Maar ik maak ook wel eens mee, dat je dus mensen hebt die mij totaal niet aankijken. Ga je met zijn drieën lunchen, praat één collega alleen maar tegen die andere collega, en maakt nul oogcontact met mij
Dat begint na ca. een kwartiertje echt enorm ongemakkelijk te voelen. Heb het ook van de andere kant wel eens meegemaakt, dat een persoon zich constant alleen maar tegen mij richtte en de derde persoon totaal niet aankeek of aansprak. Omdat we toen nog een hele dag met elkaar moesten optrekken, heb ik er -toen die derde persoon even weg was- ook echt iets van gezegd. Vreemde was, dat die persoon het zelf totaal niet door leek te hebben
Was zelf ooit gevraagd om deel te nemen in het bestuur van mijn appartementencomplex. Maar ik merkte in de vergaderingen constant dat de overige drie bestuursleden alleen maar elkaar aankeken als ze aan het spreken waren. Na de derde vergadering heb ik toen gezegd dat ik er mee ophield omdat ik niet het idee had dat er een onderlinge click was. Vreemde was dat ze dat toen opeens heel jammer vonden en graag hadden gewild dat ik er bij bleef.
Letten jullie op dit soort dingen?
In dat geval van die collega's was het ook zo dat die andere collega ook niet alleen maar met die ene collega in gesprek wilde gaan. Hij wil het graag een beetje open houden.quote:Op dinsdag 16 januari 2018 09:37 schreef Slacentrifuge het volgende:
Het valt mij soms wel eens op als ik praat voor een groep dat je 1 persoon veel meer aankijkt dan de rest, net of die me meer aanspreekt òf juist omdat ik het idee heb dat ik die persoon het meest moet overhalen en de anderen al “in the pocket” heb. Als je met z’n drieën luncht alleen met z’n tweeën in gesprek zijn is dan wel weer tamelijk onfatsoenlijk.
Maar die derde collega ratelt enorme verhalen en kijkt daardoor constant alleen maar die ene collega aan, dus daardoor ontstaat er meteen een beetje een vreemde verhouding
Maar wat jij zegt herken ik ook wel. Maar dan nog besef ik me wel ''kijk ook de anderen even aan''. Sommige mensen doen dat dus totaal niet
Af en toe best vervelend maar het zijn wel eigenlijk uitsluitend collega's waar ik toch niet zoveel mee heb, anders had ik ze wel beter gekend.
Ik merk van mezelf ook wel dat ik bij sommige mensen moeite heb om ze aan te blijven kijken. Als ze je zo doordringend aankijken of heel dichtbij je gaan staan lukt me dat gewoon niet.
Vind het dan leuk om over hobby's of actualiteit of iets dergelijks te praten, maar niet een collega die tot in detail gaat vertellen hoe zijn voetbalwedstrijd afgelopen zondag verlopen is) (of sowieso over zichzelf). Dan verlies ik na 20 seconde mijn interesse.
Mijn zusje doet dit ook constant als we op zondag allemaal bij mijn ouders eten. Allemaal anekdotes ophalen over dingen die op haar werk zijn voorgevallen, daarbij namen noemend van mensen die ik überhaupt nog nooit heb gezien.
ik kan mensen niet altijd lang aankijken als ik zelf aan het woord ben
als iemand anders aan het woord is, kijk ik diegene aan die aan het woord is
quote:Op dinsdag 16 januari 2018 10:19 schreef Krollie het volgende:
Nog ongemakkelijker is als het een groep van 10 personen betreft en je degene bent die vrijwel alleen maar wordt aangekeken. Terwijl wat gezegd wordt voor iedereen bedoeld is.
quote:
ik heb het meer andersom
ik kan mensen niet altijd lang aankijken als ik zelf aan het woord ben
als iemand anders aan het woord is, kijk ik diegene aan die aan het woord is
Enkele collega´s van mij hebben ook de gewoonte om achter mijn werkplek langs te lopen heen en weer en met elkaar in gesprek te zijn, letterlijk 1 metertje achter mij langs dreutelend de hele tijd buiten mijn zichtveld, terwijl ze ook gewoon even bij elkaar kunnen komen en niet achter mij hoeven te lopen klooien de hele tijd. Heel vervelend, vaak sta ik dan even op en loop even weg, ik krijg er de kriebels van in elk geval.
Helemaal niet aankijken vind ik raar idd, want dan lijkt het sowieso alsof die ander dan bewust genegeerd wordt. Al denk ik dat sommigen het niet expres doen / het niet doorhebben.
Hoezo ligt het dan niet aan jou? Iedereen negeert je en dan doe je je best en doen ze nog hetzelfde. Ligt het dan echt aan hen of is het waarschijnlijker dat er iets met jou is dat ze gewoon liever niet met je praten hoeveel moeite je ook doet?quote:
Mij valt het vaak wel op als mensen genegeerd worden. Ik probeer ze dan bij het gesprek te betrekken door tegen ze te praten, en dan de negeerder even aan te kijken. Als ik zelf word genegeerd, probeer ik het gesprek naar me toe te trekken. Dat lukt niet altijd maar ach, dan ligt het tenminste niet aan mij.
Is alleen 'awkward' als je zelf geen gevoel ervoor hebt.quote:
Ik let er ook altijd wel een beetje op, maar niet geforceerd ofzo. Het zijn gewoon bepaalde omgangsvormen, ik probeer altijd de mensen om mij heen zich prettig te laten voelen. Niet te veel, niet te weining... sommige mensen zijn daar totaal niet mee bezig inderdaad en dat geeft niet, maar soms hebben ze er ook helemaal geen feeling voor en dat is best awkward.
Enkele collega´s van mij hebben ook de gewoonte om achter mijn werkplek langs te lopen heen en weer en met elkaar in gesprek te zijn, letterlijk 1 metertje achter mij langs dreutelend de hele tijd buiten mijn zichtveld, terwijl ze ook gewoon even bij elkaar kunnen komen en niet achter mij hoeven te lopen klooien de hele tijd. Heel vervelend, vaak sta ik dan even op en loop even weg, ik krijg er de kriebels van in elk geval.
Die mensen zitten blijkbaar de hele tijd buiten jouw zichtveld met elkaar te communiceren en jij hebt de drang om weg te rennen.
Wat klopt er hier niet?
Ik zit aan mijn bureau te werken, en vlak achter mij lopen mensen zenuwachtig heen en weer met elkaar te lullen. Vervelend zo vlak achter in je nek. Maar je hebt gelijk: dat zal wel aan mij liggen.quote:
[..]
Is alleen 'awkward' als je zelf geen gevoel ervoor hebt.
Die mensen zitten blijkbaar de hele tijd buiten jouw zichtveld met elkaar te communiceren en jij hebt de drang om weg te rennen.
Wat klopt er hier niet?
dat vind ik als introvert persoon ook echt heel raar. Ik zit in de trein ook vaak met verbazing te luisteren naar andermans geleuter, alles om maar geen stilte te laten vallen denk ikquote:
Mijn zusje doet dit ook constant als we op zondag allemaal bij mijn ouders eten. Allemaal anekdotes ophalen over dingen die op haar werk zijn voorgevallen, daarbij namen noemend van mensen die ik überhaupt nog nooit heb gezien.
Als anderen het doen voel ik soms wel irritatie of verbazing, maar dan denk ik: ze zullen wel hetzelfde zijn als die vriend van me. En dan is het weer goed.
Mmm.. Dat aankijken is volgens mij vooral een onbewust iets. Ik werd er laatst ook op aangesproken dat ik in zo'n situatie één iemand vooral aankeek in ons groepje van 3 toen ik hen aansprak op iets wat ik niet leuk vond. Ze was nogal gepikeerd omdat zij meende dat ik dat deed omdat ik dacht dat zij degene was die dat had gedaan.quote:
Nog ongemakkelijker is als het een groep van 10 personen betreft en je degene bent die vrijwel alleen maar wordt aangekeken. Terwijl wat gezegd wordt voor iedereen bedoeld is.
Toen ik daar over nadacht kwam ik tot de conclusie dat ik haar het meeste aankeek omdat ik van haar geen non-verbale bevestiging kreeg terwijl ik daar wel op zat te wachten.
Aankijken, zeker in een één op één gesprek is belangrijk. Ik misbruik dat gegeven weleens als ik echt woest ben op iemand maar gedwongen wordt het gesprek met die persoon aan te gaan. Zo'n persoon die dan een machtspositie heeft en die misbruikt. Niets mooiers dan zo'n persoon flink onzeker te maken door een vast punt in de haarlijn op te zoeken en daar naar kijken ipv in de ogen te kijken. En dan timide "Ja en amen" te zeggen. Worden ze volledig gefrustreerd van.quote:Op dinsdag 30 januari 2018 08:40 schreef LurkJeRot het volgende:
Een maat van me heeft heel veel moeite met oogcontact maken, dat vindt hij moeilijk en ongemakkelijk. Ik ken hem al 20+ jaar, dus ik ben er aan gewend en vind het niet vervelend.
Als anderen het doen voel ik soms wel irritatie of verbazing, maar dan denk ik: ze zullen wel hetzelfde zijn als die vriend van me. En dan is het weer goed.
Met een beetje mazzel proberen ze je dan bij een ander te dumpen en ben je van ze af.
Als je je hiervan bewust bent kun je er mooi mee spelen trouwens, want zo'n hoger iemand wordt ongemakkelijk als je hem bewust meer gaat negeren en gaat zich dan doen gelden. Gaat allemaal onbewust.
Wil je dus behalve jezelf ook anderen compleet ongemakkelijk maken in een gesprek door te zelfbewust bezig te zijn ermee: doen!
Oh zeker, een oogcontact maken en houden kan ook een 'wapen' zijn.quote:
[..]
Aankijken, zeker in een één op één gesprek is belangrijk. Ik misbruik dat gegeven weleens als ik echt woest ben op iemand maar gedwongen wordt het gesprek met die persoon aan te gaan. Zo'n persoon die dan een machtspositie heeft en die misbruikt. Niets mooiers dan zo'n persoon flink onzeker te maken door een vast punt in de haarlijn op te zoeken en daar naar kijken ipv in de ogen te kijken. En dan timide "Ja en amen" te zeggen. Worden ze volledig gefrustreerd van.
Met een beetje mazzel proberen ze je dan bij een ander te dumpen en ben je van ze af.