Emoties even opzij zetten?

quote:

Op zondag 13 mei 2018 14:05 schreef Cause_Mayhem het volgende:

[..]

Hmmzzzz

Je vriendin heeft het zwaar op het werk, zit tegen een burnout aan. Is vrijwel altijd verantwoordelijk voor jullie kind, want jij bent er maar weinig mee alleen en kan niet tegen gehuil, gehaast, stress en gedoe (euhm, blijft als het kind slaapt over zo'n beetje)
Die ene keer dat jij dan even 1 keertje de verantwoordelijkheid moet dragen waardoor zij hoognodig weg kan maak je een fiks drama van niks. Van zaken die zij, als ze geluk heeft, 2 keer per week meemaakt.

Jij moet niet nog even knorren en dan gaan gamen. Jij moet wat te eten en kinderspullen pakken, op een leuke plek gaan picknicken en zeggen, schat blijf jij maar zitten, ik hou onze dochter well in de gaten. En god op je blote knietjes danken dat je zo'n lieve vriendin hebt, die geen misfit heeft gekregen hierdoor.

Dit. En haar vandaag even verwennen voor moederdag een flinke knuffel geven. Vertel haar dat je merkt dat ze het moeilijk heeft met de drukte op haar werk en vraag haar hoe je kan helpen. Door bv wat meer in huis te helpen, de boodschappen te doen, iets leuks met jullie dochter te doen zodat ze even kan ontspannen.....

quote:

Op zondag 13 mei 2018 13:10 schreef ZombieKitten het volgende:

En tenslotte ben ik zelden alleen met de kleine. Ik was dus behoorlijk zenuwachtig, kan slecht tegen dat gekrijs.

Jij hebt er voor gekozen. Zou des te meer reden zijn om je elk weekend met je EIGEN kind achter te laten.

quote:

Op zondag 13 mei 2018 13:10 schreef ZombieKitten het volgende:
Het is niet zo dat er meer speelt, maar er zijn wel een paar gevoelige punten.

Ik heb een tyfus hekel aan dat gehaast. Maar ik kan niet gewoon even weglopen vanwege de kleine. Die zit precies in zo'n fase dat als mama weg gaat, dat ze dan panisch wordt.

Verder vind ik de gedachte dat die zus mijn kind heen en weer duwt, erg vervelend. Blijf met je handen van m'n kind af, denk ik dan.

En tenslotte ben ik zelden alleen met de kleine. Ik was dus behoorlijk zenuwachtig, kan slecht tegen dat gekrijs. Dus het ritueel is dat we mama uitzwaaien met een knuffel en een kus, dan blijft dochter rustig en happy.

Maar ja, die zus is een stevig type en mijn vriendin is een gigantische pushover bij specifiek haar zus. Dus als die zus zegt, we gaan nu en nemen geen afscheid, dan doet ze dat gewoon.

Irriteert me mateloos, dat iemand anders even de dienst gaat uitmaken in mijn huis, en dan ook nog een puinhoop achterlaat.

Jij hebt een dochter van 5 en jij wordt zenuwachtig als je alleen bent met jouw eigen dochter?

WTF?

Niet altijd alles maar "laten zitten". Dat is laf en daar schiet je niks mee op. Moeilijke gesprekken moet je ook voeren.

quote:

Op zondag 13 mei 2018 16:29 schreef Fripsel het volgende:
Ben ik de enige die denkt, hoeveel moeite is het, om even doei te zeggen tegen je kind wanneer je gaat? Je bent toch al te laat, dan ja je je jonge kind helemaal van streek maken voor die 2 minuten?

Nee hoor, ik denk dat de meesten hier het gewoon met je eens zijn. Alleen achteraf de boel er om op de spits drijven is niet zo handig.

quote:

Op zondag 13 mei 2018 17:04 schreef Sun-dried_Potato het volgende:
Niet altijd alles maar "laten zitten". Dat is laf en daar schiet je niks mee op. Moeilijke gesprekken moet je ook voeren.

Ja. Maar als je het overgrote deel van de zorgtaken aan je vrouw overlaat, zelfs als ze op de grens van burnout zit, dan moet je niet zo zeiken als ze een keer de troep voor jou laat staan.

quote:

Op zondag 13 mei 2018 17:04 schreef Trashcanman het volgende:

[..]

Nee hoor, ik denk dat de meesten hier het gewoon met je eens zijn. Alleen achteraf de boel er om op de spits drijven is niet zo handig.

Bovendien: het is niet structureel, maar een keer.

Eerlijk gezegd! Je moet niet zeuren. Dit zijn normale dingen in een relatie. Kan je dit niet handelen zoek dan een psycholoog.

quote:

Op zondag 13 mei 2018 17:32 schreef thekolere het volgende:
Eerlijk gezegd! Je moet niet zeuren. Dit zijn normale dingen in een relatie. Kan je dit niet handelen zoek dan een psycholoog.

Iemand die 2,5 dag werkt moet ook niet zeuren over een burn-out.

Take one for the team.

quote:

Op zondag 13 mei 2018 13:10 schreef ZombieKitten het volgende:
Het is niet zo dat er meer speelt, maar er zijn wel een paar gevoelige punten.

Ik heb een tyfus hekel aan dat gehaast. Maar ik kan niet gewoon even weglopen vanwege de kleine. Die zit precies in zo'n fase dat als mama weg gaat, dat ze dan panisch wordt.

Verder vind ik de gedachte dat die zus mijn kind heen en weer duwt, erg vervelend. Blijf met je handen van m'n kind af, denk ik dan.

En tenslotte ben ik zelden alleen met de kleine. Ik was dus behoorlijk zenuwachtig, kan slecht tegen dat gekrijs. Dus het ritueel is dat we mama uitzwaaien met een knuffel en een kus, dan blijft dochter rustig en happy.

Maar ja, die zus is een stevig type en mijn vriendin is een gigantische pushover bij specifiek haar zus. Dus als die zus zegt, we gaan nu en nemen geen afscheid, dan doet ze dat gewoon.

Irriteert me mateloos, dat iemand anders even de dienst gaat uitmaken in mijn huis, en dan ook nog een puinhoop achterlaat.

Jij hebt er natuurlijk voor gekozen om met een 'pushover' een gezin te stichten. De negatieve gevolgen van die karaktertrekken heb je daarmee voor lief genomen. Dat ze tegen een burn-out aanzit zal daar ook wel mee te maken hebben.

Dat je zenuwachtig wordt van een-op-een tijd met je dochter is ook een resultaat van je eigen keuze(s). Voor jouw kind(eren) een met negatieve gevolgen.

Praktisch gezien had ik de zooi laten liggen en mijn eigen plan getrokken. Voor de langere termijn zie ik geen structurele oplossing.

Ik was boos geworden maar zou het serieus al weer vergeten zijn als ze eenmaal thuis was gekomen als alles al weer opgelost is, het ergste zou ik het huilende kind vinden die je schoonzus bij de deur weg duwt. Wat ook niet normaal is.

Ik kan me zo voorstellen dat het voor je vriendin ook supervervelend was dat haar zus zo laat kwam aankakken en nog wat moest maken. En dan vervolgens ook nog van vriendlief op haar kop krijgen. Niet dat t voor jou niet strontvervelend was. Natuurlijk is zoiets klote.

Wat zou kunnen helpen is haar uitleggen wat er bij jou meespeelde waardoor je t zo vervelend vond, en haar dan de ruimte geven om haar eigen verhaal te doen. Iemand die tegen overspannen aanzit zou zo maar eens ook helemaal volgelopen kunnen zijn op dat moment.

Als je elkaars verhaal weet en weet wat je nodig hebt kun je ook samen kijken hoe je het in zo'n situatie samen aanpakt. Mogelijk dat jij een volgende keer de rem erop kan zetten bij haar zus wanneer het haar niet lukt? Of dat je vantevoren alvast je kind voorbereid op dat mama vertrekt? Of zij informeert een volgende keer bij haar zus of ze nog dingen moet regelen voor vertrek zodat ze voorbereid is/kan aangeven dat jullie hebben afgesproken dat het vertrekken in alle rust gaat vanwege de kleine en dat ze als ze toch wil haasten ze de boom in kan?

In elk geval, probeer hierin samen te werken om de rust erin te houden. Wellicht dat als je vriendin wat steun krijgt van jou bij die zus dat ze zich wat sterker voelt in het aangeven van haar grenzen. En andersom, als jullie afspreken dat jij de grenzen bewaakt en jij op haar steun kan rekenen gaat dat wellicht ook wat makkelijker.

quote:

Op zondag 13 mei 2018 22:30 schreef Fripsel het volgende:

[..]

En heb je dan al eens goed nagedacht over hoe je dingen brengt?

Een “Hey lief, dat afscheid zal voor jou en de kleine ook wel niet fijn zijn. Misschien moeten we even kijken hoe we dat anders aan kunnen pakken”

Is al heel anders dan een “Jezus, nu zat ik weer met een jankend kind”.

En misschien kun je wel met haar nadenken over hoe ze haar grenzen beter aan kan geven. Als zus notoir een te laat komen is, zou ik dus niet afspreken om van te voren iets te fixen. Dan moet de ene keer zus het maar regelen, en dan de andere keer zei.

Dus meer dingen bespreken, dan kritiek uiten.

Goede insteek.

Leuk om trouwens eens een TS te zien die wel advies ter harte neemt. Succes er mee

quote:

Op zondag 13 mei 2018 21:48 schreef ZombieKitten het volgende:

Elke zin is een correcte observatie. Het is niet altijd zo geweest, de tijd van 0 tot 2 vond ik heerlijk. Daarna begon dochter te praten. Jezas Koeristas, hoeveel woorden hebben vrouwen per dag. Ik word stapelgek van die eindeloze woordenstroom. Maar goed, het was toch wel een reality check, en ik ga wat meer 1:1 tijd met dochter doorbrengen. Dat heb ik afgehouden en dat is niet goed.

Wel bijzonder dat je het zo ervaart. Ik heb zelf twee meiden en inderdaad, dat klept een eind weg, maar storend? Nee. Alleen als ik aan de telefoon ben, maar dan loop ik gewoon weg.

Goed dat je meer tijd met haar gaat doorbrengen, want het lijkt me dat je anders spijt krijgt hiervan. Zeker voor dochters is een goede relatie met hun vader van wezenlijk belang.

quote:

Op zondag 13 mei 2018 21:48 schreef ZombieKitten het volgende:

[..]

Yep, ik vond die gedachte ook heel naar.

[..]

Uiteraard. Zojuist deed ze haar verhaal, en dat kwam ter sprake. Zus is notoir, komt zelfs op begrafenissen te laat. Je moet gewoon nooit met haar een afspraak maken, heeft gewoon geen zin. Je overige reactie klinkt leuk, maar ik krijg sterk de indruk dat er op het moment gewoon geestelijk geen veerkracht is bij vriendin. Het lag aan iedereen behalve haarzelf. OK, whatever...

Het gaat er uiteindelijk toch ook niet om of je gelijk hebt?

Mij lijkt dat je moet gaan kijken naar hoe jullie een volgende keer wel goed door zo'n situatie komen. En dan kan het goed zijn dat jij wat meer oppakt dan zij als haar draagkracht zoveel minder is.

Of is je vriendin nu zover in de soep gedraaid dat het ook niet lukt op een neutrale manier met haar te bekijken hoe je dit een volgende keer samen aanpakt?