Depressie & Angst #137

quote:

Op vrijdag 30 september 2016 12:49 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Tot op zekere hoogte ja.

Ik hoop dat je het kut gesprek achter je kunt laten. Je krijgt wel de tijd om aan jezelf te werken zonder dat je hoeft te werken. Dat lijkt me wel prettig voor je.

Ik ben al ruim 6 maanden thuis. Het gaat al beter dan eerst (van 28 paniekaanvallen per week in juni, naar 2-3 per week nu), maar ben er nog niet. En dit soort gesprekken maken me niet bepaald meer hoopvol.

quote:

Op vrijdag 30 september 2016 13:03 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Ik ben al ruim 6 maanden thuis. Het gaat al beter dan eerst (van 28 paniekaanvallen per week in juni, naar 2-3 per week nu), maar ben er nog niet. En dit soort gesprekken maken me niet bepaald meer hoopvol.

Ik denk dat ik je niet goed begrijp. Dat ligt waarschijnlijk aan mij en niet aan jou. Wat maakt dat dit je zo overstuur maakt? Ik bedoel ik begrijp dat het een kut gesprek was maar aan de andere kant waarom laat je de mening van een UWV medewerker zo zwaar tellen? Tuurlijk je bent er nog niet maar kijk eens waar je wel bent in vergelijking met juni?

quote:

Op vrijdag 30 september 2016 13:22 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Ik denk dat ik je niet goed begrijp. Dat ligt waarschijnlijk aan mij en niet aan jou. Wat maakt dat dit je zo overstuur maakt? Ik bedoel ik begrijp dat het een kut gesprek was maar aan de andere kant waarom laat je de mening van een UWV medewerker zo zwaar tellen? Tuurlijk je bent er nog niet maar kijk eens waar je wel bent in vergelijking met juni?

Je hebt verdorie helemaal gelijk! Ik hecht teveel aan meningen van 'volwassenen'. Thanks voor de reality check..

quote:

Op vrijdag 30 september 2016 13:45 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Je hebt verdorie helemaal gelijk! Ik hecht teveel aan meningen van 'volwassenen'. Thanks voor de reality check..

Ik weet wel hoe het kan gaan hoor, ik ben zelf ook nog al snel onder de indruk van sommige mensen in zulke gevallen. Maar denk echt dat het nu niet nodig is. Rustig aan.

quote:

Op vrijdag 30 september 2016 13:03 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Ik ben al ruim 6 maanden thuis. Het gaat al beter dan eerst (van 28 paniekaanvallen per week in juni, naar 2-3 per week nu), maar ben er nog niet. En dit soort gesprekken maken me niet bepaald meer hoopvol.

Toch is het beter om eerst zelf de boel op de rit te krijgen dan weer te snel aan het werk te gaan. Ikzelf ben na een opname al heel snel weer aan het werk gezet, en ik denk dat dat mn herstel echt heeft vertraagd. Ik bleef maar overbelast op die manier. En heb zelf nog aan de rem getrokken, want ze vonden dat het allemaal veel sneller moest.

quote:

Op vrijdag 30 september 2016 13:22 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Ik denk dat ik je niet goed begrijp. Dat ligt waarschijnlijk aan mij en niet aan jou. Wat maakt dat dit je zo overstuur maakt? Ik bedoel ik begrijp dat het een kut gesprek was maar aan de andere kant waarom laat je de mening van een UWV medewerker zo zwaar tellen? Tuurlijk je bent er nog niet maar kijk eens waar je wel bent in vergelijking met juni?

Het UVW gaat natuurlijk wel over je uitkering. Ik heb het gevoel dat ze een quota moeten halen en daarom voortdurend met drogreden komen.

Precies een jaar geleden had ik zo'n gesprek en daarin werd gevraagd of ik zelf boodschappen doe. Ja zei ik waardoor ze meteen concludeerde dat werken prima zou kunnen. Dat terwijl ik voor 90% was afgekeurd. Godzijdank kreeg ik daarna twee trajectbegeleiders die me beide afkeurde.

Sterkte iig. Hopelijk vallen ze je voorlopig niet lastig.

quote:

Op vrijdag 30 september 2016 13:45 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Je hebt verdorie helemaal gelijk! Ik hecht teveel aan meningen van 'volwassenen'. Thanks voor de reality check..

Begrijp je! Ik ben toen zelf ook heel erg voor mij opgekomen.
Toen gaf de arts ook toe dat het protocol is en dat anders iemand anders hem op de vingers zou tikken. Ik heb toen ook geroepen 'heb je het zelf wel eens meegemaakt?' en die termen.... enzo.
Kortom: probeer het je niet persoonlijk aan te trekken maar er gewoon van te leren.

Btw ik moet morgen naar GGZ (1e keer) voor een intake gesprek.
Voor een diagnose en voor medicatie (continuering)? behandeling? etc. etc.
Ik ben benieuwd!

Het gaat de laatste weken eigenlijk heel lekker. Zo lekker dat ik nu nerveus wordt van hoe het kan dat het zo lekker gaat. Ik ben het niet gewend. Normaal gesproken is er altijd wel iets geweest, iets waar ik bang voor was, angsten, nervositeit, dingen in mijn leven. Maar nu, ik ben lekker bezig met werk, meer afstand van m'n familie genomen, heb daardoor meer energie, geestelijk wel wat doorbraken gemaakt qua denkpatronen.

Voor m'n gevoel ben ik zo gewend geraakt aan de storm dat ik me nu naar voel wanneer het er niet is. Dat deze stilte niet een permanente stilte kan zijn, alleen een stilte voor de storm. Een storm die weer moet komen. Natuurlijk gaan er vast wel kleine stormpjes komen, alleen de stabiliteit van de laatste weken, ik denk dat dit best wel eens een doorbraak kan wezen. Ik ga iig zo door en hoop dat het lekker gaat.

R&P / Begeleid wonen/beschermd wonen

Even reclame maken

quote:

Op zaterdag 1 oktober 2016 21:40 schreef hardromacore2.0 het volgende:

[..]

Je moet niks.

Step by step waar het kan.
En druk het niet weg.

Ja volhouden lijkt mij noodzakelijk, anders houdt het op, maar dat betekend niet dat je telkens het uiterste kunt vragen.

Dank je wel.

Ben ik weer. Ik denk dat ik weer vol in de dysthyme stoornis zit. Een en al uitzichtloosheid. Ik wil geen pillen. CBasp schijnt te helpen als therapievorm. Hebben mensen hier ervaring mee?

Trek je het niet gewoon slecht dat je huisje nog steeds niet op orde is? (Ja, ik las ook in je klustopic.)

Nee dat huisje is het gevolg. Want ik kan best 's avonds nog wat doen maar ben van de kantoorbaan met minimale uren elke dag compleet gesloopt. Het zit echt in dysthymie. En dat is weer het gevolg van ineffectief met faalangst en angst voor afwijzing omgaan. Ben doodmoe. Altijd.

Ik voel me zo eenzaam. Ik kan maar niet accepteren dat er geen menselijke warmte in mijn huisje is, en het lijkt er ook niet op dat dat gaat veranderen. Ik wilde zo graag kindjes en de familie zit nu ook aan te dringen dat ik moet opschieten. Zaaddonor vind ik geen optie omdat ik dan bij geen gelijkenis met mij niet kan uitleggen op wie mijn kindje lijkt. Ik wil gewoon heel basale, simpele en fundamentele dingen in het leven maar het is allemaal zo ver weg.

[ Bericht 48% gewijzigd door Andromache op 19-10-2016 23:24:57 ]

Als buitenstaander zou ik zeggen dat je van werken plus een appartement opknappen al behoorlijk gesloopt kunt raken. En als dat lang duurt, en misschien ook nog wel vatbaar bent voor de donkere, sombere dagen. zakt ook mensen zonder dysthymie de moed wel eens flink in de schoenen.

Mijn punt is: ruim de rommel op, nodig je vrienden uit, steek kaarsjes aan, drink wijn, eet toastjes en geniet een beetje. Vóórdat je op zoek gaat naar therapie.

Op de afdeling werd shag gegeven aan de ‘patiėnten’.
Er werd shag geven aan de patiėnten in een psychiatrisch ZIEKENHUIS!
De artsen in dat ggz-hol staan ook te roken. Een arts die rookt dat heb ik nooit begrepen.
Hij/zij moet toch het werk op de een of andere manier vol zien houden. En als je twee keuzes hebt: zelf die giftige pillen slikken of roken, dan weet de psychiater het wel.
Je wordt in de dat gg-hol (psychiatrische crisisunit Amsterdam) eerst ‘gek’ gemaakt en dan heeft men een excuus om je vol te douwen met gif. En je te beroven van je vrijheid.
Je wordt uitgelokt om agressief te worden. Je wordt uitgelokt om te ontsnappen uit het gesticht.
Zodat ze je ‘vreemde gedrag’ als reden kunnen gebruiken om je kapot te maken.
“Jij hebt je misdragen, jij maakt onze spullen kapot, wie denk je dat dat gaat betalen?” Dat wordt een dure rekening voor je, ben je daar wel voor verzekerd.” “Voor straf ‘bied’ ik jou nu een antipsychotica pilletje ‘aan’”, als je die niet slikt wordt het DWANG voor meneer de Wit.
Ik had mijn arm gebroken. Psychiater:”weet je wat we doen, jij mag bij de de psychiatrische ouderen afdeling vertoeven, vind je dat niet leuk?. Een eigen kamer met tv en een electronisch bestuurbaar bed”. Voor onbepaalde tijd mag jij tussen oude-verwarde mensen zitten.
Na een maand — “Wat raar Samuel, dat het nog niet goed met jouw gaat?”” we hebben je vol gestopt met pillen opgesloten tussen ouwe gekken, en nog wil het niet.” “Als ik s’avonds naar huis rijd dan trek ik normaal gesproken de deur achter mijn dicht. Maar jouw lot grijpt mij echt aan. Je bent nog zo jong.” Als mijn lot je aan zou grijpen zou je dit werk niet doen. Maar ja… 8000/9000 euro netto laat je toch niet zomaar aan je neus voorbij gaan”.
“Samuel je slikt je pillen niet.” “We gaan je opsluiten, zo gaat dan met mensen die niet ‘medicatie trouw’ zijn”. “Jij hebt je niet aan DE afspraken gehouden, eigenlijk onze zelfverzonnen regels, maar dat is niet belangrijk, als jij maar het gevoel hebt dat het ‘ONZE’ , in goed overleg met jou gemaakte afspraken zijn : -). Dus we sluiten je op. Je mag gewoon weg overdag hoor! Als je zegt waar je heen gaat, hoelang je weg blijft en als een verpleegkundige of beter gezegd een bewaker zin heeft om de zwaar vergrendelde deur voor je los te draaien. Lijkt mij een prima deal toch Samuel? Want je moet weten, we hebben allemaal het beste met je voor, en wat dat beste is dat is discutabel, maar goed, dat boeit verder niet.”
“Samuel als je je pillen slikt dan kom je er wel. Waar je dan komt wordt er niet bij gezegd. dat kan net zo goed een ziekenhuisbed zijn waarin je verbonden bent met een dialyse apparaat, omdat de lithium, ons paradepaardje voor bipolaire stoornissen, je nieren heeft verneukt. “maar Samuel, elk nadeel heeft toch een voordeel?”.
De psychiatrie maakt mensen kapot voor eigen belangen van psychiaters en andere zakenmensen. De een zijn dood is de ander zijn brood. Maar eigenlijk is: de een zijn leed is de ander de ander zijn brood(valt inderdaad niet met elkaar te rijmen). Want psychiaters en farmaceutische industrie willen helemaal niet dat je dood gaat, want dan kunnen ze hun rommel en ziekelijk ideeėn niet meer aan je kwijt.
Ben je patiėnt bij de ggz?
Dan roep ik je om bij deze op zo snel mogelijk de behandeling of het contact te beėindigen!
Red wat er nog te redden valt voor dat het te laat is. want hoe langer je in behandeling blijft bij de ggz, hoe meer je kapot wordt gemaakt tot dat je je er zelf een einde aan maakt, omdat je het niet meer trekt. Maar feitelijk heeft de ggz (psychiaters en verpleegkundige en spv’ers en al dat ongedierte wat ze een interssant klikkende naam hebben gegeven) je dan gewoon vermoord.
Laat je niet vermoorden door hen! Red jezelf!

Hieronder volgt een waargebeurd verhaal over mijn ervaringen in de ggz. De namen zijn uiteraard veranderd wegens privacy:
Voordat we het draaiboek af gaan wil ik mezelf graag introduceren. Graag voordat jullie deze formaliteit waarvan de inhoud al beklonken is, gaan inleiden. Want het beleid is al gemaakt dit is slecht een formaliteit om mij het gevoel te geven dat ik een keuze heb en om te zien dat ik naast een naam in een veel te groot dossier ook een persoon van vlees en bloed ben.
Ik vind het belangrijk mijn gedachtes en gevoelens over de ggz kwijt te kunnen.
Ik vind dat ik het recht heb om dit even uit een te zetten. Net zoals de ggz het nodig vond om jaren lang hun opvattingen aan mij opdringen. Ik vraag jullie begrip hiervoor. Mocht ik mijn verhaal niet afkunnen maken, omdat iemand het nodig vind mij te onderbreken, is dit gesprek voor mij ten einde. En zal ik mij via een andere weg mij losmaken van het juk wat ggz heet. Ik ben inderdaad een tijdje aan het woord maar het is wel mijn verhaal. En dat is belangrijk, want waar zitten wij hier anders voor?
Nogmaals wil ik benadrukken dat dit mijn opvattingen en mijn belevingen zijn.
De gzz wilde linksom, ik wilde rechtsom.
Dit heeft tot een breuk geleid. Want, wat was de behandeling nog waard,
aangezien er geen overeenstemming was in de te bewandelende weg?
We waren duidelijk in een patstelling terecht gekomen. Ik kwam niet verder met de ggz. En de ggz kon mij ook niet meer behandelen volgens haar visie en beleid, omdat ik hier dus niet achter stond.
De medicatie en de ggz maakten mij ziek. Ik ben er van overtuigd dat de medicatie mij louter schade hebben berokkend. Het diverse keren stoppen met de medicatie in het verleden had geleid tot ontwenningsverschijnselen. Deze ontwenningsverschijnselen namen de vorm aan van onwenselijk gedrag en gevoelens.
Of ik een bipolaire-stoornis heb, of inmiddels, upgegrade tot een schizo-affectieve stoornis?
Nee, ik weet zeker van niet. Te kort ziekte inzicht zegt de psychiater dan.
Als er geen ziekte is kun je ook geen ziekte inzicht hebben. Je kunt het ook omdraaien en zeggen dat ik juist het inzicht heb dat ik geen ziekte heb. Maar dat is mijn woord tegen die van de psychiater en de psychiater weet het want, die heeft het weer gehoord van een andere psychiater, en die op zijn beurt heeft het weer gehoord van een andere psychiater. Tot je uiteindelijk komt bij een hele ‘slimme’ psychiater die al deze ziektebeelden heeft verzonnen, want de wetenschap die iets niet weet wordt bang zijn patent op DE waarheid te verliezen.
Want, hoe kan worden aangetoond, zoals bij somatische ziektes worden aangetoond, dat ik lijdt aan een ernstige psychiatrische aandoening?
Is er een meter of een apparaat wat dit zou kunnen aantonen?…….nee die is er niet.
Ja, er is een de DSM bijbel, maar dan kom je weer bij die, zojuist genoemde creatieve psychiater terecht.
Mijn unieke persoonlijkheid en gedrag worden gekoppeld aan een ziekte. Terwijl dit gedrag heel goed ergens anders uit voort gekomen kan zijn. Alles wordt volledig, ten onrechte, gereduceerd tot een ziekte.
Hoe kom ik dan aan die ziekte? ”Ja……dat is genetisch zo bepaald”.
Maar als het aan mijn genen ligt is dat een vicieuze cirkel, want de genen zijn waar ik uit ben opgebouwd. Anders gezegd, ik ben ben mijn genen en de genen zijn wie ik ben. Dus dat verklaard het probleem nog steeds niet. En bovendien ben ik ook niet mijn vermeende’ ziekte’. Want, als ik al ziek zou zijn geweest is dat altijd maar een deeltje van wie ik ben. En niet zoals de geestelijke gezondheid het benaderd, namelijk vanuit het ziektebeeld, dus, ‘JE BENT ZIEK’. Ook al wordt dit stellig ontkent, ik heb ervaren dat ik volgens hen de ziekte ben, en daarvan uit mijn leven moet benaderen.
Het is schadelijk en te makkelijke om mensen tot een ziekte te veroordelen omdat ‘dit nou eenmaal zo is – helaas pindakaas’. “Als je Suiker hebt moet je ook insuline spuiten” en dat soort scheve vergelijkingen.
Medicatie is het creėren van een schijnwereld, je ervaart de wereld zo als hij niet is. Het is dan alsof iedereen ineens een clownsneus en pruik draagt om jou maar continu vrolijk en gelukkig te houden. Terwijl geluk maar een korte sensatie is. Pijn en ongelukkigheid horen ook bij het leven.
Geluk impliceert ongeluk en visa versa, die gaan simpel weg niet zonder elkaar. Haal je ‘scherpe de randjes eraf’, je maakt iemand gewoon vlak, dan is dat alsof er geen hardslag meer is op de meter, dus je wordt dan gewoon een levende zombie. En van een pil leer je ook nog eens helemaal niets. Het is alsof je leven laat leiden door een computer, en je zelfs niets meer te doen. Met als resultaat dat je zo afgevlakt bent, dat je je eigenlijk nog ongelukkiger bent geworden door de medicatie, dan je al was. Want ook zonder gevoel kun je weten dat je niet gelukkig bent.
Geluk en gezondheid worden gepredikt als een soort standaard waar iedereen aan moet voldoen. Als je het niet hebt is er een probleem. Mensen die niet continu gelukkig zijn, willen het wel graag zijn en blijven. En dat creėert het probleem juist. Je bent niet gelukkig of continue gelukkig, en die wetenschap en het najagen van ‘het geluk’, wat nooit komt, maakt je vervolgens alleen nog maar ongelukkiger. Nu noem ik geluk als voorbeeld maar zo is het met het hele spectrum van emoties en gedrag. Mensen worden in deze maatschappij geacht om aan een norm te voldoen, namelijk de ‘normale mens’. En als je niet aan deze norm voldoet heb je een probleem, dat A, niet geaccepteerd word en B, jezelf kapot maakt. Want iemand is zoals hij is, en als hij dus probeert aan dat ideaalbeeld, de norm, te voldoen en dit lukt niet creėert dit een nog groter probleem, zoals een laag zelfbeeld en gevoel dat je niet goed bent zoals je bent, met als gevolg nog ongelukkig zijn.
Waarom is er eigenlijk nog geen medicijn tegen psychiatrische aandoeningen? Een medicijn wat niet alleen maar de symptomen doet afnemen, maar echt geneest. Dit medicijn is er simpelweg niet omdat artsen, farmaceutische industrie en de regering, hier belang bij hebben.
Deze mensen hebben macht en controle en die willen zij niet verliezen. Als er een echt medicijn zou zijn, dan zouden alle psychiaters hun baan verliezen, de farmaceutische industrie verlies draaien en de regering geen controle meer hebben over mensen waar ze in theorie overlast van zouden kunnen hebben. Dit zou desastreus zijn. Door het in het leven roepen van verzonnen ziektes en half gare medicatie, die de klachten vaak alleen nog maar verergeren, blijft de situatie zo als hij is, naar tevredenheid van de patiėnt….uhm ik bedoel de partijen die ik zojuist heb genoemd. De ‘patiėnt’ is hier alleen maar heel erg het slachtoffer van.
Om terug te komen op de genetische verhaal, laat ik het de genetische mythe noemen. Even terzijde, zoals jullie waarschijnlijk wel weten, je genen of DNA veranderen gedurende je leven.
Terugkomend op mijn punt: Ik ben bipolair omdat mijn moeder dat is? en zij is het weer haar moeder het weer is? Waar is het begin? En waarom ligt de oorzaak in het verleden?. Niet alle dingen worden verklaart door het verleden. Dat is simpel weg het uitstellen van de verklaring. Iemands voetsporen bepalen toch ook niet waar iemand naar toe gaat? Dat bepaald de persoon zelf. De ervaring die ik nu heb opgedaan en nog steeds op doe leren mij mij hoe ik met mij gevoelens moet of beter gezegd kan omgaan. Hier heb ik ZELF invloed op!.
Psychiaters zijn er van overtuigd dat je altijd ziek blijft en niet zonder medicatie meer kunt functioneren. Maar het tegendeel zit voor je. Maar altijd houden ze vast aan hun kennis en empirie, Zo van: “het kan nog fout gaan, en je verleden liegt er niet om”. In theorie is inderdaad alles mogelijk maar in het verleden behaalde resultaten bieden 0 garantie voor de toekomst. En daarnaast ben ik ook mijn verleden niet. De psychiatrie is net zo dogmatisch als de religie, en beoogt het zelfde doel, namelijk macht en controle. Beide houden ze zich vast aan dogma’s, “voor verandering is nu eenmaal geen plek”
Wat mij zeer heeft teleurgesteld is het gesprek wat heeft plaats gevonden met psychiater, casemanagar, mijn vader en Henk van der Geest. Hoe psychiater en casemanager laatste genoemde indirect hebben bejegend, stuit mij tegen de borst. Hij zou geen verstand hebben van bipolaire stoornissen. Hoe kun je dat vaststellen in een gesprek van een uur? Bovendien is hij op de eerste plaats trauma-deskundige. Je verwacht toch ook niet van een slager dat hij weet hoe hij een brood bakt.
Ik kan overigens verzekeren dat hij wel degelijk kennis heeft van zogenoemde bipolaire stoornissen, voor wat het waard is. Want hij beschouwd mij op de eerste plaats noch als een psychiatrisch patiėnt noch als een getraumatiseerd iemand, maar als een normale jonge man die veel heeft meegemaakt. En ik denk dat de ggz veel van deze benaderingswijze kan leren. En als je mensen dan per se in hokjes moet plaatsen, neem dan het hele verhaal in ogenschouw, en zoem niet slecht in op één aspect. Dat is versplintering van de werkelijkheid.
Mijn laatste opname was een geestelijke mishandeling. Ik moest twee weken na ‘goed’ overleg, feitelijk had ik weinig keuze, opgenomen worden op de gesloten crisis-unit. want ‘ik was op eigen houtje gestopt met de medicatie’. Ik weet dat ik met deze opmerking van ‘mishandeling’ geen vrienden maak, maar het is nou eenmaal zoals ik het ervaren heb.
Er werd gezegd dat ik de consequenties maar moest aanvaarden, want als ze mij niet zouden opnemen, dan zou de volgende dag de hele clientčle van ggz voor de deur zo staan om te eisen dat zij ook met de medicatie wilde stoppen. Ook werd er gezegd dat ik moest worden opgenomen zodat ik geobserveerd zou kunnen worden, omdat het fout zo KUNNEN gaan. Maar mijns inziens doe je dat niet op een crisis-unit waar ik als stabiel persoon tussen onstabiele mensen moet bivakkeren.
Dit kan alleen maar averechts werken, want zo’n omgeving is toch aanstekelijk en dus niet bevordelijk. Het heeft mij toch twee weken van mijn leven gekost. Waarin ik in mijn vrijheid ben beperkt en verbleef in een omgeving waar ik overwegend slechte herinneringen aan bewaar.
Psychiaters en psychiatrisch artsen zijn ook geneigd om hun verantwoording af te schuiven op hun superieuren. Dit neigt naar hypocrisie. Er werd meerdere malen door hen tegen mij gezegd “ik ben slechts uitvoerende”. Dan denk ik bij mezelf: je ziet hier toch met je eigen geweten, je bent misschien niet eindverantwoordelijk, maar wel sub-verantwoordelijk. Je bent psychiater en arts om dat je het volgens mij zelf wil?
Nog een contradictie is dat de pillen zogenaamd moeten voorkomen dat iemand zo somber wordt dat hij zelfmoord pleegt. Maar die pillen slikken op zichzelf is eigenlijk al karaktermoord. Je dood gewoon iemand z’n persoonlijkheid. Het gedrag veranderd, de emoties vervlakken, cognitieve functies worden aangetast en de belevingswereld veranderd, dit kan ik uit eigen ervaring beamen.
Niemand is meer degene die hij was vóór zijn medicatie gebruik. En het is nog maar de vraag of hij diegene weer wordt na zijn medicatie avontuur. Ik ben in mijn geval positief over. De hersenen herstellen zich gedurende je hele leven en ik ben jong en heb relatief gelukkig kort medicatie gebruikt.
Al hoewel, elke dag met pillen is er een te veel, maar enfin.
Hoe weet je eigenlijk of je iemand überhaupt kunt helpen en hoe je diegene kunt helpen? ‘Kindly let me help you or you’ll drown said the monkey, putting the fish safely up a tree. Met andere woorden: je kunt goede bedoelingen hebben maar dat betekent nog niet dat je daarmee iemand help. Misschien werkten je goede intenties juist averechts. Dit is voor mij ook kenmerkend voor de geestelijke gezondheidszorg in Nederland. Ik heb daar maar een woord voor helaas; bemoeizorg.
Wat mij erg heeft gekwetst in het verleden was de ongenuanceerde en ongegronde opmerkingen van bepaalde artsen in de psychiatrie.”Als ik mijn pillen niet zo blijven slikken dan zouden er elke keer bij een decompensatie brokken hersenen afsterven tot je uiteindelijk niet meer dan een simpele ziel bent, die alleen nog maar een op de bank kan zitten, ze pillen kan slikken en een een zak chips naar binnen kan werken”. of,”Als je je pillen niet blijft slikken loop de volgende keer als het fout gaat in je blote kont op straat”. Iets wat ik nog nooit gedaan heb, lijkt mij daarom niet echt relevant, maar goed. Of, “zolang jij Teun heet zul je pillen moeten blijven slikken”. Of, “Zolang je blijft stoppen met je medicatie zul je terugkomen op ‘ de afdeling’”. Of aan motief om niet meer te willen leven werd getwijfeld:”je denkt dat je dood wil maar het is je ziekte.” Op zulke momenten, als dit soort dingen gezegd worden. Voel je je heel eenzaam en niet serieus genomen. Dit heeft mijn vertrouwen, voor zover dat er ooit was, in de ggz ernstig geschaad en misschien ook wel definitief beschadigd. En toen IK een keer mijn hart luchten door te zeggen ik bepaalde artsen randdebielen vond, met betrekking op de zojuist genoemde uitspraken, werd er gelijk gedreigd met een opname.
Nu kan ik dit wel relativeren en er hard om lachen — al die onzin.
Ik kan wel een boek volschrijven over al mijn ergernissen en belevenissen over de ggz. En mijn vermeende stoornis. En wie weet ga ik dat ook wel doen. Maar voor nu heb ik belangrijkste voor mijn gevoel wel gezegd. Kort samengevat: de ggz als hulpverleningsorganisatie deugt niet. De ggz heeft mij veel leed aangedaan. En de visie van de ggz is een schadelijk en bedrieglijk voor iedereen die er onder ‘behandeling’ is. Ik ben er van overtuigd dat meer mensen zoals het vertrouwen in de ggz op zullen geven en hun eigen weg in slaan. Ik zie geen toekomst voor ggz in haar huidige vorm. Mensen zullen erachter komen dat hun medicatie en hun psychiater het ware probleem zijn.
Tot slot, ik ben er mij van bewust niet altijd even genuanceerd en subtiel te zijn in dit verhaal. Deze verantwoordelijk neem ik op mij. Ik sta volledig achter wat ik heb gezegd. Ik denk ook niemand persoonlijk te hebben gekwetst. Ik heb alleen mijn gevoelens en gedachten uiteengezet.
Ik verwacht niet dat ik veder iets mij zal bereiken, behalve dat ik de moed heb ik genomen om mijn verhaal te doen.Jammer dat ik niet de morele steun krijg vanuit de hulpverlening voor mijn keuze om te stoppen, men hoeft het er niet mee eens te zijn maar een beetje herkenning zou toch fijn zijn geweest.
Maar ik ben trots op het feit dat ik al bijna een jaar zonder medicatie, prima functioneer, op een paar hobbels na, maar dat heeft iedereen. De ene iets meer dan de ander maar verschil mag er zijn.

[ Bericht 0% gewijzigd door Anonimus14 op 19-10-2016 23:40:42 ]

Heb afgelopen maandag een uitgebreide bloed test gedaan in het ziekenhuis en volgende week gaan ze mijn hart bekijken...
Zodoende mijn 'tekorten' eens bekijken.
Ik ben inmiddels ook in therapie.... kortom lichamelijk en geestelijk grondig in kaart gebracht:P

Hoop dat er wat duidelijkheid uitkomt zodat ik er gericht mee aan de slag kan.

quote:

Op woensdag 19 oktober 2016 22:18 schreef Andromache het volgende:
Ben ik weer. Ik denk dat ik weer vol in de dysthyme stoornis zit. Een en al uitzichtloosheid. Ik wil geen pillen. CBasp schijnt te helpen als therapievorm. Hebben mensen hier ervaring mee?

Ja ik. Ik nam toch pillen en het leven werd weer mooi.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Verzet omdat ik ook veel mooie momenten heb waarop ik intens kan genieten van de natuur, muziek, als ik mijn best gedaan heb voor mijn uiterlijk, ik kan nog steeds enorm lachen om dingen, gezelligheid in de horeca, zalig dansen, een mooi punt tijdens volleybal. Ik vind het eigenlijk alleen verschrikkelijk om deze baan te hebben en altijd een leeg huis, geen partner. Verder is het leven best prima.

quote:

Op donderdag 20 oktober 2016 12:04 schreef Andromache het volgende:
Verzet omdat ik ook veel mooie momenten heb waarop ik intens kan genieten van de natuur, muziek, als ik mijn best gedaan heb voor mijn uiterlijk, ik kan nog steeds enorm lachen om dingen, gezelligheid in de horeca, zalig dansen, een mooi punt tijdens volleybal. Ik vind het eigenlijk alleen verschrikkelijk om deze baan te hebben en altijd een leeg huis, geen partner. Verder is het leven best prima.

Ik wil je niet een richting op pushen hoor, maar ik herken zo ontzettend wat je zegt. Alle angsten die ik had voor medicatie, het verzet dat ik zelf ook heb gehad, precies om wat jij nu zegt. Zijn die mooie dingen er dan nog wel?

Ik kan alleen voor mijzelf spreken _{(maar ik herken het OOK van mensen om mij heen die hetzelfde zeggen)} wanneer ik zeg dat medicatie voor mij NIETS weg heeft genomen. Het heeft me juist in de gelegenheid gesteld van al die verschrikkelijk mooie dingen weer echt te genieten. Niet die altijd maar aanwezige naar beneden trekkende kracht die een schaduw over dingen wierp, die ervoor zorgde dat ik de mooie dingen nooit helemaal ten volle kon waarderen en voelen. Altijd maar die drang naar donkerte in mijn gevoel was weg.

En ja, het duurde even (maandje of 3 denk ik voor ik op de juiste dosis zat en me echt merkbaar beter, lichter, echter ging voelen) voor het ten volle werkte en een paar weken daarvan waren echt naar en zwaar, maar het zo ontzettend waard.

Ik heb geen idee hoe het verder gaat lopen en hoe het zich verder gaat ontwikkelen. Hoe ik er over een jaar of wat over denk, maar voor nu ben ik zo dankbaar dat ik over die angst/afkeer voor de medicatie ben heengestapt.

Er zat iets lichamelijk niet goed bij mij. En dat is recht gezet. Dat geeft rust en ruimte om aan het psychische aspect te werken, waar ik nu nog steeds mee bezig ben.

quote:

Op donderdag 20 oktober 2016 12:04 schreef Andromache het volgende:
Verzet omdat ik ook veel mooie momenten heb waarop ik intens kan genieten van de natuur, muziek, als ik mijn best gedaan heb voor mijn uiterlijk, ik kan nog steeds enorm lachen om dingen, gezelligheid in de horeca, zalig dansen, een mooi punt tijdens volleybal. Ik vind het eigenlijk alleen verschrikkelijk om deze baan te hebben en altijd een leeg huis, geen partner. Verder is het leven best prima.

Ik heb geen mening over wel of geen pillen etc. voor jou maar ik heb wel een dysthyme stoornis en cognitieve gedragstherapie geprobeerd. Bij mij hielp het niet maar dat komt waarschijnlijk omdat ik ook een dissociatieve stoornis hebt. Maar je schrijft nu en ook eerder dat je steeds terugvalt in dat dysthyme door de dingen die je niet hebt. Maar wie zegt dat het gevoel weg zou zijn gegaan als je die dingen wel had gehad? Juist bij dysthyme stoornissen ligt daar best een gevaar. Word je wel blij als je die man tegenkomt, die het huis afklust, voorschoot? Er is een kans maar het is geen garantie. En dan zit je met een vol huis en nog steeds dat kut gevoel.

Wellicht is het een optie om in therapie iets te doen aan het verdriet dat je voelt omdat je verwachtingen (nog) niet zijn uitgekomen? Want misschien staat dat je naast alle shit (gedrag, pech, stoornis) ook wel gewoon in de weg?

Ik ben niet bang dat pillen iets weg nemen. Ik ben bang dat ze iets toevoegen dat heel ongezond is. Lichamelijke afhankelijkheid. Dat wil ik beslist niet. Of juist erger depressief raken. Ik kan ook oprecht genieten van leuke dingen die er wel zijn. Daar zit geen waas overheen, als ik me daar vol op richt, ben ik als een kind zo blij. Eerlijk waar. En dat is tussen mijn 18e en 28e regelmatig anders geweest. Toen voelde ik wel die dikke deken van somberheid over alles.

Ik zie dan meer in omgaan met het verdriet en faalangst, en gedragsaanpassing. Ik ben gewoon een erg gevoelig persoon die zich nogal kan laten leiden door niet leuke dingen en angst dat het nooit beter wordt (werk en relatie). Materieel en qua vele andere persoonskenmerken (gul, grappig, slim) zit het allemaal wel goed met mij.

Als je dat zegt, dat je wel zo intens kan genieten van bepaalde dingen, vraag ik me oprecht echt af of het (die) dysthymie is.

Wat is het dan? Zit weer te huilen. Voel me zo ontzettend eenzaam. Ik wil mijn moeder hier niet mee belasten. Vriendinnen begrijpen dit niet. Broer kan er niet over praten. Zus is mijn gejank zat. Ik moet zelf met dit verdriet omgaan en ik kan het niet. Het vooruitzicht van een leven alleen is verschrikkelijk. Ik ga echt nog liever dood.