Depressie & Angst #149

quote:

Op vrijdag 12 januari 2018 09:13 schreef DancingPhoebe het volgende:

[..]

Ik gebruik het ook. Wat al eerder gezegd was, bijwerkingen vond ik pittig in het begin. Ik was blij dat ik op dat moment geen verplichtingen had, want ik ben gewoon een week in mn huis blijven chillen. Wel er uit voor boodschapjes of een afspraak met vrienden, maar niet meer dan dat. Ogen als schoteltjes, gevoel van XTC-light (het strakke, niet het loveydovey helaas ), eetlust compleet weg, ik moest mezelf dwingen om kleine hapjes van lichte dingen te nemen een paar keer per dag, meer ging niet. Duizelingen, vooral bij het opstaaan (van een stoel ofzo, niet bij het wakker worden ). Alles bij elkaar was dat na een maand ofzo weg. Waarbij het alleen de eerste week zo heftig was.

Nu heb ik het warmer dan ik het voorheen had (ik was een echte koukleum, nu valt het mee) maar dat kan ook wel komen doordat ik tegenwoordig mn douche afsluit met een paar seconden koud om wakker te worden, dus mogelijk houdt dat geen relatie met de medicatie. Ik zweet veel sneller/meer bij inspanning en ik heb nog af en toe een duizeling wanneer ik te snel opsta.

Dat gaat het niet worden dus.
Klinkt als teveel bijwerkingen.

quote:

Op vrijdag 12 januari 2018 09:45 schreef Mekamotut het volgende:

[..]

Dat gaat het niet worden dus.
Klinkt als teveel bijwerkingen.

Waarom niet? Terugkijkend vond ik het eng en onaangenaam, maar was het het dubbel en dwars waard. Het heeft mij echt geholpen! Het helpt mij nog steeds.Ik ben er echt van overtuigd dat mijn leven door deze medicatie zoveel beter is geworden.

Echt ik ben een wandelende venlavaxine promogirl

quote:

Op vrijdag 12 januari 2018 09:52 schreef DancingPhoebe het volgende:

[..]

Waarom niet? Terugkijkend vond ik het eng en onaangenaam, maar was het het dubbel en dwars waard. Het heeft mij echt geholpen! Het helpt mij nog steeds.Ik ben er echt van overtuigd dat mijn leven door deze medicatie zoveel beter is geworden.

Echt ik ben een wandelende venlavaxine promogirl

Duizelingen en badtrip gevoel is niet zo verstandig in mijn geval, ik moet namelijk wel gewoon werken, is er geen natuurlijke manier om depressie weg te laten gaan? Kan je er überhaupt vanaf komen zonder pillen?

quote:

Op vrijdag 12 januari 2018 09:58 schreef Mekamotut het volgende:

[..]

Duizelingen en badtrip gevoel is niet zo verstandig in mijn geval, ik moet namelijk wel gewoon werken, is er geen natuurlijke manier om depressie weg te laten gaan? Kan je er überhaupt vanaf komen zonder pillen?

Alles kan. Mijn kat is ooit aangereden (denk ik) en dat is duidelijk nooit juist behandeld. Maar hij loopt er op en het werkt, ondanks zn gezwabber en geregeld omvallen en sprongen missen

Je kunt 1 van die gelukkigen zijn waarvoor niets doen of vage claims van natuurgenezers of wat dan ook verbetering oplevert. Je kunt 1 van die gelukkigen zijn die inderdaad door hardlopen, mindfulness of gewoon doorzetten van zijn depressie afkomt.

Ik ben van mening dat het net iets als Diabetes oid. Daar neem je ook medicatie voor omdat het de meest logische behandelmethode is. Mijn lichaam doet ook iets fout, het werkt niet zoals het zou moeten. Dat belemmerde mij dusdanig en was potentieel dodelijk. Dus daar neem ik medicijnen voor en is de werking gecorrigeerd. Misschien neemt mijn lichaam het vanzelf over, misschien niet. Beide zijn OK.

Als je bang bent teveel last te hebben van de bijwerkingen dan meld je je ziek. Klaar. Kies voor jezelf. Echt, het is zo die investering van je een relatief korte periode wazig voelen waard.

Overigens bedoelde ik zeker niet badtripachtige gevoelens hoor. Gewoon lichamelijke onrust en opgefoktheid. Het was daarnaast genoeg om me onprettig te voelen, maar ook zeker niet extreeeeem kut ofzo.

quote:

Op vrijdag 12 januari 2018 10:11 schreef DancingPhoebe het volgende:

[..]

Alles kan. Mijn kat is ooit aangereden (denk ik) en dat is duidelijk nooit juist behandeld. Maar hij loopt er op en het werkt, ondanks zn gezwabber en geregeld omvallen en sprongen missen

Je kunt 1 van die gelukkigen zijn waarvoor niets doen of vage claims van natuurgenezers of wat dan ook verbetering oplevert. Je kunt 1 van die gelukkigen zijn die inderdaad door hardlopen, mindfulness of gewoon doorzetten van zijn depressie afkomt.

Ik ben van mening dat het net iets als Diabetes oid. Daar neem je ook medicatie voor omdat het de meest logische behandelmethode is. Mijn lichaam doet ook iets fout, het werkt niet zoals het zou moeten. Dat belemmerde mij dusdanig en was potentieel dodelijk. Dus daar neem ik medicijnen voor en is de werking gecorrigeerd. Misschien neemt mijn lichaam het vanzelf over, misschien niet. Beide zijn OK.

Als je bang bent teveel last te hebben van de bijwerkingen dan meld je je ziek. Klaar. Kies voor jezelf. Echt, het is zo die investering van je een relatief korte periode wazig voelen waard.

Overigens bedoelde ik zeker niet badtripachtige gevoelens hoor. Gewoon lichamelijke onrust en opgefoktheid. Het was daarnaast genoeg om me onprettig te voelen, maar ook zeker niet extreeeeem kut ofzo.

Ik ben zzp'er en op dit moment zijn er drie mensen van mij afhankelijk dus ziek thuis zitten gaat niet.
Ik ga toch even kijken naar dat mindfulness.

quote:

Op vrijdag 12 januari 2018 10:30 schreef Mekamotut het volgende:

[..]

Ik ben zzp'er en op dit moment zijn er drie mensen van mij afhankelijk dus ziek thuis zitten gaat niet.
Ik ga toch even kijken naar dat mindfulness.

Ik kan niet voor jouw situatie spreken, je komt uit een verslaving, misschien ben je niet depressief doordat je lichaam iets niet goed doet, maar omdat je door een kutperiode gaat, of heb je door je verslaving je lichaam dusdanig ontregelt dat wanneer je dat herstelt je lichaam ook alles weer op de juiste manier gaat aanmaken en regelen. Dingen als mindfullness, veel buiten zijn, veel rust nemen bij dingen, bewust dingen doen, veel met jezelf in gesprek, therapie, zullen je dan zeker geen kwaad doen.

Ik hoop echt dat het genoeg is voor je en je sneller beter voelt!

Sorry gedoe. In november ben ik gekeurd door een medisch advies bureau dat het WMO moest adviseren over financiering voor een hulphond. Het besluit is op 1 december genomen. De arts zou mij op de hoogte brengen van dit besluit. Dit is uiteraard niet gebeurd. Hij weet ook dat er druk onder staat omdat ik in februari elders ga wonen en als hij negatief advies uitbrengt, ik andere maatregelen moet treffen. Meerdere malen contact gezocht maar er wordt niet op geantwoord. Ik word verdrietig en nerveus. Voel me nutteloos.

quote:

Op vrijdag 12 januari 2018 09:45 schreef Mekamotut het volgende:

[..]

Dat gaat het niet worden dus.
Klinkt als teveel bijwerkingen.

Bijwerkingen verschillen van persoon tot persoon. Met depressie blijven rondlopen kan veel meer kwaad dan een weekje bijwerkingen.

Nja goed, bekende van mij gebruikt het en heeft eigenlijk vrijwel geen bijwerkingen gehad. Het hielp tegen zijn angsten.

quote:

Op vrijdag 12 januari 2018 09:16 schreef DancingPhoebe het volgende:

[..]

Deze sprong er echt uit als herkenbaar voor mij! Toen ik eenmaal een bij mij passende therapeut trof voelde het exact zo!

Tot nu toe knijp ik echt in m'n handjes met deze psycholoog. Het is hard werken maar t werkt echt.

Ik droomde vannacht dat ik bij mn vorige therapeut was en daar n sessie had. Tijdens die sessie dacht ik van 'jamaar dit wil ik niet, dit past niet' en zat ik de sessie maar uit. Het was precies die sessie waarvan ik zo in de war ben geraakt. Maar ik begrijp denk ik wel wat de trigger is geweest.

Zij ging (onbedoeld) bij een stukje dat ze wilde aanpakken precies op een ander zeer stukje staan met haar aanpak. Ik snap nu wel waarom ik zo op tilt sloeg erna omdatvze daarmee over alle grenzen van wat ik kon hebben heen ging.

quote:

Op vrijdag 12 januari 2018 11:12 schreef Luchtbel het volgende:
Sorry gedoe. In november ben ik gekeurd door een medisch advies bureau dat het WMO moest adviseren over financiering voor een hulphond. Het besluit is op 1 december genomen. De arts zou mij op de hoogte brengen van dit besluit. Dit is uiteraard niet gebeurd. Hij weet ook dat er druk onder staat omdat ik in februari elders ga wonen en als hij negatief advies uitbrengt, ik andere maatregelen moet treffen. Meerdere malen contact gezocht maar er wordt niet op geantwoord. Ik word verdrietig en nerveus. Voel me nutteloos.

Je zou zulke hulpverleners (of in dit geval letterlijk hulponthouders) toch echt wakker willen schudden. Eerlijk gezegd vind ik het schofterig dat ze bijvoorbeeld tijd of werkdruk als excuus gebruiken om zo nalatig te zijn, want mensen hebben hier gewoon echt last van.

Ik was met mijn PB naar het gemeentehuis (iets met formulieren) maar ze waren dicht die dag of zo, die balie die ik moest hebben, was gesloten. De baliemedewerker hield voet bij stuk, we mosten de week daarop maar terugkomen en schluss!

Ik wilde al vertrekken maar mijn PB hield voet bij stuk en wilde dit opgelost hebben. En uiteindelijk...kwamen er meerdere mensen van de gemeente toegeschoten en we kregen net niet een soort VIP-behandeling

En waarom? Omdat mijn PB voet bij stuk hield terwijl de gemeente eigenlijk ons gewoon had kunnen weigeren.

Ik was er wel heel blij mee, want het zetten me wel flink onder druk en toen was het ineens geregeld. Maar als de gemeente niet om allerlei kopietjes had gevraagd die ze zelf allang al hebben, had die shit van die middag sowieso nooit ontstaan geweest.

Bij hulpverleners moet je de wat luiere gevallen wat meer achter de vodden zitten, want anders doen ze niks voor je en zullen ze noodsignalen dat 't slecht met je gaat, gewoon negeren (alsof ze je een zielig stuk stront vinden of zo, als een kind die z'n lolly dan maar niet uit z'n mondje had moeten halen. Ik walg van zulke 'hulpverleners', excuustruusen pur sang. En liegen/loze-beloftes doen ze ook vaker, zijn hypocrieter. En had ik al gezegd dat ik van zulke mensen walg?).

quote:

Op donderdag 11 januari 2018 23:09 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Gamen doe ik ook wel, maar ik heb ook behoefte om onder de mensen te zijn. En dan t liefst zonder dat ik hoef te praten over wat er gaande is.

Als je hiermee niet bedoelt om fysiek onder de mensen te zijn, zou ik je wel kunnen aanbevelen een gamersclan te joinen.
Mijn clangenoten weten niets van mij en mijn issues, behalve dan dat ik relatief veel online ben en bereid ben mensen te helpen en slimme oplossingen bedenk voor missies (en dat ik een Nederlander ben) en voor de rest weten ze niets van mijn issues en dat vind ik lekker zo

quote:

Het helpt bij mij wel als mensen waarvan ik t gevoel heb dat ze weten waarover ze t hebben dit soort advies geven. Ik probeer dit soort dingen wel uit. Mij leverde het in elk geval op dat ondanks dat het in mijn hoofd nog moest klikken ik makkelijker accepteerde dat mijn eerdere gedachte niet klopte. Natuurlijk kan ik pas echt omschakelen als ik ook de logica ervan snap maar het helpt wel met acceptatie en verandering van mijn gedachten. Het voelde nu gewoon alsof t puzzelstukje op zijn plek viel in plaats van beginnen aan een compleet nieuwe puzzel.

Vetgedrukte is het exact en ik beschrijf het zelfs op exact deze manier
Het is denk ik ook wel 'letterlijk' zo, een rondzwevende gedachte die af en toe een gevoelige plek ramde, ineens is het duidelijk waar het bij hoort.

Ik ervaar het vaak ook weleens alsof ik in een donkere kamer ben die ik niet ken en er staat een groot object in het midden wat er niet hoort te zijn. Ik weet wel dat er -iets- is, maar ik weet niet -wat- het is of waarom het er is. En soms lijkt het alsof er dan ineens een lichtstraal de kaner binnen kan komen of dat het iets lichter wordt waardoor ik een silhouet herken en ik iets meer vat heb op dit vreselijke anonieme gedrocht dat een ballast voor me is en me in de weg staat. Weet niet of je dit ook zo kunt herkennen.

Ik vergelijk het ook weleens met een tumor of met kanker. Het is wel soort van van mij, maar het hoort niet bij mij. Het is abnormaal en maakt mij als geheel ziek. Het is een parasiet, een vuile smerige parasiet en het kan deze parasiet niet schelen of de gastheer zelf zal overlijden of dat de gastheer lijdt.

Maar het is aangedaan, ik wil het wegsnijden en permanent verbannen uit m'n leven. En ik vind dit heel lastig, ook omdat ik nog met zoveel shit/ballast zit van de afgelopen 2 jaar wat erbij gekomen is.

Maar ik ga (natuurlijk) niet opgeven want ik wil vechten (als 't niet voor mezelf is, dan vecht ik wel voor een ander opdat die datzelfde leed bespaard blijft).

quote:

Op donderdag 11 januari 2018 23:23 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ik twijfel best wel regelmatig of mijn beleving wel juist is.

Dit is een hele goede vraag en is iets waar ik als kind al obsessief mee bezig was.

Hoe weet je of je herinneringen wel kloppend zijn? Hoe weet je wat echt is en wat niet? Is alles maar een droom? Wat is het doel van dit? En waarom doen ze zo?

Maar ik merkte toen al dat mensen zichzelf voor de gek hielden, dat ze bang waren voor kritiek en ik met enige regelmaat meemaakte dat mensen elkaar aan de lopende band bleven bekritiseren (dat het voor sommigen zo normaal is geworden, dat ze vinden dat er niks mis met ze zou zijn), dat dit normaal is. Maar ik vond 't toen al niet normaal en voor mij was dit heel duidelijk. Want zo lossen ze nooit de problemen op waartegen ze zichzelf willen beschermen. De pijn van het ontvangen van kritiek. Maar ik ben toen al die kritiek gaan gebruiken om mezelf te sterken. Ik heb uiteindelijk ook een carriëre (weet niet hoe dat andere streepje moet) als geduchte gamer, altijd als bovengemiddelde, omdat ik heel kritisch was naar mezelf en het steeds beter wilde doen.

Ik dwaal af.

Het ding is dat wanneer je geest rein is van schuldgevoelens en van leugens, je letterlijk en figuurlijk een helderheid in je hoofd/geest krijgt, er geen semi-automatische 'white lies' en andere leugentjes meer zijn, zorgen verdwijnen.

Ik was toen al zo obsessief bezig met niet liegen dat ik zelf mijn gedrag kan beredeneren en zo kan "uitrekenen" wat ik ooit gedaan heb, omdat ik weet dat ik altijd vanuit mezelf beslis en bepaalde gedragingen (zelfs als iemand beweert dat ik dit of dat gedaan zou hebben) kan uitsluiten of juist bevestigen.

Als ik twijfel aan iets van mezelf van vroeger, ik kan het altijd wel terugberedeneren (zeker als het relatief recent was, want ik verander als persoon natuurlijk ook steeds verder (groeien)) want in principe behandel ik iedereen hetzelfde en ben ik wat bepaalde dingen betreft juist heel betrouwbaar. Het is heel lastig mij te laten denken dat ik ooit A of Z gezegd zou hebben terwijl ik weet dat ik dat normaalgesproken niet zou doen en soms vinden mensen dit heel lastig, omdat ik zo onwrikbaar ben ik hoe goed ik mezelf ken in dit opzicht.

En dit was ook een zelfbeschermingsmechanisme, het geeft een absolute zekerheid, een rust.

Ik ben dan ook niet van plan om voor wie dan ook zomaar te gaan liegen (en al helemaal niet als ik persoonlijk ermee weg zou kunnen komen, het gaat om 't principe en om je eigen reinheid).

Met reinheid bedoel ik verder ook niet iets spiritueels of zo, meer als definitie van het ontbreken van vertroebelingen.

quote:

Ook dat is er vroeger ingehamerd, dus ik ben altijd bang dat ik het verkeerd zie en een foute interpretatie heb. De bevestiging van iemand die erbij was zoals mijn zus, is vooe mij waardevol want daarmee heb ik meer zekerheid in dat het daadwerkelijk is gebeurd.

Sommige mensen zullen nooitnever bepaalde leugenmechanismen loslaten, maar voor de rest kunnen ze normaal zijn.

Maar het ding is dat zodra ik van iemand weet dat deze bepaalde dingen structureel wil manipuleren (wat bij jou dus ook gebeurd is, o.a. door je vader), dat dit nooit zal werken omdat zelfs hun meest emotioneel-overtuigend klinkende argumenten letterlijk geen waarde hebben...net zoals ik van een mens weet dat ie een mens is, ongeacht hoevaak die ook zou beweren dat ie een boom is of god of Napoleon. Hun bullshit verdwijnt in het niets en dit kost me nauwelijks moeite.

In geval van mijn ouders en familie vind ik dit lastiger, maar ik kan gewoon niet (langer) ontkennen dat ze op bepaalde vlakken gewoon dwars door me heen zullen ploegen, als dit ze even beter uitkomt.

Als ze mijn vertrouwen willen winnen, dan zullen ze dit moeten bewijzen. Met daadkracht en niet met de zoveelste toezeggingen of beloftes die ze naar eigen goeddunken toch weer zullen gaan breken (of dit keer niet).

Na tientallen jaren is wat mij betreft de koek wel op en om herhaling in het heden te voorkomen, geef ik mensen veel minder de gelegenheid mij structureel uit te kunnen buiten.

Ik ga natuurlijk geen leugens geloven, ook al komen ze er een miljoen keer mee. Ik kan wel 100 keer uitleggen waarom bepaalde dingen egoïstisch van deze mensen is of manipulatief of zeg maar emotionele chantage, vooral door dit bij mezelf ook aan te voelen. De logica kan relatief makkelijk gereconstrueerd worden (beetje zoals in die oude detective series ).

quote:

Het lastige is dat op dit vlak mijn herinneringen soms rare dingen doen. Ik herinner me heel weinig gevoelens bij de situatie en waarschijnlijk was het uitschakelen daarvan een overlevingsmechanisme. Maar het maakt wel dat ik twijfel over of het wel echt was, want ik heb vaak geen gevoel bij de situatie, alleen indringende beelden. En van sommige herinneringen zijn er alleen flarden en kan ik het niet meer plaatsen in een situatie. Ook deels zelfbescherming denk ik. Juist daarom is het heel fijn dat er nog iemand is die weet wat er gebeurd is en die het al wel grotendeels een plek heeft gegeven, die het plaatje al wat verder af heeft. In dat opzicht is de erkenning door mijn zus waardevol.

Die gevoelens, bevroor je ook? Dat je zeg maar meer een automatische piloot werd?

quote:

Mijn vader heeft wel eens toegegeven dat hij fouten heeft gemaakt. Maar dat is het ook wel.

Oftewel hier heb je geen reet aan.

Ik zal even uitleggen: Mijn moeder heeft ook wel vaker haar excuses aangeboden, amar daadwerkelijk haar schadelijke gedrag stoppen dat doet ze dan weer niet (of alleen maar mondjesmaat) want dan zou ze ineens wel echt moeite moeten doen en daar heeft ze geen zin in en dat ben ik voor haar toch niet waard.

Maar meer ga ik er niet van verwachten. Wel staat dit gedrag van haar een goede band tussen ons in de weg, maar zij zal uiteindelijk mij meer nodig gaan hebben dan ik haar.

quote:

Een beetje cru wellicht, maar als hij in staat was om kritisch naar zijn aandeel te kijken dan had hij wellicht destijds andere keuzes gemaakt. En ik denk dat hij nu dat behoorlijk wat met zichzelf op te lossen zou hebben. Ik zou niet graag in zijn schoenen staan en moeten verteren dat je het leven van je kinderen behoorlijk verziekt hebt terwijl jij verantwoordelijk voor hen was. In de schoenen van mijn moeder zou ik nog minder graag willen staan aangezien die behoorlijke psychische problemen heeft en ook als ouder er een puinzooi van heeft gemaakt.

Heeft hij niet op z'n minst zelfreflectie toegepast en jou verteld waarom dingen zijn gegaan zoals ze zijn gegaan? Is hij daadwerkelijk anders? Of is dit alleen maar een excuus van hem zodat hij de aan jou veroorzaakte schade niet hoeft te verantwoorden? Want stel je voor dat hij dat zou moeten doen, dan is de wereld natuurlijk te klein. Of hij doet alsof jij je aanstelt, dat je je dingen niet goed herinnert, dat je "wel vaker" hebt gelogen of op een andere manier onbetrouwbaar bent, of "Ach, het is al zooo lang geleden Laat het toch eindelijk eens een keertje rusten! (oftewel een cop-out)"

quote:

Ik denk werkelijk dat beiden met mijn nichtje proberen het nu wel goed te doen, dat zie ik in veel aspecten wel terug. Dat is pijnlijk aan de ene kant, aan de andere kant toont het wel aan dat ze beiden weten dat ze t goed verkloot hebben bij mij, mijn zus en in mindere mate mijn broertje.

Mijn moeder is nu wel een goede oma, maar -ik- heb daar nu natuurlijk niks aan. verder heb ik na haar stunt van midden 2015 (iets met huissleutel misbruiken om m'n woning te agan verbouwen) niet meer de huissleutel teruggegeven, want ze heeft nog steeds niet laten zien dat dit gedrag permanent voorbij is (oftewel, als ze de kans zou krijgen, zou ze dit nog een keer doen en haar beloftes zijn ook gebakken lucht gebleken).

vergeet niet dat JIJ er bent VOOR JOU, je hebt je eigen leven nu. Fuck ze als ze moeilijk blijven doen. Houd ze op armslengte afstand als ze niet bereid zijn te zelfreflecteren en te veranderen. En al helemaal als het ze toch geen cent zal kosten om de aan jou veroorzaakte psychische schade te (helpen) repareren.

Jij wilt jouw leven en je wilt denk ik niet met hun shitzooi opgescheept blijven zitten, alleen maar zodat zij daar dan van af zijn. Je bent niet hun schoothondje en je bent niet hun psycho-kliko.

quote:

Er lopen hier zoveel dingen door elkaar heen dat ik eerlijk gezegd nu ook weinig probeer over hun beleving na te denken. De focus ligt voor mij nu op mezelf en het verleden een plaats geven, de puinzooi tot een enigzins coherent verhaal krijgen en ervoor zoegen dat wat me nu steeds dwarsligt en problemen veroorzaakt aanpakken.

ik kan maar 1 ding tegelijk. Wellicht dat ik ze er ooit mee ga confronteren, maar voor nu is de relatie tussen mij en mijn ouders en het gezin even niet zo van belang. Het gaat nu even helemaal om mezelf.

Heel slim. Ik had dit zelf geschreven kunnen hebben (al zit ik nu even in een andere levensfase denk ik).

quote:

Op vrijdag 12 januari 2018 15:31 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Dit is een hele goede vraag en is iets waar ik als kind al obsessief mee bezig was.

Hoe weet je of je herinneringen wel kloppend zijn? Hoe weet je wat echt is en wat niet? Is alles maar een droom? Wat is het doel van dit? En waarom doen ze zo?

Maar ik merkte toen al dat mensen zichzelf voor de gek hielden, dat ze bang waren voor kritiek en ik met enige regelmaat meemaakte dat mensen elkaar aan de lopende band bleven bekritiseren (dat het voor sommigen zo normaal is geworden, dat ze vinden dat er niks mis met ze zou zijn), dat dit normaal is. Maar ik vond 't toen al niet normaal en voor mij was dit heel duidelijk. Want zo lossen ze nooit de problemen op waartegen ze zichzelf willen beschermen. De pijn van het ontvangen van kritiek. Maar ik ben toen al die kritiek gaan gebruiken om mezelf te sterken. Ik heb uiteindelijk ook een carriëre (weet niet hoe dat andere streepje moet) als geduchte gamer, altijd als bovengemiddelde, omdat ik heel kritisch was naar mezelf en het steeds beter wilde doen.

Ik dwaal af.

Het ding is dat wanneer je geest rein is van schuldgevoelens en van leugens, je letterlijk en figuurlijk een helderheid in je hoofd/geest krijgt, er geen semi-automatische 'white lies' en andere leugentjes meer zijn, zorgen verdwijnen.

Ik was toen al zo obsessief bezig met niet liegen dat ik zelf mijn gedrag kan beredeneren en zo kan "uitrekenen" wat ik ooit gedaan heb, omdat ik weet dat ik altijd vanuit mezelf beslis en bepaalde gedragingen (zelfs als iemand beweert dat ik dit of dat gedaan zou hebben) kan uitsluiten of juist bevestigen.

Als ik twijfel aan iets van mezelf van vroeger, ik kan het altijd wel terugberedeneren (zeker als het relatief recent was, want ik verander als persoon natuurlijk ook steeds verder (groeien)) want in principe behandel ik iedereen hetzelfde en ben ik wat bepaalde dingen betreft juist heel betrouwbaar. Het is heel lastig mij te laten denken dat ik ooit A of Z gezegd zou hebben terwijl ik weet dat ik dat normaalgesproken niet zou doen en soms vinden mensen dit heel lastig, omdat ik zo onwrikbaar ben ik hoe goed ik mezelf ken in dit opzicht.

En dit was ook een zelfbeschermingsmechanisme, het geeft een absolute zekerheid, een rust.

Ik ben dan ook niet van plan om voor wie dan ook zomaar te gaan liegen (en al helemaal niet als ik persoonlijk ermee weg zou kunnen komen, het gaat om 't principe en om je eigen reinheid).

Met reinheid bedoel ik verder ook niet iets spiritueels of zo, meer als definitie van het ontbreken van vertroebelingen.

[..]

Sommige mensen zullen nooitnever bepaalde leugenmechanismen loslaten, maar voor de rest kunnen ze normaal zijn.

Maar het ding is dat zodra ik van iemand weet dat deze bepaalde dingen structureel wil manipuleren (wat bij jou dus ook gebeurd is, o.a. door je vader), dat dit nooit zal werken omdat zelfs hun meest emotioneel-overtuigend klinkende argumenten letterlijk geen waarde hebben...net zoals ik van een mens weet dat ie een mens is, ongeacht hoevaak die ook zou beweren dat ie een boom is of god of Napoleon. Hun bullshit verdwijnt in het niets en dit kost me nauwelijks moeite.

In geval van mijn ouders en familie vind ik dit lastiger, maar ik kan gewoon niet (langer) ontkennen dat ze op bepaalde vlakken gewoon dwars door me heen zullen ploegen, als dit ze even beter uitkomt.

Als ze mijn vertrouwen willen winnen, dan zullen ze dit moeten bewijzen. Met daadkracht en niet met de zoveelste toezeggingen of beloftes die ze naar eigen goeddunken toch weer zullen gaan breken (of dit keer niet).

Na tientallen jaren is wat mij betreft de koek wel op en om herhaling in het heden te voorkomen, geef ik mensen veel minder de gelegenheid mij structureel uit te kunnen buiten.

Ik ga natuurlijk geen leugens geloven, ook al komen ze er een miljoen keer mee. Ik kan wel 100 keer uitleggen waarom bepaalde dingen egoïstisch van deze mensen is of manipulatief of zeg maar emotionele chantage, vooral door dit bij mezelf ook aan te voelen. De logica kan relatief makkelijk gereconstrueerd worden (beetje zoals in die oude detective series ).

[..]

Die gevoelens, bevroor je ook? Dat je zeg maar meer een automatische piloot werd?

[..]

Oftewel hier heb je geen reet aan.

Ik zal even uitleggen: Mijn moeder heeft ook wel vaker haar excuses aangeboden, amar daadwerkelijk haar schadelijke gedrag stoppen dat doet ze dan weer niet (of alleen maar mondjesmaat) want dan zou ze ineens wel echt moeite moeten doen en daar heeft ze geen zin in en dat ben ik voor haar toch niet waard.

Maar meer ga ik er niet van verwachten. Wel staat dit gedrag van haar een goede band tussen ons in de weg, maar zij zal uiteindelijk mij meer nodig gaan hebben dan ik haar.

[..]

Heeft hij niet op z'n minst zelfreflectie toegepast en jou verteld waarom dingen zijn gegaan zoals ze zijn gegaan? Is hij daadwerkelijk anders? Of is dit alleen maar een excuus van hem zodat hij de aan jou veroorzaakte schade niet hoeft te verantwoorden? Want stel je voor dat hij dat zou moeten doen, dan is de wereld natuurlijk te klein. Of hij doet alsof jij je aanstelt, dat je je dingen niet goed herinnert, dat je "wel vaker" hebt gelogen of op een andere manier onbetrouwbaar bent, of "Ach, het is al zooo lang geleden Laat het toch eindelijk eens een keertje rusten! (oftewel een cop-out)"

[..]

Mijn moeder is nu wel een goede oma, maar -ik- heb daar nu natuurlijk niks aan. verder heb ik na haar stunt van midden 2015 (iets met huissleutel misbruiken om m'n woning te agan verbouwen) niet meer de huissleutel teruggegeven, want ze heeft nog steeds niet laten zien dat dit gedrag permanent voorbij is (oftewel, als ze de kans zou krijgen, zou ze dit nog een keer doen en haar beloftes zijn ook gebakken lucht gebleken).

vergeet niet dat JIJ er bent VOOR JOU, je hebt je eigen leven nu. Fuck ze als ze moeilijk blijven doen. Houd ze op armslengte afstand als ze niet bereid zijn te zelfreflecteren en te veranderen. En al helemaal als het ze toch geen cent zal kosten om de aan jou veroorzaakte psychische schade te (helpen) repareren.

Jij wilt jouw leven en je wilt denk ik niet met hun shitzooi opgescheept blijven zitten, alleen maar zodat zij daar dan van af zijn. Je bent niet hun schoothondje en je bent niet hun psycho-kliko.

[..]

Heel slim. Ik had dit zelf geschreven kunnen hebben (al zit ik nu even in een andere levensfase denk ik).

Pfoe wat een uitgebreid antwoord. Ik ben bang dat t mijn wat korter gaat zijn.

Ik probeer zelf met de herinneringen die ik heb het verleden tot rust te brengen, heb nu niet echt behoefte om ze naar het nu te brengen zogezegd. Dus ik heb ook niet de neiging anderen ermee te confronteren. Het is mijn herinnering die mij nu nog lastig valt, energie kost en mijn leven overhoop haalt. En ik probeer simpelweg te verwerken wat er is gebeurd voor mezelf. Ik ga me er niet meer voor verantwoorden of de discussie en strijd aan met de 'daders', ik verwacht niet dat ik daar iets uithaal.

Voorkomen dat ik dingen verkeerd doe en daarin mezelf trainen zodat ik geen fouten maak is niet iets waar ik voor wil kiezen. Ik wil fouten kunnen maken, en mezelf dat kunnen vergeven, en als anderen daar klote over doen dat kunnen erkennen en verdergaan. Net zoals zoveel mensen dat doen. Ik ga toch niet mezelf volledig op eieren laten lopen om maar altijd zeker te zijn van mn zaak. Dat ik nu vage en onvolledige herinneringen heb te verwerken dat is zoals t is. Of ze nu waar zijn of niet, ze zitten me dwars dus ik moet er wat mee.

Naast dat ik niet verwacht dat mijn ouders hun aandeel zullen erkennen denk ik dat het me weinig oplevert.

Stel dat mijn vader zich wel realiseert wat hij allemaal verkloot heeft, op zijn knietjes zijn excuses komt aanbieden en er de rest van zijn leven alles aan doet om het nu wel goed te doen en dingen goed te maken. Dat verandert de impact van destijds niet. Ik zit nog steeds met een heleboel manieren van omgaan met het leven die ik toen heb aangeleerd die nu niet bepaald werken. Ik zit nog steeds met spokende herinneringen. Daar kunnen zij nu niks meer in betekenen en dit moet ik met mezelf oplossen.

quote:

Op vrijdag 12 januari 2018 14:46 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Je zou zulke hulpverleners (of in dit geval letterlijk hulponthouders) toch echt wakker willen schudden. Eerlijk gezegd vind ik het schofterig dat ze bijvoorbeeld tijd of werkdruk als excuus gebruiken om zo nalatig te zijn, want mensen hebben hier gewoon echt last van.

Ik was met mijn PB naar het gemeentehuis (iets met formulieren) maar ze waren dicht die dag of zo, die balie die ik moest hebben, was gesloten. De baliemedewerker hield voet bij stuk, we mosten de week daarop maar terugkomen en schluss!

Ik wilde al vertrekken maar mijn PB hield voet bij stuk en wilde dit opgelost hebben. En uiteindelijk...kwamen er meerdere mensen van de gemeente toegeschoten en we kregen net niet een soort VIP-behandeling

En waarom? Omdat mijn PB voet bij stuk hield terwijl de gemeente eigenlijk ons gewoon had kunnen weigeren.

Ik was er wel heel blij mee, want het zetten me wel flink onder druk en toen was het ineens geregeld. Maar als de gemeente niet om allerlei kopietjes had gevraagd die ze zelf allang al hebben, had die shit van die middag sowieso nooit ontstaan geweest.

Bij hulpverleners moet je de wat luiere gevallen wat meer achter de vodden zitten, want anders doen ze niks voor je en zullen ze noodsignalen dat 't slecht met je gaat, gewoon negeren (alsof ze je een zielig stuk stront vinden of zo, als een kind die z'n lolly dan maar niet uit z'n mondje had moeten halen. Ik walg van zulke 'hulpverleners', excuustruusen pur sang. En liegen/loze-beloftes doen ze ook vaker, zijn hypocrieter. En had ik al gezegd dat ik van zulke mensen walg?).

Ik weet dat je er van walgt. Goed dat er iemand voet bij stuk heeft gehouden die dag.

Dit is dan wel een arts maar het is een onafhankelijk bureau. Dus ik zag hem al niet echt als hulpverlener. Ik ben Vóóral boos op mezelf omdat ik afhankelijk ben van mensen.
Ik wil hier niet meer zijn omdat hier wonen mij geen goed doet maar zo weet ik niet welke stappen ik moet zetten.
Ik heb dagelijks te maken met zulk gedoe en laat me er niet vaak over uit of over in discussie gaan.
Maar ik voel me zo bang in dit verhuusgebeuren dat ik helemaal niet weet wat ik moet dus dit gedoe is niet handig. Het is nu niet goed voor me om zo veel onduidelijkheid te houden. Dat is het nooit maar ik kan mezelf net staande en buiten al te grote/ opvallende problemen houden. Dat moet zo blijven.

quote:

Op vrijdag 12 januari 2018 16:05 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Pfoe wat een uitgebreid antwoord. Ik ben bang dat t mijn wat korter gaat zijn.

Maakt niet uit, het gaat om de inhoud en niet om de teller

quote:

Ik probeer zelf met de herinneringen die ik heb het verleden tot rust te brengen, heb nu niet echt behoefte om ze naar het nu te brengen zogezegd. Dus ik heb ook niet de neiging anderen ermee te confronteren. Het is mijn herinnering die mij nu nog lastig valt, energie kost en mijn leven overhoop haalt. En ik probeer simpelweg te verwerken wat er is gebeurd voor mezelf. Ik ga me er niet meer voor verantwoorden of de discussie en strijd aan met de 'daders', ik verwacht niet dat ik daar iets uithaal.

Ik verwacht ook niet dat je er iets uit zult halen, maar het zou wel een enorme last kunnen schelen als ze dat wel zouden doen (dit weet ik ook uit ervaring, het maakt het ineens zeer veel lichter maar dan moet die ander wel volledige medewerking willen geven en dat doen ze meestal niet, vanuit egoïsme o.a.).
Maar het is denk ik niet realistisch dit van ze te verwachten, zelfde ook met een aantal mensen die ik ken waar ik dergelijk gedoe mee heb. Maar het zou het alles wel een stuk lichter voor me kunnen maken, zelfs nu nog.

quote:

Voorkomen dat ik dingen verkeerd doe en daarin mezelf trainen zodat ik geen fouten maak is niet iets waar ik voor wil kiezen. Ik wil fouten kunnen maken, en mezelf dat kunnen vergeven, en als anderen daar klote over doen dat kunnen erkennen en verdergaan.

Dit is exact wat ik ook doe (krijg een beetje de indruk alsof je zegt dat ik geen fouten wil maken, maar op mijn manier kan ik juist beter leren van mijn fouten. Ik gebruik ze in mijn voordeel en dat is 1 van de belangrijkere redenen waarom ik toch relatief veel weet (en al helemaal voor iemand van mijn nogal minimalistische opleidingsniveau)). Ik mag ook fouten maken, maar voor mij is liegen ook niet echt een fout. Ten slotte doe je het ook onbewust. Je neemt een beslissing. Naja, liegen is in zoverre een fout dat dit relatief makkelijk te voorkomen is.
Ik wil ook gewoon realistisch zijn en niet jaren later spijt krijgen van beslissingen die ik heb genomen op basis van mezelf voorliegen, snap je? Ik zou me later (soms enorm) schuldig kunnen gaan voelen als ik niet de harde waarheid of de pijnlijke awkwarde dingen wel had uitgesproken.
Het doet alleen maar op dat moment wat pijn, maar die pijn op zich is ALTIJD minder dan de pijn die je jezelf uiteindelijk zal besparen (ik reken hier ook indirecte gevolgen mee, zoals de last van schuldgevoelens en spijtgevoelens en schaamte).

Je fouten kunnen vergeven kan ik als ik weet dat ik achteraf gezien op basis van alle informatie die ik toen had, de max eruit heb gehaald. Dat ik weet dat ik alles heb gegeven wat ik had en alles eruit heb gehaald wat erin zat. Wat kan ik mezelf dan nog kwalijk nemen?

Het voelt heel goed, zo zonder schuldgevoelens. Ik moet wel zeggen dat schuldgevoelens voor mij wel best erg zijn. Voor mij is dit op zichzelf al een goede reden (maar lang niet de enige reden) om gewoon eerlijk te zijn.

quote:

Net zoals zoveel mensen dat doen. Ik ga toch niet mezelf volledig op eieren laten lopen om maar altijd zeker te zijn van mn zaak. Dat ik nu vage en onvolledige herinneringen heb te verwerken dat is zoals t is. Of ze nu waar zijn of niet, ze zitten me dwars dus ik moet er wat mee.

Vetgedrukte is heel verstandig. Tis ook realistisch en praktisch.

Het is een probleem en een probleem kan het beste opgelost worden.
Verder is 't natuurlijk wel handig dat dit probleem daarna niet net zo makkelijk weer terug kan komen, dus timmer ik dit soort dingen graag dicht.

quote:

Naast dat ik niet verwacht dat mijn ouders hun aandeel zullen erkennen denk ik dat het me weinig oplevert.

Het -kan- en zal veel kunnen schelen, maar de kans dat je dit zal gaan ervaren is gewoon heel erg klein. Bepaalde negatieve gevoelens van toen zouden zelf "spontaan" op kunnen lossen (natuurlijk niet spontaan maar zo voelt 't wel als 't een meer anonieme brei aan negatieve gevoelens is).

quote:

Stel dat mijn vader zich wel realiseert wat hij allemaal verkloot heeft, op zijn knietjes zijn excuses komt aanbieden en er de rest van zijn leven alles aan doet om het nu wel goed te doen en dingen goed te maken. Dat verandert de impact van destijds niet. Ik zit nog steeds met een heleboel manieren van omgaan met het leven die ik toen heb aangeleerd die nu niet bepaald werken. Ik zit nog steeds met spokende herinneringen. Daar kunnen zij nu niks meer in betekenen en dit moet ik met mezelf oplossen.

Onderstreepte is niet (helemaal) waar.

Het verandert wel hoe je NU de band met je vader hebt. En het zou ook kunnen schelen dat je zekerheid hebt dat dit niet jou of een ander zal kunnen gaan overkomen. Als je vader ook bereid is volledig open kaart te spelen, kan hij jou wapenen tegen het gedrag wat hij vertegenwoordigde. Het is ook (in mijn ogen) de ultieme manier om te -bewijzen- dat je afstand van dat gedrag hebt genomen. Maar ik snap je wel. Je hebt al zoveel tijd kwijtgeraakt en je hebt geen garantie dat je dat doel bij je familie zal bereiken. Het is ook wel een beetje een gok waar je je kostbare energie in gaat investeren, je wilt toch verder met je leven. Met JOUW leven.

quote:

Op vrijdag 12 januari 2018 16:11 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Ik weet dat je er van walgt. Goed dat er iemand voet bij stuk heeft gehouden die dag.

Ja. Het was heel raar voor mij om mee te maken dat iemand het eens voor mij opnam i.p.v. andersom. Dat doen maar weinig mensen voor mij maar die mensen zijn voor mij wel heel belangrijk.

quote:

Dit is dan wel een arts maar het is een onafhankelijk bureau. Dus ik zag hem al niet echt als hulpverlener. Ik ben Vóóral boos op mezelf omdat ik afhankelijk ben van mensen.
Ik wil hier niet meer zijn omdat hier wonen mij geen goed doet maar zo weet ik niet welke stappen ik moet zetten.
Ik heb dagelijks te maken met zulk gedoe en laat me er niet vaak over uit of over in discussie gaan.

Ik vind niet dat je het jezelf kwalijk zou moeten nemen dat je afhankelijk bent van mensen (ook al weet ik wel hoe KUT dat is). Sowieso zijn mensen altijd wel van anderen afhankelijk (helaas).

Het liefst zou ik in een klein groen met natuur omringt dorpje willen wonen met veel ruimte tussen de huizen en geen criminaliteit en gewoon normale mensen, met wel verbinding met een geavanceerde stad waar ik alles zou kunnen halen wat ik nodig heb, als ik 't nodig heb (ik houd wel van goede verbindingen, o.a. met 't OV). Misschien met een moestuintje zodat ik zelf rode wortels kan planten.

En een appelboom.

quote:

Maar ik voel me zo bang in dit verhuusgebeuren dat ik helemaal niet weet wat ik moet dus dit gedoe is niet handig. Het is nu niet goed voor me om zo veel onduidelijkheid te houden. Dat is het nooit maar ik kan mezelf net staande en buiten al te grote/ opvallende problemen houden. Dat moet zo blijven.

Ik vind verhuizen hel. Zeker nu zal elke extra zekerheid die anderen jou bieden, veel uitmaken. Juist nu heb je mensen nodig waarop je kunt bouwen, juist in dit soort situaties. Zodra je verhuizing en alles daaromheen weer tot rust gekomen is, kan je altijd weer met je eigen leven verder gaan (of anderen weer gaan helpen, als dat een beetje je ding is).

quote:

Op vrijdag 12 januari 2018 16:37 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ja. Het was heel raar voor mij om mee te maken dat iemand het eens voor mij opnam i.p.v. andersom. Dat doen maar weinig mensen voor mij maar die mensen zijn voor mij wel heel belangrijk.

[..]

Ik vind niet dat je het jezelf kwalijk zou moeten nemen dat je afhankelijk bent van mensen (ook al weet ik wel hoe KUT dat is). Sowieso zijn mensen altijd wel van anderen afhankelijk (helaas).

Het liefst zou ik in een klein groen met natuur omringt dorpje willen wonen met veel ruimte tussen de huizen en geen criminaliteit en gewoon normale mensen, met wel verbinding met een geavanceerde stad waar ik alles zou kunnen halen wat ik nodig heb, als ik 't nodig heb (ik houd wel van goede verbindingen, o.a. met 't OV). Misschien met een moestuintje zodat ik zelf rode wortels kan planten.

En een appelboom.

[..]

Ik vind verhuizen hel. Zeker nu zal elke extra zekerheid die anderen jou bieden, veel uitmaken. Juist nu heb je mensen nodig waarop je kunt bouwen, juist in dit soort situaties. Zodra je verhuizing en alles daaromheen weer tot rust gekomen is, kan je altijd weer met je eigen leven verder gaan (of anderen weer gaan helpen, als dat een beetje je ding is).

Dat klinkt als een fijne plek voor jou ja. Misschien kun je daar je huisdier/ kat ook nog toevoegen

Wat verdergaan met mijn eigen leven is weet ik eigenlijk niet en of zoiets aan de orde is ook niet. Ik ben sowieso niet iemand die geschikt is om anderen te helpen.
Daarnaast laten we wel wezen, ik heb bijna acht jaar in een opname situaties gezeten nu. Ik ga hier weg omdat ik hier voor mijn gevoel tegengehouden word in mijn behandeling die ik elders volg. Ik moet nog veel aan gaan op het gebied van trauma en mijn dissociatieve stoornis. Dus ik weet het allemaal niet goed.
Ik denk er zeker van te zijn dat de arts een negatief advies uitbrengt maar moet er toch zeker van zijn voor ik andere hulpmiddelen inschakelen.

quote:

Op vrijdag 12 januari 2018 18:05 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Dat klinkt als een fijne plek voor jou ja. Misschien kun je daar je huisdier/ kat ook nog toevoegen

Absoluut ja

quote:

Wat verdergaan met mijn eigen leven is weet ik eigenlijk niet en of zoiets aan de orde is ook niet. Ik ben sowieso niet iemand die geschikt is om anderen te helpen.
Daarnaast laten we wel wezen, ik heb bijna acht jaar in een opname situaties gezeten nu. Ik ga hier weg omdat ik hier voor mijn gevoel tegengehouden word in mijn behandeling die ik elders volg. Ik moet nog veel aan gaan op het gebied van trauma en mijn dissociatieve stoornis. Dus ik weet het allemaal niet goed.
Ik denk er zeker van te zijn dat de arts een negatief advies uitbrengt maar moet er toch zeker van zijn voor ik andere hulpmiddelen inschakelen.

Vetgedrukte....dit kan zijn omdat je al zo lang in de hulpverlening hebt gezeten, dat je zeg maar niet meer weet hoe het is om buiten de hulpverlening te leven. Dit is heel normaal, alle oude routine is zeg maar weg (deels ook maar goed ook).
Je moet eigenlijk min of meer dan overnieuw beginnen en ik zie het zelf als een frisse start.
Ik vind het alleen wel jammer dat ik zoveel tijd ben kwijtgeraakt.

Wat je verder wilt met je leven...kijk wat je belangrijk vindt, maar in principe kun je kiezen.

Het is een lastige keuze, een beetje en wrange ook. Ik merk ook dat er eigenlijk niemand is die dit begrijpt. Misschien hooguit iemand die heel lang in een gevangenis of zo heeft gezeten? Maar dat is toch wel hele andere achtergrond.

quote:

Op vrijdag 12 januari 2018 19:44 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Absoluut ja

[..]

Vetgedrukte....dit kan zijn omdat je al zo lang in de hulpverlening hebt gezeten, dat je zeg maar niet meer weet hoe het is om buiten de hulpverlening te leven. Dit is heel normaal, alle oude routine is zeg maar weg (deels ook maar goed ook).
Je moet eigenlijk min of meer dan overnieuw beginnen en ik zie het zelf als een frisse start.
Ik vind het alleen wel jammer dat ik zoveel tijd ben kwijtgeraakt.

Wat je verder wilt met je leven...kijk wat je belangrijk vindt, maar in principe kun je kiezen.

Het is een lastige keuze, een beetje en wrange ook. Ik merk ook dat er eigenlijk niemand is die dit begrijpt. Misschien hooguit iemand die heel lang in een gevangenis of zo heeft gezeten? Maar dat is toch wel hele andere achtergrond.

Beste Magnetronkoffie, ik denk dat je me niet goed begrijpt en dat komt waarschijnlijk doordat ik het niet goed uitleg. Ik snap wel wat je schrijft over routine enzo hoor.
Maar voor mij is dat nu allemaal helemaal niet zo belangrijk, ik moet eigenlijk de belangrijkste dingen van mijn behandeling nog aangaan en daar ben ik ook ontzettend bang voor. Daarnaast ben ik voor de "buitenwereld" door mijn dissociatieve stoornis over het algemeen een complete chaos of iemand waar niemand hoogte van krijgt. Ik hoop dat ik me staande kan houden. Want ik heb er zelf zo ook zo'n last van. Understatement.

quote:

Op vrijdag 12 januari 2018 19:58 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Beste Magnetronkoffie, ik denk dat je me niet goed begrijpt en dat komt waarschijnlijk doordat ik het niet goed uitleg. Ik snap wel wat je schrijft over routine enzo hoor.
Maar voor mij is dat nu allemaal helemaal niet zo belangrijk, ik moet eigenlijk de belangrijkste dingen van mijn behandeling nog aangaan en daar ben ik ook ontzettend bang voor. Daarnaast ben ik voor de "buitenwereld" door mijn dissociatieve stoornis over het algemeen een complete chaos of iemand waar niemand hoogte van krijgt. Ik hoop dat ik me staande kan houden. Want ik heb er zelf zo ook zo'n last van. Understatement.

Ik hoop met je mee, dit punt is duidelijk nu
Ik wens je in elk geval ook veel sterkte/succes en ik hoop dat je sociale steunsysteem wat voor je kan gaan betekenen.
Ik geloof meteen dat jouw issues een negatieve werking hebben op jouw vermogen een prettig leven te kunnen leiden, meer nog dan de meeste anderen hier en ik begrijp heel goed dat je er tegenop ziet.

Ik baal nog steeds dat er zoveel zeg maar matige hulpverleners rondlopen. Ik hoop dat (als het ervan komt) ik in elk geval een betere word.

quote:

Op zaterdag 13 januari 2018 14:30 schreef Fripsel het volgende:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Wordt je opgenomen nu?

quote:

Op zaterdag 13 januari 2018 15:40 schreef Fripsel het volgende:

[..]

Nee gelukkig niet.

Is dat wel zo gelukkig?

Je zit in een periode in je leven waar je EN weinig verplichtingen hebt EN "in het wild" de hulp die je nodig hebt niet krijgt op het moment waarop je die nodig hebt (nu). LIjkt mij een uitgelezen moment? Waarom vind jij van niet?

Let goed op jezelf