Depressie & Angst #149

quote:

Op donderdag 11 januari 2018 00:26 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Grote kans dat ze maar één externe schoonmaaks(t)er in dienst hebben en dat deze met kerstvakantie was en ze gewoon door willen stromen.

Waar ik nu woon stromen de meeste mensen door naar een andere woonvorm. Hygiëne is meestal het laatste aandachtspunt. En dat kan totaal uit de hand lopen, dat iedereen getest niet worden op bacteriën en de ontsmettingsdienst komt
Maar aan de aard van het probleem wordt niks gedaan "want we werken volgens het principe waarbij de cliënt uit zichzelf stappen moet gaan zetten om zijn situatie te verbeteren"

Ik vind t gewoon zot dat dat allemaal ten koste van een client gaat die er nieuw komt wonen. In dat opzicht ligt de verantwoordelijkheid bij de organisatie.

Ik weet dat sommige mensen gewoon ranzig zijn en het wel best vinden, of niet maar gewoon niet het overzicht hebben er wat aan te doen. Daar mogen ze ook best naar kijken, leuk die zelfstandigheid maar als iets niet gaat moet je wel ingrijpen.

quote:

Op donderdag 11 januari 2018 11:10 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ik vind t gewoon zot dat dat allemaal ten koste van een client gaat die er nieuw komt wonen. In dat opzicht ligt de verantwoordelijkheid bij de organisatie.

Ik weet dat sommige mensen gewoon ranzig zijn en het wel best vinden, of niet maar gewoon niet het overzicht hebben er wat aan te doen. Daar mogen ze ook best naar kijken, leuk die zelfstandigheid maar als iets niet gaat moet je wel ingrijpen.

Dat is ook zot maar volgens mij op zulke plekken vrij gebruikelijk. Helaas.

DancingPhoebe,

In vorige topic postte je een aantal reacties op mijn berichtjes die o.a. gingen over acceptatie en dat t niet mijn schuld was. Mijn psycholoog vertelde exact hetzelfde en ik merk dat nu ik haar wat heb verteld ik pas begrijp wat je toen bedoelde.

Het maakt best veel los nu ik begonnen ben met praten. Meer herinneringen dringen zich op, maar ik durf er nu wel aandacht aan te geven. Eerder duwde ik ze zo snel mogelijk weg, nu durf ik er wel wat over na te denken en mogen ze er wat meer zijn.

Ik heb dagen nagedacht over hoe het dan niet mijn schuld kan zijn. Ik geloof mijn psycholoog en jou daar wel in. Maar hoe dan? Die weerstand begint nu wel wat af te nemen en vannacht toen ik niet kon slapen had ik een moment dat ik t kon bevatten.

Het komt er op neer dat ik reageerde op de situatie met wat ik had meegekregen op mijn manier om te overleven.

Mijn vader was vaak heel gespannen en bracht dat mee naar huis na zijn werk. Ik kon het voelen als hij thuiskwam en werd fysiek misselijk van die spanning. Ik wist dat als het ontlaadde de spanning weg was, en dat gebeurde altijd sowieso wel op een gewelddadige manier het duurde alleen soms lang. Dus dan lokte ik die maar uit want dan was het weg.

Maar het was niet mijn fout dat ik zo reageerde op spanning. Die spanning had er in eerste plaats niet moeten zijn, of niet zo'n desastreuse manier van ontladen moeten hebben. Mijn pa had ook een uurtje kunnen gaan sporten of op een andere manier tot rust kunnen komen ipv het op het gezin af te reageren.

quote:

Op zondag 7 januari 2018 20:37 schreef Catnip het volgende:

[..]

Ik denk dat die afspraak is gemaakt door mijn andere hulpverleners, van een langdurige opname ben ik de vorige keer ook niet echt opgeknapt. Maar hoorde het ineens in het opname gesprek over die max. 4 weken. Terwijl medicatie natuurlijk langer de rijd nodig heeft om in te werken.. Maar ik vindt het prima, ben het nu al weer zat. lig toch liever in mijn eigen bedje.

Het gaat om Clomipramine

Heb zelf heel goede ervaringen met Clomipramine. Zegt niks natuurlijk maar succes!

Zelf voel ik me weer redelijk stabiel, kan nog beter maar de medicatie heeft gewoon nu de tijd nodig en alles moet nog slijten.

Wel wat moeite met een vriend die ineens niet meer laat horen/reageerd. Ga ik nog een beetje obsessief mee om. Niet met feit dat iemand niet meer reageerd maar wel het waarom. Heeft ie het gewoon druk of speelt er iets anders...

quote:

Op donderdag 11 januari 2018 11:28 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
DancingPhoebe,

In vorige topic postte je een aantal reacties op mijn berichtjes die o.a. gingen over acceptatie en dat t niet mijn schuld was. Mijn psycholoog vertelde exact hetzelfde en ik merk dat nu ik haar wat heb verteld ik pas begrijp wat je toen bedoelde.

Het maakt best veel los nu ik begonnen ben met praten. Meer herinneringen dringen zich op, maar ik durf er nu wel aandacht aan te geven. Eerder duwde ik ze zo snel mogelijk weg, nu durf ik er wel wat over na te denken en mogen ze er wat meer zijn.

Ik heb dagen nagedacht over hoe het dan niet mijn schuld kan zijn. Ik geloof mijn psycholoog en jou daar wel in. Maar hoe dan? Die weerstand begint nu wel wat af te nemen en vannacht toen ik niet kon slapen had ik een moment dat ik t kon bevatten.

Het komt er op neer dat ik reageerde op de situatie met wat ik had meegekregen op mijn manier om te overleven.

Mijn vader was vaak heel gespannen en bracht dat mee naar huis na zijn werk. Ik kon het voelen als hij thuiskwam en werd fysiek misselijk van die spanning. Ik wist dat als het ontlaadde de spanning weg was, en dat gebeurde altijd sowieso wel op een gewelddadige manier het duurde alleen soms lang. Dus dan lokte ik die maar uit want dan was het weg.

Maar het was niet mijn fout dat ik zo reageerde op spanning. Die spanning had er in eerste plaats niet moeten zijn, of niet zo'n desastreuse manier van ontladen moeten hebben. Mijn pa had ook een uurtje kunnen gaan sporten of op een andere manier tot rust kunnen komen ipv het op het gezin af te reageren.

"Het probleemoplossend vermogen van het kind sluit niet aan bij het probleemveroorzakend gedrag van de ouder."
En dan krijg je ook nog eens schuldgevoel over wat je hebt "gedaan" Dat was toen waarschijnlijk gewoon je oplossing.
Het is ook ingewikkeld als je heel lang hebt gedacht/ geloofd/ gezien dat iets aan jezelf lag dat het dan ineens anders blijkt te zijn...

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op donderdag 11 januari 2018 11:50 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

"Het probleemoplossend vermogen van het kind sluit niet aan bij het probleemveroorzakend gedrag van de ouder."
En dan krijg je ook nog eens schuldgevoel over wat je hebt "gedaan" Dat was toen waarschijnlijk gewoon je oplossing.
Het is ook ingewikkeld als je heel lang hebt gedacht/ geloofd/ gezien dat iets aan jezelf lag dat het dan ineens anders blijkt te zijn...

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik gaf altijd mezelf de schuld omdat ik de ontlading uitlokte. Ik was immers strontvervelend op zo'n moment.

En het beeld dat geschetst wordt van kinderen die mishandeld worden is altijd van een lief kind dat rustig zit te spelen en ineens zomaar klappen krijgt. Ik heb altijd gedacht dat omdat ik daar niet aan voldeed het wel mijn eigen schuld zou zijn geweest, en ja ik had t toch ook uitgelokt. En ik dus ook geen recht had om er verdrietig, boos en wat dan nog al niet meer over te zijn.

quote:

Op donderdag 11 januari 2018 12:31 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ik gaf altijd mezelf de schuld omdat ik de ontlading uitlokte. Ik was immers strontvervelend op zo'n moment.

En het beeld dat geschetst wordt van kinderen die mishandeld worden is altijd van een lief kind dat rustig zit te spelen en ineens zomaar klappen krijgt. Ik heb altijd gedacht dat omdat ik daar niet aan voldeed het wel mijn eigen schuld zou zijn geweest, en ja ik had t toch ook uitgelokt. En ik dus ook geen recht had om er verdrietig, boos en wat dan nog al niet meer over te zijn.

Stereotypering is killing en onvermijdelijk.
Ik heb niks nuttigs te melden verder maar wil even laten weten dat ik het gelezen heb.

quote:

Op donderdag 11 januari 2018 11:28 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
DancingPhoebe,

Mijn psycholoog vertelde exact hetzelfde en ik merk dat nu ik haar wat heb verteld ik pas begrijp wat je toen bedoelde.

Begon je psycholoog hier zelf over? De mijne bleven eigenlijk (tot m'n ergernis aan toe) maar op de vlakte. Graven deed m'n psychotherapeut eigenlijk pas en toen kwam er pas schot in de zaak.

Ik heb zelf min of meer vergelijkbare ervaringen met mijn ouders.

quote:

Op donderdag 11 januari 2018 12:31 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ik gaf altijd mezelf de schuld omdat ik de ontlading uitlokte. Ik was immers strontvervelend op zo'n moment.

En het beeld dat geschetst wordt van kinderen die mishandeld worden is altijd van een lief kind dat rustig zit te spelen en ineens zomaar klappen krijgt. Ik heb altijd gedacht dat omdat ik daar niet aan voldeed het wel mijn eigen schuld zou zijn geweest, en ja ik had t toch ook uitgelokt. En ik dus ook geen recht had om er verdrietig, boos en wat dan nog al niet meer over te zijn.

Ik krijg van mijn familie zelfs nu nog steeds die indruk, maar 't loopt op 't moment sowieso niet lekker op dat vlak, omdat ik hun egoïsme zat begin te worden. En ik bedoel echt helemaal zat.
Ze hebben het er gewoon niet over of doen alsof 't allemaal nooit gebeurd is of doen het af als iets wat maar arbitrair was. Of ze doen alsof het een geweldige tijd was, terwijl ik het vaak helemaal omgekeerd heb ervaren.

[ Bericht 23% gewijzigd door magnetronkoffie op 11-01-2018 13:36:37 ]

quote:

Op donderdag 11 januari 2018 13:27 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Begon je psycholoog hier zelf over? De mijne bleven eigenlijk (tot m'n ergernis aan toe) maar op de vlakte. Graven deed m'n psychotherapeut eigenlijk pas en toen kwam er pas schot in de zaak.

Ik heb zelf min of meer vergelijkbare ervaringen met mijn ouders.

[..]

Ik krijg van mijn familie zelfs nu nog steeds die indruk, maar 't loopt op 't moment sowieso niet lekker op dat vlak, omdat ik hun egoïsme zat begin te worden. En ik bedoel echt helemaal zat.
Ze hebben het er gewoon niet over of doen alsof 't allemaal nooit gebeurd is of doen het af als iets wat maar arbitrair was. Of ze doen alsof het een geweldige tijd was, terwijl ik het vaak helemaal omgekeerd heb ervaren.

Mijn psycholoog vroeg me wat ik erbij voelde en hoe het voelde om het haar te vertellen.

Toen ik dat vertelde gaf ze me dat als antwoord.

In mijn familie wordt er niet echt over gepraat. Die ene keer dat mijn vader er wat over zegt vind hij zichzelf vooral een slachtoffer van alles en neemt hij geen verantwoordelijkheid voor zijn aandeel. Ik zal niet zeggen dat t makkelijk voor hem was met mijn moeder die psychische problemen had en verslavingen en met 3 kinderen waarvan 1 met adhd, maar hij was wel de ouder en droeg de verantwoordelijkheid om voor veiligheid en genegenheid te zorgen.

Mijn zus heeft wel bevestigd dat ik niet gek ben en het wel erg was wat er gebeurde.

In mijn gezin is men nu vooral bezig met mijn nichtje. Heel prima want het is een fantastisch lief klein mensje en ze zorgt voor veel positiviteit. Maar het lijkt of daarmee ook het verleden weggeveegd wordt. Terwijl dat voor mij nog niet klaar is.

quote:

Op donderdag 11 januari 2018 11:28 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
DancingPhoebe,

In vorige topic postte je een aantal reacties op mijn berichtjes die o.a. gingen over acceptatie en dat t niet mijn schuld was. Mijn psycholoog vertelde exact hetzelfde en ik merk dat nu ik haar wat heb verteld ik pas begrijp wat je toen bedoelde.

Het maakt best veel los nu ik begonnen ben met praten. Meer herinneringen dringen zich op, maar ik durf er nu wel aandacht aan te geven. Eerder duwde ik ze zo snel mogelijk weg, nu durf ik er wel wat over na te denken en mogen ze er wat meer zijn.

Ik heb dagen nagedacht over hoe het dan niet mijn schuld kan zijn. Ik geloof mijn psycholoog en jou daar wel in. Maar hoe dan? Die weerstand begint nu wel wat af te nemen en vannacht toen ik niet kon slapen had ik een moment dat ik t kon bevatten.

Het komt er op neer dat ik reageerde op de situatie met wat ik had meegekregen op mijn manier om te overleven.

Mijn vader was vaak heel gespannen en bracht dat mee naar huis na zijn werk. Ik kon het voelen als hij thuiskwam en werd fysiek misselijk van die spanning. Ik wist dat als het ontlaadde de spanning weg was, en dat gebeurde altijd sowieso wel op een gewelddadige manier het duurde alleen soms lang. Dus dan lokte ik die maar uit want dan was het weg.

Maar het was niet mijn fout dat ik zo reageerde op spanning. Die spanning had er in eerste plaats niet moeten zijn, of niet zo'n desastreuse manier van ontladen moeten hebben. Mijn pa had ook een uurtje kunnen gaan sporten of op een andere manier tot rust kunnen komen ipv het op het gezin af te reageren.

Dat klinkt al als een besef toch!

Wat ik ook vooral bedoelde te zeggen is een soort fake it till you make it. Hersenen zijn vrij dom als iemand jou door het te blijven herhalen kan laten geloven dat je dom/niets waard/lui/vies/dik/whatever bent, terwijl dat gewoon niet zo is, moet het andersom ook mogelijk zijn. Dus blijf tegen jezelf zeggen dat dingen niet jouw schuld zijn/waren dat jij een kind was wat veel meer nodig had dan het kreeg, dat je er ook maar het beste van probeerde te maken. Blijf zeggen dat het niet jouw schuld is geweest. Tegen jezelf. Je brein is echt zo dom dat het dat dan op een gegeven moment zelf ook ingaat zien en zodra je je het ineens echt realiseert (het was niet mijn schuld/ik ben niet diklomplelijk) dan is er ook veel meer ruimte om rationeel te beseffen waarom het klopt wat je heel de tijd al over jezelf zegt

Lekker bezig jij

quote:

Op donderdag 11 januari 2018 15:58 schreef DancingPhoebe het volgende:

[..]

Dat klinkt al als een besef toch!

Wat ik ook vooral bedoelde te zeggen is een soort fake it till you make it. Hersenen zijn vrij dom als iemand jou door het te blijven herhalen kan laten geloven dat je dom/niets waard/lui/vies/dik/whatever bent, terwijl dat gewoon niet zo is, moet het andersom ook mogelijk zijn. Dus blijf tegen jezelf zeggen dat dingen niet jouw schuld zijn/waren dat jij een kind was wat veel meer nodig had dan het kreeg, dat je er ook maar het beste van probeerde te maken. Blijf zeggen dat het niet jouw schuld is geweest. Tegen jezelf. Je brein is echt zo dom dat het dat dan op een gegeven moment zelf ook ingaat zien en zodra je je het ineens echt realiseert (het was niet mijn schuld/ik ben niet diklomplelijk) dan is er ook veel meer ruimte om rationeel te beseffen waarom het klopt wat je heel de tijd al over jezelf zegt

Lekker bezig jij

Ik gebruik dat 'fake it until you make it' wel hoor. Vooral als er vanalles spookt en ik niet weet wat ervan te vinden probeer ik lief voor mezelf te zijn en de gedachten waarin ik mezelf de schuld geef kalm te houden. Ook als ik t zelf niet snap kan ik wel zeggen van 'ja maar verschillende mensen die echt wel weten waar ze t over hebben zeggen dat t niet mijn schuld is, dus dat mag je wel aannemen, ook al begrijp je zelf nog niet hoe dan.' In mijn lijf voel ik heel veel spanning, maar ook soms dat ik heel duizelig en misselijk ben. Lang leve mijn roze fluffy deken die als t me even wat veel wordt een prima schuilplek biedt.

T is veel vooral. Alsof het al die jaren soort van in elkaar gedrukt heeft gezeten en t nu lucht krijgt. Maargoed, tot nu toe is het te doen, niet makkelijk, maar ik kan t enigzins behapstukken en voorzichtig proberen er een beetje vat op te krijgen. En dus ook ruimte voor realisaties als dat t niet mijn schuld was. T is of ik van het ontwijken van alle fragmenten nu stukjes van een puzzel in elkaar aan het plakken ben en ik de eerste stukjes van een plaatje bij elkaar heb.

Apart is wel dat ondanks dat t best heftig is allemaal ik ook t gevoel heb dat t allemaal een tikje minder zwaar is. Niet meer steeds 1 scherp ding dat me spontaan kan komen prikken, maar een grote brij die ik iets van kan sturen en waar ik me op zich een beetje staande in kan houden, nu nog chocolade maken van alles wat voorbij komt.

quote:

Op donderdag 11 januari 2018 17:33 schreef Fripsel het volgende:
Ik gebruik deze ook wel graag als een soort van fake it till you make it.

[ afbeelding ]

Das wel een vrolijke!

Ik zoek momenteel gewoon afleiding. Bij voorkeur iets waarbij ik niet al te ingewikkeld hoef na te denken. Straks ga ik een pubquiz doen met wat vrienden. Heb ik wel zin in, even een uurtje of 3 met vertrouwde mensen gezelligheid en domme vragen beantwoorden. Voelt ook altijd als een soort aai en dan hoef ik niet te vertellen.

quote:

Op donderdag 11 januari 2018 17:41 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Das wel een vrolijke!

Ik zoek momenteel gewoon afleiding. Bij voorkeur iets waarbij ik niet al te ingewikkeld hoef na te denken. Straks ga ik een pubquiz doen met wat vrienden. Heb ik wel zin in, even een uurtje of 3 met vertrouwde mensen gezelligheid en domme vragen beantwoorden. Voelt ook altijd als een soort aai en dan hoef ik niet te vertellen.

Ga gamen

Er worden tegenwoordig zoveel geweldige games gemaakt, ze worden sneller geproduceerd dan jij ze kan uitspelen

quote:

Op donderdag 11 januari 2018 15:58 schreef DancingPhoebe het volgende:

[..]

Dat klinkt al als een besef toch!

Wat ik ook vooral bedoelde te zeggen is een soort fake it till you make it. Hersenen zijn vrij dom als iemand jou door het te blijven herhalen kan laten geloven dat je dom/niets waard/lui/vies/dik/whatever bent, terwijl dat gewoon niet zo is, moet het andersom ook mogelijk zijn. Dus blijf tegen jezelf zeggen dat dingen niet jouw schuld zijn/waren dat jij een kind was wat veel meer nodig had dan het kreeg, dat je er ook maar het beste van probeerde te maken. Blijf zeggen dat het niet jouw schuld is geweest. Tegen jezelf. Je brein is echt zo dom dat het dat dan op een gegeven moment zelf ook ingaat zien en zodra je je het ineens echt realiseert (het was niet mijn schuld/ik ben niet diklomplelijk) dan is er ook veel meer ruimte om rationeel te beseffen waarom het klopt wat je heel de tijd al over jezelf zegt

Lekker bezig jij

Ik snap niet waarom "1000 keer iets tegen persoon A zeggen resulteert in dat persoon A er dan uiteindelijk van overtuigd zal zijn dat dit absoluut waar is". Het is meer een emotioneel besef, rationeel kan je allang al weten dat het alles niet jouw schuld was, maar je gevoel moet nog mee en dat pak je op een andere manier aan.
Het is denk ik ook wel van belang hoe belangrijk de persoon was die bepaalde dingen tegen je zei en vaak was het meer dan dingen alleen maar zeggen (zoals slaan, schreeuwen, ander fysiek spul of juist het ontbreken van fysikiteit (hoe spel je dat?)).

Wel handig dat als het de ene kant op kan, het dus ook de andere kant op kan. Op zich ook heel logisch.

Ik heb zelf het idee dat je jezelf ook kunt wapenen tegen dit soort pogingen je te manipuleren (want je laten geloven dat je dikstomlelijk bent, is een vorm van manipulatie) door je bewust ervan te zijn -wie- deze dingen tegen je zegt. het kan wel lastig zijn mensen op de juiste waarde in te schatten, dan weet je nog niet wat voor waarde je daaraan zou moeten leggen.

Wat bedoel je met "echt realiseert"?

Ik vind het zelf makkelijker om het juist eerst rationeel te bepalen (want dat is heel makkelijk te beredeneren, ongeacht door wie dat beredeneren gebeurt) en daarna pas emotioneel. In elk geval bij dit soort dingen. Er moet voor mij eerst een basis zijn van waaruit ik (in een veilige omgeving) met m'n emoties kan werken.

Misschien dat het mede daarom ook vaker mis ging, veel mensen probeerden me eerst zeg maar emotioneel te openen en daarna pas met ratio te komen maar voor mij is dat de verkeerde volgorde. Of zoiets.

quote:

Op donderdag 11 januari 2018 15:06 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Mijn psycholoog vroeg me wat ik erbij voelde en hoe het voelde om het haar te vertellen.

Toen ik dat vertelde gaf ze me dat als antwoord.

In mijn familie wordt er niet echt over gepraat. Die ene keer dat mijn vader er wat over zegt vind hij zichzelf vooral een slachtoffer van alles en neemt hij geen verantwoordelijkheid voor zijn aandeel. Ik zal niet zeggen dat t makkelijk voor hem was met mijn moeder die psychische problemen had en verslavingen en met 3 kinderen waarvan 1 met adhd, maar hij was wel de ouder en droeg de verantwoordelijkheid om voor veiligheid en genegenheid te zorgen.

Mijn zus heeft wel bevestigd dat ik niet gek ben en het wel erg was wat er gebeurde.

Wat betekent het voor jou dat je zus in elk geval wel aan jouw kant staat?
En ik neem aan dat je het liever van de mensen in kwestie zelf had gehoord? (zoals van je vader).

Een soort erkenning, dat scheelt al behoorlijk denk ik.

quote:

In mijn gezin is men nu vooral bezig met mijn nichtje. Heel prima want het is een fantastisch lief klein mensje en ze zorgt voor veel positiviteit. Maar het lijkt of daarmee ook het verleden weggeveegd wordt. Terwijl dat voor mij nog niet klaar is.

Ja...vetgedrukte is eigenlijk een beetje nog een trap na ook. Toen werd je niet gehoord en nu ergens dus nog steeds niet. Zoiets.

Waardevolle inzichten hierboven. Fake it till you make it werkt stiekem nog best goed. Eerst gedrag (gewoon maar doen), dan gedachten bijstellen en uiteindelijk volgt dan ook een keer het gevoel.

Ik heb ook nogal wat in mijn rugzak van vroeger. Vandaag een klein doorbraakje gehad, heb kunnen zien dat ik echt nog wel jong was en misschien ook wel niet wist hoe ik anders kon reageren en op dat moment niet goed snapte wat er nou eigenlijk gebeurde. En daarmee komt er ook plek voor verdriet.

Ik hoor binnenkort meer over de plannen voor een vervolg behandeling, vind het stiekem best wel spannend deze onzekerheid.

Iemand ervaring met venlafaxine? Of iets dergelijks.
Vandaag voorgeschreven gekregen.

quote:

Op donderdag 11 januari 2018 20:41 schreef Mekamotut het volgende:
Iemand ervaring met venlafaxine? Of iets dergelijks.
Vandaag voorgeschreven gekregen.

Ja. Had eerst escitalopram, maar die deed niet genoeg dus over naar venlafaxine. Stapjes: 75, 150, 187.5, 225. Ik merk wel effect, ben stabieler.

Wel veel bijwerkingen gehad bij het verhogen. Idioot moe, kotsmisselijk en ook niet helemaal helder (heb dus ook de auto laten staan een tijdje). Maar die waren tijdelijk.

Hopelijk slaat het bij jou ook aan!

quote:

Op donderdag 11 januari 2018 21:00 schreef Marialice het volgende:

[..]

Ja. Had eerst escitalopram, maar die deed niet genoeg dus over naar venlafaxine. Stapjes: 75, 150, 187.5, 225. Ik merk wel effect, ben stabieler.

Wel veel bijwerkingen gehad bij het verhogen. Idioot moe, kotsmisselijk en ook niet helemaal helder (heb dus ook de auto laten staan een tijdje). Maar die waren tijdelijk.

Hopelijk slaat het bij jou ook aan!

Dat klinkt eigenlijk best zwaar.
Ik ben depri, ik ben aan het afkicken van cocaïne (nog steeds heb nu sinds 14-7-17 niet meer gesnoven of gebased)) en nu voel ik me zo kut. Ik wilde mezelf ophangen afgelopen weekend, ik heb eerst benzo's gekregen om kalm te blijven en vandaag eerste afspraak bij de psychiater via verslavingszorg en die schreef me venlafaxine voor.
Maar ik ben er wat huiverig voor. Geen zin om een levende dooie te zijn.

quote:

Op donderdag 11 januari 2018 18:57 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ga gamen

Er worden tegenwoordig zoveel geweldige games gemaakt, ze worden sneller geproduceerd dan jij ze kan uitspelen

[..]

Ik snap niet waarom "1000 keer iets tegen persoon A zeggen resulteert in dat persoon A er dan uiteindelijk van overtuigd zal zijn dat dit absoluut waar is". Het is meer een emotioneel besef, rationeel kan je allang al weten dat het alles niet jouw schuld was, maar je gevoel moet nog mee en dat pak je op een andere manier aan.
Het is denk ik ook wel van belang hoe belangrijk de persoon was die bepaalde dingen tegen je zei en vaak was het meer dan dingen alleen maar zeggen (zoals slaan, schreeuwen, ander fysiek spul of juist het ontbreken van fysikiteit (hoe spel je dat?)).

Wel handig dat als het de ene kant op kan, het dus ook de andere kant op kan. Op zich ook heel logisch.

Ik heb zelf het idee dat je jezelf ook kunt wapenen tegen dit soort pogingen je te manipuleren (want je laten geloven dat je dikstomlelijk bent, is een vorm van manipulatie) door je bewust ervan te zijn -wie- deze dingen tegen je zegt. het kan wel lastig zijn mensen op de juiste waarde in te schatten, dan weet je nog niet wat voor waarde je daaraan zou moeten leggen.

Wat bedoel je met "echt realiseert"?

Ik vind het zelf makkelijker om het juist eerst rationeel te bepalen (want dat is heel makkelijk te beredeneren, ongeacht door wie dat beredeneren gebeurt) en daarna pas emotioneel. In elk geval bij dit soort dingen. Er moet voor mij eerst een basis zijn van waaruit ik (in een veilige omgeving) met m'n emoties kan werken.

Misschien dat het mede daarom ook vaker mis ging, veel mensen probeerden me eerst zeg maar emotioneel te openen en daarna pas met ratio te komen maar voor mij is dat de verkeerde volgorde. Of zoiets.

Gamen doe ik ook wel, maar ik heb ook behoefte om onder de mensen te zijn. En dan t liefst zonder dat ik hoef te praten over wat er gaande is.

Het helpt bij mij wel als mensen waarvan ik t gevoel heb dat ze weten waarover ze t hebben dit soort advies geven. Ik probeer dit soort dingen wel uit. Mij leverde het in elk geval op dat ondanks dat het in mijn hoofd nog moest klikken ik makkelijker accepteerde dat mijn eerdere gedachte niet klopte. Natuurlijk kan ik pas echt omschakelen als ik ook de logica ervan snap maar het helpt wel met acceptatie en verandering van mijn gedachten. Het voelde nu gewoon alsof t puzzelstukje op zijn plek viel in plaats van beginnen aan een compleet nieuwe puzzel.

quote:

Op donderdag 11 januari 2018 18:59 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Wat betekent het voor jou dat je zus in elk geval wel aan jouw kant staat?
En ik neem aan dat je het liever van de mensen in kwestie zelf had gehoord? (zoals van je vader).

Een soort erkenning, dat scheelt al behoorlijk denk ik.

[..]

Ja...vetgedrukte is eigenlijk een beetje nog een trap na ook. Toen werd je niet gehoord en nu ergens dus nog steeds niet. Zoiets.

Ik twijfel best wel regelmatig of mijn beleving wel juist is. Ook dat is er vroeger ingehamerd, dus ik ben altijd bang dat ik het verkeerd zie en een foute interpretatie heb. De bevestiging van iemand die erbij was zoals mijn zus, is vooe mij waardevol want daarmee heb ik meer zekerheid in dat het daadwerkelijk is gebeurd.

Het lastige is dat op dit vlak mijn herinneringen soms rare dingen doen. Ik herinner me heel weinig gevoelens bij de situatie en waarschijnlijk was het uitschakelen daarvan een overlevingsmechanisme. Maar het maakt wel dat ik twijfel over of het wel echt was, want ik heb vaak geen gevoel bij de situatie, alleen indringende beelden. En van sommige herinneringen zijn er alleen flarden en kan ik het niet meer plaatsen in een situatie. Ook deels zelfbescherming denk ik. Juist daarom is het heel fijn dat er nog iemand is die weet wat er gebeurd is en die het al wel grotendeels een plek heeft gegeven, die het plaatje al wat verder af heeft. In dat opzicht is de erkenning door mijn zus waardevol.

Mijn vader heeft wel eens toegegeven dat hij fouten heeft gemaakt. Maar dat is het ook wel. Een beetje cru wellicht, maar als hij in staat was om kritisch naar zijn aandeel te kijken dan had hij wellicht destijds andere keuzes gemaakt. En ik denk dat hij nu dat behoorlijk wat met zichzelf op te lossen zou hebben. Ik zou niet graag in zijn schoenen staan en moeten verteren dat je het leven van je kinderen behoorlijk verziekt hebt terwijl jij verantwoordelijk voor hen was. In de schoenen van mijn moeder zou ik nog minder graag willen staan aangezien die behoorlijke psychische problemen heeft en ook als ouder er een puinzooi van heeft gemaakt.

Ik denk werkelijk dat beiden met mijn nichtje proberen het nu wel goed te doen, dat zie ik in veel aspecten wel terug. Dat is pijnlijk aan de ene kant, aan de andere kant toont het wel aan dat ze beiden weten dat ze t goed verkloot hebben bij mij, mijn zus en in mindere mate mijn broertje.

Er lopen hier zoveel dingen door elkaar heen dat ik eerlijk gezegd nu ook weinig probeer over hun beleving na te denken. De focus ligt voor mij nu op mezelf en het verleden een plaats geven, de puinzooi tot een enigzins coherent verhaal krijgen en ervoor zoegen dat wat me nu steeds dwarsligt en problemen veroorzaakt aanpakken.

ik kan maar 1 ding tegelijk. Wellicht dat ik ze er ooit mee ga confronteren, maar voor nu is de relatie tussen mij en mijn ouders en het gezin even niet zo van belang. Het gaat nu even helemaal om mezelf.

quote:

Op donderdag 11 januari 2018 20:41 schreef Mekamotut het volgende:
Iemand ervaring met venlafaxine? Of iets dergelijks.
Vandaag voorgeschreven gekregen.

Ik gebruik het ook. Wat al eerder gezegd was, bijwerkingen vond ik pittig in het begin. Ik was blij dat ik op dat moment geen verplichtingen had, want ik ben gewoon een week in mn huis blijven chillen. Wel er uit voor boodschapjes of een afspraak met vrienden, maar niet meer dan dat. Ogen als schoteltjes, gevoel van XTC-light (het strakke, niet het loveydovey helaas ), eetlust compleet weg, ik moest mezelf dwingen om kleine hapjes van lichte dingen te nemen een paar keer per dag, meer ging niet. Duizelingen, vooral bij het opstaaan (van een stoel ofzo, niet bij het wakker worden ). Alles bij elkaar was dat na een maand ofzo weg. Waarbij het alleen de eerste week zo heftig was.

Nu heb ik het warmer dan ik het voorheen had (ik was een echte koukleum, nu valt het mee) maar dat kan ook wel komen doordat ik tegenwoordig mn douche afsluit met een paar seconden koud om wakker te worden, dus mogelijk houdt dat geen relatie met de medicatie. Ik zweet veel sneller/meer bij inspanning en ik heb nog af en toe een duizeling wanneer ik te snel opsta.

quote:

Op donderdag 11 januari 2018 23:09 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]
Het voelde nu gewoon alsof t puzzelstukje op zijn plek viel in plaats van beginnen aan een compleet nieuwe puzzel.

Deze sprong er echt uit als herkenbaar voor mij! Toen ik eenmaal een bij mij passende therapeut trof voelde het exact zo!