R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Misschien heb je in de afgelopen delen kunnen lezen dat veel mensen denken dat je haar tijd moet gunnen.quote:Op donderdag 14 december 2017 00:59 schreef AnoniemH het volgende:
Kan ik haar donderdag (morgen) wel vragen of ze al een keuze heeft gemaakt of is dat te direct?
Waarschijnlijk waren er genoeg hints, maar pikte je dat niet op. Het neigt naar een soort narcisme, dat je je echt totaal niet kunt voorstellen dat ze het met je uit wilt maken.quote:
[..]
Dat snap ik maar niemand zag het aankomen, werkelijk niemand. Ik dacht misschien heeft ze wel iemand in vertrouwen genomen, maar nopes.
Zelfs al is er nooit een enkele hint gevallen, dan nog was het in jouw situatie wel aan te zien komen. Jullie zijn al samen sinds jullie 17 zijn. Jullie hebben nooit echt geleerd hoe het is om alleen te zijn. Je weet niet wat je aan jezelf hebt, je weet niet wat jou als individu gelukkig maakt. Er is geen jij, alleen een 'jij en haar'. Je bent geen individu, je bent de vriend/man van... En voor je dit gaat ontkennen, bedenk je dan even dat je zei dat je je geen leven kan voorstellen zonder haar. Dat had je letterlijk gezegd. Jij als individu bestaat dus niet. Jullie hebben nooit geleerd wie jullie nou werkelijk zijn en hebben dat niet kunnen ontdekken, want jullie zijn altijd samen geweest. Dan kan je wel zeggen 'we hebben elkaar ruimte gegeven om ons ding te doen', maar dat is niet hetzelfde. In het algemeen leren mensen eerst zichzelf kennen voordat ze een relatie aangaan. Ze weten dan precies wat ze kunnen toevoegen in een relatie en wat ze nodig hebben in een relatie. Jullie zijn erin gedoken sinds de middelbare school. Soms gaat dat goed, maar meestal gaat dat fout, zoals nu wel blijkt.
Dus ja, je had het wel degelijk aan kunnen zien komen. Ook al voelde alles nog zo goed.
True maar we zijn nu een maand verder he.quote:
[..]
Misschien heb je in de afgelopen delen kunnen lezen dat veel mensen denken dat je haar tijd moet gunnen.
Ik dacht 2-3 dagen.quote:
[..]
True maar we zijn nu een maand verder he.
Of er waren gewoon geen hints en dat is haar fout maybe? Rest van je verhaal klopt wel ja.quote:Op donderdag 14 december 2017 01:07 schreef MrAero het volgende:
[..]
Waarschijnlijk waren er genoeg hints, maar pikte je dat niet op. Het neigt naar een soort narcisme, dat je je echt totaal niet kunt voorstellen dat ze het met je uit wilt maken.
Zelfs al is er nooit een enkele hint gevallen, dan nog was het in jouw situatie wel aan te zien komen. Jullie zijn al samen sinds jullie 17 zijn. Jullie hebben nooit echt geleerd hoe het is om alleen te zijn. Je weet niet wat je aan jezelf hebt, je weet niet wat jou als individu gelukkig maakt. Er is geen jij, alleen een 'jij en haar'. Je bent geen individu, je bent de vriend/man van... En voor je dit gaat ontkennen, bedenk je dan even dat je zei dat je je geen leven kan voorstellen zonder haar. Dat had je letterlijk gezegd. Jij als individu bestaat dus niet. Jullie hebben nooit geleerd wie jullie nou werkelijk zijn en hebben dat niet kunnen ontdekken, want jullie zijn altijd samen geweest. Dan kan je wel zeggen 'we hebben elkaar ruimte gegeven om ons ding te doen', maar dat is niet hetzelfde. In het algemeen leren mensen eerst zichzelf kennen voordat ze een relatie aangaan. Ze weten dan precies wat ze kunnen toevoegen in een relatie en wat ze nodig hebben in een relatie. Jullie zijn erin gedoken sinds de middelbare school. Soms gaat dat goed, maar meestal gaat dat fout, zoals nu wel blijkt.
Dus ja, je had het wel degelijk aan kunnen zien komen. Ook al voelde alles nog zo goed.
Tjah, je moet het zelf weten.quote:
[..]
2-3 dagen geen contact maar ze loopt hier al een maand mee zegt ze.
Aan de ene kant denk ik we bellen donderdag en verder zien we wel. Mijn andere kant zegt; Je bent nu een maand verder komop. Dubbel.quote:
[..]
Tjah, je moet het zelf weten.
Kunt ook een dobbelsteen gooien als je er echt niet uitkomt wat je wil.quote:
[..]
Aan de ene kant denk ik we bellen donderdag en verder zien we wel. Mijn andere kant zegt; Je bent nu een maand verder komop. Dubbel.
Nouja het is meer dat ik niet weet waar ik nu goed aan doe. Ik heb ook mijn gevoel weet je wel en zou graag een teken krijgen (welke kant het ook op gaat) maar ik weet na een maand nog helemaal niks.quote:
[..]
Kunt ook een dobbelsteen gooien als je er echt niet uitkomt wat je wil.
Je doet er goed aan om een plan te maken wat je kan doen als het allemaal misgaat. Bijvoorbeeld huisarts of GGZ bellen voor een afspraak. Daarnaast kan je je even op jezelf richten. Werk blijven zoeken ook al heb je vrijdag een sollicitatie. Of schrijf het allemaal eens voor jezelf op, dat geeft wellicht ook inzicht in jezelf.quote:
[..]
Nouja het is meer dat ik niet weet waar ik nu goed aan doe. Ik heb ook mijn gevoel weet je wel en zou graag een teken krijgen (welke kant het ook op gaat) maar ik weet na een maand nog helemaal niks.
Daar ben ik mee bezig maar wat zou jij doen in deze situatie? Duidelijkheid vragen of misschien nog maaaaanden in onzekerheid?quote:
[..]
Je doet er goed aan om een plan te maken wat je kan doen als het allemaal misgaat. Bijvoorbeeld huisarts of GGZ bellen voor een afspraak. Daarnaast kan je je even op jezelf richten. Werk blijven zoeken ook al heb je vrijdag een sollicitatie. Of schrijf het allemaal eens voor jezelf op, dat geeft wellicht ook inzicht in jezelf.
Ik zou me even op mezelf proberen te richten en rustig afwachten. Als ik niet meer zou kunnen wachten dan zou ik haar ouderwets een brief schrijven.quote:
[..]
Daar ben ik mee bezig maar wat zou jij doen in deze situatie? Duidelijkheid vragen of misschien nog maaaaanden in onzekerheid?
Gewoon deze. Topic kan dicht.quote:Op donderdag 14 december 2017 00:22 schreef Godshand het volgende:
[..]
Valt wel mee.
Het is heel simpel: jullie waren 17 jaar toen jullie met elkaar begonnen en dan ligt de wereld nog open voor je. Helemaal happy en je leert elkaar kennen.
Veel vrouwen willen huisje, boompje beestje. Huisje hebben jullie al. Alleen dat werk: ok, toen jullie jong waren: ach, bedrijf failliet, je bent pas 23, komt wel.
Maar dan komen er steeds meer zaken voor haar er bij:
-dat gedoe met werk blijft steeds en geeft steeds stress
-ah mijnheer heeft ook nog een stoornis, dus werk wordt altijd lastig 🤔 en dan ook met het huishouden dus
-oh, hij is ook nog onvruchtbaar!
-tering, ik ben alweer 30+ en nog steeds GEEN KIND zonder enig gedoe. En ALS het via het ziekenhuis lukt, dan heeft papa een stoornis die moeilijk aan werk komt en ook geen zak aan het huishouden doet. Laat staan luiers verschoont!? Heb ik 2 kinderen eigenlijk... Wat doe ik bij mijn man? Lieve man maar er zijn vast mannen buiten die meer voor mij kunnen betekenen, hun baan kunnen houden, niet overal achteraan gezeten hoeft te worden en mij in 1 wip zwanger kunnen maken!
Kortom, het wensenlijstje is afgevinkt en jij past daar niet zo goed meer in. En dan is het voor een vrouw snel bekeken, zeker met rammelende eierstokken.
Sterkte Bro!
Minister: lt's not particularly silly, is it? I mean, the right leg isn't silly at all and the left leg merely does a forward aerial half turn every alternate step.
Mr Pudey: Yes, but I think that with Government backing I could make it very silly.
Mr Pudey: Yes, but I think that with Government backing I could make it very silly.
Wie is onvruchtbaar? Ik niet hoor anders zou ICSI niet kunnen, wel wakker blijven hequote:
[..]
Gewoon deze. Topic kan dicht.
Na een kwart van jouw geschiedenis gelezen te hebben, wist ik het al...quote:
Beste mensen,
Ik heb even een kloon account aangemaakt, omdat ik vrij bekend ben op dit forum en ik sta op de rand van de afgrond na 14 jaar samen te zijn met mijn meissie. Ik zal alles proberen zo goed mogelijk te omschrijven, zodat het helder is. Mochten er vragen zijn dan ben ik uiteraard bereid deze te beantwoorden. Hopelijk zijn er wat mensen die mij kunnen adviseren ofzo.
Zoals gezegd ben ik al 14 jaar samen met de liefde van mijn leven. We zijn vanaf dat we 17 jaar zijn bijelkaar en wonen sinds een kleine 10 jaar samen. Eerst 6 jaar in een heel klein dorp en nu sinds 4 jaar in een groter dorp met ongeveer 10.000 inwoners.
Wij hebben in ons leven heel veel dingen meegemaakt en dit begon al op de allereerste dag dat ik haar voor de eerste keer zag. Haar ouders lagen namelijk in scheiding en er werd net niet gevochten in huis. Uiteindelijk is dat overigens goed gekomen, nadat haar moeder 6 weken uit huis is geweest.
Enkele jaren geleden kreeg mijn vriendin een ongeluk en werd aangereden. Hierdoor kwam ze 6 maanden in het ziekenhuis te liggen en hield daar beenletsel aan over, mede door toedoen van het ziekenhuis (wonden niet goed schoongemaakt). Ze moest opnieuw leren lopen, staan etc en is inmiddels al 8 jaar werkzaam in een Horeca bedrijf waar ze het reuze naar haar zin heeft, maar daar kom ik later nog op terug.
In de tussentijd heb ik gewoon gewerkt, maar op en af. Aantal keer goed pech gehad dat de bedrijven waar ik werkzaam voor was failliet gingen of ik kon het gewoon niet vinden met collega's etc. Ik ben daar zeer gevoelig voor vanwege een psychische stoornis die ik heb en die sinds vorig jaar pas erkend is (eindelijk). Ik ben dus niet iemand die langer dan 2-3 jaar bij een baas blijft hangen, ook al wil ik dat wel, het lukt telkens niet.
Sinds wij wonen waar wij nu wonen is er veel gebeurd. In de afgelopen 4 jaar hebben wij ieder jaar iemand verloren waar wij veel om geven. Zo overleed mijn oom plotseling aan een hartaanval 4 jaar geleden (waar mijn vriendin ook een goede band mee had), 3 jaar geleden mijn nicht van 32 aan een meervoudige hersentumor, 2 jaar geleden haar beste collega en vriendin aan kanker (ook net 38 ofzo) en nu staan wij op het punt om opnieuw iemand te verliezen, namelijk een vriendin van 26 ook aan kanker. Die zal op korte termijn overlijden en is niet meer te redden.
Toen wij hier kwamen wonen vertelde mijn vriendin mij; Ey ga nou eens wat doen, zoek eens wat contact etc. Uiteindelijk kwam ik bij de vereniging terecht waar ik nu bij zit en waar ik het ontzettend naar mijn zin heb. Het zijn echt vrienden geworden en ook mijn vriendin voelt zich daar welkom. Jaarlijks hebben we uitjes of komt ze kijken etc etc. En een tijdje geleden zijn we nog samen naar een bruiloft geweest van iemand uit mijn team.
Nu is het zo dat ik de afgelopen 2 jaar een ziektewetuitkering heb gehad en uiteindelijk ben ik goedgekeurd (niet geheel terecht maar goed). Ik was sinds Augustus dit jaar bezig om te solliciteren. Letterlijk honderden sollicitaties en gesprekken reeds gevoerd. Ik kon niet eerder dan Augustus solliciteren, omdat ik een ziektewetuitkering had en ik moest wachten op het eindoordeel van de arts. Mijn vriendin vertelde mij dat ze erg trots was dat ik het eindelijk inzag en dat ik zo snel reageerde. Ze maakte zich logischerwijs druk om de financiën.
Tevens zijn we al 3 jaar bezig om vader en moeder te worden. Na uitgebreid onderzoek bleek dat wij niet natuurlijk zwanger kunnen worden. De ''fout'' ligt bij mij. Hiervoor zijn we dit jaar een traject ingegaan bij het Erasmus in Rotterdam. Door middel van een ICSI-behandeling kunnen wij alsnog vader en moeder worden.Wel moest mijn vriendin 5 kilo afvallen oftewel erbij sporten. En ze werkt nog eens 40-45 uur per week en ik deed op dat moment niets.
In November zouden wij terug moeten komen bij het ziekenhuis, maar je raad het al. Enkele dagen voor we zouden gaan kwam ze met het nieuws dat ze twijfelt aan onze relatie. Ze zag op tegen de datum van het ziekenhuis en of we het wel allemaal konden rondbreien. Aan de ene kant heeft ze gelijk, omdat ik al een aantal keer een kans heb gehad wat betreft werk etc, maar aan de andere kant denk ik; Een baby dat gaat 9 maanden duren. Geef mij dan ook die tijd, je zag dat ik goed bezig was.
Op haar werk is ze heel goed met haar collega's, zelfs te goed misschien. Ze gaat graag op stap, feestjes en dat soort dingen. Dat is na de dood van haar beste collega meer geworden (die hield daar ook van, maar stierf alleen en was vaak eenzaam, eeuwige vrijgezel en kwam vaak de verkeerde mannen tegen zeg maar). Ik heb haar die vrijheid NOOIT ontnomen, omdat ik wist dat ze dat gemist heeft in haar jeugd, mede door toedoen van haar ouders. Ze zorgde immers altijd voor alles en iedereen.
Nu is de situatie zo dat ik door de bomen het bos niet meer zie. Ze loopt bij een psycholoog voor haarzelf, maar niet voor onze relatie. Ik heb haar verteld dat die psycholoog het waarschijnlijk erger maakt. Waarom? Als jij met een vraag komt; Ik heb altijd voor anderen gezorgd, wat moet ik doen? Dan zegt die psycholoog uiteraard dat je voor jezelf moet kiezen.
Onze relatie is ALTIJD goed geweest. Samen op vakantie, samen lachen en huilen, respect, waardering, goede sex (nog steeds) en zelden tot nooit ruzie. Weleens discussies maar geen ruzie. Tevens drink ik niet, drugs gebruik ik niet en geweld gebruik ik al helemaal niet. Ik ben eigenlijk een lief persoon die ook liefde nodig heeft en zij idem.
Nu is het zo dat ik bij mijn ouders verblijf voor inmiddels 10+ dagen en ik het zelf misschien erger heb gemaakt door haar te appen, vanwege onzekerheid en het ongewisse. Dit heb ik niet gewild, maar als ze in mijn schoenen had gestaan had ze hetzelfde gedaan denk ik. Wel hebben we enkele malen per email contact gehad.
In deze emails geeft ze de volgende punten aan;
Financiën (daar was ik mee bezig en ik heb vrijdag bijvoorbeeld weer een gesprek staan)
Vrijheid (die ze altijd van mij gekregen heeft maar toch heeft ze het gevoel een bepaalde verantwoordelijk richting mij te hebben)
Genegenheid (die gaf ik haar erg veel, zeker toen ik net wegging en dat vond ze ook heel fijn.)
Huishouden (oftewel of ik vaker dingen zelf wil zien, maar het probleem is ik zie het niet en dat stinkt haar terecht. Ook dit is op te lossen lijkt mij bijv met een memo bord ofzo)
Ik denk dat ze zich teveel spiegelt aan haar collega's die vaak jonger zijn en lekker alles los en vast neuken wat er is en lekker zuipen. Ik merk dat ze dat ook wil, maar dat heeft ze altijd tot op zekere hoogte gemogen. Het is voor mij dus een raadsel en het kwam als koude kak op mijn dak waar dit ineens vandaan komt.
1 week voordat ze met dit verhaal kwam hadden we nog wereldse sex en was het hou van je, wil je niet kwijt en we gaan ervoor he in 2018 en ineens PATS BOEM.
Ik ben nu 31 en mijn leven is helemaal vernield. Ik verlies haar, mijn 2 honden en 3 katten en mijn vrienden die ik net had opgebouwd daarzo. Nu ik 100 kilometer verder zit denk ik; Wat nu? Ik heb hier bij mijn ouders helemaal niets en ik wil dat het goed komt, maar wat te doen?
Ik weet dat mijn tante haar vanavond belt en ik spreek haar donderdagavond even. Zaterdag ga ik denk ik wel met de vereniging het uitje doen en een vriend raadde mij aan om haar zondag even lekker mee te nemen naar de schaatsbaan, maar aan de andere kant komt dat misschien opdringerig over, omdat ze aangaf rust te willen. Ik kan niet begrijpen dat je iemand waar je zoveel van houd en dat doet ze, zo ineens kan behandelen.
Ze is van een lieve, open, eerlijke, charmante en zorgzame vrouw INEENS omgeslagen naar iemand die alleen wil zijn, koud is en weinig empathie heeft. Ik begrijp er werkelijk niets van aan een kant.
Nu zul je denken; Ze wil ermee stoppen. Maar er zijn een aantal dingen waaraan ik denk waarvan ik zeg; Ze wil niet stoppen. Ze heeft namelijk de afspraak bij het ziekenhuis VERZET en niet geannuleerd. Verzet naar volgende week al zelfs. Tevens draagt ze onze verlovingsring nog.
Ik weet het niet meer en sorry voor het warrige verhaal.
Jij valt ondanks dat je vaak jouw best doet (en soms wat minder) tussen wal en boot. En dat niet eenmaal maar te vaak om nog vertrouwen te houden in de samenleving of degenen die over jou beslissen.
Ik ken dat maar al te goed. Bij alles wat jij aan argumenten hebt, hebben anderen vele tegenargumenten. Tegenargumenten die jij wilt in perspectief wilt plaatsen... maar niemand die daar naar luistert, ze vinden je lastig en denken dat jij moeilijk bent, omdat je overal een antwoord op hebt.
Dat jij overal een antwoord op hebt, komt vooral omdat je veel zelfkennis hebt en omdat je inderdaad zelden gehoord wordt. Daar heb jij weinig aan, zelfs als je gelijk hebt.
Als iets misgaat door fouten van anderen, dan gaat alles mis. Mensen waar jij het van moet hebben, zijn gemakkelijker af door je als moeilijk te beschrijven, dan zelf na te denken.
En dan komt het gevoel, dat je (we) niet kunnen winnen van de massa, en meestal klopt dat ook.
Als eenmaal alles fout gaat wat fout kan gaan, dan vliegen de gieren al rond om je op te vreten, tot op het bot. Probeer dan jouw rug nog maar eens te rechten! Dat gaat niet, of tenminste moeilijk.
En als het heelal tegen je samenspant, dan zie je geen aanknopingspunten meer... logisch ook.
Je hebt nog een keuze; jouw vriendin nog voor jou winnen... of al die (emotionele) banden doorsnijden. Als het 1e niet lukt, blijf dan niet langer in die strop hangen, ga verder met jouw leven, ga verder uit haar buurt, misschien zelfs de landsgrenzen over, wanneer je goed bent in andere talen.
Een schone lei, kan soms heel goed werken.
Dit is wel waar ja.quote:
[..]
Na een kwart van jouw geschiedenis gelezen te hebben, wist ik het al...
Jij valt ondanks dat je vaak jouw best doet (en soms wat minder) tussen wal en boot. En dat niet eenmaal maar te vaak om nog vertrouwen te houden in de samenleving of degenen die over jou beslissen.
Ik ken dat maar al te goed. Bij alles wat jij aan argumenten hebt, hebben anderen vele tegenargumenten. Tegenargumenten die jij wilt in perspectief wilt plaatsen... maar niemand die daar naar luistert, ze vinden je lastig en denken dat jij moeilijk bent, omdat je overal een antwoord op hebt.
Dat jij overal een antwoord op hebt, komt vooral omdat je veel zelfkennis hebt en omdat je inderdaad zelden gehoord wordt. Daar heb jij weinig aan, zelfs als je gelijk hebt.
Als iets misgaat door fouten van anderen, dan gaat alles mis. Mensen waar jij het van moet hebben, zijn gemakkelijker af door je als moeilijk te beschrijven, dan zelf na te denken.
En dan komt het gevoel, dat je (we) niet kunnen winnen van de massa, en meestal klopt dat ook.
Als eenmaal alles fout gaat wat fout kan gaan, dan vliegen de gieren al rond om je op te vreten, tot op het bot. Probeer dan jouw rug nog maar eens te rechten! Dat gaat niet, of tenminste moeilijk.
En als het heelal tegen je samenspant, dan zie je geen aanknopingspunten meer... logisch ook.
Je hebt nog een keuze; jouw vriendin nog voor jou winnen... of al die (emotionele) banden doorsnijden. Als het 1e niet lukt, blijf dan niet langer in die strop hangen, ga verder met jouw leven, ga verder uit haar buurt, misschien zelfs de landsgrenzen over, wanneer je goed bent in andere talen.
Een schone lei, kan soms heel goed werken.
Ts, succes vanavond met bellen.
A command line lets you get intimate with your computer, data and protocols. GUIs are like wearing full body condoms.
iemand die zegt wat je wilt horen, fijn he?quote:
Enige dat ik lees in deze reeks is een persoon die denkt recht te hebben op een (specifieke) partner, en hun situatie en gevoelens doen er niet toe/zijn ondergeschikt. Het feit dat er al friggin' 9 delen zijn laat enkel zien dat je niet wilt stoppen tot jij je zin hebt/tevreden bent. Een heel gevaarlijke instelling, niet voor jou maar de mensen om je heen.
Ja doei.
quote:
[..]
Na een kwart van jouw geschiedenis gelezen te hebben, wist ik het al...
Jij valt ondanks dat je vaak jouw best doet (en soms wat minder) tussen wal en boot. En dat niet eenmaal maar te vaak om nog vertrouwen te houden in de samenleving of degenen die over jou beslissen.
Ik ken dat maar al te goed. Bij alles wat jij aan argumenten hebt, hebben anderen vele tegenargumenten. Tegenargumenten die jij wilt in perspectief wilt plaatsen... maar niemand die daar naar luistert, ze vinden je lastig en denken dat jij moeilijk bent, omdat je overal een antwoord op hebt.
Dat jij overal een antwoord op hebt, komt vooral omdat je veel zelfkennis hebt en omdat je inderdaad zelden gehoord wordt. Daar heb jij weinig aan, zelfs als je gelijk hebt.
Als iets misgaat door fouten van anderen, dan gaat alles mis. Mensen waar jij het van moet hebben, zijn gemakkelijker af door je als moeilijk te beschrijven, dan zelf na te denken.
En dan komt het gevoel, dat je (we) niet kunnen winnen van de massa, en meestal klopt dat ook.
Als eenmaal alles fout gaat wat fout kan gaan, dan vliegen de gieren al rond om je op te vreten, tot op het bot. Probeer dan jouw rug nog maar eens te rechten! Dat gaat niet, of tenminste moeilijk.
En als het heelal tegen je samenspant, dan zie je geen aanknopingspunten meer... logisch ook.
Je hebt nog een keuze; jouw vriendin nog voor jou winnen... of al die (emotionele) banden doorsnijden. Als het 1e niet lukt, blijf dan niet langer in die strop hangen, ga verder met jouw leven, ga verder uit haar buurt, misschien zelfs de landsgrenzen over, wanneer je goed bent in andere talen.
Een schone lei, kan soms heel goed werken.
Dit komt niet gezond over.
Ze heeft vast wel laten weten welke punten haar steken. Zoals het huishouden, je werk, etc.quote:
[..]
Of er waren gewoon geen hints en dat is haar fout maybe? Rest van je verhaal klopt wel ja.
Het feit dat ze genegenheid noemt en jij dat niet herkent zegt misschien ook wat. Jullie perceptie komt niet overeen. Dat jij het dus een goede relatie vond, betekent niet automatisch dat zij het ook zo heeft ervaren.
Dit heeft ze echt niet binnen een puf en een scheet bepaald.quote:
[..]
1: Dat ik bepaalde dingen moet veranderen en dat gaat zeker wel gebeuren. Daar was ik immers al mee bezig.
2. Dat een relatie binnen een puf en een scheet kapot kan gaan. En dat communicatie key is.
Goed scenario. Zou best eens kunnen kloppen. Maar TS wil vooral horen 'ze raakte even in paniek van het icsi traject en als ik gewoon even wat meer in het huishouden doe dan komt alles goed'.quote:
Valt wel mee.
Het is heel simpel: jullie waren 17 jaar toen jullie met elkaar begonnen en dan ligt de wereld nog open voor je. Helemaal happy en je leert elkaar kennen.
Veel vrouwen willen huisje, boompje beestje. Huisje hebben jullie al. Alleen dat werk: ok, toen jullie jong waren: ach, bedrijf failliet, je bent pas 23, komt wel.
Maar dan komen er steeds meer zaken voor haar er bij:
-dat gedoe met werk blijft steeds en geeft steeds stress
-ah mijnheer heeft ook nog een stoornis, dus werk wordt altijd lastig 🤔 en dan ook met het huishouden dus
-oh, hij is ook nog onvruchtbaar!
-tering, ik ben alweer 30+ en nog steeds GEEN KIND zonder enig gedoe. En ALS het via het ziekenhuis lukt, dan heeft papa een stoornis die moeilijk aan werk komt en ook geen zak aan het huishouden doet. Laat staan luiers verschoont!? Heb ik 2 kinderen eigenlijk... Wat doe ik bij mijn man? Lieve man maar er zijn vast mannen buiten die meer voor mij kunnen betekenen, hun baan kunnen houden, niet overal achteraan gezeten hoeft te worden en mij in 1 wip zwanger kunnen maken!
Kortom, het wensenlijstje is afgevinkt en jij past daar niet zo goed meer in. En dan is het voor een vrouw snel bekeken, zeker met rammelende eierstokken.
Sterkte Bro!
Overigens wil ik nog aan bovenstaande toevoegen:
TS heeft altijd een weerwoord
TS heeft altijd gelijk
TS ziet altijd een reden om iets niet te doen ('ja maar')
TS vindt dat haar signalen geen signalen zijn en zal dat waarschijnlijk ook zo zeggen tegen haar, zie bovenstaande
"Dear life, When I said "can my day get any worse?" it was a rhetorical question, not a challenge."
Goed. Minder vruchtbaar waardoor zij allemaal hormonen moet nemen en een heel medisch traject in moet.quote:
[..]
Wie is onvruchtbaar? Ik niet hoor anders zou ICSI niet kunnen, wel wakker blijven he
Precies, een als ik haar niet kan krijgen dan niemand..quote:
[..]
iemand die zegt wat je wilt horen, fijn he?
Enige dat ik lees in deze reeks is een persoon die denkt recht te hebben op een (specifieke) partner, en hun situatie en gevoelens doen er niet toe/zijn ondergeschikt. Het feit dat er al friggin' 9 delen zijn laat enkel zien dat je niet wilt stoppen tot jij je zin hebt/tevreden bent. Een heel gevaarlijke instelling, niet voor jou maar de mensen om je heen.
waarbij ik hoop dat het niet de kant op gaat waar ik denk dat het naar toe gaat. Namelijk stalking (wat je nu al doet, fb schoonmoeder, tijden dat vriendin op app is, uithoren wat tante en je vriendin hebben overlegd) en creepy zij dat doe je al ts. Ik zie het zo gebeuren dat je haar de wanhoop in draaft, met je stakkerige, dwingende gedrag van je.
Je wordt er in deze topic op gewezen dat je vriendin zich (waarschijnlijk) niet bij jou kon uiten. Ik denk dat ze wel degelijk heeft geprobeerd de problemen in jullie relatie aan te halen maar dat ze niet werd gehoord.
Heel veel mensen hebben je hierop proberen te wijzen, maar als je zo net zo slecht naar je vriendin luistert als wat je hier in de topics doet. Dan snap ik heel goed dat zij denkt dat het toch niks verandert en dat ze er genoeg van heeft.
En nee dan hoeft ze het niet opnieuw te proberen met je, dat is ze ook niet verplicht aan je! En ja super kut voor je dat je juist het gevoel had dat je nu vooruitgang maakte, maar soms komen dingen gewoon te laat en is de emmer al te ver overgelopen.
Maar om eerlijk te zijn: denk ik heel erg dat je je hoofd gewoon in het zand steekt wat betreft de problemen in je relatie. Je geeft namelijk zelf aan dat je door je stoornis die (mogelijke) baan van je, niet langer dan 2-3 jaar volhoudt. En de dingen in het huishouden die zie je niet, dus zal je vriendin je daar ook weer op moeten gaan wijzen.
Oh en dat memobord, joh wie probeer je voor de gek te houden. Als je die op zolder hebt liggen waarom hangt die in godsnaam niet allang op de muur?
Ik denk dat je vriendin in alle opzichten duidelijk genoeg naar je is geweest, maar dat jij (misschien door je stoornis) dat gewoon nooit hebt gehoord. Of hebt WILLEN horen, kan natuurlijk ook!!!
