Kletstopic voor users die geen kinderen willen #1

quote:

Op maandag 11 juni 2018 10:33 schreef Samzz het volgende:

[..]

Beide.

Om een huisarts zou heen te werken moeten zijn. Die is verplicht een doorverwijzing te geven als je daar op staat. De gyn is een ander verhaal helaas.
Zou het verschil maken tussen een ziekenhuis of een andere (prive)kliniek?
Mijn man is in een Casa kliniek gesteriliseerd. Nou had hij ook wel de leeftijd ervoor, maar meer dan een vraag of hij kinderen had hield het niet in. Hij had makkelijk ja kunnen aankruisen als het nee moest zijn.

Met m'n ex heb ik definitief besloten dat ik geen kinderen wil, omdat hij een narcist is. Ik vond de relatie zelf wel leuk maar zou kinderen nooit een narcist als vader 'aan willen doen'. Inmiddels geen relatie meer met hem, maar het besluit blijft. Ik ben prima tevreden met m'n leven en ben helemaal niet bereid daar aanpassingen aan te doen. En kinderen zijn wel geinig hoor, maar wel op een afstand. En niet te lang.

quote:

Op maandag 11 juni 2018 12:47 schreef flipsen het volgende:
Goed topic, weet niet of ik hier mee mag praten, want het is niet dat ik absoluut geen kinderen wil. Mijn insteek is een beetje "Als het gebeurt, prima. Als het niet gebeurt, ook prima". Mijn vrouw wil(de) wel, maar medisch gezien lukte het niet echt (mijn probleem) en daarnaast is ze tegenwoordig toch wel erg op haar leventje van nu gesteld En dat zou volkomen op zijn kop komen te staan als er een klotek.. kind kwam.

Maar wat ons wel een beetje gerust gevoel geeft: adoptie of pleegouder worden is altijd nog mogelijk! Ook als je wat ouder bent. Adoptie is natuurlijk wel heel zwaar (hoewel dat hier in Argentinië een heel stuk simpeler werkt), maar het pleegouderschap lijkt me zeker een optie als we daaraan toe zijn. We denken dat we een pleegkind heel wat kunnen bieden (niet alleen in materiële zin, maar zeker ook qua leven), dus dat houden we in ieder geval achter de hand als mogelijkheid. Wellicht ook een idee voor "maar wat als ik later spijt krijg?" mensen hier?

Ik weet niet of ik in aanmerking zou komen voor adoptie, nu zeker niet en dat duurt ook heel lang.
Pleegkinderen weet ik niet, ik denk niet dat ik het in me heb

quote:

Op maandag 11 juni 2018 10:53 schreef FlippingCoin het volgende:

[..]

Ik geloof ook wel dat jij definitief geen kinderen meer wil, maar ik snap ook dat het een moeilijke kwestie is voor een arts die altijd de insteek heeft om louter operaties te doen ten behoeve van de gezondheid; maar dit doet verder niet af aan dat het een naar iets is.

quote:

Vasovasostomie: hersteloperatie na sterilisatie bij de man

Gemiddeld is de kans op een succesvolle operatie zo’n 85%. Een geslaagde operatie leidt bij ongeveer 50% van de koppels tot een zwangerschap. De kans op succes is afhankelijk van de methode van sterilisatie, de duur tussen de sterilisatie en de hersteloperatie, de toestand van het zaad en de genezing van de opnieuw aan elkaar gezette uiteinden van de zaadleider.

https://urologie.slingela(...)-sterilisatie/31/114

Lijkt me nou niet echt zodanig succesvol dat je als arts veilig kan zeggen 'ow ja, een vasectomie is prima omkeerbaar en dus een medische ingreep die geen permanente zelf-beschadiging oplevert.'

Hoi!

Ik herken maar weinig van de struggles van veel vrouwen die geen kinderwens hebben. "Men" zeurt nooit aan mijn hoofd over veranderende gedachten oid. Ik merk soms dat m'n ouders de gedachte aan geen kleinkinderen niet top vinden, maar dat ze sowieso achter mijn keuzes op dat gebied hebben gestaan.

Het verlangen naar sterillisatie herken ik ook niet eigenlijk. Ik ben er altijd gerust op geweest dat ik genoeg middelen tot mijn beschikking had om zelf te zorgen dat ik geen kind krijg. Een paar keer een morning after pill moeten halen na een casual contact met een oepsie of het iets te casual slikken van de pil in een relatie. Ik weet dat er als ook die fase, op de een of andere manier voorbij zou gaan zonder dat ik er alert op ben er nog middelen zijn die me een langere periode in staat stellen om de zwangerschap te beeindigen. Niet dat ik daar licht over denk, hoop het nooit mee te moeten maken, maar alles beter dan een kind ongewenst ter wereld brengen.

Wat ik WEL lastig vind is dat je inderdaad de uitzondering bent en dat ik op dit moment stuklopende vriendschappen heb omdat die vrienden wel allemaal tijd hebben voor gezinnetjesuitjes (waar ik dan blijkbaar niet ook voor gevraagd kan worden want "vind je kut") met partner en kinderen, maar geen tijd kunnen vinden om gewoon 1 op 1 tijd door te brengen met een oude vriendin.

EN de verwachting dat je dan vast allerlei wilde plannen hebt om je leven hip in te vullen Ik wil gewoon lekker 4 dagen per weken nine to fiven en daarnaast zoveel mogelijk leuke dingen doen met vriend en/of vrienden. En dan niet berg huppeldepup beklimmen, maar op het terras zitten en festivals afschuimen, beetje vrijwilligerswerk doen tussendoor (vaak ook nog eens met vrienden), apelam worden op' zn tijd, af en toe een lekker weekend netflixen in bed en goede gesprekken hebben met de katten. Pleurt op met je lonely planet complex

Ik heb geen kinderen omdat ik daar weinig geduld voor heb. Gay.

De kinderen van mijn zus en broer zijn schatjes maar ik heb mijn grens tot het genoeg is.

Gelukkig doen mijn ouders er niet moeilijk over.

Ze hebben 7 kleinkinderen en weten dat er van mij geen boelekes komen.

quote:

Op maandag 11 juni 2018 12:23 schreef viceversa het volgende:

[..]

https://www.reddit.com/r/(...)JIA3ZUM5&sh=d006c38b

Ik ben stiekem een beetje bang dat dat ook ooit mijn verhaal kan gaan zijn. Mijn vriendin ziet vaak alleen de leuke dingen van een kind en ze heeft al moeite zat om zichzelf te managen met een veel te drukke baan waarin ze ook niet zomaar kan minderen.

quote:

Op maandag 11 juni 2018 13:25 schreef Samzz het volgende:

[..]

Je laatste alinea is inderdaad wel deels herkenbaar. Ik ben al 2 maand bezig een etentje te plannen met een vriendin die een kind heeft, bijvoorbeeld. Damn wat een gedoe.

2 maanden geleden een afspraak gemaakt met mijn voormalig beste vriend. half juli

quote:

Op maandag 11 juni 2018 13:25 schreef Samzz het volgende:

[..]

Je laatste alinea is inderdaad wel deels herkenbaar. Ik ben al 2 maand bezig een etentje te plannen met een vriendin die een kind heeft, bijvoorbeeld. Damn wat een gedoe.

Heb het opgegeven toen ik een afspraak met haar had en ze vervolgens last-minute alsnog een van de kinderen meenam.

quote:

Op maandag 11 juni 2018 13:35 schreef DancingPhoebe het volgende:

[..]

2 maanden geleden een afspraak gemaakt met mijn voormalig beste vriend. half juli

Irritant ja, ik spendeer wel minder energie aan mensen die om wat voor reden dan ook erg lastig zijn om mee af te spreken, ook zulke jonge ouders dus. Wordt me dan weer niet in dank afgenomen door die personen, maar moeilijk kunnen afspreken en veel last minute afhaken omdat er andere zaken prioriteit hebben is gewoon zonde van mijn energie en tijd. Kan dan ook wat gaan doen met iemand die wel op komt dagen.

quote:

Op maandag 11 juni 2018 13:40 schreef CherryLips het volgende:

[..]

Heb het opgegeven toen ik een afspraak met haar had en ze vervolgens last-minute alsnog een van de kinderen meenam.

O bij een stel met een zoontje komt hij meestal standaard mee als het overdag is. Geen problemen mee aangezien ze op hun beurt ook zo makkelijk en flexibel zijn dat ik midden in de nacht onaangekondigd aan kan kloppen om daar te kunnen crashen. Maakt geen hol uit hoe druk ze het hebben

Scheelt ook dat het een tof kind is.

quote:

Op maandag 11 juni 2018 13:43 schreef Trashcanman het volgende:

[..]

O bij een stel met een zoontje komt hij meestal standaard mee als het overdag is. Geen problemen mee aangezien ze op hun beurt ook zo makkelijk en flexibel zijn dat ik midden in de nacht onaangekondigd aan kan kloppen om daar te kunnen crashen. Maakt geen hol uit hoe druk ze het hebben

Scheelt ook dat het een tof kind is.

Ze heeft het later nog een keer gedaan, jongste mee die toen een jaar of twee was. Dan heb ik geen afspraak meer met haar, maar is het een soort dagbesteding voor het kind geworden.

quote:

Op maandag 11 juni 2018 13:45 schreef CherryLips het volgende:

[..]

Ze heeft het later nog een keer gedaan, jongste mee die toen een jaar of twee was. Dan heb ik geen afspraak meer met haar, maar is het een soort dagbesteding voor het kind geworden.

Snap je wel. Kind neemt alsnog heel veel aandacht in beslag, of je nu wil of niet.

Toch merk ik dat het aan de ouders zelf ligt of het contact relaxed blijft of niet. Zware problemen met kind daargelaten.

Merk het bij bloedafname op het werk ook: ouders verzieken het rustig verlopen van een afname vaak meer dan het kind zelf.

quote:

Op maandag 11 juni 2018 13:48 schreef Trashcanman het volgende:

[..]

Snap je wel. Kind neemt alsnog heel veel aandacht in beslag, of je nu wil of niet.

Toch merk ik dat het aan de ouders zelf ligt of het contact relaxed blijft of niet. Zware problemen met kind daargelaten.

Merk het bij bloedafname op het werk ook: ouders verzieken het rustig verlopen van een afname vaak meer dan het kind zelf.

Het verschilt enorm per ouder, heel erg. 'Mama is even aan het praten' bijvoorbeeld. Ken ook iemand die tegen mij eerst zegt 'Momentje, ze breken de boel af, ben zo terug' terwijl een ander gewoon midden in een gesprek naar de kinderen begint te roepen en over iets heel anders begint, en er met het hoofd niet helemaal bij is.

maar dit topic is volgens mij niet bedoeld om ouders te bashen

quote:

Op maandag 11 juni 2018 13:53 schreef CherryLips het volgende:

[..]

Het verschilt enorm per ouder, heel erg. 'Mama is even aan het praten' bijvoorbeeld. Ken ook iemand die tegen mij eerst zegt 'Momentje, ze breken de boel af, ben zo terug' terwijl een ander gewoon midden in een gesprek naar de kinderen begint te roepen en over iets heel anders begint, en er met het hoofd niet helemaal bij is.

maar dit topic is volgens mij niet bedoeld om ouders te bashen

O het was ook niet als bash bedoeld. Maar als niet voortplantende volwassene heb je nu eenmaal wel vaak mensen met kinderen in je kring dus leek me juist iets wat ontopic is.

quote:

Op maandag 11 juni 2018 13:45 schreef CherryLips het volgende:

[..]

Ze heeft het later nog een keer gedaan, jongste mee die toen een jaar of twee was. Dan heb ik geen afspraak meer met haar, maar is het een soort dagbesteding voor het kind geworden.

Met m'n beste vriendin is het juist weer andersom. Die moet ik er af en toe aan herinneren dat haar zoontje, gewoon doordat het haar zoontje is, nu ook onderdeel van de roedel is en dat ik het dus wel tof vind als ik hem af en toe kan zien

Ik hou gewoon niet zo van kinderen

edit: ho wacht, ik hou niet van alle kinderen

quote:

Op maandag 11 juni 2018 13:10 schreef DancingPhoebe het volgende:

EN de verwachting dat je dan vast allerlei wilde plannen hebt om je leven hip in te vullen Ik wil gewoon lekker 4 dagen per weken nine to fiven en daarnaast zoveel mogelijk leuke dingen doen met vriend en/of vrienden. En dan niet berg huppeldepup beklimmen, maar op het terras zitten en festivals afschuimen, beetje vrijwilligerswerk doen tussendoor (vaak ook nog eens met vrienden), apelam worden op' zn tijd, af en toe een lekker weekend netflixen in bed en goede gesprekken hebben met de katten. Pleurt op met je lonely planet complex

Dit ja. Dat je als je geen kinderen wilt, je dan ook minstens een leven als wereldreiziger of poolonderzoeker na moet willen streven. Alsof je per se een goede ‘reden’ moet hebben om niet aan kinderen te willen.

'Zomaar' geen kinderen willen, omdat je gehecht bent aan je leven met je drie katten, je 9-tot-5 baantje en je stapvrienden is kennelijk raar.

[ Bericht 2% gewijzigd door Brandaris01 op 11-06-2018 14:59:20 ]

Adoptie of pleegouderschap zou voor mij geen vervanging zijn omdat de vragen die ik me stel gaan over dingen als 'hoe zou een mini me zijn' en 'hoe zou zwanger zijn voelen' etc

Dus dat lost niks op

quote:

Op maandag 11 juni 2018 14:48 schreef Brandaris01 het volgende:

[..]

Dit ja. Dat je als je geen kinderen wilt, je dan ook minstens wereldreiziger of poolonderzoeker moet willen worden. Alsof je per se een goede ‘reden’ moet hebben om niet aan kinderen te willen.

Herkenbaar ja. Of dat ze denken dat je dan standaard een carrière man/vrouw bent.

Ik wilde altijd kinderen als tiener, zelfs tot een jaar geleden nog. Ik ben nu 26 en in het afgelopen jaar is mijn kinderwens toch wel veranderd.

Ik denk dat ik altijd (en veel mensen met mij geloof ik) een beetje een te romantisch beeld hebben gehad van kinderen. Als ik naar mijzelf kijk ben ik iemand die heel erg van zijn vrijheid houdt. Heerlijk om last minute iets te gaan met vrienden of iets dergelijk, of met vriendin uit eten te gaan etc.
Daarnaast heb ik vrienden en collega's die vader/moeder zijn geworden en je ziet dat alles draait om die kleine. Daarnaast merk ik dat ik gewoon niet kan dealen met huilende kinderen, ik wordt helemaal gek.

Afgelopen december een vriendin en zij wilt ook geen kinderen en dat heeft het gevoel alleen maar sterker gemaakt. Ik struggle soms nog wel met de gedachte dat, omdat 'het zo hoort'. En soms lijkt het me ook geweldig om zo'n kleine op te zien groeien. Maar dan betrap ik mijzelf er weer op dat ik alleen maar mooie dingen voor me zie, en niet de zorgen die het met zich meebrengt, het geen tijd voor jezelf meer hebben. Spontaniteit verdwijnt.

Goed topic.

Ik moet er niet aan denken.

Ik wil geen kinderen en ook nooit gewild. Wel heb ik een tijdje iets gehad van 'goh misschien ooit', maar dat was een tijdelijke opvlieger. Nu overweeg ik serieus om de boel onklaar te laten maken zodat ik geen gezeur met (hormonale) anticonceptie meer heb.

Mijn keuze heb ik al redelijk vastgelegd. Recent heb ik een kat uit het asiel geadopteerd waarbij werd gesteld dat hij niet met kleine kinderen kan door gedragsproblemen. Nooit. Ze hebben mij een paar keer gevraagd of ik, als jonge vrouw, geen kinderen wil nemen want hij zal er nooit mee samen kunnen. En elke keer accepteerden ze mijn antwoord Eén van de dames die daar de zorg voor hem droeg wilde ook geen kinderen en herkende het volledig. Dus de kat mocht ik hebben.