Kletstopic voor users die geen kinderen willen #1

quote:

Op maandag 11 juni 2018 10:33 schreef Samzz het volgende:

[..]

Beide.

Om een huisarts zou heen te werken moeten zijn. Die is verplicht een doorverwijzing te geven als je daar op staat. De gyn is een ander verhaal helaas.
Zou het verschil maken tussen een ziekenhuis of een andere (prive)kliniek?
Mijn man is in een Casa kliniek gesteriliseerd. Nou had hij ook wel de leeftijd ervoor, maar meer dan een vraag of hij kinderen had hield het niet in. Hij had makkelijk ja kunnen aankruisen als het nee moest zijn.

Met m'n ex heb ik definitief besloten dat ik geen kinderen wil, omdat hij een narcist is. Ik vond de relatie zelf wel leuk maar zou kinderen nooit een narcist als vader 'aan willen doen'. Inmiddels geen relatie meer met hem, maar het besluit blijft. Ik ben prima tevreden met m'n leven en ben helemaal niet bereid daar aanpassingen aan te doen. En kinderen zijn wel geinig hoor, maar wel op een afstand. En niet te lang.

quote:

Op maandag 11 juni 2018 12:47 schreef flipsen het volgende:
Goed topic, weet niet of ik hier mee mag praten, want het is niet dat ik absoluut geen kinderen wil. Mijn insteek is een beetje "Als het gebeurt, prima. Als het niet gebeurt, ook prima". Mijn vrouw wil(de) wel, maar medisch gezien lukte het niet echt (mijn probleem) en daarnaast is ze tegenwoordig toch wel erg op haar leventje van nu gesteld En dat zou volkomen op zijn kop komen te staan als er een klotek.. kind kwam.

Maar wat ons wel een beetje gerust gevoel geeft: adoptie of pleegouder worden is altijd nog mogelijk! Ook als je wat ouder bent. Adoptie is natuurlijk wel heel zwaar (hoewel dat hier in Argentinië een heel stuk simpeler werkt), maar het pleegouderschap lijkt me zeker een optie als we daaraan toe zijn. We denken dat we een pleegkind heel wat kunnen bieden (niet alleen in materiële zin, maar zeker ook qua leven), dus dat houden we in ieder geval achter de hand als mogelijkheid. Wellicht ook een idee voor "maar wat als ik later spijt krijg?" mensen hier?

Ik weet niet of ik in aanmerking zou komen voor adoptie, nu zeker niet en dat duurt ook heel lang.
Pleegkinderen weet ik niet, ik denk niet dat ik het in me heb

quote:

Op maandag 11 juni 2018 10:53 schreef FlippingCoin het volgende:

[..]

Ik geloof ook wel dat jij definitief geen kinderen meer wil, maar ik snap ook dat het een moeilijke kwestie is voor een arts die altijd de insteek heeft om louter operaties te doen ten behoeve van de gezondheid; maar dit doet verder niet af aan dat het een naar iets is.

quote:

Vasovasostomie: hersteloperatie na sterilisatie bij de man

Gemiddeld is de kans op een succesvolle operatie zo’n 85%. Een geslaagde operatie leidt bij ongeveer 50% van de koppels tot een zwangerschap. De kans op succes is afhankelijk van de methode van sterilisatie, de duur tussen de sterilisatie en de hersteloperatie, de toestand van het zaad en de genezing van de opnieuw aan elkaar gezette uiteinden van de zaadleider.

https://urologie.slingela(...)-sterilisatie/31/114

Lijkt me nou niet echt zodanig succesvol dat je als arts veilig kan zeggen 'ow ja, een vasectomie is prima omkeerbaar en dus een medische ingreep die geen permanente zelf-beschadiging oplevert.'

Hoi!

Ik herken maar weinig van de struggles van veel vrouwen die geen kinderwens hebben. "Men" zeurt nooit aan mijn hoofd over veranderende gedachten oid. Ik merk soms dat m'n ouders de gedachte aan geen kleinkinderen niet top vinden, maar dat ze sowieso achter mijn keuzes op dat gebied hebben gestaan.

Het verlangen naar sterillisatie herken ik ook niet eigenlijk. Ik ben er altijd gerust op geweest dat ik genoeg middelen tot mijn beschikking had om zelf te zorgen dat ik geen kind krijg. Een paar keer een morning after pill moeten halen na een casual contact met een oepsie of het iets te casual slikken van de pil in een relatie. Ik weet dat er als ook die fase, op de een of andere manier voorbij zou gaan zonder dat ik er alert op ben er nog middelen zijn die me een langere periode in staat stellen om de zwangerschap te beeindigen. Niet dat ik daar licht over denk, hoop het nooit mee te moeten maken, maar alles beter dan een kind ongewenst ter wereld brengen.

Wat ik WEL lastig vind is dat je inderdaad de uitzondering bent en dat ik op dit moment stuklopende vriendschappen heb omdat die vrienden wel allemaal tijd hebben voor gezinnetjesuitjes (waar ik dan blijkbaar niet ook voor gevraagd kan worden want "vind je kut") met partner en kinderen, maar geen tijd kunnen vinden om gewoon 1 op 1 tijd door te brengen met een oude vriendin.

EN de verwachting dat je dan vast allerlei wilde plannen hebt om je leven hip in te vullen Ik wil gewoon lekker 4 dagen per weken nine to fiven en daarnaast zoveel mogelijk leuke dingen doen met vriend en/of vrienden. En dan niet berg huppeldepup beklimmen, maar op het terras zitten en festivals afschuimen, beetje vrijwilligerswerk doen tussendoor (vaak ook nog eens met vrienden), apelam worden op' zn tijd, af en toe een lekker weekend netflixen in bed en goede gesprekken hebben met de katten. Pleurt op met je lonely planet complex

Ik heb geen kinderen omdat ik daar weinig geduld voor heb. Gay.

De kinderen van mijn zus en broer zijn schatjes maar ik heb mijn grens tot het genoeg is.

Gelukkig doen mijn ouders er niet moeilijk over.

Ze hebben 7 kleinkinderen en weten dat er van mij geen boelekes komen.

quote:

Op maandag 11 juni 2018 12:23 schreef viceversa het volgende:

[..]

https://www.reddit.com/r/(...)JIA3ZUM5&sh=d006c38b

Ik ben stiekem een beetje bang dat dat ook ooit mijn verhaal kan gaan zijn. Mijn vriendin ziet vaak alleen de leuke dingen van een kind en ze heeft al moeite zat om zichzelf te managen met een veel te drukke baan waarin ze ook niet zomaar kan minderen.

quote:

Op maandag 11 juni 2018 13:25 schreef Samzz het volgende:

[..]

Je laatste alinea is inderdaad wel deels herkenbaar. Ik ben al 2 maand bezig een etentje te plannen met een vriendin die een kind heeft, bijvoorbeeld. Damn wat een gedoe.

2 maanden geleden een afspraak gemaakt met mijn voormalig beste vriend. half juli

quote:

Op maandag 11 juni 2018 13:25 schreef Samzz het volgende:

[..]

Je laatste alinea is inderdaad wel deels herkenbaar. Ik ben al 2 maand bezig een etentje te plannen met een vriendin die een kind heeft, bijvoorbeeld. Damn wat een gedoe.

Heb het opgegeven toen ik een afspraak met haar had en ze vervolgens last-minute alsnog een van de kinderen meenam.

quote:

Op maandag 11 juni 2018 13:35 schreef DancingPhoebe het volgende:

[..]

2 maanden geleden een afspraak gemaakt met mijn voormalig beste vriend. half juli

Irritant ja, ik spendeer wel minder energie aan mensen die om wat voor reden dan ook erg lastig zijn om mee af te spreken, ook zulke jonge ouders dus. Wordt me dan weer niet in dank afgenomen door die personen, maar moeilijk kunnen afspreken en veel last minute afhaken omdat er andere zaken prioriteit hebben is gewoon zonde van mijn energie en tijd. Kan dan ook wat gaan doen met iemand die wel op komt dagen.

quote:

Op maandag 11 juni 2018 13:40 schreef CherryLips het volgende:

[..]

Heb het opgegeven toen ik een afspraak met haar had en ze vervolgens last-minute alsnog een van de kinderen meenam.

O bij een stel met een zoontje komt hij meestal standaard mee als het overdag is. Geen problemen mee aangezien ze op hun beurt ook zo makkelijk en flexibel zijn dat ik midden in de nacht onaangekondigd aan kan kloppen om daar te kunnen crashen. Maakt geen hol uit hoe druk ze het hebben

Scheelt ook dat het een tof kind is.

quote:

Op maandag 11 juni 2018 13:43 schreef Trashcanman het volgende:

[..]

O bij een stel met een zoontje komt hij meestal standaard mee als het overdag is. Geen problemen mee aangezien ze op hun beurt ook zo makkelijk en flexibel zijn dat ik midden in de nacht onaangekondigd aan kan kloppen om daar te kunnen crashen. Maakt geen hol uit hoe druk ze het hebben

Scheelt ook dat het een tof kind is.

Ze heeft het later nog een keer gedaan, jongste mee die toen een jaar of twee was. Dan heb ik geen afspraak meer met haar, maar is het een soort dagbesteding voor het kind geworden.

quote:

Op maandag 11 juni 2018 13:45 schreef CherryLips het volgende:

[..]

Ze heeft het later nog een keer gedaan, jongste mee die toen een jaar of twee was. Dan heb ik geen afspraak meer met haar, maar is het een soort dagbesteding voor het kind geworden.

Snap je wel. Kind neemt alsnog heel veel aandacht in beslag, of je nu wil of niet.

Toch merk ik dat het aan de ouders zelf ligt of het contact relaxed blijft of niet. Zware problemen met kind daargelaten.

Merk het bij bloedafname op het werk ook: ouders verzieken het rustig verlopen van een afname vaak meer dan het kind zelf.

quote:

Op maandag 11 juni 2018 13:48 schreef Trashcanman het volgende:

[..]

Snap je wel. Kind neemt alsnog heel veel aandacht in beslag, of je nu wil of niet.

Toch merk ik dat het aan de ouders zelf ligt of het contact relaxed blijft of niet. Zware problemen met kind daargelaten.

Merk het bij bloedafname op het werk ook: ouders verzieken het rustig verlopen van een afname vaak meer dan het kind zelf.

Het verschilt enorm per ouder, heel erg. 'Mama is even aan het praten' bijvoorbeeld. Ken ook iemand die tegen mij eerst zegt 'Momentje, ze breken de boel af, ben zo terug' terwijl een ander gewoon midden in een gesprek naar de kinderen begint te roepen en over iets heel anders begint, en er met het hoofd niet helemaal bij is.

maar dit topic is volgens mij niet bedoeld om ouders te bashen

quote:

Op maandag 11 juni 2018 13:53 schreef CherryLips het volgende:

[..]

Het verschilt enorm per ouder, heel erg. 'Mama is even aan het praten' bijvoorbeeld. Ken ook iemand die tegen mij eerst zegt 'Momentje, ze breken de boel af, ben zo terug' terwijl een ander gewoon midden in een gesprek naar de kinderen begint te roepen en over iets heel anders begint, en er met het hoofd niet helemaal bij is.

maar dit topic is volgens mij niet bedoeld om ouders te bashen

O het was ook niet als bash bedoeld. Maar als niet voortplantende volwassene heb je nu eenmaal wel vaak mensen met kinderen in je kring dus leek me juist iets wat ontopic is.

quote:

Op maandag 11 juni 2018 13:45 schreef CherryLips het volgende:

[..]

Ze heeft het later nog een keer gedaan, jongste mee die toen een jaar of twee was. Dan heb ik geen afspraak meer met haar, maar is het een soort dagbesteding voor het kind geworden.

Met m'n beste vriendin is het juist weer andersom. Die moet ik er af en toe aan herinneren dat haar zoontje, gewoon doordat het haar zoontje is, nu ook onderdeel van de roedel is en dat ik het dus wel tof vind als ik hem af en toe kan zien

Ik hou gewoon niet zo van kinderen

edit: ho wacht, ik hou niet van alle kinderen

quote:

Op maandag 11 juni 2018 13:10 schreef DancingPhoebe het volgende:

EN de verwachting dat je dan vast allerlei wilde plannen hebt om je leven hip in te vullen Ik wil gewoon lekker 4 dagen per weken nine to fiven en daarnaast zoveel mogelijk leuke dingen doen met vriend en/of vrienden. En dan niet berg huppeldepup beklimmen, maar op het terras zitten en festivals afschuimen, beetje vrijwilligerswerk doen tussendoor (vaak ook nog eens met vrienden), apelam worden op' zn tijd, af en toe een lekker weekend netflixen in bed en goede gesprekken hebben met de katten. Pleurt op met je lonely planet complex

Dit ja. Dat je als je geen kinderen wilt, je dan ook minstens een leven als wereldreiziger of poolonderzoeker na moet willen streven. Alsof je per se een goede ‘reden’ moet hebben om niet aan kinderen te willen.

'Zomaar' geen kinderen willen, omdat je gehecht bent aan je leven met je drie katten, je 9-tot-5 baantje en je stapvrienden is kennelijk raar.

[ Bericht 2% gewijzigd door Brandaris01 op 11-06-2018 14:59:20 ]

Adoptie of pleegouderschap zou voor mij geen vervanging zijn omdat de vragen die ik me stel gaan over dingen als 'hoe zou een mini me zijn' en 'hoe zou zwanger zijn voelen' etc

Dus dat lost niks op

quote:

Op maandag 11 juni 2018 14:48 schreef Brandaris01 het volgende:

[..]

Dit ja. Dat je als je geen kinderen wilt, je dan ook minstens wereldreiziger of poolonderzoeker moet willen worden. Alsof je per se een goede ‘reden’ moet hebben om niet aan kinderen te willen.

Herkenbaar ja. Of dat ze denken dat je dan standaard een carrière man/vrouw bent.

Ik wilde altijd kinderen als tiener, zelfs tot een jaar geleden nog. Ik ben nu 26 en in het afgelopen jaar is mijn kinderwens toch wel veranderd.

Ik denk dat ik altijd (en veel mensen met mij geloof ik) een beetje een te romantisch beeld hebben gehad van kinderen. Als ik naar mijzelf kijk ben ik iemand die heel erg van zijn vrijheid houdt. Heerlijk om last minute iets te gaan met vrienden of iets dergelijk, of met vriendin uit eten te gaan etc.
Daarnaast heb ik vrienden en collega's die vader/moeder zijn geworden en je ziet dat alles draait om die kleine. Daarnaast merk ik dat ik gewoon niet kan dealen met huilende kinderen, ik wordt helemaal gek.

Afgelopen december een vriendin en zij wilt ook geen kinderen en dat heeft het gevoel alleen maar sterker gemaakt. Ik struggle soms nog wel met de gedachte dat, omdat 'het zo hoort'. En soms lijkt het me ook geweldig om zo'n kleine op te zien groeien. Maar dan betrap ik mijzelf er weer op dat ik alleen maar mooie dingen voor me zie, en niet de zorgen die het met zich meebrengt, het geen tijd voor jezelf meer hebben. Spontaniteit verdwijnt.

Goed topic.

Ik moet er niet aan denken.

Ik wil geen kinderen en ook nooit gewild. Wel heb ik een tijdje iets gehad van 'goh misschien ooit', maar dat was een tijdelijke opvlieger. Nu overweeg ik serieus om de boel onklaar te laten maken zodat ik geen gezeur met (hormonale) anticonceptie meer heb.

Mijn keuze heb ik al redelijk vastgelegd. Recent heb ik een kat uit het asiel geadopteerd waarbij werd gesteld dat hij niet met kleine kinderen kan door gedragsproblemen. Nooit. Ze hebben mij een paar keer gevraagd of ik, als jonge vrouw, geen kinderen wil nemen want hij zal er nooit mee samen kunnen. En elke keer accepteerden ze mijn antwoord Eén van de dames die daar de zorg voor hem droeg wilde ook geen kinderen en herkende het volledig. Dus de kat mocht ik hebben.

quote:

Op maandag 11 juni 2018 16:40 schreef Alexandrier het volgende:

[..]

Ben je mocro/moslim? Wat vind je omgeving ervan?

Nee.

quote:

Op maandag 11 juni 2018 13:55 schreef Trashcanman het volgende:

O het was ook niet als bash bedoeld. Maar als niet voortplantende volwassene heb je nu eenmaal wel vaak mensen met kinderen in je kring dus leek me juist iets wat ontopic is.

Haha
Je had dan ook net zo goed van een andere planeet kunnen komen want volgens mij begrijp je elkaars leven dan toch totaal niet meer.
Als ik dit topic lees bereid ik me al voor voor als mijn vriendinnen kinderen krijgen.. Maar gun het ze verder wel hoor.

quote:

Op maandag 11 juni 2018 14:49 schreef Allures het volgende:
Adoptie of pleegouderschap zou voor mij geen vervanging zijn omdat de vragen die ik me stel gaan over dingen als 'hoe zou een mini me zijn' en 'hoe zou zwanger zijn voelen' etc

Dus dat lost niks op

Ik vind mezelf niet eens zo leuk, waarom zou ik dan een mini-me willen.

Brr. Nee. Hell nah!

quote:

Op maandag 11 juni 2018 17:11 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Haha
Je had dan ook net zo goed van een andere planeet kunnen komen want volgens mij begrijp je elkaars leven dan toch totaal niet meer.
Als ik dit topic lees bereid ik me al voor voor als mijn vriendinnen kinderen krijgen.. Maar gun het ze verder wel hoor.

Hmm ze zullen er bij jou vast ook tussen zitten maar niet al je vrienden en vriendinnen zullen zo verschrikkelijk in hun gezin gekeerd raken hé.

quote:

Op maandag 11 juni 2018 17:19 schreef viceversa het volgende:

[..]

Ik vind mezelf niet eens zo leuk, waarom zou ik dan een mini-me willen.

Ja ik ben heel leuk En goed in alles wat ik doe
Dus eigenlijk is het wel zonde dat ik de wereld mijn wonderkind niet geef

quote:

Op maandag 11 juni 2018 17:19 schreef viceversa het volgende:

[..]

Ik vind mezelf niet eens zo leuk, waarom zou ik dan een mini-me willen.

Ik was echt een kutkind. Medelijden met m'n ouders.

Gelukkig vragen mensen nooit waarom ik geen kinderen heb.

De uitleg al te vaak moeten doen.

Ik heb ook geen kinderwens. Geen idee of dat ooit nog gaat komen, maar ik ben nu 35 en sinds mijn 23e heb ik niet meer die wens gehad. Destijds had ik een partner waarbij ik me ineens realiseerde dat ik met hem geen kinderen wilde, en ik heb nooit meer een relatie gehad waarbij ik dacht van 'ja, met jou wil ik nu wel kinderen'. Lijkt me ook behoorlijk zwaar om ouder te zijn, en ik vind mijn vrijheid eigenlijk veel te fijn.

Kinderen vind ik op zich niet vervelend, mijn nichtje is een dotje en ook andere kinderen vind ik (maximaal een uurtje) wel grappig.

Ik mis bij vrienden met kinderen wel de flexibiliteit om af te spreken. Maar ik heb het idee dat dat meer iets is dat bepaalde mensen doen zodra ze een relatie krijgen, ipv wanneer ze kinderen krijgen. Het wordt dan alleen ineens veel zichtbaarder. Mijn zus bijvoorbeeld doet nog genoeg leuke dingen naast voor haar kind zorgen.

Gelukkig heb ik nog een paar vrienden die niet zijn vastgegroeid aan hun partner en/of kind dus ik vermaak me wel.

quote:

Op maandag 11 juni 2018 17:29 schreef Trashcanman het volgende:

Hmm ze zullen er bij jou vast ook tussen zitten maar niet al je vrienden en vriendinnen zullen zo verschrikkelijk in hun gezin gekeerd raken hé.

Dat is waar er zijn inmers ook andere dingen waardoor mensen hun vriendschappen kunnen verwaarlozen zoals relatie, werk, hobby, andere verplichtingen enz. Het is meer dat kinderen dan nog bovenop de relatie, het werk en de hobby komen. Maar ik begrijp het ook wel. Mijn vriendschappen zijn ook niet heel erg hecht wat deels door mezelf komt. Dus bij mensen met kinderen moet je gewoon of meer flexibel zijn en meer moeite doen of het niet erg vinden om elkaar weinig te zien of vriendschap laten verwateren.

Ik heb ook geen kinderwens. Nooit gehad ook. Eierstokken die rammelen? Geen idee hoe dat is.
Ik hou ook niet van kinderen. Pas als ze een leeftijd hebben bereikt dat je er een fatsoenlijk gesprek mee kan voeren wordt het wat leuker.

Ik hou vooral van mijn vrijheid. Daar hecht ik veel waarde aan. Kunnen doen en laten wat ik wil, wanneer ik het wil, zonder het geregel. In mijn werk zijn er vaak drukke perioden, lange dagen. Dat kan dan ook gewoon. Ineens zin om naar de film te gaan? Spontaan uit eten? Avondje onverwachts ergens blijven slapen? Kan gewoon allemaal. Zin om een keer om 21:00 te eten en de andere dag om 17:00, en dan weer een keer om 20:00? Geen probleem allemaal. Met kinderen is het allemaal stukken lastiger.

Maar bovenal is het dat ik gewoon niks met kinderen heb en nooit gehad heb.

Tot groot verdriet van m'n moeder, ze had graag oma willen zijn. Ik heb nog een broer en zus, en geen van ons drieën heeft of wilt kinderen. Ik snap wel dat ze dat anders had gewild.

Ik heb nooit een kinderwens gehad. Dat is eigenlijk het belangrijkste argument. Ik kan ook wel zeggen dat het slecht voor maatschappij is, dat ik mijn vrijheid en geld wil behouden, niet verantwoordelijk wil zijn voor ander leven, slechte genen heb, maar puntje bij paaltje zie ik mezelf gewoon niet als iemand om een ander persoon op te voeden. Mezelf weg te cijferen.

quote:

Op maandag 11 juni 2018 17:51 schreef sararaats het volgende:
Gelukkig vragen mensen nooit waarom ik geen kinderen heb.

De uitleg al te vaak moeten doen.

Waarom voel je je genoodzaakt om tekst en uitleg te geven? Een simpele 'waarom wel' volstaat toch?

Ik erger mij vooral aan de mensen die het als 'logische volgende stap' zien. Ik ben 27 en heb geen kinderen, maar ben er eigenlijk ook totaal niet mee bezig. Ik weet ook zeker dat ik prima gelukkig kan blijven zonder kids.

quote:

Op maandag 11 juni 2018 20:55 schreef nickhguitar het volgende:

[..]

Waarom voel je je genoodzaakt om tekst en uitleg te geven? Een simpele 'waarom wel' volstaat toch?

Ik erger mij vooral aan de mensen die het als 'logische volgende stap' zien. Ik ben 27 en heb geen kinderen, maar ben er eigenlijk ook totaal niet mee bezig. Ik weet ook zeker dat ik prima gelukkig kan blijven zonder kids.

Life script

Ik wilde nooit kinderen en heb op mijn 28e eindelijk een meneer gevonden die het met mij eens is. Bonus: hij is onvruchtbaar (door kanker op jongere leeftijd).

We zijn nu samen heel blij en heel bewust kinderloos.

Mijn zusje heeft sinds kort wel een baby en ik ben echt blij voor haar, maar ik ben wel heel blij dat ik nooit in haar schoenen zal staan. Ik bedoel, baby-neef is heel schattig enzo, maar wel levenslang commitment!

quote:

Op maandag 11 juni 2018 21:08 schreef bloempjuh het volgende:
Ik wilde nooit kinderen en heb op mijn 28e eindelijk een meneer gevonden die het met mij eens is. Bonus: hij is onvruchtbaar (door kanker op jongere leeftijd).

We zijn nu samen heel blij en heel bewust kinderloos.

Mijn zusje heeft sinds kort wel een baby en ik ben echt blij voor haar, maar ik ben wel heel blij dat ik nooit in haar schoenen zal staan. Ik bedoel, baby-neef is heel schattig enzo, maar wel levenslang commitment!

Ik lees wel eens vrouwen die onvruchtbaar worden door kanker.. verschrikkelijk. Maar dat hun huisarts dan meer bezorgd is over de vruchtbaarheid dan hun leven

Ik teken voor een onvruchtbare vrouw.

Ik ben daar te egoïstisch voor, mij werd ook gevraagd om als oom de luier van mijn neefje te verschonen, maar daar ga ik mooi niet aan beginnen. Zelfde met de fles geven, dat duurt een eeuwigheid en daar heb ik geen geduld voor.

quote:

Op maandag 11 juni 2018 09:45 schreef Metalfreak het volgende: Mijn vriendin heeft inmiddels wel volop rammelende eierstokken en vindt het soms lastig dat ik me niet zo duidelijk uitspreek hierover

even los van de discussie over wel of geen kinderen willen...

Waarom spreek je niet uit dat je geen kinderen wilt? Dat is een vrij essentieel onderwerp in een relatie, helemáál als je vriendin ze wel graag wil!

Imho is het heel oneerlijk als je haar niet de (volledige) waarheid vertelt, zij moet ook een keuze voor haar toekomst kunnen maken op basis van alle informatie. Dat ze niet over 5/10 jaar pas van je hoort dat het er niet in zit, en dat ze dan te laat is om met een ander kinderen te krijgen...

Ik weet niet of ik hier ook mag maar goed dan hoor ik 't wel.

Ik wil geen "kinderen", maar ik wil ook niet per se "geen kinderen".

Ik vind sommige kinderen best leuk, en andere kinderen vind ik helemaal niks. Die laatste groep is een stuk groter. Ik denk niet dat ik onvoorwaardelijk van een kind zou kunnen houden puur omdat 't zogenaamd van mij is, en dat vind ik niet eerlijk tegenover een kind. Daarom wil ik geen kinderen.

Aan de andere kant zijn veel van die niet leuke periodes vrij leeftijdsgebonden. Kinderen vinden mij over het algemeen wel leuk, en ik vind het ontzettend leuk om kinderlijke nieuwsgierigheid in actie te zien en te voeden.

Vrij kort door de bocht zie ik me prima gelukkig oud worden zonder kinderen, maar potentieel ook wel met. Ik zou niks missen zonder kinderen, maar sta ook niet lijnrecht tegenover het idee van. Mijn defaultpositie is "ik wil geen kinderen" en daar voel ik me goed bij. Ik sluit echter niet uit dat ik, mocht op een later moment de mening van mijn partner veranderen, daar ooit op terug kom. Niet dat ik ze ooit per se wél zou willen, maar het is simpelweg geen deal breaker voor me. En dat vinden veel mensen vaak heel raar. Zeker als ik aangeef dat een kind opvoeden me ontzettend leuk lijkt, maar nee, ik wil geen kinderen.

Overigens, bedenk ik me nu, heb ik nog wel een periode gehad waarin ik echt zoekende was. Ik heb rond m'n negentiende te horen gekregen dat er best een kans is dat ik ofwel minder vruchtbaar ben, ofwel vroeg in de overgang terecht zal komen, ofwel een combinatie. In beide families (vader en moeder) zitten vrouwen die worstelen met een verminderde vruchtbaarheid en zowel mijn moeder als mijn oma raakten vroeg in de overgang (denk halverwege de 30). Dat was best een shock. Ik had altijd al wel gezegd dat ik geen kinderen wilde, maar dat was altijd een keuze geweest waar ik eventueel op terug kon komen, en niet een vast gegeven. Dat was alsnog best moeilijk. Na een halfjaar worstelen met wat ik daarvan vond en hoe ik me daarbij voelde, ben ik toch weer uitgekomen op "ik wil geen kinderen". Maar ik ben nu dus wel minder standvastig, en ik heb inmiddels ook meer begrip voor mensen die wel actief proberen een kind te krijgen, terwijl de situatie daar soms mijns inziens niet ideaal voor is. Ik kan me de "drang" wel beter voorstellen, zeg maar.

quote:

Op maandag 11 juni 2018 22:58 schreef viceversa het volgende:


Ik lees wel eens vrouwen die onvruchtbaar worden door kanker.. verschrikkelijk. Maar dat hun huisarts dan meer bezorgd is over de vruchtbaarheid dan hun leven

Ik teken voor een onvruchtbare vrouw.

Dat komt denk ik omdat die huisarts er automatisch vanuit gaat dat het automatisch de diepste wens is van de vrouw of zo. Dat als die zich niet voort kan planten het leven voor haar ook niet meer hoeft. De realiteit is vaak anders. Tegenwoordig steeds vaker bijna het tegenovergestelde, zou je zeggen. Het beeld van de hel is voor mij na vuur enzo iig een gezin. Ik heb het idee dat dit gevoel toeneemt bij veel mensen. Vroeger was het nu eenmaal de plicht, je moest zwanger worden als vrouw en lekker boeiend als je na het 12de kind doodging tijdens de bevalling de man nam dan gewoon weer een jonger beter exemplaar en nog 2 minaressen, en als man ook zo veel mogelijk kinderen op de wereld zetten en onderhouden voor de voortzetting van familie, waarschijnlijk vond 80% het niks, die komt nu de verplichting eindelijk helemaal weg is goed aan het licht. Modern gezin lijkt vrijwillig, maar hoe vrijwillig is het echt. Het is pas zo als het niet meer als "logische volgende stap" wordt beschouwd idd.
Veel mensen zijn volgens mij bang gemaakt. Ze denken dat ze door geboren te zijn een schuld hebben aan God en/of aan hun ouders die ze pas hebben afgelost als ze zelf een kind op de wereld hebben gezet. Voor wat hoort wat. Daarnaast zien velen het blijkbaar echt oprecht als de ultieme zin van het leven.

quote:

Op dinsdag 12 juni 2018 00:00 schreef Sarasi het volgende:
Overigens, bedenk ik me nu, heb ik nog wel een periode gehad waarin ik echt zoekende was. Ik heb rond m'n negentiende te horen gekregen dat er best een kans is dat ik ofwel minder vruchtbaar ben, ofwel vroeg in de overgang terecht zal komen, ofwel een combinatie. In beide families (vader en moeder) zitten vrouwen die worstelen met een verminderde vruchtbaarheid en zowel mijn moeder als mijn oma raakten vroeg in de overgang (denk halverwege de 30). Dat was best een shock. Ik had altijd al wel gezegd dat ik geen kinderen wilde, maar dat was altijd een keuze geweest waar ik eventueel op terug kon komen, en niet een vast gegeven. Dat was alsnog best moeilijk. Na een halfjaar worstelen met wat ik daarvan vond en hoe ik me daarbij voelde, ben ik toch weer uitgekomen op "ik wil geen kinderen". Maar ik ben nu dus wel minder standvastig, en ik heb inmiddels ook meer begrip voor mensen die wel actief proberen een kind te krijgen, terwijl de situatie daar soms mijns inziens niet ideaal voor is. Ik kan me de "drang" wel beter voorstellen, zeg maar.

Ja dat kan ik me wel voorstellen. Ook al wil je geen kinderen lijkt het mij daarom alsnog erg om onvruchtbaar of verminderd vruchtbaar te zijn. Omdat je er dan juist meer over na gaat denken en daarom gaat twijfelen.

[ Bericht 6% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 12-06-2018 00:40:48 ]

- Het hele huisje-boompje-beestje heeft me nooit aangetrokken, dat wist ik als 14-jarige al te melden aan mijn ouders, en zo denk ik er op 34-jarige leeftijd nog steeds over.

- Heb mezelf nooit, maar dan ook nooit, voorgesteld als vader. Niet omdat ikzelf zo'n rotkind was waar mijn vader koppijn van kreeg, maar ik zag het gewoon nooit voor me.

- Ik wil de verantwoordelijkheid niet hebben. Het hele opvoeden, "leuk" meedoen met allerlei dingen waar ik geen zak aan vind (ja maar met je eigen kind is het LEU-HEUK... nee, bakkes!), leren praten, lezen, luiers verschonen, continu opletten of ze niet iets gevaarlijks doen, ik word er al moe van als ik er alleen nog maar aan denk.

- Mijn genen zijn kut, die wil ik niet doorgeven aan kinderen. Niet dat ik een mismaakte idioot ben, maar heb een bult lichamelijke klachten, net als m'n moeder, en die genen neem ik het graf mee in zonder de volgende generatie ermee op te zadelen.

- Ik heb wel vriendinnen gehad, en na een tijdje begint er zo'n leuk stofje in je hersenen je te vertellen dat het toch potverdikkeme best fijn kan zijn om je voort te planten, maar we hielden gelukkig altijd de boot af. Heb wel een keer gekscherend tegen een van die vriendinnen gezegd dat ik drie kinderen met haar wilde hebben, allemaal roodharig en ik wilde ze dan allemaal Henk noemen, of het nou jongetjes of meisjes zouden zijn Paar maanden later was die relatie (wegens hele andere redenen) voorbij en ben blij dat we nooit aan kinders zijn begonnen.

[ Bericht 0% gewijzigd door Drizzt_DoUrden op 12-06-2018 00:56:26 ]

quote:

Op maandag 11 juni 2018 10:33 schreef Samzz het volgende:

[..]

Klopt. Maar bij mannen is het geen probleem en wordt het zo gedaan.

Nee hoor, ook mannen krijgen de bekende vragen voor de kiezen. Ken wat kerels die persé het zooitje onklaar wilden laten maken en naar huis werden gestuurd omdat ze "te jong waren voor zo'n beslissing" (leeftijd varieerde tussen 28 en 36 jaar). Nog chananter was dat de artsen vroegen of hun vriendin/vrouw het er wel mee eens was, en zelfs een handtekening van madam eisten te zien Hoezo my body my choice?