Hooggevoelige (HSP) en Hooggevoelige Strong-Willed (HSS) Kinderen

Ik heb wel eens een relatie gehad met een meisje dat diagnose HSP had. Zij kon bepaalde films niet aan en dergelijke. Naar mijn idee was ze er veel te druk mee bezig. Uiteindelijk was ze net zo ongevoelig als al die andere vrouwen.

quote:

Op donderdag 24 november 2016 20:59 schreef Twinkly het volgende:
Dromerig, verstrooid professortje.
Hij doet zo zijn best om aan de verwachtingen van volwassenen te voldoen, maar dat lukt hem vaak niet. En dan wordt er tegen hem gezegd dat hij zijn best niet doet, dat hij niet oplet of dat hij laks is.
Van de week met zwemles en vandaag toen hij zijn tas in moest pakken op school om naar de andere locatie te lopen. Het raakt hem enorm als het weer mis gaat en hij een berisping krijgt. En toen lachtte zijn vriendje hem ook nog uit om zijn verdriet.

Hoe komt het dat het moeilijk voor hem was om de tas in te pakken?

Wederom wel herkenbaar. Als mijn oudste zelf kiest wat ze gaat doen dan kan ze heel goed bedenken hoe ze iets gaat aanpakken en krijgt ze dat ook voor elkaar. Maar taken die van een ander moeten en die nog geen routine, daar heeft ze wat meer moeite mee. Ze wil het wel doen, maar wil eerst begrijpen hoe, wanneer, waarom... kortom, het helemaal "doorgronden". Dat heeft tijd nodig. Als het dan snel snel moet, wordt ze onzeker, langzaam, vergeet ze dingen, blokkeert ze...

Mijn dochter heeft heel veel houvast aan lijstjes/planning. Ze heeft bijvoorbeeld een briefje waar met woorden en een plaatje op staat of er die dag gym/overblijf/bso is. Ze vraagt zelf ook om dingen als een aftelkalender of een weekschema. Dingen gaan dan niet per sé vlotter, maar ze heeft dan wel overzicht en voelt zich daardoor veel zekerder.

quote:

Op vrijdag 25 november 2016 08:46 schreef Nielsch het volgende:
Mijn dochters hebben ook wel eens wat en dan gaan ze janken. Jaja tis wat.

Ik denk niet dat dat het punt is. Ieder kind heeft wel eens wat, dat hoort erbij. Alleen sommige kinderen hebben nogal vaak "wat" en beleven dat ook nog eens heel intens (het levert ze een grote hoeveelheid spanning op). Dan is het wel belangrijk om als ouder je kind te ondersteunen om hoe daarmee om te gaan. Als je je kind daar teveel in alleen laat en (onbewust) de boodschap geeft dat hij zich niet moet aanstellen, loop je het risico dat je kind zelf een manier ontwikkelt om zichzelf te beschermen die niet constructief is. Door zich erg terug te trekken, overmatig onzeker te worden, juist met boosheid te reageren.

Dat kan als aanstellerij klinken als je het fenomeen zelf niet zo ervaart met je eigen kinderen of jezelf. Maar voor anderen, waaronder mijzelf, is dit wél echt een ding. Ik dacht een hele tijd dat het aan mij kon liggen, dat ik er teveel bovenop zat, overgevoelig of soft was. Maar nu heb ik er drie en merk ik duidelijk een verschil tussen mijn kinderen. De jongste reageert veel meer zoals ik andere kinderen ook zie reageren. No nonsens, open, kan wel tegen wat tegengas, de oudste twee zijn daarin echt anders. Niet "superspeciaal anders" of "teer zieltje-anders", maar gewoon anders dan uit de boekjes. Daarom vind ik het wel heel prettig om in dit topic ervaringen te kunnen delen.

quote:

Op vrijdag 25 november 2016 08:46 schreef Nielsch het volgende:
Mijn dochters hebben ook wel eens wat en dan gaan ze janken. Jaja tis wat.

Bedankt voor je zinvolle bijdrage

Chris heeft ook dat dubbele. Aan de ene kant zich groot houden, maar aan de andere kant toch erg gevoelig. Hij heeft inmiddels geleerd dat hij op school bij een klein maar groeiend probleem al kijkt naar een oplossing, want als hij het erop laat aankomen is het probleem te groot en volgt er ook een groter drama.. Dus hij heeft geleerd om de problemen eerder te zien, en daar ook naar te handelen..

quote:

Op vrijdag 25 november 2016 08:46 schreef Nielsch het volgende:
Mijn dochters hebben ook wel eens wat en dan gaan ze janken. Jaja tis wat.

Die van mij ook. En ik ben echt geen softe-geitenwollen sokken-kusje-kroel- moeder. Ben hard genoeg geweest voor de kinderen, geef duidelijk grenzen aan en als je eroverheen gaat kom je de consequenties tegen. Je moet ze heus wel opvoeden..
Maar als je ziet dat je kind een situatie gewoon niet doorkomt, dan zul je het kind toch moeten leren hoe je er dan wel mee opgaat. De ene kind vind rekenen moeilijk, andere taal en mijn kind vond sociale omgang moeilijk te leren. Dan is het gewoon een kwestie van extra hulp om te zorgen dat ze dat ook leren. En in ons geval is dat nu bij 9 jaar wel grotendeels geregeld.. Andere kinderen blijven daar langer moeite mee houden (ook met rekenen of met taal).. Ieder kind heeft zijn talent

quote:

Op donderdag 24 november 2016 14:14 schreef Cantare het volgende:

[..]

Mijn oudste (6) heeft dit ook o.a. met fietsen. Ze lijkt zich overbewust van elk hobbeltje, wiebeltje en mogelijke valkans. Ze durft echt niet zonder zijwieltjes en zelfs kinderen van twee jaar jonger gaan haar nu voorbij... Wat heeft jouw zoon geholpen om over de drempel heen te komen?

oh dit is zo herkenbaar voor mij.. L heeft precies hetzelfde...
En hij wil niet zwemmen want straks komt er opeens een haai...

Al herken ik L meer in dit profiel: http://www.temperamentvollekinderen.nl/

Wat hier in de openingspost staat sluit er wel een beetje op aan.. Maar ook bij het lezen van dit boek herkende ik echt zo ontzettend veel.

Nu ik die link weer lees herken ik ook heel veel Skoap. Alleen dan van mijn meisje. Die is ook zo temperamentvol maar tegelijkertijd ook heel gevoelig. Deze tijden met Sinterklaas zijn voor haar ook heel heftig. En sowieso het tegen school aan hikken.

Wat dat betreft best wel een verschil met mijn SI kind, die geniet met volle teugen van het hele Sinterklaasgebeuren en kan het voor zichzelf wel redelijk doseren zo lijkt het.

quote:

Op dinsdag 29 november 2016 22:32 schreef Kyara het volgende:
Die is ook zo temperamentvol maar tegelijkertijd ook heel gevoelig

juistem, dat is de hele kern... Best ingewikkeld af en toe... Pffoei!

quote:

Op dinsdag 29 november 2016 22:32 schreef Kyara het volgende:
Nu ik die link weer lees herken ik ook heel veel Skoap. Alleen dan van mijn meisje. Die is ook zo temperamentvol maar tegelijkertijd ook heel gevoelig. Deze tijden met Sinterklaas zijn voor haar ook heel heftig. En sowieso het tegen school aan hikken.

Dit herken ik zo bij mijn bijna kleuter.

Twinkly voor hem is het een heel groot iets dus waarom niet..
Ik was ook altijd tegen belonen etc. Maar merk nu met Oliver hij een DS gekregen heeft en daar mee speeltijd kan verdienen hij wil proberen en gaat niet altijd over rozen. Maar spelletje doen vind hij leuk.Dus als het hem motiveert en net dat stukje durf geeft.

Ik dacht ook altijd nee zijn normale dingen maar voor hun werkt het nu eenmaal anders als voor ons. En oliver heeft ook dagen dat hij er niet op speelt. Maar als ik.merk dat hij overprikkeld raakt dan mag hij er even op. Lekker in zijn bubbeltje. Als wij ons rot voelen troosten we onszelf ook wel eens toch?
Hier maakte het zoveel verschildoor de angst te erkennen.. en mensen zullen me heus voor gek verklaren maar als hij bijv iets nieuws probeert dan mag hij mijn handen helemaal fijn knijpen en maken we stappen plan. Eerst aanraken dan proeven en uitspugen dan een hapje en dan 4 nu inmiddels 5 want zo oud is hij
We jubelen en dansen en knuffelen en kussen bij elke stap. En daarna ontprikkelen met wat hij fijn vind.
Zo ook met de tandarts ( hier alleen nog kijken) Maar daar makennwe een avontuur van met wat zijn interesse heeft. laatste keer was hij heel erg bezig met ninjago. Dus was hij een nindroid net als zane en de tandarts moest dan speciale robot sensors in zijn mondje plaatsen. Dan is het ok want op die manier is hij zo bezig met het avontuur dat hij even vergeet. De paniek em ontprikkeling volgr alsnog maar uitgesteld soort van.


N. vind experimenten doen toch leuk. misschien kun je het hem uitleggen dat het maken van zijn kies een scheidkundig experiment is. Of met een robot iets.

Brocolli hebben we hier nog niet gedaan. Bloemkool wel maar dat is zo rampzalig dat hoeft hij van mij echt niet.

En als voor Niels heel feitelijk werkt dan speel je toch daar op in. Het is soms zo lastig want wat vandaag ok is en werkt kan bijwijze van morgen ineens weer kortsluiting geven en moet je weer een nieuwe route kweken.
Vind het zelf wel fijn dat met Oli nu ook kan overleggen. En hij uit kan leggen.
En het helpt enorm dat zijn juffen geweldig inspelen op zijn behoeften en manier. Als ze zien dat hij overprikkeld raakt geven ze hem een clipboard met papier en mag hij gaan observeren. En aantekeningen maken. Daardoor krijgt hij weer overzicht en controle
Het is een bijzonder manneke die kleine aap. De dame ook maar op een andere manier.

Broccoli daar heeft mijn kleuter ook een dingetje mee. De roosjes vindt hij afschuwelijk, de steeltjes eet hij na overreding.
Hier 1 temperamentvol kind, en een overgevoelig (hsp?)kind. Heel fijne combi met een overgevoelige mama
Ik vind het knap hoe jullie dat allemaal kunnen zien, evenstar, twinkly, Kyara e.a.. Mij lukt het vaak niet om mijn grens op tijd aan te geven bij de kinderen, of lijken ze er niet gevoelig voor, en dan ontplof ik. Daar heb ik nog steeds geen goed stappenplan voor gevonden. Het gaat wel beter met meer slaap, maar in deze tijden is er elke nacht wel weer een kind onrustig..

Och morretje dat lontje hier is ook wel eens korter en laatste tijd wat vaker hoor. Zijn verjaardag en kerst en papa die een huis gekocht heeft en uhm niet zo tactisch met Oli erover communiceert. Dus mag ik het weer rechtbreien En daarnovenop A die echt flink pubert

Hier ook regelmatig een kort(er) lontje hoor. Ik merk dat ik af en toe ook flink overprikkeld ben en ook weinig kan hebben qua kindergeschreeuw.

Nou dat! Nu ik er steeds meer over lees herken ik ook meer van mezelf. En je raad het nooit: ik merk nu ineens dat ik bepaalde situaties ook gewoon hartstikke overprikkeld raak.
Ik ga dus ook niet zomaar mee naar het zwembad. Dat doet mijn vriend met ze. Ik word helemaal gek in dat water, met gillende mensen en spetters en armen en benen overal.

Zo zijn wel vrijdagavond meegelopen met een lichtjesparade met de kerstman. De tocht van 45 minuten lukte me wel (maar deed ook meer dan ik dacht), maar het vuurwerk erna vond ik hel
In het begin vond Eva het geweldig, want die leeft voor vuurwerk, maar toen werd alles x10 qua knallen en geluiden en haakte ze ook af.

We merken nu ook wat dingetjes bij Rosalie, nadat de medewerkster van het JOT ons erop wees dat zij ook zomaar wel eens HSP zou kunnen zijn. Maar dan met andere prikkels.

quote:

Op vrijdag 9 december 2016 20:40 schreef Twinkly het volgende:
Het boek Temperamentvolle Kinderen sluit ook helemaal aan hier, bij zowel N als S. Maar S uit het temperament veel meer, hij wordt vele malen bozer.

Bij N is een kaaskies ontdekt Een kies met onderontwikkeld glazuur die daardoor erg gevoelig is voor cariës en zelfs afbrokkelen. Oorzaak is onbekend, waarschijnlijk ziekte of zuurstofgebrek tijdens de eerste vier levensjaren.
Het is zijn vierde blijvende kies. Deze kies is net door en hij gaf sindsdien aan (drama) dat deze heel gevoelig is bij tandenpoetsen en voor tandpasta (koud). We waren dinsdag bij de tandarts en die wil zijn kiezen sealen zodat ze beter beschermd zijn en natuurlijk vooral deze kies. Maar N is zo ontzettend bang voor de smaak van de "shampoo" waarmee de kiezen eerst gereinigd moeten worden, voor het apparaatje dat het water afzuigt en voor pijn. Het is dan ook niet gelukt en volgende week donderdag moet hij terugkomen om het nogmaals te proberen.
Gelukkig hebben wij een tandarts die geduldig alles blijft uitleggen en niet doorzet als het niet lukt. Maar poeh, ik vind het heftig hoor bij zo'n gevoelig kind. Hij heeft ook echt een niet rationele angst waarbij praten niet werkt.
Ik zit eraan te denken om hem te belonen met iets kleins als het donderdag lukt, maar misschien maak ik het dan juist te groot.

Twinkly, mijn zoon zit bij een speciale kindertandarts. Het ging echt niet bij de gewone tandarts om de dingen die jij noemt. Angst voor de smaak, angst voor dingen in zijn mond en dergelijke. De oplossing bleek verrassend simpel (hoewel ongelooflijk intensief). We moesten de eerste tijd elke week met hem naar de tandarts en dan deden ze eerst alleen maar zijn tanden bekijken met zo'n spiegeltje. Daarna gingen ze zijn tanden poetsen (met zijn eigen tandenborstel en tandpasta). Daarna gingen ze eens een keer voorzichtig water afzuigen, enz. enz.
Uiteindelijk na veel moeizame sessies hebben ze kunnen sealen, waarbij hij zelf mocht kiezen uit 3 smaakjes. En nu gaat hij elke 3 maanden naar de tandarts en gaat het eigenlijk zonder problemen.

En qua beloning werd ons altijd op het hart gedrukt om wel te belonen, maar dan met immateriele zaken. Mijn beloning voor hem was dat we een dagje naar het Spoorwegmuseum gingen of naar Micropia of zo.

quote:

Op zondag 11 december 2016 10:42 schreef danic het volgende:
Nou dat! Nu ik er steeds meer over lees herken ik ook meer van mezelf. En je raad het nooit: ik merk nu ineens dat ik bepaalde situaties ook gewoon hartstikke overprikkeld raak.
Ik ga dus ook niet zomaar mee naar het zwembad. Dat doet mijn vriend met ze. Ik word helemaal gek in dat water, met gillende mensen en spetters en armen en benen overal.

Zo zijn wel vrijdagavond meegelopen met een lichtjesparade met de kerstman. De tocht van 45 minuten lukte me wel (maar deed ook meer dan ik dacht), maar het vuurwerk erna vond ik hel
In het begin vond Eva het geweldig, want die leeft voor vuurwerk, maar toen werd alles x10 qua knallen en geluiden en haakte ze ook af.

We merken nu ook wat dingetjes bij Rosalie, nadat de medewerkster van het JOT ons erop wees dat zij ook zomaar wel eens HSP zou kunnen zijn. Maar dan met andere prikkels.

Ook heel herkenbaar. Ik heb dat in een supermarkt op zaterdagmiddag. Daar word ik zelf al knettergek van maar als ik dan ook nog een kind bij me heb

En ook herkenbaar dat je er op 1 kind focust en dan bij het andere ook ineens dingen herkent. Maar wel op hele andere vlakken en op een andere manier.

nog even een kleine aanvulling op het tandartsverhaal. Dit is wat er bij onze tandarts over op de site staat:

quote:

Laat u niet verleiden om te zeggen wat we niet gaan doen.

Als uw kind vragen heeft die u niet kan beantwoorden, stuur dan gerust even een mailtje. Met de informatie die u dan krijgt, kan uw kind meer ontspannen naar de tandarts komen.

Pas op met goedbedoelde, maar angstig makende toezeggingen. Als u grote beloningen in het vooruitzicht stelt, kan een kind gaan denken dat er ‘dus’ wel iets ernstigs zal gaan gebeuren.

Bedenk dat veel handelingen bij de tandarts simpele dingen zijn die de meeste kinderen prima kunnen. Het helpt vergelijkingen te maken met het dagelijkse leven. Zo is op de stoel klimmen natuurlijk een makkie in vergelijking tot het klimrek in de speeltuin.

Wees voorzichtig met voorspellingen over pijn. Ieder kind ervaart andere dingen als pijnlijk. En soms is een raar of naar gevoel even onvermijdelijk.

Wat voor mij vooral leerzaam was, was dat ik dus niet van tevoren moest zeggen dat het allemaal wel mee zou vallen of dat ik ging beloven dat ze iets vast niet zouden doen.

En de beloning was dus om gezellig samen iets te gaan doen en dat kleedde ik altijd in met de boodschap dat we nu toch al samen op pad waren en dat we dus net zo goed daarna nog wel naar het museum konden gaan. Zo hoopte ik het iets minder als beloning voor de handelingen zelf te maken, maar had de beloning meer als doel om het gaan naar de tandarts te vergemakkelijken.

quote:

Op zondag 11 december 2016 10:42 schreef danic het volgende:
Nou dat! Nu ik er steeds meer over lees herken ik ook meer van mezelf. En je raad het nooit: ik merk nu ineens dat ik bepaalde situaties ook gewoon hartstikke overprikkeld raak.
Ik ga dus ook niet zomaar mee naar het zwembad. Dat doet mijn vriend met ze. Ik word helemaal gek in dat water, met gillende mensen en spetters en armen en benen overal.
[quote] Op zondag 11 december 2016 10:50 schreef Kyara het volgende:

[..]

Ook heel herkenbaar. Ik heb dat in een supermarkt op zaterdagmiddag. Daar word ik zelf al knettergek van maar als ik dan ook nog een kind bij me heb

En ook herkenbaar dat je er op 1 kind focust en dan bij het andere ook ineens dingen herkent. Maar wel op hele andere vlakken en op een andere manier.

Argh, zwembad en supermarkt inderdaad.. Wat dat betreft ben ik zo blij dat mijn jongste nu ook naar school gaat, lekker heel vroeg op een ochtend naar de supermarkt.

Wat betreft school trouwens, vanmorgen kleuter schreeuwend bij juf achtergelaten. Donderdag was hij al moe, sliep langer dan gewoonlijk en wilde hij echt echt niet naar school. Ok, dacht ik, je bent net begonnen, nog maar net 4, je mag een baaldag. Heel de dag lekker aan het spelen geweest. Vrijdag sowieso vrij, toen weekend. Vanmorgen weigerde hij pertinent. En hij werd me toch boos toen de boodschap eindelijk aankwam bij juf in de klas dat hij zou blijven... Maar ik wilde niet nog een dag thuis, omdat hij ook "gewoon" mee "moet" in de stroom, juf rekent op hem. Maar het voelde zo enorm niet tof..
Ik vermoed een gevalletje 'donderdag mocht het ook', icm stijfkoppigheid en decembermoeheid.