R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ja, straks komt de psychiater langs. Eens zien wat die in zijn mars heeftquote:Op zondag 27 mei 2018 14:24 schreef cafpow het volgende:
[..]
Balen, dat je niet hebt kunt slapen. Heb je al contact gehad met de crisisdienst? Want je zei gisteren dat ze contact wilden als je weer niet kon slapen.
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Werkt slaapmedicatie niet?quote:
[..]
De angstgedachten zijn te sterk en zij is psychiater (ik leerde haar kennen toen ze begon aan haar geneeskundestudie) en zit daarom ook in het complot.
--------------
Weer een nacht niet geslapen. Ik heb netjes vier uur lang in het donker gelegen, me kapot verveeld en klaarwakker geweest. Op recht mijn best gedaan om te slapen. Mijn lichaam weigert gewoon
Why are you wearing that stupid man suit?
Ik doe dit ook wel, moet zo'n schema invullen met gedachten, gevoelens,gedrag enz.quote:
[..]
Vervelend dat je zo vroeg wakker bent
Een primaire reactie is niet erg he, dan zien ze dat je geraakt bent en wat je kwetsbare plek is. Daar kunnen ze je dan mee helpen.
Ik hoop dat je leert beter te ervaren, en daardoor te verwoorden, wat je voelt. Is het misschien een idee om een dagboek bij te houden zodat je dit kan oefenen? Al is het maar in twee zinnen. Ik voel me X, Y is gebeurd? Ik roep zo maar wat hoor
Maar op dit moment gaat het niet lekker. Ik ben enorm gefrustreerd,omdat de enige persoon bij wie ik mijn ei kwijt (op de psych) na, die begrijpt mij niet. En interpreteerd dingen zoals ze niet zijn.
Bijvoorbeeld ik wil de aan de ene kant best werken en weet ook welk werk maar kan me er niet toe zetten. En tegelijkertijd heb ik de noodzaak niet, omdat ik op het moment genoeg geld heb om een paar maanden rond te komen. Terwijl als ik nu het geld niet had zou het compleet anders zijn...wat absoluut geen arrogantie is. Maar de andere partij heeft het opgevat als arrogantie.
En tegelijkertijd heb ik de indruk dat de andere partij niet goed accepteert hoe/wat ik denk. En ik voel me totaal onbegrepen.En desbetreffende persoon heeft dus een e-mail gestuurd met een hele lap tekst, en aangegeven dat geen reactie willen. Maar dat ik erover nadenk, en dat ze absoluut niet bos zijn. En ik heb al tig keer over die dingen nagedacht en tig keer antwoord gegeven in gesprekken met die persoon.
Maar ik snap niet wat ik er nu mee moet, want enigssinds krijg ik de indruk dat die persoon me negeert. Want er was een zekere routine/structuur in het contact, en die is er nu absoluut niet. En desbetreffende persoon reageert niet eens op wat ik schrijf. Terwijl er wel op andere dingen die ik schrijf wordt gereageerd.
En ik merk gewoon dat dat mij absoluut niet ten goede komt, want ik snap niet wat er nu aan de hand is. En tegelijkertijd voel ik me enorm onbegrepen en tegelijkertijd in zekere zin genegeerd doordat ik nu niemand heb om over de dingen te praten. En door (digitaal te praten) met die persoon kon ik mijn ei kwijt, want dagboeken, schrijven, tekenen enz heb ik zo vaak gedaan maar daarmee blijft het in mijn hoofd maar malen en daardoor is het laatste wat ik denk/voel voordat ik ga slapen een negatieve gedachte/gevoel en dat is dan ook weer gelijk het 1e waar ik aan denk bij wakker worden.
En daarna ga ik dingen doen om niet te denken of mezelf even af te leiden maar dat werkt niet..want zodra ik stop met wat ik doe, begint het malen weer.
Maar kan je psychiater je juist niet helpen met alles een beetje te duiden?quote:
[..]
[..]
Hier enorm vroeg gaan slapen en nu dus ook enorm vroeg weer wakker
Ik denk dat ik onbewust bang ben voor 'explosieve' reacties waardoor ik te snel in vlucht/vecht gedrag kwam. En door nogal dominante ouders kwam ik snel op 2e plaatst en uitte ik niet wat ik vond/dacht/voelde. En daardoor heb ik nooit geleerd mijn gevoel te uitten en te verwoorden, ik kan wel situaties verwoorden en vertellen wat ik dacht..maar heel lastig wat ik voelde...
Ik heb zelf trouwens ook heel erg lang moeite gehad om mijn gevoel te verwoorden. Het was vaak of superheftig, of uit. Bij dat laatste was het een soort zelfbescherming dat mijn gevoel uitschakelde.
En dat is enigssinds wat mijn psych probeert, maar ik snap het niet. Hoe kan ze me helpen als ze bijna niks zegt. Ik heb soms het gevoel dat zij mij simpelweg aan het volgen is, i.p.v. dat zij mij richtlijnen geeft.quote:Op zondag 27 mei 2018 15:42 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
[..]
Maar kan je psychiater je juist niet helpen met alles een beetje te duiden?
Ik heb zelf trouwens ook heel erg lang moeite gehad om mijn gevoel te verwoorden. Het was vaak of superheftig, of uit. Bij dat laatste was het een soort zelfbescherming dat mijn gevoel uitschakelde.
Bijvoorbeeld ik krijg leesvoer mee, en ik heb het gelezen. Waardoor ik mezelf in zekere zijn wel ben gaan snappen,maar dat veranderd absoluut niks? Want lezen is iets rationeel, wat voor mij geen gevoel mee brengt.
Bijvoorbeeld op het moment dat ik angst voelde moest ik in één van de werkbladen gaan lezen, maar op dat moment gaat de angst weer totaal weg en schakel ik naar het rationele om te snappen wat ik lees. En stop ik dan ga ik weer naar het emotionele..
Hier voel ik me raar, vannacht slecht geslapen, had honger en was tegelijkertijd veel te uitgerust maar moe...en had nergens zin in..En dus bleef ik maar nadenken..en nadenken. En op bepaald moment een conclusie getrokken en een paar uur later weer een conclusie getrokken maar totaal het tegenovergestelde...
En voel me nu moe, blijf piekeren, tegelijkertijd wil ik van alles en zie ik alles weer rooskleurig..terwijl ik weet wat ik wil en hoe en weet welke acties ik daarvoor moet nemen. Maar ik wil de acties niet nemen wat hetgene dat ik wil, wil ik ook niet..blehhh
En op sommige momenten dat ik lag na te denken begon ik van alles te 'fantaseren'/denken die onzin zijn...
En voel me nu moe, blijf piekeren, tegelijkertijd wil ik van alles en zie ik alles weer rooskleurig..terwijl ik weet wat ik wil en hoe en weet welke acties ik daarvoor moet nemen. Maar ik wil de acties niet nemen wat hetgene dat ik wil, wil ik ook niet..blehhh
En op sommige momenten dat ik lag na te denken begon ik van alles te 'fantaseren'/denken die onzin zijn...
Op mij komt t een beetje over of je een soort van 2 uiterste standen hebt, en het gebied er tussenin mist maar ik ben geen psych natuurlijk.quote:
[..]
En dat is enigssinds wat mijn psych probeert, maar ik snap het niet. Hoe kan ze me helpen als ze bijna niks zegt. Ik heb soms het gevoel dat zij mij simpelweg aan het volgen is, i.p.v. dat zij mij richtlijnen geeft.
Bijvoorbeeld ik krijg leesvoer mee, en ik heb het gelezen. Waardoor ik mezelf in zekere zijn wel ben gaan snappen,maar dat veranderd absoluut niks? Want lezen is iets rationeel, wat voor mij geen gevoel mee brengt.
Bijvoorbeeld op het moment dat ik angst voelde moest ik in één van de werkbladen gaan lezen, maar op dat moment gaat de angst weer totaal weg en schakel ik naar het rationele om te snappen wat ik lees. En stop ik dan ga ik weer naar het emotionele..
Dat je niet goed uit de voeten kan met je therapie zou ik bespreken met je psych. Mogelijk dat een uitleg van je psych helpt, en daarnaast is belangrijk voor hem/haar om te weten dat het je nu niet verderbrengt en mogelijk een andere aanpak nodig hebt.
Met het eerste deel heb je ook gelijk, alleen het kost enorm veel moeite om dit uit te leggen aan de psych, omdat ik niet uit mijn woorden kom..en als ik daar ben schiet ik zeg maar in overleef modus.quote:
[..]
Op mij komt t een beetje over of je een soort van 2 uiterste standen hebt, en het gebied er tussenin mist maar ik ben geen psych natuurlijk.
Dat je niet goed uit de voeten kan met je therapie zou ik bespreken met je psych. Mogelijk dat een uitleg van je psych helpt, en daarnaast is belangrijk voor hem/haar om te weten dat het je nu niet verderbrengt en mogelijk een andere aanpak nodig hebt.
Ik denk dat de psych nu in zekere zin op ontdekkingstocht is om te bepalen wat voor mij de beste manier is om eraan te werken..en eerst moet zij die 2 extremen van mij leren kennen...en ondertussen is het zoeken geblazen.
En doordat ik dit al jaren weet maar nu echt pas iets eraan doe, loopt de psych in zekere zin iets van 4 jaar achter...en daardoor gaat het allemaal te langzaam voor mij
Knuffelquote:
[..]
Met het eerste deel heb je ook gelijk, alleen het kost enorm veel moeite om dit uit te leggen aan de psych, omdat ik niet uit mijn woorden kom..en als ik daar ben schiet ik zeg maar in overleef modus.
Ik denk dat de psych nu in zekere zin op ontdekkingstocht is om te bepalen wat voor mij de beste manier is om eraan te werken..en eerst moet zij die 2 extremen van mij leren kennen...en ondertussen is het zoeken geblazen.
En doordat ik dit al jaren weet maar nu echt pas iets eraan doe, loopt de psych in zekere zin iets van 4 jaar achter...en daardoor gaat het allemaal te langzaam voor mij
Ik vind het zo herkenbaar wat je schrijft. Ik heb dit zelf ook zo gehad, ik had standje turbo emotie en standje koude kikker, ertussenin kwam ik maar moeizaam.
Het heeft bij mij best even geduurd maar ik kan nu zeggen dat ik ook het grijze gebied heb gevonden.
Ik heb ze allebei apart aangepakt. Standje rationeel door heel bewust oefeningen te doen om bij mij gevoel te blijven en vooral ook in mijn lijf te blijven in plaats van in mijn hoofd te blijven kamperen. Dit is echt een kwestie van oefeningen doen en blijven herhalen.
Van de turbostand ben ik afgekomen door een stukje traumaverwerking om van de triggers af te komen. Bij mij werd steeds een stukje oud zeer aangeraakt dat alles behoorlijk versterkte.
Nu gaat het een stuk beter qua emotionele huishouding. Het kost vooral tijd en oefening.
Zo gaat het dus ook bij mij. De turbostand komt idd ook door wat oud zeer waar ik grotendeels vanaf ben, alleen moet ik kijken wat ik nu wil met mijn leven. En ik wil zoveel en van alles en moet keuzes maken.quote:
[..]
Knuffel
Ik vind het zo herkenbaar wat je schrijft. Ik heb dit zelf ook zo gehad, ik had standje turbo emotie en standje koude kikker, ertussenin kwam ik maar moeizaam.
Het heeft bij mij best even geduurd maar ik kan nu zeggen dat ik ook het grijze gebied heb gevonden.
Ik heb ze allebei apart aangepakt. Standje rationeel door heel bewust oefeningen te doen om bij mij gevoel te blijven en vooral ook in mijn lijf te blijven in plaats van in mijn hoofd te blijven kamperen. Dit is echt een kwestie van oefeningen doen en blijven herhalen.
Van de turbostand ben ik afgekomen door een stukje traumaverwerking om van de triggers af te komen. Bij mij werd steeds een stukje oud zeer aangeraakt dat alles behoorlijk versterkte.
Nu gaat het een stuk beter qua emotionele huishouding. Het kost vooral tijd en oefening.
En tegelijkertijd wordt dit alles in zekere zin bemoeilijkt door mijn autisme, doordat ik al slecht tegen prikkels kan en wordt opgeslokt in mijn omgeving, die continu veranderd en ik continu blijf achterlopen. Mede doordat ik heel veel problemen heb met aanpassen aan de veranderingen..en dan raak ik gefrustreerd...
En zo loop ik continu in vicieuze circels terecht
Als ik het goed begrijp, gaat het nu dus best redelijk tot goed met jou?quote:
[..]
Knuffel
Ik vind het zo herkenbaar wat je schrijft. Ik heb dit zelf ook zo gehad, ik had standje turbo emotie en standje koude kikker, ertussenin kwam ik maar moeizaam.
Het heeft bij mij best even geduurd maar ik kan nu zeggen dat ik ook het grijze gebied heb gevonden.
Ik heb ze allebei apart aangepakt. Standje rationeel door heel bewust oefeningen te doen om bij mij gevoel te blijven en vooral ook in mijn lijf te blijven in plaats van in mijn hoofd te blijven kamperen. Dit is echt een kwestie van oefeningen doen en blijven herhalen.
Van de turbostand ben ik afgekomen door een stukje traumaverwerking om van de triggers af te komen. Bij mij werd steeds een stukje oud zeer aangeraakt dat alles behoorlijk versterkte.
Nu gaat het een stuk beter qua emotionele huishouding. Het kost vooral tijd en oefening.
Op dat gebied wel ja. Mijn emoties zijn een stuk stabieler en veel meer in het midden ipv steeds die uitersten. En ik ben ook veel beter in het herkennen en duiden van mijn gevoelens. Ik heb veel meer ruimte in mijn hoofd hierdoor en ook is mijn depressie helemaal opgeklaard.quote:
[..]
Als ik het goed begrijp, gaat het nu dus best redelijk tot goed met jou?
Ik ben nu nog bezig met een stuk verdere traumaverwerking en daaruit vloeiend mijn angst voor confrontaties/vermijding.
Dat lijkt me best een lastige situatie!quote:
[..]
Zo gaat het dus ook bij mij. De turbostand komt idd ook door wat oud zeer waar ik grotendeels vanaf ben, alleen moet ik kijken wat ik nu wil met mijn leven. En ik wil zoveel en van alles en moet keuzes maken.
En tegelijkertijd wordt dit alles in zekere zin bemoeilijkt door mijn autisme, doordat ik al slecht tegen prikkels kan en wordt opgeslokt in mijn omgeving, die continu veranderd en ik continu blijf achterlopen. Mede doordat ik heel veel problemen heb met aanpassen aan de veranderingen..en dan raak ik gefrustreerd...
En zo loop ik continu in vicieuze circels terecht
Zelf heb ik een periode heel slecht tegen prikkels gekund vorig jaar. Van vrij kleine dingen ging ik behoorlijk op tilt. Ik heb toen vrij rigoreus alle triggers uit mijn leven geruimd. Bij mijn waren het veelal mensen. Maar een supermarkt of van buiten fietsen kon ik helemaal overprikkeld raken en dan raakte ik emotioneel ook over mijn toeren.
Pas na een tijdje totale rust en met hulp van medicatie begon alles wat te zakken. En nu bouw ik heel rustig weer op maar als ik een grens voel is het klaar en gaat de rem er weer op. Heb jij de ruimte om je leven ook wat prikkelarmer in te richten?
Over het algemeen is mijn leven momenteel vrij prikkelarm. En de meeste prikkels komen voort uit geluiden, en drukte.Daarom als ik nu dingen moet regelen ga ik zoveelmogelijk op de fiets met oordopjes in, zodat als ik gebeld wordt mijn handen niet hoef te gebruiken en tegelijkertijd de geluiden minder hard ervaar.quote:
[..]
Dat lijkt me best een lastige situatie!
Zelf heb ik een periode heel slecht tegen prikkels gekund vorig jaar. Van vrij kleine dingen ging ik behoorlijk op tilt. Ik heb toen vrij rigoreus alle triggers uit mijn leven geruimd. Bij mijn waren het veelal mensen. Maar een supermarkt of van buiten fietsen kon ik helemaal overprikkeld raken en dan raakte ik emotioneel ook over mijn toeren.
Pas na een tijdje totale rust en met hulp van medicatie begon alles wat te zakken. En nu bouw ik heel rustig weer op maar als ik een grens voel is het klaar en gaat de rem er weer op. Heb jij de ruimte om je leven ook wat prikkelarmer in te richten?
En zo doe ik bijna alles met oordopjes/muziek...en merk ik dat ik mij begin te irriteren doe ik de muziek iets harder.
en thuis kan ik me virj makkelijk terugtrekken op mijn kamer, aangezien ik nog thuis woon. En ze snappen dat ze me dan soms alleen moeten vooral als ik overprikkeld ben. Dan laten zeme en kom ik vanzelf weer naar de bewoonde wereld wanneer het over is.
En ik probeer tegenwoordig met de meditatievideo die ik van mijn psych heb mijn aandacht af teleiden...
En vooral stress/druk vermijden...
Want mijn psych zat te denken aan medicatie, maar dan zou ik bijna mijn hele leven medicatie kunnen nemen. En ik hou het al meer dan 30 jaar zonder medicatie uit..heel soms een angstremmer (1x per jaar) dus wil het zo houden zolang het mogelijk is.
Dan doe je al heel wat!quote:
[..]
Over het algemeen is mijn leven momenteel vrij prikkelarm. En de meeste prikkels komen voort uit geluiden, en drukte.Daarom als ik nu dingen moet regelen ga ik zoveelmogelijk op de fiets met oordopjes in, zodat als ik gebeld wordt mijn handen niet hoef te gebruiken en tegelijkertijd de geluiden minder hard ervaar.
En zo doe ik bijna alles met oordopjes/muziek...en merk ik dat ik mij begin te irriteren doe ik de muziek iets harder.
en thuis kan ik me virj makkelijk terugtrekken op mijn kamer, aangezien ik nog thuis woon. En ze snappen dat ze me dan soms alleen moeten vooral als ik overprikkeld ben. Dan laten zeme en kom ik vanzelf weer naar de bewoonde wereld wanneer het over is.
En ik probeer tegenwoordig met de meditatievideo die ik van mijn psych heb mijn aandacht af teleiden...
En vooral stress/druk vermijden...
Want mijn psych zat te denken aan medicatie, maar dan zou ik bijna mijn hele leven medicatie kunnen nemen. En ik hou het al meer dan 30 jaar zonder medicatie uit..heel soms een angstremmer (1x per jaar) dus wil het zo houden zolang het mogelijk is.
Ik was zelf ook heel sceptisch tegenover medicatie. Wilde het ook liever niet. Ik zat op een moment best in een diep dal en gebruikte oxazepam. Omdat ik instabiel bleef en niet verslaafd wilde raken aan oxazepam heeft de huisarts me toen een ssri voorgeschreven.
Mij gaf het precies dat zetje om eruit te raken en later stabiel genoeg te zijn om een traumabehandeling aan te kunnen.
De kans is aanwezig dat ik het blijf gebruiken omdat ik mogelijk steeds depressief wordt vanwege een genetisch gebrek, depressies komen veel voor in mijn familie en mogelijk dat serotonine niet goed wordt opgenomen/onvoldoende wordt aangemaakt. Mijn psychiater trok de vergelijking met een vitaminesupplement, al denk ik daar zelf niet zo luchtig over.
zo denk ik precies over medicatie..en daaron gebruik ik het het liefst als noodrem. in mijn gamilie weet ik dat mijn moeder ook een tijdje een ssri heeft gekregen. En ik merk dat ikzelf nie voor de 1e keer in een dip zit...meestal kom ik er valzelf uit, omdat 9 van de 10x mijn depressies me veranderingen samen gaan.quote:
[..]
Dan doe je al heel wat!
Ik was zelf ook heel sceptisch tegenover medicatie. Wilde het ook liever niet. Ik zat op een moment best in een diep dal en gebruikte oxazepam. Omdat ik instabiel bleef en niet verslaafd wilde raken aan oxazepam heeft de huisarts me toen een ssri voorgeschreven.
Mij gaf het precies dat zetje om eruit te raken en later stabiel genoeg te zijn om een traumabehandeling aan te kunnen.
De kans is aanwezig dat ik het blijf gebruiken omdat ik mogelijk steeds depressief wordt vanwege een genetisch gebrek, depressies komen veel voor in mijn familie en mogelijk dat serotonine niet goed wordt opgenomen/onvoldoende wordt aangemaakt. Mijn psychiater trok de vergelijking met een vitaminesupplement, al denk ik daar zelf niet zo luchtig over.
Iets veranderd buiten mij om, waardoor ik mee moet veranderen en dat weiger ik(mogelijk en waarschijnlijk door autisme) en het weigeren frustreert mij, en daardoor wordt ik verdrietig en dat verdriet neemt dan extreme vormen aan..en wordt verergert door negatieve gedachten en piekeren..
Ik kan me voorstellen dat je in die situatie geen ssri gebruikt. Ik zat echt diep in een depressie en mij heeft het heel goed geholpen eruit te komen. Als jij dit zelf kunt dan snap ik dat je liever zonder doet.quote:
[..]
zo denk ik precies over medicatie..en daaron gebruik ik het het liefst als noodrem. in mijn gamilie weet ik dat mijn moeder ook een tijdje een ssri heeft gekregen. En ik merk dat ikzelf nie voor de 1e keer in een dip zit...meestal kom ik er valzelf uit, omdat 9 van de 10x mijn depressies me veranderingen samen gaan.
Iets veranderd buiten mij om, waardoor ik mee moet veranderen en dat weiger ik(mogelijk en waarschijnlijk door autisme) en het weigeren frustreert mij, en daardoor wordt ik verdrietig en dat verdriet neemt dan extreme vormen aan..en wordt verergert door negatieve gedachten en piekeren..
Neem jij het jezelf kwalijk dat je moeite hebt met veranderingen? Als dat een deel van je autisme is, dan kun je daar toch weinig aan doen? Veranderingen zullen er altijd blijven zijn, en waarschijnlijk zul je dat altijd lastig blijven vinden. Het is denk ik vooral zoeken naar manieren waardoor je gemakkelijker die veranderingen een plekje geeft en het weer kan loslaten, maar ook hoe je je omgeving duidelijk maakt waar jouw grenzen liggen zodat ze waar mogelijk er rekening mee kunnen houden dat je dit moeilijk vind.
Ik neem het mezelf niet echt kwalijk dat ik moeite heb met veranderingen, maar de moeite heb ik met het feit dat dit me zo enorm beperkt en hindert. Op het moment dat de rest automatisch mee zou veranderen en het mogelijk zelfs onbewust doet...kom ik volledig stil te staan en afhankelijk van het type verandering zelfs in paniek/angst terecht zoals nu.quote:
[..]
Neem jij het jezelf kwalijk dat je moeite hebt met veranderingen? Als dat een deel van je autisme is, dan kun je daar toch weinig aan doen? Veranderingen zullen er altijd blijven zijn, en waarschijnlijk zul je dat altijd lastig blijven vinden. Het is denk ik vooral zoeken naar manieren waardoor je gemakkelijker die veranderingen een plekje geeft en het weer kan loslaten, maar ook hoe je je omgeving duidelijk maakt waar jouw grenzen liggen zodat ze waar mogelijk er rekening mee kunnen houden dat je dit moeilijk vind.
En dat is dus waar ik moeite mee heb, het feit dat ik dan volledig stil kom te staan. En als kind kreeg ik een schop onder mijn kont van mijn ouders en ging ik door. Ook wilde ik niet, zoals de overgang goep 8 naar brugklas. Ik wilde niet van school veranderen en ook niet van structuur enz. maar mijn moeder zette mij iedere dag af op school (met het ov) ....tot het een automatisme was en ik er niet meer zo tegenop keek.
Alleen nu zit ik met een keuze tussen 2 opties, en eigenlijk wil ik geen beide...dus zit ik met wat nu. En dat frustreert mij, en zorgt ervoor dat ik nergens zin in heb en ik geniet van kleine dingen zoals sporten, dieren verzorgen enz.
Maar zodra ik een stap ga ondernemen diemij tot een keuze leidt speelt er angst op en wil ik niet meer en heb ik tig redenen om het niet te doen. En zo is het een circel met alles.
En daardoor zit ik nu in de 'mini' depressie zoals ik het graag noem.
Ik slik Prozac (SSRI) (en een maagbeschermer), haldol (en aktineton voor de bijwerkingen), abilify, promethazine en levopromazine
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Ik kan me goed voorstellen dat een keuze maken dan een enorme opgave is. Knuffels.quote:
[..]
Ik neem het mezelf niet echt kwalijk dat ik moeite heb met veranderingen, maar de moeite heb ik met het feit dat dit me zo enorm beperkt en hindert. Op het moment dat de rest automatisch mee zou veranderen en het mogelijk zelfs onbewust doet...kom ik volledig stil te staan en afhankelijk van het type verandering zelfs in paniek/angst terecht zoals nu.
En dat is dus waar ik moeite mee heb, het feit dat ik dan volledig stil kom te staan. En als kind kreeg ik een schop onder mijn kont van mijn ouders en ging ik door. Ook wilde ik niet, zoals de overgang goep 8 naar brugklas. Ik wilde niet van school veranderen en ook niet van structuur enz. maar mijn moeder zette mij iedere dag af op school (met het ov) ....tot het een automatisme was en ik er niet meer zo tegenop keek.
Alleen nu zit ik met een keuze tussen 2 opties, en eigenlijk wil ik geen beide...dus zit ik met wat nu. En dat frustreert mij, en zorgt ervoor dat ik nergens zin in heb en ik geniet van kleine dingen zoals sporten, dieren verzorgen enz.
Maar zodra ik een stap ga ondernemen diemij tot een keuze leidt speelt er angst op en wil ik niet meer en heb ik tig redenen om het niet te doen. En zo is het een circel met alles.
En daardoor zit ik nu in de 'mini' depressie zoals ik het graag noem.
Zou het je helpen om uit te denken wat er allemaal verandert bij beide keuzes, en dan regelmatig de verandering te visualiseren zodat je er wat aan kan wennen zonder dat het al echt zover is? Is maar iets wat in me opkwam, dus negeer het gerust als het niks is.
