Wat moet ik met mezelf aan?

quote:

Op donderdag 30 november 2017 15:58 schreef Anthonie1 het volgende:
Als je het per se wil weten... ik heb tot drie keer toe de diagnose narcisme gekregen. Niet dat ik daar iets mee kon tot op de dag van vandaag. Het enige wat het mij heeft opgeleverd is het idee dat ik als mens niets waard mag zijn.

Zoiets vermoedde ik al.

Het is een kutdiagnose. Je hoort voornamelijk negatieve verhalen over narcisme. Maar begrijp dat narcisme niet iets zegt over of jou als persoon maar over gedrag waarmee jij jezelf in de weg zit. Uit angst om door anderen gekwetst te worden, plaats je jezelf boven de ander. Je denkt nu misschien "WTF man! Je kent me niet! Ik vind mezelf helemaal niet belangrijker dan anderen!" Maar wat ik al zei: het zit 'm dan in je gedrag, vaak in subtiele dingetjes waar je jezelf niet van bewust bent.

Je komt verder als je begrijpt waar het vandaan komt. Blijkbaar heb je je heel vaak vernederd en gekleineerd gevoeld. Je hebt je daarom een soort muur om je heen gebouwd en stelt je bij voorbaat defensief op, want als je dat niet zou doen, ben je bang om opnieuw vernederd te worden. Alleen mensen zijn daar niet van gediend, dus heb je met anderen steeds problemen.

Alleen al het feit dat je het durft te benoemen hier, is al heel gunstig. Ik heb o.a. hier meer narcistische mensen meegemaakt, maar die voelen zich door alles zo enorm op hun pik getrapt en reageren vele malen defensiever dan jij. Met hen zie ik het niet meer goedkomen. Met jou kan ik nog wel normaal communiceren. En daarbij heb je al meerdere keren stappen ondernomen aan jezelf te werken.

Ik zou echt de hoop niet opgeven. Je kan bijvoorbeeld schematherapie proberen. Als je dat in groepsverband doet, kan dat best zwaar zijn. Maar het is wel goed, want dan krijg je meer inzicht in hoe je op anderen overkomt. Maar kan je het ook bespreken en meer begrijpen wat erachter zit. Daarbij help je anderen er ook mee. Narcistische mensen hebben vaak een schijthekel aan mensen die hun kwetsbaarheid teveel laten zien. Als je in zo'n groep zit, zal je misschien heel erg moeten gniffelen als een vrouw zich door alles gekwetst voelt en kan je je soms niet inhouden daarbovenop nog een passief-agressieve te zeggen. Krijg je de hele groep over je heen en denk je dat iedereen je een lul vindt. Hou je de therapie vol en blijf je het aangaan, dan kom je er hopelijk achter dat dat erg meevalt. En die vrouw moet ook leren zich niet altijd heel kwetsbaar op te stellen.

Ik kan wel begrijpen dat je hier helemaal geen zin in hebt. Misschien is het voor jou niks. Maar er zijn echt wel mogelijkheden!

Wat voor therapie heb je gehad voor narcisme?

Ik denk dat je misschien de balans niet kunt vinden tussen twee uitersten. Het ene uiterste is een overwaardering van jezelf, het andere uiterste is dat je denkt dat je jezelf als mens niks waard mag vinden. De waarheid ligt in het midden. Maar het is met narcisme heel moeilijk om die te vinden en nog steeds het gevoel te hebben dat je goed genoeg bent.

Je bent al verder dan de meesten in het feit dat je hulp hebt gezocht. En het ook uitspreekt op het forum.

quote:

Op donderdag 30 november 2017 16:26 schreef Anthonie1 het volgende:

[..]

Laten we dat even niet doen. Als dit escaleert dan zit ik straks nog veel dieper in de shit...

Soms heb je een rock bottom nodig om echt te veranderen.

quote:

Op donderdag 30 november 2017 17:25 schreef -Strawberry- het volgende:
Je bent al verder dan de meesten in het feit dat je hulp hebt gezocht. En het ook uitspreekt op het forum.

Amen!

Wel opvallend dat je hier in het topic een beetje hetzelfde ziet gebeuren als misschien ook met andere contacten in je leven. Je werkt mensen tegen je in het harnas.

En nee dat is niet omdat je een kut of mislukt persoon bent, maar omdat je vast zit in bepaalde patronen die je hebt aangeleerd uit zelfbescherming. Het enige wat ie daarbij gaat helpen is (groeps)therapie. En ja, dat is zwaar. En ja, je weet niet hoe je daar dit keer uit gaat komen. Hopelijk kan je iemand vinden die gespecialiseerd is in jouw diagnose.

Je leven voelt nu misschien leeg en nutteloos omdat je niet in staat bent geweest om contacten vast te houden en daar voldoening uit te halen. Maar dat kan nog steeds. Je moet het alleen wel aandurven om je eigen zwakke punten te erkennen en inzien dat het defensieve soms echt niet nodig is. Mensen zijn er niet op uit om jou kapot te maken.

En om daar een aanvulling op te geven. Je zal geen zwakker persoon worden. Je hebt nog steeds in de hand tegenover wie jij je meer durft open te stellen.

De houding die je nu vertoont, komt je op sommige momenten van pas en kan je ook helpen. Je durft in ieder geval je eigen weg te gaan en je laat je niet makkelijk manipuleren. Ook in het zakenleven kan een beetje narcisme je juist erg succesvol maken.

Maar wil je je gelukkiger voelen, dan moet je mensen durven toelaten in je leven. Ik denk dat je dat heel graag wilt, maar je niet durft open te stellen. En met een narcistische houding kan je het gevoel van kwetsbaarheid vermijden. Maar het maakt ook dat je je leeg voelt, eenzaam en gewoon heel erg kut. Bij elk conflict met anderen wordt immers bevestigd voor jou dat mensen je niet moeten.

Het is ff door een zure appel heenbijten. Maar je komt er wel doorheen!

quote:

Op donderdag 30 november 2017 17:47 schreef -Strawberry- het volgende:
Wel opvallend dat je hier in het topic een beetje hetzelfde ziet gebeuren als misschien ook met andere contacten in je leven. Je werkt mensen tegen je in het harnas.

En nee dat is niet omdat je een kut of mislukt persoon bent, maar omdat je vast zit in bepaalde patronen die je hebt aangeleerd uit zelfbescherming. Het enige wat ie daarbij gaat helpen is (groeps)therapie. En ja, dat is zwaar. En ja, je weet niet hoe je daar dit keer uit gaat komen. Hopelijk kan je iemand vinden die gespecialiseerd is in jouw diagnose.

Je leven voelt nu misschien leeg en nutteloos omdat je niet in staat bent geweest om contacten vast te houden en daar voldoening uit te halen. Maar dat kan nog steeds. Je moet het alleen wel aandurven om je eigen zwakke punten te erkennen en inzien dat het defensieve soms echt niet nodig is. Mensen zijn er niet op uit om jou kapot te maken.

quote:

Op donderdag 30 november 2017 17:25 schreef -Strawberry- het volgende:
Wat voor therapie heb je gehad voor narcisme?

Ik denk dat je misschien de balans niet kunt vinden tussen twee uitersten. Het ene uiterste is een overwaardering van jezelf, het andere uiterste is dat je denkt dat je jezelf als mens niks waard mag vinden. De waarheid ligt in het midden. Maar het is met narcisme heel moeilijk om die te vinden en nog steeds het gevoel te hebben dat je goed genoeg bent.

Je bent al verder dan de meesten in het feit dat je hulp hebt gezocht. En het ook uitspreekt op het forum.

Ik vind jouw posts best wel interessant omdat ik zelf ook denk dat ik (te veel) narcistische trekken heb. Vooral het (onterecht) in de aanval gaan omdat ik me niet kwetsbaar durf opstellen en een schijthekel hebben aan mensen die dit wel (te veel) doen.

Is er een mogelijk om dit op mezelf op te lossen? Ik probeer nu al een tijdje meer op mijn gedrag te letten naar anderen toe door beleefder te zijn en geen mensen te beledigen (als hun dit zelf niet bij mij doen).

Wat ik wel merk is dat ik bijvoorbeeld het zeer moeilijk heb om mijn moeder niet te beledigen omdat het een persoon is die zich heel kwetsbaar opstelt en dit ook laat zien. Dit zijn dan ook echt karakter eigenschappen waarop ik heel hard op afknap en moeilijk mee kan omgaan..

En mensen niet te snel afrekenen. Iedereen heeft minpunten, maar ook positieve punten die jouw leven kunnen verrijken. En jij die van hen In mijn eigen ervaring gaat hard oordelen over anderen ook vaak samen met hoge eisen stellen aan jezelf. Dat kost veel energie.

Goede aanvulling verder.

quote:

Op donderdag 30 november 2017 18:39 schreef -Strawberry- het volgende:
En mensen niet te snel afrekenen. Iedereen heeft minpunten, maar ook positieve punten die jouw leven kunnen verrijken. En jij die van hen In mijn eigen ervaring gaat hard oordelen over anderen ook vaak samen met hoge eisen stellen aan jezelf. Dat kost veel energie.

Goede aanvulling verder.

Dat is iets wat ik altijd zo vaag heb gevonden. Ik weet dat ik hoge eisen stel aan mezelf en hoor dit ook vaak van anderen. Maar waarom zou ik dit niet doen? Ik apprecieer het juist als mensen de beste versie willen worden van hunzelf..

Zoals je zegt merk ik wel dat ik daardoor ook hoge eisen stel aan anderen, maar dit samen met narcisme vind ik echt moeilijk om af te leren. Misschien is het toch maar eens tijd om naar een psycholoog te gaan .

Super goed topic trouwens!

quote:

Op donderdag 30 november 2017 18:38 schreef OeiGeenIdee het volgende:

[..]


[..]

Ik vind jouw posts best wel interessant omdat ik zelf ook denk dat ik (te veel) narcistische trekken heb. Vooral het (onterecht) in de aanval gaan omdat ik me niet kwetsbaar durf opstellen en een schijthekel hebben aan mensen die dit wel (te veel) doen.

Is er een mogelijk om dit op mezelf op te lossen? Ik probeer nu al een tijdje meer op mijn gedrag te letten naar anderen toe door beleefder te zijn en geen mensen te beledigen (als hun dit zelf niet bij mij doen).

Wat ik wel merk is dat ik bijvoorbeeld het zeer moeilijk heb om mijn moeder niet te beledigen omdat het een persoon is die zich heel kwetsbaar opstelt en dit ook laat zien. Dit zijn dan ook echt karakter eigenschappen waarop ik heel hard op afknap en moeilijk mee kan omgaan..

Wat denk je dat er gebeurt als je je wel kwetsbaar opstelt? Of is het meer dat het indruist tegen je natuur, omdat je gewend bent je gevoelens te verbergen voor anderen?

Neerkijken op mensen die te kwetsbaar of emotioneel needy zijn herken ik wel een beetje, inderdaad omdat ik het zelf niet ben (maar wel zou willen kunnen, ergens?).

Ik vond het heel lang moeilijk om kwetsbaar te zijn bij andere mensen. Vond het altijd onnodig en zag het als iets wat anderen dan tegen me konden gebruiken. Maar gaandeweg heb ik ook gemerkt dat het me niet verder helpt. Je contacten blijven oppervlakkig als je nooit kwetsbaar durft te zijn. En dat wilde ik niet meer.

Ik denk dat het ook neerkomt op wat meer vertrouwen op andere mensen. De meesten rekenen mij helemaal niet af op de dingen waar ik mezelf (of anderen) op afreken. Soms zijn mensen misschien te makkelijk in wie ze toelaten in hun leven, dat is een ander uiterste. Maar ik geef mensen nu in ieder geval een kans (en mezelf), waarbij ik dat voorheen niet deed. Dat kan alleen door, als ik merk dat ik me gekrenkt of beledigd voel, daar wat afstand van te nemen en in te zien dat incidenten niet het beeld bepalen wat men van mij heeft.

Ben geen narcist, maar ik kan wel slecht tegen kritiek of feedback. Was dan erg geneigd om extreme maatregelen te nemen, door of mijn baan op te zeggen ( ) of een vriendschap op te geven. Dat deed ik meestal niet, maar ik voelde dan wel heel sterk die drang. Ook een soort zelfbescherming, maar in plaats daarvan kan ik nu beter met dat soort dingen omgaan en het in perspectief zien.

Dus kan je het zelf oplossen? Ja, dat denk ik wel. Zo lang je zelfreflectie hebt en realistisch naar jezelf kunt kijken. Maar als dat je niet lukt is het ook mogelijk om er met een psycholoog naar te kijken. Zelfverbetering is altijd goed en zij hebben misschien de tools om je te helpen veranderen waar je dat zelf niet helemaal lukt.

quote:

Op donderdag 30 november 2017 20:03 schreef -Strawberry- het volgende:

[..]

Wat denk je dat er gebeurt als je je wel kwetsbaar opstelt? Of is het meer dat het indruist tegen je natuur, omdat je gewend bent je gevoelens te verbergen voor anderen?

Neerkijken op mensen die te kwetsbaar of emotioneel needy zijn herken ik wel een beetje, inderdaad omdat ik het zelf niet ben (maar wel zou willen kunnen, ergens?).

Ik vond het heel lang moeilijk om kwetsbaar te zijn bij andere mensen. Vond het altijd onnodig en zag het als iets wat anderen dan tegen me konden gebruiken. Maar gaandeweg heb ik ook gemerkt dat het me niet verder helpt. Je contacten blijven oppervlakkig als je nooit kwetsbaar durft te zijn. En dat wilde ik niet meer.

Ik denk dat het ook neerkomt op wat meer vertrouwen op andere mensen. De meesten rekenen mij helemaal niet af op de dingen waar ik mezelf (of anderen) op afreken. Soms zijn mensen misschien te makkelijk in wie ze toelaten in hun leven, dat is een ander uiterste. Maar ik geef mensen nu in ieder geval een kans (en mezelf), waarbij ik dat voorheen niet deed. Dat kan alleen door, als ik merk dat ik me gekrenkt of beledigd voel, daar wat afstand van te nemen en in te zien dat incidenten niet het beeld bepalen wat men van mij heeft.

Ben geen narcist, maar ik kan wel slecht tegen kritiek of feedback. Was dan erg geneigd om extreme maatregelen te nemen, door of mijn baan op te zeggen ( ) of een vriendschap op te geven. Dat deed ik meestal niet, maar ik voelde dan wel heel sterk die drang. Ook een soort zelfbescherming, maar in plaats daarvan kan ik nu beter met dat soort dingen omgaan en het in perspectief zien.

Dus kan je het zelf oplossen? Ja, dat denk ik wel. Zo lang je zelfreflectie hebt en realistisch naar jezelf kunt kijken. Maar als dat je niet lukt is het ook mogelijk om er met een psycholoog naar te kijken. Zelfverbetering is altijd goed en zij hebben misschien de tools om je te helpen veranderen waar je dat zelf niet helemaal lukt.

quote:

Op donderdag 30 november 2017 20:03 schreef -Strawberry- het volgende:

[..]

Wat denk je dat er gebeurt als je je wel kwetsbaar opstelt? Of is het meer dat het indruist tegen je natuur, omdat je gewend bent je gevoelens te verbergen voor anderen?

Neerkijken op mensen die te kwetsbaar of emotioneel needy zijn herken ik wel een beetje, inderdaad omdat ik het zelf niet ben (maar wel zou willen kunnen, ergens?).

Ik vond het heel lang moeilijk om kwetsbaar te zijn bij andere mensen. Vond het altijd onnodig en zag het als iets wat anderen dan tegen me konden gebruiken. Maar gaandeweg heb ik ook gemerkt dat het me niet verder helpt. Je contacten blijven oppervlakkig als je nooit kwetsbaar durft te zijn. En dat wilde ik niet meer.

Ik denk dat het ook neerkomt op wat meer vertrouwen op andere mensen. De meesten rekenen mij helemaal niet af op de dingen waar ik mezelf (of anderen) op afreken. Soms zijn mensen misschien te makkelijk in wie ze toelaten in hun leven, dat is een ander uiterste. Maar ik geef mensen nu in ieder geval een kans (en mezelf), waarbij ik dat voorheen niet deed. Dat kan alleen door, als ik merk dat ik me gekrenkt of beledigd voel, daar wat afstand van te nemen en in te zien dat incidenten niet het beeld bepalen wat men van mij heeft.

Ben geen narcist, maar ik kan wel slecht tegen kritiek of feedback. Was dan erg geneigd om extreme maatregelen te nemen, door of mijn baan op te zeggen ( ) of een vriendschap op te geven. Dat deed ik meestal niet, maar ik voelde dan wel heel sterk die drang. Ook een soort zelfbescherming, maar in plaats daarvan kan ik nu beter met dat soort dingen omgaan en het in perspectief zien.

Dus kan je het zelf oplossen? Ja, dat denk ik wel. Zo lang je zelfreflectie hebt en realistisch naar jezelf kunt kijken. Maar als dat je niet lukt is het ook mogelijk om er met een psycholoog naar te kijken. Zelfverbetering is altijd goed en zij hebben misschien de tools om je te helpen veranderen waar je dat zelf niet helemaal lukt.

Het probleem is dat ik van binnen wel een heel gevoelig persoon ben maar als ik dat zeg tegen iemand buiten mijn gezin verschieten ze hier heel hard van. Dus gewoon omdat ik gewend ben om mijn gevoelens meer te verbergen voor anderen, en dus bang ben om gekwetst te worden.

Ook heb ik vroeger (en nu nog sommige) wel vriendschappen gehad met mensen die elkaar (voor de grap) beledigen, waarschijnlijk ook voorkomend uit onzekerheid.

Maar het gene wat mij het ergste stoort is dat ik heel snel vooroordelen heb over mensen, mede omdat ik hoge eisen stel aan andere mensen.. De eerste keer dat narcisme bij mij opkwam is doordat mijn (ex) vriendin dit tegen mij zei en ik hier dus na de relatie begon over na te denken.

Toen leek het dat ik toch wel veel overeenkomsten zag met mezelf en een narcistisch persoon, ook als ik terugkijk op mijn (ex) relatie merkte ik al snel dat ik mijn vriendin (onbewust) 'te min" vond van persoonlijkheid. Gewoon omdat ze weinig zelfvertrouwen had, zich heel kwetsbaar opstelde en dit ook doorscheen naar de buitenwereld.
Daarbij komend merkte ik ook vaak dat ik frustraties tegenover haar had omdat ze sommige dingen niet (goed) kon, die voor mij vrij simpel waren en ik rekende haar hier onbewust op af.

Dit gedrag zou ik graag bij mijzelf willen veranderen door mezelf goed genoeg te vinden als persoon, daarbij dus lagere eisen te stellen aan mezelf en aan anderen. Maar op dit moment vind ik dit zeer moeilijk, mede door het nog thuiswonen samen met een (kwetsbare, licht autistische) moeder die mij echt vaak (perongeluk) irriteert. (Wat ik ergens wel heel erg vind..)

Oh en ik kan ook niet goed tegen kritiek of feedback, weet niet goed hoe ik dit kan veranderen samen met meer geduldiger worden..

quote:

Op donderdag 30 november 2017 18:53 schreef OeiGeenIdee het volgende:

[..]

Dat is iets wat ik altijd zo vaag heb gevonden. Ik weet dat ik hoge eisen stel aan mezelf en hoor dit ook vaak van anderen. Maar waarom zou ik dit niet doen? Ik apprecieer het juist als mensen de beste versie willen worden van hunzelf..

Zoals je zegt merk ik wel dat ik daardoor ook hoge eisen stel aan anderen, maar dit samen met narcisme vind ik echt moeilijk om af te leren. Misschien is het toch maar eens tijd om naar een psycholoog te gaan .

Super goed topic trouwens!

Niet iedereen wordt gelukkig van hetzelfde. Als ik de beste versie van mezelf wil zijn, doe ik dat misschien door een leven met weinig stress zodat ik me goed voel. Terwijl anderen zich beter voelen door risico te nemen en wel die rush van stress te voelen. Dat is niet alleen een persoonlijkheids- maar ook biologisch verschil.

Dat niet iedereen zo in het leven staat (de beste versie worden van jezelf) betekent niet dat er iets mis mee is dat jij dat wel wil. De vraag is wel waarom je het wil: voor jezelf, of om aan anderen te laten zien hoe goed je bent? Te imponeren? In het laatste geval lijkt het me niet iets waar je uiteindelijk gelukkig van wordt. Misschien hebben die middelmatige mensen het dan zo slecht nog niet.

Maar ik denk dat het goed is om jezelf te blijven uitdagen en ontwikkelen. Ik vind het jammer als anderen dat niet doen, maar ik kan me meestal wel inleven in de redenen daarvoor.

quote:

Op donderdag 30 november 2017 20:23 schreef -Strawberry- het volgende:

[..]

Niet iedereen wordt gelukkig van hetzelfde. Als ik de beste versie van mezelf wil zijn, doe ik dat misschien door een leven met weinig stress zodat ik me goed voel. Terwijl anderen zich beter voelen door risico te nemen en wel die rush van stress te voelen. Dat is niet alleen een persoonlijkheids- maar ook biologisch verschil.

Dat niet iedereen zo in het leven staat (de beste versie worden van jezelf) betekent niet dat er iets mis mee is dat jij dat wel wil. De vraag is wel waarom je het wil: voor jezelf, of om aan anderen te laten zien hoe goed je bent? Te imponeren? In het laatste geval lijkt het me niet iets waar je uiteindelijk gelukkig van wordt. Misschien hebben die middelmatige mensen het dan zo slecht nog niet.

Maar ik denk dat het goed is om jezelf te blijven uitdagen en ontwikkelen. Ik vind het jammer als anderen dat niet doen, maar ik kan me meestal wel inleven in de redenen daarvoor.

Dat is inderdaad iets wat ik meer moet onthouden, dat niet iedereen gelukkig word van hetzelfde.

Ik vind het ergens raar dat je niet de beste versie van jezelf wil worden, misschien doe ik dit inderdaad wel om andere mensen (proberen) te imponeren. (Wat vrij zielig is..) Maar toch zou ik eerder denken dat ik dit voor mezelf zou doen.

Ik ben het type dat denkt dat hij alles zelf moet kunnen oplossen zonder iets aan anderen te moeten vragen. (Of het moet enorm buiten mijn capaciteiten liggen) Zo wil ik dus van alles wel wat kunnen en ook van alles wel wat weten. Jammer genoeg kom ik er steeds vaker achter dat ik (vind ik van mezelf) wel wat achterstand heb op gebied van algemene kennis, mede doordat mijn interesse gebied vrij specifiek is en ik niet super goed dingen van buiten kan onthouden.

Dus dan kan je je al inbeelden dat ik jammer vind dat andere mensen in mijn directere omgeving te koppig zijn om aan zichzelf te werken terwijl ze al lang weten dat ze door een bepaalde handeling in hun gedrag steeds op hetzelfde conflict terechtkomen.

Als voorbeeld neem ik bijvoorbeeld mijn moeder die moeilijk dingen kan loslaten, altijd heel stressy is en hierdoor mij en vaak andere mensen op hun zenuwen kan werken. Ook is het een persoon die zich vaak wegcijfert (en dus kwetsbaar opstelt) wat mij nog meer gaat irriteren.

Als ik haar hier op wijs zegt ze wel dat ze dat weet, maar ze doet er niets aan (door aan haar zelfvertrouwen te werken of naar een psycholoog te gaan) doordat die cirkel ononderbroken blijft.

Toevoeging;
Als ik kritisch kijk naar mezelf denk ik wel dat ik voor een te groot deel probeer andere mensen te imponeren. Ik zou dolgraag weten hoe ik van dit gedrag af kan geraken en mezelf als persoon gewoon 'voldoende' te vinden voor deze maatschappij en anderen.

(Denk dat veel "jongeren" dit probleem hebben door bv sociale media etc)

Kun je wel al poepen?

Probeer narcisme niet als iets slechts te zien. Ieder mens heeft dit in een bepaalde mate in zich. Te weinig narcisme hebben en jezelf wegcijferen voor anderen is evenmin goed. Het koesteren van je eigen ego is goed, want in jouw leven sta je ook centraal.

Maar teveel narcisme is een aanwijzing dat je iets wilt overcompenseren. Blijkbaar voel je je dan toch meer inferieur dan anderen dan je voor jezelf wilt toegeven, anders zou je dat gedrag niet hebben, zou je niet zoveel conflicten met anderen hebben en vooral zou je feedback en kritiek beter kunnen handelen.

De hoofdzaak is dat je meer waardering krijgt voor jezelf. Niet voor de dingen die je doet (die je status bevestigen) maar voor wie jij echt bent. Hoe meer je van jezelf houdt, hoe meer jij anderen durft toe te laten.

* Dus zie narcisme ook als een kracht van je, waar je wel het een en ander aan moet bijschaven
* Zeg niet tegen jezelf: "Ik moet leren mij kwetsbaar op te stellen" want dat wil je namelijk helemaal niet. Als je tegen jezelf zegt "ik wil leren gelijkwaardiger in contact te staan met anderen" klinkt dat voor jezelf veel meer motiverend.
* Vraag je bij kritiek en meningsverschillen af of dat op jou als persoon gericht is of meer met je gedrag te maken heeft. Probeer je in de ander te verplaatsen waarom hij die kritiek geeft. Is hij echt boos op je? En stel dat hij echt boos is, betekent dat dan dat je voor altijd voor die persoon hebt afgedaan of is het iets wat hij je op den duur kan vergeven? Wat kan jij zelf doen om het weer goed te maken?
* Als je het met iemand niet eens bent, is hij dan dommer dan jij? Denk even over de mening van anderen na of daar wel iets in zit. Stel dat hij gelijk heeft en jij niet. Ben jij dan dommer dan hem? Of ben je eigenlijk gewoon heel menselijk omdat ieder mens weleens fouten maakt (en daarvan kan leren)?
* Zie het allemaal als zelfontwikkeling. Niet als het loslaten van je sterke kanten.

quote:

Op woensdag 29 november 2017 17:18 schreef handkant het volgende:

[..]

Hulpverleners dumpen je(of beledigen zodat je zelf niet meer terugkomt) omdat het de bedoeling is dat je op eigen kracht het gaat fixen, anders komt iedereen tot zijn 100e terug. Tis alleen een beetje kut als je tot je 100e wel het probleem hebt:P maarja je hoeft er natuurlijk ook niet heen te gaan. Je moet iemand zien te vinden waar je je relaxt bij voelt en hopen dat je daarmee dingen zelf een beetje oppakt. Na verloop van tijd zal het makkelijker gaan en uiteindelijk is alles weer fun. Dit is mijn uitspraak en daar zult u het mee moeten doen.

Wat is het bestaansrecht van hulpverleners dan eigenlijk? Om iemand te beledigen en de consequenties te negeren heb ik geen diploma nodig.

Narcisme is gewoon een karaktereigenschap die iedereen heeft, net als altruisme. Net als dat veel dingen alleen maar uit 2 uitersten bestaan. De ene keer heeft het ene de bovenhand en de andere keer het ander, vaak als reactie op de omgeving. Goed om te bedenken waar het door komt en dan te veranderen als het anderen stoort, maar het is niet iets pathologisch. Ben het met Pabstblueribbon eens over hoe je dat het beste kan aanpakken. Psychologen vertellen je hetzelfde (of minder).

quote:

Op donderdag 30 november 2017 12:18 schreef Anthonie1 het volgende:

[..]

Sterfelijkheid vind ik juist het mooiste wat er is. Dan ben je tenminste verlost van dit hele circus... Ik ben ook best jaloers op mensen die de overgang hebben gemaakt.

[..]

Wij zijn allemaal het slachtoffer van het leven. Daar ben ik geen uitzondering op. Ik zit daar echt niet over in, want zo uniek ben ik niet.

[..]

Wanneer is iets overgeanalyseerd? Je kunt je beter afvragen waarom hele volksstammen het niet lijken te begrijpen.

[..]

Nee man. Ik heb geen autisme...

[..]

Ik denk eerder dat jij niet kan omgaan met de waarheid. De dood is er en zal alles om je heen wegnemen tot jij aan de beurt bent. Jouw sterfelijkheid is je grootste angst.

[..]

Alsof herinneringen en emoties niet gewoon vergankelijk zijn. Je bent godverdomme één van de miljarden op deze planeet en op je sterfbed maken al die 'ervaringen' geen donder uit.

Iedereen is autistisch als die zich erop laat testen. Jij bent daar geen uitzondering op. Autisme is immers een excuus voor hulpverleners om hun werk zonder noemenswaardige verantwoordelijkheid of druk van targets uit te kunnen voeren. En zo niet, dan is iedereen alsnog autistisch in theorie. Als je het niet bent zet je je af tegdn je autistische omgeving of conformeer je je aan je niet-autistische omgeving.
Trouwens ik ben echt benieuwd wat voor hulp er was aangeboden tegen je narcisme?

[ Bericht 3% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 01-12-2017 06:30:41 ]

Iedereen is autistisch die zich erop laat testen?

Blijkbaar heb je wat slechte ervaringen met hulpverleners geeninspiratie. En hoewel narcisme een karaktereigenschap is, en iedereen wel een bepaalde gezonde dosis narcisme kan gebruiken, is een narcistische persoonlijkheidsstoornis een pathologische vorm die je alleen maar in de weg zit. Zo'n patroon is niet helemaal te vergelijken met normaal narcisme.

Net zoals er een verschil is tussen verlegen zijn en een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, zeg maar.

Je hebt wel gelijk Geeninspiratie als je zegt dat heel veel mensen bevooroordeeld zijn over zowel autisme als narcisme. Ook binnen de psychische hulpverlening.

Het probleem van TS herken ik wel. Ik heb geen narcistische persoonlijkheidsstoornis maar wel andere complexe problemen. Elke keer als ik besloot mij daarvoor te behandelen - wat moest ik anders - kwam ik na een ontiegelijk lange wachttijd bij een psych terecht waarmee ik een uurtje per twee weken ging praten. Ik gaf heel duidelijk aan wat ik nodig had en dat alleen praten mij echt niet verder helpt. Het lijkt gewoon niet bij hen aan te komen. Er wordt dan een beetje omheen gedraaid, terwijl ik met hele concrete dingen aan kom zetten. Tja, als je dat bij meerdere psychische hulpverleners meemaakt, krijg je het idee dat ook dat allemaal geen zin heeft. En dan krijg je daarbovenop nog verwijten van anderen die vinden dat je een te negatieve instelling hebt en niet genoeg je best doet

quote:

Op vrijdag 1 december 2017 09:40 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Je hebt wel gelijk Geeninspiratie als je zegt dat heel veel mensen bevooroordeeld zijn over zowel autisme als narcisme. Ook binnen de psychische hulpverlening.

Het probleem van TS herken ik wel. Ik heb geen narcistische persoonlijkheidsstoornis maar wel andere complexe problemen. Elke keer als ik besloot mij daarvoor te behandelen - wat moest ik anders - kwam ik na een ontiegelijk lange wachttijd bij een psych terecht waarmee ik een uurtje per twee weken ging praten. Ik gaf heel duidelijk aan wat ik nodig had en dat alleen praten mij echt niet verder helpt. Het lijkt gewoon niet bij hen aan te komen. Er wordt dan een beetje omheen gedraaid, terwijl ik met hele concrete dingen aan kom zetten. Tja, als je dat bij meerdere psychische hulpverleners meemaakt, krijg je het idee dat ook dat allemaal geen zin heeft. En dan krijg je daarbovenop nog verwijten van anderen die vinden dat je een te negatieve instelling hebt en niet genoeg je best doet

Waarom konden ze je die concrete hulp niet bieden? Psychologen zijn er toch niet alleen om te praten maar ook om te behandelen? Of dat nou therapie of een training is.

Sowieso is er heel wat mis met het feit dat het in principe een gesprekje per 2 weken is... daar schiet je over het algemeen weinig mee op. Tenzij je misschien slechts kleine dingen hebt om aan te werken.

quote:

Op vrijdag 1 december 2017 11:24 schreef -Strawberry- het volgende:

[..]

Waarom konden ze je die concrete hulp niet bieden? Psychologen zijn er toch niet alleen om te praten maar ook om te behandelen? Of dat nou therapie of een training is.

Ik snap daar zelf ook niks van. Ik ben nu in behandeling bij PsyQ voor ADHD. Ik heb wel het geluk gehad dat ik een heel goede psycholoog kreeg toegewezen die zich echt in mij verdiepte en begreep waar wat vandaan kwam. Hij was echt een psycholoog zoals een psycholoog hoort te zijn: iemand gaan analyseren vanuit zijn exertise en zodoende met die persoon naar een oplossing zoeken voor de dingen waar hij tegenaan loopt.

Meestal maak ik mee - volgens mij zei ik dat eerder al - dat er te snel aannames gemaakt worden op basis van een diagnose. Als je borderline hebt, wordt er bijvoorbeeld te snel gezegd dat je te achterdochtig bent en dat je het te negatief interpreteert. Ik wil helemaal niet dat een psych mij naar de mond praat, maar het is wel belangrijk dat ik gehoord word.

FF terug naar mijn huidige behandeling. Behalve coaching-gesprekken kan je je behandeling aanvullen met modules, van trainingen time-management t/m schematherapie in een groep. Dat laatste leek mij wel wat. Ik heb echt herkenning en erkenning nodig. For some reason zit ik daar al bijna twee jaar en wordt er elke keer ontwijkend gereageerd als ik aangeef geinteresseerd te zijn in een module. De reden krijg ik niet te horen. Als ze zouden zeggen dat ik daar niet aan toe ben, dat ik met mijn problemen niet in de groep pas of dat het moeilijk is in te plannen vanwege externe omstandigheden dan kan ik er snel begrip voor opbrengen. Maar ik krijg dat niet te horen.

Ik maak dit soort dingen niet alleen bij PsyQ mee, maar eigenlijk overal in elke instantie. Ik heb lang gedacht dat het aan mezelf lag dat ik het niet helder kan aangeven. Maar dat is het niet.

By the way de psycholoog die ik had, is overgeplaatst naar een andere afdeling. (Daar heeft hij zelf ook geen zeggenschap over. Heel raar, maar hij moet een opleiding doen en in een andere vestiging. Maar ik geloof hem, want dit soort dingen gebeuren in elke tak van het arbeidsleven.)

Ik kan er niks leukers van maken, maar je moet echt geluk hebben dat je de juiste persoon treft bij de psychische hulpverlening.

quote:

Op woensdag 29 november 2017 15:37 schreef Cockwhale het volgende:
Wat mis je?

Plezier hebben is nutteloos?

Eigenlijk wel toch?

quote:

Op vrijdag 1 december 2017 14:07 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]
FF terug naar mijn huidige behandeling. Behalve coaching-gesprekken kan je je behandeling aanvullen met modules, van trainingen time-management t/m schematherapie in een groep. Dat laatste leek mij wel wat. Ik heb echt herkenning en erkenning nodig. For some reason zit ik daar al bijna twee jaar en wordt er elke keer ontwijkend gereageerd als ik aangeef geinteresseerd te zijn in een module. De reden krijg ik niet te horen. Als ze zouden zeggen dat ik daar niet aan toe ben, dat ik met mijn problemen niet in de groep pas of dat het moeilijk is in te plannen vanwege externe omstandigheden dan kan ik er snel begrip voor opbrengen. Maar ik krijg dat niet te horen.

Misschien toch de moeite waard om wat je hier zegt nog eens duidelijk voor te leggen aan je behandelaar? Misschien durven ze je niet te zeggen dat je er nog niet aan toe bent oid. Maar dat je bijvoorbeeld expliciet aangeeft dat liever te horen dan helemaal niks. Als ze goede redenen hebben om er nog even mee te wachten, dan kan je dat vast wel uit ze krijgen.

Vervelende situatie maar hopelijk kom je er achter hoe het zit. Jezelf niet gehoord voelen lijkt me irritanter dan een kleine confrontatie.

quote:

Op vrijdag 1 december 2017 15:06 schreef Achterhoker het volgende:

[..]

Eigenlijk wel toch?

Nou ja? Iets leuks doen => je goed voelen => lichamelijk & geestelijk ++
Stomme dingen doen => je matig voelen => geestelijk in de knoop => lichamelijk achteruit => cirkeltje van kudt naar kudter

Denk daarom vaak het cliché van ga iets doen waar je je goed bij voelt, of iets waarbij je andere mensen helpt. Het zijn allemaal kleine stapjes om je langzaam uit dat cirkeltje van ellende te halen.

quote:

Op vrijdag 1 december 2017 15:20 schreef -Strawberry- het volgende:

Misschien toch de moeite waard om wat je hier zegt nog eens duidelijk voor te leggen aan je behandelaar? Misschien durven ze je niet te zeggen dat je er nog niet aan toe bent oid. Maar dat je bijvoorbeeld expliciet aangeeft dat liever te horen dan helemaal niks. Als ze goede redenen hebben om er nog even mee te wachten, dan kan je dat vast wel uit ze krijgen.

Vervelende situatie maar hopelijk kom je er achter hoe het zit. Jezelf niet gehoord voelen lijkt me irritanter dan een kleine confrontatie.

Maar dat soort lui behoudt zich het recht voor dingen achter te houden en niet eerlijk te zijn. Want zij zijn de behandelaar en geen verklaring schuldig. Ik zou Pabstblueribbon ook adviseren dit aan te geven, maar ik zou heel verbaast zijn als hij een eerlijke uitleg krijgt. Ik hoop het voor hem, maar er is gewoon iets mis met dat hele systeem van hulpverlening vind ik. Het is al uberhaupt nergens op gebaseerd, want de wetenschappelijke onderbouwing krijg je nooit. Als iemand niet transparant is over de werkwijze, vertrouw ik die persoon niet tot het tegendeel bewezen is, punt. Ik ga niet uit van de eerlijkheid van de mens. Waarom zou ik? Voor andere mensen die niet met mijn probleem zitten? Ik ga geen rare capriolen uithalen mentaal gezien om die rare figuren koste wat het kost de voordeel van de twijfel te geven en mijn eigen ervaring als onbelangrijk weg te zetten. Dat laatste hebben zij al gedaan door me te negeren, ik ben ze niets verschuldigd.

quote:

Op vrijdag 1 december 2017 15:20 schreef -Strawberry- het volgende:

[..]

Misschien toch de moeite waard om wat je hier zegt nog eens duidelijk voor te leggen aan je behandelaar? Misschien durven ze je niet te zeggen dat je er nog niet aan toe bent oid. Maar dat je bijvoorbeeld expliciet aangeeft dat liever te horen dan helemaal niks. Als ze goede redenen hebben om er nog even mee te wachten, dan kan je dat vast wel uit ze krijgen.

Vervelende situatie maar hopelijk kom je er achter hoe het zit. Jezelf niet gehoord voelen lijkt me irritanter dan een kleine confrontatie.

Ik reageer er nog op.

Ik had al heel wat tekst getypt en ff opgeslagen in een bestand om later af te maken.

Het is wel frappant dat ik het elke keer weer meemaak. Ik geef mijn behoeften toch duidelijk aan. Misschien moet ik gaan dreigen ofzo, maar daar voel ik zelf ook niks voor.

Ik vind het vooral verwarrend, want de problemen zijn bij mij. Ik heb niet het idee dat wie van de hulpverleners dan ook het doen om mij te pesten, maar vanuit goede bedoelingen en mij ook serieus proberen te nemen. Maar als je eenmaal met complexe psychische problemen met de hulpverlening te maken krijgt, is het gewoon heel moeilijk om uit dat patroon te komen.

Ik merk dat mensen die dit gevoel hebben vaak dwingende ouders hebben gehad. Of ouders die hoge verwachtingen hebben van hun kind. Of het kind die hoge verwachtingen heeft van hunzelf en echt niet zichzelf als bijvoorbeeld vuilnisman zien. Ze willen wat betekenen voor de wereld. Iets groots.

quote:

Op woensdag 29 november 2017 15:58 schreef Anthonie1 het volgende:
Ik heb al meerdere keer 'professionele' hulp gezocht. Het enige dat ik daarmee bereikt heb is het besef dat ik als mens mislukt ben en dan ik net zo goed dood kan gaan in een hoekje (want niemand zal mij missen).

En ik bedoel 'zin' als in existentiële zin. Mijn leven betekent niets als je kijkt naar al die miljarden mensen op deze planeet. Ik wandel dezelfde paden af en beleef dezelfde emoties. Het is allemaal totaal betekenisloos. Ik moet niet denken dat ik uniek ben of dat ik überhaupt iets te willen heb. Mijn behoeftes zijn futiel, want alle emotie is futiel uiteindelijk. Hoe kan het uniek zijn als er miljarden zijn die hetzelfde bandje afdraaien? Dat is het dus niet. Ik besta zonder enige noodzaak en zal ook zo mijn leven doormaken.

Wat zou jouw helpen om een gelukkig leven te lijden?
Wat zijn jouw wensen? Wat voor werk wil je doen?
Wat is zeg maar kort gezegd voor jouw het respect om Anthonie24 een gelukkig leven te willen geven?

quote:

Op woensdag 29 november 2017 18:17 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Eerst ff een opmerking maken naar alle lui hier die TS verwijten in de slachtofferrol te zitten:

Jij voelt niet wat hij voelt. Je zal vast ook je tegenslagen hebben gehad in het leven en zodoende hebt geleerd te accepteren dat het niet altijd gaat zoals je had gewild. Maar wat ik uit het verhaal van TS opmaak, is dat hij compleet vastloopt. En dat is echt anders dan af en toe een tegenslag. De tijd gaat door. Het is heel frustrerend om te zien dat iedereen zich blijft door ontwikkelen, terwijl je zelf maar blijft hangen.

dit.

quote:

Op woensdag 29 november 2017 16:49 schreef Allures het volgende:

[..]

Nee jij opent een topic over dat je het niet ziet zitten vanuit die put, maar je wil er ook niet uit gepraat worden
wat wel dan?

Wat ben jij een dom wijf. Godverdomme :’)

quote:

Op donderdag 30 november 2017 12:56 schreef Somberling het volgende:
Wat wil je met dit topic als alles zinloos en nutteloos is?

Omdat hij misschien toch hoop heeft en hoopt op nuttige reacties.

quote:

Op zaterdag 2 december 2017 16:52 schreef Vilan het volgende:

[..]

Wat ben jij een dom wijf. Godverdomme :’)

Nou ja zeg! Het gaat inmiddels allang niet meer over TS

quote:

Op donderdag 30 november 2017 12:18 schreef Anthonie1 het volgende:

Wij zijn allemaal het slachtoffer van het leven. Daar ben ik geen uitzondering op. Ik zit daar echt niet over in, want zo uniek ben ik niet.

[..]

Ik denk eerder dat jij niet kan omgaan met de waarheid. De dood is er en zal alles om je heen wegnemen tot jij aan de beurt bent. Jouw sterfelijkheid is je grootste angst.

Je bent pas een slachtoffer van het leven als je jezelf ziet als een slachtoffer van het leven.
En dat laatste vond ik wel grappig
Dood hoort bij het leven,waarom bang zijn voor de dood?

quote:

Op dinsdag 5 december 2017 14:15 schreef Anthonie1 het volgende:

[..]

Zeg dat maar tegen de mensen die op het punt staan een kogel door hun hoofd te krijgen terwijl ze met hun neus richting een massagraf staan.

Je zal dit soort reacties altijd wel blijven krijgen. Heeft meer met onbegrip te maken. Probeer het niet als persoonlijke aanval te zien.

Heb je trouwens iets aan de andere reacties in dit topic? Kan jij je daarin een beetje herkennen? Heb je ook weleens dingen zoals schematherapie voorgesteld gekregen?

quote:

Op dinsdag 5 december 2017 14:15 schreef Anthonie1 het volgende:

[..]

Zeg dat maar tegen de mensen die op het punt staan een kogel door hun hoofd te krijgen terwijl ze met hun neus richting een massagraf staan.

Dus nu draai het het verhaal weer een andere kant op
Ok je bent zielig zo beter?

Perfectionisme is wel echt een killer... feit is dat je een mens bent, dus niet perfect. Waar komt het gevoel van perfectionisme dan vandaan?

Ter inspiratie:

Perfectionisme kan bijvoorbeeld ook aanwezig zijn omdat je daarmee erkenning en goedkeuring hoopt te krijgen. Als dat in de jeugd al ontstaat, wordt dat een patroon.

Dingen voor de verandering eens niet perfect doen, kan een gevoel van leegte geven. Minder perfect relateer je dan emotioneel aan minder erkenning en meer angst voor afkeuring. Je verstand ziet het uiteraard veel genuanceerder, maar dat loopt niet synchroon met je gevoel. Qua gevoel ben je nog steeds een kindje wat snakt naar waardering en erkenning.

Als je bang bent voor het ene, probeer je te handelen naar exact het tegenovergestelde. Je wilt in alles beter zijn dan anderen, omdat het gevoel overal minder in te zijn zo klote is. Je wilt boven anderen uitstijgen, omdat je niet meer wilt meemaken dat je juist de minderwaardige bent die alleen maar kritiek krijgt, niet geaccepteerd wordt, niet gezien en zich daarom ontzettend waardeloos voelt.

Narcisme heeft een heel negatief imago. Mensen die anderen gebruiken voor hun eigen gewin en geen greintje empathie hebben, zijn inderdaad narcisten. Maar dat betekent niet dat alle narcisten dat soort mensen zijn. Het grootste gedeelte bestaat denk ik uit mensen die hun hart absoluut op de goede plek hebben zitten, maar uit angst om gekleineerd en vernederd te worden, houden ze zich groot en staan ze voortdurend in de aanvalspositie. In de loop der jaren verliezen ze wel empathie, puur omdat ze alle energie nodig hebben voor zichzelf. Dat betekent echter niet dat de empathie weg is. Als mensen verdriet hebben, kunnen ze daardoor oprecht geraakt worden. Maar geraakt worden = kwetsbaarheid tonen = anderen de kans bieden om jou te vernederen en naar beneden te trappen.

quote:

Op dinsdag 5 december 2017 15:12 schreef TheInnocent het volgende:
Perfectionisme is wel echt een killer... feit is dat je een mens bent, dus niet perfect. Waar komt het gevoel van perfectionisme dan vandaan?

Ter inspiratie:

Science and spirituality: Jeff Lieberman at TEDxCambridge 2011

Je hebt twee soorten perfectionisme. Neurotisch perfectionisme is schadelijk, normaal perfectionisme niet.

Wat een ellende.

quote:

Op woensdag 6 december 2017 15:14 schreef Anthonie1 het volgende:

[..]

Nee ik heb er niet zoveel aan.

Therapeuten hebben mij nog nooit serieus genomen. Ben er ook wel klaar mee wat dat betreft. Kost mij alleen maar geld en het levert mij niets dan frustratie en zelfhaat op.

Heb jij ooit groepstherapie gehad? Of zijn het alleen maar één-op-één gesprekken geweest?

Ik begrijp het gevoel van teleurstelling in de psychische hulpverlening heel goed overigens. Je moet helaas geluk hebben dat je de goede treft.

Het voordeel van groepstherapie is dat je niet alleen met een therapeut te maken hebt. Ten eerste is het fijn als je dingen gemeen hebt met anderen: dat geeft je het gevoel dat je niet de enige bent op de wereld. Ten tweede krijg je ook van meer mensen feedback, zodat je een veel objectiever beeld kan vormen voor jezelf.

Als je er ruimte voor kan maken in je leven, zou ik het zeker overwegen.

Ik heb dit jaar 2 groeps therapieën gehad en die waren helemaal niet samen te vatten als "naar elkaars gezeur en ellende luisteren".

Het is juist doelen stellen en opdrachtjes maken en deze in de groep bespreken en met elkaar tips en truuks uitwisselen.

Lees 'the simple art of not giving a fuck'

Als je ervan uitgaat dat je nutteloos bent, dan kan alles alleen maar meevallen.

Die een of andere lamlul kampt in zo'n groep wel met ongeveer dezelfde problemen als jij, en hoe hij/zij daar mee omgaat kan een wereld aan informatie en tips voor je zijn.

En dat boekje van Aap_deluxe, wat ik hier al eerder postte, sinds ik mijn leven beschouw als "leuk meegenomen bonus, nee heb je, ja kun je krijgen" voel ik me wel een stuk beter dan elke dag weer de hele wereld en het leven en de maatschappij te analyseren en mezelf proberen te plaatsen in een of ander chaotisch geheel. Let it go and just do your thing, ofzo.

quote:

Op vrijdag 8 december 2017 15:24 schreef Anthonie1 het volgende:

[..]

Nooit groepstherapie gehad. Laatste keer begreep ik ook dat het niet meer mocht om één of andere vage reden.

Zie het eerlijk gezegd ook niet helemaal voor mij, want ik heb helemaal geen zin om naar andermans ellende te moeten luisteren...

Laat me raden ... PsyQ? Daar heb ik nu ook problemen mee. Ik vraag dan heel concreet waarom het niet mogelijk is, maar ze draaien er net zo omheen als de gemiddelde politicus. Ik denk dat die vage redenen protocollen zijn ofzo waar clienten niks van mogen weten

Maar anyway, los van dat je groepstherapie dus helemaal niks vindt. Zet je ego opzij en probeer hier eens objectief naar te kijken. Wat heb je te verliezen? Je bent 35 toch? Wil je nog 35 jaar zo doorgaan of ga je nu actie ondernemen om iets leuks van je leven te maken?

Jij verkeert je in dezelfde positie als "de lamlul die zijn leven niet op orde heeft". De mensen die aan zo'n groepstherapie deelnemen zijn geen domme sukkels. Sterker nog, het feit dat ze zo'n intensieve therapie ervoor over hebben om uit hun patroon te komen en zich te ontwikkelen, maakt ze juist erg krachtig. Als je het voor je ziet om in een groep met achterlijke "Man-Bijt-Hond"-figuren terecht te komen - om het heel cru te zeggen - dan zal je blij verrast worden als blijkt dat er vaak hele leuke mensen tussen zitten.

Dat jij met jezelf vastloopt en op een "narcistische" destructieve manier denkt en handelt, heeft te maken met een psychische blokkade. Het feit dat jij je hierbij zo ontzettend kut voelt dat het leven voor jou geen enkele zin heeft, is al een teken dat dit niet bij je hoort. Het is al zolang dat je jezelf niet anders kent. Maar er zitten wel andere kanten in je die je kan ontwikkelen.

Tuurlijk is het allemaal eng en geven dingen als groepstherapie geen prettige gedachten. Maar het zijn wel dingen die je mogelijk heel veel kan opleveren.