Even een kloon.
Ik zit met een probleem en wil graag weten of er mensen dit misschien ook hebben meegemaakt en mij kunnen adviseren.
Ik heb sinds 10 jaar een relatie. Hij is nu 33 en ik 30. Het ging naar mijn idee redelijk goed. Geen grote up and downs, gewoon zijn gangetje. Eind 2014 kregen wij ons eerste kindje. Toen hij bijna een jaar was, ging het even wat minder. Ik kan niet eens zeggen wat er precies loos was, maar mijn partner leek onbereikbaar. Hij was meer weg en als hij wel aanwezig was, was hij toch afwezig. Bij jullie gaan nu misschien de alarmbellen rinkelen, maar bij mij niet. Ik ben niet wantrouwend; als je iemand goed kunt voorliegen ben ik het wel. We kabbelden wat voort en hij zei dat er niets was. Ondertussen bleek in november vorig jaar dat ik zwanger was. Niet helemaal gepland maar wel gewenst en welkom. Hij leek ook blij maar was nog steeds veel weg. Uit verschillende hoeken begon ik berichten te krijgen dat hij was gespot met een andere dame en wel in onze woonplaats! Toen begon ik wat door te krijgen. Het is een erg gesloten man en hij heeft geen vrouwelijke vriendinnen, dus het was onwaarschijnlijk dat hij gewoon "gezellig" wat aan het drinken was. Uiteraard ontkende hij alles. Ik wilde hem zo graag geloven.
De bewijzen stapelden zich op. Een maand voor de uitgerekende datum ben ik achter de pijnlijke waarheid gekomen. Er was geen ontkomen meer aan; Hij heeft sinds september 2016 een relatie gehad met een ander. Niet een scharrel, iets eenmaligs, maar gewoon maandenlang een affaire. De grond zakte onder mijn voeten vandaan. Hij heeft een dubbelleven geleid, ook terwijl ik zwanger was. Hoogzwanger heb ik mij laten testen, verder nog geen actie ondernomen. Het kindje werd al bijna geboren en wist niet wat ik kon doen. Hij gaf alles toe en we besloten na de geboorte verder te denken over de toekomst. We hebben elkaar wekenlang genegeerd en zelfs tijdens de bevalling was er een ijskoude sfeer.
In juli werd onze zoon geboren. De kraamweken waren prachtig en hels tegelijk. Naar buiten waren we het perfecte gezinnetje, van mijn kant wist niemand ervan. Van zijn kant bleken vrienden en een enkel familielid op de hoogte. Nu is ons zoontje alweer een paar maanden en kabbelt het voort. Vorige maand heb ik de "andere vrouw" benaderd. We hebben goed gepraat. Ergens kon ik het nog steeds niet geloven maar eht werd me duidelijk hoe ver hun contact ging. Zij is ook voorgelogen. Ze stuurde me screenshots die er niet om logen. Het ergste was dat ze elkaar in augustus nog hebben gezien, na de bevalling dus. Toen wist ik al van de affaire en ging hij doodleuk verder. Nadat zij ook achter de hele waarheid kwam, heeft hij haar zelfs nog verteld dat hij niet op het kindje zat te wachten, niet meer van me hield en alleen bij me bleef vanwege de kinderen. Ik las nog veel meer dingen, maar die maken het verhaal iets te herkenbaar. Het was heel pijnlijk en liet niks te raden over.
Ik weet niet meer wat te doen. Uit elkaar gaan heeft zoveel consequenties. Het bizarre is dat we ons leventje gewoon doorleven alsof er niets is. We gaan als gezin naar familiefeesten en zorgen samen voor de kinderen. Hij is een goede vader. Soms denk ik dat dit leventje wel vol te houden is voor de komende jaren, soms komt er weer zoveel walging naar boven. Walging over bijna een jaar liegen en bedriegen, de meest vreselijke dingen over mij zeggen en doodeluk bij mij in bed kruipen nadat hij met haar was. Ik zou zo graag mijn zoontjes een gezinssituatie bieden met vader en moeder in 1 huis.
Wie heeft er zoiets meegemaakt? Ben je toen gebleven of weggegaan?