Zwanger... en dan gaat het mis #24

Hij was niet tevreden over mijn bloedwaarden. Hier in Duitsland zijn ze veel "medischer" ingesteld dan in Nederland. Ingrijpen gaat voor afwachten. Alles moet gecontroleerd en volgens protocol. En als er "bijna niets" te zien is op de echo is er dus "bijna niets" dat ze moeten weghalen.

Volgende week, 2jr geleden, zou mijn uitgerekende datum zijn van mijn dochtertje. In plaats van nu een dochtertje van bijna 2 te hebben gaat er nog steeds geen dag voorbij dat ik niet stil sta bij de dag dat alles anders werd voor mij. En dat is al weer bijna 2,5jr geleden, na bijna 18 weken zwangerschap is ze dood geboren.
Na veel intens verdriet, wordt het verdriet anders. Je hebt verdriet in stilte en het leven gaat verder. Mensen denken er niet meer aan, vragen er niet naar.

Nu heb ik sinds een paar weken het allerliefste neefje en dan komt dat verdriet toch weer heel hard binnen. Zo lief, klein, mooi, schattig en onschuldig. Heerlijk kroelen, knuffelen, flesje geven.
Maar niemand die aan mij vraagt hoe het gaat... Hoe het voor mij is om van zo dichtbij een pasgeboren baby in je midden te hebben.
Baby’s van vrienden heb ik mij (gelukkig) nooit verdrietig bij gevoeld, maar nu het eigen familie is komt het wel 3x zo hard binnen. En voel ik mij alleen op de wereld met mijn verdriet...

_{sorry, wist even niet waar ik het anders/beter kwijt kon dan hier...}

[ Bericht 0% gewijzigd door Lingue op 19-11-2016 22:35:36 ]

Och lieve Lingue, ik herken alles, en ik denk met grote regelmaat aan jou en je dochter. Maar het blijft een heel eenzaam verdriet, dikke knuffel vanuit hier.

Lingue

Lingue, ik ben/was maar een lurker maar ik denk ook nog heel vaak aan je
Ik kan me niet voorstellen hoe je je moet voelen. Maar ik kan er ook niet bij dat de mensen in je omgeving op dat vlak geen aandacht voor je hebben, helemaal nu er een nieuwe baby in de familie is

Dikke

quote:

Op zaterdag 19 november 2016 22:33 schreef L-E het volgende:
Och lieve Lingue, ik herken alles, en ik denk met grote regelmaat aan jou en je dochter. Maar het blijft een heel eenzaam verdriet, dikke knuffel vanuit hier.

Jij verdient ook een dikke , ik denk ook nog heel vaak aan jullie

Och Lingue wat pittig en eenzaam en wat weet ik er even niks op te zeggen.
Hele dikke knuffel, ik denk aan je en ben je niet vergeten

Lingue wat dubbel. En wat intens moet je verdriet zijn. Hier wordt ook nog veel aan je gedacht.

L-E.

Dankjewel allemaal . Het is zo enorm eenzaam als je op dit eilandje terecht bent gekomen. En het doet met vlagen zo intens veel verdriet. Zeker als de confrontaties zo enorm groot zijn met specifieke data, bijzondere gebeurtenissen en nu met mijn neefje en als je het helemaal alleen moet blijven verwerken dit verdriet.

Lieve L-E Ik denk ook veel aan jullie!

Lingue

quote:

Op zaterdag 19 november 2016 22:22 schreef Lingue het volgende:
Mensen denken er niet meer aan, vragen er niet naar.

Of ze durven er niet over te beginnen. Ik heb een collega, ongeveer 2 jaar geleden bleek zijn kindje niet meer in leven bij de 20-wekenecho. Ik denk er best vaak aan, maar begin er vrijwel nooit over, want hoe pak je dat aan zonder dat het meteen heel beladen of ongemakkelijk wordt?

quote:

Op zaterdag 19 november 2016 23:05 schreef ViviRAWRS het volgende:
Lingue

[..]

Of ze durven er niet over te beginnen. Ik heb een collega, ongeveer 2 jaar geleden bleek zijn kindje niet meer in leven bij de 20-wekenecho. Ik denk er best vaak aan, maar begin er vrijwel nooit over, want hoe pak je dat aan zonder dat het meteen heel beladen of ongemakkelijk wordt?

Ik kan me ergens wel voorstellen dat het moeilijk is bij bv een collega (hoewel ik juist eerder te veel praat/vraag dan te weinig) maar ik kan me niet voorstellen dat je als broer/zus een kindje krijgt en dan niet vraagt aan je zus of het gaat/of ze het moeilijk vindt. Ik zou de hele zwangerschap alleen maar denken "hoe voelt Lingue zich nu"

quote:

Op zaterdag 19 november 2016 23:05 schreef ViviRAWRS het volgende:
Lingue

[..]

Of ze durven er niet over te beginnen. Ik heb een collega, ongeveer 2 jaar geleden bleek zijn kindje niet meer in leven bij de 20-wekenecho. Ik denk er best vaak aan, maar begin er vrijwel nooit over, want hoe pak je dat aan zonder dat het meteen heel beladen of ongemakkelijk wordt?

Het mag best beladen zijn, elke ouder van een overleden kindje is zich bewust van hoe ingewikkeld de andere partij dat gesprek vindt. Vraag hoe het gaat sindsdien ,of vraag 'Jullie zijn toch een kindje verloren?' en dan komt er echt redelijk vanzelf een gesprek op gang. Ik ben echt dolgelukkig als mensen ernaar vragen, het is fijn om die ruimte te krijgen en net zo fijn dat iemand de moeite neemt uit zijn comfortzone te komen om mij troost te bieden

quote:

Op zaterdag 19 november 2016 23:25 schreef L-E het volgende:

[..]

Het mag best beladen zijn, elke ouder van een overleden kindje is zich bewust van hoe ingewikkeld de andere partij dat gesprek vindt. Vraag hoe het gaat sindsdien ,of vraag 'Jullie zijn toch een kindje verloren?' en dan komt er echt redelijk vanzelf een gesprek op gang. Ik ben echt dolgelukkig als mensen ernaar vragen, het is fijn om die ruimte te krijgen en net zo fijn dat iemand de moeite neemt uit zijn comfortzone te komen om mij troost te bieden

Het is zo jammer dat er nog steeds een soort taboe op rust lijkt wel, om er over te praten. Vroeger werd het natuurlijk weggestopt, verzwegen, en het lijkt wel alsof dat een soort van is blijven hangen ofzo

Ik zou jullie allemaal wel een dikke knuffel willen geven en álles willen horen over jullie kindjes

quote:

Op zaterdag 19 november 2016 23:01 schreef Lingue het volgende:
Dankjewel allemaal . Het is zo enorm eenzaam als je op dit eilandje terecht bent gekomen. En het doet met vlagen zo intens veel verdriet. Zeker als de confrontaties zo enorm groot zijn met specifieke data, bijzondere gebeurtenissen en nu met mijn neefje en als je het helemaal alleen moet blijven verwerken dit verdriet.

Lieve L-E Ik denk ook veel aan jullie!

Wat rot voor je dat zelfs familie er niet naar vraagt. Kan je er zelf over te beginnen tegen ze? Ik kan tal van redenen verzinnen waarom je dat niet doet hoor... Van teveel verdriet tot te weinig energie tot niet de juiste verhoudingen... Maar het zou fijn zijn als het een keer opengebroken wordt. Het lijkt me zo eenzaam voor je, omdat je het al ook niet kan delen met de vader. (toch?)

Ik faal in m'n eigen omgeving ook weleens hierin Maar dankzij jullie eerlijkheid en openheid gaat het ietsje makkelijker. Dank daarvoor.

Ik heb even alleen maar knuffels

Dikke knuffel en kus .

quote:

Op zaterdag 19 november 2016 23:25 schreef L-E het volgende:

[..]

Het mag best beladen zijn, elke ouder van een overleden kindje is zich bewust van hoe ingewikkeld de andere partij dat gesprek vindt. Vraag hoe het gaat sindsdien ,of vraag 'Jullie zijn toch een kindje verloren?' en dan komt er echt redelijk vanzelf een gesprek op gang. Ik ben echt dolgelukkig als mensen ernaar vragen, het is fijn om die ruimte te krijgen en net zo fijn dat iemand de moeite neemt uit zijn comfortzone te komen om mij troost te bieden

Precies dit. Je kunt daarbij ook nog gewoon zelf je kwetsbaar opstellen dat je het lastig vindt maar dat je vaak aan ze denkt en graag wil weten hoe het met ze gaat.
Het geeft lucht bij die mensen die verdriet hebben dat ze niet vergeten zijn ook al draait de wereld verder of als je ze ziet lachen /genieten van andere dingen in het leven.

quote:

Op zaterdag 19 november 2016 23:14 schreef tombolafan het volgende:

[..]

Ik kan me ergens wel voorstellen dat het moeilijk is bij bv een collega (hoewel ik juist eerder te veel praat/vraag dan te weinig) maar ik kan me niet voorstellen dat je als broer/zus een kindje krijgt en dan niet vraagt aan je zus of het gaat/of ze het moeilijk vindt. Ik zou de hele zwangerschap alleen maar denken "hoe voelt Lingue zich nu"

Ik kan daar met mijn hoofd ook niet bij. En dat maakt het verdriet misschien wel groter.
Mijn schoonzus heeft wel eens aangegeven dat ze blij was dat ze niet rond mijn uitgerekende datum was uitgerekend. En achteraf zei ze nog wel dat ze het voor mij fijn vond dat ze een zoontje hebben gekregen ipv dochter.
Ik weet dat zij de enige is die er aan denkt en heel soms naar vraagt.
Maar verder niemand in mijn familie en snappen ze je niet als je lontje korter is dan normaal. Ze zijn mij niet eens kwijt als ik een half uurtje boven ben en daar mijn verdriet laat gaan om alles.

quote:

Op zondag 20 november 2016 09:40 schreef Lingue het volgende:

[..]

Ik kan daar met mijn hoofd ook niet bij. En dat maakt het verdriet misschien wel groter.
Mijn schoonzus heeft wel eens aangegeven dat ze blij was dat ze niet rond mijn uitgerekende datum was uitgerekend. En achteraf zei ze nog wel dat ze het voor mij fijn vond dat ze een zoontje hebben gekregen ipv dochter.
Ik weet dat zij de enige is die er aan denkt en heel soms naar vraagt.
Maar verder niemand in mijn familie en snappen ze je niet als je lontje korter is dan normaal. Ze zijn mij niet eens kwijt als ik een half uurtje boven ben en daar mijn verdriet laat gaan om alles.

Ik snap dat het daardoor alleen maar erger wordt/voelt... Heel naar dat je eigen familie je zó niet ziet
Misschien maar niet meer naar boven gaan en gewoon waar ze bij zijn huilen? Want t ìs toch ook gewoon ontzettend erg, dat mogen ze best zien
(Makkelijker gezegd dan gedaan hoor, ik weet ook niet of ik t zou doen )

Wat rot dat jullie je zo eenzaam voelen in jullie verdriet .
Dikke knuffel van mij.

quote:

Op zondag 20 november 2016 09:40 schreef Lingue het volgende:

[..]

Ik kan daar met mijn hoofd ook niet bij. En dat maakt het verdriet misschien wel groter.
Mijn schoonzus heeft wel eens aangegeven dat ze blij was dat ze niet rond mijn uitgerekende datum was uitgerekend. En achteraf zei ze nog wel dat ze het voor mij fijn vond dat ze een zoontje hebben gekregen ipv dochter.
Ik weet dat zij de enige is die er aan denkt en heel soms naar vraagt.
Maar verder niemand in mijn familie en snappen ze je niet als je lontje korter is dan normaal. Ze zijn mij niet eens kwijt als ik een half uurtje boven ben en daar mijn verdriet laat gaan om alles.

Lingue, ik heb zelf ervaring met een dergelijk groot verdriet in mijn familie. Mijn broer en schoonzus hebben twee kinderen verloren: een zoon een week na de geboorte, en een dochter bij 2,5 jaar. Ze hebben verder nog drie kinderen met wie het goed gaat. Het is bij ons thuis ook geen gespreksonderwerp dat heel vaak ter sprake komt of gemakkelijk als het huis bijvoorbeeld vol zit tijdens een verjaardag. Er zijn sindsdien nog veel kinderen geboren in de familie, ook in hun eigen gezin. Toen ik zelf kinderen kreeg, wist ik ook niet goed in hoeverre dat voor hen nog pijnlijk zou zijn. Ze zeiden toen van niet, ze waren heel dankbaar en blij bij een gezond kind voor mij. Ze gaan heel anders met zaken om (ze zijn zeer gelovig) dan ik en het is soms echt lastig aan te voelen hoe zij het verwerken en wat zij nodig hebben. Ik heb daar, zeker toen ik nog kinderloos was, me ook ontzettend onhandig bij gevoeld. Je hebt gewoon geen idee hoe het voor de ander is. Heel erg veel onmacht dus.
Ik denk dat het wel heel moedig zou zijn als je, na zo'n moment van je terugtrekken en niet gemist worden, dat zelf ook zou vertellen aan je familie. Want wachten tot de ander aan je vraagt of er wat is, kan heel eenzaam zijn en oneindig duren. Misschien is het wel teveel gevraagd nu, maar ik weet zelf hoe bevrijdend het voor mij was toen ik een keer eerlijk was tegen een groepje mensen 'het gaat eigenlijk helemaal niet' en hoe fijn de reacties toen waren. Ik was ook altijd zo van me maar terugtrekken en eenzaam voelen. Mensen zien het soms gewoon echt niet, niet omdat ze niet om je geven, maar omdat ze zo met zichzelf bezig zijn en met andere zaken. Heel lullig, maar zo is het vaak.

Lieve Lingue, kus voor jou

Zoals de anderen ook zeggen, is het iets wat je zelf aan kunt kaarten bij je familie? Ik snap dat niet erover praten nog veel pijnlijker is dan er wel over praten, alsof je dochter nooit bestaan heeft.

Afgelopen week is een goede vriend van ons overleden. Mijn collega wist dit maar repte er met geen woord over. Ik heb toen gewoon gezegd "ga je er nog over praten of hoe zit dat?!?" Ze zei toen dat ze het moeilijk vond en niet wist of wij er wel over wilden praten. Ik denk dat mensen vaak veel in gaan vullen voor de ander, zonder te begrijpen dat dat het juist nog pijnlijker maakt.

Weet in ieder geval dat er nog vaak aan jou en je dochter gedacht wordt, ook door mij

quote:

Op zondag 20 november 2016 12:27 schreef Franny_G het volgende:

[..]

Lingue, ik heb zelf ervaring met een dergelijk groot verdriet in mijn familie. Mijn broer en schoonzus hebben twee kinderen verloren: een zoon een week na de geboorte, en een dochter bij 2,5 jaar. Ze hebben verder nog drie kinderen met wie het goed gaat. Het is bij ons thuis ook geen gespreksonderwerp dat heel vaak ter sprake komt of gemakkelijk als het huis bijvoorbeeld vol zit tijdens een verjaardag. Er zijn sindsdien nog veel kinderen geboren in de familie, ook in hun eigen gezin. Toen ik zelf kinderen kreeg, wist ik ook niet goed in hoeverre dat voor hen nog pijnlijk zou zijn. Ze zeiden toen van niet, ze waren heel dankbaar en blij bij een gezond kind voor mij. Ze gaan heel anders met zaken om (ze zijn zeer gelovig) dan ik en het is soms echt lastig aan te voelen hoe zij het verwerken en wat zij nodig hebben. Ik heb daar, zeker toen ik nog kinderloos was, me ook ontzettend onhandig bij gevoeld. Je hebt gewoon geen idee hoe het voor de ander is. Heel erg veel onmacht dus.
Ik denk dat het wel heel moedig zou zijn als je, na zo'n moment van je terugtrekken en niet gemist worden, dat zelf ook zou vertellen aan je familie. Want wachten tot de ander aan je vraagt of er wat is, kan heel eenzaam zijn en oneindig duren. Misschien is het wel teveel gevraagd nu, maar ik weet zelf hoe bevrijdend het voor mij was toen ik een keer eerlijk was tegen een groepje mensen 'het gaat eigenlijk helemaal niet' en hoe fijn de reacties toen waren. Ik was ook altijd zo van me maar terugtrekken en eenzaam voelen. Mensen zien het soms gewoon echt niet, niet omdat ze niet om je geven, maar omdat ze zo met zichzelf bezig zijn en met andere zaken. Heel lullig, maar zo is het vaak.

Dankjewel voor je uitgebreide reactie.
Mijn familie praat nooit over verdrietige dingen en laten nooit hun verdriet aan anderen zien. En daar zit wrs dan ook het probleem. Maar dat maakt het voor mij niet minder verdrietig dat ik die behoefte wel heb of iig soms de erkenning van juist hun te krijgen al is het maar met een knuffel en de woorden "ik denk vaak aan jou en je dochter"
Alles wordt altijd maar in de doofpot gestopt.

En dat maakt het niet makkelijker om er dan wel over te beginnen. Er speelt natuurlijk ook wel veel meer dan alleen dit wat mij verdrietig maakt. Ze hebben nooit zoiets gedaan met verdriet. Troosten en een knuffel altijd wel, maar nooit praten over het waarom of het hoe. En dat is 35jr later niet anders blijkt nu.

Als ik het bespreekbaar maak weet ik dat ik mij zo enorm kwetsbaar moet opstellen (wat niet erg is) maar waarbij ik niet het 'opgeluchte'gevoel ga krijgen wat ik zoek. Dat is al uit meerdere situaties gebleken, want ze luisteren niet, ze voelen zich aangevallen, gaan in de verdediging en de manier van communiceren maakt dat ik alleen maar boos wordt omdat ze niet daadwerkelijk luisteren wat ik nodig heb op momenten dat ik mij verdrietig voel. En dus blijft mijn verdriet van mij...

Lieve Lingue . Wat moet je het moelijk hebben en ik kan mij voorstellen dat het heel erg alleen voelt. Naast dat je familie het niet snapt val je misschien hier ook een beetje tussen alles in. Je bent een moeder die nergens behalve hier haar ei kwijt kan en daar ook nog sorry voor typt.

Een sorry is helemaal niet nodig. Spui hier zo vaak als dat je wil, zo vaak als het nodig is en ga je daar niet schuldig over voelen. Wij leven met je mee .

Wat Away zegt...
Wel Mama zijn maar niemand hebben die je zo noemt. Zo intens verdrietig .

Lingue, wij komen uit eenzelfde soort familie. Er is letterlijk tegen mij gezegd 'Laten we het er maar niet over hebben', terwijl ik nog op de IC lag met mijn dode meisje naast me in een wiegje. Onbegrijpelijk, maar ook veelzeggend. De eerste keer dat wij weer 'in het openbaar' verschenen na de dood van Elva was een familiebarbecue begin mei, twee weken na haar dood. Er is door niemand met een woord gesproken over Elva (stiekem verwachtte ik minstens wel een 'hoe gaat het?'), dat brak me echt compleet en ik deed wat jij ook deed: me opsluiten op het toilet en daar flink janken. Toen heeft mijn man ingegrepen en me mee naar huis genomen.

Met een deel van de mensen die toen in ons leven waren is geen contact meer nu, dat is een bewuste keuze vanuit ons. Ik heb alle begrip voor hoe lastig het voor mensen kan zijn, maar ik vind niet dat hun ongemakkelijkheid zwaarder weegt dan het feit dat wij een kind zijn verloren en soms gewoon door een regelrechte nachtmerrie gaan. Je mag het moeilijk vinden, maar je mag dat niet gebruiken als excuus om er niet voor ons te zijn. Doe je dat wel, dan liggen je prioriteiten wellicht niet dusdanig bij ons welzijn zoals wij dat graag zouden zien. Ik ben niet (meer) boos op die mensen (het gaat om heel nabije familie: mijn broers & aanhang) maar dat is best een langzaam en ook zwaar proces geweest: mensen vergeven om wie ze zijn, mensen vergeven dat ze beperkingen hebben, maar ook jezelf vergeven dat je daar consequenties aan verbindt. Het is oke om grenzen te hebben, het is oke om het niet te willen accepteren als mensen over die grenzen heen gaan. Je verdient het om gedragen te worden als je een kind verliest, sterker nog: je hebt het keihard nodig. En echt niet alleen de eerste twee maanden.

De wereld draait door. Soms vind ik dat pijnlijk, maar meestal ben ik er blij om. Het maakt dat ik verder kan kijken dan dit verlies, verder dan deze pijn, en het maakt dat we Elva op een heel natuurlijke manier weten te integreren in ons leven, het leven dat nu verder gaat met haar als ons jongste kind. Als de wereld 24/7 bezig zou zijn met hoe afschuwelijk dit allemaal is, zou ik niet weten waar ik nu zou staan. Dus ik ben de mensen die 'gewoon' verder leven ook wel dankbaar, zij maken dat mijn rouwende horizon verbreed wordt Maar ik moet me er echt toe zetten om af en toe aan mensen die dichtbij me staan te vertellen hoe zwaar het kan zijn, want ik sta soms erg in de WatIsHetLevenGeweldig!!-modus - die overigens heel oprecht is - maar als ik dan in foetushouding lig te huilen vergeet ik dat te delen met ze waardoor er wel een wat eenzijdig beeld ontstaat van die geweldige sterke L-E die alles Zo Goed Draagt.

Lieve Lingue, vanavond brand ik een extra kaarsje voor je dochter, ik hoop dat je me via welke weg dan ook weet te vinden als ik meer voor je kan doen

[ Bericht 0% gewijzigd door L-E op 20-11-2016 23:22:14 ]

quote:

Op zondag 20 november 2016 22:02 schreef L-E het volgende:
Lingue, wij komen uit eenzelfde soort familie. Er is letterlijk tegen mij gezegd 'Laten we het er maar niet over hebben', terwijl ik nog op de IC lag met mijn dode meisje naast me in een wiegje. Onbegrijpelijk, maar ook veelzeggend. De eerste keer dat wij weer 'in het openbaar' verschenen na de dood van Elva was een familiebarbecue begin mei, twee weken na haar dood. Er is door niemand met een woord gesproken over Elva (stiekem verwachtte ik minstens wel een 'hoe gaat het?'), dat brak me echt compleet en ik deed wat jij ook deed: me opsluiten op het toilet en daar flink janken. Toen heeft mijn man ingegrepen en me mee naar huis genomen.

Met een deel van de mensen die toen in ons leven waren is geen contact meer nu, dat is een bewuste keuze vanuit ons. Ik heb alle begrip voor hoe lastig het voor mensen kan zijn, maar ik vind niet dat hun ongemakkelijkheid zwaarder weegt dan het feit dat wij een kind zijn verloren en soms gewoon door een regelrechte nachtmerrie gaan. Je mag het moeilijk vinden, maar je mag dat niet gebruiken als excuus om er niet voor ons te zijn. Doe je dat wel, dan liggen je prioriteiten wellicht niet dusdanig bij ons welzijn zoals wij dat graag zouden zien. Ik ben niet (meer) boos op die mensen (het gaat om heel nabije familie: mijn broers & aanhang) maar dat is best een langzaam en ook zwaar proces geweest: mensen vergeven om wie ze zijn, mensen vergeven dat ze beperkingen hebben, maar ook jezelf vergeven dat je daar consequenties aan verbindt. Het is oke om grenzen te hebben, het is oke om het niet te willen accepteren als mensen over die grenzen heen gaan. Je verdient het om gedragen te worden als je een kind verliest, sterker nog: je hebt het keihard nodig. En echt niet alleen de eerste twee maanden.

De wereld draait door. Soms vind ik dat pijnlijk, maar meestal ben ik er blij om. Het maakt dat ik verder kan kijken dan dit verlies, verder dan deze pijn, en het maakt dat we Elva op een heel natuurlijke manier weten te integreren in ons leven, het leven dat nu verder gaat met haar als ons jongste kind. Als de wereld 24/7 bezig zou zijn met hoe afschuwelijk dit allemaal is, zou ik niet weten waar ik nu zou staan. Dus ik ben de mensen die 'gewoon' verder leven ook wel dankbaar, zij maken dat mijn rouwende horizon verbreed wordt Maar ik moet me er echt toe zetten om af en toe aan mensen die dichtbij me staan te vertellen hoe zwaar het soms is, want ik sta soms erg in de WatIsHetLevenGeweldig!!-modus - die overigens heel oprecht is - maar als ik dan in foetushouding lig te huilen vergeet ik dat te delen met ze waardoor er wel een wat eenzijdig beeld ontstaat van die geweldige sterke L-E die alles Zo Goed Draagt.

Lieve Lingue, vanavond brand ik een extra kaarsje voor je dochter, ik hoop dat je me via welke weg dan ook weet te vinden als ik meer voor je kan doen

Dankjewel voor dit bericht! Ik denk, met wat je zo beschrijft, dat we idd heel veel overeenkomsten hebben hierin. En ik begrijp je helaas dan ook maar al te goed.
Ik vind het knap dat je dat besluit hebt genomen om afstand te nemen van die mensen.

Ik zou zoveel willen typen, maar momenteel komt er niets anders uit dan en dankjewel.
Ik moet hier gewoon weer even doorheen bijten, sterk zijn en huilen wanneer ik alleen ben om het niet op te kroppen. Maar er zit zoveel verdriet in mij dat ik deze week even niet de vrolijke, gezellige Lingue kan en wil zijn.

Ook alle anderen dankjewel. Zo fijn om jullie lieve berichten te lezen, echt waar! Het creeert bij mij ook ruimte voor mijn verdriet om het toe te laten want het raakt mij oprecht heel erg op een goede manier.

Lingue, wat verdrietig dat je je verdriet niet met je familie kan delen Sterkte.

Oh Lingue wat afschuwelijk als je dit niet met je familie kan delen....
Ik zou willen dat ik iets voor je kon doen! Jij en je dochter zijn i.i.g. nog heel vaak in mijn gedachten.

Echt heel naar dat het delen met je familie eigenlijk geen optie is, Lingue. Eenzaam zijn in een groot verdriet is één van de zwaarste dingen om te ervaren volgens mij, Lucht je hart vooral hier. .

Ach lieve Lingue en L-E. Ik vind het zo naar van jullie families. Juist wanneer je hen zo hard nodig hebt.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op zondag 4 december 2016 14:44 schreef Fuchsia_roze het volgende:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

[ Bericht 0% gewijzigd door Malteser op 04-12-2016 17:57:07 ]

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op zondag 4 december 2016 14:25 schreef Malteser het volgende:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Oi Malteser, wat rot. Geen ervaring met lang bloedverlies. Mijn (heftige) bloedverlies tijdens een miskraam duurde drie dagen. Daarna nog vier dagen normale ongesteldheid.

Dikke knuffep

quote:

Op zondag 4 december 2016 14:25 schreef Malteser het volgende:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Malteser.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ook voor Fuchsia nog een

Thanx Gevalletje!

Hoe gaat het nu Malteser?

quote:

Op dinsdag 6 december 2016 16:45 schreef Fuchsia_roze het volgende:
Thanx Gevalletje!

Hoe gaat het nu Malteser?

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op dinsdag 6 december 2016 20:54 schreef Malteser het volgende:

[..]

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Malteser, sterkte morgen

Moedig, Malteser. Sterkte.