Ik heb in het begin een tijdje meegelezen, maar - volgens mij - nooit iets gepost. Ben wel erg blij dat dit topic bestaat. Zeker omdat ik de laatste tijd steeds meer twijfels heb. Eerder leek het allemaal zo ver weg, maar nu ik halverwege de twintig ben en vind dat het leven me voorbij raast zijn het toch onderwerpen om over na te denken.
Ook heb ik recentelijk een diagnose ADHD gekregen en worstel ik met een hoop issues. Ik zou een kind dat ook gewoon niet aan willen doen, aangezien het ook erfelijk is. En ja, je kunt er natuurlijk een prima leven mee leiden en gelukkig zijn etc. Het is geen zware handicap of zo. Maar toch ...
En niet alleen dat, maar ook het feit dat het voor mij dan ook pittig zal worden qua opvoeding. Té pittig misschien. Vooral de herrie, de troep, de chaos. Ik ben (meestal) een vrij rustig, geordend (perfectionistisch

) persoon. Ik denk dat ik gillend gek zou worden. Dat is voor niemand leuk.
Het is niet alleen een rationele overweging, maar ook wel een gevoel. Of meer het gebrek aan gevoel. Ik kan over het algemeen heel weinig empathie (kan even geen beter woord vinden) opbrengen voor kinderen. Dat heb ik eigenlijk altijd al gehad, maar sinds de toename van het aantal kleine kinderen in onze familie wordt het wel echt duidelijk. Ze kunnen soms best leuk en schattig zijn, maar het wekt verder geen warme gevoelens of wat dan ook op. Het liefst mijd ik ze.
Ik voel me er ook ongemakkelijk bij. Kan slecht contact met ze maken. Als ik het bijvoorbeeld vergelijk met dieren, dan zal ik in de meeste gevallen altijd het gezelschap van een dier prefereren boven een kind. Ik grap ook wel eens dat ik later de kindvrije vrouw ben met vijf golden retrievers.

Dus eigenlijk een gedeeltelijke: "Kinderen zijn maar meh" en een gedeeltelijke "Ik ben waarschijnlijk geen geschikte moeder". Wilde dit wel even kwijt, maar ik weet verder niet of iemand er iets mee kan.
A man once asked me if it hurt my head when I broke through the earth's crust on my ascension from Hell.