen N dat ze dan moet zeggen ‘nu mag ik!’. Of als een kindje haar slaat/plaagt, dat ze moet zeggen dat ze dat niet leuk vindt. En als het kindje dan niet stopt, mag ze mij of de juf halen (op de opvang). Volgens mij werkt dat wel goed, ze wordt niet vaak overbluft.
Carpe diem, quam minimum credula postero.
Wel props dat je nog op een luchtkussen kuntquote:
Het was verbazingwekkend rustig
Wervelwinden heb ik zelf dan niet maar genoeg op mijn werk. Dat is uiteraard anders maar ik zou hen juist meenemen naar een rustige plek
ik pis denk ik in mn broek .Verder heb ik net zo veel aan jouw suggesties als jij aan de mijne denk ik
.
Ik heb Frits weleens geobserveerd op zo'n moment dat hij telkens voorbij werd gelopen, inclusief sip gezicht (bij hem en ook bij mij). Na een tijdje was hij het beu en vertelde hij aan de grote jongens dat hij nu aan de beurt was en klom naar boven. Ze regelen het vaak zelf.quote:
Maar gewoon een vraag he, (want ik zit er best wel mee), wat zou jij dan doen als je kind steeds voorbij gepiept werd en daar verdrietig van werd? Dat dan ook maar op z’n beloop laten?
Ik vond het niet makkelijk, want hij stond er echt even ontredderd bij en ik wil juist zo graag dat hij het naar zijn zin heeft. Hij was het na een minuut weer vergeten, zeker toen de grote jongens hem daarna niet meer voorbij gingen. Als ik er tussen was gekomen, dan had hij niet voor zichzelf kunnen opkomen.
Absoluut niet bedoeld om weer olie op het spreekwoordelijke vuur te gooien, maar ik herken wel wat Roomsnoes zegt eigenlijk.
Ik erger me ook vrij regelmatig aan het gedrag van andere kinderen en het gebrek van ingrijpen van hun ouders. En nee, ik vind niet dat je als ouder er constant maar bovenop moet zitten en alles maar moet regelen, maar er zit soms nog wel een wereld van verschil tussen.
Ik veroordeel niemand voor het hebben van een wervelwind als kind en het lijkt me ook oprecht heel lastig soms, maar ik zie het wel als taak van de ouder om dat elk kind te leren hoe om te gaan met de rest van de wereld.
Dus als jouw kind wat rustiger is en 100 andere kinderen voorbij 'laat' gaan, ligt daar een taak om je kind weerbaarder te maken. Als jouw kind een kind is wat snel ergens tussendoor schiet en daarmee voorpiept, leer je hem/haar dat dat niet de bedoeling is.
Dat is geenszins veroordelend of vinger-wijzend bedoeld; ik zie dat oprecht als doodsimpel. Als je kind goed is in rekenen, maar minder in taal, help je hem/haar daar toch ook bij? En als je kind toevallig al een kei is in taal, is dat dus niet (/minder) nodig.
En ik geloof echt wel dat het verdomde lastig is om een kind zoiets te leren, maar dat is het in beide gevallen (of het nu gaat om weerbaarder/mondiger worden, of rustiger/minder wild).
Nou ja, /2 cents enzo
sowieso wel mooi en leerzaam om hier verschillende perspectieven te lezen! 
Ik erger me ook vrij regelmatig aan het gedrag van andere kinderen en het gebrek van ingrijpen van hun ouders. En nee, ik vind niet dat je als ouder er constant maar bovenop moet zitten en alles maar moet regelen, maar er zit soms nog wel een wereld van verschil tussen.
Ik veroordeel niemand voor het hebben van een wervelwind als kind en het lijkt me ook oprecht heel lastig soms, maar ik zie het wel als taak van de ouder om dat elk kind te leren hoe om te gaan met de rest van de wereld.
Dus als jouw kind wat rustiger is en 100 andere kinderen voorbij 'laat' gaan, ligt daar een taak om je kind weerbaarder te maken. Als jouw kind een kind is wat snel ergens tussendoor schiet en daarmee voorpiept, leer je hem/haar dat dat niet de bedoeling is.
Dat is geenszins veroordelend of vinger-wijzend bedoeld; ik zie dat oprecht als doodsimpel. Als je kind goed is in rekenen, maar minder in taal, help je hem/haar daar toch ook bij? En als je kind toevallig al een kei is in taal, is dat dus niet (/minder) nodig.
En ik geloof echt wel dat het verdomde lastig is om een kind zoiets te leren, maar dat is het in beide gevallen (of het nu gaat om weerbaarder/mondiger worden, of rustiger/minder wild).
Nou ja, /2 cents enzo
sowieso wel mooi en leerzaam om hier verschillende perspectieven te lezen!
Goed punt wel. Rip aan het onderkantje.quote:
[..]
Wel props dat je nog op een luchtkussen kunt
Verder heb ik net zo veel aan jouw suggesties als jij aan de mijne denk ik
Vervang springkussen maar met skelter ofzo :’)
Volgens mij heb ik het al wel eens eerder, wat subtieler denk ik, laten blijken. Ik vind het gek dat je het ziet als 'op de man'. Ik geef gewoon terug wat mij opvalt en hoe iets op mij overkomt. Zoals gezegd: doe ermee wat je wilt.quote:
Waar komt dit nu ineens vandaan? Dat vind ik erg vervelend om te horen. Als je problemen hebt met mijn uitlatingen dan mag ke me daar direct op aanspreken, liever niet zo Ģachterafģ op de man.
Ontzettend jammer dat je het zo zwart wit bekijkt. Ik gooi een onzekerheid/opvoedkundige uitdaging voor mij en mijn dochter openbaar en ik vind het jammer dat dit als good guys bad guys weggezet wordt. In dit geval ging het gedrag van anderen ten koste van haar plezier (een gebeurtenis vandaag) en ik vind het lastig om haar te leren om daar zélf een oplossing voor te zoeken.
Ik zet ook niets weg. Ik probeer iets uit te leggen van wat me opvalt in hoe jij schrijft over deze dingen. Wat Arja hierover opmerkt, lijkt op wat ik ook wilde duidelijk maken. Ik heb het idee dat je iets problematiseert wat in beginsel niet problematisch is of hoeft te zijn: je kind het vertrouwen geven dat zij zich staande kan houden in deze wereld. Projectie van eigen ervaring, gevoelens etc. De vragen die je kunt stellen: waarom denk je dat jij haar dat moet leren? Geef je die anderen niet veel teveel macht/ruimte dan objectief gezien nodig is als je denkt dat zij echt haar plezier verpesten op het moment dat zij niet die 'rechtvaardigheid' of het naleven van etiquette voelt tijdens het spelen? Is het echt 'het recht van de sterkste', zoals jij het omschrijft, of een proces van aanleren van sociaal gedrag (met alle ups & downs)? Als jij je daar druk over maakt, draag je dat gevoel dan misschien bewust/onbewust op haar over? Als jij haar steeds beschermt, geef je haar dan misschien niet het idee of de bevestiging dat zij het niet alleen aan kan?
Je hoeft niet op deze vragen te antwoorden, het gaat er niet om dat dit hier op het forum helemaal besproken wordt en het gaat mij (ons) ook niet allemaal aan. Maar het is nu eenmaal wel zo dat dingen die je hier post niet in het luchtledige vallen. Ik denk na over je schrijft en geef dan eerlijk weer wat mij opvalt.
[ Bericht 21% gewijzigd door Franny_G op 29-06-2018 22:56:08 ]
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Wie dan?quote:Op vrijdag 29 juni 2018 22:39 schreef Franny_G het volgende:
[..]
Volgens mij heb ik het al wel eens eerder, wat subtiele denk ik, laten blijken. Ik vind het gek dat je het ziet als 'op de man'. Ik geef gewoon terug wat mij opvalt en hoe iets op mij overkomt. Zoals gezegd: doe ermee wat je wilt.
Ik zet ook niets weg. Ik probeer iets uit te leggen van wat me opvalt in hoe jij schrijft over deze dingen. Wat Arja hierover opmerkt, lijkt op wat ik ook wilde duidelijk maken. Ik heb het idee dat je iets problematiseert wat in beginsel niet problematisch is of hoeft te zijn: je kind het vertrouwen geven dat zij zich staande kan houden in deze wereld. Projectie van eigen ervaring, gevoelens etc. De vraag die je bijvoorbeeld kunt stellen is: waarom denk je dat jij haar dat moet leren?
Opvoeden is mijn (nou ja - onze) taak. Ik ga dat echt niet aan het toeval overlaten en dan al zeker niet in zo’n pretpark.
Met leren bedoel ik dan de brede zin van het woord. Begeleiden, voorleven, troosten en hulp bieden waar nodig, bepaalde situaties opzoeken of uit de weg gaan.
Iedereen ergert zich toch soms aan andermans kinderen en hoe andere ouders (niet) opvoeden? Dat lijkt me heel normaal.
Room, ik denk dat in dit specifieke geval taal het wel lastig maakt. Ik zou niet ingrijpen en ze het zelf uit laten zoeken. En haar evt na het glijden even er tussenuit pikken om uit te leggen dat als ze niet wil dat andere kinderen voor gaan, dat ze dat dan zelf moet zeggen. Als ze het niet zegt dan vind ze het blijkbaar prima of is nog niet klaar om die confrontatie op te zoeken. Als ze het zelf zegt en ze dan niet luisteren dan kun je wel besluiten om in te grijpen. Zelf dit soort dingen oplossen is een erg belangrijke vaardigheid om te leren, al is het alleen maar omdat je hier als volwassene ook regelmatig (in een andere vorm) mee te maken krijgt. Als jij dat elke keer voor haar oplost zal ze dat zelf niet leren.
Ik laat mijn O ook zoveel mogelijk zelf spelen in de speeltuin, samen spelen doet hij maar met andere kinderen, daarvoor gaan we naar de speeltuin. Ik houd alleen in de gaten of het veilig is wat hij doet, maar verder mag hij het zelf uitzoeken, ook bij conflicten. Pas als ze er met (gewone) woorden niet meer uit komen zou ik ingrijpen.
Room, ik denk dat in dit specifieke geval taal het wel lastig maakt. Ik zou niet ingrijpen en ze het zelf uit laten zoeken. En haar evt na het glijden even er tussenuit pikken om uit te leggen dat als ze niet wil dat andere kinderen voor gaan, dat ze dat dan zelf moet zeggen. Als ze het niet zegt dan vind ze het blijkbaar prima of is nog niet klaar om die confrontatie op te zoeken. Als ze het zelf zegt en ze dan niet luisteren dan kun je wel besluiten om in te grijpen. Zelf dit soort dingen oplossen is een erg belangrijke vaardigheid om te leren, al is het alleen maar omdat je hier als volwassene ook regelmatig (in een andere vorm) mee te maken krijgt. Als jij dat elke keer voor haar oplost zal ze dat zelf niet leren.
Ik laat mijn O ook zoveel mogelijk zelf spelen in de speeltuin, samen spelen doet hij maar met andere kinderen, daarvoor gaan we naar de speeltuin. Ik houd alleen in de gaten of het veilig is wat hij doet, maar verder mag hij het zelf uitzoeken, ook bij conflicten. Pas als ze er met (gewone) woorden niet meer uit komen zou ik ingrijpen.
Misschien kan ze het zichzelf leren?
Ik bedoel ook niet per se dat je dat in zo'n pretpark en op alle momenten moet doen. Maar als je hierover piekert/je onzeker over voelt/dit lastig vindt, kan het helpen om het proberen los te laten, en vertrouwen te hebben dat het goed gaat komen, ook als jij er minder actief mee bezig bent.
Ik bedoel ook niet per se dat je dat in zo'n pretpark en op alle momenten moet doen. Maar als je hierover piekert/je onzeker over voelt/dit lastig vindt, kan het helpen om het proberen los te laten, en vertrouwen te hebben dat het goed gaat komen, ook als jij er minder actief mee bezig bent.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Ja! Is goed gegaan! Alleen ik moest huilenquote:
Alles goed gegaan met de buisjes Aerenia?
Wij gaan morgen naar het Nijntje museum! Met de trein lekker met z'n tweeen (en ter plaatse nog een vriendin + zoon)! Ben benieuwd hoe hij het gaat vinden, wordt de eerste keer met de trein voor hem.
En hij heeft een nieuwe vaardigheid geleerd! Hij kan nu appelpartjes tussen z'n tenen doen en dan met z'n voeten appel eten. Echt fijn, zo in het 'met blote voeten in de tuin'-seizoen
Maar is ook zo sneu om te zien, dat kleine droppie dat onder narcose moet. Het was binnen 10min gepiept en ze heeft er geen last van gehad 
Veel plezier morgen!
Dat onder narcose gaan is echt zielig inderdaad :’(
Het werd hier ook echt tien keer gezegd. Fijn dat het goed is gegaan.
Herkent iemand trouwens dit? (Vast niet, maar je weet maar nooit).
Js knijpt regelmatig met zijn ogen. Hij knijpt ze echt helemaal dicht en doet ze dan weer open (een soort knipperen, maar dan heel overdreven). Het ziet eruit als een soort tic, maar goed het zou zomaar iets kunnen zijn met zijn ogen.
Nu is hij aankomende week 3 jaar en 9 maanden en dus kan hij ieder moment (binnen nu en een half jaar ) een afspraak met het cb krijgen (+ ogentest). Ik had bedacht ze even te bellen om de afspraak alvast in te plannen. Of zouden jullie een afspraak met de ha of opticien maken? Opticien kan er trouwens zeker nog niets mee op deze leeftijd, dan is het zeker een verwijzing naar de oogarts? 
Het werd hier ook echt tien keer gezegd. Fijn dat het goed is gegaan.
Herkent iemand trouwens dit? (Vast niet, maar je weet maar nooit).
Js knijpt regelmatig met zijn ogen. Hij knijpt ze echt helemaal dicht en doet ze dan weer open (een soort knipperen, maar dan heel overdreven). Het ziet eruit als een soort tic, maar goed het zou zomaar iets kunnen zijn met zijn ogen.
Nu is hij aankomende week 3 jaar en 9 maanden en dus kan hij ieder moment (binnen nu en een half jaar
) een afspraak met het cb krijgen (+ ogentest). Ik had bedacht ze even te bellen om de afspraak alvast in te plannen. Of zouden jullie een afspraak met de ha of opticien maken? Opticien kan er trouwens zeker nog niets mee op deze leeftijd, dan is het zeker een verwijzing naar de oogarts?
Het dikgedrukte stukje triggert me: ik denk dat we als ouders snel dingen van onszelf projecteren op onze kinderen. Door hoe je het beschrijft klinkt het alsof je er vanuitgaay dat O niet weerbaar zal worden zonder jouw hulp. Ik denk (persoonlijk) dat dat nog helemaal open ligt. Natuurlijk zijn kinderen verschillend van karakter en lijken ze vaak op hun ouders, maar problemen hoeven niet intergenerationeel te zijn.quote:
Ik heb nooit bedoeld te zeggen dat kinderen niet alleen mogen spelen. Ik heb O eerst ook even alleen haar gang laten gaan. Maar als ik dan zie dat ze vaak voor de voeten gelopen wordt, dan heb ik daar gewoon veel moeite mee. Niet omdat ik mijn kind als prinsesje zie, niet omdat de rest van de wereld lelijk en boos is, maar een combi van telefoonlezende ouders, onhandige kinderen, brutale kinderen, voorzichtig kind en veel water en plezier. En dat ze in een half uurtje zeker 20x voorbij is gelopen door verschillende kinderen, is gewoonweg niet tof en maakt voor mij duidelijk dat ik daar iets mee moet voor haar.
En hoe, dat weet ik niet, want ik heb er zelf ook enorm moeite mee om voor mezelf op te komen.
Die episode van vandaag heeft niets met jullie of alle ouders te maken, maar met de ouders en kinderen die rond 13 u in het badje waren.
En ik heb geen snauw gehoord vandaag, om dat maar even toe te voegen. Die observatie van toen staat volledig los van vandaag, dus ik snap eigenlijk niet waarom dat nu naar voren moet komen.
Voor mezelf: ik neig naar me te snel zorgen maken over Melle’s eetgedrag en of hij dik wordt. En ik weet dat als ik daar teveel mee bezig ben de kans juist groter is dat hij ook een verstoorde relatie met eten ontwikkelt. Dus ik probeer het goede aan te bieden en er verder relaxed over te zijn (en ook voor mezelf mee om te gaan).
In dit geval zou het kunnen dat ze door ovserveren hoe andere kinderen het oplossen zelf ook nieuwe vaardigheid opdoet. Of dat ze de grens bereikt en een keer van zich af bijt. In elk geval is jouw vertrouwen dat ze het zal leren heel belangrijk. En dat vergroot je niet als je dingen uit handen neemt, hoe sip ze ook kijkt.
Kwak
Ik denk dat ik voor zoiets eerder naar de huisarts zou gaan dan naar het CB. Kwestie van dat ik de mening van een huisarts betrouwbaarder vind dan iemand die bij het CB werkt. En ik denk dat mocht er iets zijn, het CB sowieso wel doorverwijst naar je huisarts.quote:
Dat onder narcose gaan is echt zielig inderdaad :’(
Het werd hier ook echt tien keer gezegd. Fijn dat het goed is gegaan.
Herkent iemand trouwens dit? (Vast niet, maar je weet maar nooit).
Js knijpt regelmatig met zijn ogen. Hij knijpt ze echt helemaal dicht en doet ze dan weer open (een soort knipperen, maar dan heel overdreven). Het ziet eruit als een soort tic, maar goed het zou zomaar iets kunnen zijn met zijn ogen.
Nu is hij aankomende week 3 jaar en 9 maanden en dus kan hij ieder moment (binnen nu en een half jaar
Bij Melba gebeurt dat ook. Real life voorbeeld:quote:
Maar gewoon een vraag he, (want ik zit er best wel mee), wat zou jij dan doen als je kind steeds voorbij gepiept werd en daar verdrietig van werd? Dat dan ook maar op z’n beloop laten?
Ik liet hem begaan. Toen hij het niet meer trok kwak hij bij me, verdrietig. Ik laat hem uitleggen wat er gebeurde. We hadden een gesprekje (oh dat is niet leuk nee, wat zou je kunnen doen? Kan je stop hou op zeggen?). Keuze gegeven: nog een keer proberen of ergens anders naar toe gaan? Toen koos hij ergens anders heen gaan.
Volgende keer in de speeltuin aangehaald: dat hij stop hou op kan zeggen al kindjes voordringen. Hij heeft een poosje geobserveerd en ik zag hem bezig met durf ik of durf ik niet. Op een gegevn moment was er een ander kindje dat ook wat twijfelend keek en toen nam hij zijn plekje in. Helemaal trots.
Gaat t elke keer goed? Nee. Maar ik grijp echt niet in nee.
Kwak
