Kletstopic voor users die geen kinderen willen #1

quote:

Op maandag 11 juni 2018 16:40 schreef Alexandrier het volgende:

[..]

Ben je mocro/moslim? Wat vind je omgeving ervan?

Nee.

quote:

Op maandag 11 juni 2018 13:55 schreef Trashcanman het volgende:

O het was ook niet als bash bedoeld. Maar als niet voortplantende volwassene heb je nu eenmaal wel vaak mensen met kinderen in je kring dus leek me juist iets wat ontopic is.

Haha
Je had dan ook net zo goed van een andere planeet kunnen komen want volgens mij begrijp je elkaars leven dan toch totaal niet meer.
Als ik dit topic lees bereid ik me al voor voor als mijn vriendinnen kinderen krijgen.. Maar gun het ze verder wel hoor.

quote:

Op maandag 11 juni 2018 14:49 schreef Allures het volgende:
Adoptie of pleegouderschap zou voor mij geen vervanging zijn omdat de vragen die ik me stel gaan over dingen als 'hoe zou een mini me zijn' en 'hoe zou zwanger zijn voelen' etc

Dus dat lost niks op

Ik vind mezelf niet eens zo leuk, waarom zou ik dan een mini-me willen.

Brr. Nee. Hell nah!

quote:

Op maandag 11 juni 2018 17:11 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Haha
Je had dan ook net zo goed van een andere planeet kunnen komen want volgens mij begrijp je elkaars leven dan toch totaal niet meer.
Als ik dit topic lees bereid ik me al voor voor als mijn vriendinnen kinderen krijgen.. Maar gun het ze verder wel hoor.

Hmm ze zullen er bij jou vast ook tussen zitten maar niet al je vrienden en vriendinnen zullen zo verschrikkelijk in hun gezin gekeerd raken hé.

quote:

Op maandag 11 juni 2018 17:19 schreef viceversa het volgende:

[..]

Ik vind mezelf niet eens zo leuk, waarom zou ik dan een mini-me willen.

Ja ik ben heel leuk En goed in alles wat ik doe
Dus eigenlijk is het wel zonde dat ik de wereld mijn wonderkind niet geef

quote:

Op maandag 11 juni 2018 17:19 schreef viceversa het volgende:

[..]

Ik vind mezelf niet eens zo leuk, waarom zou ik dan een mini-me willen.

Ik was echt een kutkind. Medelijden met m'n ouders.

Gelukkig vragen mensen nooit waarom ik geen kinderen heb.

De uitleg al te vaak moeten doen.

Ik heb ook geen kinderwens. Geen idee of dat ooit nog gaat komen, maar ik ben nu 35 en sinds mijn 23e heb ik niet meer die wens gehad. Destijds had ik een partner waarbij ik me ineens realiseerde dat ik met hem geen kinderen wilde, en ik heb nooit meer een relatie gehad waarbij ik dacht van 'ja, met jou wil ik nu wel kinderen'. Lijkt me ook behoorlijk zwaar om ouder te zijn, en ik vind mijn vrijheid eigenlijk veel te fijn.

Kinderen vind ik op zich niet vervelend, mijn nichtje is een dotje en ook andere kinderen vind ik (maximaal een uurtje) wel grappig.

Ik mis bij vrienden met kinderen wel de flexibiliteit om af te spreken. Maar ik heb het idee dat dat meer iets is dat bepaalde mensen doen zodra ze een relatie krijgen, ipv wanneer ze kinderen krijgen. Het wordt dan alleen ineens veel zichtbaarder. Mijn zus bijvoorbeeld doet nog genoeg leuke dingen naast voor haar kind zorgen.

Gelukkig heb ik nog een paar vrienden die niet zijn vastgegroeid aan hun partner en/of kind dus ik vermaak me wel.

quote:

Op maandag 11 juni 2018 17:29 schreef Trashcanman het volgende:

Hmm ze zullen er bij jou vast ook tussen zitten maar niet al je vrienden en vriendinnen zullen zo verschrikkelijk in hun gezin gekeerd raken hé.

Dat is waar er zijn inmers ook andere dingen waardoor mensen hun vriendschappen kunnen verwaarlozen zoals relatie, werk, hobby, andere verplichtingen enz. Het is meer dat kinderen dan nog bovenop de relatie, het werk en de hobby komen. Maar ik begrijp het ook wel. Mijn vriendschappen zijn ook niet heel erg hecht wat deels door mezelf komt. Dus bij mensen met kinderen moet je gewoon of meer flexibel zijn en meer moeite doen of het niet erg vinden om elkaar weinig te zien of vriendschap laten verwateren.

Ik heb ook geen kinderwens. Nooit gehad ook. Eierstokken die rammelen? Geen idee hoe dat is.
Ik hou ook niet van kinderen. Pas als ze een leeftijd hebben bereikt dat je er een fatsoenlijk gesprek mee kan voeren wordt het wat leuker.

Ik hou vooral van mijn vrijheid. Daar hecht ik veel waarde aan. Kunnen doen en laten wat ik wil, wanneer ik het wil, zonder het geregel. In mijn werk zijn er vaak drukke perioden, lange dagen. Dat kan dan ook gewoon. Ineens zin om naar de film te gaan? Spontaan uit eten? Avondje onverwachts ergens blijven slapen? Kan gewoon allemaal. Zin om een keer om 21:00 te eten en de andere dag om 17:00, en dan weer een keer om 20:00? Geen probleem allemaal. Met kinderen is het allemaal stukken lastiger.

Maar bovenal is het dat ik gewoon niks met kinderen heb en nooit gehad heb.

Tot groot verdriet van m'n moeder, ze had graag oma willen zijn. Ik heb nog een broer en zus, en geen van ons drieën heeft of wilt kinderen. Ik snap wel dat ze dat anders had gewild.

Ik heb nooit een kinderwens gehad. Dat is eigenlijk het belangrijkste argument. Ik kan ook wel zeggen dat het slecht voor maatschappij is, dat ik mijn vrijheid en geld wil behouden, niet verantwoordelijk wil zijn voor ander leven, slechte genen heb, maar puntje bij paaltje zie ik mezelf gewoon niet als iemand om een ander persoon op te voeden. Mezelf weg te cijferen.

quote:

Op maandag 11 juni 2018 17:51 schreef sararaats het volgende:
Gelukkig vragen mensen nooit waarom ik geen kinderen heb.

De uitleg al te vaak moeten doen.

Waarom voel je je genoodzaakt om tekst en uitleg te geven? Een simpele 'waarom wel' volstaat toch?

Ik erger mij vooral aan de mensen die het als 'logische volgende stap' zien. Ik ben 27 en heb geen kinderen, maar ben er eigenlijk ook totaal niet mee bezig. Ik weet ook zeker dat ik prima gelukkig kan blijven zonder kids.

quote:

Op maandag 11 juni 2018 20:55 schreef nickhguitar het volgende:

[..]

Waarom voel je je genoodzaakt om tekst en uitleg te geven? Een simpele 'waarom wel' volstaat toch?

Ik erger mij vooral aan de mensen die het als 'logische volgende stap' zien. Ik ben 27 en heb geen kinderen, maar ben er eigenlijk ook totaal niet mee bezig. Ik weet ook zeker dat ik prima gelukkig kan blijven zonder kids.

Life script

Ik wilde nooit kinderen en heb op mijn 28e eindelijk een meneer gevonden die het met mij eens is. Bonus: hij is onvruchtbaar (door kanker op jongere leeftijd).

We zijn nu samen heel blij en heel bewust kinderloos.

Mijn zusje heeft sinds kort wel een baby en ik ben echt blij voor haar, maar ik ben wel heel blij dat ik nooit in haar schoenen zal staan. Ik bedoel, baby-neef is heel schattig enzo, maar wel levenslang commitment!

quote:

Op maandag 11 juni 2018 21:08 schreef bloempjuh het volgende:
Ik wilde nooit kinderen en heb op mijn 28e eindelijk een meneer gevonden die het met mij eens is. Bonus: hij is onvruchtbaar (door kanker op jongere leeftijd).

We zijn nu samen heel blij en heel bewust kinderloos.

Mijn zusje heeft sinds kort wel een baby en ik ben echt blij voor haar, maar ik ben wel heel blij dat ik nooit in haar schoenen zal staan. Ik bedoel, baby-neef is heel schattig enzo, maar wel levenslang commitment!

Ik lees wel eens vrouwen die onvruchtbaar worden door kanker.. verschrikkelijk. Maar dat hun huisarts dan meer bezorgd is over de vruchtbaarheid dan hun leven

Ik teken voor een onvruchtbare vrouw.

Ik ben daar te egoïstisch voor, mij werd ook gevraagd om als oom de luier van mijn neefje te verschonen, maar daar ga ik mooi niet aan beginnen. Zelfde met de fles geven, dat duurt een eeuwigheid en daar heb ik geen geduld voor.

quote:

Op maandag 11 juni 2018 09:45 schreef Metalfreak het volgende: Mijn vriendin heeft inmiddels wel volop rammelende eierstokken en vindt het soms lastig dat ik me niet zo duidelijk uitspreek hierover

even los van de discussie over wel of geen kinderen willen...

Waarom spreek je niet uit dat je geen kinderen wilt? Dat is een vrij essentieel onderwerp in een relatie, helemáál als je vriendin ze wel graag wil!

Imho is het heel oneerlijk als je haar niet de (volledige) waarheid vertelt, zij moet ook een keuze voor haar toekomst kunnen maken op basis van alle informatie. Dat ze niet over 5/10 jaar pas van je hoort dat het er niet in zit, en dat ze dan te laat is om met een ander kinderen te krijgen...

Ik weet niet of ik hier ook mag maar goed dan hoor ik 't wel.

Ik wil geen "kinderen", maar ik wil ook niet per se "geen kinderen".

Ik vind sommige kinderen best leuk, en andere kinderen vind ik helemaal niks. Die laatste groep is een stuk groter. Ik denk niet dat ik onvoorwaardelijk van een kind zou kunnen houden puur omdat 't zogenaamd van mij is, en dat vind ik niet eerlijk tegenover een kind. Daarom wil ik geen kinderen.

Aan de andere kant zijn veel van die niet leuke periodes vrij leeftijdsgebonden. Kinderen vinden mij over het algemeen wel leuk, en ik vind het ontzettend leuk om kinderlijke nieuwsgierigheid in actie te zien en te voeden.

Vrij kort door de bocht zie ik me prima gelukkig oud worden zonder kinderen, maar potentieel ook wel met. Ik zou niks missen zonder kinderen, maar sta ook niet lijnrecht tegenover het idee van. Mijn defaultpositie is "ik wil geen kinderen" en daar voel ik me goed bij. Ik sluit echter niet uit dat ik, mocht op een later moment de mening van mijn partner veranderen, daar ooit op terug kom. Niet dat ik ze ooit per se wél zou willen, maar het is simpelweg geen deal breaker voor me. En dat vinden veel mensen vaak heel raar. Zeker als ik aangeef dat een kind opvoeden me ontzettend leuk lijkt, maar nee, ik wil geen kinderen.

Overigens, bedenk ik me nu, heb ik nog wel een periode gehad waarin ik echt zoekende was. Ik heb rond m'n negentiende te horen gekregen dat er best een kans is dat ik ofwel minder vruchtbaar ben, ofwel vroeg in de overgang terecht zal komen, ofwel een combinatie. In beide families (vader en moeder) zitten vrouwen die worstelen met een verminderde vruchtbaarheid en zowel mijn moeder als mijn oma raakten vroeg in de overgang (denk halverwege de 30). Dat was best een shock. Ik had altijd al wel gezegd dat ik geen kinderen wilde, maar dat was altijd een keuze geweest waar ik eventueel op terug kon komen, en niet een vast gegeven. Dat was alsnog best moeilijk. Na een halfjaar worstelen met wat ik daarvan vond en hoe ik me daarbij voelde, ben ik toch weer uitgekomen op "ik wil geen kinderen". Maar ik ben nu dus wel minder standvastig, en ik heb inmiddels ook meer begrip voor mensen die wel actief proberen een kind te krijgen, terwijl de situatie daar soms mijns inziens niet ideaal voor is. Ik kan me de "drang" wel beter voorstellen, zeg maar.

quote:

Op maandag 11 juni 2018 22:58 schreef viceversa het volgende:


Ik lees wel eens vrouwen die onvruchtbaar worden door kanker.. verschrikkelijk. Maar dat hun huisarts dan meer bezorgd is over de vruchtbaarheid dan hun leven

Ik teken voor een onvruchtbare vrouw.

Dat komt denk ik omdat die huisarts er automatisch vanuit gaat dat het automatisch de diepste wens is van de vrouw of zo. Dat als die zich niet voort kan planten het leven voor haar ook niet meer hoeft. De realiteit is vaak anders. Tegenwoordig steeds vaker bijna het tegenovergestelde, zou je zeggen. Het beeld van de hel is voor mij na vuur enzo iig een gezin. Ik heb het idee dat dit gevoel toeneemt bij veel mensen. Vroeger was het nu eenmaal de plicht, je moest zwanger worden als vrouw en lekker boeiend als je na het 12de kind doodging tijdens de bevalling de man nam dan gewoon weer een jonger beter exemplaar en nog 2 minaressen, en als man ook zo veel mogelijk kinderen op de wereld zetten en onderhouden voor de voortzetting van familie, waarschijnlijk vond 80% het niks, die komt nu de verplichting eindelijk helemaal weg is goed aan het licht. Modern gezin lijkt vrijwillig, maar hoe vrijwillig is het echt. Het is pas zo als het niet meer als "logische volgende stap" wordt beschouwd idd.
Veel mensen zijn volgens mij bang gemaakt. Ze denken dat ze door geboren te zijn een schuld hebben aan God en/of aan hun ouders die ze pas hebben afgelost als ze zelf een kind op de wereld hebben gezet. Voor wat hoort wat. Daarnaast zien velen het blijkbaar echt oprecht als de ultieme zin van het leven.

quote:

Op dinsdag 12 juni 2018 00:00 schreef Sarasi het volgende:
Overigens, bedenk ik me nu, heb ik nog wel een periode gehad waarin ik echt zoekende was. Ik heb rond m'n negentiende te horen gekregen dat er best een kans is dat ik ofwel minder vruchtbaar ben, ofwel vroeg in de overgang terecht zal komen, ofwel een combinatie. In beide families (vader en moeder) zitten vrouwen die worstelen met een verminderde vruchtbaarheid en zowel mijn moeder als mijn oma raakten vroeg in de overgang (denk halverwege de 30). Dat was best een shock. Ik had altijd al wel gezegd dat ik geen kinderen wilde, maar dat was altijd een keuze geweest waar ik eventueel op terug kon komen, en niet een vast gegeven. Dat was alsnog best moeilijk. Na een halfjaar worstelen met wat ik daarvan vond en hoe ik me daarbij voelde, ben ik toch weer uitgekomen op "ik wil geen kinderen". Maar ik ben nu dus wel minder standvastig, en ik heb inmiddels ook meer begrip voor mensen die wel actief proberen een kind te krijgen, terwijl de situatie daar soms mijns inziens niet ideaal voor is. Ik kan me de "drang" wel beter voorstellen, zeg maar.

Ja dat kan ik me wel voorstellen. Ook al wil je geen kinderen lijkt het mij daarom alsnog erg om onvruchtbaar of verminderd vruchtbaar te zijn. Omdat je er dan juist meer over na gaat denken en daarom gaat twijfelen.

[ Bericht 6% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 12-06-2018 00:40:48 ]

- Het hele huisje-boompje-beestje heeft me nooit aangetrokken, dat wist ik als 14-jarige al te melden aan mijn ouders, en zo denk ik er op 34-jarige leeftijd nog steeds over.

- Heb mezelf nooit, maar dan ook nooit, voorgesteld als vader. Niet omdat ikzelf zo'n rotkind was waar mijn vader koppijn van kreeg, maar ik zag het gewoon nooit voor me.

- Ik wil de verantwoordelijkheid niet hebben. Het hele opvoeden, "leuk" meedoen met allerlei dingen waar ik geen zak aan vind (ja maar met je eigen kind is het LEU-HEUK... nee, bakkes!), leren praten, lezen, luiers verschonen, continu opletten of ze niet iets gevaarlijks doen, ik word er al moe van als ik er alleen nog maar aan denk.

- Mijn genen zijn kut, die wil ik niet doorgeven aan kinderen. Niet dat ik een mismaakte idioot ben, maar heb een bult lichamelijke klachten, net als m'n moeder, en die genen neem ik het graf mee in zonder de volgende generatie ermee op te zadelen.

- Ik heb wel vriendinnen gehad, en na een tijdje begint er zo'n leuk stofje in je hersenen je te vertellen dat het toch potverdikkeme best fijn kan zijn om je voort te planten, maar we hielden gelukkig altijd de boot af. Heb wel een keer gekscherend tegen een van die vriendinnen gezegd dat ik drie kinderen met haar wilde hebben, allemaal roodharig en ik wilde ze dan allemaal Henk noemen, of het nou jongetjes of meisjes zouden zijn Paar maanden later was die relatie (wegens hele andere redenen) voorbij en ben blij dat we nooit aan kinders zijn begonnen.

[ Bericht 0% gewijzigd door Drizzt_DoUrden op 12-06-2018 00:56:26 ]

quote:

Op maandag 11 juni 2018 10:33 schreef Samzz het volgende:

[..]

Klopt. Maar bij mannen is het geen probleem en wordt het zo gedaan.

Nee hoor, ook mannen krijgen de bekende vragen voor de kiezen. Ken wat kerels die persé het zooitje onklaar wilden laten maken en naar huis werden gestuurd omdat ze "te jong waren voor zo'n beslissing" (leeftijd varieerde tussen 28 en 36 jaar). Nog chananter was dat de artsen vroegen of hun vriendin/vrouw het er wel mee eens was, en zelfs een handtekening van madam eisten te zien Hoezo my body my choice?