Diagnose Borderline..loslaten!!

Waarschijnlijk zijn er al meerdere topics maar ik doe het toch.

3 jaar terug een vrouw leren kennen via tinder. Aan het begin waren er wel wat rode vlaggen maar ik was echt alles voor haar en dat liet ze merken ook. Ze heeft me zo ingepakt ik wist niet wat me overkwam. Eindelijk iemand waarmee ik echt op 1 lijn lagen en de sex tsja....

Na 2 jaar niks aan de hand(kleine ruzietjes) besloot ze om te gaan stoppen met de anti depressiva want ze was gelukkig. Sindsdien ging het heel snel bergafwaarts. ik kon niks meer goed doen. Ook totaal geen inlevingsvermogen meer van haar kant. Ze besloot ook te stoppen met werken want dat kon ze niet meer aan. Daardoor konden we niet van alles meer want ik moest het alleen verdienen. Als we dus bv niet een keertje uit eten konden kreeg ik dat ik dan maar meer moest werken. Zo zijn er tig dingen gebeurd en gezegd. Ze haalde echt het slechtste in me naar boven. Van mezelf totaal niet agressief maar toch stond ik ineens met een douchegordijn in me handen.

Op een gegeven moment word ik gebeld op me werk dat ze het niet meer ziet zitten en dat ik me spullen kan pakken. Ik was flabbergasted want de dag ervoor was alles koek en ei en voordat we in slaap vielen nog zeggen hoeveel ze van me houdt. Ik dus me spullen gepakt en weggegaan. De weken daarna apte of smsde ze nog elke dag. Dat ze niet wist of ze er goed aan deed etc. Dat heb ik op een gegeven moment stop gezet want ik wou duidelijkheid. Ik was er echt stuk van. Alles deed ik voor haar en zij zag dat gewoon niet.

1,5 maand daarna ben ik op vakantie gegaan om alles een plek te geven. Enkele dagen voordat ik terug zou vliegen kreeg ik ineens een sms hoe het ging. Net alsof ze het wist. Daar ben ik op ingegaan waaruit een gesprek van bijna 4 uur uit kwam. We spraken af dat we zouden bellen hoe of wat als ik terug was. De dag van vertrek kreeg ik nog een sms of ze me van het vliegveld mocht halen. Hierop heb ik nee geantwoord omdat ik met degene met wie ik op vakantie was had gereden en ik het wel zo netjes vond om met hem terug te rijden.

We spraken af en het was weer als vanouds. Ze biechtte op dat ze met meerdere gasten ondertussen het bed had gedeeldt maar daar kon ik niks van zeggen want zelf was ik ook geen heilige. We spraken af om het rustig aan te doen. Ondanks die afspraak belde of apte ze elke dag of ik kwam eten en slapen. Na 2 weken ofzo zat ik er ivm met werk bijna elke dag. Ik kreeg een huissleutel en er gingen rusig aan wat spulletjes die kant op. Ondertussen raakte zij ook in een depressie. Schreeuwen..huilen..niet meer weten wie ze is etc. Weer probeerde ik haar op elke manier te helpen en bij te staan.

Opeen kreeg ik weer op me werk een belletje dat ze het allemaal niet meer zag zitten..ze moest op zoek naar haarzelf..wist niet of ze van me hield als partner of als vriend...helemaal van het padje ineens weer. Ik heb nog geprobeerd met haar te praten maar er was geen redden meer aan. Daar ging ik weer..sleutel inleveren etc..

De weken daarna hetzelfde verhaal weer. toch appen etc. Ik heb toen gezegd dat het zo niet ging werken en een maatje van me kwam haar tegen op tinder. We besloten no contact te gaan. Ik was weer kapot.......

Paar weken later kreeg ik ineens een mail hoe het ging en dat ze me miste maar niet wist of ze me nou als vriend of partner miste. Ze kon het allemaal niet zonder me etc etc. Paar dagen later mailde ze me of ze me mocht bellen. Uit dit gesprek kwam weer een ontmoeting. Toen ik daar was liet ze ff weten dat ze eigenlijk een tinderdate had maar die had afgezegd want wat moest ze ermee. Dat hele tinder was voor aandacht etc omdat ze zich alleen voelde.

We hebben zitten praten..knuffellen etc. Ze zag eruit als een wrak, huilbuien volgestopt me prozac..oxazepam en nog wat pillen tegen suïcidale gedachten. Uit dit gesprek bleek dat ik volgens haar elke keer over haar grenzen heenging en dat ook de mensen om haar heen ons emotioneel niet bij elkaar vonden passen. Die omgeving bestaat uit borderliners ook en een oudere vrouw die 3 scheidingen verder is ook. Ze stelde voor om vrienden te blijven en dan kijken waar het naartoe ging. Ik ben naar huis gegaan en heb de hele nacht wakker gelegen. De volgende ochtend ben ik die kant opgereden om te kijken of we dat hele tinder etc dan konden vergeten. Toen was het ineens weer we passen echt niet bij elkaar etc etc en ik werd de deur uitgezet. Sindsdien geen contact meer. Ze heeft alles geblokkeerd etc.

Ik ga op het moment stuk om het verlies en ook omdat ik niet weet hoe het met haar gaat. Haar vriendinnen kan en ga ik niet bellen omdat die dus van mening zijn dat we niet bij elkaar passen. Ze zegt tegen mij dat ze het alleen moet doen maar via via hoor ik dat er gasten worden toegevoegd op fb etc. Ik snap het niet..hoe kan ze dit zeggen en zo doen. De ene dag houdt ze van me en staan we bij een makelaar te kijken en 2 dagen later passen we niet bij elkaar.

Ik moet haar laten gaan. Ik weet het maar ze zit onder me huid. Ik loop nu zelf bij een psych en slik pillen om te kunnen slapen. Misschien dat iemand dit leest die aan het begin staat van een relatie met een borderliner. Mijn advies...Rennen...Had ik ook moeten doen maar ze weten je zo in te pakken. Zo hard als ze voor je gaan zo hard laten ze je ook weer vallen. Voordat ik aan deze relatie begon was ik vol zelfvertrouwen, had me eigen stek etc. Daar is niks meer van over. Ik ben 14 kg afgevallen..zit bij me ouders..en me zelfvertrouwen is helemaal aan stront.

Het erge is nog dat als ze nou zou bellen ik niet weet wat ik zou doen. Zo gemindfucked hebben ze je op een gegeven moment..

Nogmaals hoor je het woord borderline RUN RUN RUN want dit gun je niemand.

ps dit is het verkorte verhaal want echt ik zou er een boek over kunnen schrijven..

Ze is ondertussen alweer een paar maanden met de prozac begonnen. Ik ben gefrustreerd omdat de mensen om haar heen haar nu het advies geven om compleet te breken met me omdat ik over haar grenzen heenga en we emotioneel dus niet bij elkaar passen. Mede door het geen contact kan ik er ook niks meer over zeggen of haar de andere kant van het verhaal laten zien. Sommige van de vriendinnen hebben me ook van fb verwijdert en haar geadviseerd om weer tinder op te gaan en gewoon weer te gaan daten. Hier ga ik dus stuk aan. Lijkt wel of die mensen geen flauw idee hebben hoe of wat psies. Ik heb alles gegeven en meer maar het was niet genoeg. Ik moet het loslaten ook omdat ze zelf geen contact meer wilt. Dat is zo fukkin moeilijk omdat ik gewoon weet dat ze het zwaar heeft op het moment, Degene waarvan je zielsveel houdt maakt op het moment alles stuk om haar heen. We hadden een hond maar die is weg omdat ze er niet alleen voor kan zorgen. Alles wat ze ooit liefhad is nu weg mede door haar eigen gedrag en je staat erbij en kijkt ernaar. Zoooooo fukkin frustrerend en dat vreet aan je,

quote:

Op maandag 18 september 2017 17:50 schreef Allures het volgende:
Wat fijn dat je je eigen rol compleet weg schrijft (je valt toch niet zomaar in een situatie waar je kostwinnaar bent als je dat niet wil zijn alsof je er zelf niet bij bent) en dan gaan lopen stigmatiseren en dom advies geven als rennen

Goed topic dit. Je komt 'psies' nogal kinderachtig over

Als een relatie uit gaat is dat altijd kut maar dit soort topics vind ik altijd zo flauw. Hou het gewoon bij jezelf en wat er moeilijk voor jou is zonder die vinger. En deze keer nog wel naar een hele groep

Ik werd kostwinnaar omdat ze haar eigen zaakje wou opstarten. Ik heb ook daarin haar gesteund. Uiteindelijk liep ook dit op niks uit. En tuurlijk heb ikzelf ook een rol gespeeld, Waar 2 vechten hebben er 2 schuld maar die ruzietjes waren echt om niks. Bv het hele huis schoongemaakt..de keuken etc en dan op je flikker krijgen dat bv de wc niet gedaan is. Diagnose borderline zoeken desnoods wel wat om je uit je tent te lokken. Nogmaals het is nooit genoeg. Grenzen worden steeds verder verlegd. Waarschijnlijk snap je het pas als je erin hebt gezeten. Tuurlijk wil ik niet een hele groep over een kam scheren maar zij heeft 5 jaar therapie gehad en het ging ook goed. Maar wat ik ook lees hier en daar uiteindelijk barst de bom. Binnen no time van wit naar zwart...

quote:

Op maandag 18 september 2017 17:55 schreef The_Temp het volgende:

[..]

Als iedereen om haar heen zegt dat jullie relatie niet goed is voor haar, zou daar dan niet wat in zitten?

Ik sprak haar vriendinnen nooit apart. Die hebben dus alleen haar kant van het verhaal gehoord. Er zijn ook zat mensen die juist wel hebben gezegd dat het niet zo slim is wat ze nu doet. Juist omdat ik haar probeerde te begrijpen en haar accepteerde met alle buien en impulsieve dingen die ze deed. Als jij alleen maar hoort dat ik dit en dat niet heb gedaan snap ik het ook maar dat was dus niet het hele plaatje...

quote:

Op maandag 18 september 2017 17:58 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
Ik begrijp niet waar borderline door komt. Maar als het beter ging door antidepressiva, is er dus kennelijk iets in het lichaam niet goed. Onverantwoordelijk dat ze geen antidepressiva wou nemen als haar klachten daarvan weg bleven. Maar nu gebruikt ze het opnieuw. Dan moet alles toch ook weer snel goed zijn?? Hoe lang duurt het voordat dit zich opbouwt.

Borderline is een soort van erfelijk maar dan moet het wel getriggerd worden. Ik ga er hier niet verder op in maar tsja misbruik en verkrachting en dat is ook hetgene wat zon zeer doet. Zij kan hier niks aan doen....

quote:

Op maandag 18 september 2017 17:58 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
Ik begrijp niet waar borderline door komt. Maar als het beter ging door antidepressiva, is er dus kennelijk iets in het lichaam niet goed. Onverantwoordelijk dat ze geen antidepressiva wou nemen als haar klachten daarvan weg bleven. Maar nu gebruikt ze het opnieuw. Dan moet alles toch ook weer snel goed zijn?? Hoe lang duurt het voordat dit zich opbouwt.

Een tekort aan serotinine. Het duurt 8 a 10 weken voordat die spiegel weer op peil is. Het gelul met borderline is dat wanneer je zwart bent ipv wit dat ook echt zo voelt voor ze. Dan nog de meningen van anderen eromheen. Ook loopt ze bij een coach op het moment die zegt dat ze eerst gelukkig met haarzelf moet zijn voordat ze een relatie aankan. Ik heb geen flauw idee of die coach überhaupt weet of ze borderline heeft. Dat is een dingetje..eenzaam voelen.niet gelukkig zijn met zichzelf. laag zelfvertrouwen etc etc...

quote:

Op maandag 18 september 2017 18:13 schreef Allures het volgende:

[..]

je stelt die diagnose dus ook nog eens alleen zelf? Netjes hoor

Nee hoor nogmaals ze heeft 5 jaar therapie gehad waarvan 1 jaar intern. En ondertussen weer bij een psycholoog..therapeut en een coach. Dit is niet iets wat ik zomaar even rond zou gaan schreeuwen...

quote:

Op maandag 18 september 2017 18:12 schreef LuciferShiningOne het volgende:

[..]

Ja antidepressiva hebben tijd nodig om hun werking te doen. Het kan ook nog zijn dat nadat je ermee gestopt bent ze daarna niet meer aanslaan. Hoe dat werkt weet ik ook niet maar dat heb ik gelezen.

Waarom is ze eigenlijk met de AD gestopt?

Ze wou weer voelen en het ging zo goed dat we het over kinderen begonnen te hebben. Ze was echt supergelukkig en tsja ik haar daarop vertrouwd. Zwanger worden en ondertussen ad slikken is geen goede combo..

quote:

Op maandag 18 september 2017 18:11 schreef Asil het volgende:

[..]

Wat is je probleem dan? Dan moet je toch juist blij zijn dat je van der af bent.
Dat een hele groep over 1 kam scheren doe je nu trouwens wel
Of is dit als een soort waarschuwing voor anderen bedoeld? Iedereen kiest op elk moment toch zelf voor wat hij of zij wilt, net zoals jij hebt gedaan.

Maar het lijkt me wel erg vervelend voor je dat het zo is gelopen. Het is altijd moeilijk als iets over gaat met iemand waar je veel van houdt.
Succes.

Dat zegt iedereen om me heen ook. wees blij dat je ervanaf bent. Het lastige is dat je de ene dag alles bent en de andere dag ineens helemaal niks. Als ze "goed"was dan hadden we ook echt een toptijd. Nu is van die prachtige vrolijke meid helemaal niks meer over. Degene van wie je zielsveel houdt heeft het gewoon erg slecht op het moment en tsja die kan ik niet laten vallen. Zelfs nu ze zelf heeft gekozen voor geen contact etc meer. Ik weet niet of ze dit nou echt wel zelf wilt..Het is echt een complete mindfuck..

[quote] Op maandag 18 september 2017 18:23 schreef summer2bird het volgende:
Lekker je ex aan de schandpaal timmeren op een publiek forum
Dit staat vast ook op Facebook?
[/quote

Het laatste wat ik wil is haar aan de schandpaal nagelen. En nee ik hou me verre van fb. Ik probeer een verhaal neer te zetten voor mensen die net als ik in hetzelfde schuitje zitten of net iemand zijn tegengekomen met de diagnose. Het is echt een ontzettende lieverd en aan die buien etc kan ze zelf ook weinig doen maar eerlijk zoals ik er nu bijzit.....het had beter geweest als ik dit na de eerste rode vlagen had uitgezocht. Ik hoop oprecht voor je dat je nooit zelf in deze situatie zalt terechtkomen.

quote:

Op maandag 18 september 2017 18:32 schreef Asil het volgende:
Oh zo bedoelde ik het niet. Je bent zelf zo negatief over haar (en de borderline) dat het logischer zou zijn voor jou dat je blij zou zijn dat het voorbij is. Maar dat ben je niet.

Nee verre van zelfs. Ik wil ook helemaal niet negatief over haar zijn nogmaals zij kan hier ook niks aan doen. Het liefst zou ik nu naar haar toe rijden om haar te steunen en helpen waar ik kan. Maar ik ben nu zwart en kan dus niks anders als haar laten gaan...

quote:

Op maandag 18 september 2017 18:37 schreef Allures het volgende:

[..]

ah dus dat jij niet instaat was om deze specifieke relatie met deze persoon tot een goed eind te brengen betekend dat alle relaties met iemand met borderline fout gaan lopen

Alleen dit soort conclusies maken je al een lul de behanger los van wat er in die relatie nu werkelijk gebeurd is

Heb jezelf de diagnose toevallig? Je valt me op allerlei punten aan feit is nou eenmaal dat iemand met de diagnose heel veel moeite heeft met intieme relaties. En ja ik zou zo naar haar teruggaan. Ik zit er te ver in. Ben zielsveel van haar gaan houden zo gaat dat maar als ik het over kon doen had ik het ook wel geweten.

quote:

Op maandag 18 september 2017 19:10 schreef Blue_note het volgende:
Been there done that.

Meisje leren kennen in het buitenland (ik woonde daar, zij ook, maar beide niet afkomstig uit dat land).
Daar was het een half jaar prima, het was een fotomodelletje, ze was schathemeltjerijk waardoor er 0,0 druk op haar stond, geen familie etc. In de buurt die haar controleerde etc. dat deed (achteraf) haar ziektebeeld goed. Ik hoef ook niet op een euro te kijken en we hebben daar ruim een half jaar lang als Koning en Koniging geleefd. Elke dag uit eten, shoppen, etc. Ze had wel eens een moodswing, maar zeer beperkt en verklaarbaar door kleinigheidjes.

Na een maand of 8 zijn we verhuisd naar haar stad (een zeer grote stad in Europa). Daar woonden haar ouders ook en ging het langzaam veranderen. Zeer wereldvreemde ideeën (als in: we gaan panden kopen en investeren in vastgoed (dat had ik nl in NL lopen) en dan kijken naar panden van 20 miljoen. Als ik dan zei dat het toch echt niet ging gebeuren op die schaal was het oorlog. Als ik iets zei van haar uitgave patroon: gelijk oorlog en zo steeds meer en vaker. Ze had ook geen vriendinnen. Altijd heel kort en heel intensief, maar nooit langer dan een paar maanden.

Daarna zijn we nog een tijd in NL komen wonen en daar ging het echt mis. Als ik van huis was geweest was het altijd afwachten hoe haar toestand was. Dat kon gaan van uitbundig totaan een mislukte zelfmoordpoging.
Op een dag kreeg ik een appje dat het over was, zomaar, uit het niks, nadat de dag ervoor door haar nog werd gesproken over toekomstplannen etc.

Lang verhaal kort: daarna nog wel geprobeerd maar een mega groot drama.

Ik heb het op een gegeven moment resoluut verbroken, nooit meer contact gehad.
Denk er wel nog aan terug en twijfel soms aan mezelf in de zin van: was ze nou wel echt ziek of was ik lastig?
Terwijl ik weet dat ze de diagnose borderline had. Fucked up people!

Ow, ben nu gelukkig getrouwd in een rustige relatie !

Als ze nou gewoon goed in haar vel zat ipv door de woonkamer schreeuwen dat ze het allemaal niet meer weet. Ze slaat zichzelf ook vertelde ze de laatste keer, had ik het moeilijk gehad maar zoals ze zichzelf nu voelt etc vind ik het echt superlastig om haar te laten gaan. Het gaat gewoon echt niet goed met haar. En ik kan gewoon helemaal niks...

Nee dat besef is er ook en dat doet pijn. Die omslag ineens na het 2 jaar echt super gehad te hebben. Dat accepteren heb ik ook ontzettend veel moeite mee. Dat geswitch de hele tijd. We hadden echt alles voor elkaar over en zo plotsklaps is alles ineens anders. Niet iets minder maar gewoon rockbottom. Mijn hersens kunnen dat gewoon even niet rijmen.

Top dat je eroverheen bent gekomen en dat je nu alles lekker op de rit hebt..

quote:

Op maandag 18 september 2017 19:37 schreef Blue_note het volgende:

[..]

De mijne toen ook niet. Maar het ligt echt niet aan jou of mij.
Zij zijn ziek. Echt ziek, en trekken iedereen daar (onbewust) in mee. Zuigen je leeg en laten je geruineerd achter.

Ik laat mijn eigen geluk niet van een ander afhangen, ben volledig onafhankelijk en heb mijn eigen leven. Maar dan nog weet zo iemand je te raken.

Het is op het moment zover dat ik geen flauw idee meer heb wie ik ben. De afgelopen tijd ben ik alleen maar met haar bezig geweest. Met alle liefde trouwens en juist daardoor is dit nogal zuur. Ik ben verhuisd voor haar en ben nu terug in me oude woonplaats. Ondertussen is iedereen hier verder gegaan natuurlijk. Huisje boompje beestje en ik zit naar de klote bij me ouders op een zolder. Vriendin weg, huis weg,hond weg en een hoop vrienden. Komt allemaal wel weer goed maar het is een lange weg...

quote:

Op maandag 18 september 2017 19:41 schreef Silven het volgende:
Haar zussen hebben gelijk, jullie passen niet bij elkaar. Eigenlijk past er vrijwel niemand bij een borderliner. Tenzij je het zelf ook bent. Ze zijn op elk willekeurig moment een ander persoon of in een andere stemming, dat hou je alleen bij als je zelf ook een beetje getikt bent. Heb zelf 2 vriendinnen met borderline gehad voor langere tijd. Het werkt gewoon niet tenzij medicatie of vele intensieve frequente gesprekken met een psychiater. Het is in elk geval geen recept voor een lang en gelukkig samenzijn. Of je zou je geheel moeten onderwerpen aan haar grillen en telkens in haar emoties meegaan, maar dan ben je gewoon een spel aan het spelen.

Ik dacht 5 jaar therapie ze kan me handvaten geven etc. Diep van binnen weet ik ook gewoon dat dit niet gaat werken. Zoals ze nu is werkt het met niemand. Het zure is alleen dat het zolang wel goed gegaan is. En juist omdat ik haar niet over mijn grenzen heen heb laten gaan zitten we nu zo waarschijnlijk.

Nou alsof de duivel ermee speelt krijg ik net een mailtje. Op een wachtlijst voor traumatherapie en 3x in de week contact met het ggz. Waarvoor ze nou toch weer mailt??? Ik weet het is het aantrekken en afstoten. Zooooo lastig allemaal....

quote:

Op dinsdag 19 september 2017 10:26 schreef RM-rf het volgende:
In een relatie zitten altijd twee personen.

Je kunt de nadruk erop leggen dat de ander kennelijk een bepaalde diagnose zou hebben en alles zou liggen aan haar medicatie, maar waar kijk je eigenlijk ook kritisch naar je eigen rol?

Als ik de OP lees komt inderdaad duidelijk naar voren dat de ander een stevige stoornis en ook problemen heeft en dat dat haar wisselvallige en onvoorspelbare gedrag voorspelt.

Waar de OP eigenlijk nergens een duidelijke verklaring voor geeft is dat TS ennelijk continue en tegen beter weten in meegaat in alles wat de ander foutdoet...

Van een complete pussover zijn (zij houd op met werken omdat dat 'teveel is' en geeft aan '"dat hij dan maar meer moet werken").
kennelijk zichzelf onterecht een sprookje voorhouden dat "alles koek-en-ei" was voordat zij besloot hem te verlaten, terwijl kort ervoor dingen vermeld worden die absoluut _Niet_ normaal zijn in een relatie.

Juist uit de TS krijg ik de indruk dat ook de TS een aantal problemen heeft, zich gedroeg met een stevig "hulpverlener-syndroom"....

In plaats alles erop te geven dat die ex-vriendin een stoornis heeft moet je ook overwegen of jj misschien zelf ook affectie-problemen hebt maar dan andersom, je compleet onterecht de hele tijd op zoek gaat om iemand zogenaamd te 'helpen' en 'erkenning' van haar te krijgen, wat je echter helemaal niks oplevert en vooral jezelf verder schade aandoet.

Los van het kennelijk populaire "Borderline"-labeltje zou er volgens mij ook ruimte zijn voor een diagnose "hulpverlener/vriend-van-een-Borderline" en is dat evengoed als een persoonlijkheidsstoornis te zien.

Meestal kiezen ze een partner die co dependent is. Heb ik ook over nagedacht en misschien is dat ook wel zo op het moment. Mijn eerdere relaties zijn altijd met powervrouwen geweest. In die relaties had ik totaal geen omkijken naar mijn wederhelft. Dat ik haar leerde kennen was het ook een powervrouw. Verdiende haar eigen centjes, had het goed voor elkaar. Langzaamerhand sluipt het erin. Ik ben iemand van in voor en tegenspoed en dat nekt me in dit geval. Mede natuurlijk door het aantrekken en afstoten. Tsja als zei het qua werk bv ff niet meer trekt dan vang je dat op. Zij had voor mij psies hetzelfde gedaan op dat moment. Ik weet ook dondersgoed dat het niet koek en ei was voordat ze het uitmaakte. Het gelul is gewoon dat iemand die diep van binnen een ontzettend goed en mooi mens is nou door een hele zware periode moet. Niet alle borderliners liegen,bedriegen etc. Ik vind het gewoon superlastig om iemand zo te laten zitten en ja op het moment cijfer ik mezelf dus gewoon weg. Niet goed, ik weet het........