quote:
Op vrijdag 7 april 2017 09:34 schreef RM-rf het volgende:[..]
Het typische is natuurlijk dat juist ok Erdogan heel bewust op vereder destabilisatie gezet heeft...
Juist zijn eigen politieke handelen lijkt totaal in tegenspraak ermee dat hij eigenlijk gewoon het liefste een laidback rol zou willen hebben en niet zo machtsbezeten is...
Erdogan heeft sinds 2011 heel bewust verder ingezet op polarisatie, destabilisatie om zijn eigen machtspositie te versterken en consolideren...
terwijl dat just compleet inging tegen de belangen van de Turkse economie en bevolking ..
Eigenlijk had Erdogan kunnen stellen dat hij in 2011 op het hogtepunt van zn macht was, zn partij had 49,9% van de stemmen gehad en in zetels een duidelijke absolute meerderheid in het parlement (330 van de 550 zetels)...
hooguit ontbrak een twee-derde meerderheid voor grondwetswijzigingen (daarvoor had hij 37 zetels meer moeten halen).
Dat was toentertijd op een sterk pro-westerse koers, handel met de EU en zelfs deelname aan de EU aanstrevend, en een herziening van de strafwetgeving en rechtstaat naar een westers model en het afschaffen van veel oude traditionele wetten...
Erdogan had in 2011 die kors verder kunnen zetten, maar juist toen heeft hij bewust een totale richtingverandering doorgezet op zijn macht te kunnen uitbouwen, inclusief het omwerven van juist rechts-nationalistische en radikaal-islamitische groepen en het ondersteunen van juist een verdere destabilisatie in buurland Syrie, wat eigenlijk Turkje steeds verder in een crisis gebracht heeft, waarbij het enige 'nut' gezien kan worden in machtsbehoud en -uibtreiding voor Erdogan...
Ook bv het keihard neerslan van het Gezi-protest en de omgang met het corruptieschandaal lijkt er vooral op te wijzen dat machtsbehoud voor alles gaat.
Ik vermoed dat mijn betoog verkeerd is overgekomen, mijn pleidooi is namelijk niet dat Erdogan vies is van macht of zelfs zich niet belangrijker acht dan hij werkelijk is. Mijn betoog is meer dan sinds Erdogan nu ook president is geen referendum of de genoemde wetswijzigingen nodig heeft om zijn gigantische macht te behouden.
Tot halverwege 2015 kan je zelfs stellen dat Erdogan een democratiseringskoers en tegen polarisatie was, vooral de verbroedering met de Koerden, vredesoverleg met de PKK, zogenaamde 'acilim' ( verbroedering/integratie/openheid) beleid voor de Koerden, Alevieten en religieuze minderheden was juist een koers in de goede richting, onafhankelijk van of het geslaagd is of niet. Zelfs met Israël werden de banden weer aangehaald en relaties bevorderd sinds de crisis van 2011.
Zowel de Gezi protesten als de corruptieschandalen hebben Erdogan er niet van weerhouden om president te worden en daardoor zelfs machtiger te worden dan pre-Gezi. Sinds 2014 dat Erdogan president is zit hij op de hoogtepunt van zijn macht, een macht wat niet verder wordt uitgebreid na het referendum maar enkel wordt hervormd, nu doet hij alles via een proxy, dan kan hij zelf in het parlement zijn zegje doen direct.