De kunst van het loslaten van je ex #241 Rust im kopf bitte :(

Nou... ik stuur ook maar eens een berichtje aangezien ik mijn ex moet gaan loslaten.
We hadden 4,5 jaar een relatie en het is sinds een week uit. In het begin ging het wel met mij, maar steeds meer komt het besef dat het nu echt voorgoed uit is. Het doet zo'n pijn. Ik mis hem, zijn familie, ons huis en ik merk dat ik echt angst heb voor het alleen zijn. We deden bijna alles samen en konden met elkaar over alles praten. Raar dat dit nu niet meer kan.
Ik weet dat het beter is om hem te vergeten, maar is best moeilijk als hij steeds in je dromen komt of rondzwerft in je gedachten. Soms heb ik zelfs het idee dat mijn hart echt pijn doet en op die momenten kan ik alleen maar huilen. Blehhh, ik wil ervan af!

quote:

Op maandag 26 juni 2017 22:27 schreef deman13 het volgende:
Het is uit...

Tips?

Keep breathing. Dat vooral. Er zal de komende tijd van alles door je heen gaan, daar moet je gewoon doorheen. Moeilijk voor te stellen nu: maar aan al die rotgevoelens komt uiteindelijk een einde. Echt..

En verder ook de focus op jezelf leggen. Focus op je hobbies, interesses enz. Sociale contacten, nieuwe dingen ondernemen. Niet in een hoekje gaan zitten, want dan wordt het gevoel alleen maar erger.

quote:

Op dinsdag 27 juni 2017 09:15 schreef Flylib het volgende:

[..]

Keep breathing. Dat vooral. Er zal de komende tijd van alles door je heen gaan, daar moet je gewoon doorheen. Moeilijk voor te stellen nu: maar aan al die rotgevoelens komt uiteindelijk een einde. Echt..

En verder ook de focus op jezelf leggen. Focus op je hobbies, interesses enz. Sociale contacten, nieuwe dingen ondernemen. Niet in een hoekje gaan zitten, want dan wordt het gevoel alleen maar erger.

Thanks. Ik heb het net een soort van achter me gelaten. Nummer verwijderd, foto's, gesprekken. Geen contact.

Het enige probleem, ik klamp me vast aan hetgeen ze zei 'het komt misschien ooit wel weer goed, wie weet.'

Hoe krijg ik die rot hoop uit mn kop?

quote:

Op dinsdag 27 juni 2017 10:38 schreef deman13 het volgende:

[..]

Thanks. Ik heb het net een soort van achter me gelaten. Nummer verwijderd, foto's, gesprekken. Geen contact.

Het enige probleem, ik klamp me vast aan hetgeen ze zei 'het komt misschien ooit wel weer goed, wie weet.'

Hoe krijg ik die rot hoop uit mn kop?

Ook zo herkenbaar!! mijn exvriend zei tegen mij dat het voor nu echt beter is en hij niet kan zeggen dat het nooit meer goedkomt of niet. Dan krijg je weer onbewust hoop.
Soms denk ik dat ze dat doen om ons een beetje beter te laten voelen... terwijl dat juist niet zo is.

Ja precies. Het geeft verkeerde signalen af. Beste remedie is afstand nemen. Het heeft mij iig geholpen, dusdanig veel dat ze geen prominente rol meer in mijn leven speelt en ik haar ook weer zonder rare emoties kan benaderen.

Het is wel een hele grote stap om te nemen. En in het begin voel je je er gebroken door, maar die breuk zal stukje bij beetje worden hersteld.

Dank voor alle steunbetuigingen. De ochtenden zijn moeilijk. Ik heb gelukkig niet de neiging om naar haar social media te kijken, dat scheelt.

Ik weet niet hoe ik mij moet voelen en of handelen. Ik heb al gehuild dit weekend. En nu niet meer. Moet ik dit opwekken? Zodat alles er maar uit is? Of onderdruk ik het juist door nu niet aan het huilen te zijn.

Andere vragen spelen steeds op: 'zal ze het inzien en me berichten?' tot 'zal ik ooit nog iemand vinden van wie ik zo ontzettend heb gehouden?'

quote:

Op woensdag 28 juni 2017 12:46 schreef deman13 het volgende:

Andere vragen spelen steeds op: 'zal ze het inzien en me berichten?' tot 'zal ik ooit nog iemand vinden van wie ik zo ontzettend heb gehouden?'

Je moet nu vooral aan jezelf en in het belang van jezelf denken. Je eigen leven oppakken en dingen ondernemen. Hoe meer je dit soort gedachten een rol laat spelen, hoe moeilijker je het maakt voor jezelf.

Ja het klinkt makkelijker gezegd dan gedaan, maar als je die drempel overgaat zal het stukje bij beetje beter worden en ga je over zulke dingen niet meer nadenken. Het is echt zo. Ik ben daar ook doorheen gegaan, en velen met mij in dit topic

En vlucht vooral niet voor je verdriet. Praat erover. Met vrienden, familie etc. Niks mis met het tonen van je kwetsbaarheid. Praten helpt dingen een plek te geven

Tinder maar eens gedownload. Al is het maar om mijn zinnen te verzetten.

Weet je wat ik raar vind? Ik heb geen behoefte om haar een bericht te sturen of haar op te zoeken op social media. Ik hoef het niet.

Weet je waarom? Omdat ze het uit heeft gemaakt en mij kennelijk niet nodig heeft.

Wat ik wel mis is wat we hadden. Maar dat komt niet terug. Althans, niet door mij.

Ik mis haar ook. Maar niet zo erg dat ik haar wil berichten, want zij maakte er een eind aan.


Pff. Mijn gedachtes.

Hier is het ook uit. Het voelt verschrikkelijk aan, ik probeer er met een aantal vrienden wat door te komen want alleen lukt het echt niet...

Er kwamen een heleboel frustraties boven tafel waar ik initieel van dacht "Terechte kritiek". Tot ik na een tijd achter kwam dat er een patroon in zat. "Nu vraag je om X en vroeger mocht X niet." Het zou allemaal mijn schuld zijn maar de verwijten houden geen steek. Het lijkt meer een verantwoording om het verhaal voor zichzelf goed te praten.

Ik probeerde altijd zo goed mogelijk te luisteren en als er iets was het te begrijpen, maar desondanks was er dan toch een grote brok slechte communicatie. Je begint elkaar te kennen na een paar maand en op elkaar ingespeeld maar als dat mis loopt is het van "Besef je dat dan niet?" of "Je moet dat toch weten?".

Misschien was de breuk dan op termijn onvermijdelijk. Tegenstrijdige verwachtingen en niet uitspreken wat er wordt verwacht, lang is dat niet vol te houden. In het begin is het nog toe te dekken met "Wat doe je nu? haha" maar die grace period was duidelijk voorbijgestreefd...

Het doet ongelooflijk veel pijn en het klinkt stom maar soms is het enige dat ik doe wat voor me uit staren, ben radeloos

Hoe lang is het geleden?

quote:

Op vrijdag 30 juni 2017 12:10 schreef deman13 het volgende:
Hoe lang is het geleden?

Het is nog maar sinds verleden weekend dus het is allemaal erg vers.

Ik heb de thread nog eens doorgenomen en mijn situatie kom ik bij vele posts tegen. Uniek is mijn verhaal niet.

Het pijnlijkste dat ik hoorde was dat "het me niets leek uit te maken". Ik stond aan de grond genageld... Uiteraard zou je zo een relatie gerechtvaardigd kunnen beeindigen, als het waar was...

[ Bericht 0% gewijzigd door zipcon op 30-06-2017 13:06:44 ]

Een bekende van mij, kwam m'n ex tegen. We zijn goed uit elkaar gegaan. Toen zei ze: 'het gaat uitzonderlijk goed'.

Ik voel me echt een beetje belazerd. Dat is toch echt achterlijk onbeschoft om te zeggen?

Misschien keldert het besef van gemis bij haar wat later in, maar wtf.

quote:

Op vrijdag 30 juni 2017 19:52 schreef deman13 het volgende:
Een bekende van mij, kwam m'n ex tegen. We zijn goed uit elkaar gegaan. Toen zei ze: 'het gaat uitzonderlijk goed'.

Ik voel me echt een beetje belazerd. Dat is toch echt achterlijk onbeschoft om te zeggen?

Misschien keldert het besef van gemis bij haar wat later in, maar wtf.

Weet je iig waar je mee te maken had.

quote:

Op vrijdag 30 juni 2017 20:10 schreef BredeBroeder het volgende:

[..]

Weet je iig waar je mee te maken had.

Ik vind dit echt heel ziek en tenenkrommend. Ik ben echt godverdomd boos. Nooit gemerkt dat zij zo in elkaar stak. Ik kan het ook gewoon niet geloven.

Na twee jaar. Dat zeggen. Komt haar pijn later nog?

quote:

Op vrijdag 30 juni 2017 20:14 schreef deman13 het volgende:

[..]

Ik vind dit echt heel ziek en tenenkrommend. Ik ben echt godverdomd boos. Nooit gemerkt dat zij zo in elkaar stak. Ik kan het ook gewoon niet geloven.

Na twee jaar. Dat zeggen. Komt haar pijn later nog?

Wellicht, sommige mensen doet het gewoon minder pijn.

Ik zou niet focussen op wat zij voelt maar op hoe jij je beter gaat voelen.

quote:

Op vrijdag 30 juni 2017 19:52 schreef deman13 het volgende:
Een bekende van mij, kwam m'n ex tegen. We zijn goed uit elkaar gegaan. Toen zei ze: 'het gaat uitzonderlijk goed'.

Ik voel me echt een beetje belazerd. Dat is toch echt achterlijk onbeschoft om te zeggen?

Misschien keldert het besef van gemis bij haar wat later in, maar wtf.

Waarom zou ze dat niet mogen zeggen? En die bekende is ook lekker handig dat jou weer te laten weten. Wat doet het er toe.
Richt je op jezelf.

Tien weken. Vandaag is het precies tien weken geleden dat mijn toenmalige vriendin besloot om een einde te maken aan onze relatie. Na ruim zeven jaar vond ze het genoeg geweest. Het ging niet meer, volgens haar. Die ochtend stapte ik de trein in om voor een laatste keer afscheid van haar te nemen. Misschien had ik stiekem nog een beetje hoop dat alles toch nog goed zou komen. Toen ik de trein uitstapte zag ik haar op het perron staan wachten. Het was anders dan andere keren. Ze keek me anders aan, ze praatte op een andere manier, en, hoe gek het lijkt, ze rook zelfs anders. Ik stond tegenover een vreemde die ik totaal niet meer herkende.

We liepen de trap van het station af en ik wilde haar hand pakken, zoals ik dat altijd deed. “Doe dit nou niet”, zei ze terwijl ze haar hand wegtrok. Opnieuw wist ik dat het niet goed zat. In de bus terug naar haar huis bleef het stil. Ik moest me inhouden niet te gaan huilen. Dat zou alles alleen maar erger maken.

Buiten pakte ik haar hand toch vast, maar het voelde niet meer vertrouwd. Eenmaal aangekomen bij haar huis besefte ik me pas hoeveel ik dit allemaal zou gaan missen. Dat het de laatste keer was dat ik door haar huis zou lopen, door haar straat, door haar kamer. Dat het de laatste keer was dat ik haar hamster zou zien. De hamster die we samen uitgezocht hebben, en waar we avonden lang naar konden kijken.

Op de bank bleken de stiekeme hoopvolle gedachten onterecht. Ze wilde niet meer. Ze wilde van me af. Ze wil rust. Een leven zonder mij. Mensen zeggen wel eens dat ze ‘beland zijn in een slechte nachtmerrie’. Dat omschrijft nauwelijks het gevoel wat op dat moment door me heenging. Ik wilde m’n ogen dicht doen en wakker schrikken in m’n eigen bed. Maar dat ging niet. De gesprekken die we voerden kwamen er enkel op neer dat ze wilde stoppen met ‘ons’. Ik wilde nog een laatste keer met haar naar haar kamer. Gewoon om alles nog één keer in me op te kunnen nemen. Nog één keer op haar bed te liggen. Ze liep met me mee, maar haar reacties en antwoorden waren kil en koud. Daar was ze weer, die vreemde.

Na heel wat bij elkaar te hebben gehuild was het tijd om te gaan. Voor haar was het blijkbaar een stuk makkelijker, aangezien zij geen traan gelaten heeft. Ik hield mezelf voor dat ze zichzelf groot probeerde te houden. Ik keek nog een keer goed om me heen in haar kamer. Al haar spullen hadden een herinnering aan zich gekoppeld. Die knuffel, dat lampje of die IKEA-kast die we samen in elkaar hebben gezet. We liepen de trap af naar beneden en ik vroeg haar om een laatste aandenken. Uit een laatje toverde ze een pasfoto. Vervolgens schreef ze een briefje; “Het waren 7 mooie jaren. Die zal ik nooit vergeten.”. Bij het lezen van die twee zinnen rolden de tranen opnieuw over m’n wangen.

“Het is klaar.”, zei ze. Ondertussen had ik al vier keer op proberen te zoeken wanneer de eerstvolgende trein zou vertrekken. En ik probeerde het vier keer uit te stellen. Maar ik wist dat het geen zin had om langer te blijven. Vandaag zou het niet meer goed komen. Ik besloot dat ik naar het station wilde fietsen. Dat duurde langer dan een ritje met de bus, en zo kon ik voor de laatste keer haar straat door fietsen.

Ik liep nog een keer langs de kooi van haar hamster. “Dag beesie”, kwam nog net uit m’n mond. Ik draaide me om en keek voor de laatste keer door de huiskamer waar ik zoveel plezier heb beleefd. We reden de fietsen naar buiten en voor de laatste keer ging de deur dicht.

De bloesembomen stonden vol in bloei. Zoals ze er maar een paar weken per jaar bij staan. We konden daar samen altijd enorm van genieten tijdens een late avondwandeling. Deze keer fietsten we samen tussen de bomen door, zonder te praten. De blikken die we deelden waren meer dan genoeg.

Onderweg fietsen we langs al die plekken waaraan ik zo gewend was geraakt. Plekken die ik waarschijnlijk nooit meer zal zien, maar ook nooit meer zal vergeten. Aangekomen bij de fietsenstalling bracht ze ‘mijn’ fiets naar binnen. Het was een oud barrel, maar perfect voor de korte stukjes die we fietsen. Het pasje van de fietsenstalling had ik niet meer nodig, en brandde in m’n portemonnee. Ik besloot hem te houden als aandenken.

Op het perron zaten we zij aan zij, zoals we elke week afsloten. Maar vandaag was niet zoals elke week. “Niet huilen, het is klaar.”, zei ze opnieuw. Haar woorden bleven zich herhalen in m’n hoofd. Verdomme, ik wilde niet dat het over was. Het kon toch niet zo zijn dat ik nu de trein in zou stappen en haar vervolgens nooit meer zou zien? Het kan toch niet zo zijn dat ze mij zo makkelijk kan missen? De wijzer van de klok op het perron bleef maar verspringen. Het was bijna zover. In de verte zag ik de trein aan komen rijden. Hij kwam tot stilstand en de deuren gingen open.

Even twijfelde ik of ik wel moest instappen, maar ik wist dat het geen zin had om langer te blijven. Haar gevoel voor mij was was. “Ik hou van je”, zei ik voor een laatste keer. “Niet zeggen”, was haar antwoord. Ik gaf haar een kus, liet haar hand los en stapte de trein in. “Doeg”. Weer kon ik m’n huilen maar net inhouden. Daar zat ik dan, op een blauwe stoel in een trein die half gevuld was met mensen. Zij stond aan de andere kant van het raam op het perron.

De trein begon te rijden. Ik zwaaide naar haar, en zij zwaaide terug. Dat was het enige moment waarop ik een klein beetje emotie zag in haar ogen. De trein verhoogde zijn snelheid en daar verdween ze uit het zicht.

Gebroken staarde ik uit het raam. Nog steeds besefte ik niet precies wat er gebeurd was. En nog steeds wilde ik niet geloven wat ik zojuist had meegemaakt. Ik stuurde haar nog een berichtje om haar te bedanken voor alles. Ze stuurde een soortgelijk berichtje terug.

De rest van de dag is voorbij gegaan als een waas. Ik zat nog steeds in diezelfde nachtmerrie, en kon niet wakker worden.

Een paar weken lang probeerde ik nog normaal contact met haar te hebben. Dat ging niet. Ze was veranderd in een totaal ander persoon.

Ik telde de dagen. Ze kropen voorbij. Elke ochtend werd ik wakker met een verschrikkelijk gevoel. Het was een combinatie van verschillende emoties. Verdiet, ongeloof, woede en ergens bleef ik toch de hoop houden dat ze me na een tijdje zou gaan missen.

Het is maandag, vier weken nadat ik haar voor het laatst gezien heb. Ik kom erachter dat ze al tijdens onze relatie andere jongens heeft gehad. En niet eenmalig. Ik voel me nog ellendiger dan ik me de afgelopen vier weken al voelde. Hoe kan ik me al die tijd zo in haar vergist hebben? Hoe kan ze een compleet leven naast mij hebben gehad, zonder dat ik dat gemerkt heb?

Natuurlijk weet ik dat het vaker gebeurd. Maar bij haar was dit wel het laatste wat ik van haar verwacht had.

De emoties die ik eerst voelde veranderden totaal. Van verdriet en ‘een klein beetje hoop’, naar woede en wantrouwen.

In de maanden voor dit alles overleden mijn beide oma’s. Maar de pijn die ik daarover had was niet te vergelijken met de pijn die ik nu voelde. Geen minuut van de dag was vrij van gedachtes aan haar. Bij elke blik op de klok dacht ik na over wat zij rond dit tijdstip aan het doen was. De onmacht was enorm. Haar leven gaat verder op een manier waar ik geen onderdeel meer van ben.

Dagen gaan voorbij. Inmiddels is het precies tien weken geleden. Ik heb in de tussentijd dingen gedaan die ik hiervoor alleen maar uitstelde of gewoon simpel weg niet deed. Puur als afleiding. En enkel en alleen om maar niet de hele dag aan haar te hoeven denken. Op de momenten dat ik met andere dingen bezig ben lukt dat aardig. Maar als ik ’s avonds alleen in bed lig, met een leeg kussen naast me, komen de gedachtes toch terug. Dan probeer ik mezelf aan anderen dingen te laten denken, maar dat lukt vaker niet dan wel.

Iedereen met wie ik erover spreek zegt hetzelfde; “Het heeft tijd nodig, en het kan heel lang duren.”. Dan vraag ik mezelf af hoe lang ‘lang’ dan is. Ik ben er inmiddels achter gekomen dat ik niet goed ben in alleen zijn. Terwijl ik eerder juist altijd dacht dat dat wel het geval was.

De hoop dat ik haar ooit terug zal krijgen is verdwenen, maar mijn herinneringen aan haar zijn dat zeker niet. Mijn ontmoeting met haar was een vreemd toeval, en ik ben benieuwd of ik ooit weer een soortgelijk geluk zal hebben. Dat mijn dagen niet meer als een ‘marteling’ voelen, en ik weer gelukkig kan zijn met iemand. Maar nu moet ik blijkbaar nog even door op deze manier. Wat zijn tien weken immers na zeven jaar.

quote:

Op vrijdag 30 juni 2017 20:14 schreef deman13 het volgende:

[..]

Ik vind dit echt heel ziek en tenenkrommend. Ik ben echt godverdomd boos. Nooit gemerkt dat zij zo in elkaar stak. Ik kan het ook gewoon niet geloven.

Na twee jaar. Dat zeggen. Komt haar pijn later nog?

Probeer je bui niet teveel van zoiets te laten afhangen, iedereen gaat er op zijn/haar manier mee om. En omdat jij het op een bepaalde manier voelt wil niet zeggen dat zij dat ook zo voelt en dat is oke.

Ik was vroeger ook zo, uiteindelijk ga je je er alleen maar meer klote door voelen. Probeer meer bezig te zijn met dingen van nu en niet wat geweest is. Anders mis je misschien juist iets moois in de toekomst wat op je pad komt.

quote:

Op dinsdag 4 juli 2017 09:22 schreef Finder914 het volgende:
Tien weken. Vandaag is het precies tien weken geleden dat mijn toenmalige vriendin besloot om een einde te maken aan onze relatie. Na ruim zeven jaar vond ze het genoeg geweest. Het ging niet meer, volgens haar. Die ochtend stapte ik de trein in om voor een laatste keer afscheid van haar te nemen. Misschien had ik stiekem nog een beetje hoop dat alles toch nog goed zou komen. Toen ik de trein uitstapte zag ik haar op het perron staan wachten. Het was anders dan andere keren. Ze keek me anders aan, ze praatte op een andere manier, en, hoe gek het lijkt, ze rook zelfs anders. Ik stond tegenover een vreemde die ik totaal niet meer herkende.

We liepen de trap van het station af en ik wilde haar hand pakken, zoals ik dat altijd deed. “Doe dit nou niet”, zei ze terwijl ze haar hand wegtrok. Opnieuw wist ik dat het niet goed zat. In de bus terug naar haar huis bleef het stil. Ik moest me inhouden niet te gaan huilen. Dat zou alles alleen maar erger maken.

Buiten pakte ik haar hand toch vast, maar het voelde niet meer vertrouwd. Eenmaal aangekomen bij haar huis besefte ik me pas hoeveel ik dit allemaal zou gaan missen. Dat het de laatste keer was dat ik door haar huis zou lopen, door haar straat, door haar kamer. Dat het de laatste keer was dat ik haar hamster zou zien. De hamster die we samen uitgezocht hebben, en waar we avonden lang naar konden kijken.

Op de bank bleken de stiekeme hoopvolle gedachten onterecht. Ze wilde niet meer. Ze wilde van me af. Ze wil rust. Een leven zonder mij. Mensen zeggen wel eens dat ze ‘beland zijn in een slechte nachtmerrie’. Dat omschrijft nauwelijks het gevoel wat op dat moment door me heenging. Ik wilde m’n ogen dicht doen en wakker schrikken in m’n eigen bed. Maar dat ging niet. De gesprekken die we voerden kwamen er enkel op neer dat ze wilde stoppen met ‘ons’. Ik wilde nog een laatste keer met haar naar haar kamer. Gewoon om alles nog één keer in me op te kunnen nemen. Nog één keer op haar bed te liggen. Ze liep met me mee, maar haar reacties en antwoorden waren kil en koud. Daar was ze weer, die vreemde.

Na heel wat bij elkaar te hebben gehuild was het tijd om te gaan. Voor haar was het blijkbaar een stuk makkelijker, aangezien zij geen traan gelaten heeft. Ik hield mezelf voor dat ze zichzelf groot probeerde te houden. Ik keek nog een keer goed om me heen in haar kamer. Al haar spullen hadden een herinnering aan zich gekoppeld. Die knuffel, dat lampje of die IKEA-kast die we samen in elkaar hebben gezet. We liepen de trap af naar beneden en ik vroeg haar om een laatste aandenken. Uit een laatje toverde ze een pasfoto. Vervolgens schreef ze een briefje; “Het waren 7 mooie jaren. Die zal ik nooit vergeten.”. Bij het lezen van die twee zinnen rolden de tranen opnieuw over m’n wangen.

“Het is klaar.”, zei ze. Ondertussen had ik al vier keer op proberen te zoeken wanneer de eerstvolgende trein zou vertrekken. En ik probeerde het vier keer uit te stellen. Maar ik wist dat het geen zin had om langer te blijven. Vandaag zou het niet meer goed komen. Ik besloot dat ik naar het station wilde fietsen. Dat duurde langer dan een ritje met de bus, en zo kon ik voor de laatste keer haar straat door fietsen.

Ik liep nog een keer langs de kooi van haar hamster. “Dag beesie”, kwam nog net uit m’n mond. Ik draaide me om en keek voor de laatste keer door de huiskamer waar ik zoveel plezier heb beleefd. We reden de fietsen naar buiten en voor de laatste keer ging de deur dicht.

De bloesembomen stonden vol in bloei. Zoals ze er maar een paar weken per jaar bij staan. We konden daar samen altijd enorm van genieten tijdens een late avondwandeling. Deze keer fietsten we samen tussen de bomen door, zonder te praten. De blikken die we deelden waren meer dan genoeg.

Onderweg fietsen we langs al die plekken waaraan ik zo gewend was geraakt. Plekken die ik waarschijnlijk nooit meer zal zien, maar ook nooit meer zal vergeten. Aangekomen bij de fietsenstalling bracht ze ‘mijn’ fiets naar binnen. Het was een oud barrel, maar perfect voor de korte stukjes die we fietsen. Het pasje van de fietsenstalling had ik niet meer nodig, en brandde in m’n portemonnee. Ik besloot hem te houden als aandenken.

Op het perron zaten we zij aan zij, zoals we elke week afsloten. Maar vandaag was niet zoals elke week. “Niet huilen, het is klaar.”, zei ze opnieuw. Haar woorden bleven zich herhalen in m’n hoofd. Verdomme, ik wilde niet dat het over was. Het kon toch niet zo zijn dat ik nu de trein in zou stappen en haar vervolgens nooit meer zou zien? Het kan toch niet zo zijn dat ze mij zo makkelijk kan missen? De wijzer van de klok op het perron bleef maar verspringen. Het was bijna zover. In de verte zag ik de trein aan komen rijden. Hij kwam tot stilstand en de deuren gingen open.

Even twijfelde ik of ik wel moest instappen, maar ik wist dat het geen zin had om langer te blijven. Haar gevoel voor mij was was. “Ik hou van je”, zei ik voor een laatste keer. “Niet zeggen”, was haar antwoord. Ik gaf haar een kus, liet haar hand los en stapte de trein in. “Doeg”. Weer kon ik m’n huilen maar net inhouden. Daar zat ik dan, op een blauwe stoel in een trein die half gevuld was met mensen. Zij stond aan de andere kant van het raam op het perron.

De trein begon te rijden. Ik zwaaide naar haar, en zij zwaaide terug. Dat was het enige moment waarop ik een klein beetje emotie zag in haar ogen. De trein verhoogde zijn snelheid en daar verdween ze uit het zicht.

Gebroken staarde ik uit het raam. Nog steeds besefte ik niet precies wat er gebeurd was. En nog steeds wilde ik niet geloven wat ik zojuist had meegemaakt. Ik stuurde haar nog een berichtje om haar te bedanken voor alles. Ze stuurde een soortgelijk berichtje terug.

De rest van de dag is voorbij gegaan als een waas. Ik zat nog steeds in diezelfde nachtmerrie, en kon niet wakker worden.

Een paar weken lang probeerde ik nog normaal contact met haar te hebben. Dat ging niet. Ze was veranderd in een totaal ander persoon.

Ik telde de dagen. Ze kropen voorbij. Elke ochtend werd ik wakker met een verschrikkelijk gevoel. Het was een combinatie van verschillende emoties. Verdiet, ongeloof, woede en ergens bleef ik toch de hoop houden dat ze me na een tijdje zou gaan missen.

Het is maandag, vier weken nadat ik haar voor het laatst gezien heb. Ik kom erachter dat ze al tijdens onze relatie andere jongens heeft gehad. En niet eenmalig. Ik voel me nog ellendiger dan ik me de afgelopen vier weken al voelde. Hoe kan ik me al die tijd zo in haar vergist hebben? Hoe kan ze een compleet leven naast mij hebben gehad, zonder dat ik dat gemerkt heb?

Natuurlijk weet ik dat het vaker gebeurd. Maar bij haar was dit wel het laatste wat ik van haar verwacht had.

De emoties die ik eerst voelde veranderden totaal. Van verdriet en ‘een klein beetje hoop’, naar woede en wantrouwen.

In de maanden voor dit alles overleden mijn beide oma’s. Maar de pijn die ik daarover had was niet te vergelijken met de pijn die ik nu voelde. Geen minuut van de dag was vrij van gedachtes aan haar. Bij elke blik op de klok dacht ik na over wat zij rond dit tijdstip aan het doen was. De onmacht was enorm. Haar leven gaat verder op een manier waar ik geen onderdeel meer van ben.

Dagen gaan voorbij. Inmiddels is het precies tien weken geleden. Ik heb in de tussentijd dingen gedaan die ik hiervoor alleen maar uitstelde of gewoon simpel weg niet deed. Puur als afleiding. En enkel en alleen om maar niet de hele dag aan haar te hoeven denken. Op de momenten dat ik met andere dingen bezig ben lukt dat aardig. Maar als ik ’s avonds alleen in bed lig, met een leeg kussen naast me, komen de gedachtes toch terug. Dan probeer ik mezelf aan anderen dingen te laten denken, maar dat lukt vaker niet dan wel.

Iedereen met wie ik erover spreek zegt hetzelfde; “Het heeft tijd nodig, en het kan heel lang duren.”. Dan vraag ik mezelf af hoe lang ‘lang’ dan is. Ik ben er inmiddels achter gekomen dat ik niet goed ben in alleen zijn. Terwijl ik eerder juist altijd dacht dat dat wel het geval was.

De hoop dat ik haar ooit terug zal krijgen is verdwenen, maar mijn herinneringen aan haar zijn dat zeker niet. Mijn ontmoeting met haar was een vreemd toeval, en ik ben benieuwd of ik ooit weer een soortgelijk geluk zal hebben. Dat mijn dagen niet meer als een ‘marteling’ voelen, en ik weer gelukkig kan zijn met iemand. Maar nu moet ik blijkbaar nog even door op deze manier. Wat zijn tien weken immers na zeven jaar.

Ookal ken ik je totaal niet leef ik wel met je mee. Je emotie is goed te voelen in je schrijfstijl, wat ik best wel knap vind. Klinkt als een pijnlijke breuk, zeker na zo'n lange tijd samen. Als ik jou was zou ik niet de dagen gaan tellen, dan duurt het alleen maar langer.

Dit verhaal doet me weer denken aan mijn breuk, het moment dat ik luisterde naar wat ze te zeggen had probeerde ik ook m'n emoties in bedwang te houden, hopende dat het allemaal niet écht gebeurde en alles wel weer goed kwam. Eenmaal de poort van d'r tuin uit kwam de klap en ben ik z.s.m. naar mijn beste vriend gegaan, en daar voelde ik mij al een stuk beter dan als je ineens "alleen" bent. Want zo voelde het voor mij, alsof je heimwee hebt maar niet uit kan kijken naar het moment dat het over zou gaan. En toen kwam ik in een negatieve spiraal waarin ik door mijn eenzaamheid geen behoefte had aan wat ik juist nodig had: anderen.

Maar ook bij jou zal 't slijten. Ik heb heel vaak gedacht van: nu ben ik eroverheen, maar toch niet echt. Troost gezocht door uitgaan hielp uiteindelijk ook niet. Ik wist pas dat ik er écht overheen was toen ik besefte dat ik haar niet miste als ik aan haar dacht. De irritaties zijn er soms nog wel als ik aan haar denk, vooral haar gezin, en toen ik nog contact had met haar resulteerde dat wel eens in random afgunstige reacties op haar wat eigenlijk niet nodig was. Maar aan de andere kant ook de positieve momenten natuurlijk.

Dus meng je vooral met anderen, ga werken, studeren, reizen, iets waarbij je je goed voelt. Dan gaan het veel sneller.

quote:

Op dinsdag 4 juli 2017 09:22 schreef Finder914 het volgende:
Het was anders dan andere keren. Ze keek me anders aan, ze praatte op een andere manier, en, hoe gek het lijkt, ze rook zelfs anders. Ik stond tegenover een vreemde die ik totaal niet meer herkende.
[...]
Hoe kan ik me al die tijd zo in haar vergist hebben? Hoe kan ze een compleet leven naast mij hebben gehad, zonder dat ik dat gemerkt heb?

Ik herken de situatie helemaal. Je trekt zo lang samen met iemand op en plots merk je dat de persoon helemaal anders wordt na de breuk. Het is lastig om te verwerken. Ikzelf merk soms "fantoompijn" op, de dingen die je vroeger deed kunnen niet meer want de ander is er niet meer. En zo blijf ik maar aan mijn ex denken door de vroegere routines waar die mee in verweven zat en nu niet meer.

Ik kreeg de schuld van de breuk maar ik merk nu dat ik ongemerkt aan het slaapwandelen was naar het einde. Mijn ex was eigenlijk al anders geworden maar ik merkte het niet, het was eerder subtiel maar ik voelde wel dat het de laatste tijd bitsiger werd. Soms denk ik dat ik een paar wrijvingen had kunnen voorkomen maar je kan enkel een paar ijsbergen ontwijken. Als het niet in juni was dan was het misschien september. Het was gewoon wachten tot voldoende "bewijsmateriaal" was verzameld om dan klinisch het probleem weg te snijden.

Het is niet altijd mogelijk om duidelijkheid te krijgen, we tasten in het duister en kunnen oorzaken vermoeden bij onszelf of de ex, maar ergens zal het vaag blijven. Als je nadien schokkende ontdekkingen doet, dan begin je alles weer in twijfel te trekken. Je denkt dat je elkaar kent en toch was dit niet het geval, zelfs niet na ettelijke jaren, het raakt diep.

Ik zou me inderdaad ook mengen met anderen. Ik krijg positieve steun en de nodige tegenwerpingen dat het niet allemaal aan mij lag of dat ze mijn persoonlijkheid helemaal anders ervaren dan de ex voorstelt.

Ik kom hier even meelezen. Ik heb net een relatie gehad van ruim 3 jaar en ik merk dat ik het erg moeilijk los kan laten.
Ik heb er zelf voor gekozen maar desondanks blijf ik aan haar denken, twijfel of ik de juiste keuze heb gemaakt etc.

Zal dit topic eens rustig doorlezen wellicht vind ik wat tips.
Afleiding helpt maar tijdelijk heb ik gemerkt.

Gaat best goed hier. Nu precies drie weken verder. Veel afleiding gezocht en eigenlijk gaat het me heel goed af. Natuurlijk is het met slapen soms kut. Of met wakker worden. Maar that's part of the deal, I guess.

Het leven gaat voor mij vooral gewoon door. Totdat ik vandaag via via op social-media een foto voorbij zag komen van mijn ex. Ik herkende haar niet meer als de persoon met wie ik het zo leuk heb gehad. Het was voor mij alsof het een vreemde was.

En dat gevoel vind ik heel erg naar. Bij het zien van die foto mis ik haar niet zo zeer, maar het gevoel dat we voor elkaar nu vreemden zijn na een verhaal van bijna twee jaar, vind ik echt onwerkelijk.

De afgelopen drie weken ging het echt goed. Echt goed. Hoort dit er bij?

quote:

Op maandag 17 juli 2017 18:06 schreef deman13 het volgende:
Gaat best goed hier. Nu precies drie weken verder. Veel afleiding gezocht en eigenlijk gaat het me heel goed af. Natuurlijk is het met slapen soms kut. Of met wakker worden. Maar that's part of the deal, I guess.

Het leven gaat voor mij vooral gewoon door. Totdat ik vandaag via via op social-media een foto voorbij zag komen van mijn ex. Ik herkende haar niet meer als de persoon met wie ik het zo leuk heb gehad. Het was voor mij alsof het een vreemde was.

En dat gevoel vind ik heel erg naar. Bij het zien van die foto mis ik haar niet zo zeer, maar het gevoel dat we voor elkaar nu vreemden zijn na een verhaal van bijna twee jaar, vind ik echt onwerkelijk.

De afgelopen drie weken ging het echt goed. Echt goed. Hoort dit er bij?

Zou het niet weten. Mijn eerste 3 weken gingen barslecht.