Hooggevoelige (HSP) en Hooggevoelige Strong-Willed (HSS) Kinderen

Brocolli hebben we hier nog niet gedaan. Bloemkool wel maar dat is zo rampzalig dat hoeft hij van mij echt niet.

En als voor Niels heel feitelijk werkt dan speel je toch daar op in. Het is soms zo lastig want wat vandaag ok is en werkt kan bijwijze van morgen ineens weer kortsluiting geven en moet je weer een nieuwe route kweken.
Vind het zelf wel fijn dat met Oli nu ook kan overleggen. En hij uit kan leggen.
En het helpt enorm dat zijn juffen geweldig inspelen op zijn behoeften en manier. Als ze zien dat hij overprikkeld raakt geven ze hem een clipboard met papier en mag hij gaan observeren. En aantekeningen maken. Daardoor krijgt hij weer overzicht en controle
Het is een bijzonder manneke die kleine aap. De dame ook maar op een andere manier.

Broccoli daar heeft mijn kleuter ook een dingetje mee. De roosjes vindt hij afschuwelijk, de steeltjes eet hij na overreding.
Hier 1 temperamentvol kind, en een overgevoelig (hsp?)kind. Heel fijne combi met een overgevoelige mama
Ik vind het knap hoe jullie dat allemaal kunnen zien, evenstar, twinkly, Kyara e.a.. Mij lukt het vaak niet om mijn grens op tijd aan te geven bij de kinderen, of lijken ze er niet gevoelig voor, en dan ontplof ik. Daar heb ik nog steeds geen goed stappenplan voor gevonden. Het gaat wel beter met meer slaap, maar in deze tijden is er elke nacht wel weer een kind onrustig..

Och morretje dat lontje hier is ook wel eens korter en laatste tijd wat vaker hoor. Zijn verjaardag en kerst en papa die een huis gekocht heeft en uhm niet zo tactisch met Oli erover communiceert. Dus mag ik het weer rechtbreien En daarnovenop A die echt flink pubert

Hier ook regelmatig een kort(er) lontje hoor. Ik merk dat ik af en toe ook flink overprikkeld ben en ook weinig kan hebben qua kindergeschreeuw.

Nou dat! Nu ik er steeds meer over lees herken ik ook meer van mezelf. En je raad het nooit: ik merk nu ineens dat ik bepaalde situaties ook gewoon hartstikke overprikkeld raak.
Ik ga dus ook niet zomaar mee naar het zwembad. Dat doet mijn vriend met ze. Ik word helemaal gek in dat water, met gillende mensen en spetters en armen en benen overal.

Zo zijn wel vrijdagavond meegelopen met een lichtjesparade met de kerstman. De tocht van 45 minuten lukte me wel (maar deed ook meer dan ik dacht), maar het vuurwerk erna vond ik hel
In het begin vond Eva het geweldig, want die leeft voor vuurwerk, maar toen werd alles x10 qua knallen en geluiden en haakte ze ook af.

We merken nu ook wat dingetjes bij Rosalie, nadat de medewerkster van het JOT ons erop wees dat zij ook zomaar wel eens HSP zou kunnen zijn. Maar dan met andere prikkels.

quote:

Op vrijdag 9 december 2016 20:40 schreef Twinkly het volgende:
Het boek Temperamentvolle Kinderen sluit ook helemaal aan hier, bij zowel N als S. Maar S uit het temperament veel meer, hij wordt vele malen bozer.

Bij N is een kaaskies ontdekt Een kies met onderontwikkeld glazuur die daardoor erg gevoelig is voor cariës en zelfs afbrokkelen. Oorzaak is onbekend, waarschijnlijk ziekte of zuurstofgebrek tijdens de eerste vier levensjaren.
Het is zijn vierde blijvende kies. Deze kies is net door en hij gaf sindsdien aan (drama) dat deze heel gevoelig is bij tandenpoetsen en voor tandpasta (koud). We waren dinsdag bij de tandarts en die wil zijn kiezen sealen zodat ze beter beschermd zijn en natuurlijk vooral deze kies. Maar N is zo ontzettend bang voor de smaak van de "shampoo" waarmee de kiezen eerst gereinigd moeten worden, voor het apparaatje dat het water afzuigt en voor pijn. Het is dan ook niet gelukt en volgende week donderdag moet hij terugkomen om het nogmaals te proberen.
Gelukkig hebben wij een tandarts die geduldig alles blijft uitleggen en niet doorzet als het niet lukt. Maar poeh, ik vind het heftig hoor bij zo'n gevoelig kind. Hij heeft ook echt een niet rationele angst waarbij praten niet werkt.
Ik zit eraan te denken om hem te belonen met iets kleins als het donderdag lukt, maar misschien maak ik het dan juist te groot.

Twinkly, mijn zoon zit bij een speciale kindertandarts. Het ging echt niet bij de gewone tandarts om de dingen die jij noemt. Angst voor de smaak, angst voor dingen in zijn mond en dergelijke. De oplossing bleek verrassend simpel (hoewel ongelooflijk intensief). We moesten de eerste tijd elke week met hem naar de tandarts en dan deden ze eerst alleen maar zijn tanden bekijken met zo'n spiegeltje. Daarna gingen ze zijn tanden poetsen (met zijn eigen tandenborstel en tandpasta). Daarna gingen ze eens een keer voorzichtig water afzuigen, enz. enz.
Uiteindelijk na veel moeizame sessies hebben ze kunnen sealen, waarbij hij zelf mocht kiezen uit 3 smaakjes. En nu gaat hij elke 3 maanden naar de tandarts en gaat het eigenlijk zonder problemen.

En qua beloning werd ons altijd op het hart gedrukt om wel te belonen, maar dan met immateriele zaken. Mijn beloning voor hem was dat we een dagje naar het Spoorwegmuseum gingen of naar Micropia of zo.

quote:

Op zondag 11 december 2016 10:42 schreef danic het volgende:
Nou dat! Nu ik er steeds meer over lees herken ik ook meer van mezelf. En je raad het nooit: ik merk nu ineens dat ik bepaalde situaties ook gewoon hartstikke overprikkeld raak.
Ik ga dus ook niet zomaar mee naar het zwembad. Dat doet mijn vriend met ze. Ik word helemaal gek in dat water, met gillende mensen en spetters en armen en benen overal.

Zo zijn wel vrijdagavond meegelopen met een lichtjesparade met de kerstman. De tocht van 45 minuten lukte me wel (maar deed ook meer dan ik dacht), maar het vuurwerk erna vond ik hel
In het begin vond Eva het geweldig, want die leeft voor vuurwerk, maar toen werd alles x10 qua knallen en geluiden en haakte ze ook af.

We merken nu ook wat dingetjes bij Rosalie, nadat de medewerkster van het JOT ons erop wees dat zij ook zomaar wel eens HSP zou kunnen zijn. Maar dan met andere prikkels.

Ook heel herkenbaar. Ik heb dat in een supermarkt op zaterdagmiddag. Daar word ik zelf al knettergek van maar als ik dan ook nog een kind bij me heb

En ook herkenbaar dat je er op 1 kind focust en dan bij het andere ook ineens dingen herkent. Maar wel op hele andere vlakken en op een andere manier.

nog even een kleine aanvulling op het tandartsverhaal. Dit is wat er bij onze tandarts over op de site staat:

quote:

Laat u niet verleiden om te zeggen wat we niet gaan doen.

Als uw kind vragen heeft die u niet kan beantwoorden, stuur dan gerust even een mailtje. Met de informatie die u dan krijgt, kan uw kind meer ontspannen naar de tandarts komen.

Pas op met goedbedoelde, maar angstig makende toezeggingen. Als u grote beloningen in het vooruitzicht stelt, kan een kind gaan denken dat er ‘dus’ wel iets ernstigs zal gaan gebeuren.

Bedenk dat veel handelingen bij de tandarts simpele dingen zijn die de meeste kinderen prima kunnen. Het helpt vergelijkingen te maken met het dagelijkse leven. Zo is op de stoel klimmen natuurlijk een makkie in vergelijking tot het klimrek in de speeltuin.

Wees voorzichtig met voorspellingen over pijn. Ieder kind ervaart andere dingen als pijnlijk. En soms is een raar of naar gevoel even onvermijdelijk.

Wat voor mij vooral leerzaam was, was dat ik dus niet van tevoren moest zeggen dat het allemaal wel mee zou vallen of dat ik ging beloven dat ze iets vast niet zouden doen.

En de beloning was dus om gezellig samen iets te gaan doen en dat kleedde ik altijd in met de boodschap dat we nu toch al samen op pad waren en dat we dus net zo goed daarna nog wel naar het museum konden gaan. Zo hoopte ik het iets minder als beloning voor de handelingen zelf te maken, maar had de beloning meer als doel om het gaan naar de tandarts te vergemakkelijken.

quote:

Op zondag 11 december 2016 10:42 schreef danic het volgende:
Nou dat! Nu ik er steeds meer over lees herken ik ook meer van mezelf. En je raad het nooit: ik merk nu ineens dat ik bepaalde situaties ook gewoon hartstikke overprikkeld raak.
Ik ga dus ook niet zomaar mee naar het zwembad. Dat doet mijn vriend met ze. Ik word helemaal gek in dat water, met gillende mensen en spetters en armen en benen overal.
[quote] Op zondag 11 december 2016 10:50 schreef Kyara het volgende:

[..]

Ook heel herkenbaar. Ik heb dat in een supermarkt op zaterdagmiddag. Daar word ik zelf al knettergek van maar als ik dan ook nog een kind bij me heb

En ook herkenbaar dat je er op 1 kind focust en dan bij het andere ook ineens dingen herkent. Maar wel op hele andere vlakken en op een andere manier.

Argh, zwembad en supermarkt inderdaad.. Wat dat betreft ben ik zo blij dat mijn jongste nu ook naar school gaat, lekker heel vroeg op een ochtend naar de supermarkt.

Wat betreft school trouwens, vanmorgen kleuter schreeuwend bij juf achtergelaten. Donderdag was hij al moe, sliep langer dan gewoonlijk en wilde hij echt echt niet naar school. Ok, dacht ik, je bent net begonnen, nog maar net 4, je mag een baaldag. Heel de dag lekker aan het spelen geweest. Vrijdag sowieso vrij, toen weekend. Vanmorgen weigerde hij pertinent. En hij werd me toch boos toen de boodschap eindelijk aankwam bij juf in de klas dat hij zou blijven... Maar ik wilde niet nog een dag thuis, omdat hij ook "gewoon" mee "moet" in de stroom, juf rekent op hem. Maar het voelde zo enorm niet tof..
Ik vermoed een gevalletje 'donderdag mocht het ook', icm stijfkoppigheid en decembermoeheid.

Oh dat is wel heel lastig Morretje. Was het wel snel over toen je weg was? Ik vind het soms ook heel moeilijk om te bepalen wanneer je door moet zetten en wanneer je beter je kind kan volgen. M wil heel vaak niks dus als ik alles aan hem overlaat dat gebeurt er ook gewoon niks. Gelukkig gaat hij wel graag naar school. En ook J trekt meestal wel bij voordat ik weg ben.

Hij moet zo vaak naar de tandarts zodat hij er helemaal gewend aan raakt. En dat heeft gewerkt. Ik zie nu dat naar de tandarts gaan er bij hem gewoon bij hoort. Geen paniek meer in de dagen ervoor, geen drama's met een kind dat ik met geweld ongeveer naar binnen moet sleuren.
Het probleem met de tandarts vs fietsen/zwemmen is dat je kind echt elke week naar zwemles gaat en vaak elke dag wel fietst. Als je dan eenmaal door het moeten heen bent blijf je het doen.

Bij de tandarts beklijft dat niet als je maar 2x per jaar gaat. Omdat mijn zoon in het begin echt elke week naar de tandarts moest, werd dat een deel van zijn routine. En daar moest hij ook wel echt. Hij mocht pas weg bij de tandarts als alles gedaan was wat ze gezegd hadden dat ze zouden doen. Ik heb er 1 keer geloof ik wel 3 uur met hem gezeten toen ze rontgenfoto's moesten maken. Ze bleven heel rustig en kalm, maar maakten wel duidelijk dat hij pas weg kon als dat gebeurd was.

Ik vind het een hele bijzondere tandarts Livelink. In de positieve zin. Wauw!

Zei ik pas nog dat ik veel kenmerken van HSP bij Eva herken, maar niet de gevoeligheid bij kleding? Daar kom ik nu ook op terug.
Broeken waren al langer een issue, maar nu toch echt omdat ze niet lekker zitten, te strak zijn (skinny dus hoort zo en ze is hartstikke dun dus dat zit niet echt strak).
Maar vanmorgen jurk met maillot en bolero en riempje.
Pffff riempje zat niet fijn. Rand van de maillot op haar buik niet prettig.
Dus maar weer omgekleed. Het wordt wel enorm zoeken zo.

quote:

Op vrijdag 18 november 2016 18:42 schreef leeell het volgende:

[..]

Leuk dat je eigen onderzoek zegt dat het om een glijdende schaal gaat en dat iedereen in bepaalde mate hieraan onderhevig is. En dat de auteur zegt dat dit niets is wat op een bepaald persoon betrokken kan worden omdat dat weg kan nemen van echte psychologische stoornissen

Bedoel je daarmee de samenklontering van eigenschappen en gedragingen? Die we dan labelen? Klinkt niet veel anders dan wat hier gebeurd.

Ik zit ook te overwegen om met Chris van tandarts te switchen. We zitten nu bij een grote "zakelijke"tandartspraktijk. Maar met een angstige Chris die waarschijnlijk wel een beugel gaat krijgen is een overstap misschien wel handig. Er zit hier vlakbij eentje die zich bezig houdt met het gebit en alles eromheen.. Dus ook de angsten..
Ze krijgen nu zijn onderste kiezen niet gesealt. De bovenste zijn wel gedaan, maar dat was ook al drama op het randje eigenlijk. Dat wil ik niet nog een keer op die manier..

Morretje, naar om ze zo achter te laten dan.. Daan maakt er wel een spelletje van, en dan stiekem grinniken als ik de andere kant opkijk.. Ik heb hem toen over de drempel gezet en ben weg gegaan (met knipoog van juf). Dat was de eerste paar maanden af en toe even. Maar het is wel naar om te zien. Hier ging het gelukkig wel over, als ik 2 minuten later buiten de klas even gluurde was hij alweer met zijn ding bezig. En na een poosje zat hij ook gewoon in het ritme..

Hij is de hele dag lekker bezig geweest op school zei juf. Hij kakte alleen enorm in rond 4en thuis, lag er om kwart over 6 al in. Toch niet helemaal fit. Vanmorgen zei hij: ik voel me een stuk beter dan gisteren..
Dus nu weet ik nog niet of ik er goed aan gedaan heb, maar goed.

Wat een bijzondere tandarts Livelink. En wat fijn dat het zo goed gewerkt heeft bij hem!

Oh Danic, dat ken ik ook van mijn oudste. Broeken mogen alleen maar zacht zijn. Wij hebben vaak een paar van de zeeman of c&a. Ze heeft als voordeel dat ze een magere lat is, dus veel dingen zitten eerder te losjes dan te strak. Te strak is ook zeker not done bij haar.

quote:

Op dinsdag 13 december 2016 01:12 schreef Twinkly het volgende:
Morretje, ik heb hetzelfde hoor! Ik heb een duidelijk hoogsensitief kind en een temperamentvol kind, wat heerlijk botst natuurlijk en ik ben zelf ook hooggevoelig. Ik word alleen niet snel boos als ik overprikkeld ben, maar ik heb dan de neiging om me terug te trekken, wat natuurlijk helemaal niet kan als je jonge kinderen hebt.

Ik word dus wel boos Ook geen goed idee met hoogsensitieve kinderen. Ik vermoed dat er een heel groot stuk onmacht bij zit, omdat er op dat moment niet naar me geluisterd word, en ik me als kind ook heel vaak ongehoord voelde en onredelijk behandelt.. Misschien moet ik daar nog eens wat mee.

Hoi

Ik heb al vaak op het punt gestaan om hier wat te schrijven omdat ik er veel van herken, maar ik vind Ow veel te jong om te zeggen dat hij hooggevoelig is.

Maar hij is zeker weten een heel gevoelig jongetje.
Dat is prima en juist heel mooi, heb ik bijvoorbeeld zijn school op uitgekozen (veel structuur, zo had de juf ook vanochtend een werkje voor hem neergelegd. Zodat hij precies wist wat van hem werd verwacht en hij niet hoefde te zoeken naar "iets" te doen)
maar tegen twee dingen loop ik echt aan.

Nou eigenlijk ff een ding moet ik gewoon kwijt. Ik voelde me gisteren zo rot. Hij moest naar de kapper (hij zag niets meer ). Nu heb ik al een kapster bij wie ik thuis mag komen (minder prikkels) en knip ik het zo kort mogelijk, zodat ik pas over een maand of 3 weer hoef. Maar daarna moesten we naar huis en Ow zat echt intens verdrietig en machteloos te draaien en krijsend te huilen. Hij had kriebel overal.. hij was zo wanhopig en ik voelde me zo'n slechte moeder... maar ik weet niet hoe het anders te doen, thuis heb ik hem meteen onder de douche gezet, maar ik moet toch echt naar huis

Nou die moest ik ff kwijt maar hier loop ik echt tegen aan en vraag me af of het herkenbaar is (en zo ja of jullie tips hebben, bij de peuters kwamen er geen reacties op).

Ow is echt heel snel extreem angstig. En natuurlijk bij nieuwe dingen, drukte of spannende dingen. Dit vind ik niet erg en komt uiteindelijk meestal wel goed door te luisteren, serieus te nemen en bij hem te blijven.
Maar hij is ook heel snel angstig bij bijvoorbeeld boeken of tv. Zo kan hij gaan gillen en het boek dichtslaan als er een ijsje smelt of te gillen en weg te rennen als Nijntje een bal in de boom gooit. En nee, dan overdrijf ik echt niet.
Ik vind het zo lastig om hiermee om te gaan... ik verzin m'n eigen verhalen in de boeken, beeldscherm tijd blijft momenteel ook beperkt tot Nijntje en babytv. Maar nu gaat hij naar school, ik kan hem niet beschermen tegen alles wat hij daar hoort en ziet..


Trouwens, bedankt voor het lezen van jullie verhalen. Toch altijd fijn om te weten dat je "niet alleen" bent. En ik vind dat jullie hele mooie kinderen en inzichten hebben. Dank je wel daarvoor

quote:

Op dinsdag 13 december 2016 10:01 schreef Twinkly het volgende:

Deepfreeze, Chris is dus ook al zo bang voor het sealen

Hij paniekt gewoon als ze in zijn mond zit te wroeten.. En als hij paniekt wil hij door zijn mond ademhalen en dat gaat natuurlijk niet.. Hij kan zich echt heel lang goed houden, dat ging met alleen de boventanden goed. Ook gaatje vullen ging net aan goed. Maar hij kon zich niet lang genoeg goed houden voor meer, en dat leek me psychologisch ook niet verantwoord. Hij kan dan echt dwars door angst/pijn heen goed houden, maar het geeft natuurlijk wel een stempel. (aan de ene kant succes, maar ook extra angst voor volgende keer).

Zijn zelfbeheersing laat veel mensen denken dat het wel meevalt. Je merkt weinig aan hem, en hij uit het heel zwak. Ook juf kan bijvoorbeeld slecht hoogte van hem krijgen. Ik doe heel veel op mijn gevoel/intuïtie bij hem en ik lees hem daardoor wel goed. Maar de rest van de wereld minder, en hij moet echt leren om dat wel eerder zelf te uiten. Niet pas als hij over die grens gaat en al compleet in paniek/angst is..

Die zelfbeheersing geldt ook voor mezelf trouwens. Heb pas onlangs aantekening "angstig voor tandarts" in mijn dossier. Heb het zovaak aangegeven, maar tijdens de afspraak hou ik me groot. Tot ik een keertje zo'n lading verdovingsvloeistof had gehad, maar dat ik door de angst het verwerkte voordat de tandarts klaar was met boren.. Echt 3 keer bij moeten spuiten.. En de laatste keer bij de mondhygiëniste hyperventileerde ik bij binnenkomst. Dat was echt een heel jong grietje, maar nam gelukkig wel de tijd.. Ik denk dat die andere tandarts voor mij ook wel beter is

quote:

Op dinsdag 13 december 2016 10:08 schreef Loj het volgende:

Ow is echt heel snel extreem angstig. En natuurlijk bij nieuwe dingen, drukte of spannende dingen. Dit vind ik niet erg en komt uiteindelijk meestal wel goed door te luisteren, serieus te nemen en bij hem te blijven.
Maar hij is ook heel snel angstig bij bijvoorbeeld boeken of tv. Zo kan hij gaan gillen en het boek dichtslaan als er een ijsje smelt of te gillen en weg te rennen als Nijntje een bal in de boom gooit. En nee, dan overdrijf ik echt niet.
Ik vind het zo lastig om hiermee om te gaan... ik verzin m'n eigen verhalen in de boeken, beeldscherm tijd blijft momenteel ook beperkt tot Nijntje en babytv. Maar nu gaat hij naar school, ik kan hem niet beschermen tegen alles wat hij daar hoort en ziet..

Trouwens, bedankt voor het lezen van jullie verhalen. Toch altijd fijn om te weten dat je "niet alleen" bent. En ik vind dat jullie hele mooie kinderen en inzichten hebben. Dank je wel daarvoor

Ook herkenbaar. De reactie is hier iets minder heftig, maar dat soort dingen kunnen ze hier ook niet goed handelen. Ik vermoed dat ze dan zo in het verhaal zitten, zich inleven in de hoofdpersoon, dat ze helemaal voelen hoe de hoofdpersoon zich voelt of hoe zij zich zouden voelen als hen dat zou gebeuren.
Tv kijken is hier nu vooral lego-filmpjes kijken. Dingen als kabouter plop/bumba etc vinden ze vaak ook te spannend.
Afgelopen jaar hadden wij een akkefietje op school, we kijken geen journaal/nieuws waar de kinderen bij zijn, en bespreken dat ook niet in hun bijzijn. Toen was er iets verschrikkelijks gebeurt, waar ze op school aandacht aan besteed hadden, ook dmv een kaarsje branden ed. Ik was not amused, want vervolgens een kind thuis vol vragen waarvan ik het lastig vond ze zodanig te beantwoorden dat ze weer rustig kon gaan slapen.
Verhaal van juf: er zijn kleuters met oudere broers en zussen, die wel nieuws/(jeugd)journaal kijken, en zo best veel wereldleed mee krijgen. Die kinderen waren met het verhaal op school gekomen, en dus vond juf dat ze er wel wat mee moest. Dat is natuurlijk ook zo.
Bottomline, ik vind het effect hier meevallen, ook al kijken ze thuis nog niks wat ze spannend vinden..

[ Bericht 30% gewijzigd door Morretje op 13-12-2016 10:37:03 ]

Ik merk hier ook echt een verschil tussen oudste en jongste. De jongste fluit overal doorheen en lijkt weinig last te hebben van de onrust van de feestdagen. Ondanks dat hij ook nog jarig is volgende week en 2 kinderfeestjes heeft (van hemzelf en vriendinnetje).
De oudste loopt nu op zijn tenen, oke, hij moet een topo toets maken en een voordracht in de klas. Maar hij heeft deze week al een nachtmerrie gehad en gedachten voor het slapen die ontspoorden (hij werd ontvoerd, wij vermoord. Na een intro van CSI.). Dus ook al is hij 4,5 jaar ouder, ik moet hem veel meer "beschermen" voor dingen.. Ook al probeer ik het steeds minder te doen..
Ik zeg zo vaak: Als we de kinderen andersom hadden gehad, had de oudste allang een stempel gehad. Nu verbaas ik me pas 4,5 jaar later als ik ze vergelijk..

Ik heb niet alles gelezen, maar wilde even reageren op het tandartsverhaal. Oudste kreeg afgelopen jaar van onze gewone tandarts te horen dat hij gaatjes had en dat hij een beugel moest. Op mijn vraag waarom hij een beugel moest (ik bedoelde het echt informatief, staan zijn tanden scheef, is het een kaakafwijking, etc) kwam ze met dat 'zijn gebit zo echt niet normaal is', en meer van zulke uitlatingen ('is toch niet mooi zo'..). Oudste ging er compleet verbolgen weg (ik ook ) en wilde er nooit meer heen. Daarom en ook omdat er dus een behandeling plaats moest vinden (die we niet door die tandarts wilde laten doen) zijn wij op zoek gegaan naar een kindertandarts en uitgekomen bij de Hofstee in Wognum, en jongens wat een aanrader is dat!

Gespecialiseerd in kinderen die het 'heel spannend' vinden, zoals ze dat noemen. Ze nemen enorm de tijd voor elke behandeling, ze gaan er vanuit dat geen enkele behandeling in een keer lukt dus ze plannen een aantal data zodat als ze echtecht moeten stoppen je op korte termijn kan komen om de behandeling af te maken, maar wat nog beter is: ze kregen mijn ik-ben-8-maar-plak-aan-mama-alsof-ik-pasgeboren-ben-kind zonder enige moeite zo ver dat hij zonder mij (!!) de behandelkamer in ging. We hebben het over een kind dat niet zonder mij ergens wil spelen he, en ik weet nog steeds niet goed hoe die magic precies werkt maar hij is er in totaal vier keer geweest en is echt enorm gegroeid van het feit dat hij dat durfde. Die specifieke tandarts zal voor veel mensen in dit topic te ver weg zijn, maar op zoek gaan naar een tandarts die goed met angstige kindjes om kan gaan is echt heel erg de moeite waard

Ik heb gisteravond weer bijna een uur bij Eva gezeten.
Ik vind het dan zo moeilijk om te achterhalen wat er nu precies aan de hand is

Ze was aan het huilen, want ze was boos.
Waarom wist ze niet. Ik heb alles opgenoemd, maar niks van dat alles was het. Ze zat helemaal met zichzelf in de knoop.
Ze gaf wel aan dat ze oma miste, dus die gebeld. Maakte het alleen maar erger
Toen gevraagd of ze het dan misschien wilde tekenen. Maar dat kon niet, want ze wist niet wat ze moest tekenen...uiteindelijk moest ik een kasteel voor haar tekenen. Dat gedaan, maar hij zag er natuurlijk anders uit dan zij in haar hoofd had. Dus nog meer tranen.

Ik hoef niet uit te leggen dat ik ook redelijk gefrustreerd raakte.
Uiteindelijk ging ze zo over haar toeren dat ze er hoofdpijn van kreeg en misselijk werd. En heel warm. Dus hebben we het kunnen afronden door een pyjamashirt uit te trekken en lekker te gaan liggen. Shirt wel in de buurt, zodat ze het weer kon aantrekken als ze het koud kreeg.
Ze is toen gaan liggen en ik heb haar niet meer gehoord. Toen ik later bij haar ging kijken had ze wel haar pyjama aan getrokken. Ze heeft ook heel de nacht heerlijk geslapen.

Maar jemig, wat zou ik graag willen weten wat er in dat koppie omgaat

danic, wij hebben door schade en schande geleerd om niet perse boven water willen hebben wat er mis is op dat moment. Wel vragen wat er is, maar weet hij het niet? Dan niet. Je kan ook troosten zonder dat je weet wat er is, niet alles hoeft opgelost. Dat heeft ons heel wat frustratie bespaard, denk ik. De speltherapeute legde uit dat het voor hem ook heel heftig kan voelen dat wij een uitleg vereisen bij een emotie terwijl hij het zelf ook niet weet.

quote:

Op woensdag 14 december 2016 22:20 schreef L-E het volgende:
danic, wij hebben door schade en schande geleerd om niet perse boven water willen hebben wat er mis is op dat moment. Wel vragen wat er is, maar weet hij het niet? Dan niet. Je kan ook troosten zonder dat je weet wat er is, niet alles hoeft opgelost. Dat heeft ons heel wat frustratie bespaard, denk ik. De speltherapeute legde uit dat het voor hem ook heel heftig kan voelen dat wij een uitleg vereisen bij een emotie terwijl hij het zelf ook niet weet.

Wat fijn om te lezen. Heel erg bedankt voor deze reactie. Het zit inderdaad in mij om voor alles een oplossing te zoeken.
Maar door te beseffen dat een oplossing niet altijd nodig is, zal het ons beiden veel frustratie kunnen schelen. En dan zijn wel ook meer in het hier en nu.

Twinkly, dat washandje ga ik onthouden. Simpel, maar ik heb daar echt niet aan gedacht gisteren.

Vanavond is ze wederom van pyjama veranderd. Haar schone pyjama had een afzakbroek (dunne billen ), de huidige zat goed maar was te kort....nu eentje die welaan alle eisen voldoet....

Maar ik hen voorgesteld op zoek te gaan naar nachthemdjes met lange mouwen. Hopelijk kost het niet teveel moeite om die te vinden.

Nog een leuke tip, L. vindt het echt heel leuk om dit te doen voor hij gaat slapen.

https://www.bol.com/nl/p/slaapklets/9200000001997358/
&
https://www.bol.com/nl/p/(...)rs/9200000040924234/

Danic, lastig als ze het niet kunnen benoemen..
Als ik er bij Chris niet uitkom ga ik gewoon even bij hem liggen/zitten. Meer doorvragen geeft nog extra spanning, ipv ontspanning.. Gewoon even fysiek contact. Dan voel ik de spanning wel een beetje wegtrekken.

Chris ligt ook een beetje overhoop. Maar de topo-toets vandaag zou de oorzaak kunnen zijn. Hij had 5 weken om te leren, en nam het afgelopen vrijdag pas mee. Dat, naast de kerst en Daans verjaardag is misschien wel de druppel. Topo is gelukkig vandaag voorbij. Dan nog voordracht dinsdag, maar hij pakt een gedicht wat hij voor logopedie al 1000 keer geoefend heeft. En hij is niet bang om voor de klas te staan gelukkig. (Dat verbaasd de juffen wel steeds).