Wat moet ik met mezelf aan?

Ik zou gewoon lekker slachtoffer blijven ,veel handiger want dan ligt het aan iedereen en alles, en hoef je er verder niks aan te doen. Behalve mokken als een kleuter,maar dat terzijde.
Succes

Eerst ff een opmerking maken naar alle lui hier die TS verwijten in de slachtofferrol te zitten:

Jij voelt niet wat hij voelt. Je zal vast ook je tegenslagen hebben gehad in het leven en zodoende hebt geleerd te accepteren dat het niet altijd gaat zoals je had gewild. Maar wat ik uit het verhaal van TS opmaak, is dat hij compleet vastloopt. En dat is echt anders dan af en toe een tegenslag. De tijd gaat door. Het is heel frustrerend om te zien dat iedereen zich blijft door ontwikkelen, terwijl je zelf maar blijft hangen.

Oh boy.

Wat betreft onderwerp had ik dit topic in de afgelopen 15 jaar ergens ook kunnen maken.

Alleen lijk je het allemaal wel erg over-geanalyseerd te hebben, Je hebt het hele leven en alles wat er bij komt kijken samegevat tot "we gaan allemaal toch dood, dus what's the point? Kan je beter vandaag nog deaud gaan dan over 80 jaar."

Er zijn wel enkele cliché's hiervoor. En cliché of niet, ze kunnen helpen.

Je bent op aarde gezet met een leven. Wat je vervolgens doet me je leven is aan jou. De gemiddelde mens die maakt er wat van, zullen we maar zeggen. Maar je kan ook aan de drank en drugs gaan. Het is helemaal aan jou. Wat dat betreft zou ik proberen te gaan voor "leuk en gezellig", maar dat ben ik.

Ik heb de afgelopen ~15 jaar ook een depressie gehad met suicidale wensen. Suicidale wensen die er eigenlijk stiekem tot op de dag van vandaag nog steeds zijn, want immers, wat is het doel/nut/punt van het bestaan? We geven ons allemaal de illusie dat we belangrijk zijn en dat we dingen moeten doen, en daarna zijn we een keertje deaud. Lekker dan.

Mijn redding is een beetje een sombere, daar kan ik ook niks aan doen. Kijk, ik had mij 10 jaar geleden van kant willen maken. Dat heb ik niet gedaan. Daar heb ik soort van spijt van. Maar, zo beredeneer ik het nu, ik had deaud kunnen zijn en dat ben ik niet. Dus gewoon doorgaan en het leuk proberen te maken. Lang verhaal kort: nee heb je, ja kun je krijgen.

Dat mijn leven stiekem nog steeds kudt is valt weinig aan te doen, maar ja. Gewoon lachen van al die ellende en onzin!

Kijk, het leven is crap, dat vinden er wel meer. Maar als je bij de pakken neer gaat zitten word het alleen maar nóg crapper. Dus denk bijvoorbeeld aan mensen die lichamelijk of geestelijk niks meer kunnen. Kinderen die sterven op hun 5de. Mensen na een ongeluk. Mensen die de ene dag álles lijken te hebben waar jij en ik alleen maar van kunnen dromen, en de volgende dag neemt een beroerte ze alles af.

Het leven is kort, kudt en fragiel. Maar opgeven is een no-no. Zoek dingen die je leuk vindt of blij maakt. Of, in mijn geval, beschouw het leven als after credits party. Het feest is voorbij, maar we borrelen nog lekker na!

Wil ik nog wel even vanuit mezelf zeuren. Je klinkt behoorlijk diep in de sh*t, maar toch heb je een vriendin, aldan wel of niet matige relatie of whatever. Wat ik de afgelopen jaren heb gezien is altijd het volgende: mensen kunnen helemaal naar de t*fus zijn, helemaal kapot en hopeloos.... maar er is altijd een man/vrouw/vriendin/relatie. Heel typisch, want in mijn donkere dagen zijn die er nooit geweest.

Dus kijk nog eens naar je vriendin (letterlijk), denk terug aan het moment waarom jullie een stel zijn geworden, en denk dan nog eens, het leven is toch bagger, maar misschien word het er met haar toch wat gezelliger op.

Misschien kan je hier wat mee. Zo niet, even goede onbekende forum genootjes.

quote:

Op woensdag 29 november 2017 15:42 schreef Anthonie1 het volgende:

[..]

Het is eerder dat plezier (?) hebben niet kan of lukt. Ik vind veel dingen eigenlijk gewoon maar dom en saai.

[..]

Ik heb nul vrienden. Niets kunnen opbouwen tot nu toe (m.u.v. een dikke studieschuld). Ben alweer bijna 35.

Geef je zelf op voor een dubbeltje op zijn kant

En nu advies naar TS

Hoe zwaar het ook is, geef het niet op! Je kan het je misschien niet voorstellen, maar dat je het nu uitzichtloos ziet, betekent niet dat het uitzichtloos is.

Misschien kan je met het volgende verhaal verder. Want het zou weleens kunnen dat er autisme is. Omdat dat een nogal stigmatiserend imago heeft, kan ik mij voorstellen dat je je er niet in kan herkennen. Of niet in wilt herkennen, omdat je dan het gevoel krijgt dat anderen je raar en een outcast vinden. Daarom heb ik er nog een verhaal bijgeschreven. Ik ken je natuurlijk niet, dus ik kan echt totaal niet zeggen dat dat het is. Maar wie weet kan je wat met de informatie:

Ik ben zelf pas geleden op autisme getest. Ik vond het niet leuk, want autisme associeerde ik stiekem toch met sociaal onhandige kluizenaars die alleen maar achter hun PC zitten maar verder geen interesses hebben. Ik wist wel dat het niet eerlijk is hen daarop te veroordelen, maar ik vond het wel pijnlijk om zelf te horen te krijgen dat ik misschien autisme heb.

Het zelfstigma probeerde ik aan de kant te zetten en was akkoord gegaan met het voorstel mij te laten testen. In de tussentijd veel gelezen over autisme en er hier ook met mensen over gechat. Ik ken zelf veel mensen met autisme: ik heb mezelf toegesproken dat ik die negatieve associatie los moet laten, want ik vind de mensen met ASS die ik ken immers ook aardig.

Hoe meer ik over autisme begin te begrijpen, des te meer kom ik erachter dat het beeld wat veel mensen hebben in werkelijkheid veel genuanceerder is.

- Mensen weten vaak wel dat er autisten zijn die uitblinken in wiskunde of zich thuisvoelen in de ICT. Maar autisme kan ook in je voordeel werken als je bijvoorbeeld een muziekproducer bent of een psycholoog of een kunstenaar
- Autisme kan belemmerend zijn in het sociale contact, maar dat wil absoluut niet zeggen dat je met autisme niet sociaal kan zijn. Als je van sociale angsten kan afkomen en wat meer vaardigheden kan opdoen, kan je ondanks je autisme heel sociaal zijn. (En op sommige punten kan het je juist extra sociaal maken, want je kan oprecht en analytisch met anderen in contact staan)
- Autisten hebben evenveel empathisch vermogen dan anderen. Ze kunnen zelfs extra sensitief zijn. Er gebeurt echter wat in de hersenen waardoor ze het niet goed kunnen overbrengen. Iemand met autisme kan oprecht geraakt worden door iemand die verdriet heeft en zou dolgraag die persoon willen steunen. Alleen verzuipen ze dan in heel veel gedachten hoe ze dat moeten doen en twijfels of hetgeen wat ze waarnemen klopt. Daarbovenop worden ze overprikkeld door het verdriet en de situatie van de ander. Als gevolg blokkeren ze en reageren ze er niet gepast op. De ander interpreteert hun reactie als kil en ongeinteresseerd. Ze denken vaak dat ze dat ook zijn, want ze voelen er dan niks bij. Maar dat ze het niet voelen, komt omdat ze door alle gedachten en prikkels geen toegang daartoe hebben.

Autisme houdt dat je de wereld op een wat andere manier waarneemt. Je ziet minder snel het gehele plaatje. Je hersenen kunnen prikkels niet goed filteren. Om overprikkeling te voorkomen ga je de wereld om je heen wat meer waarnemen in een soort tunnelvisie. Je sluit je wat meer af. Door die tunnelvisie, krijg je wel een heel erg scherpzinnige blik op details.

Omdat je voortdurend teveel prikkels krijgt, ervaar je de wereld als angstig en onvoorspelbaar. Dat is nog steeds zo als je het zo gewend bent dat je je daar niet meer van bewust bent. Regelmaat en routine geven je meer een gevoel van veiligheid en rust.

Dat autistische mensen behoefte hebben aan voorspelbaarheid, heeft ook te maken met dat de hersenen minder goed de aandacht kunnen schakelen. Om een voorbeeld te noemen: als iemand onverwacht bij je langskomt om op visite te komen, ben je helemaal van je apropos en daarom hou je daar niet van. Als die persoon van tevoren afspreekt: op die dag en op dat tijdstip wil ik graag bij je langskomen, dan vind je het waarschijnlijk hartstikke leuk, want je hebt dan genoeg tijd om je voor te bereiden. En je bent dan waarschijnlijk ook een goede gastheer, omdat je aan de details kan denken en er dus voor kan zorgen dat er genoeg eten en drinken in huis is, dat het opgeruimd en netjes is.

quote:

Op woensdag 29 november 2017 19:11 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
snip

Aardige post (pro-autisme \o/) maar is natuurlijk wel een enorme gok of de OP zijn probleem opgelost kan worden met een autisme-spectrum diagnose.

quote:

Op woensdag 29 november 2017 19:11 schreef PabstBlueRibbon het volgende:Autisme houdt dat je de wereld op een wat andere manier waarneemt. Je ziet minder snel het gehele plaatje.

Oh, ben ik daarom soms zo slecht in schaken

quote:

Op woensdag 29 november 2017 19:39 schreef 2spooky4u het volgende:

[..]

Aardige post (pro-autisme \o/) maar is natuurlijk wel een enorme gok of de OP zijn probleem opgelost kan worden met een autisme-spectrum diagnose.

Ik kan natuurlijk niet zeggen dat hij dat is.

Ik kwam erop toen ik las dat hij na zoveel hulp nog steeds vast blijft lopen. Nu hoef je niet perse autistisch te zijn om problemen te hebben met de psychische hulpverlening. Maar het kan wel een aanknopingspunt zijn waarom hij er niks aan heeft. Psychologen gebruiken vaak breedspraak, zoals "je moet jezelf wat meer liefde gunnen". Zeker met ASS kan je helemaal niks daarmee. Het is niet concreet en in plaats van dat duidelijkheid geeft, geeft het alleen nog maar meer verwarring. Met ASS heb je vaak veel moeite om initiatief te nemen en val je in uitstelgedrag. Een coach die waarmee het klikt en die je vertrouwt kan je daarbij helpen. Die gaat jou helpen erachter te komen wat je leuk vindt en wat je met je leven wilt doen en je met die leidraad helpen met plannen en organiseren. Als zijn wens bijvoorbeeld is dat hij sociaal vaardiger wilt zijn en wat meer vrienden en wie weet een vriendin wilt krijgen, kan de coach op zoek gaan naar een sociale vaardigheidstraining die aansluit op zijn behoeften, maar kan hij ook meedenken hoe hij die sociale contacten kan opbouwen. Een rumoerige pub is misschien niks voor hem, maar wie weet ergens vrijwilligerswerk doen of een sport beoefenen.

quote:

Op woensdag 29 november 2017 15:58 schreef Anthonie1 het volgende:
Ik heb al meerdere keer 'professionele' hulp gezocht. Het enige dat ik daarmee bereikt heb is het besef dat ik als mens mislukt ben en dan ik net zo goed dood kan gaan in een hoekje (want niemand zal mij missen).

En ik bedoel 'zin' als in existentiële zin. Mijn leven betekent niets als je kijkt naar al die miljarden mensen op deze planeet. Ik wandel dezelfde paden af en beleef dezelfde emoties. Het is allemaal totaal betekenisloos. Ik moet niet denken dat ik uniek ben of dat ik überhaupt iets te willen heb. Mijn behoeftes zijn futiel, want alle emotie is futiel uiteindelijk. Hoe kan het uniek zijn als er miljarden zijn die hetzelfde bandje afdraaien? Dat is het dus niet. Ik besta zonder enige noodzaak en zal ook zo mijn leven doormaken.

Eigenlijk zeg je dat je je door hulp slechter bent gaan voelen?

quote:

Op woensdag 29 november 2017 18:17 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Eerst ff een opmerking maken naar alle lui hier die TS verwijten in de slachtofferrol te zitten:

Jij voelt niet wat hij voelt. Je zal vast ook je tegenslagen hebben gehad in het leven en zodoende hebt geleerd te accepteren dat het niet altijd gaat zoals je had gewild. Maar wat ik uit het verhaal van TS opmaak, is dat hij compleet vastloopt. En dat is echt anders dan af en toe een tegenslag. De tijd gaat door. Het is heel frustrerend om te zien dat iedereen zich blijft door ontwikkelen, terwijl je zelf maar blijft hangen.

Naar alle lui?
Ik zei dat, en hij gedraagt zich ook als een slachtoffer.

quote:

Op woensdag 29 november 2017 22:50 schreef puzziepie het volgende:

[..]

Naar alle lui?
Ik zei dat, en hij gedraagt zich ook als een slachtoffer.

Jij interpreteert zijn gedrag zo. Dat betekent nog niet dat het zo is.

Mensen die zeggen dat ze het leven niet zien zitten en daar geen plezier uit halen, zijn vaak depressief. Het is allesbehalve goed door ze nog even op hun minderwaardigheidsgevoel te wijzen.

quote:

Op woensdag 29 november 2017 23:29 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Jij interpreteert zijn gedrag zo. Dat betekent nog niet dat het zo is.

Mensen die zeggen dat ze het leven niet zien zitten en daar geen plezier uit halen, zijn vaak depressief. Het is allesbehalve goed door ze nog even op hun minderwaardigheidsgevoel te wijzen.

Jij interpreteert het dus weer anders, en dat kan. Ik ben het er niet mee eens,dat kan ook.

Ik zou, als ik in jouw schoenen stond, mijn mentaliteit heroverwegen. Zoals ik jouw posts doorlees klinkt het allemaal erg pessimistisch. 'Het leven is een feest, maar je moet zelf de slingers ophangen!' Afgezaagd, maar waar. Ik weet natuurlijk niet wat voor factoren in jouw leven een invloed hebben gehad op het leven dat je nu leeft, maar het klinkt alsof je blijft hangen in het leven. Tegen het depressieve aan, in mijn opzicht. Jezelf een mislukking vinden gaat je echt niet helpen je leven te verbeteren, het motiveert het alleen maar. Niemand die denkt: met hem wil ik vrienden worden, met hem is veel te beleven. Niemand die medelijden met je heeft. En voor hetzelfde geldt heb je wél unieke eigenschappen die je kan gebruiken eens je het sociale pad betreedt. Ga naar activiteiten die je interesseren, begin een gesprek met mensen. Socializen. Wat houdt je tegen? Wat heb je te verliezen? Niemand met wie je rekening hoeft te houden, niemand die het iets boeit wat jij met je leven doet. Stap uit die eindeloze, saaie comfortzone van je en doe eens iets wat een dag verandert van die saaie sleur van het leven naar iets nieuws. Al is het maar een klein ding. Wie weet ontmoet je daar nieuwe mensen, beste vrienden. Bezoek iets wat je interesseert: een tentoonstelling, een voorstelling, activiteiten, of schrijf je in voor een cursus oid. Of ga sparen, reis de wereld over en bezoek de mooiste uithoeken van de wereld. Als je het geld en het doorzettingsvermogen ervoor hebt, natuurlijk. Dat zijn grote dromen.
Bedenk misschien eerst wat je wil veranderen (alles dus, je leven), en zoek dan mogelijkheden om die plannen waar te maken. Maar ga niet zwelgen in zelfmedelijden, er is geen vervelender gevoel dan het gevoel dat je nutteloos bent en dat je geen eigenwaarde hebt.
Er is niks vervelender dan je leven niet te leven. Dan lig je daar, op je sterfbed, terwijl je spijt hebt van alle dingen die je niet hebt gedaan omdat je daar simpelweg niet de ballen voor had, of een andere (persoonlijke) reden. En uiteindelijk niemand die je mist.
Everyone dies, but not everyone lives.

quote:

Op woensdag 29 november 2017 16:50 schreef Anthonie1 het volgende:

[..]

Dat dit gewoon ophoudt? De ene kant of de andere kant om.

Dus je wilt wel uit die put, je wilt er alleen niks voor hoeven doen.

quote:

Op donderdag 30 november 2017 12:18 schreef Anthonie1 het volgende:

[..]

Sterfelijkheid vind ik juist het mooiste wat er is. Dan ben je tenminste verlost van dit hele circus... Ik ben ook best jaloers op mensen die de overgang hebben gemaakt.

[..]

Wij zijn allemaal het slachtoffer van het leven. Daar ben ik geen uitzondering op. Ik zit daar echt niet over in, want zo uniek ben ik niet.

[..]

Wanneer is iets overgeanalyseerd? Je kunt je beter afvragen waarom hele volksstammen het niet lijken te begrijpen.

[..]

Nee man. Ik heb geen autisme...

[..]

Ik denk eerder dat jij niet kan omgaan met de waarheid. De dood is er en zal alles om je heen wegnemen tot jij aan de beurt bent. Jouw sterfelijkheid is je grootste angst.

[..]

Alsof herinneringen en emoties niet gewoon vergankelijk zijn. Je bent godverdomme één van de miljarden op deze planeet en op je sterfbed maken al die 'ervaringen' geen donder uit.

Uiteindelijk is het allemaal zinloos ja. Zelfs de allerberoemste mensen zullen op een dag in de vergetelheid raken en hun leven zal uiteindelijk geen ruk uitgemaakt hebben, want ooit zal het universum geen energie meer over hebben en zal alles ophouden met bestaan.

Maar hoe groot is de kans geweest dat juist jij op deze aardkloot terecht bent gekomen? Die miljarden jaren van exploderende sterren en vormende planeten waar uiteindelijk de aarde uit voortkomt die precies ver genoeg van de zon staat om leven toe te laten. Dan nog eens miljarden jaren van evolutie waar alles op elke bedenkbare manier fout had kunnen gaan. Dan is er ineens de mens, en talloze generaties van seksende mensen later ben jij er. Je voorouders hebben letterlijk elk moment van de menselijke geschiedenis meegemaakt, van het stenen tijdperk naar de middeleeuwen en uiteindelijk naar nu. Ze hebben letterlijk alles doorstaan en nu ben jij er. Ik weet niet hoe jij daartegenover staat, maar ik vind dat nogal wat. Ik heb de kans gekregen om dit oogwenkje van een leven mee te maken en ik ben van plan eruit te halen wat erin zit. Het leven zelf heeft geen zin, betekenis, of reden. Je leeft. Punt. Je zal daar zelf betekenis aan toe moeten voegen.

Wat jij voelt, voelt iedereen wel eens. Maar de meeste mensen zijn in staat om die angst weg te drukken. Dat is een biologisch systeem dat onze overleving in stand houdt, want het is niet handig voor onze overleving als we allemaal in een hoekje gaan zitten huilen over de zinloosheid van het leven. Soms uit die angst zich in spiritualiteit of religie (ik hoef niet bang te zijn want er is leven na de dood). De meeste mensen die dat niet geloven kunnen een knop omzetten die de angst wegdrukt. Veel mensen doen dat onbewust, het is immers een biologisch verdedigingsmechanisme. Je ziet ze ook in dit topic, mensen die beweren niet bang te zijn en nooit bang te zijn geweest. Dat zijn perfecte voorbeelden waarin die knop onbewust is omgezet. Die zullen jouw probleem ook niet kunnen begrijpen, want "waar ben je nou bang voor?" Hun knop is omgezet en ervaren die angst dus niet. Bij jou is dat blijkbaar niet gelukt, dus moet je zelf die knop omzetten. Of je vraagt daar hulp voor bij een psycholoog. Wat je ervaart heet 'existential dread' en je bent echt niet de eerste die met deze gevoelens rondloopt. Dus probeer het zelf of zoek hulp.

Of je doet dat niet. Of je blijft gewoon huilen over het feit dat er op een dag helemaal niks meer is. Fijn leven dan nog he.

[ Bericht 3% gewijzigd door MrAero op 30-11-2017 13:53:34 ]

quote:

Op donderdag 30 november 2017 13:52 schreef Anthonie1 het volgende:

[..]

Ik vind het vooral nogal banaal. Even terzijde van het punt dat pure kans natuurlijk niets betekent.

[..]

Religie is een leugen en mensen die daar in trappen zijn corrupt in mijn ogen.

Dat zijn de enige punten die je uit m'n post hebt kunnen halen? Geweldig..

quote:

Ik vind het vooral nogal banaal. Even terzijde van het punt dat pure kans natuurlijk niets betekent.

Dat zei ik toch? Niks is er voor een reden en niks heeft betekenis. Je zal zelf ergens betekenis aan toe moeten voegen. Ik vind de manier waarop ik ben ontstaan erg bijzonder. Als jij dat niet vindt is dat prima. Iets wat betekenis voor mij heeft, heeft geen inherente betekenis op zichzelf en kan volledig betekenisloos voor jou zijn. Niemand hier kan jou dan ook vertellen hoe je je betekenisloze leven betekenis kan geven.

quote:

Religie is een leugen en mensen die daar in trappen zijn corrupt in mijn ogen.

Mee eens, hoewel, corrupt. Goedgelovig zou ik eerder zeggen. Ik was erg blij dat m'n gelovige ouders niet met angst de dood tegemoet gingen. Wat kan mij het nou schelen dat ze in iets geloofden waarvan ik denk dat het een sprookje is? Als dat ze in staat stelde om vredig te sterven, dan vind ik dat alleen maar fijn.


Maar goed, dit topic zal je niet kunnen helpen. Je zal ook niemand kunnen overtuigen om net zo miserabel te worden als jij, want bij hun werkt die eerdergenoemde 'knop' om die existential dread weg te drukken wel. Dus zoek hulp daarmee. Of niet. Wat heeft het immers voor zin.

quote:

Op donderdag 30 november 2017 14:09 schreef Anthonie1 het volgende:

[..]

Ja ik weet inmiddels verdomd goed dat dit soort shit mij niet gaat helpen. Fok! heeft mij eerder de verkeerde kant op geduwd dan echt geholpen. Kan ook haast niet want er zitten hier toch veel te veel mensen met het IQ van een goudvis.

Een ezel stoot zich niet 2x aan dezelfde steen, dus waarom open je dan weer een topic? Iedereen is dommer dan jou met het IQ van een goudvis. Maar al die domme mensen weten wel te genieten van hun leven, iets wat jou blijkbaar niet lukt, dus zijn ze werkelijk zo dom, of kunnen ze iets dat jij niet kan? Ze hebben die knop omgezet, bewust of onbewust, en ervaren niet die angst die jij hebt. Dat kan je dom vinden. Je kan schreeuwen dat ze hun vergankelijkheid lachend tegemoet lopen, maar ze hebben die angst niet, dankzij dat biologische afweersysteem; die knop is omgezet. Dat moet jij ook proberen. Zoek daar gewoon hulp voor. Google het maar: "existential dread" en zoek een psycholoog die jou begrijpt. Niet iemand die ook onbewust die knop heeft omgezet en je vervolgens gaat adviseren om een nieuwe hobby te zoeken.

[ Bericht 5% gewijzigd door MrAero op 30-11-2017 14:22:27 ]

quote:

Op woensdag 29 november 2017 15:33 schreef Anthonie1 het volgende:
Ik heb geen zin om te vervallen in clichés of wat dan ook dus ik zal het maar gewoon kort houden. Ik ben er na een aantal jaren achter dat ik mezelf als mens mislukt beschouw. Het heeft gewoon weinig zin meer naar mijn idee. Alles dat ik nog heb is op een hand te tellen en de motivatie om door te gaan is er niet meer. (Nee, ik bedoel niet dat ik denk aan zelfmoord.) Ik heb een totaal gebrek aan levenslust en zie het niet meer zitten om 'dit' de komende jaren te blijven doen. Het is allemaal zo nutteloos uiteindelijk.

Word zeeman, dan ben je vrij! Met kameraden aan je zij!

quote:

Op donderdag 30 november 2017 12:18 schreef Anthonie1 het volgende:
Nee man. Ik heb geen autisme...

Hoe weet je dat? Vind je dat zelf? Vinden anderen dat? Of ben je erop getest?

Als je ondanks alle hulp daar nog niet op bent getest, is het misschien wel een aanknopingspunt. Autisme is een heel breed spectrum.

Maar sowieso is er iets, want je klinkt nogal depressief.