Emoties even opzij zetten?

Haar dumpen.

Waar zit je nou echt mee?
- dat ze weg is gegaan zonder gedag te zeggen
-dat haar zus het kind in de gang zet en deur terugtrekt
- dat je moest opruimen

Ze zit tegen een burn-out aan. Geeft aan dat ze even niks kan hebben. Ze heeft sorry gezegd en weet dus dat ze blijkbaar ergens verkeerd gehandeld heeft. Moet je perse de confrontantie aangaan. Uit je verhaal maak ik niet op dat bovenstaande dagelijkse kost is, dus waarom laat je het niet gaan?

Meer praten met elkaar.

Opzij zetten, je eroverheen zetten.
Er is niets heel ergs gebeurd, je schrijft verder dat je een fijne relatie hebt. Waarom zoiets kleins dan zo vasthouden?

Zouden zulke dingen vaker gebeuren dan wordt het tijd voor een rustig gesprek. Nu valt het gewoon onder shit happens, laat het gaan dus.
Je schrijft ook nog dat je vriendin het zwaar het met werk enzo, dat is veel belangrijker dan wat glitters op moeten ruimen en een kind dat 5 minuten huilt.

Je hebt aangeven dat je het niet fijn vond, ze heeft sorry gezegd. Wat valt er nog meer te zeggen erover? Nogmaals, zolang het bij een keertje door omstandigheden blijft is er eigenlijk niets aan de hand.

Wees blij dat je niet mee hoefde naar het familiefeest.

Maar hoe erg dit nou is ligt aan jou. Zelf zou ik een beetje foeteren als mijn vriendin dat gedaan had en ondertussen opruimen. Daarna zou ik het vergeten want ze doet ook zoveel voor mij. Later nog wel even noemen dat je kind dat niet leuk vond en volgende keer kort aan herinneren. Maar als je hier mee zit lijkt het alsof er wel meer irritaties ten grondslag liggen.

quote:

Op zondag 13 mei 2018 12:32 schreef ZombieKitten het volgende:

[..]

Wat -- lijkt mij -- gebruikelijk is, is dat je sorry zegt, en die ander even z'n verhaal laat doen. Even wederzijds begrip vinden, en dan is het over.

Sorry roepen van de andere kant van de kamer, dat schiet niet op natuurlijk.

En soms is gewoon je schouders ophalen en weer doorgaan precies wat nodig is. Niet op elke slak zout leggen, zeker niet als die slak maar heel klein is en iemand het wel kon gebruiken om wat stoom af te blazen.

Want wat valt er verder te praten? Ze weet al dat je het niet fijn vond, heeft sorry gezegd. Zelfs die zus beseft dat dit niet zo netjes was.
Wat wil je dan nog bespreken?

Waarom ben je hier eigenlijk zo overstuur over? Zit het je zo ontzettend hoog?
Gaat dat werkelijk om dit ene dingetje, of is het een druppel in een emmer met druppels?

Je valt heel erg over dat sorry zeggen. Zowel bij je vriendin als schoonzus. Wat ik hier lees is niet zo dramatisch. Speelt er meer?

quote:

Op zondag 13 mei 2018 12:32 schreef ZombieKitten het volgende:

[..]

Wat -- lijkt mij -- gebruikelijk is, is dat je sorry zegt, en die ander even z'n verhaal laat doen. Even wederzijds begrip vinden, en dan is het over.

Sorry roepen van de andere kant van de kamer, dat schiet niet op natuurlijk.

Ik snap je irritatie helemaal. Maar in het kader niet opschieten is over zoiets als dit, wanneer eenmalig, kwaad blijven ook totaal niet constructief.

Ik lees gewoon een doorsnee stress avond, enige wat ik mis is het kind wat een glas melk omgooit, in de modder duikt/plant omver gooit of de hele broek heeft vol gescheten.

Ook de indruk dat er meer speelt. Ze hebben beide sorry gezegd, dus ze snappen dat het niet helemaal goed ging. Wat wil je nog meer van ze horen? Het is iets relatiefs kleins....niet helemaal de moeite om je dat zo dwars te laten zitten. Heb dan ook het gevoel dat er meer geschiedenis is en er diepe frustratie bij je aanwezig is.

Sommige babys gaan juist janken als mama doei zegt

quote:

Op zondag 13 mei 2018 13:11 schreef ZombieKitten het volgende:

[..]



Via WhatsApp ja! Dan is het bij jou okay?

Ja. Bij zoiets kleins al helemaal. Je kan ook overdrijven.

En je kan slecht tegen krijsen? Succes bij het vaderschap...dat hoort er nou eenmaal bij. Niet hun schuld.

quote:

Op zondag 13 mei 2018 13:12 schreef ZombieKitten het volgende:

[..]

Had ik weggelaten, goed geraden. M'n vriendin gooide een glas melk om, of ik dat even wilde opruimen.

Ja ik weet wel hoe dat soort avonden gaan, ben je blij als je eindelijk op het feest bent aangekomen. Wacht maar tot je een keer op vakantie gaat, er moet namelijk altijd iets mee wat zoek is, of je bent net langs een benzine pomp en er moet een plassen.

Ik kan alleen zeggen, leer ermee omgaan anders ga je stapelgek worden. Brigitte Kaandorp heeft er een leuk stuk over aan het eind sluit ze ook af met zoiets van, ja en dan ben je eindelijk om 13 uur op de afspraak van half 10 en dan doe je nog niets geks.

quote:

Op zondag 13 mei 2018 13:31 schreef ZombieKitten het volgende:
Alright dan ga ik vandaag nog even chagrijnen, XBoxen en dan ga ik vriendin een knuffel geven. Dank voor de reality check iedereen.

Klinkt verstandig. Als je merkt dat het vaker voorkomt pas een punt van maken.

En zou je btw niet wat regelmatiger een avond alleen met de kleine kunnen doen? Zo ben je minder onwennig en je vriendin kan ivm stress stoom afblazen. Dubbel ok lijkt me.

Als ze tegen een burnout aan zit, zou ik haar maar gauw richting een therapeut proberen te krijgen.

Zoals het klinkt heeft ze niet zo genoten van dit "feestje" en weet ze dat ze fout zit. Zou er niet teveel gedoe van maken, want de oorzaak zit ergens anders. Lijkt me van belang daaraan te gaan werken.

Ik had gewoon niks opgeruimd.

Kind oppakken en lekker boven tv kijken in bed met chips.

quote:

Op zondag 13 mei 2018 13:31 schreef ZombieKitten het volgende:
Alright dan ga ik vandaag nog even chagrijnen, XBoxen en dan ga ik vriendin een knuffel geven. Dank voor de reality check iedereen.

Hmmzzzz

Je vriendin heeft het zwaar op het werk, zit tegen een burnout aan. Is vrijwel altijd verantwoordelijk voor jullie kind, want jij bent er maar weinig mee alleen en kan niet tegen gehuil, gehaast, stress en gedoe (euhm, blijft als het kind slaapt over zo'n beetje)
Die ene keer dat jij dan even 1 keertje de verantwoordelijkheid moet dragen waardoor zij hoognodig weg kan maak je een fiks drama van niks. Van zaken die zij, als ze geluk heeft, 2 keer per week meemaakt.

Jij moet niet nog even knorren en dan gaan gamen. Jij moet wat te eten en kinderspullen pakken, op een leuke plek gaan picknicken en zeggen, schat blijf jij maar zitten, ik hou onze dochter well in de gaten. En god op je blote knietjes danken dat je zo'n lieve vriendin hebt, die geen misfit heeft gekregen hierdoor.

De volgende keer de deur op slot doen als de zus binnen komt en wachten totdat ze al haar rotzooi heeft opgeruimd voordat ie weer open gaat.

quote:

Op zondag 13 mei 2018 14:05 schreef Cause_Mayhem het volgende:

[..]

Hmmzzzz

Je vriendin heeft het zwaar op het werk, zit tegen een burnout aan. Is vrijwel altijd verantwoordelijk voor jullie kind, want jij bent er maar weinig mee alleen en kan niet tegen gehuil, gehaast, stress en gedoe (euhm, blijft als het kind slaapt over zo'n beetje)
Die ene keer dat jij dan even 1 keertje de verantwoordelijkheid moet dragen waardoor zij hoognodig weg kan maak je een fiks drama van niks. Van zaken die zij, als ze geluk heeft, 2 keer per week meemaakt.

Jij moet niet nog even knorren en dan gaan gamen. Jij moet wat te eten en kinderspullen pakken, op een leuke plek gaan picknicken en zeggen, schat blijf jij maar zitten, ik hou onze dochter well in de gaten. En god op je blote knietjes danken dat je zo'n lieve vriendin hebt, die geen misfit heeft gekregen hierdoor.

Dit. En haar vandaag even verwennen voor moederdag een flinke knuffel geven. Vertel haar dat je merkt dat ze het moeilijk heeft met de drukte op haar werk en vraag haar hoe je kan helpen. Door bv wat meer in huis te helpen, de boodschappen te doen, iets leuks met jullie dochter te doen zodat ze even kan ontspannen.....

quote:

Op zondag 13 mei 2018 13:10 schreef ZombieKitten het volgende:

En tenslotte ben ik zelden alleen met de kleine. Ik was dus behoorlijk zenuwachtig, kan slecht tegen dat gekrijs.

Jij hebt er voor gekozen. Zou des te meer reden zijn om je elk weekend met je EIGEN kind achter te laten.

quote:

Op zondag 13 mei 2018 13:10 schreef ZombieKitten het volgende:
Het is niet zo dat er meer speelt, maar er zijn wel een paar gevoelige punten.

Ik heb een tyfus hekel aan dat gehaast. Maar ik kan niet gewoon even weglopen vanwege de kleine. Die zit precies in zo'n fase dat als mama weg gaat, dat ze dan panisch wordt.

Verder vind ik de gedachte dat die zus mijn kind heen en weer duwt, erg vervelend. Blijf met je handen van m'n kind af, denk ik dan.

En tenslotte ben ik zelden alleen met de kleine. Ik was dus behoorlijk zenuwachtig, kan slecht tegen dat gekrijs. Dus het ritueel is dat we mama uitzwaaien met een knuffel en een kus, dan blijft dochter rustig en happy.

Maar ja, die zus is een stevig type en mijn vriendin is een gigantische pushover bij specifiek haar zus. Dus als die zus zegt, we gaan nu en nemen geen afscheid, dan doet ze dat gewoon.

Irriteert me mateloos, dat iemand anders even de dienst gaat uitmaken in mijn huis, en dan ook nog een puinhoop achterlaat.

Jij hebt een dochter van 5 en jij wordt zenuwachtig als je alleen bent met jouw eigen dochter?

WTF?

Niet altijd alles maar "laten zitten". Dat is laf en daar schiet je niks mee op. Moeilijke gesprekken moet je ook voeren.

quote:

Op zondag 13 mei 2018 16:29 schreef Fripsel het volgende:
Ben ik de enige die denkt, hoeveel moeite is het, om even doei te zeggen tegen je kind wanneer je gaat? Je bent toch al te laat, dan ja je je jonge kind helemaal van streek maken voor die 2 minuten?

Nee hoor, ik denk dat de meesten hier het gewoon met je eens zijn. Alleen achteraf de boel er om op de spits drijven is niet zo handig.

quote:

Op zondag 13 mei 2018 17:04 schreef Sun-dried_Potato het volgende:
Niet altijd alles maar "laten zitten". Dat is laf en daar schiet je niks mee op. Moeilijke gesprekken moet je ook voeren.

Ja. Maar als je het overgrote deel van de zorgtaken aan je vrouw overlaat, zelfs als ze op de grens van burnout zit, dan moet je niet zo zeiken als ze een keer de troep voor jou laat staan.

quote:

Op zondag 13 mei 2018 17:04 schreef Trashcanman het volgende:

[..]

Nee hoor, ik denk dat de meesten hier het gewoon met je eens zijn. Alleen achteraf de boel er om op de spits drijven is niet zo handig.

Bovendien: het is niet structureel, maar een keer.

Eerlijk gezegd! Je moet niet zeuren. Dit zijn normale dingen in een relatie. Kan je dit niet handelen zoek dan een psycholoog.

quote:

Op zondag 13 mei 2018 17:32 schreef thekolere het volgende:
Eerlijk gezegd! Je moet niet zeuren. Dit zijn normale dingen in een relatie. Kan je dit niet handelen zoek dan een psycholoog.

Iemand die 2,5 dag werkt moet ook niet zeuren over een burn-out.

Take one for the team.

quote:

Op zondag 13 mei 2018 13:10 schreef ZombieKitten het volgende:
Het is niet zo dat er meer speelt, maar er zijn wel een paar gevoelige punten.

Ik heb een tyfus hekel aan dat gehaast. Maar ik kan niet gewoon even weglopen vanwege de kleine. Die zit precies in zo'n fase dat als mama weg gaat, dat ze dan panisch wordt.

Verder vind ik de gedachte dat die zus mijn kind heen en weer duwt, erg vervelend. Blijf met je handen van m'n kind af, denk ik dan.

En tenslotte ben ik zelden alleen met de kleine. Ik was dus behoorlijk zenuwachtig, kan slecht tegen dat gekrijs. Dus het ritueel is dat we mama uitzwaaien met een knuffel en een kus, dan blijft dochter rustig en happy.

Maar ja, die zus is een stevig type en mijn vriendin is een gigantische pushover bij specifiek haar zus. Dus als die zus zegt, we gaan nu en nemen geen afscheid, dan doet ze dat gewoon.

Irriteert me mateloos, dat iemand anders even de dienst gaat uitmaken in mijn huis, en dan ook nog een puinhoop achterlaat.

Jij hebt er natuurlijk voor gekozen om met een 'pushover' een gezin te stichten. De negatieve gevolgen van die karaktertrekken heb je daarmee voor lief genomen. Dat ze tegen een burn-out aanzit zal daar ook wel mee te maken hebben.

Dat je zenuwachtig wordt van een-op-een tijd met je dochter is ook een resultaat van je eigen keuze(s). Voor jouw kind(eren) een met negatieve gevolgen.

Praktisch gezien had ik de zooi laten liggen en mijn eigen plan getrokken. Voor de langere termijn zie ik geen structurele oplossing.

Ik was boos geworden maar zou het serieus al weer vergeten zijn als ze eenmaal thuis was gekomen als alles al weer opgelost is, het ergste zou ik het huilende kind vinden die je schoonzus bij de deur weg duwt. Wat ook niet normaal is.

Ik kan me zo voorstellen dat het voor je vriendin ook supervervelend was dat haar zus zo laat kwam aankakken en nog wat moest maken. En dan vervolgens ook nog van vriendlief op haar kop krijgen. Niet dat t voor jou niet strontvervelend was. Natuurlijk is zoiets klote.

Wat zou kunnen helpen is haar uitleggen wat er bij jou meespeelde waardoor je t zo vervelend vond, en haar dan de ruimte geven om haar eigen verhaal te doen. Iemand die tegen overspannen aanzit zou zo maar eens ook helemaal volgelopen kunnen zijn op dat moment.

Als je elkaars verhaal weet en weet wat je nodig hebt kun je ook samen kijken hoe je het in zo'n situatie samen aanpakt. Mogelijk dat jij een volgende keer de rem erop kan zetten bij haar zus wanneer het haar niet lukt? Of dat je vantevoren alvast je kind voorbereid op dat mama vertrekt? Of zij informeert een volgende keer bij haar zus of ze nog dingen moet regelen voor vertrek zodat ze voorbereid is/kan aangeven dat jullie hebben afgesproken dat het vertrekken in alle rust gaat vanwege de kleine en dat ze als ze toch wil haasten ze de boom in kan?

In elk geval, probeer hierin samen te werken om de rust erin te houden. Wellicht dat als je vriendin wat steun krijgt van jou bij die zus dat ze zich wat sterker voelt in het aangeven van haar grenzen. En andersom, als jullie afspreken dat jij de grenzen bewaakt en jij op haar steun kan rekenen gaat dat wellicht ook wat makkelijker.

quote:

Op zondag 13 mei 2018 22:30 schreef Fripsel het volgende:

[..]

En heb je dan al eens goed nagedacht over hoe je dingen brengt?

Een “Hey lief, dat afscheid zal voor jou en de kleine ook wel niet fijn zijn. Misschien moeten we even kijken hoe we dat anders aan kunnen pakken”

Is al heel anders dan een “Jezus, nu zat ik weer met een jankend kind”.

En misschien kun je wel met haar nadenken over hoe ze haar grenzen beter aan kan geven. Als zus notoir een te laat komen is, zou ik dus niet afspreken om van te voren iets te fixen. Dan moet de ene keer zus het maar regelen, en dan de andere keer zei.

Dus meer dingen bespreken, dan kritiek uiten.

Goede insteek.

Leuk om trouwens eens een TS te zien die wel advies ter harte neemt. Succes er mee

quote:

Op zondag 13 mei 2018 21:48 schreef ZombieKitten het volgende:

Elke zin is een correcte observatie. Het is niet altijd zo geweest, de tijd van 0 tot 2 vond ik heerlijk. Daarna begon dochter te praten. Jezas Koeristas, hoeveel woorden hebben vrouwen per dag. Ik word stapelgek van die eindeloze woordenstroom. Maar goed, het was toch wel een reality check, en ik ga wat meer 1:1 tijd met dochter doorbrengen. Dat heb ik afgehouden en dat is niet goed.

Wel bijzonder dat je het zo ervaart. Ik heb zelf twee meiden en inderdaad, dat klept een eind weg, maar storend? Nee. Alleen als ik aan de telefoon ben, maar dan loop ik gewoon weg.

Goed dat je meer tijd met haar gaat doorbrengen, want het lijkt me dat je anders spijt krijgt hiervan. Zeker voor dochters is een goede relatie met hun vader van wezenlijk belang.

quote:

Op zondag 13 mei 2018 21:48 schreef ZombieKitten het volgende:

[..]

Yep, ik vond die gedachte ook heel naar.

[..]

Uiteraard. Zojuist deed ze haar verhaal, en dat kwam ter sprake. Zus is notoir, komt zelfs op begrafenissen te laat. Je moet gewoon nooit met haar een afspraak maken, heeft gewoon geen zin. Je overige reactie klinkt leuk, maar ik krijg sterk de indruk dat er op het moment gewoon geestelijk geen veerkracht is bij vriendin. Het lag aan iedereen behalve haarzelf. OK, whatever...

Het gaat er uiteindelijk toch ook niet om of je gelijk hebt?

Mij lijkt dat je moet gaan kijken naar hoe jullie een volgende keer wel goed door zo'n situatie komen. En dan kan het goed zijn dat jij wat meer oppakt dan zij als haar draagkracht zoveel minder is.

Of is je vriendin nu zover in de soep gedraaid dat het ook niet lukt op een neutrale manier met haar te bekijken hoe je dit een volgende keer samen aanpakt?

quote:

Op zondag 13 mei 2018 17:52 schreef KennyPowers het volgende:

[..]

Iemand die 2,5 dag werkt moet ook niet zeuren over een burn-out.

Dit dus, what the fuck. En nee, het huishouden is geen fulltime job. Helemaal wanneer een kind van vijf gewoon bijna elke dag op school zit.

Volgens mij is het probleem die zus. Lijkt mij een irritant mens. Te laat komen, rommel maken en met haar tengels aan jullie kind zitten.

quote:

Op maandag 14 mei 2018 09:03 schreef Twiitch het volgende:

[..]

Dit dus, what the fuck. En nee, het huishouden is geen fulltime job. Helemaal wanneer een kind van vijf gewoon bijna elke dag op school zit.

Burnout heeft zelden met het werk te maken.

quote:

Op maandag 14 mei 2018 09:26 schreef Duveldrinker het volgende:
Volgens mij is het probleem die zus. Lijkt mij een irritant mens. Te laat komen, rommel maken en met haar tengels aan jullie kind zitten.

Een tante die van haar neefjes en nichtjes af moet blijven?

quote:

Op zondag 13 mei 2018 21:48 schreef ZombieKitten het volgende:
Elke zin is een correcte observatie. Het is niet altijd zo geweest, de tijd van 0 tot 2 vond ik heerlijk. Daarna begon dochter te praten. Jezas Koeristas, hoeveel woorden hebben vrouwen per dag. Ik word stapelgek van die eindeloze woordenstroom. Maar goed, het was toch wel een reality check, en ik ga wat meer 1:1 tijd met dochter doorbrengen. Dat heb ik afgehouden en dat is niet goed.

Ik denk dat je er wel op een goede manier mee bezig bent.

Overigens hoor ik het meestal andersom. De gebroken nachten van 0-2 zijn killing en daarna wordt het een stuk leuker. Zeker als ze beginnen te praten.

Het lijkt me in het belang van de opvoeding belangrijk dat je partner beter haar grenzen leert aangeven. Voor zichzelf zou ze het nog naast zich neer kunnen leggen. Maar ze is niet (meer) alleen verantwoordelijk voor haar eigen mentale weerbaarheid.

quote:

Op maandag 14 mei 2018 09:26 schreef Duveldrinker het volgende:
Volgens mij is het probleem die zus. Lijkt mij een irritant mens. Te laat komen, rommel maken en met haar tengels aan jullie kind zitten.

Iemand van buiten een relatie kan onmogelijk verantwoordelijk zijn voor interne problemen.

quote:

Op maandag 14 mei 2018 11:56 schreef VEM2012 het volgende:

[..]

Een tante die van haar neefjes en nichtjes af moet blijven?

Een tante die de normale gang van zaken in andermans huishouden respecteert en niet met andermans kinderen doet wat haar het beste uit komt.

Als het daar normaal is dat die kleine mama uitzwaait en een kus geeft, wie is zij dan in godsnaam om te bepalen dat dat feestje nu niet door gaat.

Maar goed, waarschijnlijk zal tante denken dat dat wel kan, omdat ze de dienst uit maakt bij haar zus. En dat lijkt me iets om eens naar te kijken, zeker als de vrouw/vriendin van TS overspannen aan het raken is.

quote:

Op zondag 13 mei 2018 12:07 schreef ZombieKitten het volgende:
Ik weet niet zo goed wat ik er van moet zeggen. De laatste tijd is er een hoop gedoe op het werk waardoor ze tegen overspannen aan zit.

dan lijkt het me goed dat je ook daarover praat...

toon interesse, probeer de achtergronden achter die spanning te ervaren, ook of dat misschien verder gaat als enkel de stress rondom het parttime werken, maar misschien ook samenhangt met de combinatie van meerdere taken, moeder, een huishouden en dus een parttime job (warin ze mogelijk met collega's werk die fulltime werken en daardoor veel meer speelruimte in het werkschema hebben, als parttimer zit je dan vaak veel meer onder druk).

Natuurlijk moet je ook je eigen grenzen aangeven en je eigen ergernis over dat weekend en de hectische wijze warop zij en haar zus zich toen gedroegen, maar stel dat niet in het midden...

Mak vooral duidelijk dat je je ook zorgen om haar maakt en haar ook wilt ondersteunen (ik neem aan dat je dat ook graag doet)

quote:

Op maandag 14 mei 2018 11:56 schreef VEM2012 het volgende:

[..]

Een tante die van haar neefjes en nichtjes af moet blijven?

Uhh ja, een kind wegduwen omdat mevrouw te laat was vind ik respectloos naar de ouders toe. Zeker in hun eigen huis.

quote:

Op maandag 14 mei 2018 16:09 schreef Duveldrinker het volgende:

[..]

Uhh ja, een kind wegduwen omdat mevrouw te laat was vind ik respectloos naar de ouders toe. Zeker in hun eigen huis.

Niet wegduwen, maar niet mee naar buiten laten volgen...
Tegenhouden bij de deur en aan de binnenkant houden.

Verdient geen schoonheidsprijs, maar een 5 jarige die nog zo plakkerig is verdient ook geen schoonheidsprijs.
Dat is redelijk normaal voor een 2 jarige, niet voor een 5 jarige. Hierin mag vader zichzelf op zijn hoofd krabben. Zijn aversie tegen gejank, gedoe, gehaast, gestress en gebabbel maakt dat zijn eigen kind het gevoel heeft dat al haar zekerheid en stabiliteit wegvalt als mama weg gaat, ze niet op haar vader kan rekenen. Vandaar dat drama.
Ipv dat hij dat kind onder zijn hoede neemt moet een derde het kind binnen zien te houden om te voorkomen dat dat kind meerent naar buiten en mama niet los wil laten. Komt het neer op een moet haar fysiek blokken en de deur dicht trekken.
Ipv een vader pakt dochter op de arm, zegt zwaai nog even snel naar mama en dan gaan we X doen en lekker babbelen.

Misschien mis ik wat info. Voor de ts...
Is ze ook zo heftig als ze naar school gaat (ze gaat al ruim een jaar naar school)? Is daar ook een vaste routine qua afscheid nemen omdat het anders drama wordt?
Want als dat zo is kan het zo zijn dat moeder eens kritisch naar zichzelf moet kijken. Of zij dit niet in stand houdt.

Maar onafhankelijk van de bijdrage van moeder in dit probleem is het een teken aan de wand dat het kind in eigen huis, met 1 van de eigen ouders daar, zoveel stress ervaart als moeder weg gaat.
Dat betekend simpelweg dat de band tussen vader en dochter niet is wat het moet zijn.

De oplossing is gelukkig vrij simpel. Vooral omdat zo te lezen paps in dit verhaal niet onwillend is, maar gewoon niet zo goed weet hoe dit aan te pakken (welkom tot het ouderschap ts, fouten maken en onzeker zijn over hoe je het doet zijn heel normaal!).
Gewoon doen dus. Vanaf nu zorgt paps minstens eens per week alleen voor het kind. Mams weg, paps alleen.
Voor paps, plan dingen in (samen met kind), maak er speciale paps/dochter tijd van waar ze zich op kan verheugen. Een yeah, mams gaat weg ipv een neehee mams gaat weg.
Met de zomer voor de deur kan je (paps) het jezelf makkelijker maken. Naar de speeltuin, zwembad of wat dan ook. Plekken waar dochterlief niet al haar aandacht en woordenstroom op jou richt. Zorgen dat er andere kinderen en/of ouders zijn waardoor je (ts) rustpunten voor jezelf hebt.
Lekker naar buiten, speelafspraak ergens anders desnoods. Denk na over hoe kan jij (ts) een fijne en veilige (geestelijk) tijd creeeren waardoor het kind jou ook ziet als ouder waarop ze terug kan vallen ipv teveel is.
Want pas op, dat laatste voelen ze feilloos aan en betrekken het op zichzelf. Ook als dat baarlijke onzin is.

quote:

Op maandag 14 mei 2018 12:16 schreef probeer het volgende:

[..]

Een tante die de normale gang van zaken in andermans huishouden respecteert en niet met andermans kinderen doet wat haar het beste uit komt.

Als het daar normaal is dat die kleine mama uitzwaait en een kus geeft, wie is zij dan in godsnaam om te bepalen dat dat feestje nu niet door gaat.

Maar goed, waarschijnlijk zal tante denken dat dat wel kan, omdat ze de dienst uit maakt bij haar zus. En dat lijkt me iets om eens naar te kijken, zeker als de vrouw/vriendin van TS overspannen aan het raken is.

Je geeft het antwoord inderdaad zelf al.

Dit soort ingesleten rolverdelingen zijn in de praktijk nauwelijks te wijzigen, anders dan het voorkomen van interactie.

quote:

Op maandag 14 mei 2018 16:37 schreef Cause_Mayhem het volgende:

[..]

Niet wegduwen, maar niet mee naar buiten laten volgen...
Tegenhouden bij de deur en aan de binnenkant houden.

Verdient geen schoonheidsprijs, maar een 5 jarige die nog zo plakkerig is verdient ook geen schoonheidsprijs.
Dat is redelijk normaal voor een 2 jarige, niet voor een 5 jarige. Hierin mag vader zichzelf op zijn hoofd krabben. Zijn aversie tegen gejank, gedoe, gehaast, gestress en gebabbel maakt dat zijn eigen kind het gevoel heeft dat al haar zekerheid en stabiliteit wegvalt als mama weg gaat, ze niet op haar vader kan rekenen. Vandaar dat drama.
Ipv dat hij dat kind onder zijn hoede neemt moet een derde het kind binnen zien te houden om te voorkomen dat dat kind meerent naar buiten en mama niet los wil laten. Komt het neer op een moet haar fysiek blokken en de deur dicht trekken.
Ipv een vader pakt dochter op de arm, zegt zwaai nog even snel naar mama en dan gaan we X doen en lekker babbelen.

Misschien mis ik wat info. Voor de ts...
Is ze ook zo heftig als ze naar school gaat (ze gaat al ruim een jaar naar school)? Is daar ook een vaste routine qua afscheid nemen omdat het anders drama wordt?
Want als dat zo is kan het zo zijn dat moeder eens kritisch naar zichzelf moet kijken. Of zij dit niet in stand houdt.

Maar onafhankelijk van de bijdrage van moeder in dit probleem is het een teken aan de wand dat het kind in eigen huis, met 1 van de eigen ouders daar, zoveel stress ervaart als moeder weg gaat.
Dat betekend simpelweg dat de band tussen vader en dochter niet is wat het moet zijn.

De oplossing is gelukkig vrij simpel. Vooral omdat zo te lezen paps in dit verhaal niet onwillend is, maar gewoon niet zo goed weet hoe dit aan te pakken (welkom tot het ouderschap ts, fouten maken en onzeker zijn over hoe je het doet zijn heel normaal!).
Gewoon doen dus. Vanaf nu zorgt paps minstens eens per week alleen voor het kind. Mams weg, paps alleen.
Voor paps, plan dingen in (samen met kind), maak er speciale paps/dochter tijd van waar ze zich op kan verheugen. Een yeah, mams gaat weg ipv een neehee mams gaat weg.
Met de zomer voor de deur kan je (paps) het jezelf makkelijker maken. Naar de speeltuin, zwembad of wat dan ook. Plekken waar dochterlief niet al haar aandacht en woordenstroom op jou richt. Zorgen dat er andere kinderen en/of ouders zijn waardoor je (ts) rustpunten voor jezelf hebt.
Lekker naar buiten, speelafspraak ergens anders desnoods. Denk na over hoe kan jij (ts) een fijne en veilige (geestelijk) tijd creeeren waardoor het kind jou ook ziet als ouder waarop ze terug kan vallen ipv teveel is.
Want pas op, dat laatste voelen ze feilloos aan en betrekken het op zichzelf. Ook als dat baarlijke onzin is.

Helemaal mee eens.

Echter blijft de moeder als pushover natuurlijk wel een probleem. Wispelturig gedrag van een ouder is killing voor het gevoel van veiligheid voor een kind. Daar zal het gedrag ook wel (deels) vandaan komen.

Oja TS, je moet inderdaad meer tijd door gaan door brengen met die kleine, in het begin ff lastig maar dat leer je vanzelf. Ik ben ook in het diepe gegooid maar uiteindelijk leer je heel snel.
En als je vrouw niet zo assertief is pak jij die zus dan is aan, 3 kwartier te laat komen zonder rede en dan nog ff een teringzooi maken in huis daar zou ik ook pissig over zijn.

Kinderen zijn ook gevoelig voor gestress als je vrouw alles van haar werk meeneemt naar huis is dat niet fijn voor de sfeer in huis. Misschien kun je eens goed praten met haar wat er nu precies speelt op het werk waardoor ze gestresst is.

quote:

Op maandag 14 mei 2018 16:45 schreef Rockefellow het volgende:

[..]

Helemaal mee eens.

Echter blijft de moeder als pushover natuurlijk wel een probleem. Wispelturig gedrag van een ouder is killing voor het gevoel van veiligheid voor een kind. Daar zal het gedrag ook wel (deels) vandaan komen.

Natuurlijk heeft de moeder hier een bijdrage in. Een pushover zijn zal zich ook vertalen naar het kind.
Daarnaast zie ik vader hier dingen zeggen die dat alleen maar versterken.

Vader kan niet tegen stress, haast, gedoe en gebabbel. Dus zal pushover mams proberen te voorkomen dat paps hier (teveel) mee te maken krijgt. Zal dus zeggen kom maar bij mij kind ipv vader te zeggen dat hij er maar mee moet leren leven.
Vandaar dat het kind 5 (!) is en paps nog niet eens een beetje gewend is aan alleen zijn met zijn eigen kind.

Dat pushover zijn van mams is dus leuk zolang ze de hete kooltjes voor hem uit het vuur haalt. Nu zus datzelfde deed en hij daar nadeel aan had is het ineens zo'n drama dat hij de volgende dag nog verbolgen is erover. Want mams zorgt normaliter dat hij niet teveel nadeel ondervind.
Hij houdt dit (foutieve) gedrag van haar in stand, want meestal geeft het hem de ruimte om te ontwijken. Dan is het feit dat zij een pushover is juist prettig. Maar dat is 1 van de factoren waardoor zij tegen een burnout aan zit.

quote:

Op maandag 14 mei 2018 16:09 schreef Duveldrinker het volgende:

[..]

Uhh ja, een kind wegduwen omdat mevrouw te laat was vind ik respectloos naar de ouders toe. Zeker in hun eigen huis.

Nou, ik lees het en denk dan eerder dat het kind beschermd werd tegen een deur voor haar harsens.

Ts, hulde voor hoe je omgaat met zelfs stevige kritiek. Dat moet even gezegd worden. Heel fijn om iemand te zien die niet bang is naar zichzelf, zijn bijdrage erin te kijken.

Pas wel op je eigen grenzen. Als jij meer met je dochter gaat doen heb je aan de andere kant wat extra ruimte nodig. Zeker in het begin waarin je een nieuwe balans met je dochter probeert te vinden.

Een goed gesprek met je vriendin over het aangeven van grenzen en niet die dochter van je 'wegtrekken', maar je ruimte te geven het zelf (op je eigen manier) op te lossen is wel belangrijk.
Want (correct me if I'm wrong) ik heb het idee dat zij bang is dat het je teveel is en daarom de boel maar overpakt. Dat ook doet als het eigenlijk niet nodig is.
Dat daar een deel van haar stress vandaan komt, een oh jee, hij kan hier niet tegen ipv jou de ruimte geeft het zelf uit te vogelen. Dat ze de boel te krampachtig probeert te beheersen en daarin voor jou denkt.

Vandaar mijn advies om iig eens per week alleen met dochterlief te zijn. Mams de deur uit ipv dat ze zenuwachtig meekijkt en geneigd is het over te pakken.