R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Mensen die TS omwille van hun eigen feelgood momentje haar waarschijnlijk prima realistische zelfbeeld uit haar hoofd wensen te praten 
Hahaha. Lachen joh die bijdehandte opmerking van jou.quote:Op woensdag 6 juni 2018 21:13 schreef Grems het volgende:
Mensen die TS omwille van hun eigen feelgood momentje haar waarschijnlijk prima realistische zelfbeeld uit haar hoofd wensen te praten
Als je zo moe bent, had je jouw bijdrage beter niet kunnen posten, want het is 0% constructief, dus het is allemaal verspilde energie.quote:
[..]
Ik heb het topic niet doorgelezen, maar ik vind je vooral vermoeiend. Je hebt wel zelfreflectie. Waarom werk je niet aan je karakter; dat je wat minder aan jezelf denkt en meer aan een ander.
Ik ben blij dat ik je niet IRL ken, want dat zou van zeer korte duur zijn. Tot zover mijn bijdrage. fijne dag verder.
Op R&P posten mensen met psychische problemen. Psychische problemen houden vaak in dat dezelfde blokkades elke keer opnieuw terugkomen, dus je zal van meerdere users topics aantreffen die altijd over hetzelfde gaan. Als het jou al vermoeit, dan zal TS - degene die het ervaart - het helemaal schijtzat zijn.
Je hoeft niet met TS mee te leven, maar reageer dan ook niet op haar topics. Als je haar vervelend vindt, doe je er beter aan haar topics niet te lezen.
Ondanks dezelfde soort frustraties die jij nu hebt, heb ik mij altijd vastgehouden aan de gedachte dat er een manier moet bestaan waarmee ik mijn blokkades kan overwinnen. Ik heb kracht kunnen halen uit uitspraken als "als je hard genoeg werkt, kan je alles bereiken wat je wilt". Of "waar je niet dood aan gaat, maakt je sterker".quote:
Nou ja omdat jij zegt je in mij te herkennen en omdat je wel in mij gelooft heb ik er over nagedacht en het zou inderdaad kunnen dat negatieve gedachten er ook voor zorgen dat ik langzamer ben. Alleen zie ik niet in hoe een psycholoog daarbij kan helpen. Na jarenlange therapie was de conclusie "je moet jezelf accepteren". Jij zegt dat bij jou die 20 jaar lange zoektocht heeft geleid tot erkenning. Ik ben blij dat jij daarmee geholpen bent. Maar ik zou zelf me denk ik niet erkend voelen door een label van een psychische "ziekte" waarvan niet exact op individueel niveau te bewijzen valt dat ik die heb. Hoe heb jij meer begrip gekregen dan? Hoe zijn de blokkades verdwenen door de psychologische hulp? Zou je daar voorbeelden van kunnen geven?
Frustratie en er de pest aan hebben dat het allemaal niet lukt terwijl de jaren voorbij tikken, is heel normaal. Veel mensen willen dat vaak niet aanhoren en kunnen het opvatten dat je alleen maar in de slachtofferrol wilt zitten en niet genoeg je best doet.
Je denkt misschien dat jij de enige bent die zulke dingen aanhoort. Maar ieder mens hoort weleens dingen over zichzelf die niet leuk zijn. De emoties die je erbij krijgt, kan je niet sturen. Onaardige dingen over jezelf aanhoren is gewoon kut. Wel heb je zelf in de hand hoe je ernaar handelt.
Wil je in de slachtofferrol zitten en vind je jezelf zielig? Als je denkt van wel, dan denk je met je emoties van zelfhaat. Als je denkt met je verstand, moet je wel concluderen dat dat niet klopt. Je wilt namelijk helemaal niet in een slachtofferrol blijven hangen en jezelf zielig voelen wil je ook niet. Dat zijn onjuiste conclusies die anderen over jou bedenken.
Naar wie moet je luisteren? Naar anderen die niet begrijpen wat jij doormaakt en conclusies trekken die niet kloppen? Of moet je naar jezelf luisteren?
Dat jij jezelf moet accepteren, dat vind ik wel een zinnig advies. Maar dat gaat alleen lukken als jij een realistischer zelfbeeld krijgt.
Bedankt voor je reacties. Dat je niet in een slachtofferrol moet zitten ben ik met je eens. Ook al kan dit topic misschien zo opgevat worden, ik vind mezelf niet zielig, ja op sommige dagen misschien, maar over het algemeen niet omdat ik dat niet wil. Maar wat heeft dat met hulp van een psycholoog te maken? Dat is namelijk iets dat mensen juist ook zonder een psycholoog te horen krijgen of uiteindelijk zelf bedenken. Een psycholoog is hoe ik het ervaar juist het tegenovergestelde ervan. Enerzijds natuurlijk niet, omdat een psycholoog vaak gewoon herhaalt wat andere mensen al zeggen, alleen dan met een beetje meer begrip. Anderzijds wel met het imago dat ze hebben bij de buitenwereld dat dus niet klopt, dat er mensen zijn met psychische problemen die hun eigen schuld zijn, en mensen met psychische ziekten die kunnen worden genezen door een psycholoog.quote:Op donderdag 7 juni 2018 00:59 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ondanks dezelfde soort frustraties die jij nu hebt, heb ik mij altijd vastgehouden aan de gedachte dat er een manier moet bestaan waarmee ik mijn blokkades kan overwinnen. Ik heb kracht kunnen halen uit uitspraken als "als je hard genoeg werkt, kan je alles bereiken wat je wilt". Of "waar je niet dood aan gaat, maakt je sterker".
Frustratie en er de pest aan hebben dat het allemaal niet lukt terwijl de jaren voorbij tikken, is heel normaal. Veel mensen willen dat vaak niet aanhoren en kunnen het opvatten dat je alleen maar in de slachtofferrol wilt zitten en niet genoeg je best doet.
Je denkt misschien dat jij de enige bent die zulke dingen aanhoort. Maar ieder mens hoort weleens dingen over zichzelf die niet leuk zijn. De emoties die je erbij krijgt, kan je niet sturen. Onaardige dingen over jezelf aanhoren is gewoon kut. Wel heb je zelf in de hand hoe je ernaar handelt.
Wil je in de slachtofferrol zitten en vind je jezelf zielig? Als je denkt van wel, dan denk je met je emoties van zelfhaat. Als je denkt met je verstand, moet je wel concluderen dat dat niet klopt. Je wilt namelijk helemaal niet in een slachtofferrol blijven hangen en jezelf zielig voelen wil je ook niet. Dat zijn onjuiste conclusies die anderen over jou bedenken.
Naar wie moet je luisteren? Naar anderen die niet begrijpen wat jij doormaakt en conclusies trekken die niet kloppen? Of moet je naar jezelf luisteren?
Dat jij jezelf moet accepteren, dat vind ik wel een zinnig advies. Maar dat gaat alleen lukken als jij een realistischer zelfbeeld krijgt.
Terwijl er dus weinig genezen aan is als mensen met een ziekte hetzelfde te horen krijgen als niet-zieke mensen, of dan zou je andersom dus als je het logisch wil beschouwen dus alsnog moeten concluderen dat er geen ziekte is. Dat bedoelde ik dus, hoe heeft jouw psychische ziekte voor erkenning gezorgd? Kwam dat doordat je het eerst niet accepteerde maar door de acceptatie uiteindelijk ook andere dingen van het leven ging accepteren die moeilijk te accepteren waren? Of ging het meer om de zoektocht zelf en heeft het feit dat je juist geen label/"ziekte" hebt voor die erkenning gezorgd omdat het je dwong uit je slachtofferrol te komen en verantwoordelijkheid te nemen voor jouw leven ipv dat uit te besteden aan de psycholoog?
Je vindt dat ik mezelf nu niet accepteer en een realistischer zelfbeeld moet krijgen, maar wat accepteer ik niet aan mezelf dan? Is het fout dat ik middels dit topic wilde lezen dat mensen mijn situatie herkennen? Ik hoef het niet veranderd te zien. en ook al wilde ik dat, dan alleen door inspanning van mezelf niet op magische wijze of zo, en dat is toch wat bijna iedereen tegenwoordig doet, aan 1 stuk dingen doen om hun eigen leven volgens hen beter te maken, waarom ben ik dan een uitzondering in dat ik een realistischer zelfbeeld zou moeten hebben en naar een psycholoog moet?
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Je moet het niet zien alsof je ziek bent, maar dat je qua emoties ontwricht bent. Dat is toch ook zo? Je voelt je toch niet happy met jezelf?
Ik weet niet wat er allemaal gebeurd is in je leven. Het zou best kunnen dat de omstandigheden waarin je bent opgegroeid in eerste instantie normaal leken. Maar als jij bijvoorbeeld van kleins af aan te horen hebt gekregen dat je dom en lui bent, ga je dat ook geloven. Daarmee zeg ik niet dat je ouders slechte mensen zijn, maar ze hebben misschien wel zelf problemen die ze niet onder ogen durven zien en dan ben jij als klein kind daarvan de dupe, want kleine kinderen zijn sowieso afhankelijk van hun ouders.
Als je denkt dat je dom en lui bent en dat mensen je daarom niet accepteren, dan wil je enerzijds ertegenin gaan en ga jij je heel veel druk opleggen. Anderzijds ga je jezelf daarin saboteren, want je gelooft immers dat het je toch niet gaat lukken. Dat kost gigantisch veel energie, dus dan is het logisch dat je mentaal uitgeput raakt en traag van begrip wordt.
Geloof me, als jij werkelijk zo'n niksnut zou zijn, had je heel anders gereageerd dan je nu doet. Jij bent zoals ik het zie heel erg op zoek naar een manier om je problemen op te lossen, maar je weet niet hoe, want ook nu denk je dat het je toch niet gaat lukken. Dus je voelt je afhankelijk van anderen, maar niemand begrijpt je en psychologen die je zo rot hebben behandeld al helemaal niet. Dit klopt toch? Of niet?
Maar je hebt ze toch nodig. Laat een paar vervelende ervaringen je er niet van weerhouden om een behandeling te volgen die je echt nodig hebt. Het behandelen van persoonlijkheidsstoornissen is sowieso moeilijk. Therapie slaat niet altijd meteen aan; dat hoeft niet perse te maken hebben met dat jij een heel moeilijk geval zou zijn. Dat kan met zoveel te maken hebben.
Het is allemaal moeilijk en kut, maar je moet echt niet opgeven. Ik heb destijds vooral groepstherapie gedaan, omdat ik dacht dat de feedback van groepsgenoten mij goed zouden doen. Ik heb daar trouwens ook meer aan gehad dan aan een-op-een gesprekken met behandelaars.
Ik weet niet wat er allemaal gebeurd is in je leven. Het zou best kunnen dat de omstandigheden waarin je bent opgegroeid in eerste instantie normaal leken. Maar als jij bijvoorbeeld van kleins af aan te horen hebt gekregen dat je dom en lui bent, ga je dat ook geloven. Daarmee zeg ik niet dat je ouders slechte mensen zijn, maar ze hebben misschien wel zelf problemen die ze niet onder ogen durven zien en dan ben jij als klein kind daarvan de dupe, want kleine kinderen zijn sowieso afhankelijk van hun ouders.
Als je denkt dat je dom en lui bent en dat mensen je daarom niet accepteren, dan wil je enerzijds ertegenin gaan en ga jij je heel veel druk opleggen. Anderzijds ga je jezelf daarin saboteren, want je gelooft immers dat het je toch niet gaat lukken. Dat kost gigantisch veel energie, dus dan is het logisch dat je mentaal uitgeput raakt en traag van begrip wordt.
Geloof me, als jij werkelijk zo'n niksnut zou zijn, had je heel anders gereageerd dan je nu doet. Jij bent zoals ik het zie heel erg op zoek naar een manier om je problemen op te lossen, maar je weet niet hoe, want ook nu denk je dat het je toch niet gaat lukken. Dus je voelt je afhankelijk van anderen, maar niemand begrijpt je en psychologen die je zo rot hebben behandeld al helemaal niet. Dit klopt toch? Of niet?
Maar je hebt ze toch nodig. Laat een paar vervelende ervaringen je er niet van weerhouden om een behandeling te volgen die je echt nodig hebt. Het behandelen van persoonlijkheidsstoornissen is sowieso moeilijk. Therapie slaat niet altijd meteen aan; dat hoeft niet perse te maken hebben met dat jij een heel moeilijk geval zou zijn. Dat kan met zoveel te maken hebben.
Het is allemaal moeilijk en kut, maar je moet echt niet opgeven. Ik heb destijds vooral groepstherapie gedaan, omdat ik dacht dat de feedback van groepsgenoten mij goed zouden doen. Ik heb daar trouwens ook meer aan gehad dan aan een-op-een gesprekken met behandelaars.
https://psychcentral.com/lib/mentalization-based-therapy-mbt/
Dit zou misschien kunnen helpen bij jou. Dit wordt ook in Nederland gegeven bij diverse instanties.
Er staat dat het speciaal is voor mensen met een borderline-persoonlijkheidsstoornis. Maar dat wordt dan wel in brede context gezien, dus je hoeft niet perse aan alle criteria te voldoen.
Dit zou misschien kunnen helpen bij jou. Dit wordt ook in Nederland gegeven bij diverse instanties.
Er staat dat het speciaal is voor mensen met een borderline-persoonlijkheidsstoornis. Maar dat wordt dan wel in brede context gezien, dus je hoeft niet perse aan alle criteria te voldoen.
Als ik het niet moet zien als dat ik ziek ben, waarom vind jij dan dat ik mij moet laten behandelen door iemand die zichzelf een arts op het gebied van psychische gezondheid noemt? Aangezien psychologen je pas helpen na beoordeling van een psychiater. En daarnaast vind ik "therapie slaat niet altijd aan, dat kan met zoveel dingen te maken hebben" veel te vaag om te kunnen accepteren. Ik wil duidelijk weten waarom iets wel of niet werkt, anders kan ik mijn tijd/geld net zo goed aan tarot uitgeven. Zo zie ik het. Maar ik moet wel toegeven dat wat je zegt wel klopt (behalve dan een slechte opvoeding, dat was niet zo, maar iedereen heeft inderdaad wel tegenslagen en heb wel veel opgekropte boosheid ja die me dwarszit) en dat mbt was nieuw voor mij en klinkt interessant.quote:
Je moet het niet zien alsof je ziek bent, maar dat je qua emoties ontwricht bent. Dat is toch ook zo? Je voelt je toch niet happy met jezelf?
Ik weet niet wat er allemaal gebeurd is in je leven. Het zou best kunnen dat de omstandigheden waarin je bent opgegroeid in eerste instantie normaal leken. Maar als jij bijvoorbeeld van kleins af aan te horen hebt gekregen dat je dom en lui bent, ga je dat ook geloven. Daarmee zeg ik niet dat je ouders slechte mensen zijn, maar ze hebben misschien wel zelf problemen die ze niet onder ogen durven zien en dan ben jij als klein kind daarvan de dupe, want kleine kinderen zijn sowieso afhankelijk van hun ouders.
Als je denkt dat je dom en lui bent en dat mensen je daarom niet accepteren, dan wil je enerzijds ertegenin gaan en ga jij je heel veel druk opleggen. Anderzijds ga je jezelf daarin saboteren, want je gelooft immers dat het je toch niet gaat lukken. Dat kost gigantisch veel energie, dus dan is het logisch dat je mentaal uitgeput raakt en traag van begrip wordt.
Geloof me, als jij werkelijk zo'n niksnut zou zijn, had je heel anders gereageerd dan je nu doet. Jij bent zoals ik het zie heel erg op zoek naar een manier om je problemen op te lossen, maar je weet niet hoe, want ook nu denk je dat het je toch niet gaat lukken. Dus je voelt je afhankelijk van anderen, maar niemand begrijpt je en psychologen die je zo rot hebben behandeld al helemaal niet. Dit klopt toch? Of niet?
Maar je hebt ze toch nodig. Laat een paar vervelende ervaringen je er niet van weerhouden om een behandeling te volgen die je echt nodig hebt. Het behandelen van persoonlijkheidsstoornissen is sowieso moeilijk. Therapie slaat niet altijd meteen aan; dat hoeft niet perse te maken hebben met dat jij een heel moeilijk geval zou zijn. Dat kan met zoveel te maken hebben.
Het is allemaal moeilijk en kut, maar je moet echt niet opgeven. Ik heb destijds vooral groepstherapie gedaan, omdat ik dacht dat de feedback van groepsgenoten mij goed zouden doen. Ik heb daar trouwens ook meer aan gehad dan aan een-op-een gesprekken met behandelaars.
Maar je zegt "het is voor mensen met borderline, maar dit wordt breed gezien". Nou, in mijn ervaring niet hoor, je moest en de criteria hebben van een test maar dat was noet genoeg (de test telde niet) dus de psycholoog/psychiater moest vinden dat jij bpd had anders mocht je dat soort behandelingen niet. Dus waar volgde jij die behandeling dan?
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Redelijk off-topic, maar mag ik eens vragen: wat hield die feedback van je groepsgenoten in? En waarom had je daar zoveel aan?quote:
Het is allemaal moeilijk en kut, maar je moet echt niet opgeven. Ik heb destijds vooral groepstherapie gedaan, omdat ik dacht dat de feedback van groepsgenoten mij goed zouden doen. Ik heb daar trouwens ook meer aan gehad dan aan een-op-een gesprekken met behandelaars.
Somebody that I used to know
Ik heb ook geen enkele goede eigenschap, maar ik heb reeds geaccepteerd dat ik in de hel belandt.
Dat geeft rust.
Dat geeft rust.
Dag jongens tot ziens, tot in betere tijden.
Alleen met een psycholoog is er geen groepsdynamiek. Je hebt het dan over je problemen, maar de psych ervaart niet wat je meemaakt. Daarbij kan je er 1000x over lullen, maar bij het daadwerkelijke stappen zetten sta je er toch alleen voor. Het enige wat het mij meestal opleverde, was dat ik bij iemand mijn ei kwijt kon. Maar daar los ik op lange termijn niks mee op.quote:Op donderdag 7 juni 2018 17:50 schreef Postbus100 het volgende:
[..]
Redelijk off-topic, maar mag ik eens vragen: wat hield die feedback van je groepsgenoten in? En waarom had je daar zoveel aan?
In een hele groep gebeurt er wel iets. Ten eerste je bent onder lotgenoten en daar kan je herkenning en erkenning vinden. Dat alleen al kan heel helend werken.
Maar het gaat ook weleens minder leuk in een groep. Mensen kunnen problemen krijgen met jouw gedrag of jij met dat van hen. Als dat je heftig raakt, zou je normaal gesproken weglopen, maar in therapie kan dat niet. En alles wat je daar meemaakt zal je geheid ook elders weleens krijgen. Dan kan je beter de uitdaging aangaan.
Eigenlijk krijg je gewoon wat handvaten en sturing dankzij de behandeling, maar verder doe je het allemaal zelf op eigen kracht.
Ik volgde MBT bij de Viersprong.quote:
[..]
Als ik het niet moet zien als dat ik ziek ben, waarom vind jij dan dat ik mij moet laten behandelen door iemand die zichzelf een arts op het gebied van psychische gezondheid noemt? Aangezien psychologen je pas helpen na beoordeling van een psychiater. En daarnaast vind ik "therapie slaat niet altijd aan, dat kan met zoveel dingen te maken hebben" veel te vaag om te kunnen accepteren. Ik wil duidelijk weten waarom iets wel of niet werkt, anders kan ik mijn tijd/geld net zo goed aan tarot uitgeven. Zo zie ik het. Maar ik moet wel toegeven dat wat je zegt wel klopt (behalve dan een slechte opvoeding, dat was niet zo, maar iedereen heeft inderdaad wel tegenslagen en heb wel veel opgekropte boosheid ja die me dwarszit) en dat mbt was nieuw voor mij en klinkt interessant.
Maar je zegt "het is voor mensen met borderline, maar dit wordt breed gezien". Nou, in mijn ervaring niet hoor, je moest en de criteria hebben van een test maar dat was noet genoeg (de test telde niet) dus de psycholoog/psychiater moest vinden dat jij bpd had anders mocht je dat soort behandelingen niet. Dus waar volgde jij die behandeling dan?
Voor de rest, je stelt heel veel vragen. Maar is het niet belangrijker dat jij gewoon iets gaat doen? Hoe dingen gaan uitpakken, kan je toch niet van tevoren voorspellen. Als het allemaal niks is, stop je ermee en ga je op zoek naar een andere mogelijke oplossing.
Ja maar anderen hebben er juist voordeel bij als je geen enkele nuttige eigenschap hebt. Aan de ene kant natuurlijk niet omdat je een blok aan hun been bent, maar aan de andere kant wel omdat je ten minste niet genoeg macht hebt om hun te beinvloeden en omdat ze jou dan wel kunnen beinvloeden.quote:
Ik heb ook geen enkele goede eigenschap, maar ik heb reeds geaccepteerd dat ik in de hel belandt.
Dat geeft rust.
Maar in vergelijking met de hel is het leven wel de moeite waard ja.
Oke, bedankt.quote:
Ik volgde MBT bij de Viersprong.
Voor de rest, je stelt heel veel vragen. Maar is het niet belangrijker dat jij gewoon iets gaat doen? Hoe dingen gaan uitpakken, kan je toch niet van tevoren voorspellen. Als het allemaal niks is, stop je ermee en ga je op zoek naar een andere mogelijke oplossing.
Ik stel vragen omdat ik op dit forum ben om discussies te voeren. De meesten vinden psychische problemen niet de moeite waard om het in algemene zin over te hebben. Jij bent een van de uitzonderingen. Maar je bent geen uitzondering in het feit dat je eigenlijk niet wilt discuisseren, je wilt je wil opleggen net als alle anderen. Iets heeft jou geholpen en ik moet het daarom ook doen. Nou heb ik op de website van de Viersprong gekeken en ik moet zeggen dat het aanmeldproces er inderdaad een stuk relaxter uitziet. Maar het feit blijft wel dat er toestemming van een huisarts nodig is. En ik zie er gewoon tegenop om daarheen te gaan, voor lichamelijke problemen al en zeker voor psychische. Ik ben geen acuut gevaar voor mijn omgeving of voor mezelf. Dus dan zou ik geen arts nodig hebben om het soort psychische hulp te kopen dat ik nodig heb, vind ik. Maar psycjische hulp is nog steeds geen normaal consumenten product. Raar vind ik dat, en dat staat mij er dus aan tegen. Want volgens jou is het dat wel: ik heb geen ziekte, maar groepstherapie is wel leerzaam. Leerzaam en goed voor de ontwikkeling zijn heel veel dingen voor gezonde mensen die ze ook gewoon moeten aanschaffen zonder dat de verzekering het vergoed en zonder diagnose. Zoals assertiviteitscursussen, spirituele groepsteizen enz. Maar dat kost dan weer geld. Door jezelf te laten diagnosticeren door andere artsen als je de eerste keer gezond wordt verklaard, net zo lang totdat je eindelijk een diagnose hebt, is als je niet echt ziek bent misbruik maken. Maar als je wel echt ziek bent dan zijn er dan dus slechte artsen werkzaam als het zo lang duurt en kun je ze sowieso al niet vertrouwen, omdat er maar een paar psychische ziekten zijn zodat het er niet aan ligt hoe zeldzaam de "ziekte" is. Dat is allebei niet echt positief. Jij gelooft ook niet in psychische ziekten. Maar wel in groepstherapie onder begeleiding van psychologen. Vind je dat zelf dan niet een beetje dubbel? Ik snap wel wat je bedoelt hoor dat je niet weg kunt. Maar dat heb je ook bij sommige spirituele workshops bijv.
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Er zijn ook op FOK! genoeg mensen die erg wantrouwend en gefrustreerd zijn door vervelende ervaringen met de psychische hulpverlening. Maar als ze het nodig hebben om uit hun problemen te komen, geven ze het toch maar een kans en laten ze het maar op zich afkomen. Want er is geen ander alternatief.
Jij doet het door je ervaringen compleet af en je wilt 100% zeker weten dat je het niet nog een keer gaat ervaren.
Die garantie heb je gewoon niet. Net zoals bij relaties: dat verloopt ook vaak genoeg anders dan je van tevoren had gewild. Het is normaal dat je van slag raakt, maar uiteindelijk zetten mensen zich eroverheen en staan ze open voor een nieuwe relatie.
Wat is er nou concreet gebeurd? Welke hulp heb je nou wel gehad en welke niet? Ben je een keer uitgebreid onderzocht? Wat denk je zelf voor 'stoornis' te hebben? En wat niet?
Jij doet het door je ervaringen compleet af en je wilt 100% zeker weten dat je het niet nog een keer gaat ervaren.
Die garantie heb je gewoon niet. Net zoals bij relaties: dat verloopt ook vaak genoeg anders dan je van tevoren had gewild. Het is normaal dat je van slag raakt, maar uiteindelijk zetten mensen zich eroverheen en staan ze open voor een nieuwe relatie.
Wat is er nou concreet gebeurd? Welke hulp heb je nou wel gehad en welke niet? Ben je een keer uitgebreid onderzocht? Wat denk je zelf voor 'stoornis' te hebben? En wat niet?
Bedankt voor je reactie. Maar hoezo weet je zeker dat ik het nodig heb en er geen alternatief is? Of dat dat bij jou het geval was?quote:
Er zijn ook op FOK! genoeg mensen die erg wantrouwend en gefrustreerd zijn door vervelende ervaringen met de psychische hulpverlening. Maar als ze het nodig hebben om uit hun problemen te komen, geven ze het toch maar een kans en laten ze het maar op zich afkomen. Want er is geen ander alternatief.
Jij doet het door je ervaringen compleet af en je wilt 100% zeker weten dat je het niet nog een keer gaat ervaren.
Die garantie heb je gewoon niet. Net zoals bij relaties: dat verloopt ook vaak genoeg anders dan je van tevoren had gewild. Het is normaal dat je van slag raakt, maar uiteindelijk zetten mensen zich eroverheen en staan ze open voor een nieuwe relatie.
Wat is er nou concreet gebeurd? Welke hulp heb je nou wel gehad en welke niet? Ben je een keer uitgebreid onderzocht? Wat denk je zelf voor 'stoornis' te hebben? En wat niet?
Onderzoeken die ik heb gehad:
Psychologisch onderzoek waaruit bleek ocd, dit was met therapie verminderd maar het lukte me pas om de opdrachten te doen na medicijnen, met de medicijnen ben ik gestopt omdat mn emoties afvlakten. Later wou ik er weer mee beginnen, maar toen kon het niet meer omdat het toen niet meer ernstig genoeg werd gevonden omdat het niet meer mn hele leven beinvloedde. Nu gebruik ik vitamine d op voorschrift en acetyl cysteine zelf dat helpt wel enigszins heb ik het idee.
Psychologisch onderzoek waaruit bleek depressieve kenmerken maar dat was niet ernstig genoeg want had geen depressie dus werd niks mee gedaan.
Add test waaruit bleek add niet uit te sluiten, omdat ik niet als add persoon op ritalin reageerde werd dat later toch uitgesloten
Autisme onderzoek 4x waaruit bleek 1x kenmerken en 3x niet
Persoonlijkheidsinterview waaruit bleek kenmerken van alle persoonlijkheidsstoornissen behalve narcistisch en psychopatisch en 3 persoonlijkheidsstoornissen, werd niks mee gedaan want die test was voor spek en bonen en telde niet of het was alsnog niet helemaal overeenkomend volgens de psycholoog, weet ik veel
Andere persoonlijkheidstest waaruit bleek "neiging tot verwarring", ik vroeg voor ik de test deed: word hier wel iets mee gedaan? Ja. Nou niet dus, want die lieten ze ook links liggen.
Het heeft mij veel frustratie gekost. Heb sommige onderzoeksn met heel veel tegenzin gedaan. Heb er geen spijt van, dat niet, want heb er wel iets van geleerd. Maar het was niet iets dat mij concreet verder heeft geholpen, wat ik er heel erg van had gehoopt.
Ik heb bloed laten prikken, hier kwam alleen uit te lage vitamine d. Maar ik heb mijn hormonen afgezien van schildklier niet laten testen en ook niet op suikerziekte. Dus dat wil ik gaan doen als ik geen andere dingen heb waar ik mn geld aan uit moet gevdn.
Ik denk zelf dat ik een stoornis van m'n lichaam heb die mijn lage stress tolerantie, langzaamheid, vermoeidheid, slechte geheugen, prikkelbaarheid/woede, steeds verder afnemende verdraagzaamheid voor andere mensen en angst veroorzaakt. Huidige theorieen:
- te weinig cortisol
- verstoord evenwicht mineralen
- iets met vasopressine/oxytocine
-te weinig of te veel adrenaline
- te veel oestrogeen
-diabetes
- afsterven van hersencellen door glutamine
En exacter dan dat kom ik momenteel niet omdat ik geen neuroloog ben. Maar ik doe wat ik kan om het uit te testen. Ben steeds andere artikelen op pubmed aan het lezen posts op reddit en cfs / sociale angst forum en supplementen aan het proberen. Dat is mijn enige hoop op een normaler leven. En anders boeit het me ook niet, dan zal mijn slechte functioneren wel gewoon een straf van God zijn en heb ik me erbij neer te leggen. Met caffeine kom ik het dichtst bij wat ik normaalheod vind, ben dan ook sneller, maar bij te veel verdwijnen de effecten met gewennning en krijg ik meer angst en hartkloppingen/zweten.
[ Bericht 5% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 09-06-2018 23:47:34 ]
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Pfff... waar heb je dat uberhaupt allemaal gevolgd? In welk deel van het land woon je eigenlijk?
"Geen ADD omdat je niet op ritalin reageert"? WTF is dat voor conclusie? En zijn heel veel mensen met ADD of ADHD die niet goed reageren op medicatie, maar dat wil niet zeggen dat er daarmee geen AD(H)D is. Dat is bij ieder mens anders. Ook door bijvoorbeeld traumatische gebeurtenissen of depressies kan medicatie niet aanslaan. Maar als je pak 'm beet 5 jaar later heel anders tegen dingen aankijkt, helpt het misschien wel.
Hebben al die onderzoeken binnen een vestiging plaatsgevonden? Want dan lopen daar behandelaars rond van likmevestje.
ADD kan ik wel bij jou plaatsen. Vooral jouw neiging om alles te overdenken.
Wat je zou kunnen doen, is eerst bijvoorbeeld naar het sociaal team in jouw woonplaats kunnen gaan. Mensen mogen daar zonder indicatie kortdurende (max half jaar) gebruik van maken. Je legt je situatie uit. Misschien kunnen zij je bijstaan dat er bij jou een correcte diagnose en een correcte behandeling gaat plaatsvinden. Dus gaan ze bijvoorbeeld met je mee.
Tja, helaas moet je zeker bij wat complexere problemen het geluk hebben dat je de goede mensen treft die je kunnen helpen. Ze zijn er wel hoor.
En met correcte diagnose bedoel ik trouwens dat jouw situatie goed onder de loep wordt genomen. Wat jouw gedrag is, wat jouw gevoelens zijn, waar je behoefte aan hebt, hoe je functioneren is, hoe intelligent je bent, onder welke omstandigheden je bent opgegroeid.
Ook als ze er niet helemaal uitkomen: er zijn vast mogelijkheden waarmee je in ieder geval verder komt. Ondanks al je mogelijke stoornissen en afwijkingen ben je gewoon een normaal mens met normale behoeften. Je lijkt mij ook niet iemand die compleet gestoord is en bijvoorbeeld met poep naar anderen gaat smijten.
Helaas maken veel behandelaars de fout door aannames te maken.
Ik heb ook zo mijn gedachten wat er bij jou aan de hand zou kunnen zijn. Maar dat betekent niet perse dat het hoeft te kloppen. Vooral bij psychische problemen kan ze situatie weleens heel anders zijn dan het in eerste instantie lijkt.
"Geen ADD omdat je niet op ritalin reageert"? WTF is dat voor conclusie? En zijn heel veel mensen met ADD of ADHD die niet goed reageren op medicatie, maar dat wil niet zeggen dat er daarmee geen AD(H)D is. Dat is bij ieder mens anders. Ook door bijvoorbeeld traumatische gebeurtenissen of depressies kan medicatie niet aanslaan. Maar als je pak 'm beet 5 jaar later heel anders tegen dingen aankijkt, helpt het misschien wel.
Hebben al die onderzoeken binnen een vestiging plaatsgevonden? Want dan lopen daar behandelaars rond van likmevestje.
ADD kan ik wel bij jou plaatsen. Vooral jouw neiging om alles te overdenken.
Wat je zou kunnen doen, is eerst bijvoorbeeld naar het sociaal team in jouw woonplaats kunnen gaan. Mensen mogen daar zonder indicatie kortdurende (max half jaar) gebruik van maken. Je legt je situatie uit. Misschien kunnen zij je bijstaan dat er bij jou een correcte diagnose en een correcte behandeling gaat plaatsvinden. Dus gaan ze bijvoorbeeld met je mee.
Tja, helaas moet je zeker bij wat complexere problemen het geluk hebben dat je de goede mensen treft die je kunnen helpen. Ze zijn er wel hoor.
En met correcte diagnose bedoel ik trouwens dat jouw situatie goed onder de loep wordt genomen. Wat jouw gedrag is, wat jouw gevoelens zijn, waar je behoefte aan hebt, hoe je functioneren is, hoe intelligent je bent, onder welke omstandigheden je bent opgegroeid.
Ook als ze er niet helemaal uitkomen: er zijn vast mogelijkheden waarmee je in ieder geval verder komt. Ondanks al je mogelijke stoornissen en afwijkingen ben je gewoon een normaal mens met normale behoeften. Je lijkt mij ook niet iemand die compleet gestoord is en bijvoorbeeld met poep naar anderen gaat smijten.
Helaas maken veel behandelaars de fout door aannames te maken.
Ik heb ook zo mijn gedachten wat er bij jou aan de hand zou kunnen zijn. Maar dat betekent niet perse dat het hoeft te kloppen. Vooral bij psychische problemen kan ze situatie weleens heel anders zijn dan het in eerste instantie lijkt.
Haha. Je hebt ook wel gelijk, ik heb mensen gezien die zijn opgenomen omdat ze inderdaad met poep gooiden maar zo ben ik gelukkig nog niet. Ik functioneer wel misschien beter dan sommige anderen omdat het me net lukt een baan en een beperkt sociaal leven vol te houden, maar ben verder nog niet zelfstandig en daarnaast lukt me niks.quote:
Pfff... waar heb je dat uberhaupt allemaal gevolgd? In welk deel van het land woon je eigenlijk?
"Geen ADD omdat je niet op ritalin reageert"? WTF is dat voor conclusie? En zijn heel veel mensen met ADD of ADHD die niet goed reageren op medicatie, maar dat wil niet zeggen dat er daarmee geen AD(H)D is. Dat is bij ieder mens anders. Ook door bijvoorbeeld traumatische gebeurtenissen of depressies kan medicatie niet aanslaan. Maar als je pak 'm beet 5 jaar later heel anders tegen dingen aankijkt, helpt het misschien wel.
Hebben al die onderzoeken binnen een vestiging plaatsgevonden? Want dan lopen daar behandelaars rond van likmevestje.
ADD kan ik wel bij jou plaatsen. Vooral jouw neiging om alles te overdenken.
Wat je zou kunnen doen, is eerst bijvoorbeeld naar het sociaal team in jouw woonplaats kunnen gaan. Mensen mogen daar zonder indicatie kortdurende (max half jaar) gebruik van maken. Je legt je situatie uit. Misschien kunnen zij je bijstaan dat er bij jou een correcte diagnose en een correcte behandeling gaat plaatsvinden. Dus gaan ze bijvoorbeeld met je mee.
Tja, helaas moet je zeker bij wat complexere problemen het geluk hebben dat je de goede mensen treft die je kunnen helpen. Ze zijn er wel hoor.
En met correcte diagnose bedoel ik trouwens dat jouw situatie goed onder de loep wordt genomen. Wat jouw gedrag is, wat jouw gevoelens zijn, waar je behoefte aan hebt, hoe je functioneren is, hoe intelligent je bent, onder welke omstandigheden je bent opgegroeid.
Ook als ze er niet helemaal uitkomen: er zijn vast mogelijkheden waarmee je in ieder geval verder komt. Ondanks al je mogelijke stoornissen en afwijkingen ben je gewoon een normaal mens met normale behoeften. Je lijkt mij ook niet iemand die compleet gestoord is en bijvoorbeeld met poep naar anderen gaat smijten.
Helaas maken veel behandelaars de fout door aannames te maken.
Ik heb ook zo mijn gedachten wat er bij jou aan de hand zou kunnen zijn. Maar dat betekent niet perse dat het hoeft te kloppen. Vooral bij psychische problemen kan ze situatie weleens heel anders zijn dan het in eerste instantie lijkt.
Dat heb ik wel allemaal gehad hoor, wat jij noemt. Er is naar mijn gedrag, verleden/opvoeding, intelligentie en situatie gekeken, meerdere keren.. Er was alleen geen duidelijke psychische "ziekte" uitgekomen die alles wat ik zelf als probleem ervaarde omvatte of waar ik een blijvende behandeling voor kreeg.
Waar ik woon zal ik wel dmmen.. Wijkteam kan er dan voor zorgen dat ggz een betere behandeling geeft? Ik weet het niet hoor.. Heb het aanbod voor iemand als ik daar wel uitgeput en wil er liever nooit meer terugkomen alleen ergens ver weg zou ik nog overwegen.. Misschien hebben ze wel bijeenkomsten van mensen die tegen dezelfde dingen aanlopen, dat zou wel wat zijn.
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
[quote] Op woensdag 6 juni 2018 20:47 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
[..]
Perfect, in de zin van dat ik dat gelukkig niet heb
Hoezo is dat dan gelukkig??
Op woensdag 6 juni 2018 20:47 schreef geeninspiratie1235 het volgende:[..]
Perfect, in de zin van dat ik dat gelukkig niet heb
Hoezo is dat dan gelukkig??
Hoezo zou het niet gelukkig zijn??quote:
[quote][ afbeelding ] Op woensdag 6 juni 2018 20:47 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
Perfect, in de zin van dat ik dat gelukkig niet heb
Hoezo is dat dan gelukkig??
Vaak worden er dan argumenten gegeven als: het is relaxt, aangenaam, blabla.
Maar dat is de handeling op zich, los van de aangenaamheid van de betreffende man dus niet, is mijn persoonlijke individuele ervaring.
Goed om jouw mening ook weer te horen oppanganjastyle
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Geachte TS,
Ik herken mezelf in wat je zegt, vooral met het sociaal zijn, geen/weinig vrienden hebben, niet echt mooi uitzien etc etc. Er zijn momenten wanneer ik zoo erg voor mezelf schaam, niet omdat ik iets ergs heb gedaan maar omdat ik ben zoals ik ben. Meestal gebeurt dit na een heftig zelfreflectie sessie met mezelf waar ik een 100km lange lijst opstel met alles waar ik niet goed in ben/alles wat iedereen goed kan en ik niet, alles wat iedereen heeft en ik niet (bijv. Een relatie, rijke ouders, een "bff", een echte vriendegroep). Het is dan logisch dat ik me minderwaardig ga voelen omdat ik iedereen op een soort voetstuk zet door te denken dat ze alles zijn wat ik niet ben. Op zulke momenten helpt het echt om de mensen rondom jezelf te "vermenselijken" - ze kunnen niet alles, ze hebben ook problemen, ze hebben negatieve gedachten, ze kunnen ook onzeker zijn, hebben niet altijd iets te zeggen, zijn soms verdrietig. Ga er vanuit dat alles waar jij last van hebt, kunnen andere mensen ook last van hebben.
Like Jess Glynne said, "Don't be so hard on yourself."
P.S. omdat je zoveel bezig bent met jezelf bekritiseren (vergelijk het met lopen terwijl je naar beneden kijkt), mis je de kans om connecties te maken met anderen en langzamerhand zul je ook de kans missen om te leven.
P.P.S Misschien passen je huidige vrienden/collega's niet bij jou. Je moet even achterhalen wie jouw gevoelens van minderwaardigheid versterken en die mensen gewoon achterlaten/mentaal blokkeren.
Ik herken mezelf in wat je zegt, vooral met het sociaal zijn, geen/weinig vrienden hebben, niet echt mooi uitzien etc etc. Er zijn momenten wanneer ik zoo erg voor mezelf schaam, niet omdat ik iets ergs heb gedaan maar omdat ik ben zoals ik ben. Meestal gebeurt dit na een heftig zelfreflectie sessie met mezelf waar ik een 100km lange lijst opstel met alles waar ik niet goed in ben/alles wat iedereen goed kan en ik niet, alles wat iedereen heeft en ik niet (bijv. Een relatie, rijke ouders, een "bff", een echte vriendegroep). Het is dan logisch dat ik me minderwaardig ga voelen omdat ik iedereen op een soort voetstuk zet door te denken dat ze alles zijn wat ik niet ben. Op zulke momenten helpt het echt om de mensen rondom jezelf te "vermenselijken" - ze kunnen niet alles, ze hebben ook problemen, ze hebben negatieve gedachten, ze kunnen ook onzeker zijn, hebben niet altijd iets te zeggen, zijn soms verdrietig. Ga er vanuit dat alles waar jij last van hebt, kunnen andere mensen ook last van hebben.
Like Jess Glynne said, "Don't be so hard on yourself."
P.S. omdat je zoveel bezig bent met jezelf bekritiseren (vergelijk het met lopen terwijl je naar beneden kijkt), mis je de kans om connecties te maken met anderen en langzamerhand zul je ook de kans missen om te leven.
P.P.S Misschien passen je huidige vrienden/collega's niet bij jou. Je moet even achterhalen wie jouw gevoelens van minderwaardigheid versterken en die mensen gewoon achterlaten/mentaal blokkeren.
Geachte DazedxConfusedquote:Op dinsdag 19 juni 2018 18:33 schreef DazedxConfused het volgende:
Geachte TS,
Ik herken mezelf in wat je zegt, vooral met het sociaal zijn, geen/weinig vrienden hebben, niet echt mooi uitzien etc etc. Er zijn momenten wanneer ik zoo erg voor mezelf schaam, niet omdat ik iets ergs heb gedaan maar omdat ik ben zoals ik ben. Meestal gebeurt dit na een heftig zelfreflectie sessie met mezelf waar ik een 100km lange lijst opstel met alles waar ik niet goed in ben/alles wat iedereen goed kan en ik niet, alles wat iedereen heeft en ik niet (bijv. Een relatie, rijke ouders, een "bff", een echte vriendegroep). Het is dan logisch dat ik me minderwaardig ga voelen omdat ik iedereen op een soort voetstuk zet door te denken dat ze alles zijn wat ik niet ben. Op zulke momenten helpt het echt om de mensen rondom jezelf te "vermenselijken" - ze kunnen niet alles, ze hebben ook problemen, ze hebben negatieve gedachten, ze kunnen ook onzeker zijn, hebben niet altijd iets te zeggen, zijn soms verdrietig. Ga er vanuit dat alles waar jij last van hebt, kunnen andere mensen ook last van hebben.
Like Jess Glynne said, "Don't be so hard on yourself."
P.S. omdat je zoveel bezig bent met jezelf bekritiseren (vergelijk het met lopen terwijl je naar beneden kijkt), mis je de kans om connecties te maken met anderen en langzamerhand zul je ook de kans missen om te leven.
P.P.S Misschien passen je huidige vrienden/collega's niet bij jou. Je moet even achterhalen wie jouw gevoelens van minderwaardigheid versterken en die mensen gewoon achterlaten/mentaal blokkeren.
Bedankt voor je reactie. Ik was blij te lezen dat je het herkent. Maar waarom begin je eerst een verhaal over hoe je het herkent en daarna over dat ik te kritisch beb op mezelf en anderen op een voetstuk plaats? Ben jij door dat inzicht van je eigen onzekerheid afgekomen dan? Zo nee voor hoeveel procent is het nu weg dan? Zo ja is het wel goed als je zo'n lange lijst aan onzekerheden had. Ik concentreer mij ook op de slechte eigenschappen van anderen als ik me onzeker voel. Dat helpt inderdaad. Maar ik heb moeite met de uitspraak "te kritisch zijn op jezelf". Mensen krijgen overal kritiek van de maatschappij. Je kunt bijvoorbeeld niet werken als je niet tegen kritiek van anderen kunt, tenzij je alles direct 100% goed doet, maar zo zijn maar weinig mensen. Dus moet je kritiek aanhoren en word je tijdens functioneringsgesprekken met anderen vergeleken bijv. Maar als mensen kritiek op zichzelf hebben, mag dat ineens niet meer? Of mag het wel een beetje maar niet te erg? Waar ligt dan de grens? De kritiek die ik op mezelf heb, is ook de kritiek van anderen zoals op mijn werk of van vrienden. De dingen die ik niet kan veranderen accepteer ik ook wel. Mijn vrienden zijn juist de enigen die het met me uithouden want ik pas bij niemand als vrienden.
Dacht er nog wel even over na en op zich heb je wel gelijk wat betreft zelf kritiek maar anders dan ik opvatte. Want ik kan uren boos blijven als ik voor mijn gevoel een kleine vergissing bega en daar heb ik wel last van. misschien kan ik daar ooit een keer aan werken.
[ Bericht 3% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 20-06-2018 18:03:58 ]
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Het helpt mij echt om niet zo kritisch op mezelf te zijn als ik anderen niet op een voetstuk plaats.
Je hebt gelijk wat betreft kritiek van de maatschappij krijgen.. maar het verschil tussen kritiek van mensen (dus buitenaf) en kritiek van jezelf is dat je kritische stem in je hoofd blijft zitten terwijl de kritiek van mensen jouw even bezig houdt en dan vergeet je het weer. Ik vind het normaal om kritiek op jezelf te hebben want zo kun je uiteindelijk jezelf verbeteren en zonder kritiek op jezelf word je een mens met een grote ego (de wereld kan wel zonder zulke mensen). Tijdens functioneringsgesprekken word je vergeleken op basis van iets wat je moet kunnen doen, (jan is altijd eerder op het werk dan jij, jan kan sneller een auto repareren, jan is sneller met excel). Het zijn allemaal dingen wat je met een beetje moeite kan verbeteren maar zo'n gesprek gaat nooit over hoe jan socialer is dan jij, mooier is dan jij, altijd meer heeft te zeggen dan jij. Daarom is de kritiek bij functioneringsgesprekken constructief - je kan er iets mee. Je mag best kritiek op jezelf hebben maar is het constructief? Heeft het wel zin om die op te merken/kun je er iets aan doen? Zoja, doe er iets aan dan is die kritiek gelijk weg. Zo nee, laat het gewoon zitten en vergeet het maar want het is gewoon een verpilling van je tijd.
Wat voor kritiek krijg je dan van je vrienden/werk?
Je hebt gelijk wat betreft kritiek van de maatschappij krijgen.. maar het verschil tussen kritiek van mensen (dus buitenaf) en kritiek van jezelf is dat je kritische stem in je hoofd blijft zitten terwijl de kritiek van mensen jouw even bezig houdt en dan vergeet je het weer. Ik vind het normaal om kritiek op jezelf te hebben want zo kun je uiteindelijk jezelf verbeteren en zonder kritiek op jezelf word je een mens met een grote ego (de wereld kan wel zonder zulke mensen). Tijdens functioneringsgesprekken word je vergeleken op basis van iets wat je moet kunnen doen, (jan is altijd eerder op het werk dan jij, jan kan sneller een auto repareren, jan is sneller met excel). Het zijn allemaal dingen wat je met een beetje moeite kan verbeteren maar zo'n gesprek gaat nooit over hoe jan socialer is dan jij, mooier is dan jij, altijd meer heeft te zeggen dan jij. Daarom is de kritiek bij functioneringsgesprekken constructief - je kan er iets mee. Je mag best kritiek op jezelf hebben maar is het constructief? Heeft het wel zin om die op te merken/kun je er iets aan doen? Zoja, doe er iets aan dan is die kritiek gelijk weg. Zo nee, laat het gewoon zitten en vergeet het maar want het is gewoon een verpilling van je tijd.
Wat voor kritiek krijg je dan van je vrienden/werk?
Ik ben blij dat jij van je onzekerheden genoeg af bent om goed te functioneren, want helemaal ervan af zijn is weer een ander probleem inderdaad. Ten minste of misschien dat mensen allebei zowel een minderwaardigheidscomplex hebben als narcist zijn afhankelijk van de situatie en de balans ertussen vinden heel moeilijk is, ik weet het niet. Maar dingen als jan is sneller met excel zijn soms toch ook gebaseerd op karaktereigenschappen waar niks aan te veranderen valt, als je er genoeg ervaring mee hebt maar geen idee hebt waarom hij sneller is en jan zelf ook zegt "ik ben gewoon snel"? Als je niet weet waar het aan ligt en er niemand is die het je kan vertellen valt er ook niets aan te verbeteren toch? Hoe is de vergelijking van de werkgever dan beter dan je eigen zelfkritiek?quote:
Het helpt mij echt om niet zo kritisch op mezelf te zijn als ik anderen niet op een voetstuk plaats.
Je hebt gelijk wat betreft kritiek van de maatschappij krijgen.. maar het verschil tussen kritiek van mensen (dus buitenaf) en kritiek van jezelf is dat je kritische stem in je hoofd blijft zitten terwijl de kritiek van mensen jouw even bezig houdt en dan vergeet je het weer. Ik vind het normaal om kritiek op jezelf te hebben want zo kun je uiteindelijk jezelf verbeteren en zonder kritiek op jezelf word je een mens met een grote ego (de wereld kan wel zonder zulke mensen). Tijdens functioneringsgesprekken word je vergeleken op basis van iets wat je moet kunnen doen, (jan is altijd eerder op het werk dan jij, jan kan sneller een auto repareren, jan is sneller met excel). Het zijn allemaal dingen wat je met een beetje moeite kan verbeteren maar zo'n gesprek gaat nooit over hoe jan socialer is dan jij, mooier is dan jij, altijd meer heeft te zeggen dan jij. Daarom is de kritiek bij functioneringsgesprekken constructief - je kan er iets mee. Je mag best kritiek op jezelf hebben maar is het constructief? Heeft het wel zin om die op te merken/kun je er iets aan doen? Zoja, doe er iets aan dan is die kritiek gelijk weg. Zo nee, laat het gewoon zitten en vergeet het maar want het is gewoon een verpilling van je tijd.
Wat voor kritiek krijg je dan van je vrienden/werk?
Ik heb ook alleen constructieve kritiek op mezelf, de rest accepteer ik, als ik lang boos blijf op mezelf herken ik het als niet constructief maar dan gaat het gewoon mn lichaam niet uit die boosheid.
Mijn topic ging ook niet over mijn negatieve punten, maar gebrek aan succes in het leven op meerdere gebieden en of anderen dat herkenden . En dan wordt daarin gelezen dat ik dit niet accepteer of zo maar ik accepteer het best maar ik wilde gewoon alleen van anderen horen op welke manier ze het herkenden dat er weinig is dat vanzelf gaat dat bij anderen wel vanzelf lijkt te gaan.. Aangezien mijn voornaamste punt bijvoorbeeld is dat ik te langzaam ben, en dat krijg ik te horen van mijn werkgever en op mijn vrijwilligerswerk en dat ik te stil ben, dat hoor ik dan van vrienden/kennissen.
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
|
|
