R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik ben benieuwd naar ervaringen van mensen die uitbehandeld zijn verklaard in de psychiatrie. Hoe is dat gegaan, wat is er allemaal geprobeerd?
Hoe zit het met second opinions in die gevallen, is daar behoefte aan en hoe is het om tegenstrijdige meningen te krijgen als je het zelf allemaal niet weet?
Verder ben ik benieuwd naar meningen over het volgende.
Ik denk dat er geen consensus is over wanneer iemand uitbehandeld is en sommigen zullen vinden dat dit nooit het geval kan zijn.
Als een arts denkt dat er niets meer te doen is, zou hij dit dan (moeten) zeggen?
Zou hij doorgaan met wat niet werkt en liegen om de patiënt in de waan te laten dat het nog wel goed kan komen om te voorkomen dat hij zelfmoord pleegt (alsof dat het belangrijkste is)? Dat is in mijn ogen onethisch, maar waarschijnlijk gebeurt het wel.
Is het niet net zo onethisch om als hulpverlener te stoppen met hulp bieden? De toekomst staat immers niet vast.
Wat zou beter zijn voor de cliënt?
Een arts die wil blijven doorgaan ondanks dat de zoveelste behandeling niet lijkt te werken kan je het gevoel geven dat je er alleen voor staat, niet serieus wordt genomen, als je er zelf anders over denkt. Maar het kan mogelijk ook het lijden iets draaglijker maken door een sprankje hoop te geven. Er is altijd een kans dat er dan toch nog een moment komt dat het ('vanzelf') beter gaat, maar dat kun je niet weten. Is die kleine kans het lange lijden waard?
Het lijkt me heel heftig om te horen dat ze niets meer voor je kunnen doen. Dan is het echt, kun je het niet meer ontkennen, jezelf voor de gek houden dat er nog hoop is, uit angst. Maar het kan ook rust geven. Erkenning dat er genoeg is geprobeerd, dat je genoeg hebt gevochten misschien. Of juist erkenning dat je inderdaad zo walgelijk bent dat er gewoon niets met je te beginnen valt. Au.
Het lijkt me moeilijk voor de hulpverlener om, los van zijn of haar persoonlijke waarden, te bepalen wat de juiste manier is om te handelen.
Een voordeel van uitbehandeld verklaard zijn is dat artsen bereid zouden kunnen zijn je te begeleiden met een doodswens als je die hebt. Maar dat hoeft niet, want misschien vinden ze je leed niet erg genoeg. In dat geval sta je er echt helemaal alleen voor. Maar dat doe je eigenlijk sowieso al.
Hoe zit het met second opinions in die gevallen, is daar behoefte aan en hoe is het om tegenstrijdige meningen te krijgen als je het zelf allemaal niet weet?
Verder ben ik benieuwd naar meningen over het volgende.
Ik denk dat er geen consensus is over wanneer iemand uitbehandeld is en sommigen zullen vinden dat dit nooit het geval kan zijn.
Als een arts denkt dat er niets meer te doen is, zou hij dit dan (moeten) zeggen?
Zou hij doorgaan met wat niet werkt en liegen om de patiënt in de waan te laten dat het nog wel goed kan komen om te voorkomen dat hij zelfmoord pleegt (alsof dat het belangrijkste is)? Dat is in mijn ogen onethisch, maar waarschijnlijk gebeurt het wel.
Is het niet net zo onethisch om als hulpverlener te stoppen met hulp bieden? De toekomst staat immers niet vast.
Wat zou beter zijn voor de cliënt?
Een arts die wil blijven doorgaan ondanks dat de zoveelste behandeling niet lijkt te werken kan je het gevoel geven dat je er alleen voor staat, niet serieus wordt genomen, als je er zelf anders over denkt. Maar het kan mogelijk ook het lijden iets draaglijker maken door een sprankje hoop te geven. Er is altijd een kans dat er dan toch nog een moment komt dat het ('vanzelf') beter gaat, maar dat kun je niet weten. Is die kleine kans het lange lijden waard?
Het lijkt me heel heftig om te horen dat ze niets meer voor je kunnen doen. Dan is het echt, kun je het niet meer ontkennen, jezelf voor de gek houden dat er nog hoop is, uit angst. Maar het kan ook rust geven. Erkenning dat er genoeg is geprobeerd, dat je genoeg hebt gevochten misschien. Of juist erkenning dat je inderdaad zo walgelijk bent dat er gewoon niets met je te beginnen valt. Au.
Het lijkt me moeilijk voor de hulpverlener om, los van zijn of haar persoonlijke waarden, te bepalen wat de juiste manier is om te handelen.
Een voordeel van uitbehandeld verklaard zijn is dat artsen bereid zouden kunnen zijn je te begeleiden met een doodswens als je die hebt. Maar dat hoeft niet, want misschien vinden ze je leed niet erg genoeg. In dat geval sta je er echt helemaal alleen voor. Maar dat doe je eigenlijk sowieso al.
Why are you wearing that stupid man suit?
Op den duur kan ik mij voorstellen dat als alle lessen, wetenschap en evt. medicatie op een patient losgelaten zijn je uitbehandeld bent.
Ja je kan vragen bij een andere dokter of hij nog wat weet.
Maar anders wordt het herhaling van lessen en behandelingen.
Soms is opgeven en accepteren dat iets niet mogelijk is in je hoofd een gezondere optie dan jarenlang onder behandeling zijn met weinig resultaat.
Maar ja, dit is geschreven vanuit mijn perspectief, zal voor andere mensen anders zijn.
Second opinion is trouwens altijd aan te bevelen als je ontevreden bent.
Ja je kan vragen bij een andere dokter of hij nog wat weet.
Maar anders wordt het herhaling van lessen en behandelingen.
Soms is opgeven en accepteren dat iets niet mogelijk is in je hoofd een gezondere optie dan jarenlang onder behandeling zijn met weinig resultaat.
Maar ja, dit is geschreven vanuit mijn perspectief, zal voor andere mensen anders zijn.
Second opinion is trouwens altijd aan te bevelen als je ontevreden bent.
Hell To The Liars
Regelmatig is de route zo: een patient heeft een doodswens en ziet geen andere uitweg. Een onafhankelijke psychiater moet dan beoordelen of er inderdaad een uitzichtloze situatie is. Vaak kan je daar niet van spreken als je niet alle behandelingen in de richtlijnen gehad hebt. Dus als een depressieve patient geen ECT heeft gehad zou het kunnen dat de arts vindt dat het niet uitzichtloos is, totdat deze behandeling ook gedaan is.
Ik maak hier uit op dat jij zelf te horen hebt gekregen dat je uitbehandeld bent verklaard. Herinner ik mij het goed dat jij persoonlijkheidsproblematiek hebt?
Als een behandelaar zijn cliënt verklaard als uitbehandeld terwijl de problemen nog niet weg zijn, denkt hij dat meer therapie alleen maar belastend is. Als bijvoorbeeld nare herinneringen zo traumatisch zijn dat je er enkel door van streek raakt, zal een therapeut jou niet behandelen. Hij doet dat alleen als hij denkt dat jij je emoties beter kan hanteren wanneer jij je de herinneringen durft aan te gaan.
Mensen die uitbehandeld zijn, kunnen nog altijd ondersteunende hulp krijgen. Maar dat jij nu vastloopt wil niet zeggen dat je nooit m,eer verder komt in het leven. Misschien dat een paar jaar geen therapie je toch iets sterker maakt en kan je het in de toekomst weer proberen
Allereerst ben je niet walgelijk. Iemand met psychische problemen is niet minder dan een ander. Iemand die psychotische klachten heeft of lijdt aan depressies of angsten of een persoonlijkheidsstoornis heeft, heeft daar zelf niet om gevraagd. Mensen die in het ziekenhuis liggen vanwege een medische oorzaak zijn toch ook niet minder waard?quote:Of juist erkenning dat je inderdaad zo walgelijk bent dat er gewoon niets met je te beginnen valt.
Als een behandelaar zijn cliënt verklaard als uitbehandeld terwijl de problemen nog niet weg zijn, denkt hij dat meer therapie alleen maar belastend is. Als bijvoorbeeld nare herinneringen zo traumatisch zijn dat je er enkel door van streek raakt, zal een therapeut jou niet behandelen. Hij doet dat alleen als hij denkt dat jij je emoties beter kan hanteren wanneer jij je de herinneringen durft aan te gaan.
Mensen die uitbehandeld zijn, kunnen nog altijd ondersteunende hulp krijgen. Maar dat jij nu vastloopt wil niet zeggen dat je nooit m,eer verder komt in het leven. Misschien dat een paar jaar geen therapie je toch iets sterker maakt en kan je het in de toekomst weer proberen
Ik ken iemand die uitbehandeld is in de psychiatrie. Voor haar is geen behandeling meer mogelijk, want geen enkele behandeling helpt (meer)/medicijnen in combinatie met behandeling(en) helpen niet. Ze zit in een traject voor euthanasie. Maar haar lichaam is al aan het opgeven door het vechten tegen de stoornis die ze heeft.
Wow. Wat heftig. Over wat voor stoornis hebben we het dan?quote:Op zondag 21 mei 2017 18:56 schreef Krollie het volgende:
Ik ken iemand die uitbehandeld is in de psychiatrie. Voor haar is geen behandeling meer mogelijk, want geen enkele behandeling helpt (meer)/medicijnen in combinatie met behandeling(en) helpen niet. Ze zit in een traject voor euthanasie. Maar haar lichaam is al aan het opgeven door het vechten tegen de stoornis die ze heeft.
Bij mij zeiden ze dat ik uitbehandeld was. Dat dit niet zo was, zeiden ze wsl uit eigenbelang (of uit hun luiheid, wat ook weer een soort meer egoïstische vorm van eigenbelang is), want zo bleef ik lekker stil en kon ik hun behandelingen blijven volgen en hun medicatie blijven gebruiken....zoiets.quote:Op zondag 21 mei 2017 15:05 schreef kuolema het volgende:
Ik ben benieuwd naar ervaringen van mensen die uitbehandeld zijn verklaard in de psychiatrie. Hoe is dat gegaan, wat is er allemaal geprobeerd?
Hoe zit het met second opinions in die gevallen, is daar behoefte aan en hoe is het om tegenstrijdige meningen te krijgen als je het zelf allemaal niet weet?
Verder ben ik benieuwd naar meningen over het volgende.
Ik denk dat er geen consensus is over wanneer iemand uitbehandeld is en sommigen zullen vinden dat dit nooit het geval kan zijn.
Als een arts denkt dat er niets meer te doen is, zou hij dit dan (moeten) zeggen?
Zou hij doorgaan met wat niet werkt en liegen om de patiënt in de waan te laten dat het nog wel goed kan komen om te voorkomen dat hij zelfmoord pleegt (alsof dat het belangrijkste is)? Dat is in mijn ogen onethisch, maar waarschijnlijk gebeurt het wel.
Is het niet net zo onethisch om als hulpverlener te stoppen met hulp bieden? De toekomst staat immers niet vast.
Wat zou beter zijn voor de cliënt?
Een arts die wil blijven doorgaan ondanks dat de zoveelste behandeling niet lijkt te werken kan je het gevoel geven dat je er alleen voor staat, niet serieus wordt genomen, als je er zelf anders over denkt. Maar het kan mogelijk ook het lijden iets draaglijker maken door een sprankje hoop te geven. Er is altijd een kans dat er dan toch nog een moment komt dat het ('vanzelf') beter gaat, maar dat kun je niet weten. Is die kleine kans het lange lijden waard?
Het lijkt me heel heftig om te horen dat ze niets meer voor je kunnen doen. Dan is het echt, kun je het niet meer ontkennen, jezelf voor de gek houden dat er nog hoop is, uit angst. Maar het kan ook rust geven. Erkenning dat er genoeg is geprobeerd, dat je genoeg hebt gevochten misschien. Of juist erkenning dat je inderdaad zo walgelijk bent dat er gewoon niets met je te beginnen valt. Au.
Het lijkt me moeilijk voor de hulpverlener om, los van zijn of haar persoonlijke waarden, te bepalen wat de juiste manier is om te handelen.
Een voordeel van uitbehandeld verklaard zijn is dat artsen bereid zouden kunnen zijn je te begeleiden met een doodswens als je die hebt. Maar dat hoeft niet, want misschien vinden ze je leed niet erg genoeg. In dat geval sta je er echt helemaal alleen voor. Maar dat doe je eigenlijk sowieso al.
Het is natuurlijk raar dat je dood zou moeten, alleen maar omdat je niet aan eigen woonruimte zou kunnen komen.
Dat mensen maar niet kunnen begrijpen hoe fakkin essentiëler dit voor sommigen is dan voor het gros van de rest, dat kunnen ze niet begrijpen.
Misschien is het niet een kwestie van dat ze je leed niet erg genoeg vinden, maar een kwestie van dat ze simpelweg niet -kunnen- snappen wat jouw leed is. Ze "denken" dat ze het snappen, maar ze zijn niet capabel genoeg om dit -echt- te kunnen snappen, kijken vooral naar de buitenkant en naar wat er in de rapporten staat.
Voor mij was het zo dat ik een eigen plek nodig had en BAM, helft van alle problemen waar ik m'n hele leven al mee kampte, weg was 't.
Ik vertrouw artsen en veel andere mensen allang al niet meer op hun woord. Dit is een belangrijke oorzaak geweest dat ik meer voor mezelf ben gaan nadenken.
"We willen je alleen maar helpen!" ja ja, bullshit is 't
Als ze jou maandenlang dagbesteding laten zoeken terwijl je totaal niet met mensen wilt werken...waarom gaan ze dan maanden daarmee door?
Dan kan je toch beter iets gaan doen in een achterafkamer? Ik ben ook dagbesteding gaan doen waarbij ik ergens letterlijk in een achterafkamer zat. Kon ik lekker m'n eigen ding doen en hoefde ik niet steeds naar dat gelul van al die ego's te luisteren die altijd wel bezig waren om een vriendschappelijke band met me te forceren.
Maar er hoeft geen sprake te zijn van een doodswens. Het kan zijn dat een hulpverlener vindt dat zijn niet-suïcidale cliënt is uitbehandeld en dat dan uit zichzelf meldt. Of dat dus voor zich houdt. Misschien leidt het uitspreken wel tot een doodswens, omdat de laatste hoop van de cliënt verdwijnt.quote:
Regelmatig is de route zo: een patient heeft een doodswens en ziet geen andere uitweg. Een onafhankelijke psychiater moet dan beoordelen of er inderdaad een uitzichtloze situatie is. Vaak kan je daar niet van spreken als je niet alle behandelingen in de richtlijnen gehad hebt. Dus als een depressieve patient geen ECT heeft gehad zou het kunnen dat de arts vindt dat het niet uitzichtloos is, totdat deze behandeling ook gedaan is.
Nee, dat heb ik niet te horen gekregen. De OP gaat niet over mij, maar over het algemeen - hoewel ik me hier wel mee bezig houd vanwege mijn eigen situatie.quote:
Ik maak hier uit op dat jij zelf te horen hebt gekregen dat je uitbehandeld bent verklaard. Herinner ik mij het goed dat jij persoonlijkheidsproblematiek hebt?
[..]
Allereerst ben je niet walgelijk. Iemand met psychische problemen is niet minder dan een ander. Iemand die psychotische klachten heeft of lijdt aan depressies of angsten of een persoonlijkheidsstoornis heeft, heeft daar zelf niet om gevraagd. Mensen die in het ziekenhuis liggen vanwege een medische oorzaak zijn toch ook niet minder waard?
Als een behandelaar zijn cliënt verklaard als uitbehandeld terwijl de problemen nog niet weg zijn, denkt hij dat meer therapie alleen maar belastend is. Als bijvoorbeeld nare herinneringen zo traumatisch zijn dat je er enkel door van streek raakt, zal een therapeut jou niet behandelen. Hij doet dat alleen als hij denkt dat jij je emoties beter kan hanteren wanneer jij je de herinneringen durft aan te gaan.
Mensen die uitbehandeld zijn, kunnen nog altijd ondersteunende hulp krijgen. Maar dat jij nu vastloopt wil niet zeggen dat je nooit m,eer verder komt in het leven. Misschien dat een paar jaar geen therapie je toch iets sterker maakt en kan je het in de toekomst weer proberen
Ik was inderdaad gediagnosticeerd met persoonlijkheidsstoornissen, maar dat werd veranderd naar ASS.
Maar als je geen hulp meer krijgt, waarom zou je dan nog jaren doorgaan als het echt niet te doen is terwijl je maar een kleine kans hebt dat er iets veranderd? Mijns inziens is doorgaan terwijl je wel hulp krijgt makkelijker, omdat je dan theoretisch gezien een grotere kans op verbetering hebt, als de problemen al een lange tijd aanwezig zijn. Behalve als de hulpverleners je aan het lijntje houden.
Wat bedoel je? Ze vonden dat je uitbehandeld was, maar zeiden dat niet?quote:
[..]
Bij mij zeiden ze dat ik uitbehandeld was. Dat dit niet zo was, zeiden ze wsl uit eigenbelang (of uit hun luiheid, wat ook weer een soort meer egoïstische vorm van eigenbelang is), want zo bleef ik lekker stil en kon ik hun behandelingen blijven volgen en hun medicatie blijven gebruiken....zoiets.
Wat is volgens jou dan precies hun belang daarbij?
Op de rest van je post ga ik hier niet inhoudelijk reageren hier want dat gaat de intentie van dit topic te buiten.
[ Bericht 1% gewijzigd door kuolema op 21-05-2017 20:23:29 ]
Why are you wearing that stupid man suit?
quote:
[..]
Ik ga hier niet inhoudelijk op reageren hier want dat gaat de intentie van dit topic te buiten.
Bij mij zeiden ze dus dat mijn klachten (dat ik concentratieproblemen had, dat ik chaotisch was, later ook dat ik slechter begon te slapen, dat ik snel moe was en snel terugviel, dat ik snel geïrriteerd was) alles veroorzaakt werd door autisme en ze hebben er meermalen, herhaaldelijk en jarenlang op aangestuurd opdat ik maar ging beseffen dat hier niks aan te doen was, dat ik er maar mee moest leren leven, dat ik maar symptoomdempende medicatie moest gebruiken als mijn "autismeklachten" te erg zouden worden.quote:
Ik ben benieuwd naar ervaringen van mensen die uitbehandeld zijn verklaard in de psychiatrie. Hoe is dat gegaan, wat is er allemaal geprobeerd?
Hoe zit het met second opinions in die gevallen, is daar behoefte aan en hoe is het om tegenstrijdige meningen te krijgen als je het zelf allemaal niet weet?
En jarenlater bleek dat bleek dat die klachten goeddeels door onverwerkte jeugdtrauma's veroorzaakt/getriggerd werden. Niks autisme dus en niks onbehandelbaar dus. Maar tegen mij zeiden ze dus van wel.
Een second opinion vragen werd tegengewerkt, vooral door m'n wil te ondermijnen.
Ik zie eerlijk gezegd niet echt in hoe dit offtopic is...of ik moet iets niet goed gezien hebben ofzo.
Edit: Bij mij hebben ze dus simpelweg nooit schema's of EMDR of iets dergelijks aangeboden. Het is simpelweg nooit ter sprake gekomen, het is me nooit voorgesteld, ik werd er nooit van op de hoogte gebracht.
Je vroeg om ervaringen van anderen die "uitbehandeld" waren, die geef ik je nu dus.
[ Bericht 3% gewijzigd door magnetronkoffie op 21-05-2017 20:39:35 ]
reactie op edit
Zie mijn bovenstaande post.quote:
[..]
Wat bedoel je? Ze vonden dat je uitbehandeld was, maar zeiden dat niet?
Wat is volgens jou dan precies hun belang daarbij?
Op de rest van je post ga ik hier niet inhoudelijk reageren hier want dat gaat de intentie van dit topic te buiten.
Ik ben een paar keer in aanraking gekomen met de psychiatrie. Ik wilde bepaalde pillen proberen, daar kwam het op neer.
Dus ik probeerde mijn psychiater de pillen laten voor te schrijven die ik voor ogen had (SSRI's en antipsychotica/quetiapine ondanks dat ik nooit psychotisch ben geweest). De diagnose was depressie, maar depressie was niet mijn hoofdklacht. Mijn hoofdklacht was vreemder maar daar had ik nooit een diagnose voor gekregen.
Dus, toen ik klaar was met het experimenteren met die pillen (om te zien of het werkte tegen mijn klachten want ik had wel echte klachten namelijk) ben ik gestopt. Want? Geld, eigen risico + een duurdere verzekering. Het heeft me klauwen met geld gekost die grap uiteindelijk
Het werkte wel aardig, maar gaf ook bij effecten. Toen ik wat stabieler werd besloot ik pillenloos te leven.
Dus ik probeerde mijn psychiater de pillen laten voor te schrijven die ik voor ogen had (SSRI's en antipsychotica/quetiapine ondanks dat ik nooit psychotisch ben geweest). De diagnose was depressie, maar depressie was niet mijn hoofdklacht. Mijn hoofdklacht was vreemder maar daar had ik nooit een diagnose voor gekregen.
Dus, toen ik klaar was met het experimenteren met die pillen (om te zien of het werkte tegen mijn klachten want ik had wel echte klachten namelijk) ben ik gestopt. Want? Geld, eigen risico + een duurdere verzekering. Het heeft me klauwen met geld gekost die grap uiteindelijk
Het werkte wel aardig, maar gaf ook bij effecten. Toen ik wat stabieler werd besloot ik pillenloos te leven.
Ja sorry, ik had het nog even aangepast, zie hierboven. Het ging om een gedeelte van je post. Dit is ontopic ja.quote:
[..]
[..]
Bij mij zeiden ze dus dat mijn klachten (dat ik concentratieproblemen had, dat ik chaotisch had, later ook dat ik slechter begon te slapen, dat ik snel moe was en snel terugviel) alles veroorzaakt door autisme en ze hebben er meermalen, herhaaldelijk en jarenlang op aangestuurd opdat ik maar ging beseffen dat hier niks aan te doen was, dat ik er maar mee moest leren leven, dat ik maar symptoomdempende medicatie moest gebruiken als mijn "autismeklachten" te erg zouden worden.
En jarenlater bleek dat bleek dat die klachten goeddeels door onverwerkte jeugdtrauma's veroorzaakt/getriggerd werden. Niks autisme dus en niks onbehandelbaar dus. Maar tegen mij zeiden ze dus van wel.
Een second opinion vragen werd tegengewerkt, vooral door m'n wil te ondermijnen.
Ik zie eerlijk gezegd niet echt in hoe dit offtopic is...of ik moet iets niet goed gezien hebben ofzo.
Edit: Bij mij hebben ze dus simpelweg nooit schema's of EMDR of iets dergelijks aangeboden. Het is simpelweg nooit ter sprake gekomen, het is me nooit voorgesteld, ik werd er nooit van op de hoogte gebracht.
Je vroeg om ervaringen van anderen die "uitbehandeld" waren, die geef ik je nu dus.
Dit is dus inderdaad een kwestie: je bent uitbehandeld als er geen behandelingen zijn die geïndiceerd zijn bij je diagnose. Maar er bestaan zoveel meer behandelingen die, ook al zijn ze niet ontwikkeld voor, niet bewezen effectief bij of nooit getest voor de betreffende aandoening, toch effectief zouden kunnen zijn. Het is niet gek als de ene behandelaar het tijd vindt om op te geven, terwijl de ander nog mogelijkheden ziet.
Maar je kunt ook niet eindeloos doorgaan met behandelingen proberen die waarschijnlijk toch niet werken. Ze gaan ook niet alle mogelijke behandelingen voor alle stoornissen opnoemen, want de meeste zullen niet effectief zijn dus dat heeft geen zin. Niet zo gek dus dat jij niet hoorde van schema's en EMDR - dat is namelijk geen standaard, bewezen behandeling bij ASS (voor zover ik weet). Het probleem bij jou was dat ze niet zagen dat er meer was dan alleen ASS - niet dat ze bepaalde behandelingen niet voorstelden (dat is daar namelijk een gevolg van).
Ik merk trouwens ook dat ik niet vaak heb gehoord wat mijn opties nog zijn. Ik heb er eens naar gevraagd. Het enige aanbod lijkt cognitieve gedragstherapie, wat ik al twee keer heb gehad, niet geeft geholpen en naar mijn idee niet geschikt is voor mij.
Why are you wearing that stupid man suit?
Probleem was dat ze -alles- probeerden te verklaren vanuit het autisme, maar -niks- probeerden vanuit andere "diagnoses" te verklaren, ook al hadden ze aanwijzingen genoeg en bracht ik dit wel geregeld naar voren. Ze hoorden me gewoon niet. Ze wisten ook dat bepaalde dingen niks met autisme te maken zouden kunnen hebben (zoals paniekaanvallen op de wijze zoals ik die had) en ze leken nog liever het niet te willen weten of er gewoon niet over na te willen denken...maar de optie dat ze wellicht nog een 2e probleem bij me hadden gemist? Dat kwam blijkbaar niet in ze op, ook al wisten ze al meer dan 10 jaar van mijn kindertijd en m'n jeugd en heb ik dit altijd al aan willen kaarten (1e paar jaar ging nog extreem moeizaam, ik kreeg 't letterlijk niet door m'n strot heen).quote:
[..]
Ja sorry, ik had het nog even aangepast, zie hierboven. Het ging om een gedeelte van je post. Dit is ontopic ja.
Dit is dus inderdaad een kwestie: je bent uitbehandeld als er geen behandelingen zijn die geïndiceerd zijn bij je diagnose. Maar er bestaan zoveel meer behandelingen die, ook al zijn ze niet ontwikkeld voor, niet bewezen effectief bij of nooit getest voor de betreffende aandoening, toch effectief zouden kunnen zijn. Het is niet gek als de ene behandelaar het tijd vindt om op te geven, terwijl de ander nog mogelijkheden ziet.
Maar je kunt ook niet eindeloos doorgaan met behandelingen proberen die waarschijnlijk toch niet werken. Ze gaan ook niet alle mogelijke behandelingen voor alle stoornissen opnoemen, want de meeste zullen niet effectief zijn dus dat heeft geen zin. Niet zo gek dus dat jij niet hoorde van schema's en EMDR - dat is namelijk geen standaard, bewezen behandeling bij ASS (voor zover ik weet). Het probleem bij jou was dat ze niet zagen dat er meer was dan alleen ASS - niet dat ze bepaalde behandelingen niet voorstelden (dat is daar namelijk een gevolg van).
Ik merk trouwens ook dat ik niet vaak heb gehoord wat mijn opties nog zijn. Ik heb er eens naar gevraagd. Het enige aanbod lijkt cognitieve gedragstherapie, wat ik al twee keer heb gehad, niet geeft geholpen en naar mijn idee niet geschikt is voor mij.
Ze wilden het gewoon niet zien.
Wat je overige vragen betreft, die skip ik nu ff (weet ook niet of dit ontopic is ofzo).
Ik ben behoorlijk brak en wil nu ff ontspannen.
Heel herkenbaar, ik had hetzelfde probleem met de spv die ik had en nu weer ga krijgen.quote:
[..]
Probleem was dat ze -alles- probeerden te verklaren vanuit het autisme, maar -niks- probeerden vanuit andere "diagnoses" te verklaren, ook al hadden ze aanwijzingen genoeg en bracht ik dit wel geregeld naar voren. Ze hoorden me gewoon niet. Ze wisten ook dat bepaalde dingen niks met autisme te maken zouden kunnen hebben (zoals paniekaanvallen op de wijze zoals ik die had) en ze leken nog liever het niet te willen weten of er gewoon niet over na te willen denken...maar de optie dat ze wellicht nog een 2e probleem bij me hadden gemist? Dat kwam blijkbaar niet in ze op, ook al wisten ze al meer dan 10 jaar van mijn kindertijd en m'n jeugd en heb ik dit altijd al aan willen kaarten (1e paar jaar ging nog extreem moeizaam, ik kreeg 't letterlijk niet door m'n strot heen).
Ze wilden het gewoon niet zien.
Wat je overige vragen betreft, die skip ik nu ff (weet ook niet of dit ontopic is ofzo).
Ik ben behoorlijk brak en wil nu ff ontspannen.
Why are you wearing that stupid man suit?
Een heel heftige borderline.quote:
[..]
Wow. Wat heftig. Over wat voor stoornis hebben we het dan?
Vorig jaar heb ik heel erg diep in een heel erg duistere periode gezeten. Niemand dacht dat het nog goed zou komen en ze wilden me zelfs doorverwijzen naar een levenseindekliniek. Mijn partner werd daar ontzettend boos van en heeft toen een klacht ingediend bij de kliniek. De doorverwijzing ging (godzijdank) niet door en nu gaat het weer goed. Ik ben wel volop in behandeling en soms zijn er duistere periodes, maar ik heb wel geleerd dat die ook weer weg kunnen trekken.
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
quote:
Niemand dacht dat het nog goed zou komen en ze wilden me zelfs doorverwijzen naar een levenseindekliniek.
Ik heb meerdere slechte behandelinstanties meegemaakt, maar dit slaat alles.
Ik hoop echt dat je een grap maakt of hen verkeerd had begrepen. Want ik vind het wel heel kwalijk als ze jou naar een levenseindekliniek wilden sturen terwijl je niet eens dood wil. Misschien toen omdat je het niet meer zag zitten, maar het is in dat soort situaties juist aan de psychiatrie om je tegen suicide te beschermen.
Ik ken ook zo'n iemand. Ik ben zelf behandeld voor borderline. De meesten zie je tijdens de behandeling langzaam maar zeker veranderen: ze worden wat relaxter en socialer. Iedereen heeft daarin zijn eigen proces. Maar bij sommigen komt dat niet. Die kunnen de confrontatie met zichzelf niet handelen.quote:
Ik ken een vrouw die nu over de 30 is maar ze is eigenlijk een klein meisje. Ze heeft echt met alles problemen. Ze heeft geen borderline, ze is borderline. Dat is haar identiteit. Als je bij haar de borderline zou kunnen weghalen, dan is ze helemaal leeg van binnen. Ze zou zich geen raad weten als ze geen drang meer heeft tot zichzelf snijden. Ze zegt al jaren dat ze euthanasie wil laten plegen, maar so far leeft ze nog.
Ze waren erg serieus toen. Ze hadden besloten dat ik depressief was en ze hadden besloten dat ik borderline had. Beide heb ik laten onderzoeken en het klopt niet, ik was (ben) psychotisch en daardoor was ik een gevaar voor mezelf.quote:
[..]
Ik heb meerdere slechte behandelinstanties meegemaakt, maar dit slaat alles.
Ik hoop echt dat je een grap maakt of hen verkeerd had begrepen. Want ik vind het wel heel kwalijk als ze jou naar een levenseindekliniek wilden sturen terwijl je niet eens dood wil. Misschien toen omdat je het niet meer zag zitten, maar het is in dat soort situaties juist aan de psychiatrie om je tegen suicide te beschermen.
De medicatie die voorgeschreven werd, hielp me niet en ze zagen niet wat verder te doen.
Op dat moment raakte ik natuurlijk erg in paniek, want ik werd bevestigd in mijn waan. Gelukkig werd mijn partner boos en toen was het eind goed, al goed. Passende medicatie gekregen en inmiddels weer helemaal gelukkig (en nog lange niet uitbehandeld)
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Ik vind dit echt waanzin (niet jij hoor, maar wat je hulpverleners voor je deden door je met o.a. verkeerde diagnose op te zadelen, typisch gevalletje onbegrip). En *highfive!* voor je partner! Ik neem aan dat je nu al helemaal blij met hem bent?quote:
[..]
Ze waren erg serieus toen. Ze hadden besloten dat ik depressief was en ze hadden besloten dat ik borderline had. Beide heb ik laten onderzoeken en het klopt niet, ik was (ben) psychotisch en daardoor was ik een gevaar voor mezelf.
De medicatie die voorgeschreven werd, hielp me niet en ze zagen niet wat verder te doen.
Op dat moment raakte ik natuurlijk erg in paniek, want ik werd bevestigd in mijn waan. Gelukkig werd mijn partner boos en toen was het eind goed, al goed. Passende medicatie gekregen en inmiddels weer helemaal gelukkig (en nog lange niet uitbehandeld)
Misschien herinner ik 't me niet helemaal goed, maar in het begin wist je niet zo goed wat je zeg maar met hem aanmoest enzo?
Je hebt volgens mij sowieso veel steun aan hem gehad, ik ben blij voor je
.OT: Bij mij hadden ze blijkbaar ook besloten. Diagnoses die "verdwenen" en diagnoses die "er opeens bij stonden".
Zelf heb ik zoiets van "Als je al weet dat je zelf niet goed genoeg bent om iemand te kunnen helpen, dan weet je toch dat je een ander moet gaan zoeken die die persoon wel kan helpen?"
Het gaat hier niet om "kruiswoordpuzzels" die je in je 1tje moet oplossen, het gaat hier om psychiatrisch patiënten die bij de juiste hulp gebaat zijn en daarin op de juiste wijze begeleid worden. Als je deze "kruiswoordpuzzel" niet kunt oplossen, geef die kruiswoordpuzzel dan door aan iemand die dat wel kan.
(sorry ik ben een beetje van de beeldspraak
).
Wellicht hebben we het over dezelfde vrouw? Zou heel toevallig zijn, maar het kan.quote:
[..]
Ik ken ook zo'n iemand. Ik ben zelf behandeld voor borderline. De meesten zie je tijdens de behandeling langzaam maar zeker veranderen: ze worden wat relaxter en socialer. Iedereen heeft daarin zijn eigen proces. Maar bij sommigen komt dat niet. Die kunnen de confrontatie met zichzelf niet handelen.
Ik ken een vrouw die nu over de 30 is maar ze is eigenlijk een klein meisje. Ze heeft echt met alles problemen. Ze heeft geen borderline, ze is borderline. Dat is haar identiteit. Als je bij haar de borderline zou kunnen weghalen, dan is ze helemaal leeg van binnen. Ze zou zich geen raad weten als ze geen drang meer heeft tot zichzelf snijden. Ze zegt al jaren dat ze euthanasie wil laten plegen, maar so far leeft ze nog.
Het ding is dus dat ze wisten dat ik psychisch mishandeld en emotioneel verwaarloosd was -voordat- ik ook maar -een- diagnose had gehad (of in elk geval was mij nog geen diagnose medededeeld, ook al vroeg ik daar al maanden om want zat al een jaar in die groep).quote:
[..]
Ja sorry, ik had het nog even aangepast, zie hierboven. Het ging om een gedeelte van je post. Dit is ontopic ja.
Dit is dus inderdaad een kwestie: je bent uitbehandeld als er geen behandelingen zijn die geïndiceerd zijn bij je diagnose.
Ze wisten dit dus ook voor m'n diagnose autisme. Zodra dan die diagnose kwam (en alleen maar omdat mijn psychologe dus alleen maar luisterde en niks voorstelde/zei/ondernam), werd ik gelijk naar een FACT gestuurd en daar was de behandeling feitelijk op alleen dat autisme gericht. Bijkomende problemen waren uiteraard symptomen die behandeld werden door structureren en medicatie en meer gesprekken etc enz.
Maar de hoofddiagnosen waren iets van autisme en dubbele depressie.
Zij willen mij nu nog steeds psycho-educatie geven over autisme, maar ondertussen weet ik nu zo'n beetje alles wel wat met autisme te maken heeft. Mijn klachten kwamen elders vandaan, maar ik denk dat ze me nog liever voor gek en voor antisociaal zouden willen verklaren dan mij daadwerkelijk niet als een dwarsliggende uitbehandelde te behandelen en zich te focussen op de hulp die ik al veel langer nodig had.quote:Maar je kunt ook niet eindeloos doorgaan met behandelingen proberen die waarschijnlijk toch niet werken. Ze gaan ook niet alle mogelijke behandelingen voor alle stoornissen opnoemen, want de meeste zullen niet effectief zijn dus dat heeft geen zin. Niet zo gek dus dat jij niet hoorde van schema's en EMDR - dat is namelijk geen standaard, bewezen behandeling bij ASS (voor zover ik weet). Het probleem bij jou was dat ze niet zagen dat er meer was dan alleen ASS - niet dat ze bepaalde behandelingen niet voorstelden (dat is daar namelijk een gevolg van).
Het heeft flinke averij aangericht aan m'n sociale kring ook en nog steeds kwam alles door autisme...yeah right
Ik had toen al op de PAAZ gezeten, dus dat ik ook depressieklachten had (en paniekaanvallen, want die had ik geregeld voor hun neus), dit wisten ze allang al.
Ze wisten ook dat ik klachten had die op "alexithymie" leken (dat ik niet bij m'n gevoel kon komen).
Als ze diagnoses gaan stellen, moeten ze wel zorgen dat ze geen andere belangrijke diagnoses over het hoofd zien en dat deden ze dus wel.
En vooral dit stukje:
dit doen/deden ze dus wel. Willen ze me -nog- meer psychoeducatie geven over autisme. Op een gegeven moment weet ik dat wel, een cursus emotieregulatie voor getraumatiseerden zou ik veel meer aan hebben. Of hoe ik met die spanningen om moet gaan zonder dat ik bijvoorbeeld meteen aan de drank ga ofzo. hebben ze me ook nooit aangeboden.quote:Maar je kunt ook niet eindeloos doorgaan met behandelingen proberen die waarschijnlijk toch niet werken
Als er een probleem was, dan had ik gewoon meer psychoeducatie nodig voor autisme, wnt voor hun zat het probleem blijkbaar daar.
Nou, jij kreeg tenminste nog CGT. Ik kreeg NIKS wat ook maar iets met schema's te maken had. niks....quote:Ik merk trouwens ook dat ik niet vaak heb gehoord wat mijn opties nog zijn. Ik heb er eens naar gevraagd. Het enige aanbod lijkt cognitieve gedragstherapie, wat ik al twee keer heb gehad, niet geeft geholpen en naar mijn idee niet geschikt is voor mij.
Sinds dit jaar voor 't eerst schema's gedaan sinds ik in de hulpverlening zit (je weet zelf ook wel hoe lang) en ja hoor, meteen werden bepaalde klachten die echt slopend waren (bijvoorbeeld m'n overbezorgdheid en het feit dat ik nergens gehoord werd en wat enorm veel chronische stress veroorzaakte) een stuk milder. Ineens wordt alles hanteerbaar.
Privé gaat het op 't moment nu ook een stuk beter dan vorig jaar...en dan was ik uitbehandeld? Onzin.
Ik vind 't trouwens wel heel storend dat je niet alle opties kreeg. Wel kan ik dit ergens wel begrijpen, je kunt niet altijd direct van de buitenkant zien wat er scheelt.
Als je uitlegt wat je voelt en alles is een warboel, de meeste mensen snappen dan niet wat je bedoelt en ...ze begrijpen het gewoon niet. -Dat- vind ik al enorm frustrerend.
Dat ze me eerst als een klein kind behandelen (want voor autisten moet je heel duidelijk zien) maar ze doen niet altijd genoeg moeite om te -luisteren- en om tussen de woorden door te kijken.
Dit is wat ik geleerd heb, zeker ook omdat ik dit als cliënt en als "behandelaar" heb meegemaakt (dat "behandelaar" stukje is natuurlijk niet officieel etc, maar weet er even geen betere term voor te bedenken. Gaat erom dat ik 't van beide kanten heb gezien, dus ik snap beide kanten wel).
Het is soms heel moeilijk om te zien wat er bij de ander leeft, ook omdat de ander dit zelf ook niet goed weet.
Maar de essentie zie ik wel. Ik kwam pas tot rust toen ik -niemand- om me heen had. Daarom had ik het ook over het krijgen van eigen woonruimte. Je hebt geen idee hoe belangrijk dat voor je is.
edit:
Nog een keer even hierop (en niet te duidelijk ivm privé etc), had je nieteens ook iets met oxytocine ofzo gevraagd? Of daaraan gedacht of zo?quote:Ik merk trouwens ook dat ik niet vaak heb gehoord wat mijn opties nog zijn. Ik heb er eens naar gevraagd. Het enige aanbod lijkt cognitieve gedragstherapie, wat ik al twee keer heb gehad, niet geeft geholpen en naar mijn idee niet geschikt is voor mij.
En hoe zit 't met die eenzaamheid waar je het in D&A over had? Blijkbaar zit daar ook nog een probleem waar je duidelijk last van hebt en eenzaamheid is ook een duidelijk probleem dat los staat van autisme (maar er natuurlijk wel -iets- mee te maken -kan- hebben).
Wat dat betreft ben je ook niet uitbehandeld. Er zijn dus nog wel aanknopingspunten, nieuwe richtingen om te proberen. Wat dat betreft ben je dan nog niet uitbehandeld.
[ Bericht 3% gewijzigd door magnetronkoffie op 22-05-2017 10:56:22 ]
Welke behandelingen had je daarvoor geprobeerd en hoeveel soorten medicijnen?quote:
[..]
Ze waren erg serieus toen. Ze hadden besloten dat ik depressief was en ze hadden besloten dat ik borderline had. Beide heb ik laten onderzoeken en het klopt niet, ik was (ben) psychotisch en daardoor was ik een gevaar voor mezelf.
De medicatie die voorgeschreven werd, hielp me niet en ze zagen niet wat verder te doen.
Op dat moment raakte ik natuurlijk erg in paniek, want ik werd bevestigd in mijn waan. Gelukkig werd mijn partner boos en toen was het eind goed, al goed. Passende medicatie gekregen en inmiddels weer helemaal gelukkig (en nog lange niet uitbehandeld)
Goede partner heb je
Ik had trouwens ooit ergens gelezen dat een hulpverlener nooit uit zichzelf mag beginnen over euthanasie. Weet niet of dat zo is, maar misschien had je er zelf al uitspraken over gedaan.
Why are you wearing that stupid man suit?
Wanneer je er als patiënt zijnde de neus van vol hebt! Want je beslist nog altijd zelf of je verder behandeld wilt worden, en niet de GGZ.
Ik ben ja onder behandeling voor mijn autisme, maar volgende jaar kap ik er gewoon mee. Veel te duur allemaal, dus doe dit jaar gewoon wat behandelingen en klaar.
Ik ben ja onder behandeling voor mijn autisme, maar volgende jaar kap ik er gewoon mee. Veel te duur allemaal, dus doe dit jaar gewoon wat behandelingen en klaar.
Ik had tegen die tijd aan meerdere pogingen gedaan en zat met één op één wanneer ik de separeer uit mocht (drie keer per dag een half uurtje). Dus ze zijn er wel zelf over begonnen, maar met een "goede" reden. Alleen jammer dat ik dit vanuit een waan deed (ik zou dood moeten omdat ik de wereld in een slechte plek veranderde).quote:
[..]
Welke behandelingen had je daarvoor geprobeerd en hoeveel soorten medicijnen?
Goede partner heb je
Ik had trouwens ooit ergens gelezen dat een hulpverlener nooit uit zichzelf mag beginnen over euthanasie. Weet niet of dat zo is, maar misschien had je er zelf al uitspraken over gedaan.
Op dit moment heb ik verschillende soorten EMDR gehad, drie soorten antidepressiva (waarbij de al oude Prozac helpt bij mij) en heel wat soorten antipsychotica (waarbij ik ben blijven hangen op de haldol en abilify).
Aan therapieën heb ik SOVA gehad, twee soorten agressie-management, PMT zelfbeeld, DMG, verschillende soorten EMDR, verschillende soorten CGT en nu bezig met schema.
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Deze had ik denk ik overgeslagen.quote:
[..]
Heel herkenbaar, ik had hetzelfde probleem met de spv die ik had en nu weer ga krijgen.
Maar dit heet onbegrip.
Mijn ervaring is dat mensen die me niet begrijpen (en ook andere "rare trekken" kunnen hebben (zoals de trekken die ik eerder al beschreef)), dat dit een gebed zonder einde lijkt te zijn. Soms doen ze dingen echt wel goed, maar begrijpen doen ze me nooit.
Sterkte met de SPV die je nu weer gaat krijgen.
Ik krijg de laatste tijd steeds meer de indruk dat wat hulpverlening aan autisten betreft, de beste formule luidt "It takes one to know one".
Zelfs ik kan een ander niet uitleggen wat de essentie van autisme is. Eerlijk gezegd denk ik dat ik simpelweg niet capabel genoeg ben om die kloof te dichten. het lukt me gewoon niet tot nauwelijks niet.
Mijn SPV blijkt nog niet begrepen te hebben dat ik een andere wilde, m'n huidige blijft maar emails sturen en steeds m'n grenzen blijven verleggen (als ik -niet- met iemand wil afspreken totdat ik weer van me wil laten horen, dan betekent dat niet dat ik -dus- na 2 maanden ineens wel met die persoon wil gaan afspreken. Steeds maar weer dat grenzen stapjesgewijs overschrijden. -DIT- levert me veel spanning op, mede ook omdat dit in het verleden tot veel narigheid en veel nare gevoelens heeft geleid, maar ook omdat ik sowieso principieel iemands grenzen gewoon wil respecteren en dit van een ander dus ook verwacht.
Begint haar naam met een A en heeft ze zowel wat weg van Meg Griffin als deze vrouw?quote:
[..]
Wellicht hebben we het over dezelfde vrouw? Zou heel toevallig zijn, maar het kan.
Ja, sorry dit lijkt heel cru en beledigend, maar ze lijkt er echt op. Toen ik haar kende, was ze erg onverzorgd en droeg ze gothic-jurken. Ik had haar laatst toevallig een keer gezien en ze was echt niets veranderd.
Heel tragisch eigenlijk.
Toevallig wel. A.B.quote:
[..]
Begint haar naam met een A en heeft ze zowel wat weg van Meg Griffin als deze vrouw?
Ja, sorry dit lijkt heel cru en beledigend, maar ze lijkt er echt op. Toen ik haar kende, was ze erg onverzorgd en droeg ze gothic-jurken. Ik had haar laatst toevallig een keer gezien en ze was echt niets veranderd.
Heel tragisch eigenlijk.
We hebben het inderdaad over dezelfde persoon. Ik vind het heel triest dat iemand zo is gewordenquote:
Ik ben ook uitbehandeld, aan ernstige PTSS kunnen ze weinig doen.quote:
[..]
Bij mij zeiden ze dat ik uitbehandeld was. Dat dit niet zo was, zeiden ze wsl uit eigenbelang (of uit hun luiheid, wat ook weer een soort meer egoïstische vorm van eigenbelang is), want zo bleef ik lekker stil en kon ik hun behandelingen blijven volgen en hun medicatie blijven gebruiken....zoiets.
Volgens mij is het voor 'iedereen' essentieel, woonruimte. Basisbehoeftequote:Het is natuurlijk raar dat je dood zou moeten, alleen maar omdat je niet aan eigen woonruimte zou kunnen komen.
Dat mensen maar niet kunnen begrijpen hoe fakkin essentiëler dit voor sommigen is dan voor het gros van de rest, dat kunnen ze niet begrijpen.
.quote:Misschien is het niet een kwestie van dat ze je leed niet erg genoeg vinden, maar een kwestie van dat ze simpelweg niet -kunnen- snappen wat jouw leed is
Iedereen voelt zijn eigen leed het meest. Ik snap het vaak niet, maar dan kan ik me nog wel invoelen, dat leed leed is, en dus erg.
Het heeft ook te maken met bezuinigingen waar zij niets aan kunnen doen.
Dat ervaar ik ook, en heb ik ook ervaren, daarom heb ik even geen zin meer in de 'hulp', want er zit tegenwoordig ook een commerciële kant aan; ze verdienen als ze je 'helpen'.quote:Ze "denken" dat ze het snappen, maar ze zijn niet capabel genoeg om dit -echt- te kunnen snappen,
Ze zullen heus wel capabel zijn, en niet iedereen kan altijd alles snappen, daarom heb ik even een time out met de 'hulpverlening' genomen. Omdat ze het niet snappen. en uitleggen aan iemand die het niet snapt daar begin ik niet eens aan. (het ligt er ook aan wié het niet snap, aan de ene zou ik het uitleggen aan een ander niet.
Ze moeten punten scoren. dus ze laten me niet met rust, ook al geef ik aan dat ik een time out wil, wat betreft hun 'hulp'.
Dus nu ben ik voor hun niet meer telefonisch bereikbaar; ze kunnen mailen als er iets is...
Ja, met rapporten lezen kan je iemand niet doorgronden...Het kan schadelijk zijn hulpverlening van iemand te aanvaarden die 'het' niet snap, denk ik.quote:kijken vooral naar de buitenkant en naar wat er in de rapporten staat.
Dat is logisch vind ik. Een eigen plek, je eigen vierkante meters, zijn een basisbehoefte.quote:Voor mij was het zo dat ik een eigen plek nodig had en BAM, helft van alle problemen waar ik m'n hele leven al mee kampte, weg was 't.
Een enkeling vertrouw ik wel, in die zin dat degene me snapt, degene heeft ook wat te vertellen daar, dus ik heb degene gemailt dat ik effe voor onbepaalde tijd, géén 'hulp' wil, en zélf bel, als ik dat wel weer wil.quote:Ik vertrouw artsen en veel andere mensen allang al niet meer op hun woord.
En dat is nou juist het allerbelangrijkste, voor jezelf denken, jij en jij alleen kan wéten wat en welke dingen er spelen.quote:Dit is een belangrijke oorzaak geweest dat ik meer voor mezelf ben gaan nadenken.
Ze kunnen het wel willen, maar/en als ze het niet snappen, kunnen ze het niet.quote:"We willen je alleen maar helpen!" ja ja, bullshit is 't
Dan kan ik 'het' nog veel beter zelf, als met 'hulpverleners, die 'het' niet snappen.
Omdat ze daarmee een hoop geld loskrijgen van de verzekering. Of ze denken dat ze je beter kennen dan jij jezelf.quote:Als ze jou maandenlang dagbesteding laten zoeken terwijl je totaal niet met mensen wilt werken...waarom gaan ze dan maanden daarmee door?
Helemaal mee eens. voor jezelf beginnen; ik bedoel, zelf dingen gaan doen, zonder hulp van hun, want als ze het niet snappen, dan werkt het niet, kan je het beter zelf doen. Het kan mijn inzien zelfs schadelijk zijn; hulp aanvaarden van mensen die het niet snappen.quote:Dan kan je toch beter iets gaan doen in een achterafkamer? Ik ben ook dagbesteding gaan doen waarbij ik ergens letterlijk in een achterafkamer zat. Kon ik lekker m'n eigen ding doen en hoefde ik niet steeds naar dat gelul van al die ego's te luisteren die altijd wel bezig waren om een vriendschappelijke band met me te forceren.
Idd, dat Ge@#$ aanhoren, waaruit blijkt dat ze totaal niet op je golflengte zitten. En dan nog een vriendschappelijke band willen opbouwen met je, terwijl de basis, iemand snappen, er niet eens is. En het ergste is, dat ze, met hun hulpverlenersdiploma, dat niet eens aanvoelen en/of inzien.
*Je kan tot een bepaalde hoogte hulp krijgen...
Ik kan nog veel beter mezelf gaan helpen, want ik snap mezelf.
->alles wat ik zeg denk ik en vind ik en is mijn waarheid en mijn mening.
Nb: Het heeft voor mijzelf ook te maken met 'nee' leren zeggen, ook wat betreft vrienden, kennissen, familie oid.
En dan niet maar hopen dat ze dat een goede reden vinden. Het gaat erom of bv iets afzeggen of een tijdje even niets afspreken voor mij een goede reden is. Je ben alleen verantwoordelijk tegenover jezelf. Daarna je partner, als je die hebt. En als eerst tegenover God, maar dat is alleen als je gelooft, anders niet natuurlijk. Dat denk ik.
[ Bericht 1% gewijzigd door Eficaz op 23-05-2017 17:16:12 ]
“Integrity is doing the right thing, even when no one is watching.”
― C.S. Lewis
― C.S. Lewis
Ik ben dus -niet- uitbehandeld, maar ze deden niks om me te behandelen voor klachten waar ik al jaren last van had en heb.quote:
[..]
Ik ben ook uitbehandeld, aan ernstige PTSS kunnen ze weinig doen.
Ik zeg ook niet dat het niet voor iedereen essentieel is, maar dat het voor sommigen wel essentiëler is (dus NOG belangrijker dan voor alle anderen die ook de basisbehoefte zelfstandig wonen hebben).quote:[..]
Volgens mij is het voor 'iedereen' essentieel, woonruimte. Basisbehoefte
Zoals ik al aangaf, ik weet dat ik met deze uitspraak op veel onbegrip zal rekenen (net zoals ik voorstelde dat mensen met een autipas tijdens drukte in de trein tijdelijk in de 1e klas zouden kunnen mogen zitten...ineens moesten alle andere mensen met ook maar de geringste klachten ook dezelfde rechten krijgen. Maar dit gaat off topic zo.)
Sommige mensen maakt het geen ruk uit of ze met iemand samen wonen (bijvoorbeeld een vrouw + kinderen) in een klein druk huis, maar dit kun je niet van iedereen verwachten en dat impliceer je met je uitspraak dus wel. Niet meer doen bitte, niet iedereen heeft dezelfde behoeften en wensen.
Die bezuinigingen zijn geen goede reden om de ene wel te behandelen en de ander niet.quote:[..]
.
Iedereen voelt zijn eigen leed het meest. Ik snap het vaak niet, maar dan kan ik me nog wel invoelen, dat leed leed is, en dus erg.
Het heeft ook te maken met bezuinigingen waar zij niets aan kunnen doen.
Ik denk niet dat iedereen het eigen leed het meeste voelt. Wel dat je er het meeste last van hebt, daar leed impliceert dat je lijdt. Maar je kunt ook lijden zonder dat het leed dat je lijdt in de volle kracht tot je bewustzijn doorgedrongen is.
Je kunt lijden zonder dat je doorhebt dat je lijdt, bijvoorbeeld als je denkt dat het normaal is om elke dag aan de dood te denken.
Wel fijn om zelf met zulke "hulpverleners" opgescheept te worden waardoor ik (misschien onnodig) lang uitkering heb moeten trekken en daarbovenop krijg ik nog de stigma's van dat ik lui zou zijn of de boel zou besodemieteren er nog bij ookquote:[..]
Dat ervaar ik ook, en heb ik ook ervaren, daarom heb ik even geen zin meer in de 'hulp', want er zit tegenwoordig ook een commerciële kant aan; ze verdienen als ze je 'helpen'.
Ja fijn is dat. Zulke mensen wil ik niet meer mee omgaan, ik voel me al een beetje naar worden als ik aan dat soort kortzichtigen denk.
Ze zijn vast wel capabel, maar niet op de wijze waarop ik capabiliteit nodig heb. Dan heb ik daar dus gewoon niks aan.quote:Ze zullen heus wel capabel zijn, en niet iedereen kan altijd alles snappen, daarom heb ik even een time out met de 'hulpverlening' genomen. Omdat ze het niet snappen. en uitleggen aan iemand die het niet snapt daar begin ik niet eens aan. (het ligt er ook aan wié het niet snap, aan de ene zou ik het uitleggen aan een ander niet.
Ze moeten punten scoren. dus ze laten me niet met rust, ook al geef ik aan dat ik een time out wil, wat betreft hun 'hulp'.
Vergeet de stekker van je deurbel niet uit de muur te halenquote:Dus nu ben ik voor hun niet meer telefonisch bereikbaar; ze kunnen mailen als er iets is...
Klopt, maar zoals ik al zei, voor de ene is eigen woonruimte veel essentiëler dan voor een ander.quote:[..]
Ja, met rapporten lezen kan je iemand niet doorgronden...Het kan schadelijk zijn hulpverlening van iemand te aanvaarden die 'het' niet snap, denk ik.
[..]
Dat is logisch vind ik. Een eigen plek, je eigen vierkante meters, zijn een basisbehoefte.
Dat is gewoon hoe het is, dat is Die kalte Wahrheit.
het is el fijn als je mensen kent die de door jou gestelde grenzen respecteren.quote:[..]
Een enkeling vertrouw ik wel, in die zin dat degene me snapt, degene heeft ook wat te vertellen daar, dus ik heb degene gemailt dat ik effe voor onbepaalde tijd, géén 'hulp' wil, en zélf bel, als ik dat wel weer wil.
Niet per definitie. Zeker voor onervaren mensen gaat deze bewering helemaal niet op. Ten slotte had "opvoeden" anders totaal zinloos geweest, maar ik merk dat het coachen van psychiatrisch patiënten door (ex-)psychiatrisch patiënten al heel helend kan zijn. Ik voelde me soms zelfs als een soort reserve-vader ofzoquote:[..]
En dat is nou juist het allerbelangrijkste, voor jezelf denken, jij en jij alleen kan wéten wat en welke dingen er spelen.
Soms was ik gewoon een vriend of een kennis of een pispaal...whatever it takes. Ik ben best wel oplossingsgericht en neem leed uitspreken niet al te krampachtig (grapje over zelfmoord? Ik heb al veel gezien en kijk niet van veel dingen meer op. Vindt een ander dat te schokkend? Fuck em, ga dan maar weer terug achter je teevee in je comfortzone waar alles veilig en voetbal is).
1e zin ben ik met je eens. 2e zin niet per definitie, daar (zoals ik eerder al eens uitgelegd heb) je niet gegarandeerd zelf het beste weet wat er met je aan de hand is. Dit is ook logisch, want anders hadden we geen diagnostische trajecten enzo nodig gehadquote:[..]
Ze kunnen het wel willen, maar/en als ze het niet snappen, kunnen ze het niet.
Dan kan ik 'het' nog veel beter zelf, als met 'hulpverleners, die 'het' niet snappen.
.klopt....quote:[..]
Omdat ze daarmee een hoop geld loskrijgen van de verzekering. Of ze denken dat ze je beter kennen dan jij jezelf.
En als je zelf moeite hebt om je stem te laten horen, heb je soms "hulpverleners" die jou dan gaan zien voor als een leuke projectje voor op hun CV ofzo
Dit is denk ik meer aan Kuo gericht.quote:[..]
Helemaal mee eens. voor jezelf beginnen; ik bedoel, zelf dingen gaan doen, zonder hulp van hun, want als ze het niet snappen, dan werkt het niet, kan je het beter zelf doen. Het kan mijn inzien zelfs schadelijk zijn; hulp aanvaarden van mensen die het niet snappen.
Idd, dat Ge@#$ aanhoren, waaruit blijkt dat ze totaal niet op je golflengte zitten. En dan nog een vriendschappelijke band willen opbouwen met je, terwijl de basis, iemand snappen, er niet eens is. En het ergste is, dat ze, met hun hulpverlenersdiploma, dat niet eens aanvoelen en/of inzien.
*Je kan tot een bepaalde hoogte hulp krijgen...
Ik kan nog veel beter mezelf gaan helpen, want ik snap mezelf.
Er is niks zoals een "mijn waarheid en jouw waarheid". Er is maar 1 waarheid.quote:->alles wat ik zeg denk ik en vind ik en is mijn waarheid en mijn mening.
Wat meningen betreft, daar ligt het weer anders.
Mooie post wel Eficaz. Ik had eerlijk gezegd nog meer standaard R&P-bagger verwacht. netjes
Dank :-)
Als iets normaal is, bijvoorbeeld in een cultuur, dus dat iets gewoon is, dan lijdt iemand veel minder,(want iedereen heeft het dan) dan als het iets is, waar je eigenlijk zo'n beetje als je zo es om je heen kijkt, echt alleen in staat; de enige bent...
Ik voel denk ik aan wat je bedoeld.quote:Ik denk niet dat iedereen het eigen leed het meeste voelt. Wel dat je er het meeste last van hebt, daar leed impliceert dat je lijdt. Maar je kunt ook lijden zonder dat het leed dat je lijdt in de volle kracht tot je bewustzijn doorgedrongen is.
Je kunt lijden zonder dat je doorhebt dat je lijdt, bijvoorbeeld als je denkt dat het normaal is om elke dag aan de dood te denken.
Als iets normaal is, bijvoorbeeld in een cultuur, dus dat iets gewoon is, dan lijdt iemand veel minder,(want iedereen heeft het dan) dan als het iets is, waar je eigenlijk zo'n beetje als je zo es om je heen kijkt, echt alleen in staat; de enige bent...
“Integrity is doing the right thing, even when no one is watching.”
― C.S. Lewis
― C.S. Lewis
Ik denk niet dat je goed aanvoelt wat ik bedoel.quote:
Dank :-)
[..]
Ik voel denk ik aan wat je bedoeld.
Als iets normaal is, bijvoorbeeld in een cultuur, dus dat iets gewoon is, dan lijdt iemand veel minder,(want iedereen heeft het dan) dan als het iets is, waar je eigenlijk zo'n beetje als je zo es om je heen kijkt, echt alleen in staat; de enige bent...
Je weet zelf wel het beste dat je wat voelt, maar je moet je kunnen spiegelen om beter te begrijpen -wat- er met je aan de hand is.
Op het moment dat je nieteens weet wat je voelt, dan weet je dus niet in hoeverre je leed door jezelf geleden wordt.
Je doelt op "gedeelde smart is halve smart", maar daar doelde ik niet op.
Als je geïndoctrineerd bent dat iets goed voor je is, wat het niet is, dan denk je dat het zo hoort maar je hebt er natuurlijk wel nog steeds last van.
Ik heb zelf heel veel gelezen enkele jaren geleden, ik had mzzl dat ik, bij toeval, wist wát ik moest lezen. Dus alles wat geïndoctrineerd was en dus niet bij mezelf hoorde, daar heb ik afstand van gedaan.quote:
[..]
Ik denk niet dat je goed aanvoelt wat ik bedoel.
Je weet zelf wel het beste dat je wat voelt, maar je moet je kunnen spiegelen om beter te begrijpen -wat- er met je aan de hand is.
Op het moment dat je nieteens weet wat je voelt, dan weet je dus niet in hoeverre je leed door jezelf geleden wordt.
Je doelt op "gedeelde smart is halve smart", maar daar doelde ik niet op.
Als je geïndoctrineerd bent dat iets goed voor je is, wat het niet is, dan denk je dat het zo hoort maar je hebt er natuurlijk wel nog steeds last van.
“Integrity is doing the right thing, even when no one is watching.”
― C.S. Lewis
― C.S. Lewis
Ik heb niet zoveel gelezen. Ik ben meer autodidact.
Voor de rest denk ik niet dat ik je echt kan volgen, maar whatever.
Voor de rest denk ik niet dat ik je echt kan volgen, maar whatever.
Toen ik veel las, kon ik weten waardoor etc. Ik had bij toeval de auteur van literatuur wat 'mijn' psycholoog op dat moment las. Omdat degene toevallig in een blad stond, waar dat ook stond. Dan heb ik de helft al gewonnen, want ik kon weten waardoor, waarom etc.quote:
Ik heb niet zoveel gelezen. Ik ben meer autodidact.
Voor de rest denk ik niet dat ik je echt kan volgen, maar whatever.
Wat niet wil zeggen dat ik het nu altijd zo makkelijk heb. Ik heb makkelijke tijden ertussen. en ook nu en dan best moeilijk. Zeg maar héél erg moeilijk...
Daarom wil ik nú ook effe een paar dagen niemand zien...Die wil dit van mij, die dat....ik kan dat niet aan nu om assertief te blijven, ik wil eerst mezelf weer ontdekken zeg maar.
Iig, sterkte!
[ Bericht 10% gewijzigd door Eficaz op 25-05-2017 10:39:21 ]
“Integrity is doing the right thing, even when no one is watching.”
― C.S. Lewis
― C.S. Lewis
Je moet gewoon "nee" zeggen tegen mensen die slecht voor je zijn. Vraag mensen zelf die wel goed voor je zijn. En wees goed voor je eigen bondgenoten en een keertje "sorry" zeggen moet ook kunnen.quote:
[..]
Daarom wil ik nú ook effe een paar dagen niemand zien...Die wil dit van mij, die dat....ik kan dat niet aan nu om assertief te blijven, ik wil eerst mezelf weer ontdekken zeg maar.
Jezelf ontdekken is iets wat voor iedereen goed is. Niet voor niets noemen ze het ook weleens "je bent de weg een beetje kwijt" want feitelijk ben je dan jezelf kwijt.
Dank voor je "sterkte", maar ik heb vooral meer "mazzel" nodig (in de vorm van niet zeikende energieslurpers) want "sterkte" heb ik van mezelf wel genoeg
Toevallig hebben wij hier vorige maand op werk een overleg over gehad.. Wanneer is iemand uitbehandeld/wanneer heeft het geen zin meer om door te behandelen? En moet je doorgaan tot 'goed/perfect' of tot 'goed genoeg'.
De meeste resultaten worden sowieso geboekt in de eerste 6 maanden, echter hebben we ook mensen in behandeling die al jaren komen..
We hebben nu dus een man in behandeling waarvan ook de vraag is 'en nu?'. Hij is beoordeeld door onze psychiater, door een externe psychiater, is al jaren in behandeling, zegt al jaren suicidaal te zijn, verschillende medicatie geprobeerd, zonder medicatie geprobeerd. Wil niet opgenomen worden, is gedwongen opgenomen geweest, nu weer thuis.. lastige situatie en het is echt niet zomaar dat er wordt gezegd 'je bent uitbehandeld, we kunnen niets meer voor je betekenen' (is nu ook nog niet tegen hem gezegd overigens)
Wat ik wel merk is dat instanties zulke complexe gevallen vaak proberen naar een andere instantie door te verwijzen, wat ik zelf niet altijd het juiste vind maar meer doorschuiven van het probleem.
De meeste resultaten worden sowieso geboekt in de eerste 6 maanden, echter hebben we ook mensen in behandeling die al jaren komen..
We hebben nu dus een man in behandeling waarvan ook de vraag is 'en nu?'. Hij is beoordeeld door onze psychiater, door een externe psychiater, is al jaren in behandeling, zegt al jaren suicidaal te zijn, verschillende medicatie geprobeerd, zonder medicatie geprobeerd. Wil niet opgenomen worden, is gedwongen opgenomen geweest, nu weer thuis.. lastige situatie en het is echt niet zomaar dat er wordt gezegd 'je bent uitbehandeld, we kunnen niets meer voor je betekenen' (is nu ook nog niet tegen hem gezegd overigens)
Wat ik wel merk is dat instanties zulke complexe gevallen vaak proberen naar een andere instantie door te verwijzen, wat ik zelf niet altijd het juiste vind maar meer doorschuiven van het probleem.
De psychiatrische zorg werkt vaak net als edn fabriek. Is geen verwiht overigens, want er is veel meer vraag naar hulp dan er aanbod is. Dan wordt het voor de hulpverleners meer lopende band werk.
De samenleving is ook een lopende band. Als je psychisch ziek bent, word je aan de kant geschoven en word je geacht naar een psycholoog of psychiater te gaan die je beter maakt en vervolgens moet je meedoen.
En zo werkt het niet. De enige die de patient weer beter kan maken, is de patient zelf. Een behandelaar kan wel een betere setting bieden, eventueel medicatie voorschrijven ter ondersteuning en vervolgens therapie aanbieden die de gezonde modus versterkt, zodat de patient zelf beter zijn klachten kan hanteren en hopelijk weer gelukkiger kan leven.
Meestal kunnen mensen vanzelf herstellen van hun psychische problemen. Dan gaat het meestal over de meest voorkomende klachten zoals depressies en angsten. Dat wordt meestal veroorzaakt doordat mensen niet goed met hun emoties omgaan en daarom zullen de meeste behandelaars ook daarop inspelen.
Maar wanneer de problemen wat complexer zijn: persoonlijkheidsstoornissen, bipolaire stoornissen, psychotische stoornissen. Wordt het qua behandeling ook complexer én duurder. Het is maar net hoe sterk de patient zelf is om het te kunnen hanteren.
Ik neem borderline als voorbeeld. Het is in de eerste plaats een hechtingsstoornis die al in het eerste levensjaar begint. Als de moeder bijvoorbeeld niet goed weet met baby's om te gaan en haar huilende kind alleen in de wieg laat liggen terwijl dat huilen betekent dat het kind vastgehouden wilt worden en aandacht wilt, kan al een hechtingsprobleem ontstaan. Iemamd krijgt dan al voor het eerste levensjaar het gevoel dat hij/zij er alleen voor staat wanneer hij/zij hulpeloos is.
Het beinvloed het gedrag in de latere jaren. Het kind is bijvoorbeeld driftiger, angstiger en huilt meer. Dat gedrag wordt door anderen vaak niet begrepen. Deze kinderen worden vaker op school gepest en ze krijgen veel kritiek op hun gedrag. Als daarbij de thuissituatie nog steeds inhoudt dat het kind weinig aandacht en onvoorwaardelijke liefde krijgt, kan er bijvoorbeeld borderline ontstaan.
Maar de ene borderliner is de andere niet. De ene is nog in zoverre gezond om te kunnen leren zijn/haar emoties te hanteren. Bijvoorbeeld omdat ze wel goed kunnen relativeren, voldoende zelfreflectie hebben en zich ook in kunnen leven in anderen.
Ik heb zelf borderline en ik besef dat ik er nooit helemaal vanaf kan komen. Maar ik besef ook dat ik in mijn leven dingen heb meegemaakt die mij sterker hebben gemaakt en waardoor ik wat emotionele achterstand had kunnen inhalen. Als ik die dingen niet had meegemaakt, was ik nu waarschijnlijk dood of zat ik ook in zo'n euthanasietraject.
De samenleving is ook een lopende band. Als je psychisch ziek bent, word je aan de kant geschoven en word je geacht naar een psycholoog of psychiater te gaan die je beter maakt en vervolgens moet je meedoen.
En zo werkt het niet. De enige die de patient weer beter kan maken, is de patient zelf. Een behandelaar kan wel een betere setting bieden, eventueel medicatie voorschrijven ter ondersteuning en vervolgens therapie aanbieden die de gezonde modus versterkt, zodat de patient zelf beter zijn klachten kan hanteren en hopelijk weer gelukkiger kan leven.
Meestal kunnen mensen vanzelf herstellen van hun psychische problemen. Dan gaat het meestal over de meest voorkomende klachten zoals depressies en angsten. Dat wordt meestal veroorzaakt doordat mensen niet goed met hun emoties omgaan en daarom zullen de meeste behandelaars ook daarop inspelen.
Maar wanneer de problemen wat complexer zijn: persoonlijkheidsstoornissen, bipolaire stoornissen, psychotische stoornissen. Wordt het qua behandeling ook complexer én duurder. Het is maar net hoe sterk de patient zelf is om het te kunnen hanteren.
Ik neem borderline als voorbeeld. Het is in de eerste plaats een hechtingsstoornis die al in het eerste levensjaar begint. Als de moeder bijvoorbeeld niet goed weet met baby's om te gaan en haar huilende kind alleen in de wieg laat liggen terwijl dat huilen betekent dat het kind vastgehouden wilt worden en aandacht wilt, kan al een hechtingsprobleem ontstaan. Iemamd krijgt dan al voor het eerste levensjaar het gevoel dat hij/zij er alleen voor staat wanneer hij/zij hulpeloos is.
Het beinvloed het gedrag in de latere jaren. Het kind is bijvoorbeeld driftiger, angstiger en huilt meer. Dat gedrag wordt door anderen vaak niet begrepen. Deze kinderen worden vaker op school gepest en ze krijgen veel kritiek op hun gedrag. Als daarbij de thuissituatie nog steeds inhoudt dat het kind weinig aandacht en onvoorwaardelijke liefde krijgt, kan er bijvoorbeeld borderline ontstaan.
Maar de ene borderliner is de andere niet. De ene is nog in zoverre gezond om te kunnen leren zijn/haar emoties te hanteren. Bijvoorbeeld omdat ze wel goed kunnen relativeren, voldoende zelfreflectie hebben en zich ook in kunnen leven in anderen.
Ik heb zelf borderline en ik besef dat ik er nooit helemaal vanaf kan komen. Maar ik besef ook dat ik in mijn leven dingen heb meegemaakt die mij sterker hebben gemaakt en waardoor ik wat emotionele achterstand had kunnen inhalen. Als ik die dingen niet had meegemaakt, was ik nu waarschijnlijk dood of zat ik ook in zo'n euthanasietraject.
Dank voor je reactiequote:Op donderdag 25 mei 2017 11:35 schreef magnetronkoffie het volgende:
[..]
Je moet gewoon "nee" zeggen tegen mensen die slecht voor je zijn. Vraag mensen zelf die wel goed voor je zijn. En wees goed voor je eigen bondgenoten en een keertje "sorry" zeggen moet ook kunnen.
! De/die mensen zijn niet slecht. (mensen die ik niet helemaal vertrouw komen sowieso mijn huis niet in, weten niet eens wáár ik woon. Ik wil zelf (nog (veel) meer leren om assertief te zijn (dus niet sub-assertief of agressief....->ik schrijf dit laatste niet omdat ik denk dat je niet weet wat ik bedoel, maar voor 'de zekerheid'.Inderdaad 'nee' zeggen...Dat wil ik vriendelijk doch duidelijk doen (assertief). Want het is niet persoonlijk.
Ja, inderdaadquote:Jezelf ontdekken is iets wat voor iedereen goed is. Niet voor niets noemen ze het ook weleens "je bent de weg een beetje kwijt" want feitelijk ben je dan jezelf kwijt.
'Je' bent de weg kwijt', heet het., (of jezelf), en ik wil inderdaad mezelf weer ontdekken (of uitvinden ;-)Mzzlquote:Dank voor je "sterkte", maar ik heb vooral meer "mazzel" nodig (in de vorm van niet zeikende energieslurpers) want "sterkte" heb ik van mezelf wel genoeg
!
“Integrity is doing the right thing, even when no one is watching.”
― C.S. Lewis
― C.S. Lewis
quote:
De psychiatrische zorg werkt vaak net als edn fabriek. Is geen verwiht overigens, want er is veel meer vraag naar hulp dan er aanbod is. Dan wordt het voor de hulpverleners meer lopende band werk.
De samenleving is ook een lopende band. Als je psychisch ziek bent, word je aan de kant geschoven en word je geacht naar een psycholoog of psychiater te gaan die je beter maakt en vervolgens moet je meedoen.
En zo werkt het niet. De enige die de patient weer beter kan maken, is de patient zelf. Een behandelaar kan wel een betere setting bieden, eventueel medicatie voorschrijven ter ondersteuning en vervolgens therapie aanbieden die de gezonde modus versterkt, zodat de patient zelf beter zijn klachten kan hanteren en hopelijk weer gelukkiger kan leven.
Meestal kunnen mensen vanzelf herstellen van hun psychische problemen. Dan gaat het meestal over de meest voorkomende klachten zoals depressies en angsten. Dat wordt meestal veroorzaakt doordat mensen niet goed met hun emoties omgaan en daarom zullen de meeste behandelaars ook daarop inspelen.
Maar wanneer de problemen wat complexer zijn: persoonlijkheidsstoornissen, bipolaire stoornissen, psychotische stoornissen. Wordt het qua behandeling ook complexer én duurder. Het is maar net hoe sterk de patient zelf is om het te kunnen hanteren.
Ik neem borderline als voorbeeld. Het is in de eerste plaats een hechtingsstoornis die al in het eerste levensjaar begint. Als de moeder bijvoorbeeld niet goed weet met baby's om te gaan en haar huilende kind alleen in de wieg laat liggen terwijl dat huilen betekent dat het kind vastgehouden wilt worden en aandacht wilt, kan al een hechtingsprobleem ontstaan. Iemamd krijgt dan al voor het eerste levensjaar het gevoel dat hij/zij er alleen voor staat wanneer hij/zij hulpeloos is.
Het beinvloed het gedrag in de latere jaren. Het kind is bijvoorbeeld driftiger, angstiger en huilt meer. Dat gedrag wordt door anderen vaak niet begrepen. Deze kinderen worden vaker op school gepest en ze krijgen veel kritiek op hun gedrag. Als daarbij de thuissituatie nog steeds inhoudt dat het kind weinig aandacht en onvoorwaardelijke liefde krijgt, kan er bijvoorbeeld borderline ontstaan.
Maar de ene borderliner is de andere niet. De ene is nog in zoverre gezond om te kunnen leren zijn/haar emoties te hanteren. Bijvoorbeeld omdat ze wel goed kunnen relativeren, voldoende zelfreflectie hebben en zich ook in kunnen leven in anderen.
Ik heb zelf borderline en ik besef dat ik er nooit helemaal vanaf kan komen. Maar ik besef ook dat ik in mijn leven dingen heb meegemaakt die mij sterker hebben gemaakt en waardoor ik wat emotionele achterstand had kunnen inhalen. Als ik die dingen niet had meegemaakt, was ik nu waarschijnlijk dood of zat ik ook in zo'n euthanasietraject.
Ik heb zelf ook 'dingen' meegemaakt, die ten goede meewerkten en waardoor ik sterker werd. Ik herken het wel wat je zegt; als ik die 'dingen' niet hád meegemaakt dan, ja.,.'Je zou dat ook 'mzzl' kunnen noemen.quote:Ik heb zelf borderline en ik besef dat ik er nooit helemaal vanaf kan komen. Maar ik besef ook dat ik in mijn leven dingen heb meegemaakt die mij sterker hebben gemaakt en waardoor ik wat emotionele achterstand had kunnen inhalen. Als ik die dingen niet had meegemaakt, was ik nu waarschijnlijk dood of zat ik ook in zo'n euthanasietraject.
“Integrity is doing the right thing, even when no one is watching.”
― C.S. Lewis
― C.S. Lewis
Heeft de GGZ er niet gewoon belang bij om je zolang mogelijk in behandeling te hebben: want zij verdienen daar geld aan, of je nou profijt hebt van de behandelingenof niet.
Heb voor mijzelf voorgenomen: dit jaar wil ik best wat behandelingen doorlopen, maar daarna is het ook afgelopen. Want het is niet zo dat ik een achterlijke idioot ben: aangezien ik het immers 29 jaar zonder gedaan heb, en niet eens wist dat ik autisme had.
Nu doorloop ik puur wat behandelingen omdat ik duidelijk wil hebben over mijn ontwikkelingstoornis, en eventueel wat handvatten mee te krijgen.
Heb voor mijzelf voorgenomen: dit jaar wil ik best wat behandelingen doorlopen, maar daarna is het ook afgelopen. Want het is niet zo dat ik een achterlijke idioot ben: aangezien ik het immers 29 jaar zonder gedaan heb, en niet eens wist dat ik autisme had.
Nu doorloop ik puur wat behandelingen omdat ik duidelijk wil hebben over mijn ontwikkelingstoornis, en eventueel wat handvatten mee te krijgen.
Nu weet ik dat niet exact hoor.quote:
Heeft de GGZ er niet gewoon belang bij om je zolang mogelijk in behandeling te hebben: want zij verdienen daar geld aan, of je nou profijt hebt van de behandelingenof niet.
Heb voor mijzelf voorgenomen: dit jaar wil ik best wat behandelingen doorlopen, maar daarna is het ook afgelopen. Want het is niet zo dat ik een achterlijke idioot ben: aangezien ik het immers 29 jaar zonder gedaan heb, en niet eens wist dat ik autisme had.
Nu doorloop ik puur wat behandelingen omdat ik duidelijk wil hebben over mijn ontwikkelingstoornis, en eventueel wat handvatten mee te krijgen.
Maar volgens mij (met mijn verslavingstraject) word er de eerste week best veel aan je verdiend.
Intake, gesprekken, medicatie en diagnose.. In week 3 heb je dan bv alleen nog maar huur van de kamer.
Dus een snelle omloop snelheid zou denk ik extra geld in de lade brengen..
Hell To The Liars
Die diagnose was bij mij an sich snel gesteld: alleen daarna moest ik weer op een behandeling wachten, pyschoeducatie heet dat. En dat is een groepsbehandeling, waarin ze je leren wat autisme is.
Nou ik heb dus niet bepaald het idee dat mij dat gaat helpen: ik zit er 2 uur en aan het einde ben ik gewoon helemaal op, want je hebt ook van die drukke ADHD gevallen in zo'n groep.
Nou ik heb dus niet bepaald het idee dat mij dat gaat helpen: ik zit er 2 uur en aan het einde ben ik gewoon helemaal op, want je hebt ook van die drukke ADHD gevallen in zo'n groep.
Nee. Het zou ons juist meer opleveren als we kortere trajecten voor meer mensen kunnen aanbieden (we hebben wachtlijsten met meer dan 50 wachtende, vaak langer dan 5 maanden..). De eerste paar maanden leveren het meest op (diagnostisch traject - intake, diagnostisch onderzoek, familie gesprekken etc etc)quote:
Heeft de GGZ er niet gewoon belang bij om je zolang mogelijk in behandeling te hebben: want zij verdienen daar geld aan, of je nou profijt hebt van de behandelingenof niet.
Heb voor mijzelf voorgenomen: dit jaar wil ik best wat behandelingen doorlopen, maar daarna is het ook afgelopen. Want het is niet zo dat ik een achterlijke idioot ben: aangezien ik het immers 29 jaar zonder gedaan heb, en niet eens wist dat ik autisme had.
Nu doorloop ik puur wat behandelingen omdat ik duidelijk wil hebben over mijn ontwikkelingstoornis, en eventueel wat handvatten mee te krijgen.
Dus mensen langer in behandeling houden voor het geld, gaat voor ons niet op (sggz instelling)
We hebben ook een groot aantal personen in behandeling met ASS. Het kan zeker wat opleveren, idd handvatten om je leven goed in te delen en psycho-educatie om meer te weten te komen over ASS (ook fijn voor partners/familie).
Diagnosen kunnen ook heel belemmerend zijn. Zeker een diagnose als AD(H)D en autisme. Niet iedereen die dat heeft, is hetzelfde en het manifesteert zijn bij iedereen anders. Veel van hen leren zichzelf gedrag aan om kenmerken van hun autisme en/of AD(H)D te compenseren. Wanneer ze volwassen zijn, blijven er nog wat subtiele kenmerken over die hen toch nog heel erg hinderen.
Ik heb het momenteel wel getroffen met mijn behandelaars. Bij mij is vorig jaar de diagnose ADHD vastgesteld. Maar het zijn bij mij meer de emotionele problemen die overheersen en dat zit overigens ook weer verweven met ADHD. Mijn psych begrijpt wel waar ik tegenaan loop. Echter veel mensen die ik daar ken, krijgen coaching van SPVers en dat zijn vaak tuthola's van middelbare leeftijd die je ook zien als standaard-ADHDer en jouw hele gedrag refereren als ADHD en als ze iets niet begrijpen, komen ze ook meteen met "waarschijnlijk heb je ook autisme, van 33% van alle mensen met ADHD is ook autistisch". En als je tegen problemen aanloopt wat niet in hun straatje past, dan zeggen ze doodleuk dat het hun expertise niet en heb je het maar uit te zoeken.
Ik heb het momenteel wel getroffen met mijn behandelaars. Bij mij is vorig jaar de diagnose ADHD vastgesteld. Maar het zijn bij mij meer de emotionele problemen die overheersen en dat zit overigens ook weer verweven met ADHD. Mijn psych begrijpt wel waar ik tegenaan loop. Echter veel mensen die ik daar ken, krijgen coaching van SPVers en dat zijn vaak tuthola's van middelbare leeftijd die je ook zien als standaard-ADHDer en jouw hele gedrag refereren als ADHD en als ze iets niet begrijpen, komen ze ook meteen met "waarschijnlijk heb je ook autisme, van 33% van alle mensen met ADHD is ook autistisch". En als je tegen problemen aanloopt wat niet in hun straatje past, dan zeggen ze doodleuk dat het hun expertise niet en heb je het maar uit te zoeken.
Ja daarom wilde ik niet gediagnosticeerd worden in eerste instantie, maar achteraf is het toch fijn dat je het weet.
Niet als het intrappen van een open deur bedoeld, maar waarom kunnen deze diagnoses heel belemmerend zijn?quote:
Diagnosen kunnen ook heel belemmerend zijn. Zeker een diagnose als AD(H)D en autisme. Niet iedereen die dat heeft, is hetzelfde en het manifesteert zijn bij iedereen anders. Veel van hen leren zichzelf gedrag aan om kenmerken van hun autisme en/of AD(H)D te compenseren. Wanneer ze volwassen zijn, blijven er nog wat subtiele kenmerken over die hen toch nog heel erg hinderen.
Waarom zijn deze diagnoses heel erg hinderen?
Het verandert per definitie niet wie en wat je bent, dus als het een negatieve invloed heeft op momenten dat je zonder diagnose dat nadeel niet gehad zou hebben, dan is dat toch gewoon een vorm van discriminatie?
Tot zover ik weet, is dit zelfs bij wet verboden, dus ik zou ook niet weten waarom dit normaal gevonden zou moeten worden.
Bij het halen van een rijbewijs moet je meer geld neertellen, omdat het CBR je verplicht om je eerst pyschologische te laten keuren of je wel geschikt bent om een auto te besturen. Terwijl als je de diagnose niet hebt, je dat niet hoeft te doen. Dat terwijl er genoeg gekken in Nederland rond lopen: dus dat zou ik dan wel als belemmering zien, en daarom heb ik eerst mijn rijbewijs behaald en pas daarna pas naar het GGZ gegaan.
In principe zou het wel of niet geschikt zijn om een rijbewijs te halen, onderdeel van het rij-examen zelf moeten zijn, lijkt me?quote:
Bij het halen van een rijbewijs moet je meer geld neertellen, omdat het CBR je verplicht om je eerst pyschologische te laten keuren of je wel geschikt bent om een auto te besturen. Terwijl als je de diagnose niet hebt, je dat niet hoeft te doen. Dat terwijl er genoeg gekken in Nederland rond lopen: dus dat zou ik dan wel als belemmering zien, en daarom heb ik eerst mijn rijbewijs behaald en pas daarna pas naar het GGZ gegaan.
Een deel daarvan is schriftelijk.
Ergens snap ik het ook wel, maar het wordt te makkelijk als melkkoe gebruikt, zoals het meer dan eens op andere manieren als slap kutexcuus gebruikt wordt.
Ik weet alleen niet of dit nog wel ontopic is, dus wat het onderwerp diagnoses + last hebben van diagnoses op maatschappelijk niveau betreft, laat ik het denk ik daarbij.
Het verandert niet wie je bent, maar wel hoe mensen naar je kijken. Veel mensen denken dat autisten ontzettend introvert en social awkward zijn en dat ze alles hetzelfde willen hebben. Met zo'n label word je te vaak in een hokje gepropt en gaan ze voorbij aan de persoon wie jij bent, wat je wilt en hoe je in het leven wilt staan.quote:
[..]
Niet als het intrappen van een open deur bedoeld, maar waarom kunnen deze diagnoses heel belemmerend zijn?
Waarom zijn deze diagnoses heel erg hinderen?
Het verandert per definitie niet wie en wat je bent, dus als het een negatieve invloed heeft op momenten dat je zonder diagnose dat nadeel niet gehad zou hebben, dan is dat toch gewoon een vorm van discriminatie?
Tot zover ik weet, is dit zelfs bij wet verboden, dus ik zou ook niet weten waarom dit normaal gevonden zou moeten worden.
Snap ik, maar dat is m.i. toch echt hun probleem. Ik ga liever om met mensen die wel kunnen nadenken. Homo Sapiens Superficialis is niet echt mijn dingquote:
[..]
Het verandert niet wie je bent, maar wel hoe mensen naar je kijken. Veel mensen denken dat autisten ontzettend introvert en social awkward zijn en dat ze alles hetzelfde willen hebben. Met zo'n label word je te vaak in een hokje gepropt en gaan ze voorbij aan de persoon wie jij bent, wat je wilt en hoe je in het leven wilt staan.
Dit heeft niet zozeer met niet kunnen nadenken te maken, maar met het beeld wat de maatschappij neerzet. Iemand die weinig heeft te maken met autisme, zal zich er ook weinig in verdiepen en weet niet beter dan het stigma wat in de maatschappij hangt.quote:Op donderdag 25 mei 2017 19:44 schreef magnetronkoffie het volgende:
[..]
Snap ik, maar dat is m.i. toch echt hun probleem. Ik ga liever om met mensen die wel kunnen nadenken. Homo Sapiens Superficialis is niet echt mijn ding
Mijn God, ik ben sprakeloos van het gebrek aan ethiek van deze behandelaren. Ik dacht dat het niet erger kon dan wat er al over bekend was. Wel dus. Lekker makkelijk! Leven beëindigd dan zijn wij van het probleem af! Dit soort "hulpverleners" moeten ze per direct ontslaan. Wat was de naam van die instelling?quote:
Vorig jaar heb ik heel erg diep in een heel erg duistere periode gezeten. Niemand dacht dat het nog goed zou komen en ze wilden me zelfs doorverwijzen naar een levenseindekliniek. Mijn partner werd daar ontzettend boos van en heeft toen een klacht ingediend bij de kliniek. De doorverwijzing ging (godzijdank) niet door en nu gaat het weer goed. Ik ben wel volop in behandeling en soms zijn er duistere periodes, maar ik heb wel geleerd dat die ook weer weg kunnen trekken.
99% van de clienten die naar een ggz instelling gaat is uitbehandeld. Waarom? In een ziekenhuis kunnen ze al niet iedereen genezen, laat staan in de ggz waar geen nieuwe behandelmethoden worden ontwikkeld. De ggz geneest niet, psychiatrie is geen exacte wetenschap, het is niet eens duidelijk of de kwalen waarvoor mensen behandeld worden wel veroorzaakt worden door de oorzaken die zij beschrijven. Vraag 50 psychologen naar je ziekte en je hebt 25 verschillende geestesziektes die allemaal op een andere manier genezen dienen te worden, en 25 keer heb je niks. De reden dat clienten zijn uitbehandeld, is niet omdat zij dat om 1 of andere objectieve reden zouden zijn maar omdat psychiaters en psychologen ermee wegkomen. Alles is subjectief, dus ze kunnen niets "goed" of "fout" hebben qua diagnose, dat staat in hun cao. Zelfs al zou er een objectieve standaard zijn, dan is die zo vaag, en worden er nooit alle symptomen onderzocht, waardoor de kans zelfs bij het hanteren van hun eigen diagnosemethoden velen malen groter is dat ze het mis hebben dan dat ze het goed hebben. De menselijke geest is complexer dan de dsm. Dat hebben ggz medewerkers wel door, maar toch blijven ze hun beroep in deze vorm uitoefenen, waarbij in extreme vooroordelen denken wordt beloond. Er is een plaats voor subjectiviteit dat begrijp ik, als er dan ook begrip is en dat de onzekerheid duidelijk wordt gecommuniceerd zo van, niet alles in het leven kan netjes worden gecategoriseerd en opgelost, maar het probleem is dat dit er juist niet is, het is juist hun werkwijze om problemen wel te categoriseren, maar op deze manier gaat dit gewoon niet lukken, de dsm is te beperkt om alle problemen waar de menselijke geest tegenaan loopt correct te kunnen beschrjjven en ze lopen voor op het nog groter maken van de beperkingen van de geest maar niet op de oplossing van de beperkingen, ze zien het als normaal wat de moraal van de samenleving ondermijnd, dat is wat er mis is met diagnoses, het legitimeert problemen en maakt ze groter, lijkt wel op apparatuur die expres snel stuk gaat zodat men weer een nieuwe aanschaft, dit is een tactiek voor werkverschaffing, diagnoses creëren waar geen definitieve oplossing voor is, dan blijven de mensen wel komen
[ Bericht 5% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 26-05-2017 02:18:40 ]
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
|
|
