MUZ Muziek
Het forum voor 's werelds enige universele hobby! Snaren of toetsen, vinyl of cd, eendagsvlieg of rasartiest, op de radio of op een festival! Hier kun je al je ongebreideld enthousiasme, maar ook je weldoordachte kritische noten kwijt over muziek
En de 'One For The Road'-video! En eerder tijdens een van de vele momenten dit jaar dat ze willekeurig andere/nieuwe/oude gitaren uitprobeerden en van instrumentatie onderling wisselden!
Wel lief dat jullie me niet onder de bus hebben gegooid en me aan een kruisverhoor hebben onderworpen nadat er geen 2 vinyl-versies werden aangekondigd.
Hahaaaaa, toch wel. Maar dus geen gelimiteerde 10”, denk dat ze inzagen dat dat ook een beetje gortig was. ’t is een gelimiteerde rode 12” via de Domino- store, en de normale zwarte 12" is nu gewoon overal te bestellen en straks te koop. Check je local, 13-15 euro (!), EAN-code 0887829079918
Wel lief dat jullie me niet onder de bus hebben gegooid en me aan een kruisverhoor hebben onderworpen nadat er geen 2 vinyl-versies werden aangekondigd.
Hahaaaaa, toch wel. Maar dus geen gelimiteerde 10”, denk dat ze inzagen dat dat ook een beetje gortig was. ’t is een gelimiteerde rode 12” via de Domino- store, en de normale zwarte 12" is nu gewoon overal te bestellen en straks te koop. Check je local, 13-15 euro (!), EAN-code 0887829079918
Cool, had niet eens door dat ik een gelimiteerde bestelde. Zoals ik je al eerder zei: de marge zit 'm in de verzekendkosten vanuit Domino, bijna meer dan de EP zelfquote:Op donderdag 20 oktober 2016 00:54 schreef Aisumasen het volgende:
En de 'One For The Road'-video! En eerder tijdens een van de vele momenten dit jaar dat ze willekeurig andere/nieuwe/oude gitaren uitprobeerden en van instrumentatie onderling wisselden!
Wel lief dat jullie me niet onder de bus hebben gegooid en me aan een kruisverhoor hebben onderworpen nadat er geen 2 vinyl-versies werden aangekondigd.
Hahaaaaa, toch wel. Maar dus geen gelimiteerde 10”, denk dat ze inzagen dat dat ook een beetje gortig was. ’t is een gelimiteerde rode 12” via de Domino- store, en de normale zwarte 12" is nu gewoon overal te bestellen en straks te koop. Check je local, 13-15 euro (!), EAN-code 0887829079918
Alweer 2,5e maand een gemis op de podia, maar zoals we ondertussen weten hebben we nog iets moois om naar uit te kijken. En over minder dan een week alweer een voorproefje. Maar daar hint ik verder niet meer over, want die hele #Redditgate was mij een stekel in het oog.
Ik weet het niet?quote:
Alweer 2,5e maand een gemis op de podia, maar zoals we ondertussen weten hebben we nog iets moois om naar uit te kijken. En over minder dan een week alweer een voorproefje. Maar daar hint ik verder niet meer over, want die hele #Redditgate was mij een stekel in het oog.
[ afbeelding ]
Op 
Toffe performance is dat hè. De aankomende verrassing borduurt daarop verder. (Geen livebeelden, maar studio, ik doel op de glibberige 80’s TV-showmaster vibe die hij neerzet bij deze song.) Benieuwd hoe veel mensen er maandag weer verrast over zijn dat Alex Turner een goede show neerzet. En hij zou toch niet dronken zijn?! Heerlijke 60’s stereo-separatie op de track wel.quote:Op dinsdag 8 november 2016 14:59 schreef MilanILF het volgende:
[..]
Zijn die pro-beelden alweer ergens te vinden?
Als antwoord op je vraag:
Hier officieel en onvolledig. En volledig te vinden onder MEGA-code #!BEUEzLgI!fiioJWTha-K8XjLIRcNodm1lCFqtul1yPs0Jo8w9cgk
Met Lowlands de beste pro-shot van de festivals, denk ik? Er waren er op de valreep best nog een paar, maar de meeste zijn voor doods publiek - zelfs Glastonbury, op de Adele-dag - of met een doofstomme achter de knoppen. Sziget was ook goed geloof ik. Maar eens een goede selectie maken. Bij die laatstgenoemde is ‘Used To Be My Girl’ een must-see, voor een pro-shot moment van wat hier gaande is tijdens het eerste couplet:
En zelfs bij die Rock En Seine pro-shot, jammer dat de regie van Culturebox altijd zo lui is. Missen vaak mooie momentjes. Kregen het in 2014 bij AM voor elkaar om het moment dat Matt Helders in de pauze van 'R U Mine?' z'n stek verliet om over de catwalk te lopen en z'n drumstokken aan iemand in het publiek te overhandigen pas in beeld te krijgen toen hij alweer onderweg terug was, terwijl dat nog best een afstandje is in het midden van een liedje en het nu niet bepaald is alsof er andere gebeurtenissen prioriteit hadden in een stilte van de muziek.
En bij TLSP hadden ze een filmprijs kunnen winnen voor emo-TV als ze een Rudolf Spoor-achtige zoom hadden gedaan bij de ondertussen veelbesproken “Traan Van Miles” tijdens ‘Meeting Place’, de toegift van het allerlaatste optreden. Miles, die terwijl hij de veelbetekenende slotwoorden zingt over het massaal toegestroomde festivalpubliek uitkijkt en beseft dat het voorbij is. In de plaats van de schijnwerpers daarop zien we een schuin shot (?!) met hem op afstand op de rug. En dan, precies op het moment dat je zijn emotie wilt zien terwijl de prachtige klanken van het strijkorkest wegebben, wordt het onderbroken door een afstandsshot van het publiek die zich in een totaal andere sfeer begeeft, aangevuld door een lang shot van het orkestje, en is de magie verbroken.
De regie op een gemiddeld festival in Nederland heeft dan weer een publieksreactie-fetish, terwijl ze vaak juist zulke mooie beelden en scherpe regie hebben. (De brug van ‘The Dream Synopsis’ op Lowlands was echt een ijzersterk staaltje creatief denken en improvisatievermogen van cameraman/regie.) Wat ze dan weer totaal verpesten door elke 10 seconden te schakelen naar een publiek close-up. Geen wijd shot van een kolkende massa tijdens een publieksfavoriet, maar net de platgedrukte lichamen tegen de hekken en expressieloze gezichten met handjes netjes over de reling, die op hun beurt hunzelf ineens op de grote schermen zien - rookie mistake #1, nóóit shots van het publiek laten zien op de grote schermen zodat de onderwerpen zichzelf ook zien - en zenuwachtig de camera in kijken, gekke bekken gaan trekken, verstijven, of het allerergste, zwaaien in de camera. Ze zijn door de jaren heen overigens wel stukken beter geworden in het in beeld brengen van massaal enthousiasme, maar die close-up shots blijven heel ergerlijk.
Hierdoor werd bijvoorbeeld de Pinkpop pro-shot van Arctic Monkeys verpest. Een van de beste festival-sets op Nederlandse bodem in afgelopen jaren, een band die er volledig voor gaat, zelfs op het betonnen Megaland-terrein in daglicht met een verdoofd publiek wat doorgaans liever voor de 10de keer naar “Pul Sjam”, “Foe Fahtes” of “Mjoes” had gekeken en waar zelfs Paul McCartney parels voor de zwijnen voor bleek. Heel goed in beeld gebracht, mooie shots, en een scherp oog voor detail met bijvoorbeeld de roadies op percussie in beeld gebracht waar je op sommige andere festivals soms alleen de lead-zanger met af en toe en ander willekeurig bandlid in beeld ziet. YouTube (die gefrustreerde versie van) ‘Arabella’ van die mooie zomeravond maar eens. Alles leuk en wel, maar op 0:43 gaat het alweer mis, met het missen van de letterlijk uitgebeelde “dip in my daydream” omdat er iemand close-up in beeld moet worden gebracht. Kan gebeuren, je kunt niet alles voorspellen. Dan is 1:15 en 1:21 hier weer goud en een goed voorbeeld van waarom ik deze registratie juist roem, maar ook gebruik als voorbeeld van waarom ze eens moeten ophouden met die “close-up van publiek”-obsessie. Want wat er dan op 3:03 aan de hand is, is weer doodzonde. En ik zal nooit vergeten hoe ze het “hippe muziek bij KRo-kinderprogramma’”-effect toepassen aan het eind van ‘Brianstorm’, waar ze maar beetje in- en uitzoomen en de camera schuin houden in een tevergeefse poging om een doodse sfeer een beetje flitsend te krijgen. Verschrikkelijk. Dit onderdeel was overigens gelukkig voor het grootste deel enkel te zien op de grote schermen en niet tijdens de uitzending.
Publieksreactie in het algemeen krijgt zelfs de BBC op Glastonbury niet altijd voor elkaar om over te brengen. Helaas - wat een gemis
- over die legendarische set nooit m’n verslagje afgemaakt, maar dat was vooraan tijdens ‘505’ (zelfs!) en ‘A Certain Romance’ op Glastonbury 2013 een onvergetelijk slagveld met crowdsurfers in elkaars nek en kleine pitjes met in de modder verdwijnende generatiegenoten. Ik zag de kraan al richting de andere kant gaan, en de shots die daar gemaakt werden laat een tam publiek zien die relaxed op en neer beweegt. Je kunt niet alles hebben. Heb me weer laten meeslepen, antwoord op je vraag: “ja”.
quote:
#!BEUEzLgI!fiioJWTha-K8XjLIRcNodm1lCFqtul1yPs0Jo8w9cgk
Haha, altijd heerlijk om te lezen en bedankt voor de mega-link!quote:
[..]
Heb me weer laten meeslepen, antwoord op je vraag: “ja”.
quote:
[..]
Toffe performance is dat hè. De aankomende verrassing borduurt daarop verder. (Geen livebeelden, maar studio, ik doel op de glibberige 80’s TV-showmaster vibe die hij neerzet bij deze song.) Benieuwd hoe veel mensen er maandag weer verrast over zijn dat Alex Turner een goede show neerzet. En hij zou toch niet dronken zijn?! Heerlijke 60’s stereo-separatie op de track wel. [..]
quote:
Volgens mij is Alexandra Savior 'Mystery Girl' aan het teasen als nieuwe video/single?
Yes!
Nu ook daadwerkelijk met video:quote:
Een vol jaar nadat ze de songs debuteerde gaat het er dan eindelijk van komen: Alexandra Savior's 'Belladonna of Sadness' komt 7 april 2017 uit. Volledig co-geschreven door Alex Turner en geproduceerd door Alex Turner en James Ford.quote:MEET ALEXANDRA SAVIOR WHO'S CO-WRITTEN HER DEBUT ALBUM WITH ALEX TURNER
Naturally gifted LA-based newcomer set to take 2017 by storm
The debut album by Alexandra Savior is a highly-anticipated release for a newcomer. She’s relatively under the radar still, having only put out a handful of self-directed videos to her haunting, psychedelic pop. Her voice is a mesmerising force and was the subject of a bidding war for many major record companies once she finished high school and moved to LA aged 18.
“There was a lot of shit. I met with one label who when I walked in I did a showcase and afterwards they were like do you want to be Katy Perry or do you want to be Pink?,” says Savior who’s talking with Gigwise on her brief visit to London to play a show. “I was like they’re not getting this vibe at all I just got up and walked out and was like fuck off.”
Fortunately, she had an alternative that’s worked: “I chose Columbia the only ones that seemed to care about my artistic integrity.”
Savior’s vibe is that of “feminist angst with a horror film feel.” She rates Burger Records’ La Luz among her favourite bands and loves Terry Gilliam films. She certainly doesn’t fit into a major label female solo artist cliché and is right to have been disgusted by said labels comments. Another area that shows her taking strong care of her art is her lo-fi self-directed videos.
Moreover, the three years Savior’s taken to develop and wait until the sound was there with the right collaborator to put out an album shows self-respect and integrity. “When I was signed at 18, a lot of musical and personal development needed to happen. I could sing and write words but that was about it. They threw me into the deep end with all these songwriters; lots of people were coming in but it was hard to get a consistent sound with a lot of them. But quite early on I started working with Alex [Turner] and I sensed it was going to work.”
Savior and Turner's songwriting partnership was over a year and half period, and it was such a great connection that the patience she allowed it to blossom showed fantastic intuitive foresight. “At first when I first started working with him, he had committed to sign on but you never know, he was really busy and I didn’t want to wait around so I kind of tried to work with other people but as the musical relationship developed and the songs stated to come with more of a consistent theme. I had to stop working with other people as I felt like I was cheating on him or something, like cheating on the record.”
The snippets of the album we’ve heard so far in the singles reflect those comments. There’s definitely something distinctive and enigmatic about the sound. This isn’t a minor coasting in from a celebrity to endorse a newcomer - this is a big release for Tuner, too. Savior and Turner collaborated on all 11 tracks bouncing off each other to equally contribute lyrically and musically. Turner’s taken any time he could in between touring commitments to be in the studio with her and make something great together.
Of how their two minds contribute to the overall feel of the record, Savior says: “I think there are two threads one form Al one from me. Alex’s is this 21st century digestion of California, mine is this feminist angst horror film feel.”
In terms of how she would approach the writing with Turner, she says: “We both delve into a fictional story because we didn’t really know each other and it’s easier to write about a fictional character than it is to write about yourself in that situation. The characters are a mixture of our fears and insecurities.”
Once the pair had written the songs they would record demos onto an 8-track Tascam (tape machine) that ensured a focused performance without too many unnecessary overdubs. Savior tells me it was fairly easy to translate the demo into the big studio after that.
The release of this debut album feels like something that’s the culmination of a lot of hard work from a very young age, but also someone who was born with a gift. “I started when I was 15. I originally wanted to be on Broadway so I went to theatre school but I got kicked out – I can’t remember why. Anyway, I made a friend in school who played piano and we would do covers. My first show was a talent show at school and my Mom brought all her friends to support me because they were pretty sure I was going to be really bad. But I think after seeing me they were surprised."
How is it performing to her mother? “My mum always cries, one time I was playing a café in Brooklyn when I was 16 and she stared breaking down crying - like hysterically crying - and then I started crying because when you see your mum cry you cry. So I just had to stop and I said we have to go. I was so mad at her,” she laughs.
It was her mother - evidently moved by her performance - who invested a lot of faith in her career choice to skip University and go to LA to follow her dream of being on stage. “I moved to LA two months out of high school and my Mom supported me for a bit, but things moved very quickly,” she says implying her breezy route to financial independence.
It’s easy to see why her mum put so much faith in her and why labels pounced. Savior is a rare talent that once the word spreads like even more of a bushfire than it already is - the world won’t be able to get enough of her songs. 2017 is hers for the taking and her future is even more exciting. “I’m going to write the next record by myself," she says. "I deinfitely feel more connection to the lines that I write and sometimes when it's aline Al's written I feel like a robot. Obviously I was a child when I started working on this so needed some development. Having learned from the best in the business and contributing on an even level with Turner for her first professional musical venture is an incredible start and a fantastic addition to the music industry.
http://www.gigwise.com/fe(...)nterview-debut-album
11 tracks dus op het album terwijl ik ergens las dat er 12 zijn opgenomen met Turner?
Ik tel zelf 13 tracks met Turner. Klopt dit? Misschien dat de overgebleven twee gebruikt gaan worden als b-kant van Mystery Girl en een single die daarna uitkomt?
Frankie
Bones
Mirage
Vanishing Point
Cupid Shoots To Kill
Audeline
Girlie
Risk
Mystery Girl
Shades
M.T.M.E.
Doom
Til You're Mine
Ik tel zelf 13 tracks met Turner. Klopt dit? Misschien dat de overgebleven twee gebruikt gaan worden als b-kant van Mystery Girl en een single die daarna uitkomt?
Frankie
Bones
Mirage
Vanishing Point
Cupid Shoots To Kill
Audeline
Girlie
Risk
Mystery Girl
Shades
M.T.M.E.
Doom
Til You're Mine
Ah, je hebt gelijk, ik telde er 8 nieuwe live gedaan + 'Risk' + de 2 singles die nog niet live waren gedaan en 'Til You're Mine' die ze zelf ergens als favoriet noemde, vergetende dat 'Doom' er ook nog was. Ik denk dat 'Risk' minste kans maakt om nog op het album te verschijnen, want tegen de tijd dat het album eindelijk uit is, is die "demo"-sessie in Londen een dikke 2 jaar geleden.quote:
11 tracks dus op het album terwijl ik ergens las dat er 12 zijn opgenomen met Turner?
Ik tel zelf 13 tracks met Turner. Klopt dit? Misschien dat de overgebleven twee gebruikt gaan worden als b-kant van Mystery Girl en een single die daarna uitkomt?
Frankie
Bones
Mirage
Vanishing Point
Cupid Shoots To Kill
Audeline
Girlie
Risk
Mystery Girl
Shades
M.T.M.E.
Doom
Til You're Mine
Zou ik erg zonde vinden. Die song verdient wel een volledige release hoor. Dan maar als b-side van Mystery Girl ofzo. Het kan toch niet zo zijn dat we het voor altijd met de demo versie op YouTube moeten doen?quote:
Ah, je hebt gelijk, ik telde er 8 nieuwe live gedaan + 'Risk' + de 2 singles die nog niet live waren gedaan en 'Til You're Mine' die ze zelf ergens als favoriet noemde, vergetende dat 'Doom' er ook nog was. Ik denk dat 'Risk' minste kans maakt om nog op het album te verschijnen, want tegen de tijd dat het album eindelijk uit is, is die "demo"-sessie in Londen een dikke 2 jaar geleden.
Nee, je kunt hem ook aanschaffenquote:
[..]
Zou ik erg zonde vinden. Die song verdient wel een volledige release hoor. Dan maar als b-side van Mystery Girl ofzo. Het kan toch niet zo zijn dat we het voor altijd met de demo versie op YouTube moeten doen?
: https://www.amazon.com/True-Detective-Soundtrack/dp/B01017JVHO/Maar dan zouden dus 2 andere liedjes het onderspit moeten delven, waarvan ze er eentje haar favoriet heeft genoemd, en de anderen op één na live heeft gedaan.
Buiten 'Risk', doet ze deze altijd live en zijn het (ja, inclusief 'Risk', haha) haar beste liedjes:
Frankie
Bones
Mirage
Girlie
Risk
Mystery Girl
Audeline
Dan de 2 eerdere singles:
Shades
M.T.M.E.
Deze kunnen we nog niet over oordelen, maar dan blijft over als selectie-materiaal:
Til You're Mine
Doom
En deze 2, beide niet geweldig sterk, de eerste pas later live gedaan, de tweede niet vaak meer live gedaan:
Vanishing Point
Cupid Shoots To Kill
Dus met een beetje logica zullen 2 van de 3 hierboven afvallen, en 'Risk' nog niet eens. Voor wie net invalt, allemaal meegeschreven en geproduceerd door Alex Turner, 'Bones' is zelfs een solo-compositie uit de TLSP-schrijfsessies die hij aan haar schonk.
Oh ja, er komt ook nog een TLSP EP.quote:
Kreeg vanmorgen bericht dat de EP verscheept isBenieuwd hoe lang het duurt voor dat hij er is
Ik heb wel zin in 'This Is Your Life' eigenlijk.
Ah ja, de langverwachte EP! En dan is aanstaande vrijdag de release alweer ineens:
Zoals vaak gezegd “one-takers”. Je kunt de ruimte horen, je kunt de band samen horen spelen en hun klanken horen resoneren met elkaar. Alles analoog, je hoort de tape voor en na de gebruikte takes soms starten en stoppen. Ze geven je het idee dat je een ‘fly on the wall’ in de studio bent, alsof je de sessie-tape van de opnamedag hoort, maar dan met de beste takes, en af en toe wat studio chatter. Elke track is wel helemaal op z’n eigen manier gemixt, het is absoluut veel meer dan een veredelde radio-sessie van standaard tour-repertoire met een beetje extra galm en wat beter ge-mic-de drums.
Het valt qua geluid gelijk op dat de nuances die volledig verloren zijn gegaan in het sonisch geweld des Tchad Blake (mix-engineer van het album) hier zo goed naar voren komen op de 2 eigen tracks, vanaf het begin van de opzwellende strijkers in deze nieuwe versie van ‘Aviation’. Engineer Patrick Higgins heeft de beste basis geleverd aan de enige echte James Ford om dit een briljante mix te maken. Alles heeft z’n eigen plekje in het stereo-spectrum, en de brede panning in stereo laat de band tot leven komen. Ach, ik had ‘The Bourne Identity’ hier zo graag tussen gehoord. Wel weer platgemastered. De ongemasterde video-versie van ‘Is This What You Wanted’ heeft maar liefst 7db meer head room. Zonde, zonde… Juist bij een release als deze, op deze manier opgenomen en gemixt, totaal onnodig.
Het is tof dat ze in een paar gevallen best een beetje vrijheid hebben genomen in interpretatie. En zelfs voor hun eigen 2 composities hebben ze hun best gedaan om het een aanvulling te laten zijn op deze EP. Daar kom ik track voor track nog op terug. Het werkt als een losstaande EP, maar het is ook veel meer dan een verplicht nummertje met wat live-versies en remixes die niemand wil horen zoals bekend uit de hoogtijdagen van de muziekindustrie. Ze hebben het plezier, de uitdagingen, de afwisseling, en onbegrensde creativiteit van deze era weten vast te leggen in een souvenir van 24 minuten. Zelfs Scott Gillies krijgt hier z'n AM-gerelateerde studio-debuut, akoestische gitaar spelend op 2 liedjes.
Het rode gelimiteerde 'online-only' vinyl is ondertussen 'out of stock', het zwarte 'normale' vinyl is nog te bestellen in de platenzaak. Ze geven voor de CD overigens "standard card wallet" aan. 't zou toch verdomme geen kartonnetje zijn?
[ Bericht 1% gewijzigd door Aisumasen op 28-11-2016 03:26:33 ]
Mooi opgehemeld weer 
Ik vraag me af: ben jij ooit eens kritisch op iets wat van de hand van Turner af komt, Aisu? Niet dat ik je uiteenzettingen vol superlatieven storend vind ofzo, maar ik ben oprecht benieuwd!
Zelf heb ik geen enorm hooggespannen verwachtingen van de EP (want geen (nieuwe) original tracks), dus het zou leuk zijn om toch verrast te worden!
Ik vraag me af: ben jij ooit eens kritisch op iets wat van de hand van Turner af komt, Aisu? Niet dat ik je uiteenzettingen vol superlatieven storend vind ofzo, maar ik ben oprecht benieuwd!Zelf heb ik geen enorm hooggespannen verwachtingen van de EP (want geen (nieuwe) original tracks), dus het zou leuk zijn om toch verrast te worden!
