Bewust/gewenst kindvrij #9: kindvrije mensen verzameltopic.

quote:

Op maandag 20 maart 2017 20:57 schreef motorbloempje het volgende:

[..]

kantoor en opslag hier. Volgende huis minimaal 4, want we moeten een game room idd. Met grote tv en bioscoopstoelen ook voor films

Huis volledig onderkelderen. Dan is er plek voor een bioscoop (met fatsoenlijk scherm), sauna, fitnessruimte en bar/lounge.

Soms snap ik niet waarom ik zoveel ruimte bovengronds heb...

Edit: sorry Droopie, te laat gelezen...

Ik schommel al jaren tussen niet of toch wel? Merendeel van de tijd denk ik zeker nee. Dat het teveel vrijheid opgeven is, dat ik mijn genen niet wil overdragen. Dat ik geen kind mijn karakter gun. Dat komt mede omdat ik een ongelukkige jeugd heb gehad die ik niemand toewens. Mijn moeder wist waar ze aan begon maar koos haar extreme kinderwens boven mijn lijden. Ik houd zoveel van mijn ongeboren kind dat ik ervoor kies hem/haar niet te krijgen omdat ik hem/haar toch niet alles kan bieden wat hij/zij verdient. Ik kan die belofte niet maken. Aan niemand niet. Ik zou bijvoorbeeld al niet kunnen zeggen dat ik voor altijd bij mijn vriend ben terwijl wij al jaren extreem stabiel zijn samen.

Ik heb van mijn jeugd nu nog zoveel last. Het was beter geweest om er niet te zijn, zodat ik aan niemands verwachtingen moet voldoen. Mijn moeder vindt moeder zijn het hoogst haalbare doel en probeert me overal en altijd te peilen. Dat is omdat dat voor haar het enige fijne geweest is. En dat haar kinderen nu het enige zijn waar ze voor leeft. Ze neemt mijn wens niet serieus. Alsof ik nog wel bijdraai. Zij zorgt wel voor ze als ik niet wil, want dat is zo'n lichtpunt in je leven. Ik snap dat dat haar referentiekader is. Maar het blijft vechten tegen hoe zij vindt dat ik mijn leven moet leiden.

Heel af en toe heb ik zo een dag net enorme rammelende eierstokken. Als ik het dan weer praktisch bekijk ben ik zo weer terug naar de realiteit. Het blijft iets wat ik enorm lastig vindt...

Sorry voor als het iets wat onsamenhangend is geworden.

quote:

Op maandag 20 maart 2017 21:09 schreef Tegan het volgende:Dat ik geen kind mijn karakter gun. Dat komt mede omdat ik een ongelukkige jeugd heb gehad die ik niemand toewens. Mijn moeder wist waar ze aan begon maar koos haar extreme kinderwens boven mijn lijden. Ik houd zoveel van mijn ongeboren kind dat ik ervoor kies hem/haar niet te krijgen omdat ik hem/haar toch niet alles kan bieden wat hij/zij verdient.

Ik vind het verstandig als je er zo over denkt. Wat is het precies dat je een kind niet zou willen meegeven? (Als je dat wel wilt vertellen uiteraard).

T

Thanks .

Ze laat me voelen alsof zij qua denken een stapje verder is dan ik. Alsof ik het licht nog niet gezien heb. Terwijl ik dat juist andersom voel maar ik zou haar ideeën nooit afwijzen. Enkel accepteren dat ik het zelf heel anders zie. Het maakt omgang wel erg lastig, want zo is ze in meerdere onderwerpen.

Maarja, life happens en verder heb ik wel een goed leven hoor. Wellicht dat het zo donker klinkt, dat is niet .

quote:

Op maandag 20 maart 2017 21:09 schreef Tegan het volgende:
Ik schommel al jaren tussen niet of toch wel? Merendeel van de tijd denk ik zeker nee. Dat het teveel vrijheid opgeven is, dat ik mijn genen niet wil overdragen. Dat ik geen kind mijn karakter gun. Dat komt mede omdat ik een ongelukkige jeugd heb gehad die ik niemand toewens. Mijn moeder wist waar ze aan begon maar koos haar extreme kinderwens boven mijn lijden. Ik houd zoveel van mijn ongeboren kind dat ik ervoor kies hem/haar niet te krijgen omdat ik hem/haar toch niet alles kan bieden wat hij/zij verdient. Ik kan die belofte niet maken. Aan niemand niet. Ik zou bijvoorbeeld al niet kunnen zeggen dat ik voor altijd bij mijn vriend ben terwijl wij al jaren extreem stabiel zijn samen.

Ik heb van mijn jeugd nu nog zoveel last. Het was beter geweest om er niet te zijn, zodat ik aan niemands verwachtingen moet voldoen. Mijn moeder vindt moeder zijn het hoogst haalbare doel en probeert me overal en altijd te peilen. Dat is omdat dat voor haar het enige fijne geweest is. En dat haar kinderen nu het enige zijn waar ze voor leeft. Ze neemt mijn wens niet serieus. Alsof ik nog wel bijdraai. Zij zorgt wel voor ze als ik niet wil, want dat is zo'n lichtpunt in je leven. Ik snap dat dat haar referentiekader is. Maar het blijft vechten tegen hoe zij vindt dat ik mijn leven moet leiden.

Heel af en toe heb ik zo een dag net enorme rammelende eierstokken. Als ik het dan weer praktisch bekijk ben ik zo weer terug naar de realiteit. Het blijft iets wat ik enorm lastig vindt...

Sorry voor als het iets wat onsamenhangend is geworden.

Heftig verhaal. Geen fijne jeugd, ondanks dat je moeder heel graag kinderen wilde hebben. En nu denkt ze jou op dezelfde manier gelukkig te maken.

Ik ben best wel blij dat mijn ouders mij daarin totaal niet pushen. Je zou bijna denken dat ze er totaal niet op zitten wachten. Wat ik ergens ook wel snap. Niet iedereen wil per se graag opa of oma worden. Mijn moeder zei dat ze het wel leuk zou vinden, maar dat ze het leuker zou vinden als ik gewoon doe wat mij gelukkig maakt. Dat vond ik wel fijn. Ik zou willen dat iedereen die steun had vanuit zijn/haar ouders.

quote:

Op maandag 20 maart 2017 22:04 schreef Fixers het volgende:

[..]

Ik vind het verstandig als je er zo over denkt. Wat is het precies dat je een kind niet zou willen meegeven? (Als je dat wel wilt vertellen uiteraard).

Angsten die ik als kind met ruziënde ouders heb gehad dat er iets mis ging. Alsof iedere ruzie voor een ouder de laatste zou kunnen zijn. De leugens over waarom mijn moeder een wond had. De angst voor vrienden uitnodigen voor als mijn vader weer eens een bui had. Het constante verklaren van vreemd gedrag.

Het verdriet van dat alles. Het a-sociale karakter wat ik hieruit heb ontwikkeld. Het ongeliefde. En dat ik een kind twee ouders gun, en dat een belofte is die ik nooit kan geven. Ik vertrouw alleen mezelf.

En het gekke is dat ik weet dat ik dit alles nooit zou laten gebeuren omdat ik weet hoeveel pijn dat doet. Ook ben ik bang dat mijn problemen ook erfelijk zijn, ookal is dat meer een angst dan een feit. Het is ook niet alsof ik mijn vriend geen goede vader vind, integendeel zelfs. Ik durf het gewoon niet aan. Die verantwoordelijkheid. Ofzo.

Mijn zus is trouwens zwanger. Iets wat ik zowel heel leuk als extreem eng vindt. Ik krijg doodsangsten als ik denk aan bijvoorbeeld oppassen omdat ik bang ben hem/haar iets aan te doen ofzo.

quote:

Op maandag 20 maart 2017 22:25 schreef Tegan het volgende:
Mijn zus is trouwens zwanger. Iets wat ik zowel heel leuk als extreem eng vindt. Ik krijg doodsangsten als ik denk aan bijvoorbeeld oppassen omdat ik bang ben hem/haar iets aan te doen ofzo.

Ik neem aan dat niemand je dwingt om dat te doen. Je kunt het natuurlijk altijd aangeven als het je geen prettig idee lijkt. Dan hoef je nog niet eens in detail te treden verder.

quote:

Op maandag 20 maart 2017 22:25 schreef Fera het volgende:

[..]

Ik neem aan dat niemand je dwingt om dat te doen. Je kunt het natuurlijk altijd aangeven als het je geen prettig idee lijkt. Dan hoef je nog niet eens in detail te treden verder.

Weet ik. Het gaat ook niet om het daadwerkelijke oppassen, dat zie ik dan wel weer, maar om het gevoel van angst wat het me nu al bezorgd .

Tegan, jij en je zus zijn niet je ouders. Die cirkel kun je doorbreken... zeker tegenwoordig, met zoveel hulp voorhanden.

Je moet angst alleen je niet laten weerhouden.

quote:

Op maandag 20 maart 2017 22:27 schreef Tegan het volgende:

[..]

Weet ik. Het gaat ook niet om het daadwerkelijke oppassen, dat zie ik dan wel weer, maar om het gevoel van angst wat het me nu al bezorgd .

Je hebt alleen jezelf ermee als je je nu al druk gaat lopen maken. Zoals je zegt: "Dat komt dan wel weer". Dus nu nog geen reden voor angst, toch?

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op maandag 20 maart 2017 22:27 schreef DancingPhoebe het volgende:
Tegan, jij en je zus zijn niet je ouders. Die cirkel kun je doorbreken... zeker tegenwoordig, met zoveel hulp voorhanden.

Je moet angst alleen je niet laten weerhouden.

Dat is leuk gezegd. Nu probeer ik nog een leuk leven te hebben ondanks die angsten.

quote:

Op maandag 20 maart 2017 22:25 schreef Tegan het volgende:
Mijn zus is trouwens zwanger. Iets wat ik zowel heel leuk als extreem eng vindt. Ik krijg doodsangsten als ik denk aan bijvoorbeeld oppassen omdat ik bang ben hem/haar iets aan te doen ofzo.

Je hoeft toch niet op te passen, niemand die je verplicht. Mijn zus heeft bijvoorbeeld ook twee kinderen, maar ik heb daar nog nooit opgepast. Ik denk dat dat ook niet aan te bevelen is... De kinderen zullen het vast overleven, maar of ik dat overleef is een tweede Soms stelt mijn vriendin wel eens voor om eens iets samen met die kinderen te gaan doen, maar ik probeer het altijd net zo vaak uit te stellen tot ze het vergeet. Tot op heden is dat altijd gelukt Heb verder echt niets tegen die kinderen, maar om er nu alleen mee gelaten te worden is ook weer niet nodig...

Wacht maar, als ze ouder worden willen ze komen logeren.

Of je zegt dat je dr geen belang bij hebt omdat je kinderen kut vindt.

Laatst 10minuten met een kind gepraat. Jongen die tegelijk traint met mij op de donderdag blijkt in de buurt te wonen.

Toen merkte ik pas hoe weinig ik met kinderen omga en dat ik het nog steeds snap dat ik dat niet doe.
Niet dat hij irritant was, maar ik weet er gewoon niet mee om te gaan.

Gelukkig met trainen enkel hoi en doei.

quote:

Op maandag 20 maart 2017 22:13 schreef Fera het volgende:

[..]

Heftig verhaal. Geen fijne jeugd, ondanks dat je moeder heel graag kinderen wilde hebben. En nu denkt ze jou op dezelfde manier gelukkig te maken.

Ik ben best wel blij dat mijn ouders mij daarin totaal niet pushen. Je zou bijna denken dat ze er totaal niet op zitten wachten. Wat ik ergens ook wel snap. Niet iedereen wil per se graag opa of oma worden. Mijn moeder zei dat ze het wel leuk zou vinden, maar dat ze het leuker zou vinden als ik gewoon doe wat mij gelukkig maakt. Dat vond ik wel fijn. Ik zou willen dat iedereen die steun had vanuit zijn/haar ouders.

Mijn pap en mam zijn ook zo. En dat is inderdaad heel fijn. Ondanks dat mama vier kinderen heeft, snapt ze dat ik niet wil. Volgens mij heeft ze stiekem nog wel hoop, maar die speekt ze iig niet uit naar mij toe .

quote:

Op dinsdag 21 maart 2017 09:16 schreef motorbloempje het volgende:
Ik snap niet dat die van mij nog steeds ergens een flintertje hoop heeft, want ik vind kinderen echt gewoon stom, en dat wéét ze

Jouw moeder heeft nog hoop?! Dan ben je blijkbaar niet duidelijk genoeg naar je familie Kijk, mijn moeder heeft ook wel hoop, maar dat komt idd omdat ik niet duidelijk genoeg ben en het een beetje in de lucht laat zweven. Ik weet wel heel zeker dat ze de keuze voor geen kinderen totaal niet begrijpen en geen zin in discussie daar over.

quote:

Op dinsdag 21 maart 2017 09:19 schreef motorbloempje het volgende:

Nou ja, misschien ergens de 'het is anders als ze van jezelf zijn' hoop ofzo

Ik vind dat nou net de grote blind maker die mensen zichzelf wijs maken. "Kinderen zijn tegenwoordig zo onopgevoed en brutaal - nee, die van mij worden absoluut anders hoor!" "Ik vind kinderen maar irritant en vervelend - die van mij zijn vast leuk en aangenaam" Yeah, right.