W&T Wetenschap & Technologie
Een plek om te discussiëren over wetenschappelijke onderwerpen, wetenschappelijke problemen, technologische projecten en grootse uitvindingen.
16-02-2017
Verenigde Arabische Emiraten willen in 2117 een Marskolonie oprichten
Ook de Verenigde Arabische Emiraten willen naar de rode planeet. Maar veel haast hebben ze niet…
Minister-president en vicepresident van de Verenigde Arabische Emiraten en emir van Dubai Mohammed bin Rasjid Al Maktoum en plaatsvervangend opperbevelhebber van de strijdkrachten van de Verenigde Arabische Emiraten en kroonprins van Abu Dhabi Mohamed bin Zayed Al Nhyan kondigden het Mars 2117-project deze week aan. Ze hopen dat de Verenigde Arabische Emiraten leidend kunnen gaan zijn in de internationale pogingen om een kolonie op Mars te stichten. De emir van Dubai wijst er daarbij op dat de Verenigde Arabische Emiraten één van de tien landen wereldwijd is die het meest in ruimtevaartonderzoek investeren. En het is nu tijd om dat onderzoek een flinke boost te geven.
Ambitie
“Menselijke ambities kennen geen grenzen,” zo stelt Mohammed bin Rasjid. “En wie kijkt naar de wetenschappelijke doorbraken van deze eeuw gelooft dat we in staat zijn om de belangrijkste menselijke droom te verwezenlijken (…) Mensen neerzetten op andere planeten is al heel lang een droom. Ons doel is dat de Verenigde Arabische Emiraten internationale pogingen om deze droom werkelijkheid te maken, leiden.”
Rustig aan
De Arabieren zijn zeker niet de enigen die dromen van een basis op Mars. Maar ze zijn wel één van de weinigen die er de tijd voor nemen. Het project moet er namelijk tot leiden dat rond 2117 de eerste bewoonde Marskolonie een feit is. Ter vergelijking: Mars One wil in 2032 mensen op Mars zetten, Elon Musk denkt tegen 2022 al de eerste mensen naar de rode planeet te kunnen sturen en NASA denkt over zo’n vijftien jaar mensen in een baan rond Mars te kunnen plaatsen. Overigens is de haalbaarheid van al die wilde plannen nog niet bewezen (zie kader).
Onderzoek
De Arabieren pakken het dus heel anders (lees: rustiger) aan. Ze beginnen op de universiteiten. “Ons eerste doel is het ontwikkelen van ons onderwijssysteem zodat onze kinderen in staat zullen zijn om wetenschappelijk onderzoek in verschillende factoren te leiden,” legt Mohamed bin Zayed Al Nhyan uit. De speerpunten van dat wetenschappelijk onderzoek zijn: het ontwikkelen van een snelle transportmethode van en naar de rode planeet, uitwerken hoe zo’n Marskolonie eruit moet zien en hoe men daar aan voedsel en energie komt. De resultaten van het onderzoek worden gedeeld met internationale onderzoeksinstituten en kunnen ook implicaties hebben voor het leven op aarde, zo benadrukken de Arabieren.
Overigens wil dat niet zeggen dat de Arabieren voorlopig niks op Mars te zoeken hebben. De Verenigde Arabische Emiraten werken namelijk reeds wel aan een concrete onbemande missie naar Mars. Het moet erin resulteren dat een Arabische sonde in 2021 voor het eerst voet op de rode planeet zet.
(scientias.nl)
Verenigde Arabische Emiraten willen in 2117 een Marskolonie oprichten
Ook de Verenigde Arabische Emiraten willen naar de rode planeet. Maar veel haast hebben ze niet…
Minister-president en vicepresident van de Verenigde Arabische Emiraten en emir van Dubai Mohammed bin Rasjid Al Maktoum en plaatsvervangend opperbevelhebber van de strijdkrachten van de Verenigde Arabische Emiraten en kroonprins van Abu Dhabi Mohamed bin Zayed Al Nhyan kondigden het Mars 2117-project deze week aan. Ze hopen dat de Verenigde Arabische Emiraten leidend kunnen gaan zijn in de internationale pogingen om een kolonie op Mars te stichten. De emir van Dubai wijst er daarbij op dat de Verenigde Arabische Emiraten één van de tien landen wereldwijd is die het meest in ruimtevaartonderzoek investeren. En het is nu tijd om dat onderzoek een flinke boost te geven.
Ambitie
“Menselijke ambities kennen geen grenzen,” zo stelt Mohammed bin Rasjid. “En wie kijkt naar de wetenschappelijke doorbraken van deze eeuw gelooft dat we in staat zijn om de belangrijkste menselijke droom te verwezenlijken (…) Mensen neerzetten op andere planeten is al heel lang een droom. Ons doel is dat de Verenigde Arabische Emiraten internationale pogingen om deze droom werkelijkheid te maken, leiden.”
Rustig aan
De Arabieren zijn zeker niet de enigen die dromen van een basis op Mars. Maar ze zijn wel één van de weinigen die er de tijd voor nemen. Het project moet er namelijk tot leiden dat rond 2117 de eerste bewoonde Marskolonie een feit is. Ter vergelijking: Mars One wil in 2032 mensen op Mars zetten, Elon Musk denkt tegen 2022 al de eerste mensen naar de rode planeet te kunnen sturen en NASA denkt over zo’n vijftien jaar mensen in een baan rond Mars te kunnen plaatsen. Overigens is de haalbaarheid van al die wilde plannen nog niet bewezen (zie kader).
Onderzoek
De Arabieren pakken het dus heel anders (lees: rustiger) aan. Ze beginnen op de universiteiten. “Ons eerste doel is het ontwikkelen van ons onderwijssysteem zodat onze kinderen in staat zullen zijn om wetenschappelijk onderzoek in verschillende factoren te leiden,” legt Mohamed bin Zayed Al Nhyan uit. De speerpunten van dat wetenschappelijk onderzoek zijn: het ontwikkelen van een snelle transportmethode van en naar de rode planeet, uitwerken hoe zo’n Marskolonie eruit moet zien en hoe men daar aan voedsel en energie komt. De resultaten van het onderzoek worden gedeeld met internationale onderzoeksinstituten en kunnen ook implicaties hebben voor het leven op aarde, zo benadrukken de Arabieren.
Overigens wil dat niet zeggen dat de Arabieren voorlopig niks op Mars te zoeken hebben. De Verenigde Arabische Emiraten werken namelijk reeds wel aan een concrete onbemande missie naar Mars. Het moet erin resulteren dat een Arabische sonde in 2021 voor het eerst voet op de rode planeet zet.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
28-02-2017
Curiosity ziet stofhozen dansen op Mars
De rover heeft deze maand al verschillende met stof gevulde wervelwinden de revue zien passeren.
En natuurlijk heeft de rover die stofhozen gefotografeerd, zodat ook wij mee kunnen genieten. Hieronder zie je bijvoorbeeld een stofhoos die achter een donker zandduintje op Mars verdwijnt. Curiosity maakte de beelden begin deze maand.
Afbeelding: NASA / JPL-Caltech.
En ook op de beelden hieronder zie je in de verte een stofhoosje dansen. Curiosity maakte de beelden iets meer dan twee weken geleden, in de middag.
Afbeelding: NASA / JPL-Caltech / TAMU.
En hieronder zie je een stofhoos dansen aan de voet van de Mount Sharp-berg, te vinden in het hart van de Gale-krater. Curiosity maakte de beelden vorig weekend, wederom in de middag.
Afbeelding: NASA / JPL-Caltech / TAMU.
Wind
De Marsrover bevindt zich momenteel aan de voet van Mount Sharp en doet voor de tweede keer in zijn carrière onderzoek naar de wind op Mars. Dit keer bestudeert de rover actieve zandduintjes op de noordwestelijke helling van Mount Sharp. En terwijl hij daarmee bezig is, zag hij deze stofhozen voorbij trekken.
De geschiedenis
De wind op Mars kan meer inzicht geven in de geschiedenis van de krater. Aangenomen wordt dat de Gale-krater zo’n 3,6 miljard jaar geleden ontstond toen een komeet of planetoïde op Mars insloeg. In de jaren die volgden, werd de krater langzaam maar zeker gevuld met sedimenten. Een deel ervan werd afgeleverd door rivieren die vanuit hogergelegen gebieden rondom de Gale-krater kwamen en in de krater uitmondden. Lang kwamen er zo meer sedimenten in de krater terecht dan de wind uit de krater kon jagen. Maar dat veranderde op een gegeven moment, waarschijnlijk toen het klimaat van Mars droger werd. De berg in het hart van de krater – Mount Sharp – is waarschijnlijk het laatste overblijfsel van wat ooit een met sedimenten gevulde krater was. Het betekent dat er over een periode van een miljard jaar (of meer) zo’n 64.000 kubieke kilometer materiaal uit de krater is gehaald door de wind. Waarnemingen vanuit een baan rond Mars lijken die theorie te onderschrijven. Als we kijken hoeveel sedimenten er nu in een gegeven periode uit de krater verdwijnen en dat vervolgens extrapoleren naar een periode van een miljard jaar of meer zou de wind inderdaad zoveel sedimenten weg kunnen jagen.
Hier zie je het effect dat de wind in de periode van één Martiaanse dag kan hebben op het zand onder de ‘voeten’ van Curiosity. Het gebied dat je hier ziet, meet van links naar rechts ongeveer 1 meter. Afbeelding: NASA / JPL-Caltech / MSSS.
Ter plekke
Curiosity gaat nu ter plekke onderzoek doen naar hedendaagse windactiviteit. Het is daarvoor nu het ideale moment, omdat het zomer is in de Gale-krater. En dat is een winderig seizoen. “We houden Curiosity bezig in een gebied met veel zand, in een seizoen waarin er veel wind is dat het zand in het rond kan blazen,” vertelt onderzoeker Ashwin Vasavada.
Terwijl Curiosity zich bezighoudt met de wind, houden technici op aarde zich bezig met enkele technische problemen aan boord van de rover. Zo werkt de boor niet naar behoren en datzelfde geldt voor de lenskap van de camera op de robotarm van de rover. Die kap ging vorige week niet helemaal open.
(scientias.nl)
Curiosity ziet stofhozen dansen op Mars
De rover heeft deze maand al verschillende met stof gevulde wervelwinden de revue zien passeren.
En natuurlijk heeft de rover die stofhozen gefotografeerd, zodat ook wij mee kunnen genieten. Hieronder zie je bijvoorbeeld een stofhoos die achter een donker zandduintje op Mars verdwijnt. Curiosity maakte de beelden begin deze maand.
Afbeelding: NASA / JPL-Caltech.
En ook op de beelden hieronder zie je in de verte een stofhoosje dansen. Curiosity maakte de beelden iets meer dan twee weken geleden, in de middag.
Afbeelding: NASA / JPL-Caltech / TAMU.
En hieronder zie je een stofhoos dansen aan de voet van de Mount Sharp-berg, te vinden in het hart van de Gale-krater. Curiosity maakte de beelden vorig weekend, wederom in de middag.
Afbeelding: NASA / JPL-Caltech / TAMU.
Wind
De Marsrover bevindt zich momenteel aan de voet van Mount Sharp en doet voor de tweede keer in zijn carrière onderzoek naar de wind op Mars. Dit keer bestudeert de rover actieve zandduintjes op de noordwestelijke helling van Mount Sharp. En terwijl hij daarmee bezig is, zag hij deze stofhozen voorbij trekken.
De geschiedenis
De wind op Mars kan meer inzicht geven in de geschiedenis van de krater. Aangenomen wordt dat de Gale-krater zo’n 3,6 miljard jaar geleden ontstond toen een komeet of planetoïde op Mars insloeg. In de jaren die volgden, werd de krater langzaam maar zeker gevuld met sedimenten. Een deel ervan werd afgeleverd door rivieren die vanuit hogergelegen gebieden rondom de Gale-krater kwamen en in de krater uitmondden. Lang kwamen er zo meer sedimenten in de krater terecht dan de wind uit de krater kon jagen. Maar dat veranderde op een gegeven moment, waarschijnlijk toen het klimaat van Mars droger werd. De berg in het hart van de krater – Mount Sharp – is waarschijnlijk het laatste overblijfsel van wat ooit een met sedimenten gevulde krater was. Het betekent dat er over een periode van een miljard jaar (of meer) zo’n 64.000 kubieke kilometer materiaal uit de krater is gehaald door de wind. Waarnemingen vanuit een baan rond Mars lijken die theorie te onderschrijven. Als we kijken hoeveel sedimenten er nu in een gegeven periode uit de krater verdwijnen en dat vervolgens extrapoleren naar een periode van een miljard jaar of meer zou de wind inderdaad zoveel sedimenten weg kunnen jagen.
Hier zie je het effect dat de wind in de periode van één Martiaanse dag kan hebben op het zand onder de ‘voeten’ van Curiosity. Het gebied dat je hier ziet, meet van links naar rechts ongeveer 1 meter. Afbeelding: NASA / JPL-Caltech / MSSS.
Ter plekke
Curiosity gaat nu ter plekke onderzoek doen naar hedendaagse windactiviteit. Het is daarvoor nu het ideale moment, omdat het zomer is in de Gale-krater. En dat is een winderig seizoen. “We houden Curiosity bezig in een gebied met veel zand, in een seizoen waarin er veel wind is dat het zand in het rond kan blazen,” vertelt onderzoeker Ashwin Vasavada.
Terwijl Curiosity zich bezighoudt met de wind, houden technici op aarde zich bezig met enkele technische problemen aan boord van de rover. Zo werkt de boor niet naar behoren en datzelfde geldt voor de lenskap van de camera op de robotarm van de rover. Die kap ging vorige week niet helemaal open.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
03-03-2017
MAVEN-ruimtesonde voorkomt botsing met maantje Phobos
De MAVEN-ruimtesonde heeft afgelopen week een ongeplande koerswijziging uitgevoerd om een botsing met de Marsmaan Phobos te voorkomen.
Afgelopen dinsdag vond de manoeuvre plaats, waardoor de baan van MAVEN momenteel 0,4 meter per seconde stijgt. Hoewel het een kleine correctie is, is het voldoende om Phobos te ontwijken. Zou de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie niets doen, dan zou MAVEN volgende week op de Marsmaan botsen. Nu is er sprake van een buffer van tweeëneenhalve minuut. Dat lijkt een minimaal verschil, maar wetenschappers kennen de banen van MAVEN en Phobos goed genoeg om te weten dat er nu geen gevaar meer is.
MAVEN cirkelt in een elliptische baan om Mars. Zijn baan kruist regelmatig de baan van Phobos. De ruimte rondom Mars is groot genoeg, dus de kans is klein dat de twee botsen, maar toch zou dit maandag 6 maart gebeuren. Volgens voorspellingen kruisen MAVEN en Phobos elkaar met een verschil van slechts zeven seconden. Phobos is met een doorsnee van dertig kilometer geen grote maan, maar een verschil van zeven seconden is waarschijnlijk te klein voor MAVEN om langs de maan te schieten. Om zeker te zijn van een goede afloop is de baan van MAVEN aangepast.
MAVEN staat voor Mars Atmosphere and Volatile EvolutioN. De ruimtesonde werd in november 2013 op pad gestuurd en arriveerde na een reis van meer dan 710 miljoen kilometer in september 2014 bij de rode planeet. Belangrijkste doel van de ruimtemissie? Meer inzicht geven in de atmosfeer van Mars. En dat doet het ruimtevaartuig. Ooit had Mars een dikke atmosfeer, maar dankzij MAVEN weten we hoe deze atmosfeer is verdwenen. Ook zat MAVEN op de eerste rij toen komeet Siding Spring langs Mars scheerde en spotte de ruimtesonde poollicht op Mars.
(scientias.nl)
MAVEN-ruimtesonde voorkomt botsing met maantje Phobos
De MAVEN-ruimtesonde heeft afgelopen week een ongeplande koerswijziging uitgevoerd om een botsing met de Marsmaan Phobos te voorkomen.
Afgelopen dinsdag vond de manoeuvre plaats, waardoor de baan van MAVEN momenteel 0,4 meter per seconde stijgt. Hoewel het een kleine correctie is, is het voldoende om Phobos te ontwijken. Zou de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie niets doen, dan zou MAVEN volgende week op de Marsmaan botsen. Nu is er sprake van een buffer van tweeëneenhalve minuut. Dat lijkt een minimaal verschil, maar wetenschappers kennen de banen van MAVEN en Phobos goed genoeg om te weten dat er nu geen gevaar meer is.
MAVEN cirkelt in een elliptische baan om Mars. Zijn baan kruist regelmatig de baan van Phobos. De ruimte rondom Mars is groot genoeg, dus de kans is klein dat de twee botsen, maar toch zou dit maandag 6 maart gebeuren. Volgens voorspellingen kruisen MAVEN en Phobos elkaar met een verschil van slechts zeven seconden. Phobos is met een doorsnee van dertig kilometer geen grote maan, maar een verschil van zeven seconden is waarschijnlijk te klein voor MAVEN om langs de maan te schieten. Om zeker te zijn van een goede afloop is de baan van MAVEN aangepast.
MAVEN staat voor Mars Atmosphere and Volatile EvolutioN. De ruimtesonde werd in november 2013 op pad gestuurd en arriveerde na een reis van meer dan 710 miljoen kilometer in september 2014 bij de rode planeet. Belangrijkste doel van de ruimtemissie? Meer inzicht geven in de atmosfeer van Mars. En dat doet het ruimtevaartuig. Ooit had Mars een dikke atmosfeer, maar dankzij MAVEN weten we hoe deze atmosfeer is verdwenen. Ook zat MAVEN op de eerste rij toen komeet Siding Spring langs Mars scheerde en spotte de ruimtesonde poollicht op Mars.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
06-03-2017
Nasa wil Mars ontdooien en koloniseren
Nasa heeft concrete plannen om Mars op te warmen en van een atmosfeer te voorzien. De rode planeet komt daardoor beschikbaar voor bewoning. De plannen zijn ontvouwd op de Planetary Science Vision 2050 Workshop van de ruimtevaartorganisatie. De naam van die workshop geeft gelijk aan wanneer Nasa denkt te kunnen beginnen met het veranderen van Mars in een aantrekkelijke plek om te wonen.
Het ambitieuze plan werd gepresenteerd door Jim Green, directeur Planetary Science. Volgens hem is de eerste stap om de planeet te gaan beschermen tegen zonnewinden. Op aarde hebben we daar geen last van door ons sterke magnetische veld. Daardoor buigen de schadelijke deeltjes af voor ze het oppervlak van onze planeet bereiken. Een dergelijke systeem ontbeert Mars, maar volgens Green kunnen we daar makkelijk wat aan doen. Het plan is om tussen de zon en de planeet een sterk magnetisch schild te laten zweven.
Een dergelijk schild buigt de straling af die nu nog onbarmhartig op het oppervlakte beukt en daarbij zuurstof laat ontsnappen naar het heelal.
Dat betekent dat de dunne atmosfeer van Mars dikker gaat worden. Temperaturen zullen met ongeveer vier graden stijgen, wat net genoeg is om bevroren kooldioxide op de noordpool van Mars te laten smelten. Daardoor krijgt de atmosfeer het vermogen om warmte vast te houden, net als het broeikaseffect op aarde. Water zal daardoor vloeibaar worden en er komt een klimaat op gang, inclusief regenbuien.
Het hele proces hoeft maar een paar jaar te duren, denken de specialisten die het plan hebben ontwikkeld. De technologie die nodig is om dit proces in gang te zetten, is er nu al. Nasa zal het alleen op grotere schaal moeten gaan toepassen. Over de kosten daarvan is in het kader van de workshop niet gesproken, maar die zullen gigantisch zijn. De opbrengst is ook hoog: Mars kan dienen als tweede aarde, inclusief alle bodemschatten.
(HLN)
Nasa wil Mars ontdooien en koloniseren
Nasa heeft concrete plannen om Mars op te warmen en van een atmosfeer te voorzien. De rode planeet komt daardoor beschikbaar voor bewoning. De plannen zijn ontvouwd op de Planetary Science Vision 2050 Workshop van de ruimtevaartorganisatie. De naam van die workshop geeft gelijk aan wanneer Nasa denkt te kunnen beginnen met het veranderen van Mars in een aantrekkelijke plek om te wonen.
Het ambitieuze plan werd gepresenteerd door Jim Green, directeur Planetary Science. Volgens hem is de eerste stap om de planeet te gaan beschermen tegen zonnewinden. Op aarde hebben we daar geen last van door ons sterke magnetische veld. Daardoor buigen de schadelijke deeltjes af voor ze het oppervlak van onze planeet bereiken. Een dergelijke systeem ontbeert Mars, maar volgens Green kunnen we daar makkelijk wat aan doen. Het plan is om tussen de zon en de planeet een sterk magnetisch schild te laten zweven.
Een dergelijk schild buigt de straling af die nu nog onbarmhartig op het oppervlakte beukt en daarbij zuurstof laat ontsnappen naar het heelal.
Dat betekent dat de dunne atmosfeer van Mars dikker gaat worden. Temperaturen zullen met ongeveer vier graden stijgen, wat net genoeg is om bevroren kooldioxide op de noordpool van Mars te laten smelten. Daardoor krijgt de atmosfeer het vermogen om warmte vast te houden, net als het broeikaseffect op aarde. Water zal daardoor vloeibaar worden en er komt een klimaat op gang, inclusief regenbuien.
Het hele proces hoeft maar een paar jaar te duren, denken de specialisten die het plan hebben ontwikkeld. De technologie die nodig is om dit proces in gang te zetten, is er nu al. Nasa zal het alleen op grotere schaal moeten gaan toepassen. Over de kosten daarvan is in het kader van de workshop niet gesproken, maar die zullen gigantisch zijn. De opbrengst is ook hoog: Mars kan dienen als tweede aarde, inclusief alle bodemschatten.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Laten we al dat geld besteden aan het oplossen van het klimaatprobleem hier op aarde. Eerst er voor zorgen dat we het hier onder controle hebben voordat we andere uitdagingen aangaan.
Ik shuffel je woorden naar een hoogtepunt.
omg, we gaan echt een andere planeet ook nog naar zijn gootje helpen 
DeLuna vindt me dik ;(
Op zondag 22 juni 2014 12:30 schreef 3rdRock het volgende:
pas als jullie gaan trouwen. nu ben je gewoon die Oom Rubber die met onze mama leuke dingen doet :)
Op zondag 22 juni 2014 12:30 schreef 3rdRock het volgende:
pas als jullie gaan trouwen. nu ben je gewoon die Oom Rubber die met onze mama leuke dingen doet :)
quote:Op maandag 6 maart 2017 19:13 schreef rubbereend het volgende:
omg, we gaan echt een andere planeet ook nog naar zijn gootje helpen
Jij hebt het niet helemaal correct gelezen denk ik, ze proberen Mars te helpen. Deze planeet zit nu al behoorlijk in de goot doordat hij zich zelf niet meer kan beschermen tegen de zonnewind omdat Mars geen magnetisch veld meer heeft. Zo'n zonneschild zou de planeet in staat stellen om zich zelf te herstellen. Er zal een dikker atmosfeer ontstaan wat een broeikaseffect te weeg zal brengen wat op zijn beurt het ijs op Mars zal doen smelten..
Veni, vidi, vodka.
Hmm, het is nog lang geen 1 april.
Het kost al moeite zat om deze planeet leefbaar te houden. En dan een andere planeet leefbaar willen maken? Lijkt me erg hoog gegrepen.
Zomaar wat processen in gang zetten en dan hopen dat je uitkomt op een temperatuur van tussen de zeg 10 en 30 graden Celsius, daar onder wordt landbouw erg lastig en daar boven is het leven niet echt prettig vrees ik. OK,iets kouder en in een kas gaan kweken kan ook nog.
Lijkt me een prachtig plan om op 1 april te lanceren.
Het kost al moeite zat om deze planeet leefbaar te houden. En dan een andere planeet leefbaar willen maken? Lijkt me erg hoog gegrepen.
Zomaar wat processen in gang zetten en dan hopen dat je uitkomt op een temperatuur van tussen de zeg 10 en 30 graden Celsius, daar onder wordt landbouw erg lastig en daar boven is het leven niet echt prettig vrees ik. OK,iets kouder en in een kas gaan kweken kan ook nog.
Lijkt me een prachtig plan om op 1 april te lanceren.
waarom zouden we willen beïnvloeden waar we niks mee te maken hebben.quote:Op dinsdag 7 maart 2017 13:07 schreef dumble het volgende:
[..]
DeLuna vindt me dik ;(
Op zondag 22 juni 2014 12:30 schreef 3rdRock het volgende:
pas als jullie gaan trouwen. nu ben je gewoon die Oom Rubber die met onze mama leuke dingen doet :)
Op zondag 22 juni 2014 12:30 schreef 3rdRock het volgende:
pas als jullie gaan trouwen. nu ben je gewoon die Oom Rubber die met onze mama leuke dingen doet :)
Hoe kom jij bij de conclusie dat 'we' er niks mee te maken hebben?quote:
[..]
waarom zouden we willen beïnvloeden waar we niks mee te maken hebben.
Veni, vidi, vodka.
09-03-2017
Aardappelen oogsten op Mars: ja, dat kan!
Dat suggereren experimenten die plaatsvonden in een nagebootst akkertje op Mars.
De onderzoekers plaatsten pootaardappelen in een speciaal ontwikkelde box waarin de Martiaanse omstandigheden konden worden nagebootst. Zo was de luchtdruk, maar ook het zuurstof- en koolstofdioxideniveau in de box gelijk aan dat op Mars. Ook de temperatuur in de box werd aangepast, zodat deze overeenkwam met de temperatuur die overdag en ’s nachts op Mars gemeten is. Op de bodem van de box legden onderzoekers zeer droge aarde afkomstig uit een woestijn in Peru. “Dit is de meest Mars-achtige grond die op aarde te vinden is,” vertelt onderzoeker Chris McKay van NASA’s Ames Research Center dat de experimenten samen met het International Potato Center opzette. In het woestijnzand werd een pootaardappel geplaatst. De grond in de box werd regelmatig van water voorzien dat rijk was aan voedingsstoffen.
Daar is ‘ie!
Met camera’s en sensoren werden de omstandigheden in de box nauwlettend in de gaten gehouden (zie hieronder). En jawel, na enige tijd staken sommige aardappelplanten hun kopjes boven het ‘Mars-zand’ uit. Het bewijst dat aardappelen kunnen groeien in de droge, zoute grond, zolang ze maar een beetje hulp krijgen van bemeste aardse grond die onder meer voedingsstoffen levert.
De onderzoekers experimenteerden met verschillende soorten aardappelen. En lang niet alle aardappelsoorten bleken zo geschikt te zijn voor een verblijf in Martiaanse grond. De best presterende soort was een aardappel die speciaal geteeld is voor toepassing in tropische laaglanden waarin abiotische stressfactoren een grote uitdaging vormen. Abiotische stressfactoren zijn niet door levende wezens veroorzaakte negatieve invloeden. Je kunt dan denken aan overstromingen, harde wind of hoge temperaturen. De betreffende aardappelsoort kan goed omgaan met grond die rijk is aan zout en is dus zeer geschikt voor bijvoorbeeld kustgebieden. “Het is een aangename verrassing dat aardappelen die we geteeld hebben om abiotische stressfactoren het hoofd te bieden, in staat waren om uitlopers in de grond te vormen,” stelt onderzoeker Walter Amoros, verbonden aan het International Potato Center.
Losse grond
Het experiment suggereert verder dat de eerste Marskolonisten hun pootaardappelen het beste in grond met een losse structuur kunnen plaatsen. Zo kan de pootaardappel voldoende water en lucht tot zich nemen en de benodigde uitlopers vormen.
Het onderzoek naar het poten van aardappelen op Mars – dat nog een vervolg krijgt – heeft niet alleen implicaties voor het leven op de rode planeet. Het kan tevens meer inzicht geven in hoe aardappelen zich gedragen onder extreme omstandigheden waar ook steeds meer delen van de wereld door toedoen van klimaatverandering mee te maken krijgen.
(scientias.nl)
Aardappelen oogsten op Mars: ja, dat kan!
Dat suggereren experimenten die plaatsvonden in een nagebootst akkertje op Mars.
De onderzoekers plaatsten pootaardappelen in een speciaal ontwikkelde box waarin de Martiaanse omstandigheden konden worden nagebootst. Zo was de luchtdruk, maar ook het zuurstof- en koolstofdioxideniveau in de box gelijk aan dat op Mars. Ook de temperatuur in de box werd aangepast, zodat deze overeenkwam met de temperatuur die overdag en ’s nachts op Mars gemeten is. Op de bodem van de box legden onderzoekers zeer droge aarde afkomstig uit een woestijn in Peru. “Dit is de meest Mars-achtige grond die op aarde te vinden is,” vertelt onderzoeker Chris McKay van NASA’s Ames Research Center dat de experimenten samen met het International Potato Center opzette. In het woestijnzand werd een pootaardappel geplaatst. De grond in de box werd regelmatig van water voorzien dat rijk was aan voedingsstoffen.
Daar is ‘ie!
Met camera’s en sensoren werden de omstandigheden in de box nauwlettend in de gaten gehouden (zie hieronder). En jawel, na enige tijd staken sommige aardappelplanten hun kopjes boven het ‘Mars-zand’ uit. Het bewijst dat aardappelen kunnen groeien in de droge, zoute grond, zolang ze maar een beetje hulp krijgen van bemeste aardse grond die onder meer voedingsstoffen levert.
De onderzoekers experimenteerden met verschillende soorten aardappelen. En lang niet alle aardappelsoorten bleken zo geschikt te zijn voor een verblijf in Martiaanse grond. De best presterende soort was een aardappel die speciaal geteeld is voor toepassing in tropische laaglanden waarin abiotische stressfactoren een grote uitdaging vormen. Abiotische stressfactoren zijn niet door levende wezens veroorzaakte negatieve invloeden. Je kunt dan denken aan overstromingen, harde wind of hoge temperaturen. De betreffende aardappelsoort kan goed omgaan met grond die rijk is aan zout en is dus zeer geschikt voor bijvoorbeeld kustgebieden. “Het is een aangename verrassing dat aardappelen die we geteeld hebben om abiotische stressfactoren het hoofd te bieden, in staat waren om uitlopers in de grond te vormen,” stelt onderzoeker Walter Amoros, verbonden aan het International Potato Center.
Losse grond
Het experiment suggereert verder dat de eerste Marskolonisten hun pootaardappelen het beste in grond met een losse structuur kunnen plaatsen. Zo kan de pootaardappel voldoende water en lucht tot zich nemen en de benodigde uitlopers vormen.
Het onderzoek naar het poten van aardappelen op Mars – dat nog een vervolg krijgt – heeft niet alleen implicaties voor het leven op de rode planeet. Het kan tevens meer inzicht geven in hoe aardappelen zich gedragen onder extreme omstandigheden waar ook steeds meer delen van de wereld door toedoen van klimaatverandering mee te maken krijgen.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
16-03-2017
Europees/Russische Marssonde krijgt nieuwe omloopbaan
Dit nabij-infraroodmozaiëk van een stukje van het zuidelijk halfrond van de planeet Mars is opgebouwd uit testopnamen die op 5 maart 2017 zijn gemaakt door de ruimtesonde ExoMars Trace Gas Orbiter. (ESA/Roscosmos/CaSSIS)
De Europees/Russische ruimtesonde ExoMars Trace Gas Orbiter (TGO), die sinds 19 oktober 2016 in een langgerekte baan om de planeet Mars beweegt, heeft al zijn tests doorstaan. Dat betekent dat hij klaar is voor zijn hoofdtaak: het onderzoeken van de Marsatmosfeer. Maar voor het zover is, zal hij een jaar lang met vaste tussenpozen een korte duik maken in diezelfde atmosfeer – een reeks manoeuvres die nodig is om hem in een lage cirkelvormige omloopbaan om Mars te brengen.
De afgelopen maanden zijn met de wetenschappelijke instrumenten van de TGO allerlei proefmetingen gedaan, ter voorbereiding van het eigenlijke meetprogramma dat volgend jaar van start gaat. Het belangrijkste onderdeel daarvan is het opsporen van methaangas in de ijle Marsatmosfeer. Als er naast methaan ook propaan en ethaan worden gedetecteerd, zou dat erop kunnen wijzen dat er levende organismen zijn op Mars. Wordt methaan alleen in combinatie met zwaveldioxide aangetroffen, dan zijn geologische processen de meest waarschijnlijke bron.
Als alles volgens plan verloopt, zal de TGO straks ook kunnen fungeren als communicatiesatelliet voor het tweede deel van de ExoMars-missie: een combinatie van een vast meetplatform en een mobiele onderzoeksrobot. De aankomst daarvan wordt in het voorjaar van 2021 verwacht. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Europees/Russische Marssonde krijgt nieuwe omloopbaan
Dit nabij-infraroodmozaiëk van een stukje van het zuidelijk halfrond van de planeet Mars is opgebouwd uit testopnamen die op 5 maart 2017 zijn gemaakt door de ruimtesonde ExoMars Trace Gas Orbiter. (ESA/Roscosmos/CaSSIS)
De Europees/Russische ruimtesonde ExoMars Trace Gas Orbiter (TGO), die sinds 19 oktober 2016 in een langgerekte baan om de planeet Mars beweegt, heeft al zijn tests doorstaan. Dat betekent dat hij klaar is voor zijn hoofdtaak: het onderzoeken van de Marsatmosfeer. Maar voor het zover is, zal hij een jaar lang met vaste tussenpozen een korte duik maken in diezelfde atmosfeer – een reeks manoeuvres die nodig is om hem in een lage cirkelvormige omloopbaan om Mars te brengen.
De afgelopen maanden zijn met de wetenschappelijke instrumenten van de TGO allerlei proefmetingen gedaan, ter voorbereiding van het eigenlijke meetprogramma dat volgend jaar van start gaat. Het belangrijkste onderdeel daarvan is het opsporen van methaangas in de ijle Marsatmosfeer. Als er naast methaan ook propaan en ethaan worden gedetecteerd, zou dat erop kunnen wijzen dat er levende organismen zijn op Mars. Wordt methaan alleen in combinatie met zwaveldioxide aangetroffen, dan zijn geologische processen de meest waarschijnlijke bron.
Als alles volgens plan verloopt, zal de TGO straks ook kunnen fungeren als communicatiesatelliet voor het tweede deel van de ExoMars-missie: een combinatie van een vast meetplatform en een mobiele onderzoeksrobot. De aankomst daarvan wordt in het voorjaar van 2021 verwacht. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
20-03-2017
Marsvulkaan Arsia Mons was mogelijk 50 miljoen jaar geleden nog actief
Viking 1-opname van de Marsvulkaan Arsia Mons. (NASA/JPL/USGS)
De grote Marsvulkaan Arsia Mons was mogelijk 50 miljoen jaar geleden nog actief - geologisch gesproken zeer recent. Planeetwetenschappers hebben gedetailleerde foto's van de vulkaan bestudeerd, gemaakt door de Amerikaanse Mars Reconnaissance Orbiter. De leeftijden van verschillende lavastromen konden onder andere bepaald worden op basis van kratertellingen: hoe ouder een (gestolde) lavastroom is, hoe meer kleine inslagkraters erop te zien zullen zijn.
Arsia Mons is de zuidelijkste van de drie grote vulkanen die gelegen zijn op de Tharsis-bergrug (daarnaast heeft Mars nog een kolossale vulkaan, Olympus Mons geheten). De basismiddellijn van Arsia Mons is 110 kilometer; de hoogte bedraagt ca. 20 kilometer. In de caldera op de vulkaantop zijn 29 vulkanische openingen geïdentificeerd.
Uit de nieuwe leeftijdsbepalingen blijkt dat de laatste activiteitsperiode van Arsia Mons ca. 200 miljoen jaar geleden begon en ca. 150 miljoen jaar geleden zijn hoogtepunt bereikte. Gedurende die periode ontstond er gemiddeld eens in de 1 à 3 miljoen jaar een nieuwe grote lavastroom. De vulkaan produceerde tussen de 1 en 8 kubieke kilometer lava per miljoen jaar.
De jongste lavastromen ontstonden mogelijk slechts 50 miljoen jaar geleden. Dat betekent dat de vulkanische activiteit van Arsia Mons definitief aan het uitdoven was rond de tijd dat op aarde de dinosaurussen uitstierven. De nieuwe resultaten zijn gepubliceerd in Earth and Planetary Science Letters, en vandaag gepresenteerd op de Lunar and Planetary Science Conference die deze week wordt gehouden in The Woodlands, Texas. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Marsvulkaan Arsia Mons was mogelijk 50 miljoen jaar geleden nog actief
Viking 1-opname van de Marsvulkaan Arsia Mons. (NASA/JPL/USGS)
De grote Marsvulkaan Arsia Mons was mogelijk 50 miljoen jaar geleden nog actief - geologisch gesproken zeer recent. Planeetwetenschappers hebben gedetailleerde foto's van de vulkaan bestudeerd, gemaakt door de Amerikaanse Mars Reconnaissance Orbiter. De leeftijden van verschillende lavastromen konden onder andere bepaald worden op basis van kratertellingen: hoe ouder een (gestolde) lavastroom is, hoe meer kleine inslagkraters erop te zien zullen zijn.
Arsia Mons is de zuidelijkste van de drie grote vulkanen die gelegen zijn op de Tharsis-bergrug (daarnaast heeft Mars nog een kolossale vulkaan, Olympus Mons geheten). De basismiddellijn van Arsia Mons is 110 kilometer; de hoogte bedraagt ca. 20 kilometer. In de caldera op de vulkaantop zijn 29 vulkanische openingen geïdentificeerd.
Uit de nieuwe leeftijdsbepalingen blijkt dat de laatste activiteitsperiode van Arsia Mons ca. 200 miljoen jaar geleden begon en ca. 150 miljoen jaar geleden zijn hoogtepunt bereikte. Gedurende die periode ontstond er gemiddeld eens in de 1 à 3 miljoen jaar een nieuwe grote lavastroom. De vulkaan produceerde tussen de 1 en 8 kubieke kilometer lava per miljoen jaar.
De jongste lavastromen ontstonden mogelijk slechts 50 miljoen jaar geleden. Dat betekent dat de vulkanische activiteit van Arsia Mons definitief aan het uitdoven was rond de tijd dat op aarde de dinosaurussen uitstierven. De nieuwe resultaten zijn gepubliceerd in Earth and Planetary Science Letters, en vandaag gepresenteerd op de Lunar and Planetary Science Conference die deze week wordt gehouden in The Woodlands, Texas. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
22-03-2017
Nieuwe beschadigingen ontdekt op een wiel van Marsrover Curiosity
Na bijna 16 kilometer op Mars te hebben afgelegd, is het profiel op het middelste wiel aan de linkerzijde van de Marsrover op twee plaatsen gescheurd.
Dat blijkt uit foto’s die Curiosity eerder deze maand van zijn eigen wielen heeft gemaakt. Te zien is dat het profiel op het middelste wiel aan de linkerzijde van de rover op twee plaatsen kapot is gegaan. Beide beschadigingen moeten recent zijn ontstaan: op de foto’s die Curiosity eind januari van zijn wielen maakte, zijn de beschadigingen nog niet te zien.
De wielen
Curiosity heeft zes wielen die ongeveer 50 centimeter groot zijn. Ze zijn gemaakt van aluminium. Op de wielen rustten zigzag-lijntjes die ongeveer 7,5 millimeter uitsteken. Deze dragen het gewicht van de rover, voorzien de rover van grip en voorkomen dat deze omkukelt op ongelijk terrein. En op één van de zes wielen zijn die zigzag-lijntjes nu dus op twee plekken kapot.
Levensduur
Wat betekenen de beschadigingen voor de missie van Curiosity? Een onderzoeksprogramma op aarde suggereert dat een wiel als het profiel op drie plaatsen kapot is, over de helft (op zo’n 60 procent) van zijn leven is. Curiosity heeft op dit moment zo’n 16 kilometer in de benen. Dus zelfs als er nu een derde beschadiging bij zou komen, zou het wiel nog wel wat kilometers kunnen maken. Vooralsnog lijkt Curiosity dan ook prima in staat om de gebieden die deze nog op Mars zou moeten bestuderen, te bereiken. “De zes wielen kunnen nog lang genoeg mee om het voertuig naar alle geplande bestemmingen te brengen,” bevestigt projectmanager Jim Erickson.
Op de voorgrond zie je het middelste wiel dat beschadigd is. Boven op het wiel zie je duidelijk dat de zigzag-lijn doorbroken is. Afbeelding: NASA / JPL-Caltech / MSSS.
Onderzoek
NASA houdt de wielen van Curiosity sinds 2013 nauwlettend in de gaten. In dat jaar moest men vaststellen dat de wielen veel sneller beschadigden dan verwacht. Besloten werd om de rover te ontzien door routes met veel scherpe stenen te mijden. In die tijd werd ook een onderzoeksprogramma op aarde gestart om te achterhalen wat verschillende beschadigingen – waaronder beschadigingen aan het profiel – betekenen voor de levensduur van de rover.
NASA benadrukt dat de beschadigingen aan het profiel niet als een verrassing komen. In augustus is het alweer vijf jaar geleden dat Curiosity op Mars landde en de rover heeft al zo’n 16 kilometer afgelegd. Het belangrijkste missiedoel heeft Curiosity reeds behaald: de rover heeft vastgesteld dat dit deel van Mars ooit omstandigheden kende die gunstig waren voor eventuele microbiële levensvormen op Mars. Momenteel doet Curiosity onderzoek naar Mount Sharp: een uit laagjes opgebouwde heuvel in het hart van de Gale-krater. Om de nieuwe missiedoelen die in het kader van dat onderzoek gesteld zijn, te behalen moet de rover nog zo’n 6 kilometer rijden.
(scientias.nl)
Nieuwe beschadigingen ontdekt op een wiel van Marsrover Curiosity
Na bijna 16 kilometer op Mars te hebben afgelegd, is het profiel op het middelste wiel aan de linkerzijde van de Marsrover op twee plaatsen gescheurd.
Dat blijkt uit foto’s die Curiosity eerder deze maand van zijn eigen wielen heeft gemaakt. Te zien is dat het profiel op het middelste wiel aan de linkerzijde van de rover op twee plaatsen kapot is gegaan. Beide beschadigingen moeten recent zijn ontstaan: op de foto’s die Curiosity eind januari van zijn wielen maakte, zijn de beschadigingen nog niet te zien.
De wielen
Curiosity heeft zes wielen die ongeveer 50 centimeter groot zijn. Ze zijn gemaakt van aluminium. Op de wielen rustten zigzag-lijntjes die ongeveer 7,5 millimeter uitsteken. Deze dragen het gewicht van de rover, voorzien de rover van grip en voorkomen dat deze omkukelt op ongelijk terrein. En op één van de zes wielen zijn die zigzag-lijntjes nu dus op twee plekken kapot.
Levensduur
Wat betekenen de beschadigingen voor de missie van Curiosity? Een onderzoeksprogramma op aarde suggereert dat een wiel als het profiel op drie plaatsen kapot is, over de helft (op zo’n 60 procent) van zijn leven is. Curiosity heeft op dit moment zo’n 16 kilometer in de benen. Dus zelfs als er nu een derde beschadiging bij zou komen, zou het wiel nog wel wat kilometers kunnen maken. Vooralsnog lijkt Curiosity dan ook prima in staat om de gebieden die deze nog op Mars zou moeten bestuderen, te bereiken. “De zes wielen kunnen nog lang genoeg mee om het voertuig naar alle geplande bestemmingen te brengen,” bevestigt projectmanager Jim Erickson.
Op de voorgrond zie je het middelste wiel dat beschadigd is. Boven op het wiel zie je duidelijk dat de zigzag-lijn doorbroken is. Afbeelding: NASA / JPL-Caltech / MSSS.
Onderzoek
NASA houdt de wielen van Curiosity sinds 2013 nauwlettend in de gaten. In dat jaar moest men vaststellen dat de wielen veel sneller beschadigden dan verwacht. Besloten werd om de rover te ontzien door routes met veel scherpe stenen te mijden. In die tijd werd ook een onderzoeksprogramma op aarde gestart om te achterhalen wat verschillende beschadigingen – waaronder beschadigingen aan het profiel – betekenen voor de levensduur van de rover.
NASA benadrukt dat de beschadigingen aan het profiel niet als een verrassing komen. In augustus is het alweer vijf jaar geleden dat Curiosity op Mars landde en de rover heeft al zo’n 16 kilometer afgelegd. Het belangrijkste missiedoel heeft Curiosity reeds behaald: de rover heeft vastgesteld dat dit deel van Mars ooit omstandigheden kende die gunstig waren voor eventuele microbiële levensvormen op Mars. Momenteel doet Curiosity onderzoek naar Mount Sharp: een uit laagjes opgebouwde heuvel in het hart van de Gale-krater. Om de nieuwe missiedoelen die in het kader van dat onderzoek gesteld zijn, te behalen moet de rover nog zo’n 6 kilometer rijden.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Final two ExoMars landing sites chosen
ExoMars Rover
ExoMars Rover
quote:28 March 2017
Two ancient sites on Mars that hosted an abundance of water in the planet’s early history have been recommended as the final candidates for the landing site of the 2020 ExoMars rover and surface science platform: Oxia Planum and Mawrth Vallis.
A primary technical constraint is that the landing site be at a suitably low level, so that there is sufficient atmosphere to help slow the landing module’s parachute descent.
Then, the 120 x 19 km landing ellipse should not contain features that could endanger the landing, the deployment of the surface platform ramps for the rover to exit, and driving of the rover. This means scrutinising the region for steep slopes, loose material and large rocks.
Oxia Planum was selected in 2015 for further detailed evaluation. Although not yet complete, the investigation so far indicates that the region would meet the various constraints. In addition, one other site had to be chosen from Aram Dorsum and Mawrth Vallis.
After a two-day meeting with experts from the Mars science community, industry, and ExoMars project, during which the scientific merits of the three sites were presented alongside the preliminary compliance status with the engineering constraints, it was concluded that Mawrth Vallis will be the second site to be evaluated in more detail.
Around a year before launch, the final decision will be taken on which site will become the ExoMars 2020 landing target.
All of the sites lie just north of the equator, in a region with many channels cutting through from the southern highlands to the northern highlands. As such, they preserve a rich record of geological history from the planet’s wetter past billions of years ago, and are prime targets for missions like ExoMars that are searching for signatures of past life on Mars.
Oxia Planum lies at a boundary where many channels emptied into the vast lowland plains and exhibits layers of clay-rich minerals that were formed in wet conditions some 3.9 billion years ago.
Observations from orbit show that the minerals in Oxia Planum are representative of those found in a wide area around this region, and so would provide insight into the conditions experienced at a global scale during this epoch of martian history.
Mawrth Vallis is a large outflow channel a few hundred kilometres away from Oxia Planum. The proposed landing ellipse is just to the south of the channel. The entire region exhibits extensively layered, clay-rich sedimentary deposits, and a diversity of minerals that suggests a sustained presence of water over a period of several hundred million years, perhaps including localised ponds.
In addition, light-toned fractures containing ‘veins’ of water-altered minerals point to interactions between rocks and liquid in subsurface aquifers, and possible hydrothermal activity that may have been beneficial to any ancient life forms.
Mawrth Vallis offers a window into a large period of martian history that could probe the early evolution of the planet’s environment over time.
“While all three sites under discussion would give us excellent opportunities to look for signatures of ancient biomarkers and gain new insights into the planet’s wetter past, we can only carry two sites forward for further detailed analysis,” says Jorge Vago, ESA’s ExoMars rover project scientist.
"Thus, after an intense meeting, which focused primarily on the scientific merits of the sites, the Landing Site Selection Working Group has recommended that Mawrth Vallis join Oxia Planum as one of the final two candidates for the ExoMars 2020 mission.
“Both candidate sites would explore a period of ancient martian history that hasn’t been studied by previous missions.”
Efforts will now focus on understanding these two sites in the greatest possible detail. On the science side, this includes identifying specific sites where the rover could use its drill to retrieve samples from below the surface, and to define possible traverses it could make covering up to 5 km from its touchdown point in order to reach the maximum number of interesting sites.
On the engineering side, teams will continue to map the distribution and sizes of rocks and craters, and to document the angles of local slopes and the coverage of soft ‘sand’, to ensure the landing and traverses across the planet are as safe as possible. A detailed study will now begin for Mawrth Vallis.
The rover and stationary surface science platform contain suites of instruments that will conduct a thorough analysis of the landing site and its surroundings. While the rover will drive to different locations to analyse the surface and subsurface in search of clues for past life, the stationary platform will provide context imaging at the landing site, and long-term climate monitoring and atmospheric investigations.
ExoMars, a joint endeavour between ESA and Roscosmos, is a two part mission: the Trace Gas Orbiter arrived at Mars in late 2016, and in addition to its own science mission analysing the atmosphere for rare gases that may be related to biological or geological activity, it will also act as a data relay for the 2020 mission.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
30-03-2017
Zon is verantwoordelijk voor afbraak Marsatmosfeer
Artist’s impression van de ruimtesonde MAVEN boven Mars. (NASA's Goddard Space Flight Center)
Onderzoek met de Amerikaanse Marssonde MAVEN (Mars Atmosphere and Volatile Evolution Mission) heeft bevestigd dat de deeltjeswind en de straling van de zon verantwoordelijk zijn geweest voor de ‘afbraak’ van de Marsatmosfeer. Dat wordt afgeleid uit metingen van de verhouding tussen de argon-isotopen 38 en 36 in de hoge atmosfeer van de planeet (Science, 1 april).
Uit de argonmetingen blijkt dat er meer van het lichtere isotoop argon-36 in de hoge Marsatmosfeer zit dan van zijn zwaardere tegenhanger argon-38. De huidige verhouding wijst erop dat ongeveer twee derde van alle argon die ooit in de Marsatmosfeer heeft gezeten is ontsnapt. Omdat argon een edelgas is, dat zich verder nergens aan kan binden, is daar maar één verklaring voor mogelijk: het gas is de ruimte in verdwenen.
Wetenschappers hebben deze meting van het argonverlies gebruikt om uit te rekenen in welke mate andere atmosferische gassen door ditzelfde mechanisme verloren zijn gegaan. Ze komen daarbij tot de conclusie dat de Marsatmosfeer waarschijnlijk ooit dezelfde dichtheid had als de aardatmosfeer, maar voornamelijk uit koolstofdioxide heeft bestaan. Met name het verlies van dit broeikasgas zou de oorzaak zijn geweest van de sterke afkoeling en verdroging die de planeet sinds zijn ontstaan, ruim 4 miljard jaar geleden, heeft doorgemaakt.
Het verlies aan atmosferisch gas wordt toegeschreven aan een tweeledig proces. Atomen in de hoge atmosfeer kunnen, onder invloed van de ultraviolette straling van de zon, elektronen kwijtraken. De geladen atomen (ionen) komen dan in de greep van het elektromagnetische veld van de zonnewind en worden met hoge snelheid meegesleept. Daarnaast vinden er ook directe botsingen plaats tussen luchtdeeltjes en deeltjes van de zonnewind, waarbij atomen als biljartballen de ruimte in worden gekaatst. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Zon is verantwoordelijk voor afbraak Marsatmosfeer
Artist’s impression van de ruimtesonde MAVEN boven Mars. (NASA's Goddard Space Flight Center)
Onderzoek met de Amerikaanse Marssonde MAVEN (Mars Atmosphere and Volatile Evolution Mission) heeft bevestigd dat de deeltjeswind en de straling van de zon verantwoordelijk zijn geweest voor de ‘afbraak’ van de Marsatmosfeer. Dat wordt afgeleid uit metingen van de verhouding tussen de argon-isotopen 38 en 36 in de hoge atmosfeer van de planeet (Science, 1 april).
Uit de argonmetingen blijkt dat er meer van het lichtere isotoop argon-36 in de hoge Marsatmosfeer zit dan van zijn zwaardere tegenhanger argon-38. De huidige verhouding wijst erop dat ongeveer twee derde van alle argon die ooit in de Marsatmosfeer heeft gezeten is ontsnapt. Omdat argon een edelgas is, dat zich verder nergens aan kan binden, is daar maar één verklaring voor mogelijk: het gas is de ruimte in verdwenen.
Wetenschappers hebben deze meting van het argonverlies gebruikt om uit te rekenen in welke mate andere atmosferische gassen door ditzelfde mechanisme verloren zijn gegaan. Ze komen daarbij tot de conclusie dat de Marsatmosfeer waarschijnlijk ooit dezelfde dichtheid had als de aardatmosfeer, maar voornamelijk uit koolstofdioxide heeft bestaan. Met name het verlies van dit broeikasgas zou de oorzaak zijn geweest van de sterke afkoeling en verdroging die de planeet sinds zijn ontstaan, ruim 4 miljard jaar geleden, heeft doorgemaakt.
Het verlies aan atmosferisch gas wordt toegeschreven aan een tweeledig proces. Atomen in de hoge atmosfeer kunnen, onder invloed van de ultraviolette straling van de zon, elektronen kwijtraken. De geladen atomen (ionen) komen dan in de greep van het elektromagnetische veld van de zonnewind en worden met hoge snelheid meegesleept. Daarnaast vinden er ook directe botsingen plaats tussen luchtdeeltjes en deeltjes van de zonnewind, waarbij atomen als biljartballen de ruimte in worden gekaatst. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
31-03-2047
Mars Reconnaissance Orbiter legt 50.000ste rondje om Mars af
De Mars Reconnaissance Orbiter gaat de geschiedenisboeken in als één van de meest productieve ruimtevaartuigen in de geschiedenis. De ruimtesonde heeft meer dan 99 procent van het oppervlak van Mars in hoge resolutie gefotografeerd.
In 2006 kwam de ruimtesonde aan bij de rode planeet. Deze week voltooide de MRO zijn 50.000ste rondje. En met mooie resultaten, want dankzij dit ruimtevaartuig is 99,1 procent van het oppervlak van Mars in kaart gebracht met een resolutie van zes meter per pixel. Daarvoor gebruikte de ruimtesonde de Context Camera. In totaal maakte deze camera circa 90.000 foto’s van het Martiaanse landschap.
Wisselende omstandigheden
“Het is lastig om de grens van 99,1 procent te bereiken, omdat er allerlei factoren zijn waar we rekening mee moeten houden”, vertelt Michael Malin van Malin Space Science Systems in San Diego. Hij is teamleider van het Context Camera-team. “Denk hierbij aan wisselende weersomstandigheden, afstemming met andere instrumenten, datalimieten en baanbeperkingen. Hierdoor kunnen we niet altijd fotograferen wat we willen of wanneer we willen.”
Vaker in beeld
Door deze beperkingen zijn sommige delen van het oppervlak vaker gefotografeerd. Zo heeft de Context Camera 60,4 procent van Mars vaker dan een keer gekiekt. “Het voordeel hiervan is dat we veranderingen kunnen spotten”, vertelt Malin. “Ook kunnen we stereoscopische beelden maken. Die gebruiken we weer om topografische kaarten te produceren.”
Zo snel is het oppervlak van Mars gefotografeerd door de Context Camera. Een frame = een maand.
De mooiste foto’s
Deze maand is het elf jaar geleden dat de Mars Reconnaisance Orbiter aankwam bij de rode planeet. In elf jaar tijd is er veel gebeurd. Zo viel de ruimtesonde de eerste jaren regelmatig uit door softwareproblemen. Tijdens de vijfde verjaardag – in 2011 – publiceerden we een artikel met de mooiste foto’s. Bekijk hier beelden van zandduinen op Mars, Martiaanse grotten, ijsbergen en ‘gulles’ (gleuven ontstaan door stromend water). Ook op de tiende verjaardag plaatsten we een artikel met de fraaiste foto’s, o.a. van zoutmineralen op Mars, een appeltaartje en glasafzettingen op het oppervlak.
En we gaan doorrrr…
Het einde is nog niet in zicht. “De ruimtesonde is 11,5 jaar actief, maar is nog steeds gezond en volledig functioneel”, reageert projectmanager Dan Johnston van NASA’s Jet Propulsion Laboratory. Op 22 maart is een baanwijziging doorgevoerd, waardoor de MRO op 26 november 2018 op de juiste plek is om radiotransmissies van NASA’s InSight Marslander op te vangen. InSight gaat onderzoek doen naar de hitte die uit het binnenste van de planeet komt. Ook bestudeert de Marslander de rotatie van de planeet en Marsbevingen.
(scientias.nl)
[ Bericht 2% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 01-04-2017 08:56:20 ]
Mars Reconnaissance Orbiter legt 50.000ste rondje om Mars af
De Mars Reconnaissance Orbiter gaat de geschiedenisboeken in als één van de meest productieve ruimtevaartuigen in de geschiedenis. De ruimtesonde heeft meer dan 99 procent van het oppervlak van Mars in hoge resolutie gefotografeerd.
In 2006 kwam de ruimtesonde aan bij de rode planeet. Deze week voltooide de MRO zijn 50.000ste rondje. En met mooie resultaten, want dankzij dit ruimtevaartuig is 99,1 procent van het oppervlak van Mars in kaart gebracht met een resolutie van zes meter per pixel. Daarvoor gebruikte de ruimtesonde de Context Camera. In totaal maakte deze camera circa 90.000 foto’s van het Martiaanse landschap.
Wisselende omstandigheden
“Het is lastig om de grens van 99,1 procent te bereiken, omdat er allerlei factoren zijn waar we rekening mee moeten houden”, vertelt Michael Malin van Malin Space Science Systems in San Diego. Hij is teamleider van het Context Camera-team. “Denk hierbij aan wisselende weersomstandigheden, afstemming met andere instrumenten, datalimieten en baanbeperkingen. Hierdoor kunnen we niet altijd fotograferen wat we willen of wanneer we willen.”
Vaker in beeld
Door deze beperkingen zijn sommige delen van het oppervlak vaker gefotografeerd. Zo heeft de Context Camera 60,4 procent van Mars vaker dan een keer gekiekt. “Het voordeel hiervan is dat we veranderingen kunnen spotten”, vertelt Malin. “Ook kunnen we stereoscopische beelden maken. Die gebruiken we weer om topografische kaarten te produceren.”
Zo snel is het oppervlak van Mars gefotografeerd door de Context Camera. Een frame = een maand.
De mooiste foto’s
Deze maand is het elf jaar geleden dat de Mars Reconnaisance Orbiter aankwam bij de rode planeet. In elf jaar tijd is er veel gebeurd. Zo viel de ruimtesonde de eerste jaren regelmatig uit door softwareproblemen. Tijdens de vijfde verjaardag – in 2011 – publiceerden we een artikel met de mooiste foto’s. Bekijk hier beelden van zandduinen op Mars, Martiaanse grotten, ijsbergen en ‘gulles’ (gleuven ontstaan door stromend water). Ook op de tiende verjaardag plaatsten we een artikel met de fraaiste foto’s, o.a. van zoutmineralen op Mars, een appeltaartje en glasafzettingen op het oppervlak.
En we gaan doorrrr…
Het einde is nog niet in zicht. “De ruimtesonde is 11,5 jaar actief, maar is nog steeds gezond en volledig functioneel”, reageert projectmanager Dan Johnston van NASA’s Jet Propulsion Laboratory. Op 22 maart is een baanwijziging doorgevoerd, waardoor de MRO op 26 november 2018 op de juiste plek is om radiotransmissies van NASA’s InSight Marslander op te vangen. InSight gaat onderzoek doen naar de hitte die uit het binnenste van de planeet komt. Ook bestudeert de Marslander de rotatie van de planeet en Marsbevingen.
(scientias.nl)
[ Bericht 2% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 01-04-2017 08:56:20 ]
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
06-04-2017
‘Stuur mijn hersens naar Mars’
Aangekomen. En nu?
Een nogal vreemd verzoek aan miljardair Elon Musk. Een Australiër heeft hem gevraagd of zijn brein naar Mars mag. Het gaat om Philip Rhoades, voormalig biomedisch onderzoeker en nu directeur van een bedrijf dat de Neural Archives Foundation heet. Dat bedrijf haalt de hersens van overleden mensen uit hun schedel en bevriest die in de hoop dat gedachten en herinneringen zo bewaard blijven.
Dat is een variant op cryonics, de techniek waarbij een dode in zijn geheel wordt bevroren in de hoop dat er een dag komt dat de ziekte waaraan hij of zij is overleden, kan worden genezen. En dat de dode weer tot leven kan worden gewekt.
Rhoades is overtuigd dat hersens makkelijker te bewaren zijn en dat de daarin aanwezige herinneringen op een dag via een uplink naar een computer te brengen zijn. Hij heeft zijn eigen ouders op die manier ‘bewaard’. Tot zijn vreugde heeft Elon Musk (bekend van Paypall en Tesla) net een bedrijf opgericht dat de menselijke hersens wil verbinden met het net. Is dat de doorbraak waarop Rhoades zit te wachten?
Dus schreef hij een open brief naar Musk. Niet alleen biedt hij zijn eigen brein aan om mee te experimenteren, hij wil zijn geuploade hersens zelfs naar Mars laten sturen door Musk. Dat is namelijk het andere futuristische project waaraan de miljardair werkt, het koloniseren van de rode planeet. Rhoades denkt dat het veiliger is om virtuele mensen naar Mars te sturen dan echte.
Over de vraag of hij eerst moet sterven voordat zijn hersens aan boord van een raket worden gebracht, laat Rhoades zich niet uit. Ook niet of het gaat om zijn fysieke brein of een gedownloade versie daarvan. Maar de brief is bizar genoeg om aan te nemen dat hij zijn echte kersenpit bedoeld. Musk – zelf niet wars van vreeme ideeën – heeft nog niet gereageerd
(faqt.nl)
‘Stuur mijn hersens naar Mars’
Aangekomen. En nu?
Een nogal vreemd verzoek aan miljardair Elon Musk. Een Australiër heeft hem gevraagd of zijn brein naar Mars mag. Het gaat om Philip Rhoades, voormalig biomedisch onderzoeker en nu directeur van een bedrijf dat de Neural Archives Foundation heet. Dat bedrijf haalt de hersens van overleden mensen uit hun schedel en bevriest die in de hoop dat gedachten en herinneringen zo bewaard blijven.
Dat is een variant op cryonics, de techniek waarbij een dode in zijn geheel wordt bevroren in de hoop dat er een dag komt dat de ziekte waaraan hij of zij is overleden, kan worden genezen. En dat de dode weer tot leven kan worden gewekt.
Rhoades is overtuigd dat hersens makkelijker te bewaren zijn en dat de daarin aanwezige herinneringen op een dag via een uplink naar een computer te brengen zijn. Hij heeft zijn eigen ouders op die manier ‘bewaard’. Tot zijn vreugde heeft Elon Musk (bekend van Paypall en Tesla) net een bedrijf opgericht dat de menselijke hersens wil verbinden met het net. Is dat de doorbraak waarop Rhoades zit te wachten?
Dus schreef hij een open brief naar Musk. Niet alleen biedt hij zijn eigen brein aan om mee te experimenteren, hij wil zijn geuploade hersens zelfs naar Mars laten sturen door Musk. Dat is namelijk het andere futuristische project waaraan de miljardair werkt, het koloniseren van de rode planeet. Rhoades denkt dat het veiliger is om virtuele mensen naar Mars te sturen dan echte.
Over de vraag of hij eerst moet sterven voordat zijn hersens aan boord van een raket worden gebracht, laat Rhoades zich niet uit. Ook niet of het gaat om zijn fysieke brein of een gedownloade versie daarvan. Maar de brief is bizar genoeg om aan te nemen dat hij zijn echte kersenpit bedoeld. Musk – zelf niet wars van vreeme ideeën – heeft nog niet gereageerd
(faqt.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
10-04-2017
Ook Mars heeft metaalionen in de dampkring
Artist’s impression van de ruimtesonde MAVEN boven Mars. (NASA's Goddard Space Flight Center)
De Amerikaanse Marsverkenner MAVEN (Mars Atmosphere and Volatile Evolution Mission) heeft op grote hoogte in de atmosfeer van de rode planeet metaalionen ontdekt. Zulke elektrisch geladen atomen komen ook voor in de dampkring van de aarde, maar het is voor het eerst dat hun permanente aanwezigheid is aangetoond in de atmosfeer van een andere planeet. MAVEN vond ionen van ijzer, magnesium en natrium. De ontdekking is gepubliceerd in Geophysical Research Letters.
De ionen zijn afkomstig van micrometeoroïden die bij hun reis door de ijle dampkring van Mars verdampen en vervolgens een of meer van hun elektronen verliezen. Omdat ze vervolgens meegevoerd worden door stromingen in de hooggelegen ionosfeer van de planeet, kan hun verdeling inzicht geven in de bewegingen in deze atmosferische laag.
De verdeling van de metaalionen in de Marsdampkring is wel anders dan die in de aardse atmosfeer, doordat Mars geen globaal magnetisch veld heeft. Alleen boven gebieden met een plaatselijk magneetveld vertonen de metaalionen dezelfde gelaagde verdeling als in de aardatmosfeer. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Ook Mars heeft metaalionen in de dampkring
Artist’s impression van de ruimtesonde MAVEN boven Mars. (NASA's Goddard Space Flight Center)
De Amerikaanse Marsverkenner MAVEN (Mars Atmosphere and Volatile Evolution Mission) heeft op grote hoogte in de atmosfeer van de rode planeet metaalionen ontdekt. Zulke elektrisch geladen atomen komen ook voor in de dampkring van de aarde, maar het is voor het eerst dat hun permanente aanwezigheid is aangetoond in de atmosfeer van een andere planeet. MAVEN vond ionen van ijzer, magnesium en natrium. De ontdekking is gepubliceerd in Geophysical Research Letters.
De ionen zijn afkomstig van micrometeoroïden die bij hun reis door de ijle dampkring van Mars verdampen en vervolgens een of meer van hun elektronen verliezen. Omdat ze vervolgens meegevoerd worden door stromingen in de hooggelegen ionosfeer van de planeet, kan hun verdeling inzicht geven in de bewegingen in deze atmosferische laag.
De verdeling van de metaalionen in de Marsdampkring is wel anders dan die in de aardse atmosfeer, doordat Mars geen globaal magnetisch veld heeft. Alleen boven gebieden met een plaatselijk magneetveld vertonen de metaalionen dezelfde gelaagde verdeling als in de aardatmosfeer. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
24-04-2017
Marsorbiter fotografeert landingsplek van Marsrover Opportunity
Hier landde de oude – maar nog altijd voortploegende – rover dus meer dan dertien jaar geleden!
NASA’s Mars Reconnaisance Orbiter maakte de foto eerder deze maand. Het is de eerste kleurenfoto die de HiRISE-camera aan boord van de orbiter van de landingsplek van Opportunity heeft gemaakt.
Hole in one
Op de foto zien we de Eagle-krater. Meer dan 13 jaar geleden – in januari 2004 – landde een Marslander in het hart van deze krater. Dat was eigenlijk helemaal niet de bedoeling: NASA had de lander in het omringende vlakke landschap neer willen zetten. Dat Opportunity in één van de weinige, kleine kraters die het gebied telt, terechtkwam, is heel bijzonder. Onderzoekers spraken in 2004 ook wel van een ‘hole-in-one-landing’.
Afbeelding: NASA / JPL-Caltech / Univ. of Arizona.
Eén van de eerste foto’s die Opportunity eenmaal op Mars aangekomen maakte. Afbeelding: NASA / JPL.
Parachute
Kort na de landing opende de lander zijn deuren en kon Opportunity voor het eerst een blik werpen op de omgeving. En weer ietsje later verliet de rover de lander om Mars te gaan verkennen. Naast de krater is op de foto ook de parachute die tijdens de afdaling door de Marslander werd gebruikt, te zien.
Kilometers
Opportunity zelf is op de foto in geen velden of wegen te bekennen. Logisch: de rover heeft de afgelopen dertien jaar niet stilgezeten. In totaal heeft de rover al meer dan 44 kilometer ‘in de benen’. De rover heeft daarmee een record op zijn naam gezet: nog nooit legde een voertuig op een andere planeet zo’n grote afstand af als Opportunity.
Opportunity keek nog even achterom toen hij de Eagle-krater verliet. Afbeelding: Cornell University.
Opportunity heeft naast de Eagle-krater ook de Endurance-krater bestudeerd en een ritje rond de Victoria-krater voltooit. Ook de rand van de Endeavour-krater heeft Opportunity aan een grondig onderzoek onderworpen. Ondanks al dat harde werk gaat Opportunity gewoon vrolijk door. Niet slecht voor een rover die eigenlijk maar drie maanden mee had moeten gaan. Ook het tweelingbroertje van Opportunity – Spirit – hield het aanzienlijk langer vol dan verwacht, maar niet zolang als Opportunity: de rover legde in 2010 het loodje.
(scientias.nl)
Marsorbiter fotografeert landingsplek van Marsrover Opportunity
Hier landde de oude – maar nog altijd voortploegende – rover dus meer dan dertien jaar geleden!
NASA’s Mars Reconnaisance Orbiter maakte de foto eerder deze maand. Het is de eerste kleurenfoto die de HiRISE-camera aan boord van de orbiter van de landingsplek van Opportunity heeft gemaakt.
Hole in one
Op de foto zien we de Eagle-krater. Meer dan 13 jaar geleden – in januari 2004 – landde een Marslander in het hart van deze krater. Dat was eigenlijk helemaal niet de bedoeling: NASA had de lander in het omringende vlakke landschap neer willen zetten. Dat Opportunity in één van de weinige, kleine kraters die het gebied telt, terechtkwam, is heel bijzonder. Onderzoekers spraken in 2004 ook wel van een ‘hole-in-one-landing’.
Afbeelding: NASA / JPL-Caltech / Univ. of Arizona.
Eén van de eerste foto’s die Opportunity eenmaal op Mars aangekomen maakte. Afbeelding: NASA / JPL.
Parachute
Kort na de landing opende de lander zijn deuren en kon Opportunity voor het eerst een blik werpen op de omgeving. En weer ietsje later verliet de rover de lander om Mars te gaan verkennen. Naast de krater is op de foto ook de parachute die tijdens de afdaling door de Marslander werd gebruikt, te zien.
Kilometers
Opportunity zelf is op de foto in geen velden of wegen te bekennen. Logisch: de rover heeft de afgelopen dertien jaar niet stilgezeten. In totaal heeft de rover al meer dan 44 kilometer ‘in de benen’. De rover heeft daarmee een record op zijn naam gezet: nog nooit legde een voertuig op een andere planeet zo’n grote afstand af als Opportunity.
Opportunity keek nog even achterom toen hij de Eagle-krater verliet. Afbeelding: Cornell University.
Opportunity heeft naast de Eagle-krater ook de Endurance-krater bestudeerd en een ritje rond de Victoria-krater voltooit. Ook de rand van de Endeavour-krater heeft Opportunity aan een grondig onderzoek onderworpen. Ondanks al dat harde werk gaat Opportunity gewoon vrolijk door. Niet slecht voor een rover die eigenlijk maar drie maanden mee had moeten gaan. Ook het tweelingbroertje van Opportunity – Spirit – hield het aanzienlijk langer vol dan verwacht, maar niet zolang als Opportunity: de rover legde in 2010 het loodje.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
26-04-2017
Martiaanse Trojanen blijken restjes van mini-planeet te zijn
De mini-planeet is waarschijnlijk lang geleden tijdens een botsing vernietigd.
Trojanen zijn brokken materie die dezelfde baan hebben als een planeet (in dit geval: Mars). Ondanks dat de planeet en de Trojanen dezelfde baan volgen, komt het nooit tot een botsing. De Trojanen bevinden zich namelijk op 60 graden boogafstand van de planeet en reizen dus óf voor de planeet uit óf achter de planeet aan.
Opmerkelijke verdeling
Mars heeft negen van deze Trojanen. Acht ervan bevinden zich in Lagrangepunt 5. Eentje in Lagrangepunt 4. Die opmerkelijke verdeling konden onderzoekers tot voor kort niet goed verklaren. Theorieën hadden ze er wel over. Zo dachten sommige onderzoekers bijvoorbeeld dat een planetoìde in Lagrangepunt 5 na een botsing uiteengevallen was, waarna het acht leden tellende groepje brokstukken dat we vandaag de dag zien, was ontstaan. Een andere mogelijkheid was dat er eerst één Trojaan in Lagrangepunt 5 huisde. Die Trojaan is sneller gaan draaien, waardoor er kleine stukken van de Trojaan afvlogen.
De Trojanen van Mars. Afbeelding: Armagh Observatory.
Gemeenschappelijke voorouder
Hoewel de theorieën van elkaar verschillen, zijn ze het over één ding eens: de Trojanen in Lagrangepunt 5 zijn ooit onderdeel geweest van één hemellichaam. Maar is dat werkelijk zo? Wetenschappers hebben dat nu uitgezocht. Ze keken daartoe naar de kleur van het zonlicht dat drie Trojanen in L5 reflecteren. Het onderzoek wijst uit dat de drie Trojanen een vergelijkbare samenstelling hebben. Aangezien de brokken materie ook dezelfde baan hebben, wijst het er sterk op dat ze afstammen van één hemellichaam.
Olivijn
Het onderzoek wijst verder uit dat de onderzochte Trojanen voornamelijk uit olivijn bestaan. En dat is opmerkelijk. Olivijn is een mineraal dat normaal gesproken in veel grotere hemellichamen – onder hoge druk en hoge temperaturen – ontstaat. Het wijst erop dat deze Trojanen resten zijn van mini-planeten (ook wel planetesimalen genoemd) die net als de aarde een korst, mantel en kern ontwikkelden, maar door botsingen vernietigd zijn.
“Er bestaan veel verschillende families (planetoïden, red.) in de planetoïdengordel tussen Mars en Jupiter en zelfs onder Jupiters Trojanen (treffen we verschillende families planetoïden aan, red.), maar geen van deze bestaan uit door olivijn gedomineerde planetoïden,” vertelt onderzoeker Apostolos Christou. Onderzoekers noemen dit ook wel het ‘missing-mantle problem‘. De planetoïdengordel is rijk aan mineralen die thuishoren in de kern of korst van planetesimalen, maar er zijn nauwelijks mineralen te vinden die thuishoren in de mantel. De ontdekking van een door olivijn gedomineerde planetoïdenfamilie nabij Mars lost dit missing-mantle problem niet op. Maar het laat wel zien dat in het jonge zonnestelsel in de buurt van Mars mantelmateriaal voorhanden was. “Onze resultaten suggereren dat dergelijk materiaal heeft bijgedragen aan de vorming van Mars en misschien ook aan de vorming van diens planetaire buurman, onze eigen aarde.”
(scientias.nl)
Martiaanse Trojanen blijken restjes van mini-planeet te zijn
De mini-planeet is waarschijnlijk lang geleden tijdens een botsing vernietigd.
Trojanen zijn brokken materie die dezelfde baan hebben als een planeet (in dit geval: Mars). Ondanks dat de planeet en de Trojanen dezelfde baan volgen, komt het nooit tot een botsing. De Trojanen bevinden zich namelijk op 60 graden boogafstand van de planeet en reizen dus óf voor de planeet uit óf achter de planeet aan.
Opmerkelijke verdeling
Mars heeft negen van deze Trojanen. Acht ervan bevinden zich in Lagrangepunt 5. Eentje in Lagrangepunt 4. Die opmerkelijke verdeling konden onderzoekers tot voor kort niet goed verklaren. Theorieën hadden ze er wel over. Zo dachten sommige onderzoekers bijvoorbeeld dat een planetoìde in Lagrangepunt 5 na een botsing uiteengevallen was, waarna het acht leden tellende groepje brokstukken dat we vandaag de dag zien, was ontstaan. Een andere mogelijkheid was dat er eerst één Trojaan in Lagrangepunt 5 huisde. Die Trojaan is sneller gaan draaien, waardoor er kleine stukken van de Trojaan afvlogen.
De Trojanen van Mars. Afbeelding: Armagh Observatory.
Gemeenschappelijke voorouder
Hoewel de theorieën van elkaar verschillen, zijn ze het over één ding eens: de Trojanen in Lagrangepunt 5 zijn ooit onderdeel geweest van één hemellichaam. Maar is dat werkelijk zo? Wetenschappers hebben dat nu uitgezocht. Ze keken daartoe naar de kleur van het zonlicht dat drie Trojanen in L5 reflecteren. Het onderzoek wijst uit dat de drie Trojanen een vergelijkbare samenstelling hebben. Aangezien de brokken materie ook dezelfde baan hebben, wijst het er sterk op dat ze afstammen van één hemellichaam.
Olivijn
Het onderzoek wijst verder uit dat de onderzochte Trojanen voornamelijk uit olivijn bestaan. En dat is opmerkelijk. Olivijn is een mineraal dat normaal gesproken in veel grotere hemellichamen – onder hoge druk en hoge temperaturen – ontstaat. Het wijst erop dat deze Trojanen resten zijn van mini-planeten (ook wel planetesimalen genoemd) die net als de aarde een korst, mantel en kern ontwikkelden, maar door botsingen vernietigd zijn.
“Er bestaan veel verschillende families (planetoïden, red.) in de planetoïdengordel tussen Mars en Jupiter en zelfs onder Jupiters Trojanen (treffen we verschillende families planetoïden aan, red.), maar geen van deze bestaan uit door olivijn gedomineerde planetoïden,” vertelt onderzoeker Apostolos Christou. Onderzoekers noemen dit ook wel het ‘missing-mantle problem‘. De planetoïdengordel is rijk aan mineralen die thuishoren in de kern of korst van planetesimalen, maar er zijn nauwelijks mineralen te vinden die thuishoren in de mantel. De ontdekking van een door olivijn gedomineerde planetoïdenfamilie nabij Mars lost dit missing-mantle problem niet op. Maar het laat wel zien dat in het jonge zonnestelsel in de buurt van Mars mantelmateriaal voorhanden was. “Onze resultaten suggereren dat dergelijk materiaal heeft bijgedragen aan de vorming van Mars en misschien ook aan de vorming van diens planetaire buurman, onze eigen aarde.”
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
05-05-2017
Curiosity gaat donker duinzand op Mars analyseren
De Marsrover Curiosity heeft donker duinzand verzameld en gaat de zandkorreltjes analyseren.
Op de foto bovenaan dit artikel zijn de duintjes op Mars te zien. De afgelopen maanden bezocht verschillende locaties waar deze zandduintjes te zien zijn. Er zijn nogal wat raadsels om op te lossen. Zo ontstaan de duintjes slechts aan één kant van de berg. Daarnaast heeft ieder duintje weer een andere vorm. Wetenschappers hopen te achterhalen hoe wind deze duinen vormt.
De kleine duintjes liggen naast grote, lijnrechte duinen. De windstromen rondom deze rechte duinen zijn gecompliceerder dan de windstromen rondom duinen die de vorm hebben van een halve maan. “We zien rimpelingen in het zand sneller veranderen rondom deze rechte duinen,” vertelt onderzoeker Mathieu Lapotre van Caltech.
Vandaar dat Curiosity alles onderzoekt. De bewegingen van rimpelingen in het zand verraden hoe hard het waait en wat de windrichting is. Daarnaast stuurt het Rover Environmental Monitoring Station iedere dag de lokale temperatuur, luchtvochtigheid en luchtdruk naar de aarde. Ook heeft de Marsrover de robotarm gebruikt om zand te verzamelen. Dit wordt nu onderzocht. Het is de planning om de komende tijd meer materiaal op te scheppen en te analyseren.
Leven op Mars?
Curiosity landde in 2012 in de Gale-krater en arriveerde in 2014 bij Mount Sharp.
Het hoofddoel van de missie is nu het bestuderen van hogergelegen lagen op Mount Sharp. Eind vorig jaar ontdekte Curiosity dat het erop lijkt dat in de Gale-krater langdurig chemische reacties plaatsvonden die op aarde cruciaal zijn gebleken voor leven.
Of er ook op Mars ooit leven is geweest, blijft onduidelijk. Dat de omstandigheden op de rode planeet ooit gunstig waren voor leven, daar zijn onderzoekers wel van overtuigd. Curiosity toonde eerder al aan dat de Gale-krater een meer bevatte dat alle chemische ingrediënten die nodig zijn voor leven – plus de chemische energie die leven vereist – herbergde.
(scientias.nl)
Curiosity gaat donker duinzand op Mars analyseren
De Marsrover Curiosity heeft donker duinzand verzameld en gaat de zandkorreltjes analyseren.
Op de foto bovenaan dit artikel zijn de duintjes op Mars te zien. De afgelopen maanden bezocht verschillende locaties waar deze zandduintjes te zien zijn. Er zijn nogal wat raadsels om op te lossen. Zo ontstaan de duintjes slechts aan één kant van de berg. Daarnaast heeft ieder duintje weer een andere vorm. Wetenschappers hopen te achterhalen hoe wind deze duinen vormt.
De kleine duintjes liggen naast grote, lijnrechte duinen. De windstromen rondom deze rechte duinen zijn gecompliceerder dan de windstromen rondom duinen die de vorm hebben van een halve maan. “We zien rimpelingen in het zand sneller veranderen rondom deze rechte duinen,” vertelt onderzoeker Mathieu Lapotre van Caltech.
Vandaar dat Curiosity alles onderzoekt. De bewegingen van rimpelingen in het zand verraden hoe hard het waait en wat de windrichting is. Daarnaast stuurt het Rover Environmental Monitoring Station iedere dag de lokale temperatuur, luchtvochtigheid en luchtdruk naar de aarde. Ook heeft de Marsrover de robotarm gebruikt om zand te verzamelen. Dit wordt nu onderzocht. Het is de planning om de komende tijd meer materiaal op te scheppen en te analyseren.
Leven op Mars?
Curiosity landde in 2012 in de Gale-krater en arriveerde in 2014 bij Mount Sharp.
Het hoofddoel van de missie is nu het bestuderen van hogergelegen lagen op Mount Sharp. Eind vorig jaar ontdekte Curiosity dat het erop lijkt dat in de Gale-krater langdurig chemische reacties plaatsvonden die op aarde cruciaal zijn gebleken voor leven.
Of er ook op Mars ooit leven is geweest, blijft onduidelijk. Dat de omstandigheden op de rode planeet ooit gunstig waren voor leven, daar zijn onderzoekers wel van overtuigd. Curiosity toonde eerder al aan dat de Gale-krater een meer bevatte dat alle chemische ingrediënten die nodig zijn voor leven – plus de chemische energie die leven vereist – herbergde.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
nu ben ik op zoek naar die fotoquote:
05-05-2017
Curiosity gaat donker duinzand op Mars analyseren
De Marsrover Curiosity heeft donker duinzand verzameld en gaat de zandkorreltjes analyseren.
Op de foto bovenaan dit artikel zijn de duintjes op Mars te zien. De afgelopen maanden bezocht verschillende locaties waar deze zandduintjes te zien zijn. Er zijn nogal wat raadsels om op te lossen. Zo ontstaan de duintjes slechts aan één kant van de berg. Daarnaast heeft ieder duintje weer een andere vorm. Wetenschappers hopen te achterhalen hoe wind deze duinen vormt.
.........
(scientias.nl)
Silence breaks apart, Brightness comes to life
Stream of sounds Wash away the darkness from my soul
Stream of sounds Wash away the darkness from my soul
