R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
De vorige delen:quote:Als achterom kijken je pijn doet.
En vooruitblikken je bang maakt.
Kijk dan naar boven.
En ik zal er zijn.
R&P / Omgaan met het overlijden van een dierbare #1
R&P / Omgaan met het overlijden van een dierbare #2
R&P / Omgaan met het overlijden van een dierbare #3
R&P / Omgaan met het overlijden van een dierbare #4
Een stukje over de 4 taken van het rouwproces.
Laatste posts uit het vorige topic:quote:Hoewel iedereen op een andere manier rouwt en er dus geen draaiboek of recept voor te geven is, heeft elk rouwproces een begin, een midden en een einde. De Amerikaanse rouwdeskundige William Worden heeft in 1992 vier rouwtaken onderscheiden. Dit takenmodel is zeer bruikbaar omdat het niet zozeer uitspraken over het proces van verliesverwerken doet maar de taken benadrukt die verricht moeten worden. De ervaring leert dat de taken gedurende het hele proces door elkaar kunnen lopen.
Taak 1 - Het aanvaarden van de realiteit van het verlies
De realiteit van het overlijden dringt geleidelijk door. Men ‘weet’ dat de dierbare is overleden, maar beseft het op een ander niveau nog niet. In de regel vraagt deze taak bij een niet-verwacht overlijden meer tijd. Besef van de onomkeerbaarheid is nodig om de pijn van het gemis te kunnen voelen. Een aspect van de aanvaarding is het innerlijk weten dat hereniging in dit leven niet meer mogelijk is.
Taak 2 - Het doorleven van de pijn en het verdriet
Volgens is het noodzakelijk om de pijn te voelen en er niet voor weg te lopen. ‘Het is onmogelijk om iemand te verliezen van wie je veel hebt gehouden en geen pijn te voelen.’ Andere wetenschappers nuanceren dit: in sommige gevallen, bijvoorbeeld bij het overlijden van een ouder op zeer hoge leeftijd kan dit ook met weinig verdriet gepaard gaan. Er hoeft dan ook niet altijd sprake te zijn van veel verdriet of pijn.
Taak 3 - Het aanpassen aan een nieuw leven waarin de overledene niet meer aanwezig is
De rouwende moet zich als het ware leren instellen op alle veranderingen. De overledene had wellicht veel betekenissen en functies voor de ander. Hij of zij was een kameraad, een seksuele partner, iemand die het huishouden organiseerde of iemand die misschien het initiatief nam in het contact met anderen. Dit vraagt aanpassing en soms nieuwe vaardigheden. De sociale omgeving reageert anders op een paar dan op een alleenstaande. Een ouder is na de dood van een enig kind voor de maatschappij geen vader of moeder meer. Het gaat hier dus niet alleen om veranderingen in het dagelijks leven maar ook om veranderingen in de wijze waarop de maatschappij naar de nabestaande en de nabestaande naar zichzelf kijkt.
Taak 4 - De overledene emotioneel een plaats geven en het oppakken van de draad van het leven
Vroeger dacht men dat een voorwaarde voor een goede verliesverwerking zou zijn dat de band met de overledene werd doorgesneden. Tegenwoordig wordt daar anders over gedacht. De relatie met de overledene blijft bestaan, maar de overledene krijgt wel een andere plaats, wordt herinnering. De emotionele energie kan hierna geïnvesteerd worden in andere dingen of in een andere relatie.
Bron: Wikipedia - onderdeel 'Rouw'.
quote:Op vrijdag 20 januari 2017 11:38 schreef lemmethinkaboutit het volgende:
Ik meld me
Vlak voor Kerst is mijn stiefvader overleden aan kanker. Mijn moeder was na een best wel lastig leven eindelijk gelukkig. En toen verloor ze de liefde van haar leven. Op zich gaat het allemaal wel redelijk, want je realiseert je dat leven voor hem echt niet meer ging. Hij heeft een vol leven gehad en veel liefde gekend. Toch vind ik het zo oneerlijk! Hij was nog net geen 60 en zijn dochter heeft plannen om een gezin te starten.. Dat zal hij dus nooit meemaken. Hij was de liefste man die ik ooit gekend heb.
quote:Op vrijdag 24 maart 2017 22:07 schreef Sarasi het volgende:
Tja. Eigenlijk hoor ik hier (nog) niet, maar het voelt al wel zo.
Donderdag werd mijn moeder geopereerd om de kanker weg te laten halen, maar na twee uur zijn ze gestopt met opereren. Teveel uitzaaiingen gevonden. Niks meer aan te doen.
Het voelt heel bizar en onwerkelijk en alsof ik mijn moeder nu al 'kwijt' ben. Volgende week horen we hoe lang nog, maar het rouwen is eigenlijk al begonnen. Ik heb net een afspraak gemaakt met de huisarts om een doorverwijzing te krijgen voor de psycholoog, maar ik twijfel nog even of ik wil vragen om dezelfde psycholoog die ik jaren geleden ook al had, of dat ik beter naar een andere kan gaan.
Het vreemde is ook dat ik echt merk dat m'n hoofd 'vol' zit. Ik maak vreemde zinnen, veel taalfouten en kan niet meer op woorden komen.
[ Bericht 17% gewijzigd door Droopie op 30-03-2017 10:28:26 ]
Hell To The Liars
Ik kom toch maar even hier...
2,5 maand geleden is m'n pa, ondanks ongeneeslijk ziek, toch nog erg onverwachts overleden
En hoewel ik vrede heb dat hij zn rust heeft gevonden. Dat hij geen strijd meer hoeft te leveren. Mis ik hem verschrikkelijk.
Maar merk ook heel erg dat ik heel erg in het rationele blijf hangen en niet mn gevoel kan uiten.
Ik raak op, ben moe,uitgeput.
Maar ik weet niet wat en hoe er mee om te gaan.
Als mensen er naar vragen wuif ik het weg, rationaliseer ik het mij te veel. En ga ik stug door met het ritme waar ik al weer middenin zit van voor zn overlijden.
Ik weet gewoon even niet hoe ik hiermee om moet gaan....
2,5 maand geleden is m'n pa, ondanks ongeneeslijk ziek, toch nog erg onverwachts overleden
En hoewel ik vrede heb dat hij zn rust heeft gevonden. Dat hij geen strijd meer hoeft te leveren. Mis ik hem verschrikkelijk.
Maar merk ook heel erg dat ik heel erg in het rationele blijf hangen en niet mn gevoel kan uiten.
Ik raak op, ben moe,uitgeput.
Maar ik weet niet wat en hoe er mee om te gaan.
Als mensen er naar vragen wuif ik het weg, rationaliseer ik het mij te veel. En ga ik stug door met het ritme waar ik al weer middenin zit van voor zn overlijden.
Ik weet gewoon even niet hoe ik hiermee om moet gaan....
Gecondoleerd, Lingue.
Ik heb geen pasklaar antwoord voor je. Herkenbaar dat je niet weet hoe je hiermee om moet gaan. Eigenlijk weet niemand dat, in jouw situatie. Het overkomt je en je moet door, dus je gaat door. Verdriet en gemis voelen hoort erbij. Maar het kan je ook verlammen, zoals je zegt: je raakt uitgeput, want je gaat wel door maar je kunt de concentratie slecht opbrengen en je energie is laag.
Wat mij hielp, was een leidinggevende die me in de eerste periode alle ruimte gaf. Om erover te praten en gas terug te nemen als het nodig was. Dat gaf qua werk in ieder geval lucht. Ik weet niet hoe dat bij jou zit? En praat er toch over. Je mag mensen best vertellen dat je hem mist, wanneer je hem het meest mist of herinneringen die bij je boven komen.
Sterkte.
Ik heb geen pasklaar antwoord voor je. Herkenbaar dat je niet weet hoe je hiermee om moet gaan. Eigenlijk weet niemand dat, in jouw situatie. Het overkomt je en je moet door, dus je gaat door. Verdriet en gemis voelen hoort erbij. Maar het kan je ook verlammen, zoals je zegt: je raakt uitgeput, want je gaat wel door maar je kunt de concentratie slecht opbrengen en je energie is laag.
Wat mij hielp, was een leidinggevende die me in de eerste periode alle ruimte gaf. Om erover te praten en gas terug te nemen als het nodig was. Dat gaf qua werk in ieder geval lucht. Ik weet niet hoe dat bij jou zit? En praat er toch over. Je mag mensen best vertellen dat je hem mist, wanneer je hem het meest mist of herinneringen die bij je boven komen.
Sterkte.
The love you take is equal to the love you make.
Dankjewel Lienekien.
Opzich heb ik die vrijheid op kantoor. Heb zelfs de mogelijkheid gekregen om via de bedrijfsarts te kijken wat er mogelijk is. Of om een traject te starten met mn eigen coach. Mn leidinggevende is hier heel open, makkelijk en oprecht in.
Het is meer mijzelf die tegenhoudt er iets mee te doen.
Want wat moet ik er mee doen?!
Ja praten... Ergens geeft het (even) ruimte. Maar tegelijk voelt t zinloos (mijn gevoel)...
Ik zou zo graag naar die diepere laag willen van gevoel maar ik blokkeer. Ik loop vast.
Mensen weten niet hoe goed mijn band met mijn vader was. Die begrijpen niet dat ik 2jr lang alles voor hem gedaan heb om het voor hem zo fijn mogelijk te laten zijn.
En ja idd, ik voel mij uitgeput. Het liefst sluit ik mij op. En lig ik de hele dag dom op de bank voor mij uit te staren. Maar dat gaat mij ook niet helpen. Dat heb ik de eerste 2,5 week gedaan.
Maar ergens begint die behoefte nu weer te komen...
Pffff, ben gewoon moe. Klaar. Op.
Opzich heb ik die vrijheid op kantoor. Heb zelfs de mogelijkheid gekregen om via de bedrijfsarts te kijken wat er mogelijk is. Of om een traject te starten met mn eigen coach. Mn leidinggevende is hier heel open, makkelijk en oprecht in.
Het is meer mijzelf die tegenhoudt er iets mee te doen.
Want wat moet ik er mee doen?!
Ja praten... Ergens geeft het (even) ruimte. Maar tegelijk voelt t zinloos (mijn gevoel)...
Ik zou zo graag naar die diepere laag willen van gevoel maar ik blokkeer. Ik loop vast.
Mensen weten niet hoe goed mijn band met mijn vader was. Die begrijpen niet dat ik 2jr lang alles voor hem gedaan heb om het voor hem zo fijn mogelijk te laten zijn.
En ja idd, ik voel mij uitgeput. Het liefst sluit ik mij op. En lig ik de hele dag dom op de bank voor mij uit te staren. Maar dat gaat mij ook niet helpen. Dat heb ik de eerste 2,5 week gedaan.
Maar ergens begint die behoefte nu weer te komen...
Pffff, ben gewoon moe. Klaar. Op.
Gecondoleerd Lingue,
Waarom wil je zo graag naar die diepere laag en wat verwacht je dat er gebeurt als je daar bent?
Ik vraag dat omdat ik het bij mijzelf herken, maar misschien om heel andere redenen.
Ik wilde zo snel mogelijk dat verdriet achter me laten, alles verwerken en weer door. Ja, ik kon huilen en ik had mensen om me heen met wie ik kon praten, maar wat schoot ik daar nou mee op....Ze is dood, dat is een feit. Kom maar door met die diepere laag en de verwerking.
Nu ben ik bijna vier jaar verder (volgende week) en is het heel anders dan ik me had voorgesteld. Er is niet één moment geweest waarbij ik alle emoties heel heftig voelde en daaropvolgend een periode waarin het kon helen, om het zo maar te zeggen. Het gemis en verdriet is er bij mij nog steeds. Soms op de achtergrond en soms kan ik er niet omheen. Ik geef me er maar aan over.
Sterke
Waarom wil je zo graag naar die diepere laag en wat verwacht je dat er gebeurt als je daar bent?
Ik vraag dat omdat ik het bij mijzelf herken, maar misschien om heel andere redenen.
Ik wilde zo snel mogelijk dat verdriet achter me laten, alles verwerken en weer door. Ja, ik kon huilen en ik had mensen om me heen met wie ik kon praten, maar wat schoot ik daar nou mee op....Ze is dood, dat is een feit. Kom maar door met die diepere laag en de verwerking.
Nu ben ik bijna vier jaar verder (volgende week) en is het heel anders dan ik me had voorgesteld. Er is niet één moment geweest waarbij ik alle emoties heel heftig voelde en daaropvolgend een periode waarin het kon helen, om het zo maar te zeggen. Het gemis en verdriet is er bij mij nog steeds. Soms op de achtergrond en soms kan ik er niet omheen. Ik geef me er maar aan over.
Sterke
With the stars as her umbrella
Dankjewel -Miauw-
Ik wil vooral voorkomen dat ik niet achteraf in een donker zwart gat terecht komt. Ervaringen uit het verleden ed... Heb mn lesje wel geleerd met dingen weg te stoppen ipv aan te gaan.
Het gaat me niet om snel verdriet te verwerken. Dat lijkt mij een komen en gaan mbt verlies van een dierbare.
Idd wat je zegt over praten... Dat stukje voelt zo doelloos. Hij is dood. Hij was ziek. Ermee terugkrijgen doe ik niet.
Maar ik zit nu wel op slot. En ga over grenzen van mijzelf heen. Volledig onbewust. Maar wat moet je er aan doen?
Is tijd het enige? Moet ik 'gewoon' maar af en toe mijzelf terugtrekken? Wat is verwerken precies in dit soort gevallen. Een confrontatie met iemand aangaan/bespreken met iemand geeft niet de voldoening.
Ja ze begrijpen het. Ze snappen het gemis (vrienden die hetzelfde hebben doorgemaakt).
Maar t voelt als loze woorden. Betekenisloos. Ik kan er niets mee. Ja fijn dat ze het begrijpen...en nu? Gewoon maar weer doorgaan?
Ik begrijp goed dat er geen stappenplan bestaat.
Ik wil vooral voorkomen dat ik niet achteraf in een donker zwart gat terecht komt. Ervaringen uit het verleden ed... Heb mn lesje wel geleerd met dingen weg te stoppen ipv aan te gaan.
Het gaat me niet om snel verdriet te verwerken. Dat lijkt mij een komen en gaan mbt verlies van een dierbare.
Idd wat je zegt over praten... Dat stukje voelt zo doelloos. Hij is dood. Hij was ziek. Ermee terugkrijgen doe ik niet.
Maar ik zit nu wel op slot. En ga over grenzen van mijzelf heen. Volledig onbewust. Maar wat moet je er aan doen?
Is tijd het enige? Moet ik 'gewoon' maar af en toe mijzelf terugtrekken? Wat is verwerken precies in dit soort gevallen. Een confrontatie met iemand aangaan/bespreken met iemand geeft niet de voldoening.
Ja ze begrijpen het. Ze snappen het gemis (vrienden die hetzelfde hebben doorgemaakt).
Maar t voelt als loze woorden. Betekenisloos. Ik kan er niets mee. Ja fijn dat ze het begrijpen...en nu? Gewoon maar weer doorgaan?
Ik begrijp goed dat er geen stappenplan bestaat.
Praten kan wel helpen. De vraag is even met wie. Maar wat heb je te verliezen? Iemand die vaker met dit bijltje hakt, kan je waarschijnlijk vertellen hoe begrijpelijk je gedachten en gevoelens zijn. Die erkenning kan je goed doen.
Ik merk zelf dat ik in een goed gesprek vooral zelf al pratende tot nieuwe inzichten kom. Het kan heel goed voelen om bepaalde gevoelens of processen voor jezelf te zien en te benoemen, bijv.
Je kunt niet zeggen: 'zo, nu ga ik de boel eens even goed verwerken'. Dat gaat gaandeweg en vaak zie je de ontwikkeling daarin pas achteraf.
Rouw is imo iets wat erbij hoort, wat de tijd mag krijgen. Vooral voor jezelf, want de ervaring leert dat je omgeving er vaak eerder 'klaar mee is' dan jij. Dus je voelt je nu zoals je je voelt, geef je daar dan gewoon af en toe aan over. Maar ga ook door, kom ook weer van die bank af.
Ik merk zelf dat ik in een goed gesprek vooral zelf al pratende tot nieuwe inzichten kom. Het kan heel goed voelen om bepaalde gevoelens of processen voor jezelf te zien en te benoemen, bijv.
Je kunt niet zeggen: 'zo, nu ga ik de boel eens even goed verwerken'. Dat gaat gaandeweg en vaak zie je de ontwikkeling daarin pas achteraf.
Rouw is imo iets wat erbij hoort, wat de tijd mag krijgen. Vooral voor jezelf, want de ervaring leert dat je omgeving er vaak eerder 'klaar mee is' dan jij. Dus je voelt je nu zoals je je voelt, geef je daar dan gewoon af en toe aan over. Maar ga ook door, kom ook weer van die bank af.
The love you take is equal to the love you make.
Tja het is een lastig iets dat rouwen, ongrijpbaar en zo persoonlijk.
Ik vind erover praten ook nooit zo'n succes. Mijn vrienden hebben bijna allemaal wel zoiets meegemaakt, maar in een andere situatie, met een ander persoon. Er is gelukkig begrip maar ze zullen nooit voelen wat ik voel en omgekeerd is dat ook zo.
Wat Lienekien zegt vind ik wel kloppen. Praten kan helpen maar het hangt er vanaf met wie. Ik merk dat ik het fijn vind om met mensen te praten die haar ook gekend hebben, familie in dit geval. Voor mij is het huilen, lachen en erkenning van het verdriet dat ik heb en dat lucht op.
Hoe je er verder mee om moet gaan weet ik niet. Luister naar je gevoel is zo'n open deur maar voor mij werkt het wel. Wat heb ik nodig? Soms is het afleiding in leuke dingen doen, soms wil ik niemand spreken of zien, soms spendeer ik te veel tijd op FOK!
Maar vooral toch die tijd.
Ik vind erover praten ook nooit zo'n succes. Mijn vrienden hebben bijna allemaal wel zoiets meegemaakt, maar in een andere situatie, met een ander persoon. Er is gelukkig begrip maar ze zullen nooit voelen wat ik voel en omgekeerd is dat ook zo.
Wat Lienekien zegt vind ik wel kloppen. Praten kan helpen maar het hangt er vanaf met wie. Ik merk dat ik het fijn vind om met mensen te praten die haar ook gekend hebben, familie in dit geval. Voor mij is het huilen, lachen en erkenning van het verdriet dat ik heb en dat lucht op.
Hoe je er verder mee om moet gaan weet ik niet. Luister naar je gevoel is zo'n open deur maar voor mij werkt het wel. Wat heb ik nodig? Soms is het afleiding in leuke dingen doen, soms wil ik niemand spreken of zien, soms spendeer ik te veel tijd op FOK!
Maar vooral toch die tijd.
With the stars as her umbrella
Wat een ''aanrader'' is om te kijken is : Kijken in de ziel. Achterblijvers.
https://www.ntr.nl/Kijken(...)r-rouw/VPWON_1266527?
Jullie verdriet is nog super vers en hoe cliché het ook klinkt, geef het tijd....Die tijd is niet van te voren te bepalen en voor een ieder is die tijd anders.
En het verdriet mag er ook gewoon zijn. Je bent een heel bijzonder iemand voor jou verloren en ook rouwen is een mooie vorm van liefde.
https://www.ntr.nl/Kijken(...)r-rouw/VPWON_1266527?
Jullie verdriet is nog super vers en hoe cliché het ook klinkt, geef het tijd....Die tijd is niet van te voren te bepalen en voor een ieder is die tijd anders.
En het verdriet mag er ook gewoon zijn. Je bent een heel bijzonder iemand voor jou verloren en ook rouwen is een mooie vorm van liefde.
Dankjewel Laysa.quote:
Wat een ''aanrader'' is om te kijken is : Kijken in de ziel. Achterblijvers.
https://www.ntr.nl/Kijken(...)r-rouw/VPWON_1266527?
Jullie verdriet is nog super vers en hoe cliché het ook klinkt, geef het tijd....Die tijd is niet van te voren te bepalen en voor een ieder is die tijd anders.
En het verdriet mag er ook gewoon zijn. Je bent een heel bijzonder iemand voor jou verloren en ook rouwen is een mooie vorm van liefde.
Ik ga de uitzending bekijken.
Hoe gaat het nu met jou?
With the stars as her umbrella
Zo rauw als dat het 4 jaar geleden was is het gelukkig niet meer.
Het gemis blijft enorm, maar je leert er een soort van mee omgaan.
Het gemis blijft enorm, maar je leert er een soort van mee omgaan.
Voor mij is het nu 10 jaar geleden, zelfs het gemis wordt op den duur een beetje minder. Als ik nu terugkijk merk ik wel dat m'n herinneringen echt uit twee hele aparte delen bestaan, voor en na. Alsof ik twee levens heb gehad. Het is vreemd om in woorden te brengen, het verlies voelt als een soort van staalkabel waar al m'n ervaringen sindsdien omheen zijn gewonden. Het zit er nog wel, ergens in de kern en de rest hangt er aan vast.quote:
Zo rauw als dat het 4 jaar geleden was is het gelukkig niet meer.
Het gemis blijft enorm, maar je leert er een soort van mee omgaan.
Dat gevoel herken ik heel goed. Mijn pa is 3 jaar geleden vrij plotseling overleden en het moment van zijn overlijden zorgde ook voor zo'n scherpe splitsing. Ik heb het maar allemaal over me heen laten komen maar het gemis blijft natuurlijk. De scherpe randjes gaan er vanaf, maar je merkt toch dat het een geestelijke optater van jewelste is. Een enorme dreun.quote:Op woensdag 16 augustus 2017 19:40 schreef Twiitch het volgende:
Als ik nu terugkijk merk ik wel dat m'n herinneringen echt uit twee hele aparte delen bestaan, voor en na. Alsof ik twee levens heb gehad.
.
Mijn zus is op 38-jarige leeftijd overleden aan kanker 3 jaar geleden. Vader (71) zit nu net in een verpleeghuis voor een jaar voor de laatste fase van Alzheimer.
Ik vind zelf dat de huidige wereld niet zo gemaakt is om te rouwen. Iedereen moet maar door en positieve dingen posten op Facebook. Ik ben er al met al wel 3 jaar mee bezig geweest om het een plekje te geven.
En nog steeds refereer ik veel aan de dood: 'Ja maar, je gaat toch uiteindelijk dood.'.
Ik vind zelf dat de huidige wereld niet zo gemaakt is om te rouwen. Iedereen moet maar door en positieve dingen posten op Facebook. Ik ben er al met al wel 3 jaar mee bezig geweest om het een plekje te geven.
En nog steeds refereer ik veel aan de dood: 'Ja maar, je gaat toch uiteindelijk dood.'.
Ik heb de afgelopen paar dagen opeens random jankaanvallen. Op zich is dat nog niet zo erg, maar ik merk dat ik wel nu alweer bezig ben met dat ik me straks weer gewoon 'normaal' moet kunnen profileren, als het studiejaar weer begint. Gelukkig zie ik in september m'n psycholoog weer, maar eigenlijk weet ik ook nog niet zo goed wat ik daarmee moet. Sommige dagen gaan helemaal prima, en op andere dagen krijg ik gewoon geen adem.
Gelukkig zie ik in september m'n psycholoog weer, maar eigenlijk weet ik ook nog niet zo goed wat ik daarmee moet. Sommige dagen gaan helemaal prima, en op andere dagen krijg ik gewoon geen adem.
Your opinion of me is none of my business.
Ik zie dat je in dit topic na maart geen updates meer over je moeder hebt gepost. Is het na de diagnose dat er niks meer aan te doen was snel gegaan?quote:
Ik heb de afgelopen paar dagen opeens random jankaanvallen. Op zich is dat nog niet zo erg, maar ik merk dat ik wel nu alweer bezig ben met dat ik me straks weer gewoon 'normaal' moet kunnen profileren, als het studiejaar weer begint.
Ze is er nog, gelukkig. Maar we staan met z'n allen wel al met één been in het rouwproces. Het blijkt toch een minder agressieve kanker te zijn dan ze dachten, waardoor het maanden (heel misschien jaren) gaan zijn in plaats van weken. Soms baal ik daar ook van, omdat het nu zo onzeker en slepend is, en dan vind ik mezelf weer vreselijk dat ik dat voel.quote:
[..]
Ik zie dat je in dit topic na maart geen updates meer over je moeder hebt gepost. Is het na de diagnose dat er niks meer aan te doen was snel gegaan?
Stiekem hoor ik hier nog niet helemaal, in dit topic, maar ik weet ook niet zo goed waar ik het anders kwijt moet.
Your opinion of me is none of my business.
Ik begrijp je mixed feelings, hopelijk heeft je moeder nog relatief veel goede momenten. Veel sterkte!quote:
[..]
Ze is er nog, gelukkig. Maar we staan met z'n allen wel al met één been in het rouwproces. Het blijkt toch een minder agressieve kanker te zijn dan ze dachten, waardoor het maanden (heel misschien jaren) gaan zijn in plaats van weken. Soms baal ik daar ook van, omdat het nu zo onzeker en slepend is, en dan vind ik mezelf weer vreselijk dat ik dat voel.
Stiekem hoor ik hier nog niet helemaal, in dit topic, maar ik weet ook niet zo goed waar ik het anders kwijt moet.
Ik wil als eerste de mensen hier sterkte wensen met het verlies van hun dierbare.
Ik heb in de jaren al veel dierbare moeten verliezen beide ouders op mijn negentiende veel van verdriet ervaren(en dan na 20 jaar bij een psygoloog langst moeten gaan voor verlatingsangst)
Mijn zwager heb ik drie jaar geleden verloren had ook een speciale plekje in mijn hart.
Mijn broer die al jaren ziek was heeft verleden maand voor euthansie gekozen wat een moeilijk afscheid was .
Een dag ervoor bij hem langst geweest en zijn hand steeds vastgehouden en hem omarmt bij het afscheid.
Ik heb in de jaren al veel dierbare moeten verliezen beide ouders op mijn negentiende veel van verdriet ervaren(en dan na 20 jaar bij een psygoloog langst moeten gaan voor verlatingsangst)
Mijn zwager heb ik drie jaar geleden verloren had ook een speciale plekje in mijn hart.
Mijn broer die al jaren ziek was heeft verleden maand voor euthansie gekozen wat een moeilijk afscheid was .
Een dag ervoor bij hem langst geweest en zijn hand steeds vastgehouden en hem omarmt bij het afscheid.
Lastig he dat soort dingen. Ik was mij er ook heel erg van bewust. Maar kon wel heel erg genieten van alle tijd samen.quote:
[..]
Ze is er nog, gelukkig. Maar we staan met z'n allen wel al met één been in het rouwproces. Het blijkt toch een minder agressieve kanker te zijn dan ze dachten, waardoor het maanden (heel misschien jaren) gaan zijn in plaats van weken. Soms baal ik daar ook van, omdat het nu zo onzeker en slepend is, en dan vind ik mezelf weer vreselijk dat ik dat voel.
Stiekem hoor ik hier nog niet helemaal, in dit topic, maar ik weet ook niet zo goed waar ik het anders kwijt moet.
En dan heel soms kwam ik thuis en heb ik in mijn eentje op de bank wel een uur heel hard moeten janken.
Niet fijn maar lucht wel op.
Daarnaast heb ik, voor mijn gevoel, alles in die kleine 2jr bereikt wat ik kon en wilde bereiken. Dat geeft mij wel veel rust. Natuurlijk zijn er altijd dingen die je nog zou willen weten maar daar probeer ik niet bij stil te staan. Iig niet nu.
Geniet van alle mooie momenten! Maak foto's, herinneringen. Ik vond dat heel belangrijk. En ik vind dat ik te weinig foto's heb (gemaakt).
Gelukkig is echte quality time belangrijker vind ik.
Sterkte met alles!
|
|
