Zoiets vermoedde ik al.quote:Op donderdag 30 november 2017 15:58 schreef Anthonie1 het volgende:
Als je het per se wil weten... ik heb tot drie keer toe de diagnose narcisme gekregen. Niet dat ik daar iets mee kon tot op de dag van vandaag. Het enige wat het mij heeft opgeleverd is het idee dat ik als mens niets waard mag zijn.
Soms heb je een rock bottom nodig om echt te veranderen.quote:Op donderdag 30 november 2017 16:26 schreef Anthonie1 het volgende:
[..]
Laten we dat even niet doen. Als dit escaleert dan zit ik straks nog veel dieper in de shit...
Amen!quote:Op donderdag 30 november 2017 17:25 schreef -Strawberry- het volgende:
Je bent al verder dan de meesten in het feit dat je hulp hebt gezocht. En het ook uitspreekt op het forum.
quote:Op donderdag 30 november 2017 17:47 schreef -Strawberry- het volgende:
Wel opvallend dat je hier in het topic een beetje hetzelfde ziet gebeuren als misschien ook met andere contacten in je leven. Je werkt mensen tegen je in het harnas.
En nee dat is niet omdat je een kut of mislukt persoon bent, maar omdat je vast zit in bepaalde patronen die je hebt aangeleerd uit zelfbescherming. Het enige wat ie daarbij gaat helpen is (groeps)therapie. En ja, dat is zwaar. En ja, je weet niet hoe je daar dit keer uit gaat komen. Hopelijk kan je iemand vinden die gespecialiseerd is in jouw diagnose.
Je leven voelt nu misschien leeg en nutteloos omdat je niet in staat bent geweest om contacten vast te houden en daar voldoening uit te halen. Maar dat kan nog steeds. Je moet het alleen wel aandurven om je eigen zwakke punten te erkennen en inzien dat het defensieve soms echt niet nodig is. Mensen zijn er niet op uit om jou kapot te maken.
Ik vind jouw posts best wel interessant omdat ik zelf ook denk dat ik (te veel) narcistische trekken heb. Vooral het (onterecht) in de aanval gaan omdat ik me niet kwetsbaar durf opstellen en een schijthekel hebben aan mensen die dit wel (te veel) doen.quote:Op donderdag 30 november 2017 17:25 schreef -Strawberry- het volgende:
Wat voor therapie heb je gehad voor narcisme?
Ik denk dat je misschien de balans niet kunt vinden tussen twee uitersten. Het ene uiterste is een overwaardering van jezelf, het andere uiterste is dat je denkt dat je jezelf als mens niks waard mag vinden. De waarheid ligt in het midden. Maar het is met narcisme heel moeilijk om die te vinden en nog steeds het gevoel te hebben dat je goed genoeg bent.
Je bent al verder dan de meesten in het feit dat je hulp hebt gezocht. En het ook uitspreekt op het forum.
Dat is iets wat ik altijd zo vaag heb gevonden. Ik weet dat ik hoge eisen stel aan mezelf en hoor dit ook vaak van anderen. Maar waarom zou ik dit niet doen? Ik apprecieer het juist als mensen de beste versie willen worden van hunzelf..quote:Op donderdag 30 november 2017 18:39 schreef -Strawberry- het volgende:
En mensen niet te snel afrekenen. Iedereen heeft minpunten, maar ook positieve punten die jouw leven kunnen verrijken. En jij die van hen In mijn eigen ervaring gaat hard oordelen over anderen ook vaak samen met hoge eisen stellen aan jezelf. Dat kost veel energie.
Goede aanvulling verder.
Wat denk je dat er gebeurt als je je wel kwetsbaar opstelt? Of is het meer dat het indruist tegen je natuur, omdat je gewend bent je gevoelens te verbergen voor anderen?quote:Op donderdag 30 november 2017 18:38 schreef OeiGeenIdee het volgende:
[..]
[..]
Ik vind jouw posts best wel interessant omdat ik zelf ook denk dat ik (te veel) narcistische trekken heb. Vooral het (onterecht) in de aanval gaan omdat ik me niet kwetsbaar durf opstellen en een schijthekel hebben aan mensen die dit wel (te veel) doen.
Is er een mogelijk om dit op mezelf op te lossen? Ik probeer nu al een tijdje meer op mijn gedrag te letten naar anderen toe door beleefder te zijn en geen mensen te beledigen (als hun dit zelf niet bij mij doen).
Wat ik wel merk is dat ik bijvoorbeeld het zeer moeilijk heb om mijn moeder niet te beledigen omdat het een persoon is die zich heel kwetsbaar opstelt en dit ook laat zien. Dit zijn dan ook echt karakter eigenschappen waarop ik heel hard op afknap en moeilijk mee kan omgaan..
quote:Op donderdag 30 november 2017 20:03 schreef -Strawberry- het volgende:
[..]
Wat denk je dat er gebeurt als je je wel kwetsbaar opstelt? Of is het meer dat het indruist tegen je natuur, omdat je gewend bent je gevoelens te verbergen voor anderen?
Neerkijken op mensen die te kwetsbaar of emotioneel needy zijn herken ik wel een beetje, inderdaad omdat ik het zelf niet ben (maar wel zou willen kunnen, ergens?).
Ik vond het heel lang moeilijk om kwetsbaar te zijn bij andere mensen. Vond het altijd onnodig en zag het als iets wat anderen dan tegen me konden gebruiken. Maar gaandeweg heb ik ook gemerkt dat het me niet verder helpt. Je contacten blijven oppervlakkig als je nooit kwetsbaar durft te zijn. En dat wilde ik niet meer.
Ik denk dat het ook neerkomt op wat meer vertrouwen op andere mensen. De meesten rekenen mij helemaal niet af op de dingen waar ik mezelf (of anderen) op afreken. Soms zijn mensen misschien te makkelijk in wie ze toelaten in hun leven, dat is een ander uiterste. Maar ik geef mensen nu in ieder geval een kans (en mezelf), waarbij ik dat voorheen niet deed. Dat kan alleen door, als ik merk dat ik me gekrenkt of beledigd voel, daar wat afstand van te nemen en in te zien dat incidenten niet het beeld bepalen wat men van mij heeft.
Ben geen narcist, maar ik kan wel slecht tegen kritiek of feedback. Was dan erg geneigd om extreme maatregelen te nemen, door of mijn baan op te zeggen ( ) of een vriendschap op te geven. Dat deed ik meestal niet, maar ik voelde dan wel heel sterk die drang. Ook een soort zelfbescherming, maar in plaats daarvan kan ik nu beter met dat soort dingen omgaan en het in perspectief zien.
Dus kan je het zelf oplossen? Ja, dat denk ik wel. Zo lang je zelfreflectie hebt en realistisch naar jezelf kunt kijken. Maar als dat je niet lukt is het ook mogelijk om er met een psycholoog naar te kijken. Zelfverbetering is altijd goed en zij hebben misschien de tools om je te helpen veranderen waar je dat zelf niet helemaal lukt.
Het probleem is dat ik van binnen wel een heel gevoelig persoon ben maar als ik dat zeg tegen iemand buiten mijn gezin verschieten ze hier heel hard van. Dus gewoon omdat ik gewend ben om mijn gevoelens meer te verbergen voor anderen, en dus bang ben om gekwetst te worden.quote:Op donderdag 30 november 2017 20:03 schreef -Strawberry- het volgende:
[..]
Wat denk je dat er gebeurt als je je wel kwetsbaar opstelt? Of is het meer dat het indruist tegen je natuur, omdat je gewend bent je gevoelens te verbergen voor anderen?
Neerkijken op mensen die te kwetsbaar of emotioneel needy zijn herken ik wel een beetje, inderdaad omdat ik het zelf niet ben (maar wel zou willen kunnen, ergens?).
Ik vond het heel lang moeilijk om kwetsbaar te zijn bij andere mensen. Vond het altijd onnodig en zag het als iets wat anderen dan tegen me konden gebruiken. Maar gaandeweg heb ik ook gemerkt dat het me niet verder helpt. Je contacten blijven oppervlakkig als je nooit kwetsbaar durft te zijn. En dat wilde ik niet meer.
Ik denk dat het ook neerkomt op wat meer vertrouwen op andere mensen. De meesten rekenen mij helemaal niet af op de dingen waar ik mezelf (of anderen) op afreken. Soms zijn mensen misschien te makkelijk in wie ze toelaten in hun leven, dat is een ander uiterste. Maar ik geef mensen nu in ieder geval een kans (en mezelf), waarbij ik dat voorheen niet deed. Dat kan alleen door, als ik merk dat ik me gekrenkt of beledigd voel, daar wat afstand van te nemen en in te zien dat incidenten niet het beeld bepalen wat men van mij heeft.
Ben geen narcist, maar ik kan wel slecht tegen kritiek of feedback. Was dan erg geneigd om extreme maatregelen te nemen, door of mijn baan op te zeggen ( ) of een vriendschap op te geven. Dat deed ik meestal niet, maar ik voelde dan wel heel sterk die drang. Ook een soort zelfbescherming, maar in plaats daarvan kan ik nu beter met dat soort dingen omgaan en het in perspectief zien.
Dus kan je het zelf oplossen? Ja, dat denk ik wel. Zo lang je zelfreflectie hebt en realistisch naar jezelf kunt kijken. Maar als dat je niet lukt is het ook mogelijk om er met een psycholoog naar te kijken. Zelfverbetering is altijd goed en zij hebben misschien de tools om je te helpen veranderen waar je dat zelf niet helemaal lukt.
Niet iedereen wordt gelukkig van hetzelfde. Als ik de beste versie van mezelf wil zijn, doe ik dat misschien door een leven met weinig stress zodat ik me goed voel. Terwijl anderen zich beter voelen door risico te nemen en wel die rush van stress te voelen. Dat is niet alleen een persoonlijkheids- maar ook biologisch verschil.quote:Op donderdag 30 november 2017 18:53 schreef OeiGeenIdee het volgende:
[..]
Dat is iets wat ik altijd zo vaag heb gevonden. Ik weet dat ik hoge eisen stel aan mezelf en hoor dit ook vaak van anderen. Maar waarom zou ik dit niet doen? Ik apprecieer het juist als mensen de beste versie willen worden van hunzelf..
Zoals je zegt merk ik wel dat ik daardoor ook hoge eisen stel aan anderen, maar dit samen met narcisme vind ik echt moeilijk om af te leren. Misschien is het toch maar eens tijd om naar een psycholoog te gaan .
Super goed topic trouwens!
Dat is inderdaad iets wat ik meer moet onthouden, dat niet iedereen gelukkig word van hetzelfde.quote:Op donderdag 30 november 2017 20:23 schreef -Strawberry- het volgende:
[..]
Niet iedereen wordt gelukkig van hetzelfde. Als ik de beste versie van mezelf wil zijn, doe ik dat misschien door een leven met weinig stress zodat ik me goed voel. Terwijl anderen zich beter voelen door risico te nemen en wel die rush van stress te voelen. Dat is niet alleen een persoonlijkheids- maar ook biologisch verschil.
Dat niet iedereen zo in het leven staat (de beste versie worden van jezelf) betekent niet dat er iets mis mee is dat jij dat wel wil. De vraag is wel waarom je het wil: voor jezelf, of om aan anderen te laten zien hoe goed je bent? Te imponeren? In het laatste geval lijkt het me niet iets waar je uiteindelijk gelukkig van wordt. Misschien hebben die middelmatige mensen het dan zo slecht nog niet.
Maar ik denk dat het goed is om jezelf te blijven uitdagen en ontwikkelen. Ik vind het jammer als anderen dat niet doen, maar ik kan me meestal wel inleven in de redenen daarvoor.
Wat is het bestaansrecht van hulpverleners dan eigenlijk? Om iemand te beledigen en de consequenties te negeren heb ik geen diploma nodig.quote:Op woensdag 29 november 2017 17:18 schreef handkant het volgende:
[..]
Hulpverleners dumpen je(of beledigen zodat je zelf niet meer terugkomt) omdat het de bedoeling is dat je op eigen kracht het gaat fixen, anders komt iedereen tot zijn 100e terug. Tis alleen een beetje kut als je tot je 100e wel het probleem hebt:P maarja je hoeft er natuurlijk ook niet heen te gaan. Je moet iemand zien te vinden waar je je relaxt bij voelt en hopen dat je daarmee dingen zelf een beetje oppakt. Na verloop van tijd zal het makkelijker gaan en uiteindelijk is alles weer fun. Dit is mijn uitspraak en daar zult u het mee moeten doen.
Iedereen is autistisch als die zich erop laat testen. Jij bent daar geen uitzondering op. Autisme is immers een excuus voor hulpverleners om hun werk zonder noemenswaardige verantwoordelijkheid of druk van targets uit te kunnen voeren. En zo niet, dan is iedereen alsnog autistisch in theorie. Als je het niet bent zet je je af tegdn je autistische omgeving of conformeer je je aan je niet-autistische omgeving.quote:Op donderdag 30 november 2017 12:18 schreef Anthonie1 het volgende:
[..]
Sterfelijkheid vind ik juist het mooiste wat er is. Dan ben je tenminste verlost van dit hele circus... Ik ben ook best jaloers op mensen die de overgang hebben gemaakt.
[..]
Wij zijn allemaal het slachtoffer van het leven. Daar ben ik geen uitzondering op. Ik zit daar echt niet over in, want zo uniek ben ik niet.
[..]
Wanneer is iets overgeanalyseerd? Je kunt je beter afvragen waarom hele volksstammen het niet lijken te begrijpen.
[..]
Nee man. Ik heb geen autisme...
[..]
Ik denk eerder dat jij niet kan omgaan met de waarheid. De dood is er en zal alles om je heen wegnemen tot jij aan de beurt bent. Jouw sterfelijkheid is je grootste angst.
[..]
Alsof herinneringen en emoties niet gewoon vergankelijk zijn. Je bent godverdomme één van de miljarden op deze planeet en op je sterfbed maken al die 'ervaringen' geen donder uit.
Waarom konden ze je die concrete hulp niet bieden? Psychologen zijn er toch niet alleen om te praten maar ook om te behandelen? Of dat nou therapie of een training is.quote:Op vrijdag 1 december 2017 09:40 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Je hebt wel gelijk Geeninspiratie als je zegt dat heel veel mensen bevooroordeeld zijn over zowel autisme als narcisme. Ook binnen de psychische hulpverlening.
Het probleem van TS herken ik wel. Ik heb geen narcistische persoonlijkheidsstoornis maar wel andere complexe problemen. Elke keer als ik besloot mij daarvoor te behandelen - wat moest ik anders - kwam ik na een ontiegelijk lange wachttijd bij een psych terecht waarmee ik een uurtje per twee weken ging praten. Ik gaf heel duidelijk aan wat ik nodig had en dat alleen praten mij echt niet verder helpt. Het lijkt gewoon niet bij hen aan te komen. Er wordt dan een beetje omheen gedraaid, terwijl ik met hele concrete dingen aan kom zetten. Tja, als je dat bij meerdere psychische hulpverleners meemaakt, krijg je het idee dat ook dat allemaal geen zin heeft. En dan krijg je daarbovenop nog verwijten van anderen die vinden dat je een te negatieve instelling hebt en niet genoeg je best doet
Ik snap daar zelf ook niks van. Ik ben nu in behandeling bij PsyQ voor ADHD. Ik heb wel het geluk gehad dat ik een heel goede psycholoog kreeg toegewezen die zich echt in mij verdiepte en begreep waar wat vandaan kwam. Hij was echt een psycholoog zoals een psycholoog hoort te zijn: iemand gaan analyseren vanuit zijn exertise en zodoende met die persoon naar een oplossing zoeken voor de dingen waar hij tegenaan loopt.quote:Op vrijdag 1 december 2017 11:24 schreef -Strawberry- het volgende:
[..]
Waarom konden ze je die concrete hulp niet bieden? Psychologen zijn er toch niet alleen om te praten maar ook om te behandelen? Of dat nou therapie of een training is.
Eigenlijk wel toch?quote:Op woensdag 29 november 2017 15:37 schreef Cockwhale het volgende:
Wat mis je?
Plezier hebben is nutteloos?
Misschien toch de moeite waard om wat je hier zegt nog eens duidelijk voor te leggen aan je behandelaar? Misschien durven ze je niet te zeggen dat je er nog niet aan toe bent oid. Maar dat je bijvoorbeeld expliciet aangeeft dat liever te horen dan helemaal niks. Als ze goede redenen hebben om er nog even mee te wachten, dan kan je dat vast wel uit ze krijgen.quote:Op vrijdag 1 december 2017 14:07 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
[..]
FF terug naar mijn huidige behandeling. Behalve coaching-gesprekken kan je je behandeling aanvullen met modules, van trainingen time-management t/m schematherapie in een groep. Dat laatste leek mij wel wat. Ik heb echt herkenning en erkenning nodig. For some reason zit ik daar al bijna twee jaar en wordt er elke keer ontwijkend gereageerd als ik aangeef geinteresseerd te zijn in een module. De reden krijg ik niet te horen. Als ze zouden zeggen dat ik daar niet aan toe ben, dat ik met mijn problemen niet in de groep pas of dat het moeilijk is in te plannen vanwege externe omstandigheden dan kan ik er snel begrip voor opbrengen. Maar ik krijg dat niet te horen.
Nou ja? Iets leuks doen => je goed voelen => lichamelijk & geestelijk ++quote:
Maar dat soort lui behoudt zich het recht voor dingen achter te houden en niet eerlijk te zijn. Want zij zijn de behandelaar en geen verklaring schuldig. Ik zou Pabstblueribbon ook adviseren dit aan te geven, maar ik zou heel verbaast zijn als hij een eerlijke uitleg krijgt. Ik hoop het voor hem, maar er is gewoon iets mis met dat hele systeem van hulpverlening vind ik. Het is al uberhaupt nergens op gebaseerd, want de wetenschappelijke onderbouwing krijg je nooit. Als iemand niet transparant is over de werkwijze, vertrouw ik die persoon niet tot het tegendeel bewezen is, punt. Ik ga niet uit van de eerlijkheid van de mens. Waarom zou ik? Voor andere mensen die niet met mijn probleem zitten? Ik ga geen rare capriolen uithalen mentaal gezien om die rare figuren koste wat het kost de voordeel van de twijfel te geven en mijn eigen ervaring als onbelangrijk weg te zetten. Dat laatste hebben zij al gedaan door me te negeren, ik ben ze niets verschuldigd.quote:Op vrijdag 1 december 2017 15:20 schreef -Strawberry- het volgende:
Misschien toch de moeite waard om wat je hier zegt nog eens duidelijk voor te leggen aan je behandelaar? Misschien durven ze je niet te zeggen dat je er nog niet aan toe bent oid. Maar dat je bijvoorbeeld expliciet aangeeft dat liever te horen dan helemaal niks. Als ze goede redenen hebben om er nog even mee te wachten, dan kan je dat vast wel uit ze krijgen.
Vervelende situatie maar hopelijk kom je er achter hoe het zit. Jezelf niet gehoord voelen lijkt me irritanter dan een kleine confrontatie.
|
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |