Vrijdag zelf contact opgenomen met de verslavingszorg in Tiel. Of de wachtlijst echt zo lang duurt.
Bleken ze geen verwijsbrief van de arts te hebben ontvangen. Die had via FAX/mail mij moeten aanmelden. Twee weken voor de kat z'n .... zitten wachten. Daarna zelf de huisarts opgebeld en het bleek i.d.d zo te zijn volgens de algemeen assistente. Ze zou contact opnemen met de huisarts en vragen of ze me alsnog wil aanmelden. Word ik net teruggebeld door Iris, zo heet die organisatie, dat ze nog steeds niks binnen hebben. Heel gesprek weer, met alles er op en er aan. Kan vandaag nog binnenkomen, omdat het maandag is kan het in de loop van de dag zijn. Komt er vandaag niks binnen, hoor ik op zijn vroegst woensdag of het is geregeld.
In de tussentijd doorverbonden met de de assistente van de dienstdoende praktijkartsen. Weer heel m'n verhaal moeten vertellen, gegevens nagelopen. Alles klopte. Vind je het gek ? M'n gegevens pas zes keer verteld. Staat morgen in de krant: 'Het ware verhaal over de geheime medische gegevens van tong80.' Nu hoef ik geen actie meer te ondernemen, vertelde ze. Ik moet wachten op een telefoontje, met een bevestigingsbrief. Door de wachtlijst kan het nog een paar weken duren voor ik een intakegesprek heb. Moet er voor naar Tiel, daar waar ze eerst vertelden dat het telefonisch zou kunnen. Na dat gesprek wordt er een behandelplan opgesteld. Een behandeling die dan weer een paar weken na dat gesprek zal starten. Dan zitten we waarschijnlijk in januari. Toch goed dat ik twee weken geleden, midden in m'n colt turkey, naar de crisisarts ben gegaan. Ze zouden er zo snel mogelijk werk van maken. Voor het zelfde geld word je pas in 2018 geholpen.
Met Hans afgesproken dat ie nog tot vrijdag zo veel mogelijk doet. Doe nu zelf al steeds meer. Het gaat langzaam, maar wel steeds beter. Door Hans had en heb ik geen stress, en kan me concentreren op de hoofddoelen. Na vrijdag kan ik altijd bellen als iets me niet lukt of als ie me met iets kan helpen. Hans is voor mij Florence Nightingale, buurthulp, buurman en vriend in één. Straks wordt ie m'n stok achter de deur, de deur die hij altijd voor me open heeft staan. De huidige gezondheidszorg is voor mij momenteel een blok aan m'n been. Zit een Koos-grap in trouwens, waar ik dit keer niet zelf voor heb gekozen, het blijkt niet altijd op wieletjes te lopen. Ik hoop wel aan het eind zoals Max te kunnen lachen. Stap voor stap. Mag Hans me afvlaggen.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !