quote:
Op maandag 24 juli 2017 11:03 schreef Peacefulll het volgende:[..]
Oeh, het jaar komt er bij jullie ook al hard aan. Hoe sta je daar in? Ik weet nog zelf dat ik tot die tijd nog redelijk positief kon zijn. Maar na de stap naar de HA en alle onderzoeken in het ZH werd ik toch wat verdrietig en onzeker.
De HSG is mij deze keer heel erg meegevallen! Ze waren erg lief en zette niet meer druk dan nodig was. Even onaangenaam, maar niet meer dan dat.
En ja, dat gevoel is blijkbaar wel herkenbaar als je wat langer bezig bent. Dat wordt ook steeds sterker, maar toch heb ik ook hoop op de hulp die we gaan krijgen. Maar het zwanger worden en zwanger zijn lijkt met de maand steeds verder van mij af te gaan staan. Ik /mijn lichaam weet gewoon niet hoe het trucje werkt. Maar net wat je zegt: geen afgunst. Gewoon iets wat jouw lichaam (nog) niet kan
Ik sta er vooralsnog nog redelijk nuchter in. Ik heb het "geluk" dat ik weet dat het zaad van man goed is, en dat ik met de clomid eisprongen krijg. En dus denk ik: ach het zal wel een keertje lukken toch? En ergens voelt het heel ongrijpbaar ook weer. Ik doe een beetje kop-in-het-zand-methode. Werken, sporten, afspreken met vriendinnen, festivals, uitgaan... Ik geniet nog even volop van m'n leven zonder kids en dat helpt. Beetje "nu kan het nog"-gevoel. Maar dat wordt na de zomer misschien wel anders als de donkere dagen eraan komen. Ben mezelr overigens nog steeds dankbaar dat ik negen maanden eerder met de pil ben gestopt (lezen jullie mee lurkers?!??) en er zo achterkwam dat ik PCOS heb.
Daarnaast sta ik nog niet aan het einde van de rit. We kunnen misschien nog even doorklooien met clomid, die HSG en dan is er nog IUI. Als we nu gelijk door moesten voor IVF oid dan zou ik er héél anders in staan. Wat fijn dat de HSG je dit keer is meegevallen!! Hopelijk bij mij ook mocht het zo ver komen.
Ik hoop écht dat het voor jou in de komende maanden gewoon hartstikke raak is!!!
Oh en nog een dikke, dikke, dikke
voor Fuchsia. Damn, 3 jaar is te lang. Ik "schrok" er gewoon even van.
En Debb.... kan me voorstellen dat je aan de ene kant denkt: kom maar door met die hulp, maar dat het aan de andere kant dan zo confronterend en het ziekenhuistraject zo"echt" wordt. Misschien helpt de gedachte dat als er iets is, dat het dan "beter" is om het te weten en een oplossing te zoeken dan nog heel lang zonder resultaat aan te klooien en er ondertussen wat is..?