Waarom niet daten als er al kinderen zijn?

quote:

Op maandag 25 september 2017 12:50 schreef 8777 het volgende:

[..]

Een gedeelde eerste plaats kan ook nog.

Niet als het om kinderen gaat.

quote:

Op maandag 25 september 2017 12:48 schreef Samzz het volgende:

[..]

Ik snap het niet helemaal. Je bedoelt bijvoorbeeld in een bar, je hebt een leuke avond en de volgende dag vertelt hij dat hij een kind heeft? Zoiets?

Heel theoretisch: je werkt in groot gebouw 1e verdieping. Op 8e verdieping werkt een voor jou buitengewoon leuke en aantrekkelijke man. Maar je hebt geen idee of hij kinderen heeft. En je komt er ook niet zo één, twee, drie achter. Je vindt 'm steeds leuker worden. Tot je 'm na 4 maanden te spreken krijgt en blijkt dat hij kinderen heeft.

quote:

Op maandag 25 september 2017 12:53 schreef Boca_Raton het volgende:

[..]

Heel theoretisch: je werkt in groot gebouw 1e verdieping. Op 8e verdieping werkt een voor jou buitengewoon leuke en aantrekkelijke man. Maar je hebt geen idee of hij kinderen heeft. En je komt er ook niet zo één, twee, drie achter. Je vindt 'm steeds leuker worden. Tot je 'm na 4 maanden te spreken krijgt en blijkt dat hij kinderen heeft.

Voor mij zou de liefde dan wel meteen over zijn. Of 'onmogelijk' en daarmee dus over.
Jij zal toch ook wel dingen hebben bij een ander die je absoluut niet zou kunnen verenigen met je eigen leven? Al is die vent of vrouw van de achtste in eerste instantie nog zo leuk?

quote:

Op maandag 25 september 2017 12:53 schreef Boca_Raton het volgende:

[..]

Heel theoretisch: je werkt in groot gebouw 1e verdieping. Op 8e verdieping werkt een voor jou buitengewoon leuke en aantrekkelijke man. Maar je hebt geen idee of hij kinderen heeft. En je komt er ook niet zo één, twee, drie achter. Je vindt 'm steeds leuker worden. Tot je 'm na 4 maanden te spreken krijgt en blijkt dat hij kinderen heeft.

Ah op die manier.

Nee, dat zou ik afkappen.

quote:

Op maandag 25 september 2017 12:07 schreef vincenzo78 het volgende:
Ik vraag me af: hoeveel fokkers hier die zich hier manifesteren als anti-kinderen hebben een relatie?

Ik heb een relatie maar gelukkig willen we alletwee geen kinderen

quote:

Op maandag 25 september 2017 11:48 schreef Boca_Raton het volgende:
En hoe zit het als de kinderen (al) tieners zijn? Is dat anders?

Dat lijkt mij persoonlijk moeilijker dan kleintjes.

Kom zelf uit een samengesteld gezin, mijn biologische vader is net voor mijn eerste verjaardag overleden en toen ik 3 was kreeg ik een nieuwe paps.
Voor mij was mijn (stief)vader mijn vader, ik kende geen andere vader. Mijn biologische vader ken ik van wat foto's en wat verhalen en dat is dat, geen persoonlijke band mee. Mijn (stief) vader heeft in alle opzichten de rol van de vader ingenomen, ik heb hem ook altijd echt gezien als mijn vader.

Zijn kinderen uit een eerder huwelijk zijn mijn halfbroers en halfzus. Maar die woonde dan ook bij hun moeder, alhoewel ze regelmatig over de vloer kwamen. Is altijd goed gegaan. Nu mijn (stief) vader alweer een heel aantal jaar overleden is gaan we nogsteeds met elkaar om, zijn we echt familie van elkaar.
Het is misschien niet het meest conventionele gezin, maar het werkt en goed ook.

Als ik dan kijk naar goede vrienden van me, waar de nieuwe partner pas kwam bij jonge tiener kinderen, dat gaf veel meer conflict. Die kinderen zien de nieuwe partner niet als vader, zullen een poging tot die rol vervullen ook niet accepteren. Zijn in een leeftijdsklasse waarin ze van nature al wat van het afzetten zijn, dus boze uitspraken zoals je bent mijn vader niet, hebt niets te zeggen over me vliegen nog weleens in het rond. Dat terwijl het algemeen genomen toch wel goed gaat en hij een goede band met die tieners heeft.
Het koste ook veel meer moeite die band met die tieners aan te gaan, gaf een grotere drempel dan met de kleintjes waar ik weet van heb. Die kleintjes staan veel meer open voor een nieuw mens, wat de rol van dat nieuwe mens ook is.

quote:

Op maandag 25 september 2017 12:28 schreef 8777 het volgende:

[..]

Maar dan loop je het risico om eeuwig alleen te blijven? Zeker naarmate je leeftijd stijgt.

Beter alleen blijven dan een relatie die eigenlijk niet echt past...
Als iemand geen kinderen wil past iemand met kinderen gewoonweg niet, waarom zou je daar dan alsnog voor gaan? Dat is niet eerlijk tegenover die ander, niet eerlijk tegenover de kinderen en niet eerlijk tegenover jezelf.
Als je de kinderen die er al zijn niet echt kan accepteren, als deel van het gezin kan en wil zien, moet je er gewoon niet aan beginnen.

Kinderen zijn hartstikke tof, ik ben er echt gek op. Maar net doen alsof het enkel rozengeur en manenschijn is zou een leugen zijn. Zonder dat gevoel van acceptatie, ze leuk vinden, gaat het echt zwaar worden. Je hebt die acceptatie, dat leuk vinden, die liefde, echt nodig om de lastige momenten door te komen. En die lastige momenten zullen komen, de vraag is niet of dat komt, maar wanneer en hoe erg.

quote:

Op maandag 25 september 2017 12:48 schreef Samzz het volgende:

[..]

Voor mij zal mijn partner op nummer 1 staan, voor hem zal zijn kind altijd op nummer 1 staan en zal ik altijd de tweede viool spelen in zijn leven.

Dat klopt niet naar mijn mening. De liefde voor je kind en de liefde voor je partner zijn 2 verschillende dingen. Je speelt niet de 2de viool, je bent gewoon nummer 1 in de (partner) liefde. Je zegt toch ook niet ik speel 2de viool omdat iemand een goede relatie met zijn moeder heeft bv? Of een (of meerdere) hele goede vriend heeft die hij al vanaf zijn jeugd kent?

Natuurlijk speelt een kind wel een grote rol in iemands leven. Als je daar niet in mee kan, daar niet van kan genieten gaat het niet werken. Ik snap dus prima dat jij dat niet zitten aangezien je geen kinderwens hebt. Jij wil je leven niet in richten om een kind heen. Ik vind het niet meer dan verstandig om dan een partner te zoeken die ook geen kinderen wil. Anders moet je ineens je halve leven invullen op een manier die je niet wilde.

quote:

Op maandag 25 september 2017 12:56 schreef Duderinnetje het volgende:

[..]

Voor mij zou de liefde dan wel meteen over zijn. Of 'onmogelijk' en daarmee dus over.
Jij zal toch ook wel dingen hebben bij een ander die je absoluut niet zou kunnen verenigen met je eigen leven? Al is die vent of vrouw van de achtste in eerste instantie nog zo leuk?

Het enige wat ik kan verzinnen is drugsgebruik. Dan houdt het voor mij gelijk op.

Aantrekkingskracht kun je niet richten: het ontstaat of het ontstaat niet. Als je iemand niet interessant/aantrekkelijk vindt los je dat niet op door een knop om te zetten.

Kinderen van een ander zijn niet leuk. Dat is het.

quote:

Op maandag 25 september 2017 13:24 schreef Boca_Raton het volgende:

[..]

Het enige wat ik kan verzinnen is drugsgebruik. Dan houdt het voor mij gelijk op.

Aantrekkingskracht kun je niet richten: het ontstaat of het ontstaat niet. Als je iemand niet interessant/aantrekkelijk vindt los je dat niet op door een knop om te zetten.

Nee, maar er kunnen aspecten zijn waardoor die knop vanzelf omgaat.
Zoals bijvoorbeeld als iemand heel erg gelovig zou blijken te zijn. Of als iemand lid blijkt te zijn van de een politieke organisatie die jou tegen de borst stuit. Dan verandert automatisch je gevoel tov. diegene. Hij/zij past dan simpelweg niet meer bij je.

Dat kan bij het hebben van kinderen ook zo werken.
Ik snap eigenlijk niet waarom dat zo moeilijk te begrijpen is. De keuze wel/geen kinderen is een behoorlijk essentiële (gelukkig) en geen sinecure.

Bij mensen met kinderen gaat het hoofddeel van de aandacht en draait een groot deel van de dag om die kinderen. Zo hoort het ook. Daar is ook niets mis mee, maar dat is niet iets wat ik voor mezelf zou willen.

Ik slaap regelmatig een aantal nachten bij mijn vriendin. Voor ze een kleine had en nu ze een kleintje heeft van anderhalf ook nog steeds. Dat is een verschil van dag en nacht. Die kleine dicteert nu wat wij doen en wanneer we het doen. Ik vind de vriendschap zo belangrijk dat ik echt mijn best wil doen die te behouden, ondanks dat haar leven er nu compleet uit ziet. Ik vind haar mannetje een heerlijk ventje en echt heel bijzonder dat ik op deze manier af en toe echt een aantal dagen kan meedraaien in haar gezinnetje. Maar het is ook echt duidelijk voor mij dat ik dit nooitnooitnooit voor mezelf zou willen.

En als je een kindje hebt kun je het niet-niet doen, zonder een waardeloze ouder te zijn. En waardeloze ouders wil ik al helemaaaaal niet daten.

En dan heb je het alleen nog maar over de eerste paar jaren...

quote:

Op maandag 25 september 2017 13:28 schreef 8777 het volgende:

[..]

Klopt, hier gaat het ook niet altijd even makkelijk.

En dat ondanks dat Kim je kleine meid wel degelijk geaccepteerd heeft en er (zover ik kan lezen) van houdt.

Misschien heb je daarmee je antwoord op deze topic. Kinderen zijn heel dualistisch. Ja ze zijn heel leuk, maar tegelijkertijd zorgen ze ook voor veel zorgen en wat drama op z'n tijd.
Iemand met kinderen is dus lastiger dan iemand zonder kinderen. Snap prima dat er redelijk wat mensen zijn die niet zo zitten te wachten op meer complicaties.

Persoonlijk heb ik liever dat mensen er over nagedacht hebben en nee zeggen dan de voorbeelden die ik ken waarbij mensen zonder goed nadenken komt wel goed denken. Dat laatste zou ik mijn kind niet aan willen doen, want dat hele het werkt toch niet is schadelijk voor het kind.
Heb er weleens over nagedacht, wat zou ik doen als zijn vader vertrokken zou zijn. Weet niet of ik dan een serieuze relatie (als in samenwonen e.d.) had aangedurfd. Alleen voor mezelf kiezen en een gokje wagen is toch wat anders dan datzelfde doen met een kind in het spel. Dan had ik niet alleen met mijn hart rekening moeten houden, maar ook met de zijne. En dat maakt alles zoveel complexer...

quote:

Op maandag 25 september 2017 13:45 schreef 8777 het volgende:

[..]

omdat m'n dochter alles in principe zelf kan, er hoeft niet meer opgevoed te worden zeg maar.

Is jouw dochter al 25?

quote:

Op maandag 25 september 2017 13:36 schreef Duderinnetje het volgende:
Ik snap eigenlijk niet waarom dat zo moeilijk te begrijpen is. De keuze wel/geen kinderen is een behoorlijk essentiële (gelukkig) en geen sinecure.

Ik vind het geen karaktereigenschap. Maar het is dus duidelijk iets waarvan jij vindt dat het niet in jouw leven past. Ik heb hetzelfde idd. met drugsgebruik, dat wil ik onder geen voorwaarde in mijn leven.

quote:

Op maandag 25 september 2017 13:22 schreef Cause_Mayhem het volgende:

[..]

Dat klopt niet naar mijn mening. De liefde voor je kind en de liefde voor je partner zijn 2 verschillende dingen. Je speelt niet de 2de viool, je bent gewoon nummer 1 in de (partner) liefde. Je zegt toch ook niet ik speel 2de viool omdat iemand een goede relatie met zijn moeder heeft bv? Of een (of meerdere) hele goede vriend heeft die hij al vanaf zijn jeugd kent?

Natuurlijk speelt een kind wel een grote rol in iemands leven. Als je daar niet in mee kan, daar niet van kan genieten gaat het niet werken. Ik snap dus prima dat jij dat niet zitten aangezien je geen kinderwens hebt. Jij wil je leven niet in richten om een kind heen. Ik vind het niet meer dan verstandig om dan een partner te zoeken die ook geen kinderen wil. Anders moet je ineens je halve leven invullen op een manier die je niet wilde.

Het gaat niet per se om liefde. Het gaat om op gelijke hoogte staan. Waar ik met bepaalde dingen altijd voor mijn partner zal kiezen, zal hij altijd in de eerste plaats zijn kind in ogenschouw nemen en daar zijn beslissingen op baseren.

quote:

Op maandag 25 september 2017 14:08 schreef 8777 het volgende:

[..]

Nee 13. Maar je hoeft haar niet meer te helpen met aankleden of eten en dat soort dingen.

Lijkt me nuttig om nog wel even door te gaan met opvoeden....

quote:

Op maandag 25 september 2017 13:45 schreef 8777 het volgende:

[..]

Dat klopt, kinderen maken alles gecompliceerder, en ik denk dat ze het alleen maar geaccepteerd heeft omdat m'n dochter alles in principe zelf kan, er hoeft niet meer opgevoed te worden zeg maar.

Jouw dochter is toch nog niet eens 16?
Die moet wel degelijk nog opgevoed worden. En zover ik heb kunnen lezen heeft Kim al meerdere keren daarin het voortouw genomen.

Iets meer waardering voor de rol die Kim op zich heeft genomen zou je sieren, want enkel van wat je hier op fok! hebt gedeeld blijkt al dat zij al meerdere keren de hete kooltjes uit het vuur heeft gehaald voor je mbt je dochter.

Ze heeft zover ik kan lezen wel degelijk een opvoedende rol op zich genomen. Dat met een jonge tiener, zonder dat ze de moeder rol in kon vullen.
Dat is niet makkelijk, maar ze doet het wel. Als partner, als vriendin van je dochter. Met die achterstand (je bent mijn moeder niet!) doet ze het. Vult ze de hiaten in die jij achterlaat.

Iets meer respect en waardering voor de vrouw die niet alleen met jou (en de aftermath van) jouw problemen te maken heeft, maar ook met het opvangen van een jonge tiener die een zeer problematische tijd (met haar vader) heeft doorgemaakt zou je sieren.

Je mag op je blote knietjes danken voor Kim. Ik ken niet veel mensen die dit volgehouden hadden. Het is voor haar geen Walk in the park geweest en is dat nog niet.

quote:

Op maandag 25 september 2017 14:02 schreef Samzz het volgende:

[..]

Het gaat niet per se om liefde. Het gaat om op gelijke hoogte staan. Waar ik met bepaalde dingen altijd voor mijn partner zal kiezen, zal hij altijd in de eerste plaats zijn kind in ogenschouw nemen en daar zijn beslissingen op baseren.

Ieder kiest voor de zaken die belangrijk zijn voor hen. Bij een partner met kinderen zijn de kinderen daar een grote factor in, bij anderen weer andere factoren.

Heeft niets met een gelijkwaardige relatie te maken. Maar heeft te maken met de invulling van het eigen leven wat moet passen bij die nieuwe partner.

Nogmaals, snap het prima dat die invulling niet past bij jou als partner. Goed dat je daar eerlijk over bent, naar jezelf toe en naar die potienteel partner toe. Maar met geen gelijkwaardige relatie heeft dat niets te maken.

quote:

Op maandag 25 september 2017 13:50 schreef Boca_Raton het volgende:

[..]

Ik vind het geen karaktereigenschap. Maar het is dus duidelijk iets waarvan jij vindt dat het niet in jouw leven past. Ik heb hetzelfde idd. met drugsgebruik, dat wil ik onder geen voorwaarde in mijn leven.

Geen karaktereigenschap wellicht (hoewel het voor mij persoonlijk een levensvisie vertegenwoordigt - ook niet onbelangrijk), maar dan wordt het welhaast een semantische discussie.
De principiële keuze wel of geen kinderen, kan bij de één net zo zwaar wegen als voor een ander geloofsovertuiging of andere keuzes in het leven. Die andere keuzes begrijpen we waarschijnlijk bijna allemaal wel: dat een atheïst afknapt op een zwarte kous en v.v., daar breken we ons hoofd niet over.
Gek genoeg wel over de vraag: waarom laat iemand een leuke ander lopen vanwege kinderen?
Terwijl ik juist tracht duidelijk te maken dat dat geen wezenlijk andere situatie is. Voor de betrokkene althans.

[ Bericht 2% gewijzigd door Duderinnetje op 25-09-2017 15:03:02 ]