Geen enkele goede eigenschap hebben

Van alle goede eigenschappen die een mens kan hebben, lijk ik er letterlijk geen 1 te hebben:
- ik ben niet sociaal. Al vroeg was ik het buitenbeentje en vriendschappen duurden nooit lang. Dat interesseerde me ook niet echt.,ik heb niet veel vrienden en als ik bij hen ben vind ik het moeilijk om mijn concentratie erbij te houden, ook al doe ik natuurlijk wel mijn best omdat ik het vervelend vind. Van familieleden word ik soms echt agressief, ook dat vind ik vervelend omdat het vrij extreem is. Van onbekende mensen op straat word ik pas echt chagrijnig.
- ik ben qua intelligentie niet sterk. Ik had geen succes op school en mijn iq is laag. Ik ben niet gevat, ik begrijp dingen heel traag. Ik zeg bijna niets, omdat er gewoon niets bij me opkomt.
- ik ben daarentegen ook niet handig. Sterker nog juist onhandig. Mijn reflexen zijn erg traag. Ik ben traag in alle lichamelijke dingen.
- ik ben niet creatief. Ik houd van schrijven, maar er komt niets in me op. Ik hield vroeger van tekenen, maar het lukte me op gegeven moment niet meer en er kwam niets bij me op.
- ik heb geen lef. Ik durf bijna niks.
- ik heb geen humor, daarom ben ik saai voor anderen. Ik lach soms om andermans grappen, maar kan zelf letterlijk niets verzinnen. De laatste keer dat ik een grap maakte kan ik niet herinneren
- ik ben niet zelfstandig. Ik ben afhankelijk van anderen.
- emotioneel ben ik soms een wrak als ik mijn boze buien niet kan beheersen.
- ik ben niet lelijk of zo, maar in de ogen van anderen ook niet heel mooi. Zo ben ik vroeger veel gepest omdat ik lelijk zou zijn.
- in mijn werk heb ik geen succes, ook al is het lager dan mbo niveau. Ik ben 1 van de langzaamsten

dit is geen klaagtopic. Of ja zo komt het over maar het is niet zo bedoeld. Er zijn immers mensen die mij tolereren, aangezien ik een paar vrienden heb, en ik ben gezond. Ik accepteer mezelf verder wel gewoon hoe ik ben omdat ik anderen ook zou accepteren als ze geen enkele goede eigenschap hadden als ze wel hun best deden. Waarom ik dit topic plaats, omdat ik erg benieuwd ben of er mensen zijn die zich hetzelfde voelen, en hoe ze ermee omgaan

[ Bericht 3% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 27-05-2018 00:06:00 ]

quote:

Op zaterdag 26 mei 2018 23:24 schreef Hamzoef het volgende:
Je bent in ieder geval zelfkritisch, dat kan je ook als een goede eigenschap zien. Zolang je hier niet in doorslaat, want dan maak je het er voor jezelf niet prettiger op.

Ben je behulpzaam naar anderen toe?

Bedankt, dat vind ik ook wel een goede eigenschap. Alleen de maatschappij ziet het niet als goede eigenschap, dus dan heb ik er niets aan. Ik bedoel.. Er is geen concrete situatie waarin het voordeel oplevert, als de zelf kritiek nergens toe leidt.
Ja, ik ben wel behulpzaam, maar niet extreem. Ik doe wat ik aankan qua energie, sommigen zijn net iets behulpzamer. Ik ben wel redelijk behulpzaam ja, maar dat is zo'n eigenschap die vooral tegen je werkt omdat mensen dan eerder er misbruik van maken dan dat ze het zo erg waarderen dat het jou voordeel oplevert. Maar dat terzijde, ik ben zeker niet de meest behulpzame.

quote:

Op zaterdag 26 mei 2018 23:27 schreef Geralt het volgende:
http://forum.fok.nl/user/profile/geeninspiratie1234

Nee dus. Hoezo die 5 en geen 4?

Haha, was jij nou degene die daar eerder een opmerking over had gemaakt? Ik waardeer je interesse maar er zat geen reden achter, behalve dat het me geen reet interesseerde. Later las ik dat het getal 4 een ongeluksgetal was in Japan en/of China, dus misschien is het maar beter ook.

quote:

Op zaterdag 26 mei 2018 23:33 schreef houdjemond het volgende:

TS is dus niet saai en voorspelbaar Kan ook weer op de lijst!

Tja, misschien moeten mensen het soms van de kleine dingen hebben, idd.

quote:

Op zaterdag 26 mei 2018 23:34 schreef Hamzoef het volgende:

Het klinkt alsof je een laag zelfbeeld hebt en onredelijk streng voor jezelf bent. Ook al ben je niet extreem behulpzaam, je bent het tot op zekere hoogte wel. Dat kan niet van iedereen gezegd worden. Behulpzaam is gewoon een goede eigenschap.

En je hebt vrienden, dus je zult wel iets goed doen.

Nou ja die eerste twee dingen kloppen wel, maar wat is onredelijk? Als je echt geen enkele goede eigenschap hebt, is het dan niet gewoon realistisch? Net als wanneer je gewoon echt goed bent en dat weet, ben je dan arrogant of realistisch?
En ja behulpzaam is een goede eigenschap, ben blij dat je dat vindt, maar ik ben ook vrij lui (vergeten te noemen) waardoor anderen ook vaak nog behulpzamer zijn. Dus het is niet zo dat ik uitblink in behulpzaamheid, of zo.

Dat laatste denk ik ook vaak. Maar wat het dan is dat ik goed doe, zou ik niet weten. Vaak denk ik ook: ik wil het niet weten, want dan zou ik misschien juist onredelijk arrogant worden over de paar dingen die mensen nog in me kunnen waarderen, of druk voelen om eraan te blijven voldoen. Maar als ik eerlijk ben, denk ik dat gewoonte en angst voor eenzaamheid voor sommigen voldoende reden zijn om vrienden te blijven met om het even wie.

[ Bericht 18% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 27-05-2018 00:12:25 ]

quote:

Op zaterdag 26 mei 2018 23:45 schreef Hexagon het volgende:
Je schrijfstijl laat al doorschemeren dat je ook niet de domste bent

Nou ja als je dat meent bedankt voor het compliment, waarschijnlijk is een goede schrijfstijl beter dan niets. Maar het heeft me iig weinig succes opgeleverd in het echte leven. Ik zit daar ook verder niet meer mee, als er iets aan te doen valt moet ik het proberen te verbeteren maar als er niets aan te doen valt moet ik het accepteren. Maar ik ben benieuwd of anderen het herkennen.

quote:

Op zondag 27 mei 2018 00:07 schreef Tomodachi het volgende:
Heb je werk/opleiding?

Ja, ik zal niet in detail treden ivm anonimiteit, maar dat heb ik wel. Je zou kunnen zeggen dat dit positief is, en dat is het ook wel, maar de meeste van mijn collega's doen mijn werk als bijbaan en over mijn opleiding deed ik 2x zo lang als anderen. Dat was een opleiding die sommigen ook voor "erbij" deden.

quote:

Op zondag 27 mei 2018 00:15 schreef Hexagon het volgende:

Doorgaans schrijven mensen met een laag iq niet zulke keurige volzinnen. En een OP als die in dit topic krijgen ze niet voor elkaar.

Nee, dat is helaas een misvatting. Want dat is 2x bij mij gemeten in het kader van psychologische hulpverlening. Ik geloof ook niet echt voor 100% in iq. Maar mijn schoolresultaten waren ook ruk, dus daar klopte het mee.

quote:

Op zondag 27 mei 2018 00:19 schreef Justinn het volgende:
Ik vind je posts vrij intelligent overkomen. Je bent daarnaast kritisch en sterk in zelfreflectie. Echter pak je lukraak wat negatieve aspecten, waar vast een achterliggende reden voor zal zijn.

Kap met het selectief jezelf zo vernederen, en werk aan je zelfbeeld. Wat een ander of de maatschappij van je vindt is niet zo spannend.

Dank je maar ik zie dit zelf niet als vernederen, meer als dingen opnoemen die verder geen invloed hebben op mijn zelfvertrouwen maar die me wel dwarszitten in het dagelijks leven, vandaar dat ik me afvroeg of er mensen zijn die dit herkennen en hoe ze ermee omgaan.

quote:

Op zondag 27 mei 2018 00:35 schreef Tomodachi het volgende:

Wees blij, genoeg mensen die noodgedwongen werkloos thuis zitten.

Heb je ook een sociaal leven?

Natuurlijk ben ik blij. Het is 1 van de weinige dingen waar ik trots op ben ondanks dat ik het minimumloon verdien. Maar die trots vergaat vaak snel wanneer ik mensen spreek die blijven pushen dat ik meer uit mezelf moet halen omdat deze baan niet goed genoeg is. Ik probeer me er niets van aan te trekken, maar als mensen noodgedwongen werkloos thuis zitten (bijv vanwege arbeidsbeperking) dan krijgen ze soms nog meer begrip voor die arbeidsbeperking. Want er is een legitieme reden waarom ze rustig aan moeten doen en nog niet veel hebben bereikt. Zo'n officiele reden heb ik niet en daarom ben ik qua begrip van anderen slechter af. Iig in dit topic is er meer begrip dan irl. Maar het zij zo, de meeste mensen krijgen niet zo veel begrip vanuit hun omgeving of maken zich er niet druk om denk ik.

Sociaal leven is beperkt, het bestaat vooral uit met vrienden afspreken waar ik er voor spek en bonen bij zit omdat ik bijna niets weet te zeggen.

[ Bericht 5% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 27-05-2018 01:11:35 ]

quote:

Op zondag 27 mei 2018 01:13 schreef Borrelnootje00 het volgende:
Ik vraag me wel af, dacht je altijd al zo over jezelf? En hoe je zo denkt en behoorlijk zelfkritisch bent (naar mijn mening ben je wel heel streng voor jezelf)? Alsof je jezelf als minderwaardig ziet (zo komt het over, ik vind van niet hoor dat je dat bent). Perfectie bestaat niet, we hebben allemaal mooie kanten en mindere kanten/eigenschappen.

Nee, ik dacht niet altijd zo over mezelf, toen er de illusie was dat ik nog succesvol kon zijn als ik maar mijn best deed (op mijn 12e of zo) was ik optimistisch, al voelde ik me toen al slecht over dat ik weinig durfde. Toen als puber haatte ik mezelf om mijn oppervlakkige mislukkingen. Maar nu constateer ik deze dingen gewoon als feiten, zonder dat ik daarbij het gevoel heb minderwaardig te zijn. Want er zijn immers veel verschillende mensen en dan vertegenwoordig ik gewoon de losers die er ook moeten zijn. Dat maakt me niet uit voor mijn zelfvertrouwen, maar het zorgt er wel voor dat ik er soms last van heb. Niet omdat ik een gebrek heb aan zelfvertrouwen, maar gewoon omdat ik niet succesvol ben in de dingen die mensen over het algemeen waarderen in het leven. Natuurlijk bestaat perfectie niet idd. Maar mijn vrienden zijn ook niet de meest succesvollen in alles, echter zijn zij wel succesvoller in de sociale omgang, wat ambitie/werk en wat relaties betreft. En zij hebben ook psychische of geestelijke beperkingen. Natuurlijk heb je ook geestelijk gehandicapten die bijna niets kunnen. Echter kom ik die amper tegen in mijn omgeving, waardoor ik in vergelijking dus altijd de minst succesvolle ben.

quote:

Op zondag 27 mei 2018 01:20 schreef Mr.Maul het volgende:
Je klinkt echt precies als mij
Alleen op onverklaarbare wijze willen mensen wel met mij omgaan. Ben je depressief? Dat kan namelijk nog wel eens schadelijk zijn voor vriendschappen denk ik, gezien mijn eigen ervaring. Misschien is het je houding? Probeer gewoon voor iedereen open te staan. Dat heeft mij veel contacten opgeleverd en daarnaast veel vrienden.

Nee, ben niet depressief. Had "depressieve kenmerken" volgens een test, maar mijn psycholoog vond het niet de moeite waard om er verder op in te gaan en na aandringen mocht ik een psychiater zien die concludeerde dat ik niet echt depressief was. Ben jij depressief? Op welke manier herken je je in mijn post? Ja ik sta wel voor iedereen open hoor. Mensen leren kennen of hen vragen stellen is ook niet het probleem. Maar in gezelschap dingen doen of vriendschappen behouden wel. Hoe komt het dat het voor jou dan genoeg is om open te staan voor anderen? Want bij mijn vriendengroep en de meesten eigenlijk, vragen ze op gegeven moment toch wel "wat ben je stil" of zo als je niet zo leuk en spontaan overkomt als zij. Wat ik overigens ook goed snap. 1 op 1 contact werkt beter. Maar daarbij merk ik ook wel dat het al snel te serieus wordt en tegelijkertijd saai/oppervlakkig en men zich soms ergert aan mij of de interesse verliest.

[ Bericht 2% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 27-05-2018 01:40:32 ]

quote:

Op zondag 27 mei 2018 01:40 schreef Borrelnootje00 het volgende:

Het is eigenlijk wat ik zo door de regels door lees, een bepaald beeld wat de maatschappij heeft of waar je aan moet voldoen voldoe jij niet aan volgens jezelf en je categoriseert jezelf in bepaald hokje (en ook andere doen dat) of nouja het staat dat vast dat je zo bent en niet geslaagd bent in in het leven zo definieer je dat.

Ik vind je zo hard voor jezelf, maar begrijp het wel (wat ook in je OP staat). Je omgeving is natuurlijk ook heel bepalend voor gemoedstoestand en met wie je omgaat en de successen in je leven en dingen die je meedraagt door bepaalde gebeurtenissen. Dat bepaald grotendeels hoe je in het leven staat maar ook kan je gewoon in bepaalde gedachtegang blijven hangen die gewoon misschien niet goed voor je is en wellicht helemaal niet realistisch is? Maar ja ik vind het wel lastig wat je zegt eigenlijk Niks mis met zelfkritisch zijn en zelfreflectie hebben, want zo word je uiteindelijk wel de beste versie van jezelf, maar je kan ook doorslaan in het overanalyseren en je blind staren op het negatieve.

Maar hoezo heeft hard voor jezelf zijn betekenis, als de maatschappij even hard is? Ik vind mezelf juist niet hard voor mezelf omdat ik mezelf accepteer (beter verwoord dan zelfvertrouwen, want dat heb ik idd alleen bij eerder behaald succes) ondanks mislukkingen. Je hebt natuurlijk wel gelijk met dat je niet moet doorslaan in zelfkritiek. Ik ben over het algemeen ook niet bezig met mezelf als mislukking, eerder idd met mezelf verbeteren voor zover mogelijk, ten minste dat denk/hoop ik. Maar ik was toch benieuwd of andere mensen hier het gebrek aan succes herkenden, omdat ik die irl dus bijna nooit tegenkom.

quote:

Op zondag 27 mei 2018 02:10 schreef Borrelnootje00 het volgende:

Nu je het toelicht vind ik je toch anders overkomen dan de openingpost (meer nuance). Ja daarom zei ik ook vind het lastig was je zegt, moet ff erover nadenken

Dank je dat je er iig over nadenkt

quote:

Op zondag 27 mei 2018 02:11 schreef Mr.Maul het volgende:

Nagenoeg in elk punt herken ik mij wel . Beetje depressief sinds een jaar, maar kom er hopelijk langzamerhand weer uit. Ik ben ook redelijk stil en weet soms echt niet wat te zeggen, hoor. Heb je niet gewoon de verkeerde vrienden? Of ben je misschien te star in je gedrag? Ik ben bevriend en bevriend geweest met nerds, populaire mensen, niet-populaire mensen, mensen van de straat en alles wat daar tussenin zit. Ik ben overigens niet bij al die mensen hetzelfde. Ben wel gewoon mezelf, maar probeer bepaalde eigenschappen van mezelf bij de ene persoon wat meer te belichten dan bij de ander. Soms moet je je gewoon mengen in het gesprek of over iets nieuwe beginnen. Praat misschien ook wat minder via WhatsApp bijvoorbeeld? Zo voorkom je dat je niets te vertellen hebt. Daarnaast kan het ook zijn dat je bepaalde vrienden misschien te vaak ziet. Dat kan ervoor zorgen dat jullie alles al weten en dus weer niks te zeggen hebben. Onzin praten kan ook nog, kan best leuk zijn en het hoeft niet altijd serieus (ik ben zelf ook vrij serieus, maar onzin praten zo nu en dan is ook leuk)

Hoe oud ben je eigenlijk? Leeftijd kan ook een rol spelen. Ik ben zelf 20 en ben een stuk minder spontaan dan vroeger. Dat is misschien niet meer dan normaal.

Oh, dan ben ik blij dat je reageerde want dan ben ik iig niet de enige. Snap wel dat je je er depressief om voelt. Wil je details geven waarom je je erin herkent? Hoeft niet hoor, snap ook wel dat het misschien je anonimiteit in de weg kan staan, maar meer algemene details bedoel ik.
Ik heb niet de verkeerde vrienden denk ik. Het zou kunnen, maar ik heb hetzelfde probleem bij iedereen die ik tegenkom en mijn vrienden zijn juist de enigen die me ondanks dat tolereren en vaker willen zien, al zie ik ze niet te vaak.
Hooguit 1x per maand of minder. Veel praten over whatsapp doe ik ook niet, alleen als ik iets te zeggen heb, dat is niet vaak. Onzin praten wil ik wel maar kan ik niet, want er komt niets in me op om te zeggen. Ik ben dus eerder star qua gedrag, al probeer ik wel om dat niet te zijn en wel eens wat nieuws te proberen. Ik ben bijna 30.

quote:

Op zondag 27 mei 2018 07:55 schreef Hexxenbiest het volgende:
Misschien ben je gewoon lui, TS.

Op welke manier bedoel je dat? Qua sociaal gedrag en agressie gevoelens beheersen heb ik daar een cursus voor gedaan en boek over gelezen, wat weinig effect had in de werkelijkheid. Als er een mogelijkheid toe is om nieuwe mensen te ontmoeten grijp ik die aan, maar ik heb idd geen zin om dingen te forceren. Omdat ik dus van mezelf weet dat ik vaak toch niets te zeggen heb en dan buiten de groep val. Ik hoef niet het middelpunt van de belangststelling te zijn, heb ik ook een hekel aan, maar het is voor anderen ook niets aan als ik alleen naar ze luister en om hun grappen lach en verder niets. Qua school alles aangegrepen om binnen de grenzen het onderste uit de kan te halen en ook in mijn vrije tijd wat betreft ontwikkeling. Heb een periode 60 uur of meer per week gewerkt, werken was bijna het enige dat ik deed, maar zonder succes in dat geval. Werk nu parttime maar doe ook vrijwilligerswerk. Lichamelijk kan er misschien nog iets worden verbeterd, maar heb nu geen zin/tijd om daaraan te werken, dat is idd m'n eigen schuld. Ik probeer wel zo veel mogelijk gezond te eten en minimaal 30 min aan lichaamsbeweging te krijgen per dag.
Creatief bezig zijn heb ik altijd wel geprobeerd, het is dat ik er nu geen tijd voor heb. Heb altijd veel tijd aan mijn uiterlijk besteed vroeger, nu besteed ik er niet zoveel tijd meer aan, alleen waarvan ik duidelijke verbetering zien zoals shampoo.

Aan mijn angsten heb ik nog niet gewerkt heb er alleen veel supplementen voor geprobeerd die niet hielpen. Maar als ik geld heb gespaard dan wil ik wel weer op autorijles gaan, wat ik echt doodeng vind maar juist daarom. Ik bedenk bijna iedere dag: waarom ben je niet snel? Wat doe je verkeerd? Dan kom ik idd ook tot de conclusie dat ik lui ben, en probeer alles in een hogere versnelling te doen. Maar het lijkt wel alsof mijn lichaam/hersenen niet mee werken. Als ik lichamelijk alles sneller wil doen dan lijkt mijn lichaam wel van lood of zo en als het wel lukt (iig als ik het geboel krijg dat het lukt, want dan zijn anderen dus qua tijd nog steeds net iets sneller) word ik er gejaagd van. Als ik geestelijk alles sneller wil doen weet ik de volgorde niet meer of raak ik ook gejaagd waardoor ik het idee krijg dat ik alles aankan, wat dan ook maar kort duurt totdat ik last krijg van zweten en snelle hartslag en rare nieuwe ideeen krijg waarvan ik later denk dat sloeg nergens op of was onuitvoerbaar. Het enige wat soms helpt is praktische nieuwe ideeen krijgen om iets op een andere volgorde te doen. Maar die krijg ik alleen als ik extra proteine neem (al krijg ik niet nog betere ideeen naarmate ik 10x zoveel proteine neem, dan krijg ik alleen maar hartkloppingen en werkt negatief op stoelgang) en dan nog zorgt het niet voor tijdswinst in vergelijking met mensen die alles op de 1 of andere manier nog efficienter doen en dus ook als verklaring geven: "ik ben gewoon snel" (nu ik erover nadenk zal dat bij sommigen misschien komen omdat ze in hun vrije tijd aan sport doen, maar dat doet niet iedereen en je hebt er zelfs oudere mensen bij met lichamelijke aandoeningen die sneller zijn dan ik) waardoor ik idd denk dat ik lui ben, maar wat doe je aan luiheid? Hoe forceer je jezelf succesvol om niet meer lui te zijn?

[ Bericht 2% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 27-05-2018 11:03:24 ]

quote:

Op zondag 27 mei 2018 10:59 schreef sigme het volgende:

Herkenbaar. Ik heb 1 soortement vriendin, maar ik denk dat de meeste mensen de diepgang van de vriendschap bijzonder oppervlakkig zouden noemen. Ik mis het niet hoor, vrienden, en ik vervang het ook niet door een hoop kennissen. Ik heb mijn vriend, daar heb ik genoeg aan. Sociaal leven hoeft van mij niet zo.

Ik heb een redelijk IQ. In professionele zaken weet ik ook best wat te zeggen. In andere gesprekken niet. Gewoon niet.

Onhandig. Ben ik ook. Ik mijd dure glazen, dan gaat het wel.

Check.

Ik durf meer niet dan wel, maar ik durf wel dingen.

Oh, mijn laatste grap herinner ik mij levendig . Dat was 20 jaar geleden. Hij was best grappig.

Iedereen is afhankelijk van anderen. Ik ben niet erg afhankelijk.

Check.

Check.

Tot mijn verbazing is het mij gelukt om een leuke baan op redelijk niveau te vinden.

Ik heb ermee leren leven.

Oke top dat je ermee hebt leren leven, bedankt voor je reactie

quote:

Op zondag 27 mei 2018 12:04 schreef flipsen het volgende:

Zoals anderen ook al zeiden: uit je posts, taalgebruik en spelling zou ik het tegenovergestelde denken. In ieder geval intelligenter dan pakweg de helft van de users hier

Sommigen zijn ook lui qua spelling hè. Maar bedankt.

quote:

Op zondag 27 mei 2018 13:30 schreef slangebek het volgende:

Heey geeninspiratie. Volgens mij heb jij gewoon net zoals ik ADD. Je bent intelligent, maar het komt er niet uit. Je zit continu in de zelfstrijd of je nu gewoon wel of niet lui bent. Je zit erover in, maar toch gebeurd er niks, maar je wilt wel dat er wat gebeurd: ADD. het is frustrerend, want er komt dan niet uit wat in je zit. Daarom denk ik dat jij je nergens echt thuis voelt, omdat je dingen doet terwijl je beter zou kunnen, maar het betere kunnen: is je ook weer teveel (qua prikkels en consistent voortzetten). Mensen om je heen begrijpen je niet helemaal, omdat ze denken dat je lui bent en niet snappen waarom je bepaalde dingen niet doet. Jij snapt het zelf ook niet. Welcome bij de ADD en het overanalyseren.

Nee helaas, ik had gewild dat ik ADD had zodat mijn probleem iets was waar een behandeling voor was maar ja.. Ik ging naar een psychiater, toen vertelde ik hem dat ik last had van traagheid, hij liet me een korte test doen die ADD niet uitsloot, dus ik kreeg ritalin om te proberen. Ik was veel vrolijker en zelfverzekerder dan normaal en had meer energie, maar die besteedde ik aan facebook omdat ik juist meer afgeleid werd dan anders, terwijl ik normaal gesproken niet van facebook houd. Toen ik daar verzonnen onzin verhalen wilde gaan typen over tijdreizen en andere dimensies die ik net op tijd verwijderde, besefte ik dat de ritalin bij mij niet werkte zoals het bedoeld was. Toen het uitgewerkt was, kreeg ik een heel somber gevoel en een keer bijna zelfmoordgedachten. Toen ik dat zei, zei de psychiater ook dat het dan als een soort drugs werkte, wat het tegenovergestelde is van hoe ritalin werkt bij mensen met ADD.
Toen ik later naar een andere instelling ging sloten ze ADD al direct uit vanwege mijn averechtse reactie op ritalin.
Ik geloof eigenlijk niet in psychologische aandoeningen, maar in het geval van ADD vind ik wel dat er nog ergens bewijs voor is op de manier dat ze het diagnosticeren, aangezien mensen met ADD kennelijk een lichamelijke "afwijking" hebben als ze anders op een drugs reageren dan de meesten.
Gebruik jij medicijnen of heb je therapie voor je ADD en heeft dat je functioneren verbeterd?

quote:

Op zondag 27 mei 2018 13:34 schreef slangebek het volgende:
Jij het net extra veel complimenten en motivatie nodig.
En je hebt denkt ik moeite met dagelijkse routine.
Ik raad je aan om:

-Een CGT boek te kopen en te lezen, dat helpt enorm. (Cognitieve gedrags therapie)
-De app blinklist te downloaden, dagelijkse boeiende motivatie en kennis opdoen, wanneer het jou maar uitkomt, en het duurt niet te lang, waardoor je concentratie nog hebt. Achteraf voelt het toch alsnog of je goed bezig bent

Je hebt motivatie nodig. Net iets meer dan andere mensen totaal niet erg. Maar dan kan je meer dan je denkt! Mensen om je heen begrijpen dat niet dus kunnen jou niet extra daarin steunen of denken dat je een klein kind dan ofzo bent. Daarom download motivatie apps/ boeken/ mbt je dagelijkse routine etc.

Nou na ervaringen met cognitieve gedragstherapie bij een psycholoog wil ik er eerlijk gezegd niks meer mee te maken hebben.. Maar iedereen raad hier psychologische boeken aan, dus dan zal ik ze zodra ik tijd heb (wat ik pas over ongeveer een maand heb) gaan lezen, moet ook nog RET jezelf lezen en nog wat dingen. Maar motivatie heb ik verder juist niet nodig hoor. Ik beslis dat ik iets ga doen en dan doe ik het. Alleen op dit moment zijn er andere dingen in mijn vrije tijd die ik eerst nog moet afronden. Ik haat apps, maar het concept van blinklist is inderdaad wel nuttig, juist omdat er zoveel boeken zijn dat je ze onmogelijk allemaal kan lezen en als je dan geen tijd hebt om alles te lezen heb je in ieder geval alvast een samenvatting zodat je weet waar het over gaat. Dat is wel goed bedacht.

quote:

Op zondag 27 mei 2018 13:38 schreef Drogonno het volgende:
Je leeft, je ervaart wat wil je nog meer?

Nou ja dat is ook zo.. Alleen ik startte dit topics omdat ik wilde weten wie hier nog meer last van had...

quote:

Op zondag 27 mei 2018 15:31 schreef Qarrad het volgende:

Je kan in elk geval goed spellen en je gedachten ordenen. Daarnaast is er niks mis met mensen die niet overal voorin de polonaise staan. Je bent je goed bewust van je onmogelijkheden en dat zouden meer mensen wel mogen hebben vind ik. Doe iets met dat inzicht! Ga je ontwikkelen naar wat je wél kunt of kunt leren. Daar komt het stukje "lef" naar voren. Echt waar, niemand is echt overal slecht in maar je ontdekt alleen wat je wél kunt als je het probeert. Wibi Soerjadi is ook niet blijven nadenken over of ie misschien eens achter een piano durfde of blijven hangen in de triangels omdat ie dat nou eenmaal in zijn systeem had.

Het laatste dat me opviel is dat je één van de langzaamsten bent in je werk. Misschien is praktisch uitvoerend werk niet jouw ding, ook al omdat je zegt dat je traag reageert op het fysieke vlak. Je zegt wel "ook al is het lager dan mbo-niveau" maar dat zegt alleen dat het praktisch werk is terwijl meer theoretisch of administratief gericht werk beter voor je is.

Ik kan ook geen patat bakken met een tempo als een baas, een stuk land omploegen of machine-onderdelen verwisselen al leg je het me honderd keer uit. Beleid hoef je me ook niet laten schrijven maar geef me iets met tekst en een goede scope en ik poep het uit.

Dank je. Op zich richt ik me daar ook op hoor. Ik ben altijd wel ergens mee bezig, ik houd niet van tijd verdoen. Je hebt op zich misschien ook wel gelijk dat mensen soms hun goede eigenschappen nog niet ontdekt hebben. Laat ik het dan inderdaad zo zeggen ik heb mijn goede eigenschappen nog niet ontdekt.

Ik doe zowel lichamelijk werk als administratief, dus van beiden wel. Dat is natuurlijk alsnog inderdaad wel beperkt tot 2 soorten werk en er zijn ook veel dingen die ik nog nooit heb geprobeerd. Alleen bestaat er niet zoiets als stage bij al het soort werk, desnoods betaald. Dat vind ik wel jammer. Dat zou denk ik wel echt een gat in de markt zijn voor mensen zoals ik was in mijn tienerjaren en nu ook nog wel, die echt geen flauw idee hebben wat ze kunnen.

quote:

Op zondag 27 mei 2018 15:42 schreef Lokasenna het volgende:
Misschien ben je wel lief of zorgzaam, of iemand die zich houdt aan wat hij belooft, of ben je een goede luisteraar.
Er zijn nog zoveel andere positieve eigenschappen dan die in je lijstje, die niet alleen maar over je maatschappelijke en sociale status gaan.

Lief kan ik op zich wel zijn maar af en toe, zorgzaam niet echt of iig mijn moeder en vriendinnen en veel andere vrouwen die ik ken zijn zorgzamer, goede luisteraar ben ik op zich wel maar ik onthoud niet zo veel van wat anderen hebben gezegd als mijn vriend(in)nen.

Maar sociale status is wat beloning oplevert in het leven en dus ook uiteindelijk geluk. Het vervelende is inderdaad dat sommige eigenschappen totaal niet op die manier worden gewaardeerd/beloond ook al zijn het wel "goede" eigenschappen. Goede eigenschappen voor degenen die er baat bij hebben ja, niet voor degenen die de eigenschappen bezitten. Daarom zou ik ook echt nooit in de zorg willen werken. Niemand waardeert je behalve dan die paar patiënten die geen zeikerds zijn, plezier in het werk is er allang niet meer want alles moet snel, alles wordt wegbezuinigd dus je moet er 3 ander soort werkzaamheden bij hebben omdat extra medewerkers voor planning en administratie te duur zijn, laag loon in vergelijking met hoeveel mensen een burnout krijgen. Ik vind de mensen die nog in de zorg werken voor geld ipv vrijwillig dus dat ze ervan afhankelijk zijn voor hun loon ook echt gek en te goed voor deze wereld, maar ja.

quote:

Op zondag 27 mei 2018 15:58 schreef slangebek het volgende:

Ik denk dat TS: Goed in ordenen achteraf is, en bij het opschrijven pas is. ( wanneer ze rustiger erover nadenkt en op de bank zit), ik denk dat TS op specifieke momenten juist een chaos in haar hoofd is, omdat al deze punten random door haar hoofd vliegen, wat niet relevant op een bepaald moment is als er iets uitgevoerd moet worden: overprikkeling als gevolg, waardoor je niet helder kan denken op momenten dat er dingen gedaan moeten worden. Dan moet je kunnen focussen en ordenen op het gene wat dan alleen van belang is. Dan heeft TS niks aan al haar gedachtes ( ik ben zo en dit, ) als ze zich bijv op haar werk een belangrijk iets op de computer moet typen: dan leiden de gedachtes ''ik ben dit en dat...'' haar alleen maar af. TS kan denk ik moeilijk nieuwe ervaringen en dingen ordenen, omdat ze niet kan focussen doordat deze zelfbewustzijns punten over haarzelf ongevraagd teveel door haar hoofd dwalen.

Je hebt wel gelijk wat betreft dat ordenen achteraf. Maar gelukkig heb ik tijdens mijn dagelijkse bezigheden gelukkig geen last van wat ik hier schreef hoor. Alleen in mijn vrije tijd eigenlijk, wanneer ik lol zou moeten maken, dat is wanneer het soms wel naar boven komt. Daar heb je wel gelijk in. Maar dat is dan ook omdat ik direct anderen om me heen heb die succesvoller zijn, dus dat ik ermee wordt geconfronteerd. Als dat niet zo is dan denk ik er niet aan.

quote:

Op zondag 27 mei 2018 16:56 schreef Keep_Walking het volgende:

Nou sommige mensen scoren gewoon benedengemiddeld op alle kwaliteiten. Sommige mensen hebben gewoon een laag IQ en een nutteloze persoonlijkheid.

quote:

Op zondag 27 mei 2018 16:59 schreef Keep_Walking het volgende:
TS, je kan wel heel goed schrijven en advies geven. Ik zou dat koesteren. Je kan ook goed inleven in andere mensen.

Ja bedankt voor je reactie, het lijkt wel alsof mensen denken dat het niet kan bestaan dat iemand nergens goed in is, of iig niet in de dingen die over het algemeen worden gewaardeerd. Terwijl ik dan denk, waarom zou het niet kunnen bestaan? Niet dat ik mezelf de put in wil praten of zo, maar ik zie geen reden waarom het onmogelijk is. Dank je.

quote:

Op zondag 27 mei 2018 20:46 schreef Quotidien het volgende:
Je hebt zelfrelativering
Je Nederlands is goed
Je kan jezelf goed uitdrukken
Je accepteert jezelf

Zat goede eigenschappen.

Ja maar er is niemand die je minder saai vind op feestjes omdat je zelfrelativering hebt, het brengt je ook niet verder in je werk, Nederlands kan wel positief zijn bij sollicitaties en in sommige banen ja maar wordt voor een inheems persoon vaak gewoon als logisch/randvoorwaarde gezien, die laatste twee leveren ook niet direct geld op. Maar misschien allemaal wel indirect ja, het zal wel meespelen bij sollicitaties en zelfrelativering en jezelf accepteren zijn wel noodzakelijk om verder te kunnen met je leven als het niet gaat zoals gehoopt. Maar dat zijn ook eigenschappen die sommigen gewoon nooit nodig hebben gehad, waardoor ze het alleen zullen waarderen als ze zich in kunnen leven.

quote:

Op zondag 27 mei 2018 22:11 schreef slangebek het volgende:

Bewust zijn van jezelf, hoeft niet te betekenen dat ze zichzelf 100% al kan accepteren. De eerste stap is inderdaad bewust zijn van jezelf, maar vervolgens accepteren hoe je zelf bent, is nog een lange weg. Het lijkt mij dat TS nog duidelijk bezig is naar de weg van zelfacceptatie/ bevestiging identiteit, als ze een topic hierover start en onbewust om een mening van een ander hierop nog wilt horen.

Als iedereen zichzelf al voor 100% accepteerde, waarom willen ze dan nog dingen bereiken en zichzelf verbeteren? Ik accepteer mezelf wel, alleen juist dat levert mij geen voordeel en succes op in de maatschappij. Ik plaatste onder mijn bericht dat ik dit topic plaatste omdat ik benieuwd ben of mensen mijn gevoel herkennen.

[ Bericht 0% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 28-05-2018 00:12:44 ]

quote:

Op maandag 28 mei 2018 00:11 schreef LordHorusNL het volgende:
Ach zelf heb ik al bijna 20 jaar helemaal geen vrienden meer en mis ze eigenlijk ook niet, verder ben ik geboren met een chronisch gebrek aan motivatie dus kan nou niet zeggen dat ik veel succes heb gehad in het leven

Als ik zo de stukken lees die je schrijft lijkt het me stug dat je een laag IQ hebt, je mag wel wat meer alinea's gebruiken maar je komt in ieder geval intelligent over.

Kan dat je gewoon een leerbeperking hebt, zelf scoor ik altijd laag op testen omdat mijn ruimtelijk inzicht waardeloos is.

Je bent zo te zien veel's te kritisch op jezelf.

20 jaar geen vrienden? Dat geloof ik niet maarja als dat echt zo is, is dat wel ernstig.
Dat IQ is officieel vastgesteld...........wat ik bedoel met intelligentie is het iets wat mensen nodig hebben om dingen snel te begrijpen en snel succes te hebben in het leven waardoor ze zelfstandig kunnen overleven.

Natuurlijk ben ik blij als ik dan in ieder geval niet heel dom overkom hoewel men op dit forum ook vaak aan het trollen is maar goed dank je. Ik ben altijd afhankelijk van anderen, en dan had ik misschien liever dom over willen komen en ondertussen een normaal, zelfstandig leven willen leiden. Maar ja, dat is nu eenmaal niet zo, en misschien is het leven van anderen ook niet beter.

Iedereen die weinig succes heeft op school heeft idd een leerbeperking.. alleen wordt dat nu nog niet zo gezien en ben je gewoon onsuccesvol totdat je naar de commerciële privé psycholoog wordt gestuurd.. en die leerbeperking wordt vervolgens gebruikt als excuus ipv verklaring... Op zich is dat natuurlijk mooi, maar een werkgever accepteert dat ook niet alleen met subsidie zodat mensen zo weer afhankelijk blijven. Behalve als je een baan hebt waarbij je beperking gewoon niet uitmaakt natuurlijk.
Wanneer ben je te kritisch en wanneer te makkelijk? Wanneer is het precies goed?

quote:

Op maandag 28 mei 2018 00:54 schreef LordHorusNL het volgende:

Niemand is je aan het trollen je komt gewoon intelligent over, iedereen hier zegt het toch gewoon.

Wat was volgens de testen je IQ dan? Ik heb altijd weinig vertrouwen in dat soort testen omdat ze gemaakt zijn voor de gemiddelde persoon en de uitslag sterk afhankelijk is van vele verschillende aspecten.

Serieus heb rond 2003 mijn laatste vrienden de deur gewezen en mis het totaal niet, hecht gewoon weinig waarde aan oppervlakkige sociale contacten.

Verder zegt slecht scoren op school of een leerbeperking hebben weinig over het succes wat je later zult hebben, ik ken een gozer die echt graf achterlijk is maar wel multimiljonair.

Succes draait puur om motivatie, de rest is bijzaak.

M'n iq dm ik wel maar het valt iig in categorie zwakbegaafd, heb het al diverse keren hier gezegd in andere topics maar ik hecht daar ook niet zoveel waarde aan, maar het kwam wel een beetje overeen met mijn resultaten.
Waren al je vriendschappen oppervlakkig dan? Ik begrijp het ergens wel hoor, beter geen vrienden dan slechte vrienden misschien.
Haha . Je hebt op zich wel gelijk dat motivatie heel belangrijk is.

quote:

Op maandag 28 mei 2018 01:10 schreef Quotidien het volgende:
Ik moest lachen om je ondertitel, dus humor heb je wél.

het is echt waardeloos joh, ik had letterlijk geen enkele inspiratie ervoor, maar als iemand erom kan lachen dan ben ik daar blij mee

quote:

Op maandag 28 mei 2018 08:25 schreef Hexxenbiest het volgende:

Ik zei dat je misschien lui bent omdat ik iets ervan herken. Niet lui om te werken, maar (ik bijv. ben) te lui om vrienden te maken en te onderhouden. Ik heb één beste vriend en ik denk dat hij dat is omdat hij niet teveel van mij verlangt.

Je bent eigenlijk best tevreden en daarom heb je een beetje een houding van 'Laat maar, ik vind het toch goed zo'.
Maar als je jezelf dan vergelijkt met anderen, kom jij dan niet erg succesvol over. Denk jij.

En wat je laatste vraag betreft: omdat je misschien lui bent, zal het niet gemakkelijk vanuit jezelf komen om niet lui te doen. Ik denk dat je iemand nodig hebt die jou pusht.

hmm hier heb je misschien op zich wel gelijk in. Alleen waar het mij vooral om gaat is hoe ik overkom, en dan zeg ik wel steeds tegen mezelf dat ik iets moet zeggen maar ik kan gewoon niks bedenken.

quote:

Op maandag 28 mei 2018 16:08 schreef Keep_Walking het volgende:

Er bestaat wel zoiets als een nutteloze persoonlijkheid (helaas). Soms ken je iemand waanzinnig goed en alsnog kan je niks positiefs of nuttevol bedenken. Dat noem je dan ook een persoonlijkheidsstoornis, denk ik. Dat in gecombineerd met een laag IQ is gewoon heel vervelend.

Maar dit vermoed ik niet bij TS. Hoe ze overkomt op fok is gewoon empathisch en ze is bereid om mee te werken en advies geven. Ze lijkt me heel lief en loyaal, wat ik erg waardeer. Ik vind haar ook een hele sympathieke user.

Bedankt dat je me een sympathieke user noemt als je dat meent. dat waardeer ik.

quote:

Op maandag 28 mei 2018 19:26 schreef Raskolnikow het volgende:

Ja, ik vind het kwetsend dat je mensen wegzet als 'slecht' en 'nutteloos' om wat voor reden dan ook. En nu voeg je daar ook nog 'totaal niet bruikbaar voor de samenleving en alleen maar een last'. Ik ben het daarmee niet alleen oneens, ik vind het belachelijk dat je zulke uitspraken durft te doen!

Wat zou je ervan vinden als jij zo wordt weggezet vanwege je problematiek?

Je hebt op zich ook wel gelijk dat het mooi is als mensen kunnen worden gewaardeerd ondanks het ontbreken van nuttige eigenschappen. Ik denk ook dat het ontbreken van nuttige eigenschappen iets anders inhoudt dan een persoonlijkheidsstoornis. Maar mensen met een persoonlijkheidsstoornis hebben idd wel vaak problemen op sociaal gebied en psychologen geven vaak aan dat zij op dat gebied achterlopen. Nu heb ik het niet zo op psychologen of beter gezegd hun werkwijze maar dat terzijde.

quote:

Op maandag 28 mei 2018 schreef Keep_WalkingRaskolnikow het volgende:

discussie

Ik bedoelde echt alleen het succes wat iemand heeft. Niet de waarde van die persoon of zo, dat staat daar los van vind ik. Misschien had ik het verkeerd verwoord dat het zo overkwam.

quote:

Op maandag 28 mei 2018 19:28 schreef Drieklank het volgende:
Je kunt meer dan je denkt! Je komt over als iemand die intelligent is en goed over zichzelf heeft nagedacht. Het is rot dat je niet bereikt hebt wat je zou willen, maar kunnen we daar niet samen aan werken?

Dat laatste mis ik aan dit soort topics. Er wordt vaak eenmalig, goed bedoeld advies gegeven, maar er is geen actie en opvolging. Als we nu eens samen bepalen wat de volgende stap is, hoe we die bereiken en hoe we de moeilijkheden daarbij oplossen. Wil je een hogere functie, een hogere opleiding, wil je een bepaalde vaardigheid verder ontwikkelen, wil je meer vrienden maken of...zeg het maar.

Dank je maar wat bedoel je precies hiermee? Je mist dat topics een algemenere discussie hebben, ipv individueel? Dat mis ik ook wel, het zou eigenlijk meer moeten gaan over mensen in het algemeen die weinig goede eigenschappen hebben, maar ik gaf een persoonlijk voorbeeld.

quote:

Op maandag 28 mei 2018 21:11 schreef Drogonno het volgende:

Leerbeperking is een verkeerd word vind ik, het leersysteem is niet ontworpen voor de individue maar voor de algemene mens.

Vind het eigenlijk wel zonde dat er niet meerdere systemen om te leren zijn, die ook nog makkelijk binnnen handbereik zijn.

Hoe denk je dat dat er uit moet zien? Je bedoelt leren via boeken en ook visueel of met luisterboeken of games of praktijkopdrachten zo? Dat je kan kiezen?

quote:

Op maandag 28 mei 2018 21:39 schreef Panthera1984 het volgende:
Ik herken wel wat je schrijft, niet dat ik vind dat ik geen goede eigenschappen heb, maar wel een gebrek aan enkele en een aantal zijn maar matig. Daarentegen ben ik van mening dat ik ook enkele uitblinkende eigenschappen bevat die ik in bepaalde situaties handig in kan zetten. Hierom zit ik niet in je situatie, maar wat je zegt bijvoorbeeld over lui zijn, het accepteren van je mindere punten, dat herken heel erg. Er zijn mensen die je dan als depressief weg willen zetten, maar wat Keep Walking ook probeer te zeggen sommige mensen hebben op meerdere vlakken aan het kortste eind getrokken, deze hebben het nu eenmaal moeilijker dan anderen. Er is niks mis met dat realistisch inzien, zolang het er niet voor zorgt dat je bij de pakken neer gaat zitten, of je steentje niet probeert bij te dragen. Hoe klein ook.

Wat je zegt over wanneer je wel wil inzetten, snel zweten en hartkloppingen vind ik wel een teken van laag vitamine d. Dat zou ik als ik jou was wel bij gaan slikken, dat kan sowieso nooit kwaad (bijna iedere Nederlander heeft chronisch gebrek), en helpt zeer waarschijnlijk bij dit soort vermoeidheidsklachten bij inspanning.
Het helpt zelfs soms tegen neurologische klachten zoals 'brainfog', moeite met concentreren of ordenen. Dingen die ik je ook hoor omschrijven.

Ik opende dit topic om verhalen van mensen te horen in dezelfde situatie. Die er gek genoeg in exact dezelfde situatie niet lijken te zijn. Maar goed, FOK topics trekken dan ook bijna nooit lotgenoten aan. Ik oordeel er zelf niet over. Ik baal er alleen van als ik mijn doelen niet kan bereiken. Er lijkt wel een taboe te rusten op de mogelijkheid dat mensen in allerlei varianten van talentvolheid kunnen bestaan, ten minste in positieve zin niet maar in negatieve wel. Of zie ik dat verkeerd.
Ik wist niet dat zweten en hartkloppingen een gevolg konden zijn van vitamine D tekort. Ik heb vitamine D en ik neem het af en toe, maar ik ga het nu maar weer iedere dag nemen. Ik had idd een tekort toen het werd gemeten, maar ja bijna iedereen idd.

quote:

Op maandag 28 mei 2018 23:13 schreef JimmyDean het volgende:
Je spelling is wel goed.

Dank je

[ Bericht 1% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 29-05-2018 00:59:18 ]

quote:

Op dinsdag 29 mei 2018 08:13 schreef Drieklank het volgende:

Ik bedoel dat ik, en misschien anderen ook, je wil helpen met het bereiken van je doelen. Omgekeerd hoop ik ook dat jij en anderen mij willen helpen met het bereiken van doelen. We kunnen namelijk makkelijker oplossingen voor elkaar zien dan voor onszelf.

Nou ja, ik denk niet dat er iets is wat ik kan doen zodra ik ineens spontaner wordt of sneller in mijn werk (je krijgt daar ook heel veel begeleiding) bijvoorbeeld. Maar hoe denk jij daarover dan? Ik wil anderen best helpen, maar niemand komt hier met problemen zoals de mijne, behalve sigme en zij heeft ermee leren leven. Als het om hetzelfde probleem gaat, weet ik de oplossing bij een ander ook niet.

quote:

Op dinsdag 29 mei 2018 17:09 schreef Keep_Walking het volgende:

Je bent niet nutteloos. Je bent onderdrukt. Je zit in een situatie met je ouders waardoor je jezelf niet kan ontplooien. Als ik jouw post leest dan denk ik dat je echt wel talenten hebt. In ieder geval genoeg om te werken als receptionist voor een bedrijf ofzo. Je moet jezelf niet onderschatten.

Ik denk dat je een ongezonde verstandshouding hebt met je familie die te overbezorgd is, waardoor je klein gehouden wordt en niet voldoende kan ontplooien.

Hoe weet je dit allemaal? Beetje eng, dan krijg ik het gevoel dat je stiekem een bekende bent of zo. Maar idd mijn ouders doen alsof ik 10 ben. Mijn vader wil alles voor me beslissen. Maar daar heb ik het deels ook wel zelf een beetje naar gemaakt misschien, maar ze zijn inderdaad nogal overbeschermend. Beter dan verwaarlozend misschien maar het is idd niet goed voor jd zelfstandigheid. Zo'n baan op administratief gebied heb ik al. Alleen ben ik daar langzaam in.

quote:

Op dinsdag 29 mei 2018 18:32 schreef Drieklank het volgende:

Het lijkt me dat juist dat er heel veel is dat jij kunt doen. Volgens mij zou je bijvoorbeeld graag interessanter werk willen doen en heb je misschien hulp nodig bij het solliciteren. Dan kunnen we je helpen bij het opstellen van een goede motivatiebrief en een goed CV, bijvoorbeeld.

Dank je voor het aanbod maar nee ik kan dit juist net aan dat is wat ik vervelend vind. Dat mijn prestaties voor mijn huidige baan slecht zijn ondanks begeleiding.

quote:

Op dinsdag 29 mei 2018 20:12 schreef Drieklank het volgende:

Wat lukt er dan precies niet en waarom niet?

ik haal het target nog niet na bijna een half jaar, terwijl anderen het wel halen. Maar goed door de posts hier ben ik me ook gaan realiseren dat het feit dat deze baan niet lukt, niet per se betekent dat alle andere banen mij ook niet zullen lukken, zelfs als het in dezelfde sector is het kan altijd anders zijn. Ik doe gewoon mijn best en dan zie ik vanzelf wel of het goed genoeg blijkt te zijn.

quote:

Op dinsdag 29 mei 2018 21:40 schreef Keep_Walking het volgende:

Nou ik heb het kunnen afleiden uit onze interacties op de fora en PM. Ik denk dat jij iemand bent die iets moet vinden waar je een passie voor hebt. Dus je moet een beroep uitoefenen bij een bedrijf of organisatie waar je heilig in gelooft en dat je veilig voelt bij je collega's en manager. Dan gaje goed voelen en ook veel beter presteren.

Dan kun je dat wel goed ervan aflezen. Nou ja, ik denk dat iedereen wel graag werk zou willen doen waar diegene echt een passie voor heeft. Maar dan moet je wel weten waar je een passie voor hebt en ik heb in het verleden me al vaker georiënteerd met beroepentesten en coaching en weet ik wat allemaal, maar het heeft er niet voor gezorgd dat ik iets ontdekte waar ik echt ambitie voor kreeg. Dus in zo'n geval denk ik dat een baan die weliswaar geen passie is, maar ook niet verschrikkelijk wel voldoende is, alleen is het de vraag of ik die kan houden maar dat zie ik dan wel. Dat hebben immers de meesten.

quote:

Op dinsdag 29 mei 2018 22:17 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik heb alleen de eerste zinnen gelezen van de OP, maar...

TS, zet je over je achterdocht naar de psychische hulpverlening heen en ga hulp zoeken, want je hebt het echt heel hard nodig.

De psychologen kunnen misschien allemaal klootzakken zijn, maar als je in groepstherapie gaat, kan je herkenning en erkenning vinden bij je groepsgenoten. Ik denk dat je dat vooral nodig hebt.

Wat betreft je eigenschappen. Je hebt er zat die wel goed zijn. Je bent NU misschien niet zo sociaal omdat je een laag zelfbeeld hebt en blijft hangen in je pieker-gedachten: dat is gedrag waar je vanaf kan komen. Het is niet van de een op de andere dag voorbij, maar je komt er wel uit.

Ga morgen naar de huisarts, vertel over je wantrouwen naar de hulpverlening, zodat hij/zij weet waar je vooral niet naartoe moet. Er zijn zat instellingen over.

Bedankt voor je reactie, maar ik ben al in groepstherapie geweest. En dat vond ik dus helaas nog extra deprimerend omdat ik merkte dat deze mensen nog veel ernstigere problemen hadden en alsnog niet goed geholpen konden worden zoals zij dat wilden.
Hoe ik het zie is dat psychologische hulp vragen met de huidige bezuinigingen wanneer het niet heel ernstig is eigenlijk bijna crimineel is. Voor hetzelfde geld neem je de plek in van iemand die zelfmoord wil plegen. Niet dat ze daar vaak wel wat aan kunnen doen, maar dat terzijde..
Ik vind eigenlijk dat de psychologische hulpverlening geboycot moet worden totdat ze exactere diagnoses kunnen stellen. Sorry, dat vind ik echt. En voordat ze samen gaan werken met huisartsen om eerst lichamelijke oorzaken van psychische ziekten uit te sluiten.
Maar goed, dat gebeurt nu gelukkig al steeds meer. Psychiater adviseerde mij ook vit. D. Want neem dit nou: https://www.psychologytod(...)psychiatric-symptoms. Of dit: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12404584. Misschien heb ik het mis. Ik heb immers ook wel wat baat bij meditatie. Maar voor cognitieve gedragsoefeningen huiswerk kan ik me op dit moment nog niet openstellen. Misschien later. Ik moet eerst nog wat supplementen uitproberen, want misschien heb ik ook wel een koper vergiftiging. Beter om eerst alles uit te sluiten.

quote:

Op woensdag 30 mei 2018 22:03 schreef Mr.Maul het volgende:
Ben je niet gewoon traag van begrip? Je kan heel intelligent zijn, maar het soms op de een of andere manier minder snel snappen. In andere woorden: je snapt moeilijke concepten die voor de gemiddelde persoon te lastig zijn, maar zowel bij makkelijke als moeilijke concepten moet je soms wat langer nadenken om het te begrijpen of toe te passen.

Nee, dat is het ook niet haha. Ik snap namelijk ook geen moeilijke concepten. Ik lees best veel, maar veel ervan begrijp ik ook niet. Ik vind het alleen jammer dat ik het gevoel heb dat ik de enige lijk te zijn die zich zo voelt en die tegen hetzelfde aanloopt (niet genoeg succes ervaren op veel verschillende vlakken). Dat is eigenlijk mijn grootste probleem. Alle anderen lijken hun leven veel meer op de rit te hebben in de zin van dat ze voor het grootste gedeelte wel gewoon bereiken wat ze willen. En als ze dat niet hebben, dan is daar een medische verklaring voor. Maar misschien is dat wel weer gewoon het gras lijkt altijd groener bij anderen.

quote:

Op woensdag 30 mei 2018 22:11 schreef Sigaartje het volgende:

Je durfde dit in ieder geval.

Ja dank je maar ja dan vergelijk ik mezelf met mensen die durven autorijden bijvoorbeeld. Dat is praktisch en tegenwoordig bijna noodzakelijk. Maarja ik probeer het nog 1x en als het weer niet lukt ben ik er gewoon niet voor gemaakt.
Het is niet zozeer dat ik het voor mezelf anders had gewild. Blijkbaar heb ik iets verkeerd gedaan dat ik hiermee niet zo goed functioneer als anderen. Maar meer dus het gevoel van eenzaamheid. Bijna iedereen lijkt dat soort dingen wel te durven.

quote:

Op woensdag 30 mei 2018 22:15 schreef Sigaartje het volgende:

Ik ook. Maar ik ben grondig. Zeer grondig in mijn werk. Er zijn mensen die bang voor me zijn. Ik ben langzaam, ook, maar mijn werk is..... perfect. Bij mij kun je lang wachten, heel lang wachten, maar op een dag trek ik zo in een keer die worm eruit.

Dat kun jij dus ook. Wat ik wil zeggen is dat snelheid alleen in de laagste regionen wordt gewaardeerd.

Door bezuinigingen lijkt alles snel snel te moeten en geen ruimte meer voor specialisten. Maar je hebt wel gelijk dat grondigheid soms ook wordt gewaardeerd ja. Gelukkig dat dit bij jou het geval is.

quote:

Op donderdag 31 mei 2018 01:35 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik vind jouw problemen serieus genoeg. Ik weet natuurlijk niet hoe jouw jeugd is geweest, want daar was ik niet bij. Eén ding kan ik wel heel duidelijk concluderen: je bent veel aandacht en liefde tekort gekomen.

In alles wat jij post kraak jij jezelf enorm af. Je hebt een heel onrealistisch en veel te negatief zelfbeeld. Het is niet zo gek dat je zo traag bent: al dat negatieve denken en piekeren vreet bakken energie. Natuurlijk ben je niet perfect en maak je fouten. Daar ben jd een mens voor. Welcome to the club, want zo zijn we allemaal

Wat zijn volgens jou problemen die veel erger zijn? Denk je dat de anderen jou een aansteller vonden?

Ik ken persoonlijk mensen met PTSS die bijvoorbeeld fysiek en seksueel misbruikt zijn. De heftige gebeurtenissen hebben geleid tot PTSS, maar ik hoor van hen allemaal dat ze het het allerergste vinden dat ze te weinig liefde en aandacht krijgen

Bedankt dat jij mijn problemen serieus neemt. Dat waardeer ik heel erg. Mijn jeugd was niet perfect vanwege de psychische problemen (angst en een beetje depressie) van mijn moeder waar zij zelf ook geen behandeling voor kreeg en pesten maar verder normaal, geen ernstige afwijkingen gelukkig.

De meeste mensen vinden anderen een aansteller. Maar dat terzijde, stel dat ik dat te pessimistisch inzie. Psychologische instellingen hanteren GAF score, wat de psychiater/psycholoog na observatie over jou bepaalt zonder dat je het mag weten. En mijne was of niet laag genoeg, of wel hoog genoeg maar de behandeling werd er niet op aangepast dat het inging op mijn problemen. Dan heb je er nog niks aan. Ik geloof ook best dat zelfs mensen met PTSS naar liefde en aandacht snakken. Maar een tekort aan liefde en aandacht (wat ik niet heb denk ik, of iig als ik dat wel heb ligt het ook deels aan mijn eigen gedrag) alleen veroorzaakt geen PTSS anders had (bijna) iedereen dat wel. Ja ben nu eenmaal erg pessimistisch over de liefde in de wereld, terwcht vind ik.
Wat ik bedoel is: als je psychologische problemen ziet als psychologische problemen, is er maar 1 mogelijk oplossing van gedragstherapie, die niet voor iedereen werkt en waarvoor je eerst op een wachtlijst moet, beoordeeld en gelabeld moet worden, wat eigen bijdrage kost van toch ook paar honderd euro, niet hoopgevend als je er geen goede ervaring mee hebt.
Als je psychologische problemen als lichamelijk ziet, zijn er duizenden mogelijke oplossingen, veel binnen direct handbereik voor testen, weliswaar ook tegen betaling maar een stuk minder dan eigen bijdrage, en zelfs in voeding en lichaamsbeweging en voldoende water drinken en nachtrust kun je dan oprecht geloven. Wat al een stuk meer hoop geeft, iig voor mij. Maar dat kan per persoon verschillen.

[ Bericht 0% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 31-05-2018 10:06:30 ]

quote:

Op donderdag 31 mei 2018 10:08 schreef hoechst het volgende:
je vergelijkt jezelf misschien teveel met andere?
als iedereen dat zou doen is iedereen depri...

Nou ik denk ook dat iedereen depri is. Maar dat terzijde, dat kun je toch niet uitzetten? Volgens mij vergelijkt niemand zich zonder aanleiding van buitenaf met anderen, juist omdat het ongelukkig maakt op het uitzonderlijke geval na als je zelf de beste bent, en zelfs dan kan het bij gevoelige mensen medelijden opwekken (maar mijn ervaring is dat succes en medelijden of empathie vaak niet samengaan). Het wordt echter op veel plekken actief aangemoedigd, zoals op het werk en als je vragen krijgt van vrienden "waarom ben je zo stil", dan ben ik toch niet degene die vergelijkt. En dat krijg ik niet alleen van een paar mensen te horen, maar vaker. Het leven is 1 grote competitie met winnaars en verliezers. Zo is deze samenleving ingericht.

quote:

Op donderdag 31 mei 2018 20:16 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Onderschat de gevolgen van emotionele verwaarlozing niet. Ik bedoel daarmee niet dat je jouw ouders als zondebok moet gaan aanwijzen. Maar je moet erachter komen wat er is gebeurd waardoor je nu in het heden elke keer tegen dezelfde problemen aanloopt.

Ik denk dat de meesten op FOK! die jouw posts ook hebben gelezen het wel met mij eens zijn dat jij niet dom bent en best wel over wat potenties beschikt.

Dat jij sociaal zo onhandig bent... ik denk dat vooral jouw eigen overtuigingen maken dat jij dat zo voelt. Dat er problemen zijn met de communicatie met andere mensen, dat interpreteer jij waarschijnlijk wel correct, maar je verbindt er een verkeerde conclusie aan. Jij denkt dat het komt omdat jij een rare onhandige sukkel bent, maar dat klopt niet!

Als jij denkt dat niemand je leuk en interessant vindt, dan zal je nooit op de voorgrond staan, met als gevolg dat anderen je niet opmerken en waarmee je eigen negatieve overtuigingen worden bevestigd. Maar als anderen je wel opmerken, denken ze misschien dat jij liever met rust gelaten wilt worden.

Nogmaals, zet je over die antipathie over de psychische hulpverlening heen. Het is heel begrijpelijk dat jij dit zo voelt. En ik denk dat je er elke keer over begint omdat jij je enorm miskend voelt in hoe jij bent behandeld. Maar het gaat je niets verder helpen; je moet dan op zoek naar iets anders

Maar wat heeft het voor zin om allerlei dingen uit het verleden te gaan opdiepen ? Je zegt dat ik mijn ouders niet moet beschuldigen, maar dat is toch precies het geval als jij spreekt van emotionele verwaarlozing? Heel veel mensen vallen trouwens onder die definitie omdat ouders nu eenmaal niet perfect zijn en ook hun eigen problemen hebben. Door daar de aandacht op te vestigen, lijkt het me niet dat de relatie verbetert. Ik zou me er zelf iig niet beter door gaan voelen, alleen slechter.
Bedankt dat je vind dat ik geen waardeloze sukkel ben. Maar om eerlijk te zijn krijg ik het gevoel dat jij ook deels dingen op mij projecteert. Krijg je zelf nu wel voldoende hulp?
Dit zeg ik alleen omdat jij er kennelijk zelf wat in het verleden aan hebt gehad, anderen zou ik niet vragen of ze hulp krijgen van een psycholoog omdat ik er zelf dus totaal niet meer in geloof. En dan kan ik me er ook niet toe zetten, sorry. Dan ga ik er ongemotiveerd en kwaad heen en verspil ik mijn geld. Men verwijt mij hier al dat ik "niet mee zou hebben gewerkt". Vroeger werkte ik wel mee, maar nu zal ik dat dan idd niet meer kunnen.

quote:

Op vrijdag 1 juni 2018 16:15 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

Ik herken wel dingen van mijzelf in jou, maar ik projecteer niks. Ik probeer je juist te helpen, omdat ik weet hoe destructief het is als jij jezelf continu naar beneden trapt.

Natuurlijk zit het wel in jou en moet je aan jezelf werken als je verandering teweeg wilt brengen in je leven. Maar je moet eerst gaan begrijpen waar je problemen vandaan komen.

Als het echt allemaal in jezelf zit, had jij allang vrede met jezelf kunnen sluiten. Als jij continu dezelfde soort topics maakt over hoe waardeloos de psychische hulpverlening is en hoe waardeloos jij zelf bent, heb jij niet bepaald vrede met jezelf. Als jij zoveel frustratie voelt omdat je elke keer tegen dezelfde dingen aanloopt, dan zijn het geen dingen die bij je passen maar dingen die je juist blokkeren. Alleen je username al zegt dat je heel erg zoekende bent maar geen perspectief kan zien.

Het is aan jou wat je ermee doet. Je kan blijven doorgaan met wat je doet. Blijven klagen op de hulpverlening en jezelf naar beneden trappen. Als je zo negatief over jezelf blijft uitlaten, haken mensen af of ze lachen je misschien uit en krijg jij bevestiging voor het negatieve zelfbeeld wat enerzijds heel vertrouwd is voor jou, maar waar jij onder gebukt gaat en heel ongelukkig door bent.

Of je gaat op zoek naar een manier om dat patroon te doorbreken. En dat kan je niet zelf. Ik snap jouw antipathie naar de psychische hulpverlening heel goed, maar ik zie niet hoe het anders zou kunnen. Misschien heb je wat aan een assertiviteitstraining of sociale vaardigheidstraining, omdat je daarmee jezelf kan toetsen met andere mensen. Je kan sowieso zoeken of er iets tussen zit wat je aanspreekt. Maar dat zijn vaak hooguit 10 bijeenkomsten. Negatieve zelf-overtuigingen zitten er zo diep ingeramd dat je denk ik intensievere hulp nodig hebt. Misschien moet je toch weer in groepstherapie met mensen die het allemaal veel zwaarder getroffen hebben als jou. Als jij het zo'n stuk beter getroffen hebt, kan je hen juist goed helpen. Maar ik denk eerder dat je uiteindelijk gaat beseffen dat je een lotgenoot bent.

Je kan ook EMDR gaan proberen. Voorheen werd dat eerst uitsluitend toegepast bij PTSS: mensen die een heftige gebeurtenis hebben meegemaakt en daar heel erg door zijn ontregeld. Als je duizenden kleine en matige gebeurtenissen hebt meegemaakt, bijvoorbeeld gepest zijn, dan kan dat je ook ontregelen. In het laatste geval is de EMDR wel iets anders, maar men is erachter gekomen dat het wel degelijk helpt.

Als dat allemaal nog te hoogdrempelig is, kan je ook aan de slag met zelfhulpboeken om wat meer inzicht te krijgen.

Sorry dat ik dan onterecht zei dat je projecteerde. Ik had het willen waarderen dat je me probeert te helpen, maar hetgeen waar je me mee probeert te helpen klopt niet. Ik trap mezelf helemaal niet de grond in. Wat ik niet aan mezelf kan veranderen accepteer ik, en wat ik wel kan veranderen en wil veranderen doe ik alles aan het te veranderen. Als ik mezelf al perfect zou vinden, zou dat niet kunnen. Er is een mijlenverre afstand tussen de wereld in het kantoor van de psycholoog en de rest van de wereld, wat betreft zweverig "accepteer jezelf 100%" gezeik. Iets wat ze graag zo willen houden, voor het geval ze nog lastige vragen krijgen hoe zoiets werkt in de realiteit. En voor zover het wel klopt, lijkt zoiets me voor elk normaal denkend mens vanzelfsprekend. Maar psychologen gaan er al bij voorbaat van uit dat je achterlijk bent.

Zoals ik al eerder had aangegeven, heb ik allang een sociale vaardigheidscursus gevolgd EN groepstherapie met mensen die het slechter getroffen hadden dan ik. Ja ik herkende me erin. Nee dit zorgde er niet voor dat ik me beter voelde, maar alsnog een buitenbeentje. Juist omdat ik me schuldig voelde dat ik ook in die groep zat. Of anders omdat ik boos was dat ik blijkbaar wel bij die groep mocht zitten, maar verder mijn problemen niet serieus genomen werden zoals bij hen.
EMDR is mij voorgesteld door het uwv; toen ik vroeg hoe kom ik daarvoor in aanmerking dan want ik heb geen zin in weer een ggz traject zei ze dat ga ik even nakijken dus ik kreeg een beetje hoop. Daarna: oh ja inderdaad ik zie het, toestemming van huisarts en psycholoog nodig. Toen dacht ik alweer godverdomme laat dan maar zitten.

Juist omdat mensen er zo heilig van overtuigd raken en ieder tegen argument gewoon negeren zonder er serieus op in te gaan, voed mijn weerzin tegen de psychiatrie alleen maar meer. Je zegt dat ik er niet zelf voor kan zorgen dat ik meer succes heb, want dat is het enige waar ik over klaag en zelfs dat nog niet eens want vaak denk ik ook wel: het is m'n eigen schuld. Maar hoe kan de psycholoog daarvoor gegarandeerd zorgen dan? Dat zou ik wel eens willen weten. Echt met concrete resultaten, niet iets waar je na 10 jaar misschien wel op geestelijk niveau een soort van baat bij zou kunnen hebben. Een alternatief op psychologische hulp die ik zie zijn supplementen, omdat ik nu nog in dat geloof zit dat alle psychische problemen een exacte lichamelijke oorzaak hebben. Misschien klopt dat, misschien niet. Maar ik wil er op dit moment meer in geloven dan in het feit dat psychische ziekten worden gecreeerd door verkeerd te denken. Een assertiviteitstraining heb ik overwogen, maar vind het op dit moment te duur voor iets waarvan geen garantie is dat het resultaat oplevert. Maar wil het later misschien wel gaan doen, het laatste ook dat ik dan op dat gebied doe. Zelfhulpboeken vertrouw ik vaak ook niet zo op, dan denk ik daar komt weer zo'n goeroe die het allemaal even komt uitleggen en mensen komt beschuldigen terwijl er andere dingen meespelen die bewust niet worden genoemd die het eigen succes veroorzaken. Maar sommigen zijn wel goed. Ik heb er nu geen tijd voor, maar zal er later toch echt aan moeten geloven. Zodat ik iig kan zeggen: ik heb het gelezen. Ben bang dat het met tegenzin zal gaan, maar ik zal het zonder vooroordelen proberen te lezen. Wat ik wel ooit in de toekomst wil doen is een online cursus of hulp.. Geen wachtlijsten en sneller afgelopen, minder snel gehecht raken aan iemand waardoor je er niet te lang mee doorgaat, vooraf weten waar je aan toe bent qua kosten, hoewel die dan natuurlijk nog hoger zijn.., dus iets voor later

[ Bericht 3% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 02-06-2018 22:19:59 ]

quote:

Op zaterdag 2 juni 2018 21:22 schreef Drieklank het volgende:
Als je targets moet halen, dan doe je waarschijnlijk commercieel werk of productiewerk. Mijn ervaring is dat het heel onprettige omgevingen kunnen zijn met bazige bazen die je op een negatieve manier (met de zweep) motiveren. Als je niet goed presteert in zo'n omgeving, dan betekent dat inderdaad niet dat er iets mis met jou is. Juist iemand die slim is kan het slecht doen in zo'n omgeving.

Wat de rest van je verhaal betreft: ik begrijp je helemaal. Anderen kunnen heel makkelijk zeggen: zoek hulp, ga langs een psycholoog en laat je fiksen, maar zoals je aangeeft zitten daar allemaal haken en ogen aan. Je verhaal geeft ook weer aan dat je echt wel een slimme meid bent. Ik weet niet wat "de" oplossing is, maar misschien helpen alle aanmoedigingen die je in dit topic hebt gekregen je toch vooruit. Geef niet op.

Dank je, ik denk dat banen met targets voor de meesten niet ideaal zijn, maar op dit moment vind ik het wel ideaal hoor. Niet na hoeven te denken en veel volgens een script dat vind ik juist perfect. Als ik het dan alsnog niet snel genoeg doe dan ga ik wel weer op zoek naar iets anders. Ik maak me er ook verder helemaal niet druk om. Ik plaatste dit topic ook niet omdat ik mijn gebrek aan succes echt heel erg vind en een oplossing wil, maar meer omdat het me soms irriteert dat het in veel gebieden zo is en ik benieuwd was of anderen hetzelfde hadden. Dat was eigenlijk de enige reden dat ik dit topic opende.

quote:

Op zondag 3 juni 2018 09:32 schreef hoechst het volgende:
Hoe zit het met de sekss?

Perfect, in de zin van dat ik dat gelukkig niet heb

quote:

Op zondag 3 juni 2018 12:18 schreef DoubleDip het volgende:

Autorijden is geen must. Er zijn best mensen die net als jij niet autorijden, omdat ze geen rijbewijs wilden of konden halen. Als je de auto niet nodig hebt is een rijbewijs ook niet nodig. Ik ken iemand van jouw leeftijd die is opgegroeid zonder auto en geen rijbewijs heeft. Is ook nu niet nodig. Als je je zonder al die dingen kunt redden, waarom niet?

quote:

Op zondag 3 juni 2018 12:25 schreef DoubleDip het volgende:
En over je werk: dat je niet goed presteert hoeft niet aan jou te liggen. Het kan ook liggen aan de omstandigheden onder welke je je werk moet uitvoeren. Word je wel goed begeleid? Weten ze wat er nodig is om te zorgen dat je je werk goed kan doen?

Ik heb dit zelf ook gehad. Bij de ene werkgever ging er vanalles mis, toen dacht ik ook dat ik het allemaal niet aan kon. Gek genoeg had ik bij mijn volgende werkgever nergens last van. Letterlijk alles wat er voorheen niet goed ging verliep hier prima. Het waren de omstandigheden van het werk (slechte begeleiding, manier van werken die me niet aanstond) waaronder ik bij de eerste werkgever niet goed mijn werk kon doen. Door een andere stap met andere omstandigheden lukte het later wel. Misschien is dit bij jou ook zo?

Ja klopt, maar het is nu eenmaal zo dat bijna iedereen het wel kan. Ik heb het gewoon geaccepteerd, beter voor het milieu, doe ook nog een poging en als het weer na meer dan 100 lessen niet lukt stop ik ermee, maar het blijft in deze samenleving een beperking, dat is gewoon een feit. Je hebt het niet nodig, maar bent wel afhankelijker van anderen. Het is gewoon geen ideale situatie. En dat heb ik dus met alles, dat ik niet in een ideale situatie zit. Helemaal niet erg op zich, veel mensen op aarde zitten in nog slechtere situaties. Maar dan wil ik wel graag in contact komen met lotgenoten, omdat ik die nergens vind. En ook hier zijn er maar 2. Waarom? Dit bevestigt alleen maar mijn verhaal, of iedereen wil zichzelf als perfect zien.
Wel apart dat je zo'n groot verschil ervaarde tussen je banen. Ik denk inderdaad dat je gelijk hebt en dat het heel erg kan verschillen. Goed dat het nu wel lukt. Misschien dat dit inderdaad bij mij ook het geval kan zijn.

quote:

Op maandag 4 juni 2018 21:15 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

Het is allemaal heel begrijpelijk hoor. Je bent niet gek dat je op deze manier reageert. Maar ik wil je toch aanmoedigen om het niet op te geven. Hoe het eraan toe kan gaan bij de psychische hulpverlening is verre van ideaal; dat weet ik uit eigen ervaring. Het is daarbij ook nog extra pijnlijk dat je dan in de rol zit van psychiatrische patiënt, want dan wordt er vaak gedacht "die wilt de schuld op de hulpverlening afschuiven, terwijl ze niet voldoende meewerkte aan de therapie".

Dat het zo vaak fout gaat, ik denk dat het allemaal te maken heeft met een bureaucratisch systeem wat niet alleen binnen die zorg zit, maar eigenlijk in de hele samenleving verweven zit. Ik heb dit verhaal al vaker opgehouden, maar ik kom er nog maar eens mee. De samenleving moet draaien als een machine en er wordt verwacht dat een psycholoog jouw problemen gaat oplossen. En bij psychische problemen is dat allemaal niet zo concreet en maakbaar.

Maar ik geloof er echt in dat je meer uit jezelf kan halen dan je nu denkt. Ik zie in jouw postgedrag vooral verbittering en een heel lage eigendunk. Maar alleen al dat vele denken waarin jij helemaal in verzuipt, bewijst voor mij genoeg dat je allesbehalve dom bent. Ik denk ook dat je best veel empathisch vermogen hebt en inzicht in andere mensen.

Ik zou het niet opgeven. Bij mij heeft het ook bijna 20 jaar geduurd. Maar ik krijg nu eindelijk meer erkenning en begrip voor wat er nou echt aan de hand is en alleen dat al heeft mij heel erg in positieve zin veranderd. Niet dat het allemaal koek en ei is, maar de blokkades die ik mijn hele leven had en waarvan ik - net als jij nu - dacht dat het gewoon in mezelf zit en dat ik een mislukt wezen ben, beginnen weg te vallen. En dan komt er plaats voor nieuwe dingen in je leven. En ga jij jezelf leren kennen wie je echt bent. En dat is uiteraard niet 100% perfect, maar wel veel beter dan een zelfbeeld dat je niks waard bent, niks kan en niemand je aardig vindt.

Nou ja omdat jij zegt je in mij te herkennen en omdat je wel in mij gelooft heb ik er over nagedacht en het zou inderdaad kunnen dat negatieve gedachten er ook voor zorgen dat ik langzamer ben. Alleen zie ik niet in hoe een psycholoog daarbij kan helpen. Na jarenlange therapie was de conclusie "je moet jezelf accepteren". Jij zegt dat bij jou die 20 jaar lange zoektocht heeft geleid tot erkenning. Ik ben blij dat jij daarmee geholpen bent. Maar ik zou zelf me denk ik niet erkend voelen door een label van een psychische "ziekte" waarvan niet exact op individueel niveau te bewijzen valt dat ik die heb. Hoe heb jij meer begrip gekregen dan? Hoe zijn de blokkades verdwenen door de psychologische hulp? Zou je daar voorbeelden van kunnen geven?

quote:

Op maandag 4 juni 2018 21:21 schreef MadJackthePirate het volgende:
Nou je mag mijn ex-baantje wel hebben, de hele dag stickers plakken. Het kan gewoon niet fout gaan.

Maar alle gekheid op een stokje, ik vind je in dit topic niet dom overkomen, je lijkt een mate van zelfreflectie en toekomstbeeld te bezitten waardoor ik zou zeggen dat je helemaal geen niveau 1 materiaal bent. Hoewel je inkomstenbron natuurlijk je eigen ding is.

Maar zoals de anderen al gezegd hebben in dit topic, het is niet erg om hulp aan te nemen.

Dat lijkt me ook wel relaxt ja. Je zal daar zeker ook wel het minimumloon voor gehad hebben? Waarom had je daarvoor gekozen omdat het makkelijk was? Vond je het leuk?
Bedankt maar ja zoals hierboven ook was gezegd ik denk ook dat het per situatie kan verschillen. Metingen van je niveau zijn beperkt tot één ding. Aangezien de meeste mensen goede en slechte eigenschappen hebben zal 1 van mijn goede eigenschappen dan wel zijn dat ik wel goed overkom schriftelijk.

quote:

Op woensdag 6 juni 2018 08:32 schreef Vida. het volgende:

Ik heb het topic niet doorgelezen, maar ik vind je vooral vermoeiend. Je hebt wel zelfreflectie. Waarom werk je niet aan je karakter; dat je wat minder aan jezelf denkt en meer aan een ander.
Ik ben blij dat ik je niet IRL ken, want dat zou van zeer korte duur zijn. Tot zover mijn bijdrage. fijne dag verder.

Bedankt voor je eerlijke reactie, hoewel ik het wel vreemd vind dat je het topic grotendeels hebt overgeslagen en dan met advies komt, maar dat terzijde. Dat had me eigenlijk ook niet moeten verbazen, aangezien FOK! maar een forum met 1 soort reactiemogelijkheid is van advies. Ieder topic vraagt daar dus om ondanks het feit dat er niet letterlijk naar gevraagd wordt, ook in dit geval waarin ik niet om advies voor mezelf vroeg maar liever wilde lezen dat anderen hetzelfde ervaren, maar dit is FOK! dus ik had kunnen weten dat ik dat grotendeels andere reacties zou krijgen he. Ik begrijp niet echt waarom je me een fijne dag wenst tenzij je denkt dat ik het fijn vind om te lezen dat je mijn topic te vermoeiend vond om te lezen en me IRL niet zou willen kennen, maar oké, ik ken jou ook totaal niet dus zou dat in principe inderdaad niet mijn humeur moeten beïnvloeden, ook nog een fijne dag verder.

quote:

Op donderdag 7 juni 2018 00:59 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

Ondanks dezelfde soort frustraties die jij nu hebt, heb ik mij altijd vastgehouden aan de gedachte dat er een manier moet bestaan waarmee ik mijn blokkades kan overwinnen. Ik heb kracht kunnen halen uit uitspraken als "als je hard genoeg werkt, kan je alles bereiken wat je wilt". Of "waar je niet dood aan gaat, maakt je sterker".

Frustratie en er de pest aan hebben dat het allemaal niet lukt terwijl de jaren voorbij tikken, is heel normaal. Veel mensen willen dat vaak niet aanhoren en kunnen het opvatten dat je alleen maar in de slachtofferrol wilt zitten en niet genoeg je best doet.

Je denkt misschien dat jij de enige bent die zulke dingen aanhoort. Maar ieder mens hoort weleens dingen over zichzelf die niet leuk zijn. De emoties die je erbij krijgt, kan je niet sturen. Onaardige dingen over jezelf aanhoren is gewoon kut. Wel heb je zelf in de hand hoe je ernaar handelt.

Wil je in de slachtofferrol zitten en vind je jezelf zielig? Als je denkt van wel, dan denk je met je emoties van zelfhaat. Als je denkt met je verstand, moet je wel concluderen dat dat niet klopt. Je wilt namelijk helemaal niet in een slachtofferrol blijven hangen en jezelf zielig voelen wil je ook niet. Dat zijn onjuiste conclusies die anderen over jou bedenken.

Naar wie moet je luisteren? Naar anderen die niet begrijpen wat jij doormaakt en conclusies trekken die niet kloppen? Of moet je naar jezelf luisteren?

Dat jij jezelf moet accepteren, dat vind ik wel een zinnig advies. Maar dat gaat alleen lukken als jij een realistischer zelfbeeld krijgt.

Bedankt voor je reacties. Dat je niet in een slachtofferrol moet zitten ben ik met je eens. Ook al kan dit topic misschien zo opgevat worden, ik vind mezelf niet zielig, ja op sommige dagen misschien, maar over het algemeen niet omdat ik dat niet wil. Maar wat heeft dat met hulp van een psycholoog te maken? Dat is namelijk iets dat mensen juist ook zonder een psycholoog te horen krijgen of uiteindelijk zelf bedenken. Een psycholoog is hoe ik het ervaar juist het tegenovergestelde ervan. Enerzijds natuurlijk niet, omdat een psycholoog vaak gewoon herhaalt wat andere mensen al zeggen, alleen dan met een beetje meer begrip. Anderzijds wel met het imago dat ze hebben bij de buitenwereld dat dus niet klopt, dat er mensen zijn met psychische problemen die hun eigen schuld zijn, en mensen met psychische ziekten die kunnen worden genezen door een psycholoog.

Terwijl er dus weinig genezen aan is als mensen met een ziekte hetzelfde te horen krijgen als niet-zieke mensen, of dan zou je andersom dus als je het logisch wil beschouwen dus alsnog moeten concluderen dat er geen ziekte is. Dat bedoelde ik dus, hoe heeft jouw psychische ziekte voor erkenning gezorgd? Kwam dat doordat je het eerst niet accepteerde maar door de acceptatie uiteindelijk ook andere dingen van het leven ging accepteren die moeilijk te accepteren waren? Of ging het meer om de zoektocht zelf en heeft het feit dat je juist geen label/"ziekte" hebt voor die erkenning gezorgd omdat het je dwong uit je slachtofferrol te komen en verantwoordelijkheid te nemen voor jouw leven ipv dat uit te besteden aan de psycholoog?

Je vindt dat ik mezelf nu niet accepteer en een realistischer zelfbeeld moet krijgen, maar wat accepteer ik niet aan mezelf dan? Is het fout dat ik middels dit topic wilde lezen dat mensen mijn situatie herkennen? Ik hoef het niet veranderd te zien. en ook al wilde ik dat, dan alleen door inspanning van mezelf niet op magische wijze of zo, en dat is toch wat bijna iedereen tegenwoordig doet, aan 1 stuk dingen doen om hun eigen leven volgens hen beter te maken, waarom ben ik dan een uitzondering in dat ik een realistischer zelfbeeld zou moeten hebben en naar een psycholoog moet?

quote:

Op donderdag 7 juni 2018 11:53 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Je moet het niet zien alsof je ziek bent, maar dat je qua emoties ontwricht bent. Dat is toch ook zo? Je voelt je toch niet happy met jezelf?

Ik weet niet wat er allemaal gebeurd is in je leven. Het zou best kunnen dat de omstandigheden waarin je bent opgegroeid in eerste instantie normaal leken. Maar als jij bijvoorbeeld van kleins af aan te horen hebt gekregen dat je dom en lui bent, ga je dat ook geloven. Daarmee zeg ik niet dat je ouders slechte mensen zijn, maar ze hebben misschien wel zelf problemen die ze niet onder ogen durven zien en dan ben jij als klein kind daarvan de dupe, want kleine kinderen zijn sowieso afhankelijk van hun ouders.

Als je denkt dat je dom en lui bent en dat mensen je daarom niet accepteren, dan wil je enerzijds ertegenin gaan en ga jij je heel veel druk opleggen. Anderzijds ga je jezelf daarin saboteren, want je gelooft immers dat het je toch niet gaat lukken. Dat kost gigantisch veel energie, dus dan is het logisch dat je mentaal uitgeput raakt en traag van begrip wordt.

Geloof me, als jij werkelijk zo'n niksnut zou zijn, had je heel anders gereageerd dan je nu doet. Jij bent zoals ik het zie heel erg op zoek naar een manier om je problemen op te lossen, maar je weet niet hoe, want ook nu denk je dat het je toch niet gaat lukken. Dus je voelt je afhankelijk van anderen, maar niemand begrijpt je en psychologen die je zo rot hebben behandeld al helemaal niet. Dit klopt toch? Of niet?

Maar je hebt ze toch nodig. Laat een paar vervelende ervaringen je er niet van weerhouden om een behandeling te volgen die je echt nodig hebt. Het behandelen van persoonlijkheidsstoornissen is sowieso moeilijk. Therapie slaat niet altijd meteen aan; dat hoeft niet perse te maken hebben met dat jij een heel moeilijk geval zou zijn. Dat kan met zoveel te maken hebben.

Het is allemaal moeilijk en kut, maar je moet echt niet opgeven. Ik heb destijds vooral groepstherapie gedaan, omdat ik dacht dat de feedback van groepsgenoten mij goed zouden doen. Ik heb daar trouwens ook meer aan gehad dan aan een-op-een gesprekken met behandelaars.

Als ik het niet moet zien als dat ik ziek ben, waarom vind jij dan dat ik mij moet laten behandelen door iemand die zichzelf een arts op het gebied van psychische gezondheid noemt? Aangezien psychologen je pas helpen na beoordeling van een psychiater. En daarnaast vind ik "therapie slaat niet altijd aan, dat kan met zoveel dingen te maken hebben" veel te vaag om te kunnen accepteren. Ik wil duidelijk weten waarom iets wel of niet werkt, anders kan ik mijn tijd/geld net zo goed aan tarot uitgeven. Zo zie ik het. Maar ik moet wel toegeven dat wat je zegt wel klopt (behalve dan een slechte opvoeding, dat was niet zo, maar iedereen heeft inderdaad wel tegenslagen en heb wel veel opgekropte boosheid ja die me dwarszit) en dat mbt was nieuw voor mij en klinkt interessant.
Maar je zegt "het is voor mensen met borderline, maar dit wordt breed gezien". Nou, in mijn ervaring niet hoor, je moest en de criteria hebben van een test maar dat was noet genoeg (de test telde niet) dus de psycholoog/psychiater moest vinden dat jij bpd had anders mocht je dat soort behandelingen niet. Dus waar volgde jij die behandeling dan?

quote:

Op donderdag 7 juni 2018 17:51 schreef Sigaartje het volgende:
Ik heb ook geen enkele goede eigenschap, maar ik heb reeds geaccepteerd dat ik in de hel belandt.
Dat geeft rust.

Ja maar anderen hebben er juist voordeel bij als je geen enkele nuttige eigenschap hebt. Aan de ene kant natuurlijk niet omdat je een blok aan hun been bent, maar aan de andere kant wel omdat je ten minste niet genoeg macht hebt om hun te beinvloeden en omdat ze jou dan wel kunnen beinvloeden.
Maar in vergelijking met de hel is het leven wel de moeite waard ja.

quote:

Op donderdag 7 juni 2018 19:41 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

Ik volgde MBT bij de Viersprong.

Voor de rest, je stelt heel veel vragen. Maar is het niet belangrijker dat jij gewoon iets gaat doen? Hoe dingen gaan uitpakken, kan je toch niet van tevoren voorspellen. Als het allemaal niks is, stop je ermee en ga je op zoek naar een andere mogelijke oplossing.

Oke, bedankt.
Ik stel vragen omdat ik op dit forum ben om discussies te voeren. De meesten vinden psychische problemen niet de moeite waard om het in algemene zin over te hebben. Jij bent een van de uitzonderingen. Maar je bent geen uitzondering in het feit dat je eigenlijk niet wilt discuisseren, je wilt je wil opleggen net als alle anderen. Iets heeft jou geholpen en ik moet het daarom ook doen. Nou heb ik op de website van de Viersprong gekeken en ik moet zeggen dat het aanmeldproces er inderdaad een stuk relaxter uitziet. Maar het feit blijft wel dat er toestemming van een huisarts nodig is. En ik zie er gewoon tegenop om daarheen te gaan, voor lichamelijke problemen al en zeker voor psychische. Ik ben geen acuut gevaar voor mijn omgeving of voor mezelf. Dus dan zou ik geen arts nodig hebben om het soort psychische hulp te kopen dat ik nodig heb, vind ik. Maar psycjische hulp is nog steeds geen normaal consumenten product. Raar vind ik dat, en dat staat mij er dus aan tegen. Want volgens jou is het dat wel: ik heb geen ziekte, maar groepstherapie is wel leerzaam. Leerzaam en goed voor de ontwikkeling zijn heel veel dingen voor gezonde mensen die ze ook gewoon moeten aanschaffen zonder dat de verzekering het vergoed en zonder diagnose. Zoals assertiviteitscursussen, spirituele groepsteizen enz. Maar dat kost dan weer geld. Door jezelf te laten diagnosticeren door andere artsen als je de eerste keer gezond wordt verklaard, net zo lang totdat je eindelijk een diagnose hebt, is als je niet echt ziek bent misbruik maken. Maar als je wel echt ziek bent dan zijn er dan dus slechte artsen werkzaam als het zo lang duurt en kun je ze sowieso al niet vertrouwen, omdat er maar een paar psychische ziekten zijn zodat het er niet aan ligt hoe zeldzaam de "ziekte" is. Dat is allebei niet echt positief. Jij gelooft ook niet in psychische ziekten. Maar wel in groepstherapie onder begeleiding van psychologen. Vind je dat zelf dan niet een beetje dubbel? Ik snap wel wat je bedoelt hoor dat je niet weg kunt. Maar dat heb je ook bij sommige spirituele workshops bijv.

quote:

Op zaterdag 9 juni 2018 14:33 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Er zijn ook op FOK! genoeg mensen die erg wantrouwend en gefrustreerd zijn door vervelende ervaringen met de psychische hulpverlening. Maar als ze het nodig hebben om uit hun problemen te komen, geven ze het toch maar een kans en laten ze het maar op zich afkomen. Want er is geen ander alternatief.

Jij doet het door je ervaringen compleet af en je wilt 100% zeker weten dat je het niet nog een keer gaat ervaren.

Die garantie heb je gewoon niet. Net zoals bij relaties: dat verloopt ook vaak genoeg anders dan je van tevoren had gewild. Het is normaal dat je van slag raakt, maar uiteindelijk zetten mensen zich eroverheen en staan ze open voor een nieuwe relatie.

Wat is er nou concreet gebeurd? Welke hulp heb je nou wel gehad en welke niet? Ben je een keer uitgebreid onderzocht? Wat denk je zelf voor 'stoornis' te hebben? En wat niet?

Bedankt voor je reactie. Maar hoezo weet je zeker dat ik het nodig heb en er geen alternatief is? Of dat dat bij jou het geval was?

Onderzoeken die ik heb gehad:
Psychologisch onderzoek waaruit bleek ocd, dit was met therapie verminderd maar het lukte me pas om de opdrachten te doen na medicijnen, met de medicijnen ben ik gestopt omdat mn emoties afvlakten. Later wou ik er weer mee beginnen, maar toen kon het niet meer omdat het toen niet meer ernstig genoeg werd gevonden omdat het niet meer mn hele leven beinvloedde. Nu gebruik ik vitamine d op voorschrift en acetyl cysteine zelf dat helpt wel enigszins heb ik het idee.
Psychologisch onderzoek waaruit bleek depressieve kenmerken maar dat was niet ernstig genoeg want had geen depressie dus werd niks mee gedaan.
Add test waaruit bleek add niet uit te sluiten, omdat ik niet als add persoon op ritalin reageerde werd dat later toch uitgesloten
Autisme onderzoek 4x waaruit bleek 1x kenmerken en 3x niet
Persoonlijkheidsinterview waaruit bleek kenmerken van alle persoonlijkheidsstoornissen behalve narcistisch en psychopatisch en 3 persoonlijkheidsstoornissen, werd niks mee gedaan want die test was voor spek en bonen en telde niet of het was alsnog niet helemaal overeenkomend volgens de psycholoog, weet ik veel
Andere persoonlijkheidstest waaruit bleek "neiging tot verwarring", ik vroeg voor ik de test deed: word hier wel iets mee gedaan? Ja. Nou niet dus, want die lieten ze ook links liggen.
Het heeft mij veel frustratie gekost. Heb sommige onderzoeksn met heel veel tegenzin gedaan. Heb er geen spijt van, dat niet, want heb er wel iets van geleerd. Maar het was niet iets dat mij concreet verder heeft geholpen, wat ik er heel erg van had gehoopt.

Ik heb bloed laten prikken, hier kwam alleen uit te lage vitamine d. Maar ik heb mijn hormonen afgezien van schildklier niet laten testen en ook niet op suikerziekte. Dus dat wil ik gaan doen als ik geen andere dingen heb waar ik mn geld aan uit moet gevdn.

Ik denk zelf dat ik een stoornis van m'n lichaam heb die mijn lage stress tolerantie, langzaamheid, vermoeidheid, slechte geheugen, prikkelbaarheid/woede, steeds verder afnemende verdraagzaamheid voor andere mensen en angst veroorzaakt. Huidige theorieen:
- te weinig cortisol
- verstoord evenwicht mineralen
- iets met vasopressine/oxytocine
-te weinig of te veel adrenaline
- te veel oestrogeen
-diabetes
- afsterven van hersencellen door glutamine
En exacter dan dat kom ik momenteel niet omdat ik geen neuroloog ben. Maar ik doe wat ik kan om het uit te testen. Ben steeds andere artikelen op pubmed aan het lezen posts op reddit en cfs / sociale angst forum en supplementen aan het proberen. Dat is mijn enige hoop op een normaler leven. En anders boeit het me ook niet, dan zal mijn slechte functioneren wel gewoon een straf van God zijn en heb ik me erbij neer te leggen. Met caffeine kom ik het dichtst bij wat ik normaalheod vind, ben dan ook sneller, maar bij te veel verdwijnen de effecten met gewennning en krijg ik meer angst en hartkloppingen/zweten.

[ Bericht 5% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 09-06-2018 23:47:34 ]

quote:

Op zaterdag 9 juni 2018 23:45 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Pfff... waar heb je dat uberhaupt allemaal gevolgd? In welk deel van het land woon je eigenlijk?

"Geen ADD omdat je niet op ritalin reageert"? WTF is dat voor conclusie? En zijn heel veel mensen met ADD of ADHD die niet goed reageren op medicatie, maar dat wil niet zeggen dat er daarmee geen AD(H)D is. Dat is bij ieder mens anders. Ook door bijvoorbeeld traumatische gebeurtenissen of depressies kan medicatie niet aanslaan. Maar als je pak 'm beet 5 jaar later heel anders tegen dingen aankijkt, helpt het misschien wel.

Hebben al die onderzoeken binnen een vestiging plaatsgevonden? Want dan lopen daar behandelaars rond van likmevestje.

ADD kan ik wel bij jou plaatsen. Vooral jouw neiging om alles te overdenken.

Wat je zou kunnen doen, is eerst bijvoorbeeld naar het sociaal team in jouw woonplaats kunnen gaan. Mensen mogen daar zonder indicatie kortdurende (max half jaar) gebruik van maken. Je legt je situatie uit. Misschien kunnen zij je bijstaan dat er bij jou een correcte diagnose en een correcte behandeling gaat plaatsvinden. Dus gaan ze bijvoorbeeld met je mee.

Tja, helaas moet je zeker bij wat complexere problemen het geluk hebben dat je de goede mensen treft die je kunnen helpen. Ze zijn er wel hoor.

En met correcte diagnose bedoel ik trouwens dat jouw situatie goed onder de loep wordt genomen. Wat jouw gedrag is, wat jouw gevoelens zijn, waar je behoefte aan hebt, hoe je functioneren is, hoe intelligent je bent, onder welke omstandigheden je bent opgegroeid.

Ook als ze er niet helemaal uitkomen: er zijn vast mogelijkheden waarmee je in ieder geval verder komt. Ondanks al je mogelijke stoornissen en afwijkingen ben je gewoon een normaal mens met normale behoeften. Je lijkt mij ook niet iemand die compleet gestoord is en bijvoorbeeld met poep naar anderen gaat smijten.

Helaas maken veel behandelaars de fout door aannames te maken.

Ik heb ook zo mijn gedachten wat er bij jou aan de hand zou kunnen zijn. Maar dat betekent niet perse dat het hoeft te kloppen. Vooral bij psychische problemen kan ze situatie weleens heel anders zijn dan het in eerste instantie lijkt.

Haha. Je hebt ook wel gelijk, ik heb mensen gezien die zijn opgenomen omdat ze inderdaad met poep gooiden maar zo ben ik gelukkig nog niet. Ik functioneer wel misschien beter dan sommige anderen omdat het me net lukt een baan en een beperkt sociaal leven vol te houden, maar ben verder nog niet zelfstandig en daarnaast lukt me niks.
Dat heb ik wel allemaal gehad hoor, wat jij noemt. Er is naar mijn gedrag, verleden/opvoeding, intelligentie en situatie gekeken, meerdere keren.. Er was alleen geen duidelijke psychische "ziekte" uitgekomen die alles wat ik zelf als probleem ervaarde omvatte of waar ik een blijvende behandeling voor kreeg.
Waar ik woon zal ik wel dmmen.. Wijkteam kan er dan voor zorgen dat ggz een betere behandeling geeft? Ik weet het niet hoor.. Heb het aanbod voor iemand als ik daar wel uitgeput en wil er liever nooit meer terugkomen alleen ergens ver weg zou ik nog overwegen.. Misschien hebben ze wel bijeenkomsten van mensen die tegen dezelfde dingen aanlopen, dat zou wel wat zijn.

quote:

Op maandag 11 juni 2018 09:24 schreef hoechst het volgende:
[quote][ afbeelding ] Op woensdag 6 juni 2018 20:47 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

Perfect, in de zin van dat ik dat gelukkig niet heb
Hoezo is dat dan gelukkig??

Hoezo zou het niet gelukkig zijn??
Vaak worden er dan argumenten gegeven als: het is relaxt, aangenaam, blabla.
Maar dat is de handeling op zich, los van de aangenaamheid van de betreffende man dus niet, is mijn persoonlijke individuele ervaring.

Goed om jouw mening ook weer te horen oppanganjastyle

quote:

Op dinsdag 19 juni 2018 18:33 schreef DazedxConfused het volgende:
Geachte TS,
Ik herken mezelf in wat je zegt, vooral met het sociaal zijn, geen/weinig vrienden hebben, niet echt mooi uitzien etc etc. Er zijn momenten wanneer ik zoo erg voor mezelf schaam, niet omdat ik iets ergs heb gedaan maar omdat ik ben zoals ik ben. Meestal gebeurt dit na een heftig zelfreflectie sessie met mezelf waar ik een 100km lange lijst opstel met alles waar ik niet goed in ben/alles wat iedereen goed kan en ik niet, alles wat iedereen heeft en ik niet (bijv. Een relatie, rijke ouders, een "bff", een echte vriendegroep). Het is dan logisch dat ik me minderwaardig ga voelen omdat ik iedereen op een soort voetstuk zet door te denken dat ze alles zijn wat ik niet ben. Op zulke momenten helpt het echt om de mensen rondom jezelf te "vermenselijken" - ze kunnen niet alles, ze hebben ook problemen, ze hebben negatieve gedachten, ze kunnen ook onzeker zijn, hebben niet altijd iets te zeggen, zijn soms verdrietig. Ga er vanuit dat alles waar jij last van hebt, kunnen andere mensen ook last van hebben.

Like Jess Glynne said, "Don't be so hard on yourself."

P.S. omdat je zoveel bezig bent met jezelf bekritiseren (vergelijk het met lopen terwijl je naar beneden kijkt), mis je de kans om connecties te maken met anderen en langzamerhand zul je ook de kans missen om te leven.

P.P.S Misschien passen je huidige vrienden/collega's niet bij jou. Je moet even achterhalen wie jouw gevoelens van minderwaardigheid versterken en die mensen gewoon achterlaten/mentaal blokkeren.

Geachte DazedxConfused
Bedankt voor je reactie. Ik was blij te lezen dat je het herkent. Maar waarom begin je eerst een verhaal over hoe je het herkent en daarna over dat ik te kritisch beb op mezelf en anderen op een voetstuk plaats? Ben jij door dat inzicht van je eigen onzekerheid afgekomen dan? Zo nee voor hoeveel procent is het nu weg dan? Zo ja is het wel goed als je zo'n lange lijst aan onzekerheden had. Ik concentreer mij ook op de slechte eigenschappen van anderen als ik me onzeker voel. Dat helpt inderdaad. Maar ik heb moeite met de uitspraak "te kritisch zijn op jezelf". Mensen krijgen overal kritiek van de maatschappij. Je kunt bijvoorbeeld niet werken als je niet tegen kritiek van anderen kunt, tenzij je alles direct 100% goed doet, maar zo zijn maar weinig mensen. Dus moet je kritiek aanhoren en word je tijdens functioneringsgesprekken met anderen vergeleken bijv. Maar als mensen kritiek op zichzelf hebben, mag dat ineens niet meer? Of mag het wel een beetje maar niet te erg? Waar ligt dan de grens? De kritiek die ik op mezelf heb, is ook de kritiek van anderen zoals op mijn werk of van vrienden. De dingen die ik niet kan veranderen accepteer ik ook wel. Mijn vrienden zijn juist de enigen die het met me uithouden want ik pas bij niemand als vrienden.
Dacht er nog wel even over na en op zich heb je wel gelijk wat betreft zelf kritiek maar anders dan ik opvatte. Want ik kan uren boos blijven als ik voor mijn gevoel een kleine vergissing bega en daar heb ik wel last van. misschien kan ik daar ooit een keer aan werken.

[ Bericht 3% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 20-06-2018 18:03:58 ]

quote:

Op woensdag 20 juni 2018 21:42 schreef DazedxConfused het volgende:
Het helpt mij echt om niet zo kritisch op mezelf te zijn als ik anderen niet op een voetstuk plaats.

Je hebt gelijk wat betreft kritiek van de maatschappij krijgen.. maar het verschil tussen kritiek van mensen (dus buitenaf) en kritiek van jezelf is dat je kritische stem in je hoofd blijft zitten terwijl de kritiek van mensen jouw even bezig houdt en dan vergeet je het weer. Ik vind het normaal om kritiek op jezelf te hebben want zo kun je uiteindelijk jezelf verbeteren en zonder kritiek op jezelf word je een mens met een grote ego (de wereld kan wel zonder zulke mensen). Tijdens functioneringsgesprekken word je vergeleken op basis van iets wat je moet kunnen doen, (jan is altijd eerder op het werk dan jij, jan kan sneller een auto repareren, jan is sneller met excel). Het zijn allemaal dingen wat je met een beetje moeite kan verbeteren maar zo'n gesprek gaat nooit over hoe jan socialer is dan jij, mooier is dan jij, altijd meer heeft te zeggen dan jij. Daarom is de kritiek bij functioneringsgesprekken constructief - je kan er iets mee. Je mag best kritiek op jezelf hebben maar is het constructief? Heeft het wel zin om die op te merken/kun je er iets aan doen? Zoja, doe er iets aan dan is die kritiek gelijk weg. Zo nee, laat het gewoon zitten en vergeet het maar want het is gewoon een verpilling van je tijd.

Wat voor kritiek krijg je dan van je vrienden/werk?

Ik ben blij dat jij van je onzekerheden genoeg af bent om goed te functioneren, want helemaal ervan af zijn is weer een ander probleem inderdaad. Ten minste of misschien dat mensen allebei zowel een minderwaardigheidscomplex hebben als narcist zijn afhankelijk van de situatie en de balans ertussen vinden heel moeilijk is, ik weet het niet. Maar dingen als jan is sneller met excel zijn soms toch ook gebaseerd op karaktereigenschappen waar niks aan te veranderen valt, als je er genoeg ervaring mee hebt maar geen idee hebt waarom hij sneller is en jan zelf ook zegt "ik ben gewoon snel"? Als je niet weet waar het aan ligt en er niemand is die het je kan vertellen valt er ook niets aan te verbeteren toch? Hoe is de vergelijking van de werkgever dan beter dan je eigen zelfkritiek?
Ik heb ook alleen constructieve kritiek op mezelf, de rest accepteer ik, als ik lang boos blijf op mezelf herken ik het als niet constructief maar dan gaat het gewoon mn lichaam niet uit die boosheid.
Mijn topic ging ook niet over mijn negatieve punten, maar gebrek aan succes in het leven op meerdere gebieden en of anderen dat herkenden . En dan wordt daarin gelezen dat ik dit niet accepteer of zo maar ik accepteer het best maar ik wilde gewoon alleen van anderen horen op welke manier ze het herkenden dat er weinig is dat vanzelf gaat dat bij anderen wel vanzelf lijkt te gaan.. Aangezien mijn voornaamste punt bijvoorbeeld is dat ik te langzaam ben, en dat krijg ik te horen van mijn werkgever en op mijn vrijwilligerswerk en dat ik te stil ben, dat hoor ik dan van vrienden/kennissen.